MamoKasi, może przejdzie, może nie przejdzie. Są dzieci usłuchane, układne, którym takie rzeczy nie przychodzą do głowy, a są dzieci, które garną się do robienia wszystkiego już teraz zaraz natychmiast. Pomyśl, co dla Ciebie jest ważne, na co możesz Kasi pozwolić, a na co kategorycznie się nie zgadzasz. Co możesz, to pochowaj, a czego się nie da pochować, to może niech podotyka pod Twoją kontrolą? Tłumaczenie, tłumaczenie i jeszcze raz tłumaczenie. Kiedyś zrozumie ja po pół roku tłumaczenia, że w sklepie ma nie dotykać rzeczy rączkami, a patrzeć oczkami tylko, doczekałam się sytuacji, w której po wejściu do sklepu pokazała na ręce i powiedziała nie nie nie wychowanie dziecka to nie tylko czyste przyjemności, to żmudna praca i czasem trzeba powtarzać tysiąc razy.

Hussy: Winnica ma prawo uważać i robić co uważa za słuszne. Zamiast jej doradzić czy spojrzeć na to z innej strony jest oceniana. Trochę nie fajnie,ale to już moja opinia.

Pewnie Hussy, ale to działa w obie strony - kto oceniał raczej musi się nastawić na to, że będzie później oceniany ;)

A tak w ogóle to jest to dziwne, że my (czy to ja, czy Teo, czy którakolwiek z tych "innych" mam) jesteśmy postrzegane jako te, które nie wiem - nie czytają? Nie słyszały o czymkolwiek? Ja przed porodem jeszcze czytałam W głębi kontinuum, Mądrych rodziców - jedno mam nadal na półce, drugie nadal w kompie. Lubię też Jak słuchać, żeby dzieci mówiły. Korczak (dzięki za przypomnienie Cestmoi) to moim zdaniem podstawa. Zapożyczam z niektórych książek porady, z niektórych przydają się życiowe historie. Ale też mam swój rozum, wiem, że nie da się wpasować dziecka w sztywne ramy, a moje czasem przeczy wszystkim teoriom. U mnie rządzi intuicja, wspomagana od czasu do czasu autorytetem.

Także to nie jest tak, że my, "ciasne umysły" ;)) nie wiemy o co chodzi, że nie czytałyśmy, że jesteśmy zamknięte. Natomiast akurat dla mnie wychowywanie dziecka tak jak napisano w jakiejś książce/książkach zakrawa na brak wiary we własne siły. Niektóre przytoczone tu akcje pominę milczeniem...

Dzięki cestmoi. Wiem że trafił mi się taki typ, choć dla nas spokojnych ludzi to rodzaj szoku.
Kasi pozwalam na b.dużo, nigdy nie miała kojca , dotyka pod moją kontrolą niemalże wszystkiego, mając nadzieję że to zaspokoi jej ciekawość i da spokój.
Mnie tylko czasami denerwuje że nie widzę pozytywnych efektów tego typu działań. A jak mi nieraz cierpliwości zabraknie i powiem podniesionym tonem NIE to ona w mig reaguje. No i mam wątpliwości.
Że może jednak kasia potrzebuje innego podejcia , głośnego nie, zakazów itp. Sama nie wiem. Muszę poczytać, pomyśleć .

Fragile , o to to !
Bo nie wiem czy nie mieszam jej w głowie. Oczywiście ma starego pilota i rrzeczy którymi wali o podłogę, ale najlepsze są te "zdobyczne ", jakby wyczuwala .
Pozwalam na wiele, tłumacząc że to dziecko, ale nie chcę ukrecic na siebie bicza . Że ona będzie myślała że tak to w życiu jest. A potem pójdzie do przedszkola i rzeczywistość będzie inna. Jak jej to wytłumaczę .
Sąma się miotam , bo te koncepcje wychowawcze do mnie przemawiają ale w praktyce wydają się już nie być takie fajne. Jeśli kto mnie w ogóle rozumie...

