_hydro_: powinna pójść poprosić panią o pomoc.

No więc po co uczyć także, że może kopnąć, odgryźć się albo popchać w odwecie ?
Wg mnie uczenie dziecka agresji w odpowiedzi na agresję to bzdura.

Ewasmerf: bo teraz jest taki trend normalnie, zeby dzieci wychowac na posluszne, grzeczne, mile, uczynne, kulturalne od samego niemowlectwa.
maja sie dzielic, maja sie zgodnie bawic, maja wszystkich lubic, maja sie usmiechac i mowic dzien dobry itd itp

Serio? Ja myślę, że już od paru ładnych lat trend jest wręcz odwrotny...

migg: Inna sprawa, że nie wiem, jak w innych placówkach, ale u nas mocno widać, że takie zachowania agresywne zdarzają sie dzieciom w wieku 2-3lat, które nie potrafią jeszcze dobrze mówić i wyrażać tego, o co im chodzi. U tych starszych dzieci agresja jest często powiązana np. z jakimiś problemami w domu.

No i do tego zmierzam. Jak te 2-3 latki nauczą się wyrażać w bezpieczny sposób swoje frustracje, to przeważnie w późniejszym wieku nie mają już z tym problemu. Ale tego się nie osiągnie karami i izolacją tylko pracą z nimi.

TEORKA: No więc po co uczyć także, że może kopnąć, odgryźć się albo popchać w odwecie ?
Wg mnie uczenie dziecka agresji w odpowiedzi na agresję to bzdura.

Dokładnie! Mam takie samo podejście.

Moja Marta też z tych spokojnych. Ale bynajmniej nie oznacza to, że - jak powiedziała mi dwa dni temu na spotkaniu w przedszkolu wychowawczyni - pozwala sobie w kaszę dmuchać. Umie reagować, pójść po pomoc do cioci. Ale mi też nie przyszłoby raczej do głowy uczyć ją, że może oddać - uderzyć inne dziecko. Są inne metody. Mam wrażenie, że to dla dziecka trochę dziwne - czy jesteście pewne, że będzie umiało odróżnić zachowanie agresywne na które może - wg Was - odpowiedzieć agresją, od zachowania, które takiej cechy jeszcze nie ma?

Asiula zobacz w jakich sytuacjach zdarza sie Adasiowi gryzc ,sprobuj go nawet sama sprowokowac i mow do niego ale spokojnie ze gryzienie sprawia bol i inaczej powinnismy wyladowywac swoja zlosc. Nie martw sie Adas jest duzym chlopcem i duzo rozumie ,mysle ze rozmowa i tlumaczenie to juz duzy sukces. Jesli on gryzie bo jest zly to powiedz mu tupnij noga jak jestes zly ale nie gryz.
Ciezko czasami cos przez internet poradzic nie widzac dziecka ,sama probuje wyeliminowac pewne zachowania Oktawii .Wedlug niektorych bylby to normalny rozwoj dziecka ale wedlug mnie nie i uczymy sie we dwoje nowych zachowan.
Spotkaj sie moze z pania pedagog po pracy,porozmawiaj z nia ,niech na spokojnie opowie wszystko i razem wymyslcie co trzeba z tym zrobic.

Quelle: Ciezko czasami cos przez internet poradzic nie widzac dziecka ,sama probuje wyeliminowac pewne zachowania Oktawii .Wedlug niektorych bylby to normalny rozwoj dziecka ale wedlug mnie nie i uczymy sie we dwoje nowych zachowan.

Ale to są dwie różne sprawy - że to normalny rozwój, to jedno, ale to, że w tym momencie potrzebna jest reakcja dorosłego to drugie. Uznanie bicia za normalne nie wyklucza przecież pracy nad tymi zachowaniami.

Ja po prostu nie rozumiem tego przełożenia, że dziecko, które nie będzie przyuczone, że może oddać, nie poradzi sobie w sytuacji agresji w wieku dorosłym. Nauka asertywności nie wymaga przyzwolenia na bicie. Wręcz przeciwnie, chyba lepsze - długodystansowo - jest nauczenie, jak sobie radzić bez potrzeby sięgania do przemocy.
I oczywiście nie mam na myśli sytuacji, w której ktoś kogoś atakuje w ciemnej uliczce, a obrona własna jest niezbędna.

_hydro_: Tak, daję jej przyzwolenie na użycie siły w celu obrony przed kimś. Nie, nie daję jej przyzwolenia na używanie siły w innych sytuacjach.

