dla mnie hipokryzją jest chrzczenie dziecka czy prowadzenie do komunii jeśli się nie żyje zgodnie z założeniami kościoła
próbowałam to mojej rodzinie tłumaczyć jak pojawiła się kwestia chrztu małego (my obydwoje po rozwodzie i ślubu nawet cywilnego nie planujący, do kościoła chodzący tylko na okazje rodzinne czyli chrzty śluby czy ewentualnie rocznica śmierci taty i babci) ale co słyszałam? że taka tradycja więc trzeba
to dopiero jest obłuda :(

moje dzieci chodzą do kościoła z moją mamą; młoda była u bierzmowania ale sama chciała bo ja dałam jej wybór i mimo że w kościele dzieci rzadko to na religię chodzą i jeszcze mówią, że lubią ale jednemu i drugiemu się super nauczyciele (świeccy) trafili i sporo mają o życiu, pomaganiu innym czy jakieś filmy a potem dyskusje o wyborach.
Teraz z chrztem nie wiem co zrobimy, ja to mówiąc szczerze bym nie chrzciła bo mi zwyczajnie nie zależy żeby się dostosowywać ale pod wpływem mamy widzę, że mój chłop wymięka - on chyba jednak zaczyna już myśleć na zasadzie ochrzcijmy dla świętego spokoju bo taki zwyczaj i tradycja.

TEORKA: W sensie wydaje mi się, że z Lukiem braliście ślub normalnie kościelny (popraw mnie jeśli się mylę) czyli zakładam że jesteście katolikami.

TEORKA: Ale inaczej traktowana jest dziewczynka, która ma rodziców katolików, mieli oni ślub kościelny, ale potem się tak odwrócili od wiary że dziecko właśnie też na religię nie chodzi.Tu już komentarze są zupełnie inne.Że obłuda, że hipokryzja, że sami ślub wzięli a dziecko blokują itp itd

Braliśmy kościelny ślub, ale... 10 lat temu, jak zapewne pamiętasz

Przez ten czas wiele rzeczy się zmieniło w naszych poglądach na temat wiatry katolickiej, na temat kościoła, na temat całego chrześcijaństwa.
Decyzja o zmianie wiary, a może bardziej o odrzuceniu wiary chrześcijańskiej dojrzewała w nas od mniej więcej 2015 roku i teraz jesteśmy już niewierzący w wiarę chrześcijańską/katolicyzm.

TEORKA: Trochę inaczej jednak na takie dziecko patrzą panie, rodzice, otoczenie.

Nas nikt nigdy nie zapytał, dlaczego jedna czy druga na religie nie chodzą, nikt nie pytał, czy mamy ślub kościelny czy nie.
Po prostu przyjęli to do wiadomości, tj. nasze oświadczenie o braku woli uczęszczania dziecka na zajęcia katechetyczne/religię.

°Agata°: Środa super podejście u Was jest. Ciekawa jestem jak to naszym przyszłym przedszkolu wygląda. A powiedz mi dzieci nic nie mówią że Twoje córki nie są na religii? Ja wiem ze to od samego dziecka nie wyjdzie ale powtarzają to co słysza od rodziców.

Szczerze?
Ja sama jestem bardzo pozytywnie zaskoczona podejściem i w szkole i w przedszkolu do tej poniekąd specyficznej sytuacji dla "cioć" i Pań w szkole.

Kalina poszła do zerówki z prywatnego przedszkola i od razu na religie jej nie puściliśmy, w trakcie tych zajęć ona szła na zajęcia do innej grupy - nigdy się nie skarżyła, żeby dzieci ją wyśmiewały czy coś. Jak pytały dlaczego nie chodzi na religię, to odpowiadała zgodnie z prawdą, że nie wierzymy w "tego Boga".

A Jaśmina? Myślę, że dzięki temu, że jej też od razu na religię nie daliśmy, to dla innych dzieci będzie to całkiem normalne, że Ona akurat nie chodzi na religię.

My oboje z mężem też mamy wszystkie sakramenty ale już jako dorośli ludzie mamy jednak inne zdanie na temat wiary i kościoła (któremu daleko teraz do samej religii). Kościół stał się polityczny i bardzo konserwatywny jak na te czasy. Kiedyś u mnie na religii uczylismy się o religii, o Bogu o Jezusie a teraz lekcje te maja całkiem inne nastawienie.
Nie chciałabym właśnie żeby moje dziecko na religii dowiedziało się że in vitro to grzech, że pójdzie do piekła, a jak zje w piątek mięso to będzie grzech (ja byłam w szkole przez to prześladowana przez takie rodziny które "sponsorowal ksiadz").

