Obe, to było powiedzieć lekarce, że poprawa słuchu jest stanem po operacji, który nie wpływa w tym samym stopniu na mowę- ta się nie poprawi z dnia na dzień przecież. W sumie to ja bym chyba wybrała się do niej jeszcze raz i zażądała skierowania.

Nie zamęczy. Mój też taki typ, a koty nasze żyją. Od samego początku był uczulany że kot to nie słoń i że trzeba leciutko. Nie od razu, ale w końcu pojął, szczególnie że kot też potrafił zaznaczyć swoje granice. W ogóle nie planowałam zwierząt, a teraz widzę jak wiele dało ich posiadanie mojemu dziecku. Z resztą i zwierzaków, bo zostały wyrwane z bezdomności. Trafiły do nas "przypadkiem" i tak sobie żyjemy w symbiozie

Marion, tak się tylko może wydawać. Sam fakt, że dziecko "dało mu spokój" jest dobre. Jest to uszanowanie "wolności" zwierzaka. Mój syn ma różne etapy. Najpierw do tego kota gadał, zabierał do swojego pokoju, potrzebował towarzystwa kota bardzie niż mojego. Potem tak jak u Ciebie. Kot nie istniał. Teraz mamy kilka zwierząt i też m tak, że początkowo opiekuje się, bo nowe, małe... Potem bytują obok siebie... Teraz na etap, że musi z kotem spać.
Natomiast ja zawsze niezależnie od etapu angażuje Dawida do opieki. Ze karmę nasypac, wodę nalac, miseczkę podać, że trzeba pogłaskać, etc. Bo ta terapia "kotem" to nie tylko obserwacja co zrobi nasze dziecko, ale i angażowanie, uczenie odpowiedzialnosci, proponowanie pewnych czynności, uczenie obowiązków... Sana bytnosc zwierzaka w domu, to jeszcze nie wszystko.

Else: karmę nasypac, wodę nalac, miseczkę podać, że trzeba pogłaskać

Nie jest zainteresowany wcale.

Else: angażowanie, uczenie odpowiedzialnosci, proponowanie pewnych czynności, uczenie obowiązków

Nie ten poziom jeszcze u Frycka.
Nawet Henia mi ciężko zachęcić - zabawa z kotem oczywiście tak, ale obowiązki (karmienie, pojenie, ogarnięcie kuwety), to już problem.

Frycek jest głośny i wszędzie go pełno - kot się go boi.

Marion, powiem Ci tak. U nas gdyby nie mój upór mój syn do dziś nie robilby nic. Autysta zawsze, nooo prawie zawsze ma problem z zaangażowaniem, z zainteresowaniem codziennymi "problemami", nie widzi potrzeb innych, ma problem z empatią... Etc. I naszym zadaniem nie jest czekać na właściwy moment, bo on może nie nadejsć. Trzeba kombinować by ich otworzyć na wiele spraw. Ja np. wiedząc że autysci nie mają empatii lub mają ją gorzej rozwinięta od zdrowych dzieci/ ludzi, od 3 roku życia Dawida nad tym pracowałam. Empatią jest wyjściową by dziecko zaczęło się angażować w opiekę nad tym kotem, czy by zauważył pewne czynności nie jako obowiązek i wyrobienie pewnych zachowań tylko jako coś co jest potrzebne. I jako przełamanie tego braku gotowości. I to nue było tak, że z nim siadalam i mówiłam, bo mój autysta sprawiał wrażenie, że nie słyszy, że nie rozumie... To było wykorzystywanie wszystkich sytuacji. Jak kot miauczal to już reagowalam "Dawid, słyszysz? Co robi kot? Miauczy. Ciekawe czemu. Może jest głodny. Chodź zobaczymy czy ma puste miski. O. Miski są puste. Wsypmy jedzenie". I albo on sypal albo ja. Jak płakał dziecko na placu zabaw też uczulalam : płacze: jest smutne, boli, bo się przewrócił, etc. Jak mój syn wyrażał emocje, też je nazywałam. Jak ja odczuwakam tez
Zabawy z emotikonami. I to też nie jest tak, że powiesz i już Fryc ogarnie temat.on jeszcze długo będzie sprawiał wrażenie że nie jest gotowy, że nie rozumie... Ale to o konsekwencje chodzi. Moja przyjaciółka przegapila ten moment... Ona w ogóle przegapila, że jej syn ma autyzm bo go wypierala. Diagnoza była późno, więc i terapia oraz praca nad tym dzieckiem późno. My mamy ten komfort, że nasze dzieci są zdiagnozowane wcześnie i można szybko działać. Po to jest ta wczesna diagnoza. Ja miałam taki patent że czytałam co jest normą rozwojową dla danego wieku, ocenialam na tej podstawie co musimy dogonić i starałam się nie uwzględniać aż tak że "mój syn jeszcze nie jest gotowy". Po prostu angazowalam. Tłumaczyłam co po co... Prawda jest taka, że z autysta ciągle coś trzeba "gonić", bo póki mały, to nie rzuca się w oczy, ale im starszy tym ta przepaść robi się widoczna. Także korzystaj z tego co masz i na codziennych sprawach angażuj Frycka troszkę.

