Chciałabym kupić jakieś zwierzątko dla mojego synka. Problem mam taki, że odpadają: pies i kot, zbyt mało jesteśmy w domu by się zdecydować. Chciałabym jednak by było to zwierzątko bardziej "kontaktowe" niż np rybki.
Macie jakieś doświadczenia??

Hope,to nie chomik a szczur. Oststnio w Stanach bodajże było,ze szczur zarazil szczurza goraczka.
Ja szczerze powiem,ze nie wybrałam]bym zadeo innego zwierzątka niż pies lub kot. Nie wiem czy w ogole takie zwierzątko typu krolik oto dobry pomysl dla małego dziecka. Ja miałam jako 8-10 latak swinke morska,potem chomiczki,zolwiki itp. I w zasadzie,ani się te zwierzaki nie przytulily,jak wypuscilo się to zwiewaly. Nic ciekawego. A miałam takiego chomik,ze jak tylko reke się wkladalo to się rzucal i gryzl po rekach. Masakra.
Dopiero jak psa sobie do domu przyniosłam jak 15 latka,to dopiero odczulam co to jest zwierzątko

zastanowcie sie dobrze zanim wezmiecie psa pod dach. na wakacje - z psem, jwyjazd na weekend, wszedzie z psem. nigdzie spontanicznie z dzieckiem sie nie przenocuje, nie zostanie dluzej, bo w domu pies. jakis ewentualny pobyt w szpitalu, czy cos. no chyba, ze macie rodzine ktora zawsze chcetnie zajmie sie waszym pupilem.
nawet zwykla taka rzecz, ze dziecko chore, goraczkujace, musi zostac w domu, a pies chce na dwor. no chyba ze macie domek, otweracie drzwi i pies zalatwi sie na posesji. i taka odpowiedzialnosc na 15 nawet do 20 lat...
z kotem juz mniejszy klopot, ale tez przeciez na tydzien nie zostawisz samego w domu..
chomiki sa ok pod tym wzgledem, ze odpowiedzialnosc na maks 3 lata...

Teo masz racje gryzonie są bardzo strachliwe, pewnie nie nadają się dla dwulatka. Ja najchętniej wzięłabym pieska ale boje się, że to za duża odpowiedzialność dla nas na tę chwilę, bo czasem wyjeżdzamy, nie ma nas w domu i ogólnie jakoś na tę chwilę jestem na NIE. Kot u nas nie przejdzie, bo ja nigdy się do nich nie przekonam już pal licho alergie

Chyba jeszcze się wstrzymamy, aż młody będzie mógł sam zaopiekować się jakimś zwierzątkiem i będzie bardziej świadomy.

Montenia możliwe, że to był szczur, gdzieś po prostu to usłyszałam i tak utkwiło mi w pamięci.

Dziewczyny to nie chodzi o to żeby to było zwierzątko dla Adasia do zabawy, tylko po prostu żeby było zwierzątko w domu. Pies i kot odpadają również ze względu na nasze 2-3 tygodniowe wyjazdy. Myślałam np o żółwiu. Co myślicie?

Ja lubię koty, moja Mała wręcz uwielbia, duża wolałaby konia (hehe), ale małż powiedział, że się nie zgadza, bo kocisko śmierdzi i wskakuje na meble (jakby mu na monitor wskoczył, to małż by nie przeżył).

Jeśli myślicie o gryzoniach, to polecam świnki morskie (niestety bardzo brudzą, ale są przeurocze i kontaktowe - ja miałam w dzieciństwie hodowlę świnek i moja ukochana samiczka chodziła za mną na spacerach jak piesek). Z czyściutkich i milutkich gryzoni polecam myszoskoczki (ale trzeba kupić dwa tej samego płci). Starsza córcia miała - bardzo się z nimi zżyliśmy.

No ale to oczywiście dla starszych dzieciaczków (myślę, że minimum 5+).