Mamakasi, u nas jest przypadek cięższy, w tym sensie, że jak coś mu nie pasowało to był krzyk, histeria (od razu się nakręcał, nie było momentu, w którym mogłam mu cokolwiek powiedzieć). Bez łez, za to wrzask niesamowity. Chce już, teraz, w tej chwili, a jak nie to będzie krzyczał! Tak, mieliśmy bunt dwulatka w wieku 18 miesięcy. Próbowałam różnych rzeczy, a jedne co na niego działało to ostre i stanowcze "nie" i konsekwencja (tak, wiem, kolejne okropne i zakazane w dzisiejszych czasach słowo). Najciekawsze zobaczył mój mąż - że Krasnal leżąc w konwulsjach niemalże na ziemi co chwilę podnosi głowę i łypie na nas, jak reagujemy. Kilka razy stanowczo to ucinaliśmy i co się okazało? Że da się rozmawiać! Że można się dogadać bez krzyku.

A i tak - w przedszkolu ma o wiele łatwiej. W przedszkolu żadna pani nie będzie dyskutować, tłumaczyć, rozmawiać. Po prostu są pewne reguły i się je przestrzega.

migg: w każdym razie moje ma

No widzisz, to tylko potwierdza, że nie wszystkie dzieci są takie same. U nas w podobnej sytuacji (jeżdżenie samochodzikiem po stole zastawionym) było mega zdziwienie i jak to? To w domu można, a tu nie? Nie rozumiem. Tłumaczenie, że u kogoś w domu nie można, że tylko u nas wolno, itd. nie przyniosło skutku, młody był wyjątkowo zdezorientowany. Także tak - ja twierdzę, że to miesza w głowie - ale pewnie zależy to od dziecka.

Ale czym innym Magda jest przyzwolenie na rozwalanie rzeczy, czy też to nieszczęsne jeżdżenie po stole. Teraz, w tym wieku Krasnal by zrozumiał, ale w wieku 18 miesięcy nie. Być może to jest też różnica - wiek.

mamakasi: Madziik , nie strasz , myślałam że to przejdzie w miarę szybko
I co robisz ? Latasz za nim, zabierasz rzeczy ?

Myślałam że dziewczynki nie mają takich pomysłów.

Moj syn jakos nie przestaje, aczkolwiek widze, ze bywa troche lepiej. Pilota daje i mlody klika w tv, ale jak chce jakas bajke/reklame (dzieci kochaja reklamy :P) to mi podaje pilota bym przelaczyla. Nigdy nim nie rzucal na szczescie. Ale bierze wszystko, garnki, pokrywki, grzebie w kuchence mimo iz wie, ze nie wolno i robiac to patrzy na to co powiem/zrobie. Powoli sie uczymy i z kazdym dniem mam nadzieje ze bedzie lepiej. Ostatnio przysuwa sobie pufe pod okno, kleka na niej i oglada swiat przez okno (mieszkamy na 3 pietrze i nigdy nie otwieram okna na oscierz). Grzebanie w zmywarce, czy pod zlewem to norma. Mam wrazenie ze z wiekiem nie madrzeje tylko wyzej siega
Ale slyszalam, ze dziewczynki szybciej kumaja wiec jest nadzieja he he

No dobrze - dla CIEBIE. A co zrobisz jak dziecko w danym momencie życia tego nie rozumie? Starasz się ułatwić troche sprawę, czy mieszasz mu dalej w głowie? Ja Krasnalowi ułatwiałam, a dopiero jak zaczął rozumieć pewne rzeczy, dawał sobie wytłumaczyć to przeszliśmy na taką taktykę.

Moja jak zaczela chodzic to juz wszedzie weszła nawet mi po parapecie chodziła i po stole w kuchni... oczywiscie to mineło teraz juz tak nie robi na szczescie... bo od roku do dwoch lat Maja była nie do ogarniecia normalnie sie czułam jakbym miala 5 dzieci w domu a nie jedno...

