To napisz, w jaki sposób ta druga strona ma nie pozwolić na takie sytuacje. Co ma zrobić, skoro nie chodzi o rozstanie (i oczywiście- odpowiadanie tym samym).

azniee: w jaki sposób ta druga strona ma nie pozwolić na takie sytuacje. Co ma zrobić, skoro nie chodzi o rozstanie

Azniee, jak to jak? Jeśli mąż/partner cię wyzwie lub poniży, mówisz spokojnie:" Mój drogi, już nigdy więcej nie życzę sobie takiego traktowania. Zachowajmy oboje godność. " I po problemie....
Jaca mam wrażenie, że ty zawsze operujesz jakimiś sformułowaniami, które mają na celu przeciwstawienie się zdaniu ogółu, ale w gruncie rzeczy nic nie znaczą. Chcesz uchodzić za osobę o stanowczych poglądach, ale zwykle rzucasz tylko hasło, trochę ostrej krytyki, ale zapytana, nie potrafisz sprecyzować poglądów. Lukrowana powłoczka, a w środku pusto, aż echo idzie....

Treść doklejona: 05.05.14 23:43
O...i jeszcze odpowiadanie pytaniem na pytanie...

Treść doklejona: 05.05.14 23:45

jaca_randa: Naprawdę nie wiesz, co to znaczy kulturalnie, zdecydowanie, konsekwentnie i skutecznie się nie zgodzić na agresję? Naprawdę?

Ja, nie wiem. Naprawdę nie wiem. Oświeć mnie.

Jaca, z całym szacunkiem, bo bardzo lubię Cię czytać i chyba przez to ogólnie Ciebie lubię, to Ty chyba nie wiesz o czym piszesz w ostatnich postach, tzn ja rozumiem, ze masz jakiśtam swój punkt widzenia,ale chyba nigdy nie doświadczyłaś czegoś podobnego, o czym piszą dziewczyny. Niestety to jest taki temat, w którym zabieranie głosu i odniesienia do swoich wyobrażeń w momencie kiedy nigdy nie doświadczyło się toksyczności czy agresji w związku lub rodzinie, nie ma jednak sensu. Prowokujesz tym tylko "nerwa" u kogoś kto tego doświadczył. Tego nie da się przerobić w "teorii".

jaca_randa: reagując asertywnym sprzeciwem i odchodząc od roli pokrzywdzonej sierotki.

no chociażby po tym widać, że nigdy na miejscu takiej "pokrzywdzonej sierotki" nie byłaś... myślę, ze to co piszesz dla wielu osób jest bardzo krzywdzące, bo te "sierotki" bywają silniejsze od asertywnych i wyzwolonych kobiet przebywających zawsze w cieplarnianych dla takiej postawy warunkach...

jaca_randa: su_seu, wiem co piszę. I nie jest to dla mnie zabawa w przepychanki teoryjek. Wydaje mi się, że trzeba po prostu ze wszystkich sił docenić samego siebie. Wtedy po prostu nie ma bola, żeby ktoś mógł dokonywać aktów agresji.

Nawet jeśli wiesz nie z teorii, to w takim razie albo miałas wiele szczęścia albo jednak sytuacja nie była tak zła... tutaj działa mnósTWo mechanizmów, które powodują, ze "sierotka" jak nazwałaś ofiarę pozostaje "sierotką" długi czas i wcale nie jest dupą wołową, ze nie potrafi tupnąć nóżką i powiedzieć "VETO"

Nie będę kontynuować dyskusji z tobą Jaco, bo żeby odeprzeć twoje (słabe moim zdaniem) argumenty, musiałabym podać przykłady z mojego życia osobistego, a szczerze powiedziawszy współczucie osób postronnych nie jest dla mnie, sierotki, substytutem poprawy samopoczucia, a wręcz przeciwnie.

Jaca,widać,że nigdy nie doświadczyłaś niczego podobnego. Dla Ciebie jest czarne i białe i koniec. Wyczytałam z Twoich postów,że w tym wypadku ja uszłam za sierotkę żalącą się wszech i wobec , że zostałam biedna,sama ,wybielona a partner taki zły i nie dobry.
Tyle,że ja znam mnóstwo takich ZŁYCH i najgorszych tatusiów,którzy robią z siebie takie ofiary,że nie masz pojęcia. I nie jedna by uwierzyła. Przykład mam obok-sąsiadów syn. Tyle,ile on im życia zepsuł, to nie da się opisać. No,ale jego matka twierdzi,że syn jest dobry i kochany tylko te dziewczyny (cytuję) to kurw** .