TEORKA: I uważam, że jest więcej tak łagodnych i delikatnych dla dzieci kotów

Warto też zaznaczyć, że to powinno działać w drugą stronę. Zwierzaki są różne. Ja przetestowałam kilka chomików, z czego jednego moi rodzice oddali, bo gryzła cholera wszystkich i nie dało się go nawet nakarmić. Świnka morska też mi się jakaś szalona trafiła. Królik miniaturka - fajny, ale musi latać poza klatką, zjadł mi kilka książek Szczur był super, bo bardzo kontaktowy, ale czasem sie "gubił", bo latał poza klatką i zdarzało mu się co nieco zjeść...

Pies, super sprawa, ale mega obowiązek, największy w porównaniu z innymi zwierzakami.

Kot - owszem, chociaż kotów nigdy nie lubiłam, ale jak natrafiłam na "naszego" to mówię, że już TYLKO koty. Natomiast sprawa wygląda tak, że koty, jak i psy mają bardzo różne charaktery. Ja wybrałam rasę miśkowatą, pierdołowatą i nieskaczącą po meblach, bo tego nie lubię. Natomiast nawet w obrębie takiej rasy może się trafić kot, który będzie dziecko drapał, prychał, próbował dziabnąć.

I nie wiem, kto to napisał, ale zwierzątko dla dwulatka to pomysł mocno taki sobie, chyba, że w domu jest już zwierz. My mieliśmy dużo szczęścia, bo zwierzak już był, kochany, cierpliwy i synków uczymy, że zwierzaka się głaszcze delikatnie, tuli jeszcze delikatniej i nie zjada mu jedzenia Ale tak jak napisałam- mieliśmy dużo szczęścia i z tego, co widzę Teo też.

Montenia, to ragdolla polecam, bo to jest kot do głaskania, można go zagłaskać na śmierć, a on będzie się z tego cieszył. My wybieraliśmy między ragdollem i brytyjczykiem i padło na tego drugiego, bo koleżanka takiego miała i był przecudny, no kot-miś, miły, fajny, taka przylepa, ale bez przesady (jak u ragdolli, których ulubionym miejscem jest kolano albo nawet barki państwa ;).

Za to tak jak mówię - rasa ma jakieśtam wytyczone cechy charakterystyczne, a można trafić na brytolka czy ragdolla innego z charakterem. Drugi brytol jakiego znam rozorał mi rękę pazurami jak próbowałam go pogłaskać. Dał się głaskać przez 10 sekund, po 10 zadrapał, usiadł obok i patrzył, patrzył, a ja się przestraszyłam Także różnie to bywa. Może dlatego, że to kocur był? I niewykastrowany? W każdym razie to był jeden, jedyny agresywny brytyjczyk, koleżanka po nim już żadnego kota nie chciała.

Jak nasza brytyjka odejdzie do kociego nieba to postawimy na ragdolla, bo chłopcy lubią ją tulić i miętosić, a jednak ragdolle są bardziej podatne na miętolenie.

Montenia, jak masz szansę to idź na wystawę kotów i pogadaj z hodowcami, obejrzyj jak się kociska zachowują (chociaż to akurat nie jest miejsce dla nich przyjazne) - warto przed wyborem TEGO kota.

TEORKA: A można też trafić na zwykłego kota o usposobieniu baranka.

O to to, dlatego nigdy nie wiadomo na co się trafi, a jednak przy starszym dziecku jakoś łatwiej to "znieść" niż przy maluszku...

TEORKA: Nie miałam cycozwisa w postaci dziecka to mam za to kotozwisa

su_seu: pod warunkiem sterylizacji

Podpisuję się. I jak się sprząta kuwetę regularnie. Mam porównanie, bo miałam psa i psa było czuć, szczególnie jak się go myło ;) A kota jakoś nie.

moim zdaniem kazde zwierze czuc. i kota tez. i psa. tylko jak sie mieszka z takowym to sie tego nie czuje. moja mama ma i koty i psy, sama mialam kiedys psa. jak mialam to nie czulam, a teraz gdzie nie wejde i jest pies czy kot to czuje. chyba ze mam taki dobry wech;-P
przy kotach to mnie osobiscie mega wnerwia jak wlasciciele pozwalaja lazic po meblach, po blatach w kuchni,a psom spac na kanapach i w lozku, no wrrrrrr. nie jestem w stanie tego zdzierzyc.