A mnie się rozchodzi właśnie o to, czy masz pewność, że Hani się kiedyś nie zatrze ta granica kiedy wolno bić, a kiedy nie.
To zbyt cienka granica, jak na moje oko.

"Hydro: Bo "grzeczny" i "niegrzeczny" to takie słówka-wytrychy według mnie."
ale nie od dziś wiadomo, żeby nie oceniać dziecka, tylko nazywać jego zachowania. Dlatego tak poruszyło mnie słowo "nieporadne" i od tego rozmowa się zaczęła w zasadzie. Bo skoro tak łatwo ocenić dziecko wrażliwe, niebijące, nieplujące, to może teraz zacznijmy oceniać te odwrotne??? Będzie bardziej hardkorowo, przypuszczam :)))

Hydro, uważasz, że dziecko, które nie dostaje komunikatu, że właściwą reakcją na czyjąś agresję w przedszkolu jest odpłacenie pięknym za nadobne, nie będzie - jako nastolatek czy dorosły - potrafiło się obronić? Moim zdaniem to inny etap wychowania społecznego - niekoniecznie żłobkowo-przedszkolny.

katka_81: Bo skoro tak łatwo ocenić dziecko wrażliwe, niebijące, nieplujące, to może teraz zacznijmy oceniać te odwrotne???

Śmiem twierdzić, że ten drugi przypadek to nic nowego. Stale gdzieś słyszę, że jakieś dziecko jest "niedobre", "niegrzeczne", "agresywne" itd. W moim otoczeniu nikogo nie dziwi ocenianie takich dzieci.

brombap: Hydro, uważasz, że dziecko, które nie dostaje komunikatu, że właściwą reakcją na czyjąś agresję w przedszkolu jest odpłacenie pięknym za nadobne, nie będzie - jako nastolatek czy dorosły - potrafiło się obronić?

Przecież pisałam, że u nas "oddanie" jako reakcja na czyjąś agresję jest tylko ostatecznym środkiem. Nie jedynym. Nie od dziś staram się dzieciom pokazywać możliwie pokojowe sposoby rozwiązywania konfliktów i, jak na razie (piszę o starszej, bo młodsza jeszcze nie jest przedszkolakiem, więc nie miała zbyt wielu okazji sprawdzić się z tą wiedzą w grupie), to z nich Hania korzysta. I w nich się doskonali. Nic nie wskazuje na to, żeby nagle miała pójść w innym kierunku tylko dlatego, że uświadomiłam jej, że ma prawo uderzyć w obronie własnej. Nie róbmy z dzieci jakichś kompletnie bezwolnych i bezrozumnych istot, bez przesady. Trochę zaufania im się należy. Tak, nawet kilkulatkom.

Kurka, Monia, strasznie dlugo! A lekarz Ci nie podpowie co zrobic?

No to mój Filip "broni" się tak jak Katka opisałaś. Nigdy nie oddaje. Stosuje tylko te "nieagresywne" formy obrony.
Ale jest mi bliskie podejście Hydro, że jeśli miałby go ktoś bić, to w ostateczności, w sytuacji bez wyjścia wolałabym żeby oddał niż pozwolił na bicie siebie, bo ja nie zawsze będę obok. I chciałabym żeby wiedział, że w ostateczności może użyć tej formy obrony siebie. Liczę na jego rozsądek w stosowaniu tej możliwości.

katka_81: Ewa, muszę, bo sie uduszę. Co, jesli bym powiedziała, że Twoje dziecko jest niegrzeczne i agresywne? Przyjmujesz?

A jest? Bo z postów Ewy nie wynika, żeby jej syn miał problem z agresją.

Elfiko, pytalam pan co sie stalo, skad ma ugryzienia. ale jak mi pani mowila, ze dzieci sie gryza, ze maja pare wiekszych gryzoni w przedszkolu, ze jakos nie dobiegla, nie zdazyla wyprzedzic sytuacji to przyjmowalam to wyjasnienie i nie robilam awantury, nie wzywalam rodzicow gryzonia na dywanik. w zlobku to byly 1,5-2,5 latki. nie zna gryzacych doroslych, no chyba ze jakies perwersje;-P ale w pracy czy w sklepie nikt sie tam z zebami na nikogo nie rzuca;-P

_hydro_: Bo z postów Ewy nie wynika, żeby jej syn miał problem z agresją.