Frag, no ok, ale wydaje mi się, że jest wiele takich spraw domowych, które mogą dziecku namieszać w głowie (bo w domu można...) więc idąc dalej, dziecko rozumie, że w domu może się kąpać, a u cioci niezbyt, to dlaczego miałoby nie zrozumieć, że w domu może pilota, a u cioci nie, czy też w domu może jeździć autkiem, a u cioci nie?
Skoro u Was to podziałało, to luz, nie czepiam się Twoich metod, bo najważniejsze, że TO działa na Krasnala (!!!)ale tylko próbuje zrozumieć w czym widzisz tutaj różnicę?
Czytając powyższą dyskusję proszę nie zrozum mnie,że się czepiam, albo coś, po prostu grzecznie pytam, z ciekawości ;)

Frag: no ja tez myslalam ze dziewczynki to raczej grzeczne są ale sie przekonałam ze jednak nie... a jak moja mama mowila ze moja siostra byla nie grzeczna to myslalam sobie: tak tak jak kazde dziecko ale wierz mi nie jak kazde bo sa nie grzeczne iiii... jakby to ująć hmmmm no brak słow po prostu

i mam nadzieje ze Pan Bóg obdarzy nas teraz nieco grzeczniejszym egzemplarzem bo drugi raz tego nie przezyje

hahahah no tak trzeba uwazac na slowa bo nie wiadomo kto sie czego uczepi:P
a to fakt ze lepiej pierwsze zeby bylo nie grzeczne bo jakbym miala odwrotnie to moglabym doznac szoku a tak zostalam wystawiona na głeboka wode:)

magda_a: Myślę, że dziecko powinno rozumieć, że w domu może to, czy tamto, a u kogoś musi zapytać/poprosić, albo też nie wypada o coś prosić

Nie, no co do tego nie ma wątpliwości.

Dla mnie jest wątpliwe owo "rozwalanie" - że w domu można coś niszczyć, a już gdzie indziej nie bardzo, nie wiem, ja mam wątpliwości, czy dziecko zrozumie - że tak nie wypada, że to nie nasze, a tylko nasze można. No i pytanie, czy przyzwolenie na rzucanie czymkolwiek uczy czegoś takiego małego człowieka? Tak sobie gdybam.

Frag, może jednak rozumieją, skoro w pewnym wieku pojawia się etap 'moje'? "moja lalka, moje auto, moja mama'?
Już zostawmy niszczenie tego pilota (bo ja osobiście nie jestem za rozwalaniem czegokolwiek), ale przejdźmy do samego rozumienia moje/nasze/u nas/u innych... ;)

Hmm, a ja tak podczytuję Was z telefonu i nie wiem, czy się odzywać czy nie, bo mam problemy jakieś z koncentracją :)

