justined - w ośrodkach adopcyjnych wszystko jest zgodnie z procedurami, czasem, niestety nie o wszystkim informują, natomiast rodziny zastępcze pomagają w przeprowadzaniu procesu adopcji i chętnie doradzają najlepsza drogę.
Rodzina zastępcza umożliwia częste spotkania z "wybranym" dzieckiem i pomaga w szybkim załatwieniu formalności.
Do tej pory wszyscy byli zadowoleni, jednak nie wiem czy właśnie ta rodzina załatwia adopcję międzynarodową. Ale dowiem się jeśli chcesz.

On współpracowali z różnymi ośrodkami, jednak w tej chwili stanowią instytucję wspomagającą adopcje

OJ TEMATA BARDZO WAZNY.Ja czekam do 35 roku i chce adoptowac.Pewnie zbulwersuje ,ale chce miec tylko jedno dziecko ,wiadomo ze jak "przypadkiem "zafasolkuje to bedzie kochane 2,wiec z adopcja jeszcze poczekam ,moze mi sie uda biologicznie miec bobaska.To bardzo wazny temat powinien byc przyklejony.

Skorpionka,gdzies wyczytalam ze osoby z zagranicy ,maja male szanse na adopcje zdrowego dziecka z Polski ,prawda to?Ja mam meza wlocha,zyjemy tu ,ale chcialabym dziecko z Polski zaadoptowac jak sie zdecydujemy.We Wloszech jest malo dzieci do adopcji moze cos wiesz na ten temat?

Ok,dzieki zobaczymy jak to bedzie,bede w kontakcie.A temat powinnien byc przyklejony bo scisle wiaze sie z macierzynstwem.

UWAGA !!
od 5 do 23 grudnia jestem na urlopie, jeśli będą jakieś pytania to proszę zostawić na PRV lub forum - -jak komu wygodnie... Jak tylko przyjadę odpowiem na wszystkie.

pozdrawiam

Poprawka - nie będzie mnie do 10 stycznia 2007

Chciałam cię oddać nie porzucić ..
--------------------------------------------------------------------------------------
Kiedy na kolejnym badaniu związanym z moją chorobą lekarz zapytał mnie „czy wiem coś o dzidziusiu”, nie wiedziałam czy mam się cieszyć czy płakać. Ponieważ jestem poważnie chora i mamy już sporą gromadkę, wiedziałam, że nie dam rady zajmować się malutkim dzieckiem, a ciąża jeszcze pogorszy mój stan zdrowia. Lekarz sugerował aborcję.
Nie była to łatwa decyzja – chodziło przecież o niewinne życie i też o moje zdrowie.
Długo się nad tym zastanawialiśmy zanim podjęliśmy z mężem decyzję, że je urodzę i znajdziemy mu rodziców. Żeby mieć jak najmniej wątpliwości zgłosiłam się na badania prenatalne. Kiedy okazało się, że wszystko jest w porządku zaczęliśmy działać.
O adopcji niewiele wiedziałam, znałam kilka rodzin adopcyjnych i te rodziny się znały z rodzicami biologicznymi, co nie przysparzało im żadnych problemów.
Wtedy myśleliśmy, że skoro tylu ludzi przeżywa tragedię nie mogąc mieć własnych dzieci, to chyba znajdzie się ktoś, kto nie będzie się bał adopcji ze wskazaniem. Chodziło nam o to żeby ewentualni przyszli rodzice naszego dziecka mogli nas poznać przed podjęciem decyzji. Ponieważ poprzez internet mieliśmy już kontakt z ludźmi oczekującymi na adopcję, za ich radami (żeby wszystko było zgodne z prawem) zgłosiliśmy się do Ośrodka Adopcyjno Opiekuńczego, na którego pomoc liczyliśmy. Tak bardzo chciałam żeby przyszła mama była z dzieckiem od początku, żeby mogła je oglądać na USG, była przy jego narodzinach, a ja bym miała uczucie, że to, co robię jest słuszne i najlepsze dla dziecka, a mi oszczędziłoby wstydu i upokorzenia w szpitalu. Rozmawiałam o tym w ośrodku, ale tam nie podzielano mojego zdania. Nawet te sześć tygodni, które dziecko musi czekać w pogotowiu rodzinnym jest podobno nieistotne, bo dziecko jest malutkie i nic nie będzie pamiętało. Ja to widzę trochę inaczej, ale może nie mam racji, bo nie jestem ekspertem, jestem tylko matką.
Rolę ośrodków adopcyjnych wyobrażaliśmy sobie trochę inaczej, skoro potrafią dokładnie sprawdzać kandydatów na rodziców, organizować im szkolenia, powinni również bardziej interesować się rodzicami biologicznymi. Wiem, że są rodzice biologiczni, przed którymi należy wręcz chronić dzieci, ale nie wszyscy są tacy. I nie widzę przeszkód żeby ludzi oczekujących na dziecko z adopcji pytać czy nie chcą poznać rodziców biologicznych i zdecydować się ewentualnie na adopcję ze wskazaniem.
Wiem, że takie rozwiązanie dla przyszłych rodziców wiąże się pewnymi obawami i lekami, ale wierzę, że tacy by się znaleźli. Jeżeli ośrodki brałyby pod uwagę taką formę adopcji. Wiem, że to dobro dziecka było motywem naszej decyzji i to samo uczucie nie pozwoliłoby nam na jakąkolwiek ingerencję w jego nowej rodzinie.Wydaje się, że w działania ośrodków polegają na tym żeby przekonać rodziców biologicznych żeby zapomnieli o fakcie oddania dziecka do adopcji i że brak jakichkolwiek wiadomości o dziecku jest dla nich najlepszym rozwiązaniem. W takim przypadku ośrodek do niczego nie jest mi potrzebny, bo „porzucam” dziecko w szpitalu i zrzekam się praw. Z mojego punktu widzenia nie ma tu żadnej roli dla ośrodka. Odnoszę wrażenie, że my rodzice biologiczni zawracamy im tylko niepotrzebnie głowę, bo to, co dla nas robią to przekonują nas, że jesteśmy nieprzewidywalni i nie wiadomo jak się kiedyś zachowamy.
Chciałam oddać dziecko, znaleźć mu rodziców i móc dalej normalnie żyć. Liczyłam na pomoc instytucji do tego powołanych, ale nikt mi tej pomocy nie udzielił. Zostałam ze swoją niepewnością o los dziecka i ze świadomością, że je „porzuciłam”. Dlaczego rodzice adopcyjni mogą sobie wybierać dziecko( chłopiec lub dziewczynka, jasne włoski lub ciemne), a my nie możemy nawet zdecydować o tym czy dziecko ma się wychowywać w rodzinie katolickiej. W tej chwili nie będziemy nawet wiedzieć czy dziecko żyje a nie oto nam w tym wszystkim chodziło

