eveke: i powiem Ci jedno, schowaj sobie swoj fanatyzm czasem w buty, bo w tej ostatniej wypowiedzi to juz w ogóle przegielas

Fanatyzm, tego słowa mi brakowało...

eveke: Nie stala sie krzywda Ninie, ze jeden wieczór zaplakala bo chciala cyca do snu a w zamian dostala gladkanie, przytulanie, spokojny, kojący głos mamy. Zapewniam że nie pozostawiło to traumy

Według Winnie - zapewniam Cię, że zostawiło.

Eveke, ja miałam podobnie przy odstawianiu. Jedna noc płaczu, ale Krasnal był noszony na rękach, przytulany, tłumaczyliśmy mu, oglądaliśmy z nim bajki, przytulaliśmy. Kolejnej nocy już było ok, kompletnie nie pamiętał, że w nocy się budzi na jedzenie i przespał całą, z jedną tylko pobudką - pogłaskany i utulony, zasnął. A teraz sobie wyobrażam czekanie aż dziecko samo dorośnie, dojrzeje do tej decyzji, tak, żeby nawet łzy nie uronił. I dyskutowanie z dziecięciem czy odstawiamy się teraz, czy może nie jest jeszcze na to gotowe?

Taki trzylatek mi się przypomniał. Mały człowiek zmusił mamę do podjęcia radykalnych kroków jak jej podarł bluzkę przy znajomych, bo "chcę cyca, teraz!" (tonem nieznoszącym sprzeciwu). Wcześniej było, że będzie czekać aż sam dojrzeje, aż to nie będzie dla niego traumą, żeby nie płakał, bo przecież to jest straszne przeżycie, takie odebranie cycusia. No to on nie dojrzał, za to dojrzała mama ;)

Dziewczyny (tak - głównie do naszego adwokata uciśnionych dzieci), nie demonizujcie normalnego, zwyczajnego wychowywania. Wy lecicie w jedną stronę, inni w drugą, a z tego co widzę, znaczna część pozostaje pośrodku. Nie pytam, czy to jest złe, czy jest dobre - każda z nas taką decyzję podejmuje za siebie. Za to wkurza mnie niemiłosiernie jak z normalnych, zwyczajnych matek robi się potwory, bo jedną noc dziecko płakało.

Miałam się nie udzielać, ale niektóre komentarze działają na mnie jak płachta na byka.

Tak przy okazji - to, czy matka karmi piersią, czy butlą, czy urodziła sn, czy cc, czy opowiada bajki do snu, czy tylko położy dziecię spać z całusem na dobranoc, siedzi w domu z dzieckiem przez 3 lata, czy wraca do pracy po 6 miesiącach - to nie jest wyznacznik tego, czy jest dobrym rodzicem. A co jest? Dane nam się bedzie przekonać za jakieś 20 parę lat. Wcześniej to sobie możemy tylko gdybać, która z nas ma rację i się przepychać. Kto wie, może się okazać, że żadna z nas nie ma racji i prawda leży kompletnie gdzieś indziej.

Myślę, że odpowiednią puentą do powyższej dyskusji będzie:

;)

mangaa: Tylko widzę po sobie, że czasami są sytuacje, że zmienia się punkt widzenia...

A no pewnie :) Ty wiesz, że ja smoczków, a mam ich dwa: jeden taki dla noworodka nigdy jeszcze nie używany i drugi ten Nadiowy co go przed snem cmokała, to ja ich nie wyrzuciłam Bo brałam pod uwagę, że dajmy na to, będę mieć kolkowe dziecko drugie i cholera wie, a nóż widelec mnie uratują. I chyba gdzieś podświadomie sobie je tak trzymam, bo może kiedyś ...wiadomo :>

mangaa: Wydaje mi się, że to też już w ogólnym odniesieniu, nie koniecznie tylko w stosunku do tej ostatniej dyskusji... No chodzi o klimat niektórych wypowiedzi, jakby się jakiś sąd obywał nad marnymi matkami, które trzeba usprawiedliwiać. Resztę już wyżej opisałam.

Już jarzę, no ale ja tez z tych chyba co sobie wszystko personalnie do serca biorą, a potem przeżywają

The_Fragile: Penny, a te mamy myślisz, że by nie wzieły do łóżka dziecka jakby płakało, bo coś się złego śniło?

