Może to głupie, ale może być tak, że on się czuje gorszy jako mężczyzna z powodu tych kłopotów i boi się, że zawiedzie? Tzn. że się nie uda i będzie siebie obwiniał albo będzie się czuł, że Ciebie zawiódł jako mężczyzna (skoro wie jak bardzo pragniesz dziecka)? Strasznie współczuję...

Mąż zapewne chce dziecka, tylko czuje się winny całej sytuacji. Cały etos społeczny każe się mężczyźnie sprawdzać jako dawca życia, a tu ciągle pod górkę... Ale właśnie: raz się udało. Poronienie na 95% nie było winą nasienia jako takiego. Jako położna pewnie wiesz, że takie rzeczy głównie biorą się ze złego doboru genów, wady letalnej czy środowiska zewnętrznego lub wewnętrznego. Ty wysyłałaś męża na badania, a może sama masz np. problemy z tarczycą? Powodów może być mnóstwo, ale statystycznie 50% pierwszych ciąż ulega poronieniu. Przestańcie myśleć o tym, kto zawinił, bo to nie ma najmniejszego sensu. Odpuśćcie sobie podejście zadaniowe do rodzicielstwa. To nie jest jakiś wyścig, dziecko to dar, a nie kolejny mebel, który można sobie "załatwić".
Oczekiwanie na dziecko nie jest przyjemne, ale ma z tym problem mnóstwo par, którym lata upływają na staraniach. I dają radę. Bo nie mają innego wyjścia
Zamiast analizować podejście męża, spróbujcie spontaniczności, budujcie bliskość między Wami, a leczenie zdecydowanie nie na siłę

Może się boi odpowiedzialności? Tyle lat był przekonany, że nie może mieć dzieci, że się z tym pogodził i teraz gdy pomyśli, że jednak by się udało to go przeraża, bo się w tej roli nie widzi...

[quote=Fretka_Flynn][/quote]

Może masz rację, że podchodzę do tego zadaniowo...Bo jeżeli czegoś się bardzo chce, to robi si,e wszystko by to osiągnąć. Nie potrafię przejść obojętnie obok tego i pójść na spontana...I tak kocham się z mężem spontanicznie, nie myślę w danym momencie o dziecku...ale chciałabym większego zaanagażowania z jego strony..Mam kochać się z mężem raz w dni płodne (bo jemu i mi się akurat chce np raz), inicjować zbliżenia, wiedząc, że ilość plemników w ejakulacie to 5 mln (w jednym badaniu a w drugim 2 mln? i wiedząc, że inne parametry były do banii?). Leczenie mężczyzny nie trwa miesiąc, tylko minimum 3 miesiące...trudniej jest wyleczyć faceta niż kobietę...Raz psychicznie jest ciężko mu mówić co ma robić (usg, biopsja itp) a dwa fizycznie...

Treść doklejona: 10.06.12 20:10
Iza zdaje mi sie że wspierałam go zawsze w tym, nigdy mu nie wypomniałam to, że przez niego nie możemy mieć dzieci. Raczej wspierałam i pocieszałam...
Może za bardzo chcę...Wolałabym to ja nie móc mieć dzieci, niż on...I wziąć jego krzyż i go nieść, ale niestety tak się nie da...
Na prawdę nie jest mi łatwo...I chyba macie racje odpuszczę...

Treść doklejona: 10.06.12 20:12
VITANI. Nie był gotowy na dziecko, bynajmniej na początku...Teraz widzę, jak brakuje mu dzieci coraz bardziej. I na prawde w ciagu tych lat dojrzewał do tej roli.
Boli mnie fakt braku zaangażowania.

Fretka_Flynn: [/quote]

FRETKA Może, może..kurde, ale ja o dzieciach gadam już bodajże 5 rok, widzi jak mi zależy... Wydaje mi się, że go wspierałam i wspieram.Ale jak mam go wspierać inaczej?Przecież mówiąc o lekach (podobno silniejszych, lepszych) właśnie w tym go wspieram...Szukam informacji w internecie, rozwiązań...
Może sama przez to założyłam męskie spodnie i bawię się w faceta...A to być może on powinien szukać rozwiązań dla siebie...

