Dziewczyny, nie ma jeszcze takiego tematu, a może kiedyś, komuś się przyda.

Wiem, że najbardziej popularny chyba jest lęk separacyjny u niemowlaka około 9 -11 miesiąca życia. Nam się to upiekło, a teraz mamy chyba podwojony... Krasnal od tygodnia jest do mnie przyklejony. Nerwowo reaguje na obcych, czasem jak ktoś na niego patrzy to zakrywa oczy łapkami albo krzyczy na tę osobę - jak ktoś naruszy jego przestrzeń to jest w stanie nawet uderzyć... Nie zostanie na sekundę beze mnie, boi się wychodzić z domu, jak przychodzą ukochani dziadkowie to reaguje płaczem, bo boi się, że zabiorą go do siebie beze mnie.

Zdaję sobie sprawę z tego, że to taki etap, że to minie. Tylko jak sobie z tym tak na co dzień radzić - nie wychodzić faktycznie bez niego (czasem muszę podjechać do lekarza, pójść na zakupy, na których go nie ogarnę), zrezygnować na jakiś czas i faktycznie być do niego przyklejoną, czy to tylko pogorszy sprawę?

Chciałam z nim chodzić na zajęcia dla maluchów, które kiedyś uwielbiał, a skończyło się płaczem, ucieczką do mnie i pokazaniem na drzwi "matka, wychodzimy stąd!". Jest to też o tyle dziwne, że jest przyklejony zarówno do mnie jak i do Skrzata - jak wychodzimy to we trójkę (+ tata jak może), jak sie szykujemy do wyjścia, to pokazuje, że mały też idzie. I tak poza tym to typowe objawy - łazi za mną wszędzie, nawet jak mnie widzi z drugiego pokoju to sie niepokoi i przybiega tam, gdzie jestem (kuchnia, łazienka, przedpokój - gdziekolwiek). Jak chodzę po mieszkaniu ze Skrzatem (przy ataku kolki muszę chodzić), to chodzi za mną, krok w krok.

Nie było żadnego momentu, że mu zniknęłam na dłużej, nic, co mogło go zaniepokoić - ot, po prostu pewnego dnia zaczęły się lęki. Straszne jest to o tyle, że jak pojawia się jego ukochana babcia, to na nią krzyczy i pokazuje, że ma sobie iść :( I nie wiem jak wtedy reagować - czy mówić, że babci jest przykro (tak robię teraz), że babcia go bardzo kocha i chce się z nim pobawić, czy zrezygnować z tych odwiedzin?

Mamy z doświadczeniem ze starszymi maluchami, proszę Was o radę :)

Aha, jeszcze dodam, ze do tej pory Krasnal był tatusiowym synkiem - nawet jak był noworodkiem to wolał zasypiać przy tatusiu. Było "tata, tata, tata". Tatuś kąpał, tatuś usypiał - tydzień temu wszystko się zmieniło i to ja mam to robić, łącznie z opowiadaniem bajek na dobranoc - i mam moje zawsze wyczekiwane "mama, mama, mama";) Podejrzewam, że może być tak, ze Krasnal dopiero teraz się o malucha zrobił zazdrosny - bo do tej pory nie był... Ale bez niego też się nie chce nigdzie ruszać, więc już sama nie wiem, mam mętlik w głowie prawdę mówiąc, dlatego szukam rad, z których może przyjdzie mi skorzystać.

Moim zdaniem Frag to może teraz on właśnie zakumał , że jest Skrzat i że musi walczyć o mamę bo nie jest sam.

Bo gdyby to był lęk to wyłby jakbyś znikała, nie pozwalał Ci wychodzić etc
A skoro on wygania z domu Babcię to może chce mieć Ciebie na wyłączność [ok Skrzata toleruje bo wie, że nie ma wyjścia ] i każda nowa osoba w otoczeniu to dla niego konkurencja...
Tzn tak mi się wydaje.

Teo, on wyje jak znikam - nawet do lazienki nie moge wyjsc. Tzn.moge, ale drzwi maja byc otwarte i on najczesciej wchodzi, siada na stoleczku i na mnie patrzy... A to, ze babcie traktuje jak Skrzata to chyba swoja droga, moze sie dwie rzeczy nalozyly...

Szczypta, a dlugo to trwalo? Tzn.w tygodniach czy miesiacach?

The_Fragile: Teo, on wyje jak znikam - nawet do lazienki nie moge wyjsc.

Ano tak.
Czyli lęk jakby.
Ale z tą Babcią akcja mi do lęku nie pasuje trochę.