No to właśnie zależy od sytuacji, bo ja opisałam te metodę u tej jednej kobiety. I ona długo długo nic nie robiła, nie wiem jak teraz i nie wiem też co w nocy się tam dzieje, może nic, bo nie mamy z nimi specjalnego kontaktu. Zapadło mi to w pamięć, bo opowiadała mi o tym jak Nadia miała 3 miesiące i byliśmy w górach większą ekipą, wtedy ją poznałam przez innych naszych znajomych. Z ich opowieści znam ciąg dalszy, czyli to co wcześniej opisałam.

The_Fragile: Bo ja tak do tego piłam, że jak dziecku śni się koszmar i boi się u siebie spać to jest jakby odruch. Chyba.

A to pewnie tak :) mi bardziej właśnie chodziło o sposób tej babki.

eveke: Okropne to co opisalas z ta dziewczynka. Bardzo jej współczuję. Ale nie tak bardzo tego co teraz ale co z nią bedzie jak dorosnie. Jak niskie poczucie własnej wartości ją czeka :(

No straszne to jest nie wiem, ja na przykład z domu wyniosłam właśnie niskie poczucie wartości, które to musiałam sobie dopiero "podnieść" w wieku dorosłym, przerabiając w duszy i głowie różne tematy i układając je na nowo. Natomiast zimny chów mojej mamy, nadal gdzieś we mnie czasem przebrzmiewa.

A tak mi się cos jeszcze przypomniało - pisałam to kiedyś na rozpakowanych jak była jatka i najazd na dziewczynę, która od momentu porodu wiedziała, że chce karmić butelką. Ale jak to? A co z dzieckiem? I wielkie oburzenie.

To teraz wyobraźcie sobie takie sytuacje:

A - owa matka przymuszana przez otoczenie karmi piersią. Nienawidzi tego, zmusza się, jest coraz bardziej sfrustrowana, dziecko to wyczuwa, wścieka się, krzyczy przy karmieniu, pręży, odsuwa, matka jeszcze próbuje, chociaż jest już na granicy, a w końcu wpada w depresję, nie może być sobą, czuje się jak ostatni potwór, że zabiera dziecku to, co według otoczenia najlepsze. Dziecko schodzi na dalszy plan, bo dziewczyna najpierw musi siebie z dołka wyciągnąć.

B - ta sama matka karmi butlą, przytula malucha, karmi bez problemu, bez zmuszania się. Dziecko ma obok matkę zrelaksowaną (ok, może niewyspaną, jak my wszystkie), cieszącą się swoim bąblem. Tyle, kropka. Dziecko jest zadowolone, bo ma obok spełnioną mamę

Przykład z życia wzięty, żeby nie było. Dla mnie to jest masakra, żeby jedna matka drugą matkę obszczekiwała, że ta coś robi źle czy gorzej niż ona. I podając ten przykład - karmiłam długo oboje, nie czuję się z tego powodu lepsza i nie uważam, żeby to był jakiś szczególny powód do dumy. Pasowało mi - ok, super, ale nie każda kobieta będzie się tak czuła i to należy uszanowac, a nie dołować idiotycznymi komentarzami.

To jest tylko przykład, ale tak jest ze wszystkim - rodzeniem, wychowywaniem i innymi aspektami rodzicielstwa.

Napisałam długi post i mi wcielo ... to pokrótce jeszcze raz.
No to że my z mangą się nie rozumiemy to akurat widać

Miło że wyciagasz rzeczy sprzed chyba pół roku i z innego wątku. Nie zakladalam złej woli tylko napisałam sarkastyczny post i fakt przesadzilam . Z tego co pamiętam chciałaś dziecku podać butelkę i smoczek bo musialas popracować. Jak na chyba wtedy niespełna dwumiesieczne niemowlę przerazilo mnie to i wprawilo w osłupienie . Pewnie że są sytuacje że trzeba sobie pomóc smoczkiem itp i gdybyś napisała że masz trudną sytuację rodzinną to co innego.

Nie robię żadnych osobistych wycieczek czy sądów nad złymi matkami , bo nie ma lepszych czy gorszych matek, są tylko lepsze lub gorsze sposoby wychowania. Nie ma żadnych tajemnych książek "naszych" i "waszych". Ktoś porobil badania, postudiowal i wyciągnął wnioski. Można wychowywać wg różnych metod ale trzeba mieć świadomość konsekwencji.
Nie chcę nikogo pouczać, bo nie mam do tego prawa. Chcę jako matka przekazać to czego sama się dowiedziałam i zmienilam .
Pewnie że niepodoba mi się sposób w jaki hope odstawila od piersi a eveke nauczyła samodzielnego spania, bo uważam że można. A podawanie abstrakcyjnych przykładów pieciolatka przy piersi nic nie wnosi do dyskusji.

