PENNY: to pytam "Wszystko ok czy chcesz/potrzebujesz się przytulić ? " Patrzy na mnie i albo się przytulamy albo sobie wstaje i idzie dalej

PENNY: Nigdy jej samej nie zostawiłam na podłodze, bo ona naprawdę cierpi wtedy, dosłownie, bo przecież nie rozumie, ze może sobie tym krzywdę zrobić. Biorę na ręce, przytulam, czekam chwilę aż emocje opadną, bo płacz też jest ważny

Penny, pewnie, że płacz jest ważny, ja rozumiem, że moje dziecko w tym momencie autentycznie cierpi albo jest wkurzone, bo przecież chciało bardzo, ale to bardzo. Natomiast jeszcze raz mówię - dzieci są różne. Spróbowałybyście z Winnie podejść wtedy do Krasnala, serio, chciałabym to zobaczyć ;))) Moja mama raz spróbowała i skomentowała to tak "no tak, Ty byłaś identyczna, musiałaś coś kopnąć, pacnąć, wrzasnąć i już było ok".

hopelight: chodzi mi o sytuację kiedy konrketnie coś wymusza, a nie jak np. zrobi sobie krzywdę - wtedy zawsze reaguje...gdy płaczę, wije się po podłodze bo on coś musi mieć (bo juz takie rzeczy u nas mają miejsce) zwykle daje jak to dziewczyny mówiły krótki komunikat. Nie pomaga...wycisza się sam ja jestem tylko obok.

Amen. U nas to działa.

Winni: jesteś zły na mnie, bo zabrałam Ci telefon? Choć Cię przytulę. Tak mówię, gdy na moje tłumaczenia reaguje jeszcze większą histerią. I to ZAWSZE pomaga,

Winnie - U CIEBIE pomaga. Zrozum, że nie każde dziecko jest takie samo.

Akurat Wam się trafiły takie egzemplarze, do których można mówić jak cierpią, czy urządzają histerię. Do Krasnala wtedy odzywać się nie można, najlepiej w ogóle w jego stronę nie patrzeć. On potrzebuje przeżyć to po swojemu - może faktycznie ma to po matce. Jak ja jestem zła, wkurzona to muszę zostać sama i najlepiej, żeby nikt w tym momencie nie podchodził, bo jestem wulkanem złości.

Czytałam - i z tym akurat się zgadzam ;)

The_Fragile: Do Krasnala wtedy odzywać się nie można, najlepiej w ogóle w jego stronę nie patrzeć. On potrzebuje przeżyć to po swojemu - może faktycznie ma to po matce. Jak ja jestem zła, wkurzona to muszę zostać sama i najlepiej, żeby nikt w tym momencie nie podchodził, bo jestem wulkanem złości.

No jakbym o Ninie naszej czytała !
Wypisz wymaluj tak samo !

Ona jeszcze w gratisie ma akcje z rzyganiem [Penny widziała ].
W sensie, że jak się rozedrze a my próbujemy ją wtedy uspokajać, tłumaczyć itp to ona się rozdziera milion razy bardziej a jak już się to stanie to naciąga ją na pawia od razu
Także nawet nie próbujemy już jej pocieszać, bo nie chce nam się po raz enty połowy hacjendy z wymiocin sprzątać.

Ul_cia: Współczuję, ale dla mnie mogłabyś tu opisywać codziennie takie FAJNE rzeczy

No wiesz, też mi życzysz kozo jedna

The Fragile: Teo, jak jesteś w takiej sytuacji to chyba bym uległa, bo o nogę musisz zadbać i to podstawa.

CiastoMiłości: Póki jestes unieruchomiona ja bym niestety narazie ratowala sie YT, a jak juz dojdziesz do formy to zakonczyla ten codzienny rytual.