Ja powiem szczerze że mieliśmy psa, ale już nie mamy z powodu alergii córki, ale zwierzątka typu chomik, świnka to nie są zwierzęta dla małych dzieci. My mamy rybki i jak odejdą na łono abrahama to kupimy córce albo żółwia lądowego albo jaszczurkę gekona lamparciego, bo dyrektor naszego zoo rozmawiając kiedyś z moim mężem w jakiejś sprawie służbowej powiedział, że to przyjazne, łatwe w hodowli jaszczurki

Ewasmerf: ale co to za pies jork. toz to nie pies;-P

No to już inna inszość
Dla mnie też pies najfajniejszy duży, wielki i ogromny.
Ale te przeważnie śmierdzą....

kachaw: Teorko nie śmierdzą tylko specyficznie pachną

Kwestia gustu
Mój szwagier ma labradorzycę i mi ona po prostu śmierdzi. A dbają o nią bardzo, bo to nie to, że z zaniedbania...
Skóra taki wydziela mocny zapach i dla mnie to jest nie do zniesienia osobiście.
Tak samo nie mogę wytrzymać u ciotki, która ma Berneńczyka.


My mieliśmy legwanicę kiedyś.
Ładne to to, fajne, ale ja uważam, że zwierzątko ma być miękkie, puchate i do przytulania
Legwan czy gekon słabo się do tego celu nadają

Albo ja jestem jakaś dziwna albo co, ale koleżanka miała w malutkim mieszkanku w bloku psa w typie labradora, kota, dwa akwaria i żółwia stepowego (dwójkę dzieci przy tym) i za nic nie szło wyczuć, że tam zwierza jakieś żyją. No, futro psicy oblepiające meble i dywany to insza inszość.
Teo, piszesz, że się nie zgadzasz, że kot się nie nadaje dla dwulatka, a ja jednak obstaję przy swoim. Z dwóch powodów:
po pierwsze ze względu na dziecko - pilnowanie na okrągło buszującego malucha to już dużo, a weź tu jeszcze upilnuj, żeby dziecko kotu krzywdy nie zrobiło. Do ok. trzeciego roku życia dziecko może być niedelikatne, chcieć się bawić ze zwierzaczkiem w sposób, który jest dla niego niebezpieczny. Na własnym przykładzie opiszę sytuację sprzed miesiąca - ale bohaterem będzie królik, nie kot. Wyszłam do łazienki, starsze dzieci bawiły się w jednym pokoju, a do drugiego pokoju najmłodszy (trzylatek) zagonił królika. Tam próbował go chwytać, ale w bardzo nieudolny sposób. Jak wyszłam z łazienki, to akurat królik salwował się ucieczką, spadając z rąk młodego uderzył najpierw o futrynę drzwi, później o próg i padł bezwładnie nieprzytomny. Na szczęście nic się nie stało, Kropek się ocknął. Ale u sąsiadów parę lat temu właśnie brytyjczyk stracił życie - jak? Bo jego pan mający trzy wiosny na karku niechcący, bo niechcący, upadł na niego w tak niefortunny sposób, że kot miał pomiażdżone wnętrzności. U weterynarza wyszło, że kocur miał połamane żebra, uszkodzone płuco i pękniętą śledzionę. Łagodny, rasowy kotek kupiony pół roku wcześniej dla dziecka musiał być uśpiony.
To są ekstremalne przypadki i co innego, kiedy dziecko się rodzi w domu, gdzie już są zwierzątka.
Z drugiej strony nie można zakładać, że akurat to zwierzę (bo rasa łagodna itp.) będzie się dawało głaskać czy ciągnąć za futro - może mieć "charakterek", albo, nauczone doświadczeniem, zacznie się bronić