I dla mnie nie jest to jedna noc płaczu. Nie chodzi o jedną łzę, ale o płacz, czy to w ramionach matki, czy podczas głaskania .Płacz to wołanie o pomoc .Poza tym jedno dziecko podda się szybciej,inne dłużej, a dzieci nie mają poczucia czasu. A metoda ta opiera się na łamaniu woli dziecka. I ja mając tego świadomość zmieniłam swoje życie i podejście. Wolałam popracować nad swoimi frustracjami i ich podłożem niż zmieniać coś w dziecku.
Ale oczywiście można postąpić inaczej.

I żeby nie było, świat się nie zawalił, nie jestem żadną matką polką cycatą , spoconą nad garami i urobioną po pachy . A moja firma ma się świetnie (i bezemnie zapomialam dodać )

Cestmoi, a ja tam bym akurat i chciała kogoś jak to ujęłaś nawrócić Może dlatego że sama się nawrocilam .
I jeszcze bym chciała żeby dzieci do 3 rż wozić w fotelikach montowanych tyłem do kierunku jazdy.
I żeby w dziecięcej żywności nie było cukru i innych świństw .
I żeby...nie było to uznawane za fanatyzm .

No się zapędziłam z tym chciejstwem

Nie, fragile , to było o dziecku mangi .

Ale to nie są "moje" metody wychowawcze , tylko psychologów co się chyba znają na tym co robią.
No właśnie , słynny klaps...kiedyś był polecaną metodą i wszyscy żyjemy. Nic się nie stało, metoda działała, działa choć dziś już zabroniona. I tą metodę uznajemy za gorszą, czyli jednak robimy jakieś rozróżnienie.

A rodzicielstwo bliskości właśnie zakłada że każdy powinien słuchać swojego dziecka i podążać za jego potrzebami.

No więc widzisz Mamokasi, ja zakładam, że o tym, czy te nowe metody przynoszą skutek (i pytanie jaki?) dowiemy się za kilkanaście, kilkadziesiąt lat dopiero.

PENNY: Dyskusja tyczyła się przecież owego "uczenia" małego 10 miesięcznego dziecka samodzielnego zasypiania

No i właśnie zupełnie tego nie rozumiem, bo ja nie prosiłam przecież o jakiekolwiek rady na ten temat, napisałam wyraźnie, że uczenie czegokolwiek poprzez wypłakiwanie się mojego dziecka to nie na moje serce. A nie raz padałam na ryj. I pewnie jeszcze nie raz padnę no ale nie jestem w stanie znieść takiego żałosnego płaczu.
Poprosiłam tylko o odpowiedzi na pytanie kiedy Wasze dzieci przestały się budzić w nocy i czy nastąpiło to samoistnie.
I gdyby większość z Was napisała mi, że do np. 2 r.ż. przestały same, bez krzywdy dla nich to ok, wytrzymam jeszcze tyle. Ale gdyby większość napisała, że np. po trzech latach i tak trzeba było drastycznych metod to nie wiem
Tak było właśnie u tej koleżanki, która mi podpowiedziała aby może nauczyć Jasia samodzielnego zasypiania - po trzech latach nocnych pobudek nauczyli tego swoją córkę, ale i tak bez płaczu się nie obyło. Drugą nauczyli niemal od razu. Starsza ma dziś ponad 9 lat, młodsza prawie 5 i nie wyglądają by stała się im z tego powodu krzywda, mają świetny kontakt z rodzicami.

Kinga - corka kolezanki nadal w nocy sie budzi, mimo ze ma ponad 4 lata i czesto nad ranem ktos idzie sie do nie polozyc by przespac chociaz czesc nocy w spokoju. Oczywiscie nie codziennie, ale takie noce zdarzaja... Wiec chyba i tak zalezy od dziecka.

lecia_28: co z mężem jak sie tak przez 2 lata spi z dzieckiem, a potem z drugim lub 3.

- to juz w tym zdaniu rusza mi wyobraznia, kiedy te 2 i 3 sie tworzy jak starsze spi z rodzicami

lecia_28: Moja wizja macierzystwa zaklada ze mam jednak jaka przestrzeń bez dziecka i nawet bez męża. Takie mam potrzeby i nie czuje sie winna. Na szczęście Dawidek od zawsze sypial sam i nigdy w lozeczku nie zaplakal.