I co więcej . Powinnam oddać dziecko do rodziny zastępczej. Wiesz.. Ty po prostu nie masz pojęcia o czym piszesz. Chyba zakończę dyskusję z Tobą,bo i tak nie zrozumiesz. I życzę Ci żebyś nigdy nie musiała zrozumieć i przeżywać tego.

Ewasmerf: ja sie zgadzam, ze czlowiek sam sobie na takie rzeczy pozwala, ale czasem po porstu okolicznosci tak cie zapetla, ze nie umiesz inaczej, nie umiesz sie z tego wyrwac.

Okoliczności to wg mnie jeszcze coś innego niż "układ sił" w toksycznych relacjach jak już się w takie wsiąknie, a nie wsiąknąć wbrew pozorom nie jest tak znowu łatwo nawet jeśli na początku "sierotka" nie jest "sierotką" a pewną siebie i znającą swoją wartość kobietą (albo pewnym siebie mężczyzną)

Nie no, to nieporozumienie. Ja nie chcę nikogo osądzać, ani tym bardziej poniżać. Pisałam o robieniu z siebie "sierotki", bo znam to od podszewki. Nie dość, że sama zostałam tak ukształtowana (od dziecka niemalże wpajano mi, że "sierotki" są dobre, szlachetne i akceptowalne społecznie, że powinno się nieść swój krzyż w ciszy i pokorze, że trzeba się godzić niemal na wszystko dla dobra sprawy i tak dalej), poznałam też tę "sierotkowatość" z drugiej strony, kiedy zetknęłam się z ludźmi, którzy wręcz wykorzystywali swoją nieporadność dla zaskarbienia sobie sympatii i pomocy z otoczenia. Nikogo z tego forum nie podejrzewam o takie działania, żeby było jasne. Ale kiedy poznałam taką postawę z drugiej strony, zamiast oburzyć się, jak to większość robi, zadałam sobie pytanie, czy mnie to przypadkiem także nie dotyczy. I co się okazało? Że noszę w sobie również taką "sierotkę". Miałam powody, żeby nią być, jasne, mogłam siebie tłumaczyć takim wychowaniem i traumami z dzieciństwa, ale doszłam do wniosku, że wiele tym nie zyskam, a już na pewno nie poprawię swojej sytuacji.
Ja rozumiem, kiedy ktoś jest chory, kiedy nie ma gdzie mieszkać, nie ma rąk do pracy, a dziecko wykazuje objawy niedożywienia. Ale w każdej innej sytuacji jest wyjście. Jedyną barierą jest sposób myślenia i dobrowolne wtłaczanie się w tę rolę "sierotki" (co, PODKREŚLAM, sama przez lata robiłam). I wcale nie chcę wyjść na jakąś lepszą, mocniejszą psychicznie, bardziej oporną, czy silną. G*wno prawda. Każdy robi z siebie co chce. Można mieć wszystko, a wtłaczać się w rolę przegranego i odwrotnie. Ja po prostu wiem, że jeśli tylko zacznie się chcieć, to można w tych kolein wyjść samemu, czy z czyjąś pomocą. Ale trzeba zacząć chcieć.
Mogę napisać jeszcze wiele złego na temat "sierotek" - nie po to, żeby kogoś obrazić, tylko po to, żeby zmotywować do chęci zmiany. Bo nie widzę możliwości funkcjonowania zdrowego związku i rodziny, gdzie któryś z partnerów robi z siebie ofiarę. Nieprawdą jest, że na poprawę sytuacji muszą się zgodzić oboje. To znaczy tak, oczywiście, jednak z całą pewnością wiem, że ludzie oddziałują na siebie. Więc zmiana postawy jednego z partnerów w 100% wpłynie na zmianę postawy drugiego. Pytanie tylko, jak to uczynić najmniej boleśnie, bo takie zmiany bywają rewolucyjne.

Nie piszcie proszę, że ktoś jest (czy był) takim człowiekiem, że można było zrobić wszystko, a on się nie zmienił. To fikcja. Czy nigdy nie zauważyłyście, że przy osobach o pewnych postawach i charakterze po prostu nie da się zachowywać niewłaściwie?