Frag- ze 2 miesiące

Aaa, to już rozumiem. Ja bym nie rezygnowała z tych wyjść czy odwiedzin, tylko cały czas przy tym starała się dawać wsparcie. Na pewno mu przejdzie. Pewnie po czasie do niego dotarło, że mama nie jest już tylko jego/ dla niego i stara się to jakoś sobie "wyegzekwować".
U nas nie ma czegoś takiego (no ale ja z Lilą jestem cały czas, w sensie nie mam drugiego dziecka), natomiast Lila zawsze jest przy mnie, gdy jestem w łazience, zawsze, gdy jest w nowych miejscach, to spędza długi czas wczepiona we mnie. Chodzimy na zajęcia do dziewczyny, którą uwielbia, ale na propozycję, że weźmie ją za rękę i zaprowadzi do sali, odpowiada, że nie chce. Więc jakby dla mnie te sytuacje są normalne :) Natomiast też pewnie byłabym zmęczona, gdyby nagle z dziecka, dla którego mogłabym sobie iść, gdzie chcę, zmieniła się w dziecko, które musi mnie mieć obok. A jako że ona praktycznie zawsze musi mnie mieć obok, to nie mam problemu ;)
Życzę, żeby to szybko przeszło. Im więcej wsparcia od Ciebie dostanie, tym szybciej Cię uwolni :D

TEORKA: a następnie pomiędzy 18 a 36 miesiącem

Teo nie załamuj mnie, D. będzie miał równe dwa lata gdy pójdzie do żłobka....jeszcze daleko a ja już trzęsę portkami. Jak na razie nie wiem co to "lęk separacyjny" zostaję nawet z ciocią, którą widzi raz na dwa tygodnie przez godzinkę...znając nasze szczęście zacznie się akurat gdy będzie miał iść do żłobka...

The_Fragile: Nam się to upiekło, a teraz mamy chyba podwojony...

u nas bylo dokladnie tak samo. Do 17miesiaca Dawid szedl na rece nawet do obcych w sklepie, a w kwietniu sie zaczelo. Armagedon normalnie. Jednym z objawow bylo ze panicznie bal sie mezczyzn, a ja go nigdy nie zostawialam z nikim samego, a juz szczegolnie w okresie okolo tego leku, nie pracowalam, nie mielismy gosci, nie mial mozliwosci sie przestraszyc. Bal sie panow przechodzacych na ulicy na przyklad... jak szlam do kolezanki nie wiedzialam czy uda mi sie wejsc do domu i napic kawy czy zawroce w drzwiach. Nie wiem co mu sie uwidzilo..., od sierpnia juz byo lepiej, przeszlo jakos w padzierniku czyli u nas kolo 5 miesiecy. Ciezko bylo, ja bylom wtedy bardzo sfrustrowana, nigdzie sie nie moglam ruszyc. Bylismy u psychologa, poradzila nam nie unikac sytuacji stresowych ale byc z nim i tlumaczyc, a przede wszystkim zachowywac spokuj. Byc moze w tym okresie Dawidkowi po prostu nie spodobal sie jakis pan a raczej jakos cecha np wasy i sobie zgeneralizowal to na wszystkich mezczyzn, a moze to ze obracalismy sie glownie w towarzystwie kobiet-matek innych dzieci. Pomogly drobne nagrody czyli np wujek ktory zawsze dawal czekolade, pan doktor ktory dawal lizaki. Z czasem slodycze zamienialismy na ulubiona zabawe (z wujkiem nie z doktorem:). Po skoczeniu 2 lat minelo bezpowrotnie. Duzo sily Frag , wiem jak Ci ciezko

Frag, ja miałam dokładnie tak samo- według mnie to nie jest lęk separacyjny, tylko rodząca się zazdrość i taka myśl - aha, nie jestem już sam, mam rodzeństwo, a mama była tylko dla mnie. nawet jak większość czynności robił Twój mąż to i tak Krasnal widział że nie zajmujesz się nikim innym. tak mi się przynajmniej wydaje, bo przerabiałam dokładnie to samo, z tym że u nas moi rodzice dla Kacpra zawsze byli uwielbiani, nie było płaczu ani żadnych scen. mój starszak do tej pory ma akcje, że jak widzi że młodszy jest na rękach to on tez chce. mój młodszy jest o wiele spokojniejszy od starszego, potrafi się sam bawić - generalnie zająć się sobą, więc mogłam więcej czasu poświęcić starszemu. efekt na ta chwilę jest taki, że obaj nie zostawią mnie na chwilę- ide do wc, oni za mną, wychodzę z pokoju-oni za mną, wychodzę do sklepu- wracam a oni dalej stoją pod drzwiami i na mnie czekają nie jest źle, tylko żeby starszak nie tłuk mi młodszego......

Tylko widzicie, Krasnal ma fazę na mnie i na Skrzata - jak wychodzimy to mały też ma iść, bo jest wrzask. Tak jakby się bał, że któreś z nas zniknie. On cały czas tuli się do Skrzata, całuje go i mam wrażenie, że traktuje go jak jedną ze swoich maskotek - był moment, ze chciał spać z nim w swoim łóżeczku. Nie ma odganiania, nie ma prób uderzenia, jest w stosunku do niego taki czuły jak do swoich panduś, misiów i kota...

No i ten strach przed innymi ludźmi - Krasnal mega towarzyski do tej pory, radosny, uśmiechnięty, uwielbiający jak przychodzili do nas ludzie (ewentualnie przez pierwszych 5 minut był wstydzioch, a potem luz) teraz reaguje po prostu agresywnie albo mega histerią... Tak jakby najchętniej się zamknął w naszym domu ze mną, Skrzatem i ewentualnie tatusiem. Idę z nim do psychologa i zobaczymy, co ona mi jeszcze poradzi...

