Jak tata przyjeżdżał do niej, to mówiłaś, że kto przyjeżdża? Nie że tata?

Ja bym powiedziała prawdę ( w ogóle od początku bym tłumaczyła i mówiła jaka jest sytuacja ). Kto to jest tata, że ona tatę ma, że czasami przyjeżdżał, ale teraz nie przyjeżdża. Dlaczego tata nie jest z Wami też bym powiedziała, że czasami dorośli się nie dogadują i wtedy czasami decydują, że chcą się rozstać, bo jak są razem to nie są dla siebie dobrzy i bliscy, bo za bardzo się różnią. I że tak było z tobą i jej tatą.

Tu nie ma czego ukrywać moim zdaniem. Może to być dla Misi trudne ( chociaż niekoniecznie, skoro nie jest z tatą związana ), ale szczerość to jedyna droga, która pozwoli jej sobie to w głowie poukładać.

To wg Pani Psycholog co niby powinnas mowic? Ze dziecko nie ma taty, czy co..
Ja bym mowila prawde. Ze ma tate, ze widziala sie z nim wtedy a wtedy, ale teraz nie mieszka z wami, bo tak czasem sie dzieje. Itp.

Powiedz jej prawdę, czyli, że tata nie chce. Przecież gdyby chciał to by przyjechał. Że jeżeli ona chce go zobaczyć, możecie do niego zadzwonić i zapytać czy przyjedzie.

Tu nie ma co ukrywać przed nią, że tata widocznie nie chce mieć z nią kontaktu. To smutne, ale prawda pozwoli jej od początku poukładać sobie te sprawy. I tak masz o tyle łatwiej, że Misia nie ma z tatą relacji żadnej. Mam znajomą, której syn ( 7 letni już ) tatę zna bardzo dobrze, kocha go i chce widywać, a ojciec się nie kwapi z wizytami. U Ciebie jeśli Misia za tatą nie tęskni, nie zna go właściwie, to może jedynie czuć smutek czy brak jakiś, że ona taty nie ma, a może by chciała tego doświadczyć, skoro inne dzieci mają tatę. Natomiast to jest i tak lżejszy kaliber mierzenia się z rzeczywistością, niż w sytuacji gdy tata był, dziecko zdążyło pokochać i się przywiązać, a potem zniknąć i go nie ma. Chyba u Else też tak jest i to jest bardzo trudne. Tłumacz Misi, że są różne rodziny, że czasami jest tylko mama i dziecko, czasami tata i dziecko, że czasami są rodzice razem.

katka, nie wiem, jak powinnaś zrobić.
Mogę powiedzieć, co zrobiła sąsiadka, kiedy jej mąż ją zostawił z dwójką małych dzieci. Starsza tatę znała, bo odszedł jak miała 2 lata. Młodsza właściwie nie. A że nawywijał numerów, to wkrótce po tym jak odszedł trafił za kratki, więc nie widziały go ponad 3 lata. Więc sąsiadka na pytanie o tatę powiedziała, że wyjechał do pracy. Nic sensowniejszego nie wymyśliła.
Za to teraz ma kłopot, bo pan tata wyszedł ale dzieci widywać nie zamierza. W tej samej klatce, na parterze, mieszka jego pierwszy syn, 2 lata starszy od córki. I do syna przyjeżdża, zabiera go do dziadków, a 2 piętra wyżej już nie wejdzie. Nieraz dziewczynki widziały, jak podjeżdżał pod blok (kiedy były na podwórku), zabierał syna, a do córek nawet nie pomachał... Jak odpowiedzieć sześciolatce na pytanie, czemu tata do niej nie chce podejść?
Nie potrafię tego zrozumieć...

Ciężko wytłumaczyć trzylatce, że tata jest, ale nie chce być obecny w jej życiu...

Prawda zawsze jest najlepsza. Katka, dasz radę

Dziewczyny ja od poczatku czuje ogromne poczucie winy przez to, ze nie stworzylam jej pełnej rodziny. I ze jest "biedniejsza" o tego ojca. Stad ten temat jest dla mnie bardzo trudny.
Dziękuje za dobre słowo :))))

kto urodzil pierwszego czlowieka?
ze tez dzieci zadaja takie trudne pytania. wyjasnialyscie teorie ewolucji nie grzeznac w szczegolach?