Ja wiem, że urodzenie dziecka jest okresem przełomowym w życiu każdej kobiety, że jest to okres, kiedy chciałaby ona ochrony, wsparcia i opieki, a nie robienia z siebie bohaterki, ale... to właśnie też jest dobry moment na takie bohaterstwo, bo nagle zjawia się ktoś, dla kogo warto zawalczyć nawet na śmierć i życie.

I jeszcze jedno - chamskie i brutalne zachowanie ze strony drugiego człowieka, nie upoważnia do takiego samego zachowania wobec niego. I to nie jest żadne poświęcenie, to jest bycie fair wobec samego siebie, że nie robi się z siebie zwierzęcia. Nie ma znaczenia, czy facet to ciota, czy cham, czy sierotka. Ja mam swoje życie i ja chcę być wobec siebie w porządku - i taką samą postawę chciałabym wpoić moim córkom, wtedy cokolwiek je w życiu spotka, nie będą się czuły winne.

No weź takiego chama i brutala, jaki się zdarza jako partner. Czy taki koleś zachowa się w chamski sposób wobec każdego napotkanego człowieka? Według mnie nie.
Ja nie twierdzę, że ktoś świadomie robi z siebie sierotkę. Ja też nie robiłam tego świadomie, żeby manipulować ludźmi. Naprawdę myślałam, że jestem taka, i uważałam, że nie mam prawa ani możliwości, żeby to zmieniać.
Wcale też nie uważam, że zmiana postawy dzieje się jak pstryknięcie palcami. Pisałam, że jest to proces bolesny. Jest też trudny i często długotrwały. Czasem dochodzi się do ściany i jedynie powrót do starych zachowań wydaje się możliwy. Ale na pewno nie zmieni się nic, jeśli nie zacznie się myśleć o zmianie. Nie w sensie - niech się zmieni cały świat i dopasuje do mnie, tylko w sensie - ja się zmieniam i dopasowuję do siebie cały świat.

Możliwe. Dobra, nie wchodzę Wam już w temat w takim razie.

suseł, mi sie wydaje ze jacy chodzi o cos innego - o respekt i szacunek. wiekszosc z tych ofiar nie ma do siebie tego szacunku, wiec jak taki kat moze miec szacunek do swojej ofiary. zauwazcie, ze to na co sobie pozwalamy czasem w rodzinie w pracy nie ma juz miejsca.
moim zdaniem jacy chodzi o to, ze ofiary same dopuszczaja do takich sytuacji i poniewierania soba, i ja sie z tym akurat zgadzam. bo po pierwszym braku szacunku ze strony partnera nalezaloby twardo zaznaczyc granice, a przy kolejnym odejsc. ktoras tak robi? watpie. jeszcze jak sie jest samemu to jak cie moge, ale z dzieckiem? to juz nie takie proste. my baby mamy to do siebie, ze tlumaczymy, jestesmy cierpliwe, jak strazniczki domowego ogniska, pewnie mial zly humor, pewnie cos tam, aa moze cos zle robie, rozne takie, o zwiazek trezba walczyc, moze sie zmieni, tere fere.
a jak po drugim ponizeniu nie odejdziesz, to oddajesz calkowicie wladze, przegrywasz.

Ewasmerf: suseł, mi sie wydaje ze jacy chodzi o cos innego - o respekt i szacunek. wiekszosc z tych ofiar nie ma do siebie tego szacunku, wiec jak taki kat moze miec szacunek do swojej ofiary. zauwazcie, ze to na co sobie pozwalamy czasem w rodzinie w pracy nie ma juz miejsca.
moim zdaniem jacy chodzi o to, ze ofiary same dopuszczaja do takich sytuacji i poniewierania soba, i ja sie z tym akurat zgadzam. bo po pierwszym braku szacunku ze strony partnera nalezaloby twardo zaznaczyc granice, a przy kolejnym odejsc. ktoras tak robi? watpie. jeszcze jak sie jest samemu to jak cie moge, ale z dzieckiem? to juz nie takie proste. my baby mamy to do siebie, ze tlumaczymy, jestesmy cierpliwe, jak strazniczki domowego ogniska, pewnie mial zly humor, pewnie cos tam, aa moze cos zle robie, rozne takie, o zwiazek trezba walczyc, moze sie zmieni, tere fere

ja OGÓLNIE też się z tym zgadzam, ale w przypadku gdy np

katka_81: silna baba, na prawdę silna przez lata, została zdeptana w ciągu 6 miesięcy

powyższe teorie tracą sens

Treść doklejona: 06.05.14 13:46
Wg mnie naprawdę całkiem łatwo, gdy w grę wchodzą uczucia (miłość, przywiązanie, pożądanie itp) zrobić komuś krzywdę, stłamsić go i wepchnąć pod tzw szafę nawet jeśli wcześniej była to osoba silna, znająca swoją wartość i umiejąca pokonać każdy problem. I nawet nierozumiejąca "jak można sobie na coś takiego pozwolić" gdy słyszała o podobnych sytuacjach.