Treść doklejona: 16.01.14 09:40
Największy szok jest właśnie z dziadkami, których Krasnal uwielbia, a teraz są be i najchętniej by ich pogonił...

agatekf: jak widzi że ja się przytulam z mężem to leci do nas i mnie odpycha. to już na pewno zazdrość??

To wg mnie tak
Nina ma podobnie, jak widzi że się z mężem przytulamy to przychodzi i mówi, że ona chce do mamusi
A jak mąż mówi żebyśmy się we trójkę poprzytulali to ona, że nie, że chce sama z mamusią i tatusiu idź stąd, zostaw mamusię.
Dzieci chyba tak mają

Ale ten lęk przed obcymi to mi do zazdrości nie pasuje.
Zazdrość to mi się raczej ze złością kojarzy, w sensie że Krasnal odpychał by każdego kto chciałby do mamy podejść. A nie się każdego bał.
Tak mi się wydaje oczywiście

No właśnie też pójdę, bo mam kilka pytań, więc może to mi jakoś rozjaśni w głowie. Krasnal też jest bardzo wrażliwym chłopcem, zdarzają mu się łezki jak mu jakąś bajkę opowiadam...

Dzisiaj był dzień próbny, tylko ja, Krasnal i Skrzat, bez koleżanek, bez dziadków jednych czy drugich, bez wychodzenia z domu oprócz jednego porannego spaceru. No i było super, tzn. nie dla mnie, bo mnie nosiło, ale Krasnal spokojniutki, szczęśliwy, tulił się do nas cały czas, ale obyło się bez histerii i krzyków. To tak na próbę było i widzę, że jest ok. Ale nie mogę go izolować od ludzi, bo na dobre mu to nie wyjdzie. No nic, przynajmniej wiem o co biega temu mojemu Guciowi...

TEORKA: w sensie że Krasnal odpychał by każdego kto chciałby do mamy podejść. A nie się każdego bał.

Tez mi się tak raczej wydawało. A on pozwala ludziom podchodzić, dzisiaj np. Skrzat był calusieńki dzień u mnie na rękach i nie było żadnej akcji w stylu "oddaj mi moją mamę" - ale byłam cały czas blisko. Mąż jak wraca to siedzimy razem, przytulamy się, a Krasnal się wpasowuje pomiędzy nas, żeby też go wyprzytulać. Ale nie odpycha ani nic (tylko protestuje jak sie pocałujemy ;)).

Treść doklejona: 16.01.14 20:29

lecia_28: hocby pogadac o tym jak reagowac na zbuntowanego dwulatka:-)

My to również mamy akurat na tapecie... Ale już od jakiś 4 miesięcy, jest lepiej niż było ;)

lecia - mam dokladnie to samo z moim trzylatkiem!!!!
w jeden dzien myje zeby bez szemrania, w drugi - nie bo nie. prosba, grozba, nic nie pomaga jak sie uprze. myslalam ze tylko moje dziecko jakis wybitnie uparty egzemplarz, ale pocieszylas mnie ze to chyba taki etap.
jak go probuje przekonac, ze jak czegos nie zrobi to przykladowo czegos nie dostanie to mi bezczelnie prosto w twarz mowi, ze on nie chce.
kolezanka kiedys mi poradzila, zeby zostawic i sam przyjdzie do mnie. buhahaha, nie moje dziecko. kiedys go tak zostawilam to pol dnia spedzilismy - ja w jednym pokoju, on w drugim wzajemnie sie ignorujac i moje dziecko pierwzsze nie przyszlo do mnie. wybitnie charakterny egzemplarz mi sie trafil

hydrozagadka: jego dziecko w dorosłym życiu nie bało się głośno wyrażać swojego zdania, nie dawało się zgnębić szefowi w pracy,

ja akurat jestem taka osoba i z kilku poprzednich prac wylatywalam wlasnie za swoje zdanie, wiec nie wiem czy to takie dobre. dziecko musi sie tez nauczyc, ze sa rzeczy, ktore sie robi, mimo, ze sie nie chce, czy ktorych sie nie robi, mimo ze bardzo by sie chcialo. Z wyrazaniem swojego zdania tez raczej trzeba byc powsciagliwym.
Tez jestem zdania, ze dziecko nie moze byc takim cielakiem, co to na wszystko sie zgadza, ale na dyskutowanie i zglaszanie buntu nad kazda pierdola zupelnie bez sensu i bez argumentow nie mam ani sily ani czasu.

postaram sie czasem tak na to spojrzec;-)

ja sie ciesze ze on sie sprzeciwia, jesli jest w tym jakis sens, ok czasem mozemy zrobic tak jak on chce. Ale jak jednego dnia sie sprzeciwia ze nie chce czegos a drugiego ze dokladnie na odwot to tu juz tylko i wylacznie o chec sprzeciwu chodzi. Ja doskonale wiem ze to rozwojowe, wiem ze jakos to musze przetrwac, troche sie tylko pozalilam nie na temat watku