Cóż no, klimat zarobkowy jaki jest, każdy widzi, to już nie te czasy, gdzie mąż pracuje i utrzymuje rodzinę, a kobieta dba o dom i rodzi dzieci. To po pierwsze.
Po drugie, co widzę u moich rówieśniczek (a jestem `94 rocznik), większość, jak nie wszystkie, CHCE mieć dzieci, ale jeszcze nie w najbliższym czasie. Czemu? Bo studia, bo praca, bo życie towarzyskie, bo możliwości, bo zdobywanie doświadczenia, bo dziecko to ogromna odpowiedzialność.
Po wtóre- dziś w moim odczuciu od matek wymaga się więcej. Nawet czasem tutaj na forum to widać- już samo chociaż to, że wiele kobiet żyje właśnie w wirtualnym wirze blogów traktujących o wychowaniu, for, stron internetowych czy fejsbukowych etc. To jak dla mnie stwarza swego rodzaju presję- bo powinnam robić tak, bo w tym momencie moje dziecko powinno robić to czy tamto, bo powinnam mu poświęcić więcej czasu, a tu trzeba wrócić do pracy... Itp. W moim roczniku dużo dziewczyn boi się... że nie będzie mogło poświęcić dziecku tyle czasu, ile by chciały, szczególnie w czasie, kiedy o pracę jest trudno.
Kolejna kwestia, baaaardzo niestety popularna w moim roczniku- ogromny strach przed ciążą i porodem. Już pomijam to, że leży znajomość fizjologii płciowej ogółem. A strach ma dwojaki powód- albo o to, czy wszystko będzie dobrze z dzieckiem, czy donoszą ciążę, czy będą wgl umiały w nią zajść, bądź też po prostu ogromny strach przed samą wizją porodu ogółem.
Marginalnie, baaaardzo marginalnie i sporadycznie pojawia się problem sylwetki i ciała po ciąży, ale pewnie gdzieś głęboko w środku każda z nas się boi, czy się uda wyjść obronną ręką, czy jednak pooranie brzucha nas nie minie- też w sumie zasługa obecnych czasów, kanonów piękna, pogoni za ciałem idealnym itp. Udziela się, bo moje pokolenie się z tym mierzy w sumie od urodzenia.

Chyba wszystko, co mi na szybko przyszło na myśl
A już tak bardziej osobiście- jak kiedyś sobie mówiłam, że dziecko jak najszybciej, że super, że fajnie (czasy wzmożonego instynktu w liceum jeszcze), tak teraz to mi daleko do tego, by w ciągu najbliższych 5 lat wgl chcieć mieć dziecko. Zmieniło się odkąd na studia poszłam, pojawiły się myśli o kolejnym kiierunku może kiedyś, o podyplomowych kursach, o możliwości wyjazdu za granicę itp. Dziecko na dzień dzisiejszy jest przewidziane na kiedyś, ale bez skonkretyzowania.

Ja odkładałam 9 lat i żałuję, że tak długo. Tylko praca i jej utrzymanie było motywem do tego, że to odkładanie tak długo trwało. Myślę, że w porę się opamiętałam... jednak mam do siebie żal, że tak długo odkładałam...
Na początku jest trudno, ale jak rodzi się drugie dziecko, to zmienia się perspektywa i człowiek myśli o trzecim, przynajmniej w moim przypadku tak jest, gdy odrzuciłam, pokonałam lęk przed dzieckiem.
*Doti*, mam synka w wieku Twojej córeczki :-)

Nie sądzicie, że większość tych lęków to lęki irracjonalne? To chyba domena matek, że się boją, generalnie matki się boją o dzieci, to jest jeden z aspektów macierzyństwa. Niektóre z mam mówiły mi, że boją się, że nie podołają obowiązkom. Jak pytam babci czy mamy, one też się bały i nadal się boją o swoje dzieci, generalnie przezywają wszystko mocniej niż na to wskazywałyby okoliczności.

Fragile, planowaliśmy pięcioro


[wpis zmieniony przez moderatora]

Słusznie i trafnie stwierdziła ta lekarka.
Ale czy strach może odwieść kobietę od posiadania dzieci? Co mają powiedzieć te, co mają po 5, 7, 9 dzieci? A może strach, lęk maleje wraz z liczbą dzieci? Coś w tym jest, że mamy jedynaków boją się najbardziej...

Trochę mi zjechało brzuch po ciąży, może nie tyle rozstępy, co właśnie rozciągnięcie. Marwiłam się tym, dopóki jedna dziewczyna z 28dni, nie podesłała mi właśnie tego obrazka, jest kapitalny

Treść doklejona: 27.03.15 21:02

Hmm...ja mam 24 lata i myśl, że mogłabym NIE MIEĆ dziecka wypełnia mnie przerażeniem.