_Fragile_: Tylko nie potrafiłam odpowiedzieć na pytanie dlaczego szympansy z naszego zoo i goryle się nie zmieniły, a jeśli się zmienią to kiedy...

buhaha, brawo dla twoich chlopakow. w zyciu bym takiego inteligentnego pytania nie wymyslila, cudnie

O matko, ja też czuję, że jestem głupsza od swojego dziecka... Ale faktycznie ten plus, że ciągle się dokształcam Aktualnie uczę się znaków kolejowych, typów pociągów i podobnie pasjonujących rzeczy

Frag, skoro Ty masz lęki, to jest duże prawdopodobieństwo, że wszystko to czuje Krasnal i na niego się to "przenosi". Pewnie, jest taki etąp, szczególnie u wrazliwcòw. Ja sama go miałam za dziecka, pamiętam. Tylko ja nie rozmawiałam o tym z rodzicami a tłumiłam w sobie. Fajnie, cudownie, że go wspieracie, rozmawiacie, odpowiadacie na pytania. Ja bym jednak dla pewności udała się pogadać z psychologiem, bo szkoda coś przeoczyć, by później chłopak w życiu dorosłym odczuwał konsekwencje.

Pewnie nie powinnam pytać ale czy syn chodzi na religię?

Gabcia, spoko, pytaj :) Nie, nie chodzi i nie będzie, bo mąż protestant, więc to on przekazuje wiedzę/wiarę :)

Katka, no jest. Wrażliwy, mądry dzieciak jak diabli, ogrom pytań i ta dociekliwość czasem po prostu potrafi mnie przerastać (na szczęście jest internet i czego nie wie matka to zaraz się dogoogluje ;)). W takich sprawach oddaję to mężowi, jedyne co ja robię to tulenie, całowanie i zapewnianie, że zawsze będzie naszym synkiem i cokolwiek by się nie stało będziemy go kochać i jego brata ponad wszystko.

Mąż mi właśnie opowiadał przed chwilą, że on miał w tym wieku identycznie. Spał przy zapalonym świetle, bał się, że mama nie wróci do domu z pracy, bał się wszystkiego, a potem nagle to minęło, nawet nie pamięta jak. Szczerze ja aż takich akcji z dzieciństwa nie pamiętam.

Katka, może Was ominie?

Ruda, dzięki, że to napisałaś. Wczoraj jeszcze rozmawiałam z rodzicami, podobno ja też miałam takie akcje, bałam się jak wychodzili z domu, bałam się ciemności. Teraz tego kompletnie nie pamiętam. U nas podobnie jak u Ciebie - chłopaki mają po raz pierwszy w życiu pojechać na wakacje z dziadkami, bliziutko, bo tylko kilkadziesiąt minut od nas, będziemy z nimi w weekend, potem kilka dni dziadkowie i znowu my. Krasnal nie chce, bo boi się zostawać beze mnie, Gugi z kolei strasznie chce jechać, a Krasnal rozdarty między nami a nim, bo brata też nie chce zostawiać. Mam nadzieje, że do wakacji mu trochę przejdzie. To wygląda jak lęk separacyjny jak miał ze dwa latka, też mnie na krok nie odstępował. Musiałam to wszystko z siebie wyrzucić, bo przytłoczyły mnie te pytania, w nocy mi się to kotłowało.

Hydziu, wiesz co, my wiadomości nie oglądamy, bo raz, że ja mam bana, dwa, że nie mamy tv. Ale faktycznie jak to napisałaś to mi się przypomniało - w przedszkolu była pogadanka po śmierci Adamowicza... I ostatnio ich pan przedszkolak czytał książkę jak chłopiec próbował oszukać śmierć. Dla Krasnala z jego mega wyobraźnią to było kiepskie. Wrócił do domu i mi opowiadał o tej książce, że mu się nie podobała i nie lubi książek o krzywdzie i umieraniu i dlaczego są na świecie pisarze, którzy piszą o umieraniu dzieci? Był strasznie oburzony i jak to nazwał "zaagresowany tą opowieścią". I tak wtedy pomyślałam, że mam nadzieję, że już w szkołach nie czytają Antka Prusa...

