Doti, u nas to też było hitem, ale juz sie znudziło, teraz jest faza na przekładanie z miseczki do miseczki :DDD

Regi,
tak jak Carottka napisała - u nas też tak było, jak ignorowałam to przestawał (to było przy tej fazie histeryczno-roczniakowej). Chodzenie bokiem też było jak się uczył i "roztuptywał", a potem doszło chodzenie tyłem. Następnie chodzenie na paluszkach jednej nogi (wygladało to jakby kulał). Ortopeda nas uspokajał, że takie cyrki są normalne jak dziecko uczy się chodzić, próbuje każdego innego sposobu :)

Dziekuje,uspokoilyscie mnie Dam znac jak poszlo.
Frag dziekuje za pomoc z tym chodzeniem,ona jak idzie po malu to idzie prosto ale jak juz chce szybciej to boczkiem.Paluszki tez podkurcza jak traci rownowage jakby chciala sie podlogi zlapacChyba pozostalo nam cos z malp

The_Fragile:
Regi, a zaczekaj jak będzie chodzić na rękach wyprostowanych i stopach (nóżki proste) - można się zwijać ze śmiechu :DDD Mąz nazwał ten styl "pająkiem" :D

To musi dopiero komicznie wygladac.
Dziewczyny moja mala uwielbia ogladac bajki na mini mini .Jak leci Niedzwiedz w niebieskim domu lub kot prot to leci z kuchni i sie cieszy,nawet probuje cos powiedziec po swojemu z radosci.Chyba nie robie zle ze pozwalam jej ogladac bajki,bo nie robi tego 24 h .Widze po niej ile radosci ma jak leci jej bajka,tanczy i probuje nasladowac postacie.

No wlasnie hydro jak ona tak robi to klekam przy niej i mowie do niej ze nie moze miec wszystkiego co chce,ze jest jeszcze malutka i tego nie moze brac.Przytulam ja i uspokaja sie ale za chwile robi to samo i patrzy na mnie jak zareaguje.Boje sie ze bedzie mnie szantazowala emocjonalnie bo tatusia to ona sie slucha .

hydrozagadka: Nie bój się Oktawia nie robi nic, czego by nie robiły dzieci w jej wieku Normalne, musi minąć.

Milo to slyszec

Frag, ja też do mojej jakoś specjalnie nie przemawiam - daję komunikat, że ok, przyjmuję, że ma taki, a nie inny nastrój i w razie, gdyby potrzebowała pomocy, jestem obok. Nie przytulam, jeśli sobie nie życzy. I czekam. Chodziło mi tylko o wychodzenie do innego pokoju, ja tego nie praktykuję, bo mnie się to akurat kojarzy z olaniem. Chcę, żeby młoda wiedziała, że jestem przy niej, że nie zostawiam, jak zachowuje się nie po mojej myśli.

Mam pytanko dotyczące Waszej dyskusji ;)

hydrozagadka: Nie przytulam, jeśli sobie nie życzy.

Rozumiem, że komunikujesz, że jak chce, to może się przytulić, ale czekasz, aż przyjdzie i się przytuli? Sama jej na ręce nie bierzesz? Kurcze, ja już teraz niekiedy nie wiem jak się zachować, jak Zu płacze ze złości, a co będzie później

magda_a: czekasz, aż przyjdzie i się przytuli? Sama jej na ręce nie bierzesz?

Czekam, bo jakbym próbowała ją na siłę przytulać cy podnosić, to efekt będzie odwrotny od zamierzonego

jeżynka: Dziewczyny a jak u Was z jedzeniem?.

Są upały, w sumie to nie dziwne, że dzieciom jeść się nie chce. Moje też głównie na owocach i napojach teraz ciągną. Jak jest 35 stopni na zewnątrz i 30 w domu (ooo tak), to nikt nie ma specjalnie ochoty na jedzenie, a już na zupę w szczególności. Odpuść po prostu, nic się nie stanie, jak parę dni nie będzie jadła. A ona na BLW czy karmiona? Bo jeśli to drugie, to może po prostu ma ochotę na samodzielność?

Blw stosuje jak jestem w domu, natomiast babcia od czasu do czasu. Ostatnio dałam jej jogurt u bsbci aby sama jadła- tekst "Ma jeszcze czas"- odpowiedziałam, że sama umie ładnie jeść i ja teraz jestem i ja decyduje a jak mnie nie ma to ...