Tylko wiecie, ja się boję że do zabrnie za daleko [skoro już są delikatne problemy] a ja dopiero za 4 tyg mam ponowną kontrol i wtedy się okaże czy już mi gips ściągną czy nie.
A Ninka już w sumie nie jest mało co jeszcze kumającym roczniakiem tylko bardzo rezolutną dwulatką. I teksty w stylu, że telefon się zepsuł/rozładował/nie ma internetu do niej nie przemawiają bo zawsze znajduje na to radę. Tzn "napjaw tejefonik/naładuj tejefonik, włącz wifi mamusiu"
I boję się kurcze co będzie po zakończeniu przeze mnie leczenia.
A z drugiej strony MUSZĘ uważać i się oszczędzać bo cały czas wisi nade mną wizja operacji - mam w kości kilka odłamków i jak zaczną się przemieszczać to idę na stół niestety
Więc wszystko robię, żeby mnie to ominęło bo po operacji to pewnie z pół roku uziemiona będę



JOLKA rany co ta Peppa w sobie ma, że ją wszystkie dzieciaki tak uwielbiają ?

Dziewczyny, ale zauwazcie ze prawdopodobnie Nadia i Adas nie weszli jeszcze w wiek buntu dwulatka tak naprawde.

Oczywiscie zycze wam, zeby wasze dzieci byly w dalszym ciagu takie za pol roku, czy za rok - ale jesli nie beda, to jest to normalny etap rozwoju. I tez nie wiecie jeszcze, jak bedziecie na to reagowac. Ja przy pierwszym dziecku maly szok przezylam, jak uparte i czasem mocno przekorne mam dziecko.

YPolly: Dziewczyny, ale zauwazcie ze prawdopodobnie Nadia i Adas nie weszli jeszcze w wiek buntu dwulatka tak naprawde.

No chyba coś w tym jest, bo ja widzę KOLOSALNĄ różnicę w zachowaniu Niny teraz, a pół roku temu chociażby.
Owszem dalej jest spokojnym, grzecznym dzieckiem bo taki ma charakter, ale potrafi cisnąć dupką, wpaść w histerię i walnąć focha. A kiedyś tego nie było wcale.

The_Fragile: Teo, a masz może kogoś, kto by Ninkę w ciągu dnia wybiegał?

No właśnie kurcze nie mam
Od zawsze jesteśmy z Niną praktycznie same. Mąż jak wychodzi ok 8 rano tak wraca 17-18 a jak ma trening/mecz/sparing to o 21 nawet przyjeżdża.
Mam niby mamę, niepracującą. Ale wiesz ona jak przyjdzie to na 2-3 godziny maks. Bo ma jednak swoje obowiązki, swoje sprawy, swoje życie i 12 godzin siedzieć ze mną/z nami nie może.
Albo nie chce, pieron wie - nie wnikam.
Tylko, że widzisz moja mama jak ją bierze na spacer to w wózku i cały czas z nią jeździ. Na plac zabaw nie pójdzie bo się boi, że Ninka spadnie/wybije sobie zęba/rozetnie wargę et cetera.
Więc co dziecko dwuletnie ma z takiego jeżdżenia w te i we wte?
Niedużo chyba co nie ?
Na takiej zasadzie to ja ją mogę równie dobrze na balkon wypuścić i tam sobie pooddycha świeżym powietrzem.
No a jak mąż wraca to je obiad i za chwilę Nina do kąpania idzie, bo teraz już przed 19 stoi pod łazienką znudzona po całym dniu i chce spać
Żal mi jej strasznie bo ewidentnie widać, że ją nosi i bidulka nie wie co ma zrobić ze sobą

A wszystkie dzieciate koleżanki pracują i mają nianię. Wiadomo nikt mi za darmo dziecka bawił nie będzie co nie ? Poza tym Nina nie jest jakaś bardzo ufna i tylko nieliczni zyskują jej przychylność szlachecką
Więc nawet jakbym kogoś do pomocy wzięła, to zanim Ninka by się przyzwyczaiła to pewnie ja bym już bez gipsu była.