Wiem :( Ja i tak muszę w pracy czytać, ale w weekendy/dni wolne/wakacje kompletnie odpuszczam, bo się niepotrzebnie nakręcam. Może to mieć faktycznie związek, dopiero jak o tym wspomniałaś to mi się przypomniało...

Gabcia_I: Pewnie nie powinnam pytać ale czy syn chodzi na religię?

Gabcia, a możesz mi napisać (pytam z czystej ciekawości), czemu zadałaś to pytanie?

Moja Nina w przedszkolu szybko została z religii wypisana bo im ksiądz tak prał mózgi, że się potem w nocy z płaczem budziła.
No ale kto w miarę mądry i intelektualnie ogarnięty, opowiada trzylatkom, że jak będą niegrzeczni to mamusia umrze a tatuś gwoździe w rączki wbijał będzie, tak jak miał pan Jezus ?

Ja mam takie same podejście jak Agata. Moje dziecko na religię nie będzie chodziło. Nie ma i na chwilę obecną nie będzie mieć żadnych sakramentów. Jak dorośnie to będzie mógł sam świadomie podjąć decyzję czy chce w tym uczestniczyć czy nie.

Elfika, błagam, nie pisz bzdur.

Teo jak to przeczytałam to mi szczena opadła. Już o różnych historiach słyszałam ale ta bije na głowę wszystko. Zgłosiliście to chociaż ???

Treść doklejona: 28.01.19 15:00

marion: Do kościoła chodzimy sporadycznie.
Nie wiem jak będzie z komunią świętą - nie mamy ślubu kościelnego i już kiedyś ksiądz mi mówił, że będzie problem z tego powodu. Mam to gdzieś - jak go nie dopuszczą, to martwić się nie będę.

u mnie w szkole sporo jest dzieci rodziców po ślubie tylko cywilnym i problemu z komunią nie było jeśli dziecko jest ochrzczone; gorzej że te sporadyczne chodzenie musiałoby się zmienić w bardzo systematyczne bo jest dużo spotkań przugotowujących dzieci do sakramentu no i oczywiście niedziele gdzie się zbiera pieczątki/podpisy że jest obecny plus różańce, majowe, roraty, święta kościelne, rekolekcje itp

_hydro_: Elfika, błagam, nie pisz bzdur.

sama nie pisz bzdur.
to, że czegoś nie uznajesz nie znaczy, że nie istnieje.

Moi nie chodzili (syn dalej nie chodzi) w przedszkolu na religie.
Mamy ponoć cudownego księdza i dzieci Go uwielbiają. Ale religia o 7:10, dwa razy w tygodniu po 15 minut.
A idź Pan w ch...że specjalnie będę się zwlekać siebie i dzieci, na 15 min gadania o niczym.
Za to w szkole córka ma katechezę z katechetka i jest zauroczona Panią. Pani jest zafiksowana na punkcie religii, ksiądz to święty a kościół to pałac miłości i czystości, ale przekazuje rzetelna wiedzę, ze tak to ujmę. Kolędy, modlitwy, msze...żadnych swoich ideologii. I na prawdę, wszystkie dzieci ją uwielbiają i chętnie chodzą. Nie tylko pierwszaki.