Treść doklejona: 09.10.19 13:44
Marion mój syn też jest głośny i wszędzie go pełno i moje koty też tego nie lubią. Ale ja cały czas powtarzam "Dawid, jesteś za głośno. Kot się boi, ucieka". I im więcej nad tym pracujemy, tym ten kot zaczyna być dobrym argumentem by Dawida uspokoić. Tylko jak mantra się gada niestety. No ale efekty są.

Else - ja to wszystko wiem...
Ale do Frycka bardzo trudno trafić. On "nie słucha". Szczególnie gdy coś nie jest po jego myśli i wpada w histeryczny szał - nie dociera nic.

Przedwczoraj odebrałam go z przedszkola i pojechałam z nim po Henia do szkoły. Wszystko po drodze było OK, w szkole na początku też. Wyszliśmy ze świetlicy i poszliśmy do szatni - do piwnic. Heniu się ubrał i chcieliśmy wyjść ze szkoły, a Frycek pokazuje palcem na schody, że chce wrócić na piętro (i pobiegać po korytarzu). Tłumaczyłam, że nie możemy, bo wychodzimy, idziemy do auta i jedziemy do domu. Wpadł w szał - darł się okrutnie. Nie chciał iść, musiałam go wynieść. Postawiłam za drzwiami i mówię idziemy do auta, bo jedziemy do domu. Darł się, rzucał po parkingu, w samochodzie dalszy ciąg. Na klatce w bloku dalej. W mieszkaniu kontynuacja - uderzał sobą o meble i drzwi, ze złości porozrzucał zabawki i co tam miał pod ręką... Uspokoił się po 20-30 minutach.

Wczoraj mówię do Henia "wracasz autobusem, bo mam dość tych cyrków i wstyd mi przed ludźmi". Odebrałam Frycka z przedszkola, podjechałam pod blok i mówię do niego "idziemy po Henia na przystanek". Szedł grzecznie - usiedliśmy i czekaliśmy. Tłumaczyłam do znudzenia, że czekamy na autobus - wychylał się co chwilę czy już jedzie. Po chwili podjechał zwykły MKS, a nie autobus szkolny - mówię, że nie wsiadamy, bo nigdzie dziś nie jedziemy, tylko czekamy na inny, którym Heniu przyjedzie. I co? Szał! Histeria! Wrzaski! Bicie się po głowie. Rzucanie po chodniku. Ludzie patrzyli jak na diabła wcielonego... Wreszcie przyjechał Heniu. Mówię, że idziemy teraz do mieszkania. A ten nadal w amoku - skacze, bije się. Położył się na środku pasów. Wzięłam go na ręce - zaczął się wyrywać. Rzucając głową w różne kierunki uderzył mnie czołem w twarz i rozciął mi wargę... Szliśmy przy lasku - darł się i płakał, co chwila przystawał, bił się. W końcu potknął się na korzeniu i upadł - wrzask, jakby go ze skóry obdzierali. Wzięłam go na ręce - bił siebie i mnie... Całe osiedle słyszało, że idziemy... W mieszkaniu po wejściu znowu rozpierducha - rozwalał wszystko, co miał pod rękoma.

I tak jest dziennie... Każde sprzeciwienie się jego planom tak się kończy. Żadne tłumaczenie nie pomaga - jest wtedy głuchy na wszystko. Każde wyjście to cyrki i awantury.
Ma niesamowita siłę, ciężko go utrzymać na rękach. Głos podczas krzyku mocny i przeraźliwy. Jak ktoś patrzy na to z boku, to wygląda to fatalnie, jakby był opętany...
Jestem WYKOŃCZONA...

Else: A i nigdy nie mów do Frycka, że się go wstydzisz, ani do Henia, że było Ci wstyd przez brata.