- u nas podobnie, spi od urodzenia u siebie i sadze, ze bardziej ja sie przemeczylam wstajac do niego po kilkanascie razy w nocy niz gdyby spal ze mna na cycusiu:)

cestmoi89: Jako rodzina również mamy pewne potrzeby. Cały szkopuł życia rodzinnego polega na tym, aby znaleźć równowagę.

Dokładnie.

Na litosc Mamokasi daj juz spokój z tym wołaniem o pomoc. O jaka, kurde mac, pomoc.
że po piersi polozylam ja spać i tulilam a nie dałam ciumkac... faktycznie...
i w jeden wieczor zapomniala... a przepraszam, w jeden wieczór udalo mi sie ją "złamać"...

No niby nie oceniasz, chcesz byc pomocna. Puste slowa.

Cestmoi każdy jest inny. Sa osoby, które chcialy by podjąć pewne "inne" od reszty społeczeństwa, decyzje, ale nie sa na tyle silne. Mimo, ze by chciały to nie potrafią udźwignąć presji
I to nie jest kwestia tego czy decyzja byla podjeta na 100%

Treść doklejona: 22.08.14 00:04
Madzinka pojecie " samo usypia" nie oznacza, że wkladasz dziecko do lozeczka i wychodzisz.
tez mamy rytuały. Czytamy, tulimy sie i różne takie. Najczesciej pod koniec sama pokazuje na lozeczko lub szybciej jesli jest zmęczona. Wtedy jeszcze chwile jestem, glaskam i kiedy odplywa, wychodzę.
A co ma na celu żeby nie zasypiala np na mnie? Ano to zeby sie nie budziła przerazona. To ze sama potrafi zasnąć oznacza tez to ze w nocy sie przebudzi i dalej sama zasnie...
wiem ze dla niektórych to normalne, ale N tego nie potrafiła.

jak widac sytuacje sa różne... widzisz akurat dziecko Ci wymiotowali, nie jadla 3 dni wie laktacja hamowala no i tak wyszło...

przytocze jeszcze przyklad mojej kolezanki, ktora karmila jeszcze wtedy niespelna 2 letnia corcie i jakby nie myslala za bardzo o odstawianiu... życie zweryfikowalo... zaczęły sie u nich choroba za choroba w koncu kolezanka byla tak chora, ze musiala kategorycznie wziąć silne leki. Leki przy ktorych nie wolno jej bylo kp. Musiala "odstawic" małą z dnia na dzien. To byl koszmar. Do tego bez męża. Bez nikogo kto moglby w nocy wziąć małą.

The_Fragile: Że są ludzie, którzy może i zainteresowaliby się rodzicielstwem bliskości, którzy chcieliby zgłębić temat, ale słuchając takich wypowiedzi jak powyższe - odechciewa się i one zniechęcają, zamiast przekonać.

Jak ktoś chce coś zgłębić, to nie ogląda się na innych, tylko idzie i zgłębia. A jeśli go to zniechęca, to znaczy, że niespecjalnie zależy mu na zgłębianiu i/albo szuka wymówek.

Winni: Od razu napiszę, że przykład taki drastyczny wybrałam nie dlatego aby ( jak mi zarzuciła wcześniej evece ) postawić na równi bicie dzieci z nauką samodzielnego zasypiania, tudzież innymi metodami, karnym jeżykiem czy czym tam jeszcze. Nie, nie przyrównuję.

No jednak przyrównujesz jeśli napisałaś, że dla Ciebie uczenie ddzieci samodzielnego zasypiania (jeśli przy tym płaczą) to jest przemoc psychiczna na dziecku, które nawet nie może się obronić.
Ostre słowa. i zdecydowanie jest to mocne ocenianie z wydźwiękiem negatywnym. Jak można tak oceniać drugą matkę, którą dobrze się zna i wie się, że znęcanie się psychiczne na pewno nie wchodzi w grę?

Ulcia, podpisze sie pod kazdym jednym slowem. I ja tez takie slowa od Ciebie Winni nie raz slyszalam. I chyba dlatego tak Ciebie nie ''trawie''. Penny i Ceri potrafia sie wypowiedziec po ludzku, da sie czytac to, co napisza, szanuje je za przekonania, za sposob wypowiedzi, chociaz styl jest inny od mojego sposobu wychowywania. Ale jak Ty cos napiszesz to noz mi sie w kieszeni otwiera.

Święte słowa Ul_ciu i myślę, że te różne podejścia zależą od dobrej woli po prostu.
Bo można się zapędzić, wyjaśnić i przeprosić, a można iść w to dalej i mieć w d...e to, że kogoś się po drodze rozjechało psychicznie.

brombap: Rodzic ma wychowywać, czyli pokazywać dobrą drogę.

o to to!