Generalnie zgadzam się z tym co napisała na poprzedniej stronie Cerisecerise :) Mnie w ogóle to nie szokuje, że Adaś Winni gdzieś tam przez tydzień był ubierany na klatce schodowej. No był, dziś już tego nie ma, ot zwykłe poznawanie świata, jego "dotykanie" - trochę odmienne od tego do czego większość społeczeństwa jest przyzwyczajona :) Ale czy budzi to moje zdziwienie ..? koniec końców nikomu się krzywda nie dzieje przecież, a można przecież różnymi sposobami osiągnąć dany cel, jedne są szybsze, inne dłuższe. Zupełnie jest to dla mnie do wyobrażenia :> Dla mnie to coś podobnego do sytuacji w której Nadia przez czas około 2 tygodni miała fazę powiedzmy na wyciąganie sitek z półek (nie posiadamy żadnej zamykanej szafki w kuchni, wszystko jest na wyciągnięcie ręki). Tak samo było z różnymi rodzynkami, daktylami, makaronami itd. Tak myślę sobie, że to jest też kwestia wieku w którym dziecko coś bardzo, ale to bardzo chce "obadać". Wiadomo, że 2 latkowi łatwiej wytłumaczyć nż 1.5 roczniakowi czy rocznemu dziecku. Ja w tamtym czasie tłumaczyłam na ile to było możliwe, ale z różnym skutkiem. Doszłam jednak do wniosku, że skoro tak ją te sitka ciekawią, a krzywdy raczej jej nie zrobią, to niech je sobie maca do woli, nie robiłam " próby sił", a już na pewno nie myślałam o nadszarpniętym autorytecie moim czy Marcina. Jakoś chyba cieżko było mi w ogóle uwierzyć, że dziecko w tym wieku wie co to w ogóle jest autorytet, chociaż być może się mylę. Dziś nie mamy problemu z tymi sitkami, a waliła nimi równo o podłogę, tak samo było z pilotem czy kablami (tu oczywiście pod moim czujnym okiem). Dziś śladu nie ma po tych "zabawach" ani u nas w domu ani u kogoś, a nawet jak się do czegoś dobierze, to da się jej wytłumaczyć by to zostawiła - i tu zauważyłam zależność. Że nigdy nie następuje to w sekundę czy nawet w 5, czasem i pół minuty "zabierze" Nadii chwila na "przemyślenie", potem podejście do mnie i powiedzenie "plosię mamo" i tu oddaje mi dany przedmiot i idzie sobie gdzieś dalej. Ja wiem, że dzieci są różne, że jedno właśnie odda a z innym tak łatwo nie rzejdzie, ale też mam jakoś wrażenie, że ta "inność" dotycząca sposobu wychowywania przez Migg czy Winni jest tu odbierana raczej na nie. Chociażby to zaskoczenie dotyczące ubierania się w innym miejscu niż własny pokój czy dom :) przecież to są małe dzieci :) Ja pamiętam jak byłam mała to non stop chciałam spać w butach i wielokrotnie ponoć to robiłam, bo tak je "kochałam", no i dziś w tych butach nie śpię - już od wielu lat. Za to Nadia od trzech dni śpi w nowych ukochanych sandałakach w dzień - to chyba genetyczne. No tak jej się podobają, tak jej na nich zależy, że śpi w nich. Jest jeszcze mała, ja trochę większa :) i chyba tym się różnimy, że dla mnie to po prostu jakieś sandały a dla niej pół świata to jeden i nie chce się z nim rozstawać :> Na szczęście nie śpi w nich w nocy :P tak wiecie, przeszło mi przez myśl, czy mi "dziecko na głowę nie wchodzi" odnośnie tych butów i doszłam do wniosku, że jednak nie. A znając ją, to za trzy dni te sandały porzuci na rzecz nowej czapki :P No i zdaję sobie sprawę, że to bezpieczny przykład, ale też jednocześnie i Migg i Winni nie pozwalają dzieciom na wszystko w sytuacjach zagrożajacych ich dzieciom. I tak z tego co czytam co się u nich dzieje, to granice są jasno stawiane i tu i tu :) nie bardzo też rozumiem właśnie podtemat bezstresowego wychowania, bo przecież żadna z nich tego nie uskutecznia. Ja mam jakieś tam pojęcie o rodzicielstwie bliskości, bo czytałam w Głębi Kontinuum i Mądrych Rodziców, ale o reszcie tych skrótów to bladego pojęcia szczerze nie mam. Działam właśnie raczej intuicyjnie, chociaż chętnie poczytam te pozycje podrzucone przez Was, choćby z ciekawości :)

Ale szkoda, że sie wszystkie razem spotkać nie możemy i pogadać na żywo, bo pewnie też i łatwiej by nam było :) Net to net i czasem, ciężko jest fatycznie przekazać co ma się do przekazania, a jeszcze trudniej odebrać jakiś dany przekaz. Bo każdy patrzy przez własny "filtr" i nietrudno o jakieś spięcia :)

Frag, odnosząc się do wypowiedzi Migg, wytłumaczyłabym, że my nie mamy tv i nie potrzebujemy pilota, ciocia natomiast go ma i potrzebuje ;)

No w sensie, że się zepsuje, jak nim rzuci? Mówisz, że nie skuma dziecko o co kaman :D?
Tak, tak, wiem, że myślenie przyczynowo - skutkowe rozwija się później, ale myślę, że mówienie o tym zobrazuje 'aha, rzucę i się zepsuje'...