FRETKA zasadniczo masz rację i się z Tobą zgadzam, ale zawsze są wyjątki od reguły.
Jeden z tych wyjątków ja naocznie obserwuję każdego dnia, w postaci mojego dziecka i mojego kota.
Na ich przykładzie mogę stwierdzić, że czasami dwulatek + kot to jest doskonałe połączenie, nieobarczone żadnym ryzykiem
Wiem, wiem. Zaraz padną słowa "a skąd masz pewność, że kot dziecku krzywdy w końcu nie zrobi?"
Oczywiście nie mam. Bo to tylko kot. Ale taką samą krzywdę może zrobić 10-cio czy 20-sto latkowi

The_Fragile: bo JAK JA MAM RYBKĘ PRZYTULIĆ!?

Zawsze mogłaś przytulić.........................................akwarium

Co do śmierdzenia to się wypowiem tak :

Większość psów "śmierdzi" psią karmą, jakiejkolwiek firmy by nie była, będzie nią potem pies "pachniał". To samo się tyczy kotów :) Przerabiałam temat wielokrotnie, ponieważ przez moją chałupę przewinęło się parę sierściuchów oraz na stałe jest suka - kundel 20 kg. Gdy przestałam karmić ją karmą (nie ma znaczenia z której półki), a zaczęłam podawać jej jedzenie surowe według BARF, to jakie było moje zaskoczenie i WSZYSCIUSIENKICH moich znajomych....otóż okazało się, że moja psica przestała wydzielać jakiekolwiek wonie typowe dla psa. Wszyscy chcieli się do niej przytulać, bo jest taka pachnąca i milutka :) Nie wspomnę jaka jej się sierść świetna zrobiła, zero zapachu z paszczy, zero kamienia na zębach, normalne kupy na dworze. Obcy ludzie się zatrzymywali i pytali w jakim szamponie ją kąpię, a wykąpałam ją z ręką na sercu jeden jedyny raz, gdy trafiła do mnie ze schroniska - kto wziął psa z przytułku ten wie jaki to smrodzik :) Potem kąpała się tylko w rzekach i niczym więcej :) Gdy brałam psy jako dom tymczasowy też pachniały psami, wystarczył tydzień na barfie i efekt podobny, to samo z jednym kotem, którego miałam. Z tymże koty moim zdaniem mniej "zapodają" nawet jeśli są na karmie niż psy. Także dla mnie w tym tkwi cały sekret śmierdzenia czy nie śmierdzenia psa - w tym czym go karmimy.

Teraz tak co do posiadania zwierzęcia w domu i dziecka. To kurna no nie ma reguły przecież. Zdarzy się taki kot jak Bianka Teorki lub taka suka jak moja, która będzie lubić towarzystwo dziecka i wzajemnie, gdzie będą wspólne zabawy i fajny kontakt, ale równie dobrze, moze się zdarzyć typ zawiadiaki/powsinogi/hulaj dusza/wylękniony bażant/nikogo nie lubię - bo psy i koty mają swoje osobowości :) Ciężko jest również jednoznacznie powiedzieć, że lepiej jak się weźmie kota/psa od małego to będzie ok. Ja wzięłam swoją sukę gdy miała już 2,5 roku. I już wtedy ją szkoliłam w taki sposób, by towarzystwo dzieci obce jej nie było, by było miłe i tak dalej. Można oczywiście, pewnie nawet lepszy, ten sam efekt uzyskać ze szczenięciem. Ale do tego trzeba mnóstwa czasu - pamiętać o tym trzeba zanim się psa nabyje/adoptuje, bo pies będzie z Wami przez całe życie. I jeśli ma być tylko umilaczem czasu dziecka, to lepiej darować sobie w ogóle jego kupno. Bo 1.5 letnie czy nawet 2 letnie dziecko psa nie wyszkoli, a każdy pies potrzebuje przewodnika, należy zatem zadać sobie pytanie, czy ja jako rodzić będę mieć czas dla szczeniaka, by go prawidłowo nakierunkować, uczyć, wyenergetyzować? Czy będę mieć czas nie tylko na 15 minutowe spacery ? Pies sam się nie wychowa.