Ul_cia: Nie trzeba powiedzieć wprost : "jesteś złą matka, krzywdzisz swoje dziecko itp" ale tak sformułować swoje wypowiedzi, że kobieta, do kórej jest to skierowane własnie tak odebrała te słowa....

Nie trzeba mówić wprost, że rodzicielstwo bliskości czy cokolwiek w tym stylu jest głupie, wystarczy napisać, że niiiiigdyyyyy by się nie zgodziło na pajdokrację we własnym domu, że nigdy nie pozwoliłoby się dziecku rządzić (przykładowe sformułowania spod wykresu Frag i z forum), żeby kobieta, która wybrała taką, a nie inną drogę tak właśnie odebrała te słowa.
Ulcia- Ty nigdy tak nie napisałaś, a przynajmniej nie pamiętam, więc to nie do Ciebie
Ale jak przeczytałam to zdanie, to to mi właśnie przyszło do głowy. Strasznie łatwo przychodzi nam krytykowanie czy wyśmiewanie innych opcji światopoglądowych, niezależnie od tego po której stronie jesteśmy. i to też jest właśnie powód, dla którego chce mi się zwykle rzygać, jak czytam kolejną dyskusję, która zmierza w kierunku pyskówki, osobistych wycieczek i etykietkowania innych (jedna będzie złą matką, inna fanatykiem, itd)

A KAŻDEJ z nas chodzi o jedno i to samo, mogę się założyć. KAŻDA z nas chce mieć wolność w wyborze sposobu budowania relacji z dzieckiem. Chce, żeby inne mamy to uszanowały. I nie chce być oceniana. Szkoda, że zapominamy o tym średnio po trzeciej wymianie uprzejmości.

Winni- wiesz, że światopoglądowo bliżej mi do Ciebie niż np do Frag. Ale wiesz co? Szkoda, że czasem zapominasz, że ocenianiem czy krytyką możesz zmienić co najwyżej postrzeganie swojej osoby, a nie sposób myślenia innej osoby. Ocenianie, krytykowanie zawsze prowadzi do jednego- tego, że nasz rozmówca zaczyna się bronić, a potem zwykle atakować. Bo sam czuje się atakowany.

A co do samego przedmiotu dyskusji, o ile była nim nauka zasypiania bez cyca- dla mnie wszystko rozbija się nie o to co robimy, ale z jaką intencją i jakim podejściem do dziecka. Można dziecku zabrać cycka, wsadzić go do łóżka i wyjść z pokoju trzaskając drzwiami. A potem założyć słuchawki i słuchać głośno muzyki, żeby zagłuszyć wycie malucha. A można z takich czy innych względów podjąć decyzję o odstawieniu cycka, być przy płaczącym maluchu, głaskać go, przytulać i tym samym pokazywać, że mama jest zawsze obok i go wspiera.

Któraś tu pisała, o różnych uwarunkowaniach, itd. Nie wiem o co chodziło dokładnie u eveke, bo mi się nawet czytać nie chce, ale chyba to o jej przykład poszło, wnioskując po awanturze.
W każdym razie, odchodząc od początku obecnej awanturki. Ja karmiłam Krzysia non stop, w nocy młody wisiał na mnie 8mcy, bez przerw. Wiem, że miałam zajebistą sytuację- wspierającego męża, który dzielnie znosił pierdolnik w domu i mrożone obiady, oraz taką sytuację finansową, że nie musiałam się martwić, że muszę po takiej nocce zasuwać do pracy i być kreatywna. Więc młody sobie wisiał, aż mu się znudziło. Wiem, że przy trzecim również będę miała ten komfort, za co Opatrzności i mojemu mężowi jestem niewymownie wdzięczna.
Ale pamiętam, jak Frag pisała, że prawie kogoś rozjechała, jak jechała do pracy, bo była tak nieprzytomna po nocce (dobrze pamiętam?). No i zdecydowała się, że przerwie cycozwisowy proceder.
No i teraz jaką mam podstawę ją oceniać? Może mi być smutno, że musiała stanąć przed takim wyborem. Z sympatii dla niej i Eryka, jak i z moich przekonań życiowych, życzyłabym jej, żeby odbyło się to jak u mnie. No ale się nie dało, Krasnal sam się nie odstawił. No i w sytuacji kiedy ja mogłam do znudzenia leżeć, karmić i odsypiać, a ona musiała popylać do pracy, jakie mam podstawy ją oceniać? Po pierwsze, nie mam pojęcia co bym zrobiła na jej miejscu. Bo na jej miejscu nie byłam, ani nie jestem. Po drugie, o czym staram się zwykle pamiętać- było jej wtedy chyba tak chujowo, że bardziej potrzebowała wspierających osób, którym mogła się wygadać, niż sędziów, którzy nie mieliby oporów przed ocenianiem jej wyborów. I tyle.