Nie, nie mówię tego, ale serio mnie jest strasznie wstyd...

Ludzie ciągle na nas się patrzą - albo z politowaniem, albo z wyrzutem, że co ja matka jestem, że go tak wychowałam.
Czasami ktoś zagaduje "bądź grzeczny, bo Cię zabiorę ze sobą", albo "wyrośnie z tego...", albo "chodź ze mną, jak z mamą nie chcesz". Odpowiadam zawsze, że "nie chciałaby pan/pani takiego dziecka". A wtedy "a co pani gada, wychowałam 3 synów, to wiem co to jest". To ja wtedy tłumaczę, że autysta. I nagle konsternacja i ucieczka bez słowa. A ja znów zostaję sama z problemem...

Obe, niech psycholog zajmie się psychologią. Jprdl, kolejny „specjalista” zalecający dogoterapię nie siedząc w niej...
Otóż dogoterapia do tego nie służy. W ogolenia dłużej siedzę w temacie, mimo iż nie pracuję, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że dogoterapia w takiej formie w jakiej jest w PL sprzedawana jest o kant dupy potłuc. Z mojego doświadczenia ma ona sens np w trudnościach szkolnych, super się sprawdza w trudnościach szkolnych typu pisanie czytanie, w pracy z trudną młodzieżą, czasem w reso.
Od głaskania psa czy karmienia go motoryka mała się nie poprawi tak jak np po sesnoplastyce, motoryka duża od chodzenia koło psa też nie. No chyba, że psie sporty to wtedy tak, ale to nie z maluchami. Przechodzenie pod psem i tego typu cyrki powinny być zakazane bo to bardzo ingeruje w dobrostan psa. Mowa tak samo.

Marion, a pro po głupich tekstów ludzi. Kiedyś wyszłam z młodym od lekarza i coś mu nie pasowało. Oczywiście rzucił się na ziemię i wrzask. Podszedł starszy pan i mówi "zaraz Cię zabiorę". No to postawiłam młodego na nogi, włożyłam rękę młodego w rękę tego pana i mówię "bardzo Panu dziękuję" i odeszłam. Dziad zbladł i zgłupiał. Myślę, że miał nauczkę do końca życia. Co do słów, że "swoje dzieci wychowałam", pytam "a autystycznych ile? “. Sana z problemem to lepiej niż z tymi głupimi ludźmi co oceniają, wiedzą lepiej... Niech idą daleko. Czasami same radzimy sobie lepiej niż ludźmi i ich uwagami. Natomiast ja też takie przykre sytuacje wykorzystuję w pozytywny spisob
Jak Dawid już się uspokaja mówię mu "pamiętasz tę Panią która do nas podeszła? Wiesz czemu to powiedziała? Bo nie spodobało się jej Twoje zachowanie. Rzucanie na ziemię nie jest dobre". Etc... "jak się zdenerwujesz skacz, tup...

elfika: Obe, a czy ja napisałam, że zaszkodzi? Bynajmniej. Jednak jest to kolejny przypadek kiedy terapeuta wychodzi w czyjeś kompetencje. A wierz, że dogoterapia czy jakakolwiek inna praca z psem to nie bułka z masłem.

Żłobek funduje a właściwie UE. Kazali wybrać dzieci psychologowi to to zrobiła :) A ja się szybko zgodziłam, bo to nowe doświadczenie dla Młodego :)

Wczoraj znów armagedon - kolejne publiczne miejsca do wykluczenia, to sklepy.

Dotąd, jak mi w sklepach wariował, dostawał coś na "zatkanie paszczy" i można było, jako tako, zakupy zrobić. Ale teraz ma dietę i detox cukrowy - a tu co kawałek jajka niespodzianki, chipsy, gumy do żucia, żelki, pianki i inne gówna. Co regał to ryk. A już przy kasie, to sryliard batoników, skitelsów, tik-taków itp. Był w wózku, to Heniu wyjechał z nim na zewnątrz. Byliśmy w Lidlu i czekali na mnie jeżdżąc za szybami na vis a vis kas. Ja, stojąc w kolejce do kasy widziałam, jak Frycek się darł i rzucał w wózku. Heniu ledwo co go utrzymywał w tym wózku - wywrotny trzykołowiec, a do tego Fryc ma silę niesamowitą. W pewnym momencie tak się przewiesił przez ramę, że przechylił wózek, Heniu go nie utrzymał i prawie spadli wszyscy na chodnik, milimetry od czyjegoś samochodu. Ludzie w kolejkach do kas wszystko obserwowali...