Co do Yorków... ta rasa powszechnie kojarzona z psem torebkowym, jest przez to cholernie krzywdzona. To jedne z intelignetniejszych psów, potrzebują mega stymulacji, to pewne siebie stworzenia, chętne do współpracy i na nią nakręcone. To były kiedyś psy pracujące, stworzone do polowań. Teraz mają leżeć na kanapie i pięknie wyglądać. Smutne to. Naprawdę warto patrzeć nie tylko na wygląd psa, ale i na to, że dana rasa została kiedyś do czegoś stworzona, poczytać trochę o tym. Zresztą większość psów potrzebuje czegoś więcej, niż tylko wspólnych spacerów i rzucania patykiem/piłką.

Co do gryzoni.. moim zdaniem takie zwierzęta, kompletnie nie nadają się dla małych dzieci, bo nie mają żadnych społecznych zachowań ani potrzeb by z człowiekiem być a już tym bardziej z malutkim człowiekiem. No może poza szczurami

Aha no i do tematu:

U nas w domu układ pies - dziecko, to układ niemal idelany. Niemal, ponieważ czasem Nadia tak mocno chce ukochać Migę, a Miga ma już tak dość, że muszę tę miłość powstrzymać. Bywało ciężko na początku, gdy mała zaczęła pełzać... tu pociągnęła za nogę, tam za ucho - nie rzecz jasna specjalnie, tylk o z dziecięcej ciekawości. Suczka znosiła to okej, ale gdy tylko wysyłała sygnały, że ma dość, to przerywałam proceder (nie były to sygnały typu warczenie ani nic w tym stylu). Zdarzało się to jednak rzadko i Nadia może bez problemu leżeć z nią wposłaniu, wybierać jej z paszczy jedzenie/zabawki, nic się nie dzieje. Kocha ją swoją dziecięcą miłością, przytula całą sobą, całuje w kufę. Na szczęście Miga nie liże jej :) W ogóle jest w stosunku do Nadii bardzo delikatna, chociaż o wiele większa. Codziennie rano się ze sobą witają, Miga przychodzi do nas albo do jej łóżka i przytula głowę, Nadia ją obejmuje i tak sobie trwają w uścisku chwilę. Dla mnie to piękny widok :) Już nie wspomnę o tym ile razy nam pies tyłek uratował. Gdy Nadia była młodsza, zdarzało jej się budzić w nocy z krzykiem, bo coś jej się śniło i nikt oprócz naszej suczki nie był jej w stanie uspokoić. Żadne tulenie, piersi moje czy uścisk taty, tylko przytulenie do naszej kochanej Migusi

PENNY: przytula głowę, Nadia ją obejmuje i tak sobie trwają w uścisku chwilę

Pięknie...
Mnie najbardziej rozczula, kiedy Ninka w swoim pokoju [drzwi zawsze zamknięte, bo Bianeczka się jej do łóżka ładuje] rano się odzywa. W sensie, jak się obudzi i woła.
Zawsze, zawsze, zawszusieńko [] pierwszą "osobą" , która się znajduje pod drzwiami i wbiega do pokoju po otwarciu drzwi, jest właśnie kot
No i też się muszą rano poprzytulać jakby się co najmniej tydzień nie widziały

PENNY: Gdy Nadia była młodsza, zdarzało jej się budzić w nocy z krzykiem, bo coś jej się śniło i nikt oprócz naszej suczki nie był jej w stanie uspokoić.

