Czy istnieje przyjaźń miedzy kobieta a facetem?bo mój facet kiedyś miał przyjaciółkę i był z nią związany bardzo co o tym myślicie?

Ja też raczej jestem za tym, że nie. Po prostu na dłuższą metę zawsze co najmniej jedna strona się angażuje.

A ja myślę, że znalazłoby się też sporo kobiet, które potwierdziłyby możliwość przyjaźni z mężczyzną - wydaje mi się, ze zależy to od sytuacji i osoby.

No to jestem przykładem, że przyjaźń damsko męska istnieje. Wiemy o sobie więcej niż nasi partnerzy, bo znamy się dłużej. Znamy swoje poprzednie związki, przeżywaliśmy razem nasze nowe miłości, rozstania, smutki i radości. Mamy do siebie zaufanie, lubimy się, jesteśmy do bólu szczerzy dla siebie, nie owijamy w bawełnę, jak coś nam sie nie podoba, najczęściej coś w stosunku do naszych połówek. On wiele razy tłumaczył mi co czuje facet w danej sytuacji, gdy np żaliłam się na ema. Ja postawiłam go do pionu, kiedy nie chciał iść na badanie nasienia. Tłumaczyłam jak ważne jest to dla jego żony. I jakoś tak dziwnie się złożyło, że obydwoje mamy problemy z płodnością. I pięknie wspieramy się w tym.

ja nie doświadczyłam przyjazni damsko -męskiej. Zawsze w któryms momencie do głosu dochodziły czyjeś uczucia lub podteksty erotyczne.

Też nigdy takiej przyjaźni nie zaznałam. A może szkoda?

ja tez z tych co nie wierza, z jednym probowalam sie tylko przyjaznic i ekhm.. jakby tu powiedziec... jest moim mezem od 10 lat :D

Ewa, jesteś jeszcze młoda, też wszystko przed Tobą:). My poznaliśmy się dosyć późno, na studiach zaocznych, mieliśmy po 22 lata, pierwszego dnia usiedliśmy koło siebie :) i już tak zostało na następne 5 lat:). Po naszych ślubach (ja w sierpniu, on we wrześniu tego samego roku)mieszkaliśmy 400km od siebie, ale były telefony, maile, odwiedziny. Teraz mieszkamy jakieś 100km, i też przynajmniej raz w tyg mamy kontakt.
Różnie to w życiu się układa. Czasami przyjaźń faktycznie zamienia się w miłość, tak jak Ania piszesz, a czasami bez przyjaźni jest wielka miłość:). Też mi się wydawało, że najpierw musi być przyjaźń, a potem okazało się, że nie, że miłość od pierwszego wejrzenia istnieje:) - ale ckliwe co? :)

No ale ja nikogo nie zmuszam:). Wiem, że nie każdemu taki układ pasuje.
No cóż, u mnie przyjaciel był pierwszy:), męża poznałam kilka lat później, więc, że tak powiem, postawiony został przed faktem dokonanym. Pewnie, że był zazdrosny, ale zapewniałam, że nie ma powodu i musiał to zaakceptować.

Tamara74: może dlatego, że nigdy nie było między nami TEJ chemii?

właśnie miałam Cię o to zapytać ;)
Chyba to jest gwarancją - brak chemii jakiejkolwiek.
Ale fakt - chciałabym doświadczyć takiej przyjaźni. Ale też i bym się trochę bała, bo jednak moje doświadczenia i obserwacje nie dały mi pozytywnych przykładów;)

Niektórzy twierdzą, że taka przyjaźń jest możliwa..... ale tylko jak facet jest gejem ;) Żart...
Ale poważnie mówiąc wierzę, że taka przyjaźń jest możliwa, co nie jest łatwe dla partnerów tych przyjaciół, zwłaszcza jeśli próbują szukać "dziury w całym". Najgorsza sytuacja to taka, w której jedna osoba ma przyjaciela, a ten przyjaciel nie nawiązuje więzi z jej partnerem. Nie wiem czy nie zamotałam za bardzo, ale mam nadzieję, że rozumiecie:)

Pytanie, co kto rozumie przez przyjaźń damsko-męską. Moim przyjacielem-mężczyzną jest mój mąż, poza tym także (choć to inna przyjaźń, bo są to też więzy rodzinne) moi bracia i mój ojciec.
Przyjaźń - także z kobietą - oznacza dla mnie stworzenie sobie z drugą osobą pewnego intymnego świata, swoich tajemnic, swojego języka. Tworzy więź nie do podrobienia z kim innym. Dlatego ja nie mam innych przyjaciół - mężczyzn w tym rozumieniu. Mam dobrych znajomych, serdecznych kolegów, nikt nie wie o mnie tyle, co mój mąż i z nikim innym nie załatwiam spraw, które jego dotyczą.