Także słabo kurcze.
Nie wiem jakim cudem boskim my przetrwamy ten okres. Ja już mam nerwy w strzępach bo się o wszystko wkurzam. O to, że ona ryczy a ja nie mogę zrobić nic, żeby ją zabawić. O to, że głupią miskę z zupą pcham nogą przez całe mieszkanie po podłodze i zanim dopcham na miejsce to zupa zimna
O to, że jej nie mogę wziąć na ręce kiedy się chce przytulić i prosi, żebym ją ponosiła chwilkę [od czasu do czasu ma takie akcje, że ją na czułości zbiera].
No i w ogóle. Padaka straszna.

The_Fragile: A Krasnal się tej świnki Peppy boi :DDDD

No co Ty gadasz ????!!!!
Świnki Peppy ?

Mój egzemplarz jak Karsnal i Ninka!
Tylko u nas jeszcze inna bajka...Sama się wycisza potem jak jej tłumacze gdy się uspokoi to sobie przypomina i jest od Nowa :/

flavia: Sama się wycisza potem jak jej tłumacze gdy się uspokoi to sobie przypomina i jest od Nowa :/

violet_flower: tłumaczenie gdy się uspokoi wznawia tylko falę płaczu:/

O to to to to to !!
Dlatego ja nigdy nie wracam do tematu, o który się poryczała

The_Fragile: A Teo, może są u Was zajęcia dla dzieciaków takie a la rytmika?

Kotek, Ty wiesz gdzie ja mieszkam ?
U nas na noc asfalt zwijają i gaszą latarnie a Ty mi o jakiejś rytmice piszesz

flavia: Sama się wycisza potem jak jej tłumacze gdy się uspokoi to sobie przypomina i jest od Nowa :/

Przybij pionę.

TEORKA: U nas na noc asfalt zwijają i gaszą latarnie a Ty mi o jakiejś rytmice piszesz

O kurka, Teo no to dupa blada :((( Nadzieja jeszcze w tym, że babcia się przełamie i Ninkę puści na tym placu zabaw "wolno"...

Moje dziecko (starsze) jest pod tym względem ideałem Bez problemu można odwrócić jego uwagę

Winnie, ale Witek ma 2,5 roku ;)))

Katka, dlatego patrząc podczas spotkań na mamy z dzieciakami w wieku około-Krasnalowym w życiu nie powiem, że jest jedna skuteczna metoda. I owszem, czasem można fajne i mądre rzeczy przeczytać w poradnikach, ale przede wszystkim stawiam na intuicję. Dziecko nie robot i nie ma jednej, fantastycznej recepty na wszystkie.

The_Fragile: Dziecko nie robot i nie ma jednej, fantastycznej recepty na wszystkie.

ależ oczywiście, ja jako nauczyciel wychowania przedszkolnego doskonale wiem, ze ile dzieci, tyle osobowości. A poradników nie czytam, czasu brak ;) Przeczytałam jedynie ostatnio "Nie przydeptuj małych skrzydeł" i tyle o ;) Kieruję się intuicją właśnie, tak jak piszesz.

nie wiem czy ktoś zna bloga Makóweczki, dziś Matka Makowa dodała posta "( nie) wychowuj" ma ponad 2 letnią Lenkę i 5letniego Maksa zapraszam do przeczytania je posta akurat idealnie NA TEMAT

Katka Twoja Misia jeszcze malutka, ale życzę Ci tego aby jej zachowanie z czasem się nie zmieniło :)

Karola, przeczytałam od deski do deski - boskie. Szczególnie ostatni akapit. Dlatego dla mnie takie pouczanie innych matek, bo "w tej książce to cośtam" jest po prostu bezcelowe. Powiem Wam, kto jest dla mnie przykładem - moja przyjaciółka, która ma dwójkę, jedno nastoletnie, drugie malutkie. Moja druga przyjaciółka, która ma trójkę dziewczyn, odchowanych. I moja mama, która odchowała dwójkę i całkiem nieźle jej to wyszło. Ja się zarzekam (nie wiem, moze mi się to zmieni), ze nigdy, ale to nigdy nie powiem drugiej matce, że mój sposób wychowywania jest najlepszy. Owszem, dla mojego dziecka może (zaznaczam - może) jest, ale niekoniecznie dla innych.