Treść doklejona: 22.08.14 10:01

brombap: Dobra droga to nie taka, która ma być sielanką dla dziecka, które nigdy nie zazna odmowy.

Brom, jeśli to było do Winni, to nie komentuję, bo jej nie znam, jej synka również.

Jeśli jednak ogólnie do szeroko pojętego wychowywania w bliskości, to litości. Nie wiem czego trzeba, żeby w końcu przestać utożsamiać bliskość, szacunek dla dziecka, odrzucenie przemocy, czy co tam jeszcze z pozwalaniem na wszystko.
Bo jak już setny raz czytam, że dziecko bezstresowo, że nie zazna odmowy, a to w kontekście bliskości, to mi się rzygać chce
Mi np już chyba milion razy było zarzucone, tutaj czy pod wykresami, że moje dzieci to wychowuję bezstresowo, że bankowo im na wszystko pozwalam, że mi wchodzą na głowę i robią co chcą. a tymczasem choćby Frag je widziała na żywo- no raczej nie są małymi potworkami tłukącymi wszystkich naokoło i mającymi w dupie mnie i innych. powiedziałabym, że raczej przeciętne dzieciaki, z odpałami adekwatnymi do wieku. I staram się ich uczyć szacunku dla innych i szacunku dla potrzeb innych, dla ich granic.

i zaznaczam- jak pisałaś tylko i wyłącznie w kontekście Winni, to uznaj mój post za niebyły

cerisecerise: No i w sytuacji kiedy ja mogłam do znudzenia leżeć, karmić i odsypiać, a ona musiała popylać do pracy, jakie mam podstawy ją oceniać?

I właśnie za to jestem wdzięczna Tobie, Penny, że potrafiłyście pomimo innego podejścia wesprzeć mnie, kiedy tego tak cholernie potrzebowałam. O to mi cały czas w tej dyskusji chodzi - jak chcesz kogoś kopnąć to się tysiąc razy zastanów - czy to chodzi o karmienie, czy o poród, czy o wychowywanie.

Ceri, czytałąm sporo o RB. Wiem, na czym polega.
I napisałam to, bo sama zobacz - dla Ciebie bycie obok dziecka w sytuacji odstawienia jest już czymś ok, ale dla Winnie już raczej nie (chyba, że źle rozumiem). Po prostu każdy pogląd można wyznawać zarówno spokojnie, z szacunkiem dla innych, jak i zapędzając się - w mojej ocenie zbyt daleko.

A ja tylko uzupełnię wypowiedź Uli - nie znam drugiej mamy która by była TAK BARDZO ODDANA swojemu dziecku i tak dużo od siebie dawała siebie dziecku jednocześnie rezygnując ZE WSZYSTKIEGO co jej samej dotyczy (kto to widział ten wie)i tym bardziej mnie rok temu bolały słowa o nieludzkim traktowaniu Martynki.

Mamokasi, rzeczywiście, pozostałe mamy tutaj obecne nie czytają książek o wychowaniu. Bo przecież one zawierają słowo objawione, które przyjmować należy bezkrytycznie. Więc jak można by po lekturze mieć swoje własne zdanie...
Sorry za sarkazm, ale pisanie z pozycji "ex cathedra" mocno mnie wzburza.

ja w ogole jestem mocno zdziwiona, ze mozna tak slepo podazac za jakakolwiek kasiazka, pisana li tylko i wylacznie najczesciej w celach zarobkowych (chocby przkrywac to tym, ze: podziele sie wiedza z innymi mamami;-P)

Mozna Ewa, patrz na ludzi, ktorzy np.slepo podazaja za dietami, np. Dukan. Tylko wychowywanie dzieci to co innego niz oddzialywanie na swoj i jedynie swoj organizm.

Winni, ale w wielu wypadkach to się łączy. Nie ma uniwersalnego klucza do wychowania.
Czytając nasze forum rozumiem, dlaczego tak często to kobiety, które przecież powinny być dla siebie wsparciem, najłatwiej nawzajem się ranią.