Witajcie.
Nie myślałam, że założę tu wątek o takim temacie, ale wszystko wskazuje na to, że jest on nam niestety potrzebny. Mam nadzieję, że pomoże nam w trudnych chwilach, a niektórym może pomoże pewnych błędów, problemów uniknąć.
Kto chce się wygadać, otworzyć - wspólnie z kolezankami, które popierały założenie tego wątku - zapraszamy.

I brawa dla ciebie, Ciacho :) Udowodniłas przede wszystkim sobie,że nie jesteś głupią gesią i że od życia oczekujesz tego, by przyniosło Ci sczescie i spełnienie. A pomylic się w związku moze kazdy.

Ciesz sie ze zalozylas ten wątek Kako. Trzymajcie sie dziewczyny mocno!
Ja w zwiazku ale czesto miewamy kryzysy, raz mniejsze raz wieksze, bede tu wpadac.

dzieki dziewczyny :) staram sie zeby było nie jakoś tylko żeby było conajmniej dobrze
a wogóle to ostatnio było cos w tvn że kredyt wiaże bardziej niż małżeństwo,jest coś tez w tym ponieważ gdybyśmy mieli jakiś kredyt byłoby ciezko,zmuszalibyśmy sie oboje do tego żeby być ze sobą "bo kredyt".Jestem też zdania że jezeli między małżonkami wywodzą sie kłótnie to należy taki kontakt ograniczyć do minimum,szczerze to nie znam wokół siebie takich którzy po rozwodzie żyją w zgodzie.To przykre ,że dorosli ludzie sie nie umieją doadac,ja również do nich należe ale mecenas mojego ex powiedział że na poczatku wszyscy żyją w zgodzie i chcą sie rozwieśc kulturalnie-w praktyce wychodzi jednak całkiem inaczej-przewaznie zanim sie skonczy rozprawa już nie chcą siebie znac.Ja w to nie wierzyłam a okazało sie prawdą
Moje życie sie zmieniło po wyprowadzce:
nie stać mnie na wszystko tak jak było to w małżenstwie,musiałam sie nauczyc oszczędzać i chwytać sie możliwych zajęc gdzie można zarobić nie wychodząc z domu.
nie mam kogo poprosic żeby wywiercił dziure czy powiesił wieszak na drzwi wiec nauczyłam sie obsługiwac to sama,a sprzęt użycza sąsiad:)
nauczyłam sie liczyć tylko na siebie,dzieki temu robie co chce i kiedy chce i nikomu to absoolutnie nie przeszkadza
Nie zamierzam pozostać singlem,nie widze siebie jako samotnej matki ,chce mieć rodzine i jak tu siedze to wam obiecuje że bede miała!

No to ja dołączam do wątku, chociaż pewnie jak każda z nas - wolałabym, aby zycie napisało nam inne scenariusze.
Od 21 lipca zeszłego roku mieszkam sama, jestem z Mężem w separacji, pod koniec września wniósł pozew o rozwód.
Otrząsnęłam się, a nawet o wiele lepiej sobie radzę. Nie to, że on mi podcinał skrzydła - może po prostu byłam jakaś taka zgnuśniała. W każdym razie po rozstaniu wróciłam do rodzinnego miasta, wróciłam do pracy, kupiłam swoje pierwsze mieszkanie (które wykończyłam i w którym od półtora miesiąca mieszkam), a do tego coraz bardziej rozkręcam swój biznes fotograficzny (fotografia dziecięca i ciążowa).
Mam prawie 2-letniego Synka.
Męża znam już bardzo długo (od 12 lat), we wrześniu stuknęła nam czwarta rocznica ślubu, ale piątek już na pewno nie będzie. Zaczęło się psuć, gdy zaszłam w ciążę. On uważał, że wrobiłam go w dziecko, którego on nie chciał. Mój błąd, że wtedy nie odeszłam, ale wiadomo - kobieta w ciąży nie ma głowy do podejmowania takich decyzji. No w każdym razie po porodzie się poprawiło, mój Mąż zwariował na punkcie Synka. Niestety nie na tyle, żeby przestać być durnym, upartym osłem. Rozstaliśmy się, gdy Synek miał 9 miesięcy.
Relacje mamy poprawne, Maciek przychodzi codziennie do Piotrusia (dzięki temu niania jest z dzieckiem tylko na pół etatu), płaci też z własnej woli spore alimenty. Musimy jednak się rozwieść, bo mam problem z poukładaniem sobie wszystkiego. Chciałabym, żebyśmy rozwód dostali już na pierwszej rozprawie, nie mamy o co walczyć, wolę zostawić poprawne stosunki między nami,bo wiem jak bardzo to potrzebne mojemu Synkowi.
W środku już jestem spokojna i opanowana. Wyłam dużo, nie mogłam się pozbierać, ale ostatecznie miałam i nadal mam dla kogo żyć, a na świecie są gorsze tragedie niż niewłaściwy partner.
Dlatego idę do przodu, wierzę że wszystko jest po coś i cóż - jestem szczęśliwa. Nareszcie :)