Ja cały czas się zastanawiam nad jednym - no właśnie - moja mama na pewno nie wiedziała, co to jest rodzicielstwo bliskości. Jak się darłam na pół domu to potrafiła wrzasnąć na mnie tak, że pewnie pół Polski ją słyszało. W domu były bardzo sztywno określone zasady co wolno, a czego nie. I nie - wrzeszczenia nie było, rzucania się na podłogę w sklepie też nie. Tata był bardziej pobłażliwy niż mama, ale uważam, że oboje odwalili kawał dobrej roboty. I nie, nie mam poplątanej psychiki (chociaż...?), nie czułam się pokrzywdzonym dzieckiem i szczerze mówiąc nic a nic bym nie chciała zmienić w moim dzieciństwie. Pokazali mi to, o czym wspomina blogerka - że świat nie zawsze jest super, że nie każdy będzie mnie głaskał po głowie i był wyrozumiały. I może jestem jakaś "przestarzała", ale wydaje mi się, że ich sposób wychowywania + wspomniana intuicja są o niebo lepsze niż wszystkie książkowe porady do kupy wzięte (i najczęściej sprzeczne ze sobą - tzn. książkowe porady).

Jaheira: Nasze dzieci zasługują na dokładnie takie samo traktowanie, jakiego my oczekujemy od naszych bliskich.

No właśnie Jahe, dlatego należy się "wczuć" we własne dziecko. Jedno będzie się garnęło do tego, żeby je utulić (nie wiem, może dziewczynki mają do tego większe tendencje? Zgaduję tylko), a drugie będzie chciało pobyć samo. Ale to już my - każda z mam - musi zobaczyć, co działa i w jakiej sytuacji na jej dziecko.

Krasnal na przykład jest bardzo przytulański od kiedy go odstawiłam od piersi. Uwielbia się tulić, być głaskanym, masowanym, całowanym w ryjek ;) Natomiast ma tak tylko wtedy jak ma dobry humor - jak jest zły to idzie sobie do drugiego pokoju, bierze swoje autka i jak wchodzimy to krzyczy "ne!". I wydaje mi sie, że intuicyjnie należy go tulić jak tego chce, a jak potrzebuje czasu dla siebie, bo ma foszka albo coś go wkurzyło to należy to uszanować.

flavia: Frag Lu raczej nie lubi jak się ją na siłę przytula czytaj gdy ona nie nie podejdzie w tym celu :)

Czyli kocia jest jak Krasnal - on też sam przychodzi po swoją dawkę czułości :DDDD A jak mu przerwę zabawę, żeby go posmyrać, czy pocałować to fuka :D

marylove: Flavia, autorka tego wpisu myli pojęcia, nie całkiem rozumie czym rb jest... dlatego dla mnie to bełkot.

Popieram. Autorka wypowiada się na temat, o którym zwyczajnie nie ma pojęcia. Myli jej się rb z wychowaniem bezstresowym, a to są dwie różne sprawy. Akapit o przedszkolu... Tak się składa, że mam w domu takiego świeżego przedszkolaka. Wychowywanego w duchu rb. I co? I nic. Przedszkole lubi, do tej pory nie było protestów. Parę razy zwierzyła mi się, że trochę tęskniła, ale mówi, że poza tym jest fajnie. Panie twierdzą, że sobie świetnie radzi, bez problemu wdrożyła się w przedszkolne zasady. Wierzę, że to właśnie dzięki takiemu a nie innemu podejściu z naszej strony.

Jaheira: Nic tak nie rozwala, jak duma mamusi, ze nie byla miętka, gdy jej maleńkiej dziecko zostało zmuszone do np. samodzielnego spania, uspokajania sie itd.

mi raz jakaś mamusia na blogu skomentowała że jej dziecko samo zasypia odkąd skończyło 2 tyg, odpisałam jej tylko że współczuję jej dziecku!

"Wychowanie bez frustracji" - to jest moim zdaniem bardzo dobry tekst dlaczego rb to nie jest to co wychowanie bezstresowe. No i autorka wie o czym pisze.