pepeszka: ....jestem dzieckiem takiego brutala...powiem tylko jedno....nie ma nic gorszego dla dziecka jak oglądanie gdy ojciec katuje matkę...a matka wciąż myśli że on się zmieni i nie chce dziecku ojca odbierać....koszmar...

Miałam tak samo... kiedyś było ciężko się do tego przyznać, teraz potrafię.
Jestem z takiej rodziny gdzie matka się męczyła i została, jak to mówi dla dobra dziecka. Oczywiście jak troszkę dorosłam to JA powiedziałam DOŚĆ. Zrobiłyśmy co było trzeba, łzy, cierpienia, sprawa w sądzie o znęcanie fizyczne i psychiczne. Mama nie rozwiodła się, bo nie wiem jakim cudem, ale ojciec zrozumiał. Jest alkoholikiem, był na leczeniu. Dalej popija, ale nie za dużo, nie ma już zdrowia. Nie upija się do nie przytomności, ale pije z umiarem. Denerwuje mnie to, bo moim zdaniem powinien w ogóle nie pić.
Kiedyś miałam żal do mamy, że wcześniej nie odeszła, bo wiem co to znaczy katowanie, dosłownie KATOWANIE, ale teraz patrząc się, że ojciec się zmienił (a minęło już 10lat) to było warto. Jego by nie było, on by się zapił na śmierć. Teraz jest innym człowiekiem, pomaga ile tylko może. Myślę, że chce zrekompensować wszystkie złe rzeczy, ale nie da się. Pamiętam wszystko, z każdym najmniejszym szczególikiem.
A on może po prostu potrzebował dostać takiego kopniaka w dup... . Sama nie wiem, ale zmienił się. Kiedyś nie pracował, nie interesowało go nic. Teraz to mama siedzi w domu (ze względów zdrowotnych) a on pracuje i niczego im nie brakuje.

Podsumowując,
mój mąż wie co się działo u nas w domu i wie jaki mam stosunek do alkoholu i przemocy. I mimo tego, że wiem, że było warto żeby ojciec się zmienił, nie pozwoliłabym zafundować tego własnemu dziecku. Nie pozwoliłabym, żeby patrzyło się na tak okrutne i niewyobrażalne rzeczy. Tego się nie zapomina. Dlatego jestem zdania, że jeśli dochodzi już do przemocy zarówno fizycznej jak i psychicznej należy przemyśleć swoje życie. Czy warto.

katka_81: Człowiek się nie zmieni, dopóki sam nie będzie tego chciał

Dokładnie, o to mi chodziło.

jaca_randa: A widzisz. To jest właśnie to, o czym pisałam - Twój ojciec nie zmienił się jakimś cudem. Zmienił się, bo Twoja matka z roli ofiary przeszła do roli człowieka silnego. Naprawdę nie trudno być silniejszym od alkoholika, kata, agresora. To, co ci ludzie robią, to jest objaw ich słabości - tylko tak potrafią sobie zrekompensować swój brak siły i charakteru. Człowiek, który jest silny nie potrzebuje nikomu tego udowadniać, nie potrzebuje widowni, ani znęcania się nad kimś, kto uwierzył, że jest słabszy. Dlatego jedyną szansą na zmianę jest zrozumienie - dla bitych i katowanych - że nie muszą godzić się na rolę ofiary, dla bijących i znęcających się psychicznie - że tak naprawdę to oni są tymi najsłabszymi ogniwami i potrzebują terapii. I kiedy takie uświadomienie nastąpi - jest szansa na normalny związek. Im szybciej powie się DOŚĆ, tym lepiej - Twoja mama czekała na tyle długo, że doprowadziła do zranienia Ciebie.