Podpisuję się - u nas i Krasnal i Skrzat okres noworodziowy spędzili z kotem w łóżeczku. Kota niewychodząca, więc nie miałam nic przeciwko. Siedziała w nogach, a jak zaczynali płakać to kot natychmiast włączał mruczenie i płacz po chwili ustawał. Kot również mruczał pół nocy, a chłopcy może dzięki temu pięknie spali, nie wiem ;)

Jak Krasnal raczkował i uciekał z pokoju na płytki to kot z dzikim miauczeniem do mnie przybiegał, wiedziałam wtedy, że coś sie dzieje. To samo jak dziecię zaczynało piszczeć - kot był przy łóżeczku zanim ja tam dobiegłam :)

W każdym razie twierdzę, że takie przypadki, gdzie kot czy pies i dzieci są IDEALNIE dobrani to jednak mniejszość niż większość. Uczmy chłopaków, że kotka nie wolno ciągnąć ani za ogon, ani za uszka, kot nie lubi głaskania łapek, za to można pod brodą ją głaskać i po brzuszku.

A jak się okaże, że zwierzątko nie spełnia "naszych" oczekiwań to co? Oddamy?

Ciekawa jestem tej tchórzofretki. Poza tym, że śmierdzi, to jak się to chowa? W klatce, czy biega swobodnie po domu? Czy to jest inteligentne zwierzątko, czy taki głupek jak chomik? Czym się to karmi?
Z pyszczka jest niesamowicie sympatycznym stworkiem...

Ciekawe, czy można gdzieś kupić małpkę. Kiedyś widziałam w sklepie zoologicznym. Dzieci chyba uwielbiają małpki...

Możliwe, nie wiem. Ta w sklepie wyglądała przyjaźnie. Taka mała małpka (kapucynka?). W takiej sporej klatce była, podbiegała do każdego, kto był w pobliżu i wyciągała łapki, żeby dotknąć :)

Ja miałam tchorzofretke.. po pierwsze ją czuć, po drugie gryzie.. mnie nie gryzla już ale innych domownikow tak.. no a chowana w wielkiej klatce.
Karmiłam ją karmą dla fretek.. generalnie pół nocy drapała w szczebelki, spałam codziennie z poduszką na głowie, sprzatalam jej codziennie a i tak smierdzialo mimo że była wysterylizowana.. była piękna ale nigdy bym się na taki zakup znów nie zdecydowała
Teraz mamy dwa Yorki i są to wspaniałe psiaki, bardzo mądre, gdy tylko Adaś zakwili to przychodzi jedno z nich po mnie i się nie ruszy póki nie wstane. Leżą koło niego ale nóg bo wiedzą, że sfera rąk jest niebezpieczna
Bardzo dobrze przyjęły Małego, noszą do niego zabawki bo myślą że będzie im rzucał jak my :d zero przejawów agresji, jedynie uważają na jego ręce i tyle :) ale tak jak Frag uważam, że podstawa to nauczyć też dziecko szacunku do zwierząt. Adaś już teraz jak złapie któregoś za wlosy to tłumacze że nie wolno itp, bo jak widzę jak dzieci szarpia, kopia psy to brak słów. Raz zwróciłam mamie uwagę to mowi do mnie ze to tylko dziecko a kiedy spytalam czy też by tak mówiła gdyby to ją tak szarpał to zamilkła.. i tak to niestety jest...

Peppermill: królik brzmi jakoś zdrobniale w stosunku do tego czarno-białego bydlęcia rozmiaru krowy....

Mnie też to ujęło :)

Ja to chyba bym nie polecała żadnych zwierząt po za psem i kotem i to jeśli mamy czas by się nimi zająć, nauczyć zarówno dziecko jak i zwierzę żyć razem w szacunku do obu stron :d
No i jak dziewczyny pisały ciężko z jakimiś wakacjami itp. Nasz Leoś jest taki głupi za nami, że jak tylko widzi torbę to piszczy i siedzi juz pod transporterkiem :d nigdzie nie zostanie :d Wika to za to tzw leniwiec pospolity, leży i tylko byleby ją głaskać i tarmosić a ona tylko się podsuwa i liże no ale zostanie wszędzie byleby ją głaskać i tulić. Ta sama rasa a calkiem inne psy. Leo trzoiot latający, wszędzie go pełno i Wika dama, tylko by leżała i się tulila.