Treść doklejona: 10.06.12 20:17
[quote=Lexia]

Lexia, to raczej ja tak myślę, że straciliśmy pierwszą ciąże i po co się starać o kolejną...Ja bym najchętniej poszła na łatwiznę i złożyła papiero do OA. Boję się jak cholera kolejnej ciąży, a mimo wszystko i tak ją chcę. To ja raczej mam takie błędne myślenie. Wiedza położnicza mówi co innego a serce co innego...
On raczej by chciał działać, ale ja nie widzę w tym żadnego zaangażowania...

Cheriniątko...może teraz rzeczywiscie dzięki waszym komentarzom doszłam do wniosku, że naciskam męża za bardzo...
My nie staramy się póki co, bo jestem za granicą...Mój mąż płakał po poronieniu razem ze mną, ale nigdy mi nie powiedział,że dla niego to była duża strata.
Wogóle mało mi mówi o tym co myśli, co czuje, jak się zapatruje na pewne sprawy..
Bardziej się cieszy i nakręca jak ma sobie kupić monitor czy motor. Ciągle o tym gada, nakręca się...A o dzieciach, no cóż...W sumie to ja musiałam zawsze nagabywać dany temat, pytać...Nie należy on do osób wylewnych, a w tej sprawie to już w ogóle...

Chyba zaprzestanę gadać o dzieciach, o tabletkach, nie będę poruszała tego tematu. Daje sobie rok czasu do sierpnia 2013. Jeżeli do tego czasu nic się nie zmieni, a my nie będziemy w ciąży, wtedy na nowo poruszę ten temat. Jeżeli będzie nadal taki oporny, po prostu odejdę, bo nie mam siły...A ja nie staję się młodsza niestety...
Bo za jakiś czas obudzimy się po 35 rż bez dziecka, z chęcia adopcji, a wtedy już będzie za późno...

Treść doklejona: 10.06.12 21:24
Madrill. Odległość mimo wszystko nie wpływa dobrze na nasze relacje...Mój mąż jest taki a nie inny. A ja jestem tylko kobietą....Chociażby to,że wchodzę na skajpa z nim pogadać, a on do mnie z tekstem że strasznie utyłam...:/ Nosz kierwa mać!.Od razu mi się odechciało z nim gadać. Mój mąż nie ma wyczucia w żadnych relacjach...
Dlatego mało ludzi go lubi...Bo jest bezpośredni. Poza tym ma okropny ton głosu i trzeba go dłużej poznać by go polubić...Nie potrafię do tej pory się do tego przyzwyczaić...
Czasem wydaje mi się, że on mnie traktuje jak koleżankę a nie jak kobietę...
Zobaczymy jak to będzie...Mam tutaj czas na przemyślenia...I przeanalizowanie swojego 7 letniego związku..

Jaca...Wiązałam się z nim wiedząc ze może być problem, zaakceptowałam to. I szczerze powiedziawszy ja nawet dzisiaj mogłabym złożyć papiery do OA, by tylko mój maż nie musiał się starać, by nie musiał cierpieć, robić tych cholernych upokarzających badań nasienia, czekać na nie i się stresować...
Ale ja nie mogę wiecznie na niego czekać...Bo on mi nic nie mówi, nie wiem jakie tak na prawdę jest jego dokładne stanowisko, wszystko się muszę dowiadywać, dopytywać, a jego to tylko drażni i denerwuje...A nie jestem z nim od roku...
Skoro nie może dać mi dziecka, to weźmy dziecko z OA. Akurat ja nie mam z tym oporów, pamiętam z tego co on mówił,że jeżeli nie mielibyśmy własnych to weźmiemy z DD.
Ale jak ja mam mieć dzieci, skoro mój mąż ma takie a nie inne podejście...
Ile ja mam czekać, aż kiedy zacznie się leczyć? Kiedy zacznie po prostu chcieć...I to mnie boli...Ja nie mogę wiecznie na niego czekać...Może i jest to podejście przedmiotowe...