Tak też zrobiliśmy. poinformowaliśmy ośrodek o narodzinach dziecka, o naszej chęci adopcji i ku naszemu olbrzymiemu zaskoczeniu dyrektor tegoż OA w drodze wyjątku zadeklarował pomoc,.ale cały czas uprzedzał, że matka ma 6 tygodni.
spakowaliśmy tegoż urzędnika do samochodu wraz z pracownikiem socjalnym i zawieźliśmy do szpitala by mogli porozmawiać z matką biologiczną.
oczywiście zadeklarowaliśmy wszelaką pomoc dla dziecka - do OA dostarczaliśmy pieluchy, mleko, ubranka, pokrywaliśmy koszty badań i szczepień, wizyt lekarza - na podstawie przedstawianych nam rachunków.
Wiedzieliśmy, że mała umieszczona jest w pogotowiu rodzinnym, że matka nie kontaktuje sie i pewnie nie zmieni zdania.
strasznie dłużył nam sie ten czas - 43 dni. w ich trakcie dokończyliśmy szkolenia w OA W …. ..,uzyskaliśmy kwalifikację ,przekazaliśmy dokumenty do OA w G …i kupiliśmy wszystkie niezbędne rzeczy potrzebne dziecku.
kiedy nastał ten magiczny dzień byłam cała w skowronkach, jakież było moje zaskoczenie kiedy p.dyrektor oznajmił, że matka nie zgłosiła się do sądu a oni nie mają prawa jej do niczego zmuszać i musimy czekać.
tydzień, dwa, trzy, cztery - zero ruchu ze strony matki czy OA. Paranoja! a dziecko niech czeka, jaka to różnica - miesiąc czy dwa.
postanowiliśmy działać.
znając dane matki - wysłaliśmy list z prośbą o kontakt - i nasz numer komórki.
Maria zadzwoniła, całą noc rozmawiałyśmy. ona badała nas a my ją. prosiłam ją by poszła do sądu jeśli chce naprawdę oddać małą. Poznałam całą historię jej życia a ona moją, nie widziałam jej na oczy, nie widziałam dziecka a czułam, że nas coś łączy. tego nie da się opisać.
te nasze telefoniczne rozmowy trwały jeszcze 2 dni. Maria kazała mi obiecać, że jak podpisze papiery to mała trafi na pewno do nas - przyrzekłam jej.
trzeba ty też wspomnieć, że nie miała żadnej pomocy od OA. nie wiedziała nawet gdzie jest mała.
19sierpnia o 11.00 dostałam sms: "Anna Maria - takie Waszej córce dałam imiona, przytul ją mocno".