Ostatnio u nas jest tak, że jak Hania nie może sobie z czymś poradzić to jest płacz- wtedy tłumacze jej- Hanusia spokojnie, poradzisz dobie, tylko się nie złoś napewno ci się uda- o dziwo to skutkuje i sie uspokaja i wykonuje to co chciała- potem jej mówie- widziałaś umiesz jak się nie złościsz.

Dziś matka sie wycwaniła i na śniadanie zrobiła - ugotowałam płatki owsiane, dodałam gruszkę, boróweczki i jogurt, wymieszałam i o dziwo Hania zjadła.:)

jeżynka: Blw stosuje jak jestem w domu, natomiast babcia od czasu do czasu.

Bo myślę sobie, że dzieciak w tym wieku, to niezależnie od sposobu rozszerzania diety już chyba raczej powinien być uczony samodzielnego jedzenia. Wiem, jakie są babcie, ale chyba bym porozmawiała poważnie.

jeżynka: poradzisz dobie, tylko się nie złoś napewno ci się uda

Przepraszam, że się tak wtrącę, ale dlaczego właściwie zabraniasz się dziecku złościć? Przecież to normalne, że człowiek się frustruje, jak coś mu nie wychodzi, złość to uczucie, jak każde inne. Trzeba nauczyć się jej przeżywania tak samo, jak innych emocji. A tymczasem często mówi się dziecku "nie złość się, nie wolno się złościć, nieładnie się złościć" itp. - a to błąd, bo zakaz złoszczenia nie spowoduje, że złość zniknie. Raczej będzie uczył dziecko, że trzeba ją tłumić, a to już bardzo szkodliwy nawyk...

Ja też nie widzę w tym nic złego i sama Ninkę "blokuję" jeśli złości się naprawdę z mega błahego powodu. Kiedy na przykład podwinie się jej nogawka w spodniach a ta zamiast sobie ją wziąć odwinąć to zaczyna się wkurzać. Mówię jej wtedy, że nie ma się o co złościć tylko wystarczy się schylić i sprawa będzie załatwiona. Może jestem w błędzie, ale uważam że jak już dziecko pozna uczucie frustracji/poirytowania/złości to trzeba mu uświadomić, że nie należy się "ciskać" o każdą maleńką pierdołę
Wiadomo jak jest powód to ok, niech wyrzuci emocje. Ale żeby z tytułu nogawki sceny robić ?

A jak u nas nastepuje pad na ziemię i ryk to ja wychodzę z pokoju i Ninę zostawiam. To jest jedyny sposób, który sprawia że się w momencie uspokaja, przychodzi do mnie i mowi " mamusiu juś" - w sensie, że foch minął
Rozmowa i tłumaczenie przynosiły odwrotny skutek. Podobnie jak moja obecność w tym samym pomieszczeniu. Wtedy wyła leżąc na podłodze i co jakiś czas kontrolnie sprawdzała czy się patrzę po czym rozdzierała się jeszcze bardziej

Każde dziecko jest inne, inaczej sie zachowuje i każda mama swój sposób na poskromienie złości opracować musi



A w ogóle to ja z pytaniem wpadłam i jak zwykle zboczyłam z tematu.
Powiedzcie mi - to, że leki p.wymiotne typu Aviomarin są dla dzieci po 3-cim roku życia oznacza, że wcześniej choroba lokomocyjna nie wystąpiwszy? Czy niekoniecznie?
Bo kurcze Nina ostatnio coraz częściej nam pawiuje podczas jazdy
I nie wiem czy te leki mogę jej dać mimo, że za mała?
Bo już kurcze fotelik od szorowania blaknie

TEORKA: trzeba mu uświadomić, że nie należy się "ciskać" o każdą maleńką pierdołę
Wiadomo jak jest powód to ok, niech wyrzuci emocje. Ale żeby z tytułu nogawki sceny robić ?

No dobra, ale gdzie jest granica? Jaki powód jeszcze jest pierdołą, a jaki już jest poważny? I dlaczego to właśnie rodzic ma o tym decydować? No i nie bez znaczenia jest fakt, że 99% problemów dzieci w tym wieku to są PIERDOŁY, więc co w związku z tym - wprowadzić całkowity zakaz złoszczenia się?

Peppermill: No, w przypadku, który opisała Jeżynka złość raczej znikła...

Ale skąd ta pewność?