U nas też są problemy z rodzicami..Bo jak to tak, taka tradycja, że chcą zobaczyć dzieci w białych sukienkach. Tylko co mi z tego że dziecko pójdzie do komuni jak ja później nie bede z nią chodziła na msze.

No właśnie Gaba, dotykasz chyba sedna sprawy
Wg kościoła większość rzeczy to zło, większość rzeczy wyklucza ludzi naprawdę wierzących, z życia we wspólnocie.
Dla mnie to chory system.

Asia.... moja mama jest bardzo religijną osobą, co tydzień w kościele, na wszystkoch waznych i mniej waznych mszach bywa i modli sie gorliwie.
I ona, taka wiejska kobita nas zrozumiała, aczkolwiek niełatwo jej się z tym pogodzić, natomiast moi teściowie twierdzą, że nasze dzieci "Nie mają przykladu", bo nie chodzą na religię, bo do komunii ich nie opuszczamy etc. - zaściankowość bije po oczach. Teść to nas już tylko toleruje, nasze dzieci również, my jesteśmy Ci źli.
A jaki był foch, kiedy ksiądz przyszedł po kolędzie, a my nie zeszliśmy na dół...
Wszystko zależy od ludzi i ich podejścia do prawa wyboru, moi teściowie mówią wprost, że to im się w głowie nie mieści- wyjść z religijnych rodzin i odrzucić "rodzimą" wiarę...
Rodzimą nie bez powodu napisałam w cudzysłowie...

A my, napiszę wprost odkąd zerwalismy z wiarą chrześcijańską, czujemy się wolni- po prostu i absolutnie nie czujemy się gorsi, czy inni.

Gabcia_I: żyjąc z moim rozwodnikiem w świetle kościoła słabo to wychodzi

mina księdza jak się dowiedział, że nam się "skład" rodzinny zmienił i że po rozwodzie jesteśmy więc nam się kartek nie zostawia

Środa: Wszystko zależy od ludzi i ich podejścia do prawa wyboru, moi teściowie mówią wprost, że to im się w głowie nie mieści- wyjść z religijnych rodzin i odrzucić "rodzimą" wiarę...

moja mama powtarza "nie tak byłaś wychowana" i do kompletu uderza w płacz; pomijam już rzucanie słuchawką albo wcześniejsze teksty, że rozwód to przez to że Boga w domu nie było

elfika: hipokryzją i robieniem pod innych, dla świetego spokoju się brzydzę.

elfika, to wszystko, według mnie wynika z niewiedzy, z tradycji w jakich zostaliśmy wychowani, z wartości, które nam wpajano od najmłodszych lat.
Jak mój teść kiedyś powiedział, że on by się wstydził do kościoła w niedzielę nie jechać i że pojąć nie może, jak mogliśmy porzucić wiarę chrześcijańską po wyjściu z takich religijnych domów, to mu odpowiedziałam, że tylko krowa zdania nie zmienia i to był gwóźdź do przysłowiowej trumny, ale przynajmniej od tamtej pory temat kościoła i wiary nie jest przez niego z nami poruszany.

MrsHyde: moja mama powtarza "nie tak byłaś wychowana" i do kompletu uderza w płacz; pomijam już rzucanie słuchawką albo wcześniejsze teksty, że rozwód to przez to że Boga w domu nie było

To moja mama, jak wyżej napisałam bardzo religijna osoba zaakceptowała nasz wybór i mimo, iż ciężko jej się z tym pogodzić, w żaden sposób nie dała nam odczuć, że jesteśmy źli/niedobrzy/niegodni etc.
Kocham ją za to, bo traktuje nas tak samo jak wcześniej, a naprawdę jest kobitą prostą i wychowywaną w bardzo religijnej rodzinie.


Ja mam cztery siostry i brata i jedna siostra pozostała mocno w tej wierze (najstarsza), reszta ma z kościołem nie po drodze, ale niestety żyją w hipokryzji - mój brat i bratowa powiedzieli wprost, że dadzą chłopaków (swoich synów) do komunii, ale tylko dlatego, że tak wypada. Nas "podziwiają", ale sami nie potrafią wyzbyć się tego, w co sami tak naprawdę nie wierzą... Przykre to, ale ja nie neguje, robią co chcą, nie mnie to oceniać.