Cały wieczór wyłam... Jestem strasznie zmęczona psychicznie. Nadal mam żałobę i nadal nie jestem z tym wszystkim pogodzona. Jest mi tak źle, że mam ochotę wystrzelić się w kosmos od tych problemów.
A mam wrażenie, że będzie coraz gorzej - będzie wszystko niszczył, będzie mnie bił, może nawet w gipsie skończę...

Else: mówię "dziś to kupujemy"

Frycek nie ogarnia jeszcze takich rzeczy... Poza tym on się nie skupia na większości spraw - a jeśli, to już to 3 sekundy. Na zakupy chodzę z nim w spacerówce, bo inaczej się nie da...
On też w ogóle nie mówi - NIC. Gestami nie nadrabia wcale - sporadycznie palcem coś wskaże. Brak komunikacji, to ogromny problem u nas. W przedszkolu mieliśmy się zająć od samego początku właśnie komunikacją, ale ze względu na te jego skrajne trudne zachowania podjęto decyzję, że najpierw wyciszenie. No ale jak, skoro histerie pojawiają się właśnie między innymi przez brak porozumienia?

Else: kupić to jajko czy batona, ale dopiero gdy całe zakupy dzieciak będzie spokojny

Else - ja próbowałam tej zasady. I na zakupach i wielu innych kwestiach - "dostaniesz słodkość, jak zjesz jeszcze 3 łyżki zupy". ABSOLUTNIE!!! Nie działa to wcale. Jest od razu wrzask, bicie się po głowie, prężenie się, rzucanie w wózku/po podłodze. I nie można go w żaden sposób uspokoić - a z każdą minutą nakręca się coraz bardziej. Musiałabyś to widzieć...

Ewasmerf: a bedzie jadl to jajko?

No jasne.

Pokładałam wieeelkie nadzieje w tym oleju CBD, że mi go choć trochę wyciszy, że będzie odrobinę lepiej się skupiał, ale klapa. Stosuję od 8 września i jak na razie brak efektów, a jest nawet pogorszenie w zachowaniu (nie mówię, że sytuację pogorszył akurat olej, ale ogólnie, że jest gorzej).

Else: Jak ruszyła mowa było o niebo lepiej.

A w jakim wieku?

Frycek sam mówi tylko "piii", gdy chce pić oraz "nie" i "ała". Reszta na komendę - mama, ka (tak), ko (kocham), ku (tu/tutaj), ja (daj). I to wszystko. Kiedyś mówił na komendę kaka (tata), pje (plecy), puuu (pupa), ale przestał.

marion, szczerze mowiac to moja marta mowi i w ogole, a tez jobla idzie dostac. Fochy co chwila o cos. No moze nie taki cyrk jak z Frycem, ale ja cyrki tez przerabialam z Piotrkiem. ja juz mam to w dupie, mysle, ze i na ciebie przyjdzie ten czas. Ujechana jestem czesto jak kon po westernie. nie raz mam ochote usiasc tam gdzie stoje i zaczac ryczec. Wczoraj np. Piotrek wskoczyl do kaluzy po kostki w adidasach. I potem zaczal sie wyklocac, ze go nie ostrzegalam (ostrzegalam milion razy), ze mu nie dalam kaloszy (proponuje je od tygodnia. Ale rozumiem, ze bylo dla niego za duzo, byl zmeczony. Do tego porykujaca Marta bo tez zmeczona. A ja musialam autobusem do dentysty ze soba. No i tak to. Na nas tez sie wszyscy patrza. Jeszcze Piotrek potrafi rzucic - ale ty to jestes glupia, no patlogia, bezstresowe wychowanie, co nie?;-P

Ja jestem okropnie zmęczona jego zachowaniem. Ale dodatkowo na co dzień mam praktycznie wszystko na głowie - Frycka (dowozy, konsultacje, co chwila jakieś papiery wypełniam), drugie dziecko (dowóz do szkoły, zadania domowe, wywiadówki), rachunki, wizyty lekarskie, badania, recepty, podawanie leków (kiedy i ile), kota (żarcie, lekarstwa), zakupy domowe niespożywcze (muszę pamiętać co się kończy - tylko ja wiecznie chemię zamawiam, kosmetyki, worki do odkurzacza itp.), PITy i urzędy tylko ja. Zawsze ale to zawsze gdy woda się kończy, to jestem sama - i taszczę dwie zgrzewki plus inne zakupy, a Frycek drze się i np. w kałuży leży... To niby wszystko pierdoły, ale tylko JA to mam na głowie. I miejsca już w niej brak. Nie mam żadnej pomocy - fakt, mąż zajmuje się obiadami (i uważa że to bardzo dużo...), ale chciałaby, żeby mi ktoś z tej głowy choć 1/3 rzeczy zdjął. Bo ja już nie wyrabiam. Nie mam ani minuty dla siebie...