TEORKA: Ale co jeśli wyrosną na sfochowane panienki rzucające "tyłkiem" na lewo i prawo bo tak zostały "nauczone"?

a rozwiniesz? Bo chciałabym Cię dobrze zrozumieć

TEORKA: że wiem kiedy Nina się faktycznie złości bo ma powod a kiedy, mówiąc krótko, zdziwia.
Wtedy jej tłumaczę, że nie ma powodu do nerwów i że złość piękności szkodzi

Pewno, że są momenty, kiedy dziecko jest złe czy smutne, a kiedy udaje, żeby zwrócić uwagę rodzica- jeśli dobrze zrozumiałam co miałaś na myśli. Krzyś np jak chce, żebym się przy nim szybko znalazła, to woła "mamsia, Ksysiu pacze!!!" (Krzysiu płacze), bo doświadczenie go nauczyło, że jak płacze, to jestem przy nim.

TEORKA: Wiadomo jak jest powód to ok, niech wyrzuci emocje. Ale żeby z tytułu nogawki sceny robić ?

a we mnie właśnie jest jakiś sprzeciw przed orzekaniem o co ktoś może się złościć, a o co nie.
Ja nie zawsze rozumiem o co złości się mój mąż, Krzyś czy Ewunia. Oni nie zawsze rozumieją o co ja się wkurzam. I ok- jesteśmy inni, inaczej widzimy świat. Ale główna zasada- przyjmujemy, że skoro ktoś się wkurza, to widocznie ma powód. Nawet jeśli tego powodu nie rozumiemy.
I świat dzieci i dorosłych się różni,zupełnie inaczej postrzegamy to co nas otacza, jesteśmy na innym etapie. "Poważne" dla nas powody- np kryzys na rynku pracy, awaria auta, dużo pracy są dla dzieci abstrakcyjne i niezrozumiałe. Mają swój świat i swoje problemy- najważniejsze dla nich,
Ewunia np nie tak dawno pizgnęła butem przez pół przedpokoju, bo nie mogła go zapiąć. Pytam jej się "jesteś wściekła, co?", a ta się przytula i mówi "Baaaldzo. Bo ja się tak starałam, tak chciałam sama go zapiąć i mi nie wyszło". No i co? Ja też się zwykle wściekam jak coś mi nie wychodzi i nie ręczę, że nie uszkodziłabym wtedy delikwenta, który puściłby mi tekst "no ale nie można się złościć, złość piękności szkodzi"
Niby "tylko bucik"- ale jej zależało, żeby sobie poradzić samej, a "sama sama" w tym wieku jest mega ważne. I chciała to zrobić szybko, bo spieszyła się do babci. A tu nie wychodzi-też bym dostała cholery na jej miejscu

Treść doklejona: 04.08.13 20:06

TEORKA: jakieś granice w tym złoszczeniu się być powinny

dla mnie ta granica, to granica w bezpieczeństwie/zdrowiu dziecka i otoczenia. Tzn chce tupać ze złości- ok. Ale nie chcę, żeby np kogoś uderzyła.
natomiast w częstotliwości złoszczenia się, czy powodów prowokujących złość- to oni czują, nie ja

Teo, ale rzucanie przedmiotami to nie jest złość. To jest raczej metoda jej wyrażania. I nikt nikogo nie zmusza, żeby ją akceptować. Nie chcesz, żeby dziecko rzucało przedmiotami w złości? W porządku, masz do tego pełne prawo. Ale Nina ma prawo do złości, więc możesz po prostu nauczyć ją wyrażać bezpiecznie. Słowami, bazgrołami na kartce.

TEORKA: Ale co jeśli wyrosną na sfochowane panienki rzucające "tyłkiem" na lewo i prawo bo tak zostały "nauczone"?

Ja też chyba nie do końca kumam, o co chodzi Nie wiem, jak się zachowują sfochowane panienki, za to doskonale wiem, jak wygląda życie "grzecznej dziewczynki" - i wiem, że jest to ostatnia rzecz, jakiej chce dla moich dziewczyn, wierz mi

ja mam ogromny problem z synem.
A mianowicie dotyczy rzucania wszystkim i bicia wszystkich.

Nasza niania jest moja mama ktora wnusiowi pozwala na wszystko. Np Adi rzuca wszystkim, wyrzuca wszystko co znajdzie z pierwszego pietra domu na dol, ciagnie babcie za włosy, bije ja po buzi a babcia co - SMIEJE SIE Z TEGO.
Zaczeło sie to jakieś półtora miesiąca temu , i calkiem przypadkiem kiedy pewnego przedpołudnia będąc razem we trójke z babcia zobaczyłam powyższe zachowanie Adriego zdebiałam widząc reakcje babci. A juz widziałam takie zachowania w mojej obecności i M i mówiłam mamie że zaczyna mnie to niepokoic i skąd sie to bierze.