nigdy nie zapomnę tej chwili. i wiesz co, w pierwszym momencie patrzyłam na reakcję matki biologicznej - cholernie się jej bałam.
niestety to nie koniec - rodzina opiekująca się małą nie może nam jej oddać bez pisemnej zgody MOPS.
Powrotem, wyprawa do innego miasta do AO, kolejne biurokratyczne schody - MOPS nie wyda zgody bez odpowiedniego pisma z sądu. na wycieczkę do sądu w innym miescie brakuje czasu - telefon, nasza kochana sędzina wydaje wymagany papier i przesyła faksem. oryginał wysłany jest pocztą. Opornie ale w końcu dostajemy zgodę. wracamy po nasz Skarb,.
już w czwórkę odwozimy Marię do domu, przy okazji poznajemy rodzeństwo Ani ,
jeszcze trochę rozmawiamy i w drogę do domku.
I czekanie na sprawę adopcyjną - cholerny strach, chociaż wtedy już nikomu nie oddałabym mojej córki. zwiałabym z nią na koniec świata.
12 grudnia - Ania jest nasza!
na szczęście wszystko dobrze się skończyło, Maria miała jeszcze co prawda sprawę o porzucenie dziecka i pokrycie kosztów pobytu małej w pogotowiu - ale wszystko Sąd umorzył.
5 minut zadecydowało o losach tylu osób. Szczęście? Przeznaczenie?
teraz to nieistotne, sporo przeszliśmy ale dziękuję Bogu za to. Ból, cierpienie - ponoć z tego rodzą się największe miłości i przyjaźnie. i faktycznie tak jest.
Często słyszę, ale czy to, że mamy kontakt z matką biologiczną jest dobre dla Ani ? nie wiem, bo i skąd.
ale zadaje sobie pytanie czy "podwójna porcja macierzyńskiej miłości" może zaszkodzić? Ania nie ma w swoim życiu tego "Pustego" rozdziału. w każdej chwili gdy tylko poczuje potrzebę poznania swoich korzeni będzie miała tą możliwość.
dla mnie matki adopcyjnej to na pewno będzie trudne, ale tu nie chodzi o mnie, tu chodzi o dziecko. jestem po to by być i ją wspierać, moim zadaniem jest dawać jej poczucie, że jest potrzebna, ważna i kochana bo tylko wtedy wyrośnie na pewną siebie, szczęśliwą kobietę.

Witajcie,
już jestem z powrotem... i służę pomocą...

po miesiącu luzu to bardzo trudny powrót

Pewnie, że się stęskniłam, ale powrót do pracy po miesięcznym leniuchowaniu boli strasznie

jola41 niesamowita historia..

Nasze historie napisało samo życie .moja jest ta pierwsza napisałam ją zanim wiedziałam ze zakonczenie bedzie innne .

pozdrawiam Jola

Warsztaty dla starających się oraz rozważających adopcję
“Zintegrowana troska o płodność” – specjalistyczne warsztaty w Niepokalanowie
http://www.hli.org.pl/cgi-bin/hlinews/fullnews.cgi?newsid1148987179,19848,
Może w tym roku znów będą takie warsztaty?

Skorpionka, popraw swój wpis w odkładających w Wiki. Wg niego teraz zaczynasz się starać.

skorpionka,pozdrowionka...

witaj babolek,
postaram się doszukać sie informacji na temat, który Cie interesuje, jednak przepisy adopcyjne są jednakowe dla wszystkich ośrodków, zależy tylko od interpretacji... niestety...

dzieki za info

Niechciana ciąża... Co dalej?

a ja sie doczekalam ,mojego biologicznego maluszka,ale ciagle po glowie chodzi mi adopcja i jak maz bdzie chcial drugie dziecko,to bede powaznie z nim rozmawiac o adopcji...teraz zapoznaje sie z moja còreczka..

"Okno życia"

Już blisko dwa lata w Krakowie u Sióstr Nazaretanek przy ul. Przybyszewskiego 39 istnieje "Okno życia". W tym czasie siostry znalazły w nim czworo dzieci: dwie dziewczynki i dwóch chłopców. Wszystkie dzieci są już w rodzinach adopcyjnych.

- Cieszymy się, że ta czwórka żyje, że ich matki, które na pewno były w bardzo trudnej sytuacji, zdecydowały się urodzić swoje dzieci i nie pozbyły się ich w jakiś bestialski sposób. Zaufały nam, a ich dzieci znalazły wspaniałe rodziny, które je pokochały - mówi s. Cherubina.
Kiedy przed dwoma laty w marcu otwarto i poświęcono "Okno życia", ks. kard. Stanisław Dziwisz, metropolita krakowski, mówił: "Okno życia" to ratunek dla dziecka, któremu rodzice odmówili miłości. To także wielkie wezwanie, by w naszych rodzinach było więcej miłości, troski o przygotowanie do życia w sakramentalnym małżeństwie i do odpowiedzialnego rodzicielstwa.
Właściwie w marcu 2006 r. nikt nie wiedział, jak będzie działać to niezwykłe okno. Po jakimś czasie rozeszła się wieść, że ocaliło ono dziewczynkę. Niedługo potem siostry obudził kolejny alarm, zwiastujący, że w oknie znajduje się noworodek. Tym razem znowu była to dziewczynka...