toż napisałam wyraźnie:

katka_81: Co, jesli bym powiedziała

więc czysto hipotetycznie.
Bez przesady, nie bądźmy tacy drobiazgowi.
Na zakończenie napiszę, że nie wszystkie dzieci, które nie biją i nie oddają czy nie reagują agresywnie, nie są asertywne i silne. Nie przyklejajmy etykiet. I powtórzę raz jeszcze, jestem dumna z mojej córki, bo POTRAFI sobie radzić w różnych trudnych sytuacjach, BEZ PRZEMOCY. A w przyszłości, jeśli będzie się bała napaści, wyrwania torebki na ulicy czy innych takich, to pójdzie sobie na kurs samoobrony
Tyle w temacie

Judka mam identyczne zdanie, w dyskusji stoję gdzieś po środku, wiec miałam się nie wypowiadać ale zTwojego opisu wynika, że Dominik podobnie zachowuje się do Filipka, tzn do niedawna nawet nie płakał jak ktoś mu zabrał zabawkę, teraz np. w salce zabaw robi podkówkę, pokazuje palcem i mówi pytająco "Mimika?" no to tłumaczę, że nie...że wszystkich dzieci i działa. Nigdy nikogo nie zdarzyło mu się zbić (oprócz mnie w nerwach sporadycznie niestety:/) , ugryźć, popchać. Jest bardzo łagodny w stosunku do dzieci. Dlatego też cieszę się, że powoli się coś w tej kwestii zmienia. Nie chodzi mi o to, że zaczyna reagować agresją, bo nie o to mi chodzi ale zaczyna być bardziej asertywny. Nie da zabawki, gdy tego nie chce itd. ale wiecie? na placu zabaw czy w żłobku gdy się pytam, to młodego nikt nie bije, nie popycha, bo jest bardzo lubiany przez dzieci. Współpracuje z nimi, bawi się z , wiem, że ten etap jeszcze przed nami ale wydaje mi się, że niektóre dzieci wytwarzają w okół siebie jakąś aurę, pewnego rodzaju autorytet i mimo, że nie są agresywne, żywiołowe, są lubiane i nie są tzw. popychadłami. Właśnie wracam z zajęć i jest to naprawdę widoczne, zwłaszcza w starszych grupach.

A ja jestem ciekawa co by było, gdybym napisała że dziecko rzucające się w sklepie na podłogę [w przypływie histerii] jest - w moim mniemaniu - rozpuszczonym bachorem....
Myślę, że mogło by się to nie spodobać mamom, które takiej sytuacji ze swoją pociechą doświadczyły.
I mnie na tej zasadzie nie spodobało się określenie "nieporadne" w stosunku do mojego dziecka
To chyba normalny odruch, mam wrażenie.

hopelight: Współpracuje z nimi, bawi się z , wiem, że ten etap jeszcze przed nami ale wydaje mi się, że niektóre dzieci wytwarzają w okół siebie jakąś aurę, pewnego rodzaju autorytet i mimo, że nie są agresywne, żywiołowe, są lubiane i nie są tzw. popychadłami.

hihi, sugerujesz Hope, że te "popychadła" jak to ujęłaś, nie wytwarzają aury i nie są lubiane? Litości

Katka chodziło mi o to, że nie są napastowane przez dzieci, czytaj ze zrozumieniem, a taką aurę tworzą też dzieci typu Twojej Misi, spokojne, poukładane. Nie wiem o co CI chodzi, wyluzuj

hopelight: Nie wiem o co CI chodzi, wyluzuj
--

jestem wyluzowana :) Spokojnie :) Tylko dla mnie zdanie:

hopelight: niektóre dzieci wytwarzają w okół siebie jakąś aurę, pewnego rodzaju autorytet i mimo, że nie są agresywne, żywiołowe, są lubiane i nie są tzw. popychadłami.

ma taki właśnie wydźwięk :)

TEORKA: No widzisz a wg kogoś innego może to być określenie dziecka leżącego na ziemi i tupiącego nogami.
I gdyby ktoś tak nazwał Twojego Piotrka to nie byłabyś szczęśliwa.
Tak jak ja mogę nie być, że wg Ciebie moje dziecko jest nieporadne.

o to to :)

elfika: rodzice dzieci zywszych maja wiekszy poziom tolerancji dzieciecych zachowan w porownaniu do rodzicow dziei spokojnych.
mysle, ze to po prostu wynika z braku doswiadczenia tych drugich

ale ja tu widzę tę samą zależność, jeśli chodzi o sytuację odwrotną. A to dziwne :)))