Wy macie większą wiedzę na ten temat więc napiszcie jej ( oczywiście nie zmuszam nikogo) w komentarzach pod postem bo ciekawa jestem jak się wytłumaczy ;)

hydrozagadka: Wychowanie bez frustracji" - to jest moim zdaniem bardzo dobry tekst dlaczego rb to nie jest to co wychowanie bezstresowe. No i autorka wie o czym pisze.

Świetny tekst. Autorka opisuje DOKŁADNIE to co miałam na myśli uczestnicząc w dzisiejszej dyskusji!

Winni: Autorka opisuje DOKŁADNIE to co miałam na myśli uczestnicząc w dzisiejszej dyskusji!

tylko chciałam zaznaczyć, że w tekście mowa o kumatym 4 letnim dziecku, które rozumie co się do niego mówi, a nie 1,5 roczniaku ( jak moja Łucja)

Frag DZIĘKUJĘ :)

The_Fragile: Natomiast niefajne jest jak zaczynasz pouczać dziewczyny tak jak to robisz - przeczytałaś poradniki, fajnie, ale uwierz mi, że książki sobie, a życie sobie. I dotyczy to zarówno karmienia, radzenia sobie ze stresem maluchów, różnymi buntami, etc. My piszemy, że część dzieci najlepiej radzi sobie ze stresującą dla nich sytuacją w odosobnieniu czy nie będąc dotykanymi, Ty piszesz, że nas nie rusza ich płacz. To jest trochę nie fair, nie sądzisz?

Nikogo nie pouczam Frag. Piszę jak jest u nas.
Poza tym przeczytałam 2 książki, nie jestem paranoiczką, która czyta poradnik za poradnikiem.
Poza tym właśnie sobie obiecałam, że kończę z wypowiadaniem się tutaj na tematy wychowawcze. Zwyczajnie przykro mi jest że nikt tutaj ( poza Penny i Jaheirą ) nie rozumie o co mi chodzi. Nawet Ty Frag
Kilka razy podkreślałam, że jeżeli dziecko najlepiej uspokaja się samo, daje sygnały, że nie chce niczyjej obecności, to należy to uszanować. Gdyby Adaś tak miał, uszanowałabym to, ale nigdy nie przyszłoby mi do głowy, żeby napisać, że nie rusza mnie płacz mojego dziecka (Bo mnie rusza. A jeśli Was nie, to jest to bardzo smutne. ), napisałabym, że jest mi przykro, że on płacze, ale niestety nie chce mojej pomocy, woli uspokoić się sam.

Winni: ilka razy podkreślałam, że jeżeli dziecko najlepiej uspokaja się samo, daje sygnały, że nie chce niczyjej obecności, to należy to uszanować.

Winnie, ale najpierw rzuciłaś, że Ciebie to razi, a dopiero potem, po wielu wypowiedziach dodałaś, że faktycznie - dzieciaki się różnią i mają różne potrzeby. Ogólnie Karola to dobrze podsumowała - chodzi o przekaz.

Winni: nigdy nie przyszłoby mi do głowy, żeby napisać, że nie rusza mnie płacz mojego dziecka (Bo mnie rusza. A jeśli Was nie, to jest to bardzo smutne. ), napisałabym, że jest mi przykro, że on płacze, ale niestety nie chce mojej pomocy, woli uspokoić się sam.

I widzisz, drugi raz piszesz w ten sposób - mnie rusza, a Was nie, czyli z Wami jest coś nie halo. Jak Krasnal kopie mnie w histerii albo próbuje ugryźć kota, bo jest wściekły to nie - nie jest mi przykro.

Winnie, ale nie ma co sie fochać, bo dyskusje są potrzebne, tylko po prostu bez zarzucania innym, że jeśli myślą inaczej to są "be".

The_Fragile: Winnie, ale nie ma co sie fochać, bo dyskusje są potrzebne, tylko po prostu bez zarzucania innym, że jeśli myślą inaczej to są "be".

Ja się nie focham, zwyczajnie nie mam już na to siły. Przecież nie napisałam, że w ogóle nie będę się udzielać, jednak dyskusje o wychowaniu raczej będę tylko śledzić.