Tu muszę się zgodzić z każdym słowem. Mama do dzisiaj powtarza, że była za słaba, żeby zrobić jakikolwiek krok. Gdy byłam starsza potrafiłam już jej powiedzieć to co ona wiedziała, ale bała się do tego przyznać, że można z takiej patologii wyjść. Tylko trzeba zrobić ten jeden krok. I zgodzę się, że to było za późno, zdecydowanie za późno.
I nie wiem czy nie wolałabym, żeby zrobiła od razu ten krok tzn. tak jak Katka czyli niedługo po porodzie. Nawet gdyby musiało to skończyć się rozwodem to nigdy nie miałabym w myślach tego co mam teraz.
Według mnie nie ważne jak się skończy ten krok, który zrobimy czy rozstaniem czy zmianą jak w przypadku mojego ojca, ale ważne, że zrobi się ten krok. Jeśli będzie związek miał się przez to rozpaść to niech się rozpadnie! Widocznie nie był ten związek czymś wyjątkowym, nie był wart niczego. Każdy ma prawo do szczęścia a przede wszystkim dziecko, które przeżywa każdą kłótnię, nawet tą najmniejszą rodziców. Po swojemu, ale moim zdaniem 3 razy mocniej niż dorosły człowiek. I jeszcze jedno... Do końca życia będę mieć żal do ojca za to jakie mieliśmy życie. On wie jaki mam stosunek do niego. I żadne dziecko nie chce poznać swojego rodzica od tak złej strony. Brak wizyt, nie odzywanie się itp. uwierzcie mi to nie boli aż tak jak patrzenie na przemoc w rodzinie. Tego nie da się zagoić, to zostaje z człowiekiem do końca życia.
Kuzynka to samo, tkwiła w związku, w którym była katowana. Dzieci się patrzyły, były przestraszone. Ale ona od niego nie odejdzie, bo może być jeszcze dobrze. Wpadł w długi, był poszukiwany listem gończym w Niemczech. A ona dalej z nim... W końcu wylądował we więzieniu i to ją oświeciło jaki on jest. Podjęła decyzję o rozwodzie, jak powiedziała to swojej 10-letniej córce, to ona się rozpłakała i powiedziała, że bardzo się cieszy bo dość już się nacierpiały. Dzieci musiały swoje przejść, policję, bicie, katowanie, alkoholizm, narkomanie. Przez to, że mama nie mogła powiedzieć DOŚĆ. Jakby odeszła od razu, to miałyby szansę na lepsze życie, przede wszystkim dzieci.

Ambraa/ cobraczku witaj, dawno CIę nie widziałam. Przykro mi, że takie wieści u Ciebie :(
Ja w takiej sytuacji nie byłam ale myślę, że inne nazwisko niż dzieci w dzisiejszych czasach nie jest problemem. No ale może się wypowiedzą osoby, które znają temat z życia.
Pozdrawiam Ciebie i dzieciaczki!

hopelight: Ambraa/ cobraczku witaj, dawno CIę nie widziałam. Przykro mi, że takie wieści u Ciebie :(
Ja w takiej sytuacji nie byłam ale myślę, że inne nazwisko niż dzieci w dzisiejszych czasach nie jest problemem. No ale może się wypowiedzą osoby, które znają temat z życia.
Pozdrawiam Ciebie i dzieciaczki!

A tak sie potoczyło, że wybrałam mniejsze zło...Łatwo nie jest,ale dam rade.Wszystko jeszcze przedemna ;).
Dziekuje za pozdrowienia

Ewasmerf: Ambra, nie bedzie problemow. moja kolezanka przykladowo po slubie zostala przy swoim, maz przy swoim, a dziecko meza. ona swiadomie nie zmieniala.
ja po rozwodzie zostalam przy meza, bo ja osobiscie wolalam miec takie samo jak ma dziecko. swoja droga smiesznie u mnie to jest, bo posluguje sie i przedstawiam nazwiskiem panienskim, a tylko w sprawach urzedowych uzywam tego po mezu.

Ja mam dokladnie to samo...Przedstawiam sie panienskim a w urzedach podaje jak jest...