Ja zawsze chcialam miec dziecko/dzieci i mysli ekonomiczne akurat nie zaprzataly mi glowe, gdyz sama chowalam sie w nie za fajnych warunkach, a mimo to zyje i mam sie dobrze, zyje mi sie lepiej niz za mlodych lat, a dla kogo innego niz wlasne dzieci starac sie cos miec, czegos sie dorobic... Uwielbiam z nim spacerowac, chodzic na plac zabaw, kupowac mu ubranka i prezenty... To nie to samo co kupowac siostrzencowi.. taka inksza magia.... A kasa.. no coz.. dzisiaj jest, jutro nie ma, nie sposob tego przewidziec i tymi kategoriami decydowac o posiadaniu dziecka, bo nie WIELKA kasa tylko wlasnie bliskosc jest wazniejsza dla dziecka.

Ja napisałam o obawach, co nie znaczy, że mówię "nie chcę mieć dziecka". Bardzo bym chciała, ale są to rzeczy, które z czasem mnie coraz bardziej blokują. Może dlatego, że staję się bardziej świadoma tego wszystkiego co się dzieje wokół... Głęboko wierzę, że kiedyś będę mamą, ale prosto patrzy się na to z perspektywy pięknego słonecznego dnia, kiedy mam do ogarnięcia tylko pracę/szkołę, dom, zakupy i rachunki. Gorzej, kiedy nagle zwala się na głowę tysiąc dodatkowych rzeczy. Wiem, takie jest życie i ludzie sobie dają radę. Jednak czasem przychodzi mi do głowy "wariacki" pomysł, że lepiej gdyby to los podjął za mnie taką decyzję. W 100% świadomie ciężko mi będzie rozpocząć starania. Wiem, "nigdy nie ma idealnego momentu na dziecko" albo "każdy moment na dziecko jest dobry".

cestmoi89: Po prostu, to był ten moment i koniec.

No właśnie, mi się wydaje, że wszystko to kwestia "tego momentu". Jak się poczuje, że to właśnie ten, to wszystkie przeszkody schodzą na dalszy plan.
Choć mam też koleżanki, które nie miały jakiegoś silnego pragnienia macierzyństwa, ale stwierdzały, że skoro są w takim a nie innym wieku (np. 28-29lat), wychodzą za mąż, to się starają od razu po ślubie i kropka. Jedna nawet wprost powiedziała, że ona potrzeby nie czuje, "ale nie chce za kilka lat płakać, że jest za późno". Mnie to trochę wtedy dziwiło, ale to też nie jest tak, że później też wszystko przyjmowała tak "na zimno". Teraz ma dwoje dzieci, rok po roku i jest bardzo szczęśliwą mamą :)

Mamy cudownych i wspaniałych chłopców, w drodze córeczka... nie wiem czy to wina ciąży, czy groźba wojny , ale coraz czesciej dopada mnie strach o nasze dzieci. Rzeczywiście perspektywa z dziećmii bez dzieci zmienia sie diametralnie.

Eleusa: Drogie użytkowniczki, coraz więcej dziewczyn boi się macierzyństwa

Skąd takie dane? Czy faktycznie więcej kobiet deklaruje LĘK przed macierzyństwem w stosunku do lat poprzednich?
Czy ten trend, jeśli faktycznie występuje, to utrzymuje się od dłuższego czasu, czy jest czymś nowym?

Osobiście powątpiewam w to, że kobiety nie mają dzieci, bo czegoś się boją, albo że coraz mniej chcą mieć te dzieci.

Lęk i niechęć to nie to samo.

Być może kobiety obecnie częściej niż kiedyś otwarcie deklarują, że nie planują macierzyństwa, ponieważ współczesny poziom medycyny umożliwia im podjęcie takiej decyzji. W przeszłości nie było to takie łatwe, antykoncepcja i metody zapobiegania ciąży nie były aż tak skuteczne jeszcze do niedawna!

W przeszłości nie chciałam mieć dzieci, ponieważ macierzyństwo nie jawiło mi się jako nic atrakcyjnego. Nie chciałam być matką tak samo, jak nie chciałam być, na przykład, nauczycielką albo spawaczką. No po prostu nie dla mnie i tyle. Czy to znaczy, że boję się uczenia bądź spawania? Ani trochę.

Treść doklejona: 05.07.19 18:31

czajnik: Poza tym, wydaje mi się, że często wszelkie lęki, wątpliwości się wycofują, kiedy kobieta spotka TEGO mężczyznę. I chce wtedy mieć dzieci, nie dla samego macierzyństwa, tylko dlatego, że to będą dzieci z NIM.

Mam dokładnie to samo doświadczenie. O macierzyństwie jako czymś potencjalnie dla mnie zaczęłam w ogóle myśleć, gdy poznałam Tego Jedynego.

Cześć wam strasznie się cieszę na ten wątek ,jutro opiszę swoja historie, i uprzedzam będzie smutna i długa.