My osobiście z mężem najpierw tłumaczylismy, chowaliśmy zabawki ktore wyrzucał.Niestety nasze nerwy tez puszcaja ja przyznaje sie skończyla mi sie cieprpliwość na tłumaczenia i podnoszę głos. Apogeum mojej złości osągnełam w momencie kiedy rzucił mi w 48 calowy telewizor kula !!! Normalnie o malo nie dostał w tyłek. W tej chwili jego zachowanie jest tak nieznośne , ze np dzis podczas spaceru podszedl do dziewczynki i uderzył ja. Moim rodzicie mieli słabe metody wychowawcze i mam do siebie ogromne pretensje ze nie moge poskromić zachowania syna, a wręcz robie sie tylko wrzeszczaca caly czas matko- co do niczego nie prowadzi bo Adi np bije po buzi i zanim do niego dojdeto juz pokazuje sam " nu nu" paluszkiem , czyli jest swiadomy ze zle zrobił
Zastanawiam sie czy to nie jakas forma zwrócenia na siebie uwagi. ???
Adi ogólnie obecnie jest jakis mocno nerwowy, niespokojny, niecierpliwy. ja będąc z nim sama w domu nie moge zrobić nic wymaga bym poswiecala mu cale 100
% swego czasu. Nawet w toalecie gdy mam potrzebe stoi nademna i ciagnie mnie za spodnie. Nie ma mowy zebym na spacerze z kims porozmawiała , albo sie drze , albo mnie ciagnie, albo mi ucieka.
Rozmawiałam z mama i na moją prośbe by reagowala na takie zachowania Adiego - mówi że jest malutki i nic nie rozumie!!!!

poprosze o rady dswiadczone mamy- CO ROBIĆ.

To ja się zgodzę po części z Teo. Pewnie, że dla dziecka tragedią na skalę światową może być ów bucik. Ale u nas nie tolerujemy "pizgania" rzeczami. Nie ma takiej opcji i już. Może trafić w kota, może trafić mnie w brzuch - no po prostu nie ma takiej opcji. Owszem, może się wkurzać, tupać nogami, pokrzyczeć sobie, ale bez rzucania. Młody się nauczył czym to grozi jak rzucił swoim ukochanym skuterkiem i skuterek rozpadł się na gazylion części. Histeria była nieziemska, ale od tamtej pory sporadycznie rzuci jakimś samochodzikiem.

Natomiast co do wychowania - bardzo, ale to bardzo podobał mi się artykuł z Polityki Kochanie rozpuściłem dzieciaki. Być może nie jest to podejście "politycznie" poprawne w dzisiejszych czasach, ale uważam, że dziecko powinno mieć stawiane granice, bardzo wyraźne i dziecko nie rządzi w domu. Mam przykład dziecięcia z najbliższej rodziny - teraz dorosła dziewczyna, która od dziecka nie miała żadnych reguł, wszystko było wolno i dzisiaj jest tyranem. Dla swojej rodziny, dla swojego meża, dzieci, dla rodziców. Ona pięknie potrafi wyrazić swoją złość - pierdutnie tym czy owym w męża, ofocha się na wszystkich dokoła, krzyczy - tak jak robiła będąc małym dzieckiem. Pewnie, dziecko to też człowiek jak każdy inny, ale to MY uczymy go, co wolno, czego nie, jakie są reguły na tym świecie, że pewne rzeczy są kompletnie nieakceptowalne.

I wiecie co? Na pewno popełnię mnóstwo błędów przy wychowywaniu, moi rodzice też popełnili. Ale i tak uważam, że dali z siebie wszystko, że byli najlepszymi rodzicami jakimi mogli być, a błędy - no cóż - każdy popełnia, nawet wychowując z ksiażką w ręku.

Hydro, ale ja nie piszę do Was absolutnie, bo nie uważam, żebyś Ty czy Ceri miała takie podejście, tak mi się ten artykuł po prostu przypomniał. Tam są pokazane dwie skrajne postawy, ale z tą "moje dziecko rządzi" cholernie często się teraz spotykam. To tak jakby ktoś źle rozumiał takie wypośrodkowanie właśnie. Że dziecko człowiek, ale cała reszta też i musi akceptować reguły życia w społeczeństwie ;)

Wydaje mi sie, że pomiędzy bezstresowym a takim dzieci i ryby głosu nie mają jest jeszcze od cholery innych rodzajów ;) Moi rodzice byli chyba gdzies pośrodku, ja mam nadzieję też gdzieśtam się uplasować ;) Dla mnie totalną olewką i robieniem krzywdy dziecku, a potem dorosłemu jest zostawienie go samemu sobie "niech sobie rośnie, byle był szczęśliwy" - tak jak napisałam o tej dziewczynie. Zrobili krzywdę jej i jej późniejszej rodzinie. Wszystko było jej wolno, za "młodu" nie doznała żadnej krzywdy, żadnych przykrości i to był chyba poważny błąd.