Zaglądam i widzę że dyskusja trwa nadal...
Chciałam tylko napisać, nie obraźcie się dziewczyny, że niesamowicie drażni mnie nowomowa, posługiwanie się skrótami w stylu AP gdy można napisać rodzicielstwo bliskości itd. Wybaczcie, ale jest to dla mnie forma nowej kastowości, w której "uświadomieni rodzice" przeciwstawiani są "nieuświadomionym". A takie kontrowanie nie sprzyja dyskusji:)

Penny, u nas też to tak funkcjonuje - Krasnal ma swoje zabawki, wie, ze nie wolno dotykać rzeczy taty (pracowych), że w kuchni też nie wolno, bo np. piekarnik jest gorący. Ale chodzi mi o to, że jeżeli pozwalamy na coś "niewłaściwego" w domu (a tym jest w moim mniemaniu rzucanie pilotem) to jak sensownie wytłumaczyć, że idąc w gości owym pilotem (nawet jak go zabierzemy z domu i jest nasz) nie rzucamy? W sumie to co Magda napisała jest logiczne.

The_Fragile: Ale Hope, przyznaj- fajne są takie szogunki, co? :)))

Tak bardzo, kochany jest :) mimo tego, że mało mówi rozumiemy się świetnie! miny wyćwiczył do perfekcji. Ta obrażona jest taka słodka, że nie potrafię się gniewać na niego :)

The_Fragile: A z mową nic a nic? U nas ruszyło z kopyta i to bardzo, ale dopiero po wizycie u logopedy (no i może żłobek też pomógł) :) Średnio dwa nowe słowa na dzień :)

Wiesz widzę różnicę tego co było 3 miesiące temu, może nie jakąś spektakularną ale zna i robi więcej dzwiekow naśladowczych. Uwielbia bawić się autami i wtedy jest brum brum brrrr itd. (słodkie to) i jak mówię, że jedziemy autem do babci robi "Brum brum" piszczy, zabiera czapkę i swoje ulubione autko. W mowie może nie ma super dużej różnicy ale w zachowaniu jest mądrzejszy, więcej rozumie (choć już od dawna rozumiał prawie wszystko co do niego mówię). Ze słów mówi standard to co było czyli "mama,tata, baba,nie, pa", a od niedawna doszło "to, daj, dziadzio (diadio), na powitanie "joł joł" i czasem coś powtórzy trudniejszego jak mu wyjdzie.
WYbieramy się do neurologopedy wkrótce i mam nadzieję, że coś ruszy ale jestem dobrej myśli

Brawa dla Lusi. Pepper musisz pekac z dumy :)

U nas druga noc bez smoka (drugie wieczorne zasypianie dokladniej) i jestem pelna nadzieji ze sie nam uda z nim na dobre pozegnac?

Fragile, ale ja czegoś nie rozumiem. Pytasz, jak wytłumaczyć dziecku, że w domu się pozwala na coś "niedozwolonego" a u kogoś tak nie można. Jaka różnica jest w rzucaniu pilotem w domu a u innych nie, a na przykład tym siadaniem na sedes? Schemat ten sam. U nas w domu można rzucać piłeczkami, a w piaskownicy zabawkami się nie rzuca. Mimo, że są tak samo Natalii jak i piłeczki. Po prostu, rozumie to, że gdzieś indziej jest inaczej. Tak samo, jak moim telefonem się może bawić, a tatowym nie może, bo to tatowy, a tata sobie nie życzy No, dążę do tego, gdzie tu problem widzisz, bo nie wiem, jak Ci odpowiedzieć

I tak jeszcze garstka przemyśleń. Mamy jedno/dwójkę/trójkę/kilkoro dzieci. To nie koniec świata, są jeszcze inne. Dużo innych. I zdziwienie, że u jednej osoby w rodzinie dzieje się tak, a nie inaczej jest trochę... No nie wiem, zadziwiające? dla mnie najważniejsze jest to, aby zwracać uwagę na dziecko, to co do mnie "mówi" (czasem bezpośrednio i bardzo wyraźnie, czasami kręci, bo sama nie wie, co potrzebuje). Bo dla mnie macierzyństwo to w tym okresie takie wyczulenie na dziecko, na to, co się dzieje z nim. Na mnie i moje potrzeby przyjdzie czas. Już przychodzi. Codziennie wieczór otwieram szeroko oczy i zapytuję się: JUŻ?? To wszystko? Już mnie tak bardzo nie potrzebuje?? OMG! Są lepsze i gorsze chwile. Myślę, że każda z nas chciałaby przede wszystkim nie popełnić błędów swoich rodziców cokolwiek uważamy za te błędy. A i tak my zostaniemy rozliczone z tego, co teraz robimy za wiele lat. I pewnie nawet nie dowiemy się jak wypadłyśmy do czego zmierzam. Każda ma swoją wizję. Nie chcę narzucać nikomu czegokolwiek. Nikomu też nie będę mówić, że u nas się coś sprawdziło i tak będzie też u nich w domu.