Jaca, może... Tylko jak ja mam to zmienić? Przecież dopełnieniem związku jest dziecko.Mieszkamy ze sobą już 7 lat, od wielu lat zachowujemy się jak małżonkowie...
Na co ja mam czekać? Liczyć na szczęśliwy traf?Przez ile?
Zrobię tak jak pisałam...bo wiecznie na Niego czekać nie mogę...Mam nadzieję, że ten czas wykorzystam tylko dla siebie. Bo ciągłe myślenie o dziecku zawładnęło moim życiem...
A teraz przez to próbuje zawładnąć moim małżeństwem....Zacznę myśleć materialnie i wykorzystam ten rok dla podreperowania swojej psychiki i myślę, że nie gadanie mu za uchem o dzieciach, o nowościach, też w jakiś stopniu pomoże..Jeżeli nie, no to cóż...

Ruda, to widzę,że nie jestem sama...

vitani_82: Ty byś się zdecydowała tkwić w takim marazmie z uśmiechem na twarzy i miną że nic się nie dzieje?

Nie decydowałabym się tkwić w marazmie. Zdecydowałabym się przewartościować swoje plany życiowe. Zamiast szukać winy w kimś innym, warto najpierw przeanalizować własną osobę. Poza dążeniem po trupach do własnego zadowolenia, jest jeszcze coś takiego jak odpowiedzialność, lojalność i związek. I to wydaje mi się stokroć ważniejsze niż niespełnione instynkta macierzyńskie (wiem, łatwo mi mówić, bo mam dzieci!), bo urodzić dziecko nie jest sztuką, a sztuką jest przekazać mu wartości, które trzeba samym sobą reprezentować.

vitani_82: Czy związałabyś się z najcudowniejszym na świecie partnerem (gdybyś była samotną matką), który postawiłby Ci warunek, że będzie z Tobą ale bez dzieci?

Stawianie warunków wyklucza "najcudowniejszość na świecie".

Mając dzieci - jestem z nimi związana. Mając partnera - jestem związana z nim. Nie wyobrażam sobie poświęcania kogoś dla kogoś innego. Sam taki pomysł wydaje mi się niedorzeczny.

Obie macie po części racje. Z jednej strony nie wyszłabym za człowieka, którego priorytety życiowe są drastycznie różne od moich. Ale z drugiej strony - ludzie się zmieniają i ich priorytety również.

Wiadomo, że w związku zwykle nie da się uniknąć poświęceń. Ale takie zupełne poświęcenie się nie jest w porządku.

No ale ja widzę bardzo wyraźne, że pragnienie dziecka zupełnie zdominowało autorkę posta. Nie znam tego z autopsji, raczej z doświadczeń otoczenia... ale trzeba jakoś uspokoić wnętrze. Moja koleżanka korzystała z tego

A ja mysle, ze osoby posiadajace dzieci nie moga zrozumiec co czuja osoby, ktore dzieci nie maja. A "zwierzecy instynkt" ma to do siebie, ze nie mozemy go kontrolowac. Naturalnym dopelnieniem zwiazku jest potomstwo. Inna sprawa, gdy jedna ze stron dzieci miec nie moze i juz. Laczac sie z kims decydujemy o zyciu razem na dobre i na zle. No wlasnie, osoby postronne moga tylko takie frazesy prawic. Goraco zycze dojscia do porozumienia.

Pogubi się i na nowym motorze pojedzie w siną dal.

Dokładnie, Irlandio. Czasem dobrze jest zmienić choć na chwilę punkt widzenia. Wyjść ze swojego CHCĘ, wrzucić na luz i zobaczyć, że wokół są inne osoby, które może też coś CHCĄ, może coś innego, a może tego samego, tylko sobie nie radzą, albo nie potrafią tego osiągnąć. Zamiast zmieniać partnera na inny model, który MOŻE, może lepiej pielęgnować to, co się ma.

Zwierzęcych instynktów nie potrafią kontrolować zwierzęta. Ludzie tym się różnią od zwierząt, że prócz instynktów mają rozum. Ale co ja tam wiem... syty nie zrozumie głodnego przecież...