Kurczę, dziewczyny, czemu po pojawieniu się dziecka (również chcianego i wyczekanego) tak wiele związków się rozpada?

mnie (nas) także dotknął kryzys małżeński po ok 9 latach małżeństwa, było ciężko i o milimetry od rozwodu. Trwało to jakieś pół roku. Mój mąz walczył o ten związek bardziej niz ja i udało się. Jestesmy razem, wierzę że kolejną 12sta rocznicę spędzimy wspólnie i tak do setnej.
Choć myslenie po tym kryzysie mi się się poprzewracało, ciągle wierzę w miłość do grobowej deski. Wierzę tez że w naszym przypadku kryzys pokazał że nasza miłośc jest silna i wiele (wszystko) przetrwa.

trzymam za Was kciuki.

Nie do końca jest tak.
Facet ucieka do ramion innej, kiedy u tej "swojej" osiągnął już wszystko. Bo facet to łowca.

a ja myślę że ile par, ile kryzysów tyle scenariuszy.

aga1976: Działamy schematycznie- chcąc czy nie.

pewnie też w tym sporo racji, na pewno chcemy czuć się wyjątkowi i na pewno nie chcielibyśmy być przyporzadkowani do danego schematu.

Livia: ...czemu po pojawieniu się dziecka (również chcianego i wyczekanego) tak wiele związków się rozpada

mnie wydaje się że często ludzie stający się rodzicami (głównie kobiety) zapominaja o swojej głównej roli w związku. Stają się przede wszystkim rodzicami a zaprzestają bycia małzonkami.
Wczoraj na przykład grzebałam w artykułach o cc i powrocie do seksu, przewijał się w nich kilka razy pogląd że kilkumiesięczna czy nawet roczna abstynencja jest normalna. Normalna ??

Talinka: Facet ucieka do ramion innej, kiedy u tej "swojej" osiągnął już wszystko. Bo facet to łowca.

Talka, moim zdaniem dziś jest zupełnie inaczej, facetom wydaje się, że są łowcami, ale zwyczajnie w świecie padają ofiarą bezlitosnych kobiet.

mnie wydaje się że często ludzie stający się rodzicami (głównie kobiety) zapominaja o swojej głównej roli w związku. Stają się przede wszystkim rodzicami a zaprzestają bycia małzonkami.

Dla mnie najgorsze było to, że tak łatwo można do tego doprowadzić. A jeszcze gorsze było podejście pt. "takie rzeczy zdarzają się innym, nam to nie grozi". A to nieprawda. Niby każdy wie, że dziecko pochłania na początku całą uwagę, że jest ciężko, że nieraz związki tego nie wytrzymują. Ale jakoś tak odsuwa się od siebie tę myśl, a jednocześnie bardzo łatwo zapomina się o takich prostych codziennych gestach, które przecież budują związek. Oboje byliśmy nieraz tak zmęczeni, że marzyliśmy tylko o pójściu spać. W tym wszystkim po prostu brakowało czasu i energii na jakąś normalną rozmowę, przytulenie się itp. Od tego wcale nie jest tak daleko do poważniejszych problemów. Też mieliśmy taki moment, że wydawało mi się, że staliśmy się po prostu współlokatorami. W porę się ocknęliśmy, ale mam wrażenie, że jeszcze trochę i mogłoby być trudno naprawić to wszystko.

Wczoraj na przykład grzebałam w artykułach o cc i powrocie do seksu, przewijał się w nich kilka razy pogląd że kilkumiesięczna czy nawet roczna abstynencja jest normalna. Normalna ??

Dla mnie nienormalna. Nieraz czytam, że kobiety po porodzie zapominają o istnieniu seksu. Miałam odwrotnie. Zupełnie, jakbym chciała sobie coś udowodnić... Może to głupie, ale tak to wtedy odczuwałam. No i pewnie nie bez znaczenia był fakt, że trzeci trymestr przeleżałam ze szlabanem na seks...

dopisuje sie... ale uzewnetrznie sie jak bede w stanie to zrobic...