Na zasadzie intymności, którą opisała pani_wonka, może funkcjonować przyjaźń np. intelektualna. Moim zdaniem to możliwe poza związkiem.

jak we wszystkim:)

A mój Luby ma właśnie taką przyjaciółkę... Więc mogę się wypowiedzieć od tej drugiej strony, że nie jest to łatwe, zwłaszcza, że dzieli nas prawie 500km., a ona mieszka tam gdzie on.... On mnie zapewnia, że to tylko przyjaźń, że traktuje ją jak siostrę, ale przede mną jednak próbowali być ze sobą, więc jak mam nie być zazdrosna.... Eh może z czasem nabiorę więcej zaufania dla tej ich przyjaźni, może jak ją poznam...

Migotka - no to jednak jest inna sytuacja, kiedy tym przyjacielem jest nasz ex. Mimo wszystko jakieś mieszane uczucia tam występują. No i ta odległość, też swoje robi. Wcale Ci się nie dziwię, że możesz być zazdrosna. Jednak jeśli się kochacie, macie do siebie zaufanie - musisz mu zaufać, musisz zaryzykować. Jeśli On Cie kocha na pewno to doceni. Wiesz, jak masz swobodę to nie wykorzystujesz tego. Jak ktoś nas ogranicza, czegoś zabrania - zrobimy na złość.
U nas, jak już pisałam, nie ma chemii, nie widzimy w sobie obiektów westchnień:), faktycznie traktujemy się jak rodzeństwo więc nasi partnerzy patrzą na to spokojnie. Mój wie, że pod jego nieobecność przyjaciel bywał u nas, nocował, moja rodzina go bardzo polubiła.
A mnie taki ktoś jest potrzebny. Mogę się poradzić, on mi podpowiada co może mój em myśleć, pomaga mi zrozumieć tak od strony męskiej dany problem. Ja jemu pokazuję, co w danym momencie myśli i czuje kobieta. To super sprawa. Mamy wspólnych znajomych ze studiów, spotykamy się, mamy swoje tematy. Nie wyobrażam sobie, żeby mój em zabronił mi z nim się spotykać.
Natomiast nie spotkałam się z przyjaźnią między ex. Jak ex to znaczy, że któreś postanowiło się rozstać, jakieś złe emocje były, nie? Więc pomimo szczerych chęci, piszę z mojego doświadczenia, z taką przyjaźnią jest ciężko. Jedna ze stron może czuć się skrzywdzona.

Moją najlepszą przyjaciółką jest facet ;) I nie jest gejem :) Jak coś się działo lub dzieje to zawsze jakoś tak szukamy wsparcia u siebie, szczególnie, gdy to dzianie się dotyczy spraw damsko-męskich. Wtedy przydaje się spojrzenie na sprawę tej drugiej płci. Bardzo się lubimy, mamy łatwość w byciu blisko, bo jak już pisałyście nie ma "chemii" więc nie ma dwuznacznych sytuacji. Myślę, że z nie każdym tak bym mogła, ale akurat w tym przypadku - zero problemu. Może też mi jest jakoś łatwiej przyjaźnić się z facetami, bo nie miałam siostry, wychowywałam się z chłopakami : brat+kuzyn i przebywanie w męskim towarzystwie było czymś naturalnym. Potem w szkole zaczęły się dziewczyńskie przyjaźnie, niektóre trwają do tej pory, ale mam też własnie takie płcio-mieszane. Ostatnio odświeżyła się przyjaźń z kolegą z liceum, bo robimy coś wspólnie i okazało się, że te kilka lat, kiedy mieliśmy ze sobą bardzo ograniczony kontakt, jakby nie istniało. On ma swoją rodzinę, ja swoje życie, ale relacja została ta sama. I dokładnie jakaś taka rodzeństwowa jest. Myślę sobie, że to dużo zależy od tego jak jesteśmy wychowywani też. Jakie są nasze relacje z płcią przeciwną, co nam wcisnęli do głowy. Jak pisałam, dla mnie towarzystwo chłopaków było od zawsze naturalne, nawet chodziłam do typowo męskiej szkoły średniej, za to potem studiowałam typowo babski kierunek. :) I naprawdę mam dużą łatwość w nawiązywaniu takich relacji, bo dla mnie są naturalne, że facet to też człowiek do zakumplowania a nie potencjalne zagrożenie dla mojego związku.

damsko-meska napewno istnieje, ale nie jestem przekonana co do istnienia mesko-damskiej :)
ach te przyjaznie....

pewnie, że to faceci prowokują nas do zejścia na złą drogę i mają tylko jedno w głowie .... ;P hi hi . . . .