"Przysłuchuję" się tej dyskusji i początkowo nie chciałam nic pisać. No ale jak widać tylko krowa nie zmienia zdania...
Po pierwsze nie zgodzę się z Ovi - że osoby posiadające dzieci nie mogą zrozumieć co czują ci, którzy ich nie mają. Otóż mogą - bo kiedyś sami ich nie mieli i być może zmagali się z tym latami, starali się bezskutecznie, cierpieli i w końcu się udało. Więc radziłabym nie zapędzać się aż tak bardzo w osądach... Co nie znaczy, że ktoś, komu rodzicielstwo przyszło łatwo będzie rozumiał tego, który "walczy". Po prostu zwracam uwagę na fakt, że nie można generalizować.
Natomiast jeśli chodzi o problem poruszony przez autorkę wątku, cóż... wydaje mi się, że sprawa jest bardzo skomplikowana. Nie pomoże jednak w jej rozwiązaniu stawianie ultimatum - albo będziemy mieli dziecko (własne lub adoptowane) albo odchodzę. Nie twierdzę bynajmniej, że trzeba zrezygnować z marzeń o rodzicielstwie i tkwić dalej w nieszczęśliwym związku (jeśli faktycznie taki jest). ALe stawianie sprawy na ostrzu noża może - moim zdaniem - tylko zaognić sytuację.
Mnie osobiście dużo czasu zajęło zrozumienie, że mężczyzna - nawet najbardziej kochający - widzi to samo co my i czuje inaczej niż my. On też ma obawy, swoje marzenia... Ale niejednokrotnie zwyczajnie nie umie (wstydzi się) o tym powiedzieć. Bo żyjemy w świecie, w którym facet musi być twardy, to on ma być skałą i opoką, to on ma zadbać o rodzinę, utrzymać ją itd. Musi być silny, zdrowy, mądry... Tymczasem facet to też człowiek (wiem, wiem... czasem jak jesteśmy wkurzone twierdzimy, że wręcz przeciwnie). Ma chwile słabości, uczucia, boi się, nie ma siły, wątpi. I tak samo jak my (kobiety) ma do tego prawo. Tyle, że jest mu ciężej - właśnie dlatego, że jemu nie wypada okazywać słabości, zwątpienia, strachu (te cholerne stereotypy). I bynajmniej nie znaczy to, że jeśli unika tematu (trochę słowa mi brakuje) to nie chce tego dziecka. Sama piszesz, że niby chce (bo niby tak mówi), a z drugiej strony nie garnie się do działania (tak jak piszesz - sama sobie dziecka nie zrobisz). Odłóż na bok emocje - wiem, trudne. Zapomnij na chwilę o swoich pragnieniach - to jeszcze trudniejsze, ale możliwe jeśli bardzo się postarasz. I spróbuj pomyśleć, jak on się czuje. Wsłuchaj się w niego - czasem nic nie mówiąc daje Ci bardzo ważny przekaz (gestem, spojrzeniem, westchnieniem...). Daj mu czas. Daj sobie czas. Daj wam czas. I nie mówi mi o zegarze biologicznym - naprawdę jesteś jeszcze bardzo młoda. I wiem co mówię, bo przez lata nie mogłam mieć dziecka, cierpiałam, płakałam, złościłam się, wkurzałam na męża - bo też niby chciał a jednak nic nie robił, żeby "się stało". Nie chciał rozmawiać, nie chciał działać. Duuużo czasu zajęło mi zrozumienie go. Dziś jesteśmy szczęśliwymi rodzicami - nasza córka we wrześniu skończy 3 latka. On ma 33, a ja 36 lat. Czy mała będzie jedynaczką? Nie wiem... Ciężko - z różnych względów - podjąć nam decyzję o drugim maluchu. Choć ja bardzo bym chciała. A mąż? I tak i nie. Zwyczajnie ma obawy. I staram się to zrozumieć. I uszanować.
Weź proszę pod uwagę jeszcze jedno - od początku wiedzieliście, że nie będziecie mogli mieć dzieci (przynajmniej tak zrozumiałam, że wiedziałaś o tym już rok przed ślubem). I mimo to nie zdecydowałaś się odejść. Zdecydowałaś się być razem - na dobre i na złe. Jest ciężko - wierzę. Choć mogę sobie wyobrazić jak bardzo w sytuacji kiedy pojawiło się światełko w tunelu, bo jednak przez krótką chwilę byliście rodzicami. Przeżyliście ogromną stratę. Ale przeżyliście ją oboje - sama piszesz, że mąż płakał razem z Tobą. On ma uczucia. On się boi. On musi mieć czas, żeby to przeżyć i sobie poukładać. Poza tym, niewykluczone że obwinia się za to, co się stało. Skoro wiedział, że nie może być ojcem, bo jego nasienie "nie jest w pełni wartościowe" to skąd wiesz, że nie myśli, że to jego wina, że Maluch nie został z Wami? Że to on zawiódł? Nie sprawdził się? No bo skoro miał wadliwy materiał to i ciąża była wadliwa stąd poronienie? Nie tłumacz mi/nam, że to przecież bzdura. Nie mów nam, co powoduje poronienie. On może tego wszystkiego nie wiedzieć. A nawet jeśli jest mocny w teorii, to zwyczajnie może sobie z tym nie radzić emocjonalnie. Tak jak ty nie potrafisz "przyhamować" instynktu, tak być może on nie potrafi poradzić sobie z lękiem, że możecie stracić kolejne dziecko. Albo, że zostaniecie rodzicami chorego malucha.
Życzę Wam dużo szczęścia i cierpliwości. Dystansu, który pozwoli inaczej spojrzeć na siebie, na związek, na życie... Dużo sił... Dla Was obojga. I dużo miłości... :)