Izunia79: zwyczajnie w świecie padają ofiarą bezlitosnych kobiet.

Jak to rozmieć?

Talinka, a czego nie rozumiesz w tym co napisałam?
Moim zdaniem to nie facet jest łowcą w dzisiejszych czasach.

Aaa

kako pisząc o stawaniu sie rodzicem przy jednoczesnym zaniedbaniu wspólmałżonka, nie pisałam o Tobie. Napisałam że zdarza się według mnie często, temu nie można zaprzeczyć.
Daleko mi od oceniania czy szufladkowania kogokolwiek, a Ty poczułas się wezwana do raportu. Nie musisz się tłumaczyć.

poruszyłaś natomiast inny temat (i tez nie bierz tego personalnie)
zdarza się że poczęcie dziecka traktowane jest jako lekarstwo na rozpadający sie związek, co niestety zazwyczaj przedłuża agonię związku.

Ago, kako mogę się mylić - ale w odczuciu osoby postronnej, to co przeczytałam w waszych wypowiedziach wydaje mi się że wzajemnie mogło ranić, opacznie zrozumiane. jednocześnie wyjasniłyście co NAPRAWDE miałyście na myśli.. i to chyba może być najważniejsze?
takie moje przemyślenie.

kako- nie chcę się targowac. Napisałam o tym ,że dobrze Ci w życiu nie po to,żeby ironizowac. Twoje życie to tylko Twój związek? rany....

kako: Izunia79: chyba nie myślisz, że Aga np. cieszy się z tego, iż doświadczasz problemy w małżeństwie?


NIE MYŚLĘ TAK.

Cieszę się, serio :)
A teraz wróć do mojego postu nieco wyżej i odpowiedz na pytanie, bo widać mnie olałaś :P

aga1976: Tylko ja jestem już pół kroku do przodu, bo jestem po

aga jak się zakończyło ??

magda19800: a z drugiej strony to przykre, że jest nas tyle

czy ja wiem. Związek jest jak żywy organizm, czasem niedomaga. Dobrze że jest nas tyle, bo to ozancza że nie boimy się o tym rozmawiać i dostrzegamy że coś dzieje się czy działo nie tak.

ja mam naprawde takie straszne parcie na rodzine ze boje sie ze ktos to wykorzysta i trafie na nieodpowiedniego faceta...dobrze ze mam szkołe to mnie zajmuje i nie mam zbytnio na to czasu

Ciasteczko - a dlaczego masz parcie na Rodzinę? Tzn inaczej - czy uważasz, że bez mężczyzny Twoje życie jest niepełne i sobie nie poradzisz? Daleko mi od bycia wojowniczą singielką czy singielką feminizującą, ale na pewno nie zamierzam szukać kogoś na siłę, żeby tylko mieć męskie ramię obok w łóżku. Właściwie na chwilę obecną inny facet to dla mnie abstrakcja i to nie tylko ze względu na dziecko, które jest małe i które stawiam na pierwszym miejscu. Po prostu poukładałam sobie życie, poszukałam plusów w obecnej sytuacji i na chwilę obecną mi dobrze. Fajnie by było, gdybym poznała kogoś, na kim mogłabym polegać na zawsze, ale szczerze - nie szukam i nie sądzę, żebym znalazła. Obserwuję, że teraz jest bardzo wiele samotnych, fajnych i dobrze sobie radzących kobiet. Mężczyźni z kolei nie stają zazwyczaj na wysokości zadania - mieszkają jeszcze u mamusi albo nie myślą o związku poważnie i zmieniają laski jak rękawiczki.
Ostatnio czytałam, że kobiety są coraz bardziej "męskie" - potrafią racjonalnie patrzeć na życie i nie giną, gdy tylko zostają bez mężczyzny. Szkoda, bo strasznie brak mi siły dookoła, nie odczuwam jej.

Pytanie do Kako, założycielki wątku: czy jest jakaś szansa, że uda się uratować Wasz związek? W czym mogą pomóc historie innych osób, które się tu wypowiadają? W sumie każda jest bardzo indywidualna a dziewczyny piszą o ogólnikach (trudno się tak od razu wywnętrzać). Rozumiem, że to raczej taka grupa wsparcia.
Kako, życzę z całego serca aby jak najlepiej Wam się ułożyło - razem lub osobno. Choć, szczerze mówiąc, smutno mi, kiedy czytam, że ludzie którym kiedyś było dobrze razem, rozstają się. Powodzenia!