Frag wydaje mi się, że syn jest po prostu mega wrażliwy. A poza tym, u Was w domu może być wszystko super, a zasłyszał jakąś historie w szkole/przedszkolu.
Moja córka tez zadawała pytania o smierc.
Ale My akurat od maleńkości mamy ten temat, bo moja siostra zmarła bardzo wcześnie i jeździmy na cmentarz.
Natomiast ostatnio na wszystkich świętych, moja córka nie wytrzymała...tzn musiałyśmy w połowie mszy plenerowej wyjsć z cmentarza, bo aż zanosiła się od płaczu, mowiac, że tak strasznie jej żal, że ci wszyscy ludzie nie żyją, nie widza słońca, swoich bliskich...
Szok.
Rozmawiałyśmy długo, odpowiedziałam na wszystkie jej pytania i było już dobrze.
Moje dzieci np nie mogły oglądać Kubusia Puchatka.
Oboje wyli na potęgę, gdy była historia Tygryska, który nie miał rodziny...nie potrafili sobie tego przetrawić, jak ktoś może nie mieć mamy i taty, a już szczególnie rodzeństwa.
Moi znajomi nie pozwalają dzieciom oglądać bajek z przemocą (o ile można mowić o przemocy w bajkach np o Kucykach Ponny), niegrzecznoscia i innymi negatywnymi przekazami.
Efekt jest taki, że boja się 90% bajek i nawet nie mamy na co iść razem do kina
Moje dzieci emocje łykały jak pelikany, a pózniej śniły się koszmary albo mieli rozstrój emocjonalny, póki sobie czegoś nie poukładali w głowach.
Przerobiłyśmy miliony rozmów na powyższe tematy i już mam z tym spokój, ale zapewne bedą nowe emocje, nowe niewyjaśnione fakty, nowe zmartwienia.
Dla Nas one są banalne, ale dla Naszych dzieci, które nigdy ich nie przeżyły, stają się na prawdę wielkimi sprawami.
Ja bardzo często odpowiadam na pytania rzeczowo. Tulę, tłumacze, ale na pewno nie podchodzę do odpowiedzi emocjonalnie, bo wiem, że moje emocje mogą zapętlić rzeczywistość i zrodzić niepotrzebną fascynacje lub lęk, bo dzieci owszem, są mądre, ale wielu rzeczy się uczą, wielu rzeczy nie potrafią jeszcze ogarnąć, tylko dlatego, że nigdy nie byli w danej sytuacji i nie wiedza jak to „poczuć.

Ostatnio moja córka podczas kąpieli pyta mnie, dlaczego My mówimy „siusiak i psipsia”, kiedy Ona w książce wyczytała, że to jest „penis i pochwa”?!
Mnie przeszedł dreszcz, chwila konsternacji oraz rozbawienia.
Ale zupełnie nie zmieniłam tonu, mimiki, nie zaśmiałam się ani nie oburzyłam.
Nie przerywając mycia, odpadłam, że w książkach występuje słownictwo fachowe (medyczne) a że My lekarzami nie jesteśmy, to zmiękczamy sobie pewne słowa aby nie brzmiały patetycznie.
Oczywiście musiałam wyjaśnić co to patetycznośc ale u Nas to norma, z trudnymi słowami.
Jednocześnie córka przyjęła moje tłumaczenie bez problemu, odrzekła „aaa No tak, masz racje.” I dalej się myła.
Moim zdaniem, odpowiadając na trudne pytania, trzeba zachować rozwagę w okazywaniu emocji.
Bo fakty nacechowane emocjami, stają sie ideologiami.
Np.
Smierc to kolej rzeczy.
Ale już smierc w aspekcie uczuciowym, to smutek, żal.
Nie wiem czy nie zagmatwałam za bardzo....

Teo, total!

Elfika, no to nie moja bajka za bardzo ;)

Iwonka, dzięki! Coś w tym jest. U nas też Krasnal źle znosi "smutne" bajki, bardzo przeżywa, ma emocje pod skórką, po prostu taki typ, ma to po mnie bankowo. A Gugi to taki "złapać, zabić, zjeść" ;))) Jego mało co rusza, ale to tez się może zmienić z wiekiem. Ja też staram się bez emocji, bardzo rzeczowo i dokładnie odpowiadać na wszystkie pytania, a czasem po prostu muszę powiedzieć "nie wiem", bo...nie wiem i nie ma co owijać w bawełnę. Ale szczerze mówiąc potem międli mi się to we łbie i ja się muszę z tym sama uporać. Nie powiem, wygadanie się Wam jak zwykle pomogło :)

TEORKA: To chyba normalne że się człowiek boi, a zrozumieć też trudno. Nawet my nie rozumiemy, a co dopiero taki maluch

Też mi się tak wydaje. Każdy się boi, chyba nie ma osób, które by się nie bały...