To ja na prośbę eveke napiszę o co chodziło Adasiowi z tą niechęcią do ubierania gdy jeździł do żłobka w śpiochach.
Otóż Adaś często choruje i dość często jest ze mną w domu, co tydzień, co dwa tygodnie jesteśmy razem po 2 czasami 3 tygodnie, tyle nam się schodzi z tym chorowaniem
Przez pierwsze 7 miesięcy żłobka chorował tylko raz, a potem w listopadzie się zaczęło. I właśnie wtedy jakoś chyba w okolicach grudnia/stycznia zaczęły się nasze problemy z ubieraniem porannym. Na początku nie zauważyłam związku. Problemy porannego ubierania robiły się coraz gorsze, więc szukałam sposobu na spokojne wyjście do pracy, a jednocześnie zastanawiałam się dlaczego moje układne dziecko nagle zaczęło tak się zachowywać. Mogłam zwalić na bunt dwulatka, ale nie bardzo w niego wierzę. Mogłam również podeprzeć się swoim "autorytetem" i zmusić dziecko do ubierania się, w myśl zasady, że ja tu ustalam reguły. Jakże cieszę się, że tego nie zrobiłam. W końcu wpadłam na to o co może chodzić. Adaś gdy zaczął chorować, zaczął bywać ze mną często i długo w domu, a potem przychodził dzień żłobka i budził się nagle z tatą, mama w pracy, a on znów jedzie do cioci Oli. Bardzo lubi tam być, nigdy nie płacze, chętnie zostaje, jak już tam jest, ale dopóki był w domu, to po prostu nie chciał iść, a widocznie tak sobie w główce małej wykoncypował, że jak się nie ubierze to nie pójdzie Więc pewnego wieczora postanowiłam z nim pogadać. Powiedziałam, że jutro jak się obudzi mamusi nie będzie, bo będzie w pracy ( płacz, nie trzeba chodzić do pracy!! ). Ale będzie z tatusiem i jeśli będzie mu bardzo smutno, że nie ma mamy i będzie chciało mu się płakać, to niech przytuli się mocno do tatusia, tatuś go pocieszy i zrobi mu pyszne mleczko ( płacz, nie! z mamusią, z mamusią, nie trzeba iść do pracy! ). A potem go tatuś ubierze i zawiezie do cioci Oli. A jak u cioci Oli mu będzie smutno, że nie ma mamy, to do cioci też można się przytulić i powiedzieć, że jest smutno. A potem mamusia przyjedzie do niego i zabierze go do domku! Tu popłakiwanie przechodziło w uśmiech. No i następnego ranka mąż mi powiedział, że idealnie nie było, ale dużo lepiej, trochę im się zeszło na negocjacjach, ale pojechał do żłobka w normalnych ciuchach. Uskuteczniałam takie wieczorne pogaduszki chyba ze dwa tygodnie. Drugiego dnia było jeszcze lepiej, a trzeciego problem się rozwiał i tak jest do dziś.
Czy straciłam autorytet u mojego dziecka? Czy może raczej zyskałam jego większe zaufanie poprzez poszukiwanie jego potrzeb kryjących się za pozornie "niegrzecznym" zachowaniem?
Potrzebował po prostu przygotowania, wiedzy co go czeka następnego dnia, dokładnie w szczegółach, potrzebował wskazówki co robić gdy mu będzie smutno bo nie będzie mamy. Ponieważ tego nie dostał ode mnie, próbował radzić sobie tak jak umiał. Teraz już zawsze wieczorem przed pierwszym dniem żłobka po chorobie, opowiadam mu co będzie jutro i jak może sobie poradzić ze smutkiem i jest git