Dziewczyny, przepraszam ze się tak wtrącę znienacka z pytaniem od czapki ale jakoś ostatnio kompletnie nie mogę się odnaleźć na 'Mamusiach rozpakowanych' . Dlatego juz za wczasu czytam Was i chłonę wiedzę... No i nie wiem czy jeszcze tam wrócę bo dużosłów a mało konkretów. Mm nadzieję że to nie przeniesie się niedlugo tu.
Chcialam zapytac Was czy dziecko 10 miesięczne różni się bardzo mentalnie od takiego 12 miesięcznego? Tak z ciekawości... Albo inaczej, czy jest jakiś skok rozwojowy niedługo po 10 miesiącu po którym dziecko postrzega świat inaczej... Cy raczej dzieje się to płynnie i zaciera się różnica?

Ciasto nie tylko ty się nie możesz tam odnaleźć ;)
...
Ja nie pozwalam na wybuchy agresji zawsze stanowczym tonem każe przestać to co się w tym momencie dzieje. Rozmawiam dopiero po fakcie i tłumacze że tak nie wolno. Przynajmniej u nas metoda tłumaczenie w trakcie złości nic nie daje i jest jeszcze gorzej. Ale ja mówię o prawie nastolatku. Franka napady złości ignoruje też tylko. Jak przestaje płakać jeszcze raz mu mówię "nie wolno" albo "nie" i tłumacze czemu ... narazie to ja sobie mogę do niego pogadać bo i tak odwraca się na pięcie i mnie nie słucha ;)

Widze ze jest nas sporo borykajacych sie ze zloscia maluchow.U nas pomaga przytulanie i glaskanie a wczoraj np.jak se zezloscila bo cos chciala zagadalam ja pokazujac jej cos i szybko zapomniala czemu sie zloscila.
CiastoMiłości nie jestes sama z tym odnajdywaniem sie na przyszlych mamusiach

TEORKA: lokomocyjna nie wystąpiwszy? Czy niekoniecznie?
Bo kurcze Nina ostatnio coraz częściej nam pawiuje podczas jazdy

niestety występuje, mojej kuzynki córka ma 11m i każda podróż samochodem wywołuje u niej wymioty, nic jej nie podają bo chyba nie można, po prostu unikają jeżdżenia samochodem, no chyba, że musi

Teo, ja podawalam lokomotiv w syropie. Na początku dzialal(jak 2 lata miała,to się zaczely wymioty w samochodzie),ale jak już 3 lata miała to lokomotiv nasilal wymioty. Potem już nie podawalam i przeszlo.

A ja jeszcze w temacie "bezstresowego wychowywanie", który tu się pojawił przy okazji dziecięcej agresji. Postawa rodzica, której piszę hydro czy ceri to nie postawa przyzwolenia na wszystko, co jest konsekwencją złości dziecka. Należy rozróżnić przyzwolenie na odczuwanie złości od przyzwolenia na wszelkie jej konsekwencje. Ja mówię swoim dzieciom zdecydowanie, że nie chcę by mnie/siebie/kogokolwiek uderzały w złości. Ale też o tej złości rozmawiam, podobnie jak dziewczyny wyżej napisały: "jesteś zła bo..." U pięciolatki takie przegadanie sprawy rozładowuje napięcie i problem sam znika. U młodszego - dwulatka - bardziej sprawdza się odwracanie uwagi lub pomoc w rozwiązaniu "problemu" - dyskretna pomoc w założeniu buta itp.
Co do "grzecznych" i "niegrzecznych". Dzieci mogą mieć naprawdę skrajnie różne temperamenty. To też trzeba uwzględnić w podejściu do dziecka. Moja starsza - podobnie jak córka Teorki - była bardzo grzeczna i spokojna, słuchała poleceń - taki typ, nie była przecież specjalnie "wychowywana". Młodszy syn - wulkan energii nie znający przeszkód - to jej skrajne przeciwieństwo.
Polecam szczerze książkę (polecaną też przez migg) "Dziecko z bliska" Agnieszki Stein. Obala wszelkie mity zw. z tzw. bezstresowym wychowaniem i rodzicielstwem bliskości.

elfika: na mdlosci lokomocyjne poleca sie sciaganie i zaklejanie pepuszka plastrem

pierwsze słyszę... jak ściągnąć pępuszek??