Ewa - ja mam swój samochód, więc jakby lepiej. Ale wiecznie w niedoczasie - rano korki, popołudniu korki. Ja po mieście, jak tylko nic przede mną nie jedzie i mogę się rozpędzić, to 70 km/h jadę, a nawet do 90-tki często dobijam, tam gdzie się da. Cud, że jeszcze żadnego mandatu nie dostałam, tfu tfu...

Ewasmerf: Jezu, przepchnij troche na meza, dowozy chociaz, rachunki

Próbuję... od 1,5 roku. Moje narzekania tylko wojnami się kończą...
Serio, ciężko mi bardzo - tłumaczę mu, ale słabo dociera. On nie jest zły - wbrew pozorom dużo w domu robi (te obiady, plus pranie, sprzątanie itp.), ale nie ogarnia tego, o czym pisałam wyżej. Nie potrafi się dogadać/wysłowić z innymi, nie lubi kontaktu z obcymi. Choć przyznam, że często wolę sama cokolwiek zrobić, bo on, jak to chłop, często zapomni, albo źle coś zrobi, i ostatecznie wkurzona jestem podwójnie.

Mnie też strasznie boli, że nie mam wsparcia od rodziny. Teściowa by chciała pomóc (bardzo kocha moje dzieciaki), ale nie może (choruje na nowotwór, ledwo chodzi). Moja mama nie pomoże - jestem z nią skłócona, przez co wnuki ma w dupie. A na dziadków, jak to na chłopów, liczyć nie można.

Właśnie nie wiem. Sama się czasem zastanawiam czy lepiej mi teraz mając jedynka czy może gdyby było rodzeństwo... Pewnie zależy od człowieka. Bo tak. Jedna moja znajoma na 3 dzieci z czego 2 autystow i jedno ADHD. No ma hard core. Druga ma autyste i zdrowe. O tyle na fajnie, że te dzieciaki się że sobą bawią i spora część dnia mija fajnie. Mój syn zawraca mi gitarę non stop bo chce towarzystwa. Na terapii jest chłopiec autystyczny, którego przyprowadza starsza siostra (i muszę powiedzieć, że szacun bo widać że ta dziewczynka bardzo kocha brata, ma cierpliwość). No ale to chyba właśnie zależy od kilku czynników "co jest lepsze"... Sama jestem ciekawa co by było gdyby...

Moja Marta super dziala na Piotrka, choc wkurza go bo faktycznie go zaczepia. Ale spedzaja czas razem, tarzaja sie, on ja nosi.

Marion a myślałaś o pomocy dla siebie?
Mam na myśli psychologa.
Wszystko razem to dużo jak dla jednej osoby..
Rozmowa z "fachowcem" może chociaż pomogłaby Ci "odpocząć" psychicznie jeśli fizyczna pomoc z żadnej strony jest nierealna.

Tylkona dziś, a ty myślisz że mój był agresywny?? Zero, nigdy mnie nie uderzył, nie popchnął. Grzeczny jest i wszystko robi co mu się każe. Jak jeszcze kiedyś pił mleko to tylko rzucał zabawkami, jak był protest. A tak to nic.

Agresja to nie objaw spektrum a efekt nie radzenia sobie z nadmierną ilością bodźców. Skoro Twój brat ma za to wzrasta prawdopodobieństwo spektrum u Wiktora. Co do jego zachowania to zaczyna okres dojrzewania wiec jest mu prawdopodobnie jeszcze trudniej. Czy ma jakiś TUS albo psychologa aby uczyć się sobie radzić z emocjami?

Mój syn raczej z tych autystow mało agresywnych, ale nie powiem zdarza się. Jak był młodszy to bardziej histeria lub autoagresja będąca wynikiem braku mowy. Nie potrafił inaczej wyrazić pewnych kwestii. Agresja jest i Dawida, wynikiem nie po trafienia, poradzić sobie z pewnymi emocjami, ale to nie jest często. Tus to trening umiejętności społecznych. Bardzo ważna sprawa. Ale też rzadko do rze prowadzony u nas. No ale grunt, że działa bo i nas są dobre efekty.