Ale wiecie co, każdy żyje jak chce. I uczestniczy w kościele bądź nie, tez jak chce, jak uważa. I to chyba jego sprawa co jest tutaj jego motywacją. Ocenianie tego jest dla mnie po prostu słabe. Nazywanie hipokryzją czyjejś motywacji jest kiepskie.
Moje dziecko chodzi na religię choć akurat uważam, że może takie maluchy są jeszcze za małe na to bo to jednak jakaś abstrakcja dla nich. Uważam za błąd przedszkola, że religia jest w środku dnia a nie na koniec lub początek. Tak by było lepiej dla dzieciaków, które nie chodzą.

Ja nikogo nie oceniam, absolutnie - każdy wierzy w to, w co chce i każdy żyje tak jak chce.

_Isia_: Uważam za błąd przedszkola, że religia jest w środku dnia a nie na koniec lub początek

Też myślę, że tak powinno być i nawet poruszyłam ten temat z panią dyrektor szkoły, ale mówi, że ciężko jest cos takiego praktykować i ustawić tak, żeby wszyscy byli zadowoleni.

Miałam się zorientować, jak to prawnie wygląda, ale wiadomo, permanentny brak czasu spowodował, że do tej pory się z tym nie zaznajomiłam.

U nas Kalina w zerówce szła do innej grupy, teraz w pierwszej klasie chodzi na świetlicę szkolną.

A Jaśmin w przedszkolu do innej grupy, dlatego dla mnie póki co to też nie ma znaczenia, jak będą starsze, w sensie Kala to na pewno się tym zainteresuję dogłębniej.

MrsHyde: rozwodnicy tworzący nowy związek i rodzinę są bleeee ale już jest ok jeśli żyjesz jako rozwodniczka i bzykasz się na lewo i prawo ale z żadnym nie zamieszkasz więc grunt że lecisz do spowiedzi

Z ciekawości - czy księża robią problemy dzieciom, których rodzice są rozwiedzeni, a które to dzieci przystępują do I komunii czy bierzmowania?
Bo mnie ksiądz powiedział, że z komunią starszaka "będzie problem" skoro nie mamy kościelnego ślubu.

Zalezy od patafii.u nas ksiadz powiedzial ze moze udzielic chrztu na szybko na zachrystii z jednym swiadkiem.

MrsHyde, to skoro chcesz nazywać rzeczy po imieniu i ktoś tam jest dla Ciebie hipokrytą to równie dobrze Ty dla kogoś jesteś kims kto żyje wbrew tradycji, bez Boga czy jak to tam Wasze mamy określają. Ani to miłe ani potrzebne takie gadanie.
Ja się z takim podejściem jak Twoje nie zgadzam. Każdy robi jak uważa, ma swoje powody i nikt nie powinien określać czy sa wystarczająco dobre czy nie.

MrsHyde: Każdy z nas ma prawo do wyrażenia swojego zdania i jeśli mi coś nie pasuje to o tym głośno mówię ale zauważ, że NIKOMU nie narzucam mojego poglądu, zdania, stylu życia czy wiary (a to próbuje zrobić moja mama, często szantażem emocjonalnym chociażby).

I według mnie tu jest pies pogrzebany...

Ja, jako w uproszczeniu ta niewierząca nie mam prawa w ogóle wyrażać się o KK, ale na odwrót proszę bardzo. Przykre to trochę, ale ja sobie tym zwyczajnie głowy nie zaprzątam.

KK jest nietolerancyjny, zawsze był i będzie - trzeba się z tym pogodzić po prostu i żyć dalej.

MrsHyde, dla mnie nazwanie kogoś hipokrytą wykracza poza ramy normalnej dyskusji i jest obrażaniem kogoś.

Hydro, ale wszyscy wierzący znajomi się tak zachowywali? Może nie generalizujmy, że każdy katolik to taki oszołom. Te oszołomy rzucają sie w oczy najbardziej. Ja jestem wierząca a jestem w ogóle przeciwna religii w szkole, wieszaniu krzyża w szkole i miejscach publicznych, nawiązania do wiary katolickiej w preambule konstytucji, idei nawracania niewierzących itp.