Ale czy jesteś pewna, że "ucieczka" za granicę pomoże Waszemu małżeństwu?
To mnie chyba w Waszej sytuacji najbardziej zmroziło ... Sorry, ale wydaje mi się, że jak mała dziewczynka tupnęłaś nóżką, spakowałaś walizki i żyjesz złudzeniem, że w oddaleniu od siebie coś naprawicie ... Zresztą co post prawie piszesz, że musisz myśleć o sobie, że to On nie dał Ci dziecka, że to Tobie czas ucieka ... Wydaje mi się, że Ty już podjęłaś decyzję Szukasz jedynie usprawiedliwienia dla swojej rezygnacji z walki o ten związek.

Ovi - no nie zgadzam się. Jak ktoś się stara 10 lat i ma zrytą psychikę na maksa - a takich par, a kobiet szczególnie jest pełno - to, zapewniam Cię, doskonale rozumie o co chodzi w temacie.

Ovi ale co to znaczy efekt końcowy? Kiedy mówimy o końcu? Kiedy para podejmuje decyzję o tym, że zaprzestają starań, nie będą adoptować, ale będą żyć szczęśliwie w duecie albo się rozstaną?
W tym konkretnym przypadku przecież nie ma mowy o końcu starań? Anairda jest młoda (ma tylko 26 lat) i całe życie przed sobą. Przeżywają z mężem kryzys - owszem. A myślisz, że ktoś kto się długo starał/stara nie przeżywał kryzysów? Że nie raz i nie dwa miał ochotę wszystko rzucić w diabły? Ile wylanych łez? Ile załamań? Ile kłótni? Ile cichych dni? Pokaż mi długodystansową staraczkę, która nie ma za sobą takich doświadczeń. Szczerze? Chyba nie sposób taką znaleźć. I wierz mi, że mimo, że w końcu się udaje, że tuli się w ramionach ukochane, wyczekane maleństwo, to nie zapomina się tego, co było wcześniej. Zapewniam Cię, że doskonale rozumie się dziewczyny, którym jeszcze się nie udało i które walczą o marzenie nadal...

Dziewczyny, sprobuje wyjasnic o co mi chodzi, choc odbiegamy od tematu. Szczesliwie naleze do grupy, ktorej sie udalo. Ale nawet nie probuje oceniac czy stawiac sie w sytuacji kogos kto (byc moze jeszcze) dziecka nie ma. Ja mam, ty nie masz i nie wiem co czujesz. Wiem co czulam ja jak nie mialam.

"efekt koncowy" - zle dobralam slowa. Nie wiem kiedy nadchodzi moment, gdy para decyduje, ze to koniec. Chodzilo mi o "tu i teraz" - to co wyzej - ja juz, ty (jeszcze) nie.

Treść doklejona: 11.06.12 12:53
Anne76, czy tak wlasnie nie jest? Dlatego zawsze lepiej byc ostroznym w osadach. Zwlaszcza w tak delikatnej kwestii jak niezaspojony instynkt maciezynski.

lubię jak piszesz tom:)
i to że nie potępiasz, a próbujesz rozumieć:)

zofia - ciekawy sposób reklamy. gratuluję pomysłu.