Ewasmerf: wiec Ambra - zostan przy nazwisku meza - po co wydziwiac?
wiesz - ja jeszcze takie mialam przemyslenia - ze huk tam z eksem - ale ja jestem z moim dzieckiem rodzina, i chce zebysmy mieli tak samo na nazwisko. a skoro jemu juz zmienic raczej nie moge, to zostawie swoje. nie umiem tego wytlumaczyc, zalowalam, ze maly nie ma mojego nazwiska paienskiego, ale skoro juz nie ma to ja chce z nim tworzyc "calosc". glupie to takie, ale wewnetrznie tak czulam.
teraz nawet sie juz do tego nazwiska przyzwyczailam. ale smiechu czasem co niemiara, bo udzialowcy zagraniczni znaja mnie pod panienskim i jak oficjalnie gdzies na liscie jestem to sie pytaja prezesa, co to za nowy pracownik, hiehiehie

To zostawię,właśnie też mam takie podejście, że chce tak jak dzieciaczki
Przecież nikt nie zabroni mi używania panieńskiego nazwiska a do dokumentów będę podawać oficjalne....Tylko jak mam podać męża nazwisko to ściska mnie w gardle,czuje taka niechęć ,że nie umiem tego opisać. Kwestia przyzwyczajenia i podejścia.Trochę czasu upłynie i przywyknę.

Ja zmieniłam nazwisko natychmiast po rozwodzie.
Ale:
a) nie miałam dziecka,
b) nieznosiłam tego nazwiska jeszcze bardziej niż byłego, bo to najbardziej obciachowe nazwisko jakie znam i wstydziłam się nim przedstawiać od samego początku do samego końca

Poza tym cóż...duża szansa, że kiedyś:
a) ex się ożeni i będą dwie panie X na uroczystościach typu komunie/śluby itd.
b) będzie kolejny mąż i wtedy jednak nazwisko i tak będzie inne niż dzieci...

No nie wiem...ja bym zmieniła, jeśli tego nazwiska nie chcesz nosić.

Pewnie że lepiej niż za 10-20 lat ... ale i tak przykro że tak się stało a miało być inaczej ;) Wiesz o co chodzi :)
...
Ja przyjęłam nazwisko drugiego męża;) Ale to też jest tak, że zależy od sytuacji ... ja porostu chciałam nie firmować pewnych rzeczy tym nazwiskiem. Dlatego żałowałam że nie zmieniłam po rozwodzie tego nazwiska ...
Dokładne Ewa bez znaczenia bo mój straszak czyje się tym nazwiskiem na R związany i to jest jego rodzina a nazwisko S jest tylko na papierze ;)

Ewasmerf: Ja bym po drugim mężu nie przyjęła nnazwiska że względu na to że tak jak mówiłam zależy mi na poodczuciu przynależności dziecka

Wraz z kolejnym mężem często pojawia się kolejne dziecko/dzieci Poza tym to musiałby być bardzo wyrozumiały "nowy mąż", żeby mu nie przeszkadzało, że jego żona nosi nazwisko byłego A nawet jeśli byłby wyrozumiały, to na pewno nie "zadowolony".

dla mnie podwojne nazwisko to taki maieryzm - nie podoba mi sie.
poza tym bardziej mi zalezy tworzyc rodzine i przynaleznosc z dziecmi niz z nowym partnerem, bo jak widac na zalaczonym obrazku - facet raz jest a raz go nie ma, moze sie okazac ze za pare lat zas bedzie sie zmieniac nazwisko bo drugie malzenstwo nie wyjdzie. nikomu nie zycze, ja pisze tylko ze swojej perspektywy. pomijajac, ze ja juz drugiego slubu bym nie wziela. i bez tego mzna byc szczesliwym. papier takiej gwarancji i tak nie daje

Taka sytuacja: jest ona, jest on a pomiędzy nimi dziecko. Sprawa sądowa w kwestii praw rodzicielskich i alimentów była. Na chwilę obecną wszyscy mieszkają w obrębie jednego miasta; dziecko z matką, ojciec widuje/bierze dziecko 2x w tygodniu w określonych godzinach. Ona nie mając perspektyw (straciła pracę)w powiatowej mieścinie chce się przeprowadzić, byćmoże i za granicę. Jak się rozwiązuje tego typu sytuacje? Podejrzewam, że nieunikniona jest rozprawa, ale jak się za to zabrać?

Chodzi o to, że rodzice się nie dogadają prawdopodobnie w tej kwestii... samo wyrobienie dowodu dziecku; rzecz jasna potrzebna jest zgoda obydu, prawda?

tak, na wyrobienie dowodu potrzeban jest zgoda obydwojga rodzicow. ale uwazam, ze sad stanie po stronie matki