Z miłości do życia
Siostry z wielką miłością zajmują się dziećmi. Myją, ubierają je w czyste ubranka i karmią. Dziecko szybko przechodzi badania w szpitalu, a potem kierowane jest do pogotowia rodzinnego.
- Przy dziewczynkach musiałyśmy zgłaszać podrzucone w oknie dziecko policji. Teraz już jednak tego nie robimy, gdyż policja doszła do wniosku, że matka nie popełnia przestępstwa, kiedy w trudnej sytuacji pozostawia swoje potomstwo w miejscu, które ratuje życie. Dziś tak to wszystko działa, że biuro adopcyjne bardzo szybko umieszcza "nasze" dzieci w rodzinach, które na nie czekają - mówi s. Cherubina.
Nazaretanka, które całe swoje życie poświęciła służbie życiu, podkreśla, że matka, która oddaje swoją pociechę w "oknie", musi znajdować się w bardzo trudnej sytuacji. - Jak bardzo musiała kochać Kacperka jego mama, która 4 grudnia 2007 r. późnym wieczorem pozostawiła go w "Oknie życia". Jej trudnej sytuacji można tylko domyślić się po karteczce, którą włożyła mu do becika: "Przepraszam. Kocham cię. Mama". W beciku był też obrazek św. Michała - opowiada s. Cherubina, dodając, że dla tej uratowanej czwórki warto czuwać każdego dnia. - Nawet kiedy dzwonek nie dzwoni, kilka razy dziennie chodzę i sprawdzam, nawet w nocy, czy przypadkiem ktoś do okna nie położył maleństwa. Boję się, że kiedyś mogę nie usłyszeć, albo dzwonek nie zadzwoni, a dziecko będzie na mnie czekać. Modlę się do Matki Bożej: "Ty czuwaj, Matko, nad dzieckiem do czasu, kiedy ja przyjdę. Nie pozwól, by stała się mu krzywda" - wyznaje nazaretanka.
Siostry każdego dnia modlą się za uratowane dzieci i za ich matki. - Dzieci znajdują rodziny, więc mamy nadzieję, że będzie im tam dobrze, że będą kochane. Pamiętamy o nich w naszych modlitwach. Prosimy Boga także za ich mamami, by nie miały wyrzutów sumienia, że porzuciły swoje dziecko. Nie powinny obciążać swoich sumień, gdyż urodziły dziecko, które dał im Pan i oddały je w dobre ręce - mówi s. Cherubina.

Bezpieczne miejsce
"Okno życia", to miejsce, w którym matka może anonimowo zostawić nowo narodzone dziecko, nie narażając go na niebezpieczeństwo. Otwiera się od zewnątrz, a w środku znajduje się miejsce, gdzie dziecko spokojnie czeka na przybycie sióstr. Po otwarciu okna uruchamia się alarm, który wzywa mieszkające w domu siostry nazaretanki. Okno jest oznaczone papieskim herbem Jana Pawła II, logo Caritas i napisem "Okno życia".
"Okno życia" jest wspólną inicjatywą Wydziału Duszpasterstwa Rodzin Kurii Metropolitalnej i Caritas Archidiecezji Krakowskiej. Powstało, aby zwrócić uwagę na problem dzieci porzucanych na ulicy lub na śmietnikach. Jest niejako kontynuacją pracy, jaką ponad trzydzieści lat temu zainicjował w Krakowie metropolita krakowski ks. kard. Karol Wojtyła. W liście do wiernych z 8 maja 1974 r. wezwał wszystkich do ratowania życia dzieci poczętych, nazywając przerywanie ciąży najboleśniejszą raną społeczeństwa katolickiego w Polsce. Kardynał poprosił wtedy siostry ze Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu o zaopiekowanie się matkami oczekującymi dziecka, które potrzebują pomocy. Siostry nazaretanki od razu odpowiedziały na to wezwanie. Dziś to właśnie one prowadzą Dom Samotnej Matki im. Emilii Wojtyłowej w Wadowicach i Krakowie. One też właśnie są strażniczkami "Okna życia". - To wielka odpowiedzialność i trudne zadanie. Daje nam ono jednak wiele radości, a każde dziecko jest wielkim darem Pana Boga. Trzeba stać na jego straży - podkreśla s. Cherubina.
Małgorzata Pabis

Góra z górą się nie zejdzie, ale człowiek z człowiekiem zawsze.

http://wiadomosci.o2.pl/?s=512&t=10382

życzę powodzenia :)))