Isia, czytaj ze zrozumieniem
Nikogo nie nazwałam hipokryta Tylko stwiedzilam ze pewne zachowania sa hipokryzja (za wiki:
Zachowanie lub sposób myślenia i działania charakteryzujący się niespójnością stosowanych zasad moralnych)
Tyczy sie to przecież nie tylko kwestii kościelnych ale i ogólnie podejścia do zycia i tak jak sie wczytasz opisuje tu dość dokładnie moja syt i spostrzezenia

A ja powiedziałam, że pewne zachowania są sprawą innych ludzi i widać im odpowiadają i są zgodne z ich zasadami i potrzebami i nie powinno się tego komentować czy szeregować jako hipokryzja czy szczerość. Tak? Nie mój biznes co kto robi w życiu i dlaczego, dopóki mnie nie krzywdzi.
Nie pozwalam innym komentować swoich wyborów i swojego życia i tak samo nie pozwalam sobie na takie komentarze wobec ludzi.

Hydro, nie doczytałam dokladnie, wybacz. Ale z czego te zachowania wynikały? Dla mnie takie nachalne pchanie się ze swoją wiarą może i jest próbą pomocy ale głupią i nieprzemyślaną. Nie każdy ma dość taktu i wyczucia. Czasem też nie dość rozumu. Ale chyba w dobrej wierze chcieli pomoc, nie?

I może juz kończąc tę dyskusję z mojej strony, napisze tylko, że ja już dawno nie utożsamiam Boga z kościołem. To co powie ksiądz z ambony to nie jedenaste przykazanie. I już.

A ja się absolutnie nie czuje urażona, obrażona ani pogniewana jeśli ktoś nazywa mnie hipokrytką oraz to co robię hipokryzją.
Nie obrażam się, bo sama doskonale sobie zdaje sprawę że nią jestem
Trzeba nazywać rzeczy po imieniu.
Natomiast uważam, że moja hipokryzja nikomu krzywdy nie robi więc czuje się jakby usprawiedliwiona delikatnie.

Hydro, dużo siły i życzę Ci/Wam, żebyście 2019 był dla Was mega dobrym rokiem <3

Taka nieudzielajaca sie jestem, ale wrzuce swoj kamyczek do dyskusji.

Kosciol katolicki jest mi coraz blizszy... Nieoczekiwanie dla mnie. Od dekady bycia na emigracji za oceanem - tak to sie wszystko transformowalo we mnie. Zanim wyjechalam bylam wlasciwie antyklerykalna, chociaz nie tak, zeby na kosciol bluznic (no moze byla krytyka i psioczenie...) - co to, to nie.

To ma oczywiscie zwiazek z bardzo osbistymi wyborami i osobista droga. Moze jeden najwazniejszy wniosek i powod, ze tak powracam "na lono", to ten, ze skrajny indywidualizm, ktory wyznawalam wczesniej - nie zapewnil mi szczescia w zadnej mierze. Wrecz przeciwnie - spowodowal pogubienie, wewnetrzne konflikty i rozdarcia.
Moze tez nie chcialam byc hipokrytka (czy czuc sie jak hipokrytka), bo dzieci ochrzilam, a na msze nie chodzilam. A teraz (chcac byc "correct") planujemy slub koscielny i wiem, ze mnie osobiscie (i malzonkowi) - przyniesie to ogromny dodatkowy spokoj. Te wszystkie sakramenty.
I to bardzo piekne uczucie - powrocic do tego, co sie kochalo w dziecinstwie. Wybaczyc te smutne skojarzenia zwiazane z kosciolem (w pewnym momencie kk zaczal kojarzyc mi sie bardzo smutno), popatrzec na wszystko zupelnie na nowo.

Treść doklejona: 01.02.19 06:54
Odbieramy zwykle starszych, prostych ludzi, tych podazajacych za tradycja – jako malo odwaznych, zasciankowych, malostkowych. Tymczasem oni nie potrafia przekazac – jak bardzo mocno czuja ‘to cos’. Nie potrafia ubrac w slowa, jak bardzo mocno wierza, jak nie umieliby sobie poradzic bez ‘tego czegos’. Mam na mysli cala duchowosc, najrozniej wyrazana i odbierana. Prosty czlowiek nie umie o niej rozmawiac pieknie, natomiast bardzo gleboko ja czuje. I czesto ten prosty czlowiek wybiera forme najbrzydsza, niedopuszczalna;) – zeby cos przekazac. I konczy sie na rozlamach w rodzinie. Ale ten, kto jest choc troche bardziej swiadomy, powinien zawsze delikatnie do calej sytuacji podejsc. Wysluchac, usmiechnac sie, pokazac szacunek – ze ktos czuje wlasnie tak. W koncu nie forma jest najwazniejsza, tylko tresc.
Czasami ci starsi wlasnie obieraja sobie za misje walke z mlodszymi, buntujacymi sie.. Chca nimi potrzasnac zdrowo, bo rzeczywiscie sobie pewnych rzeczy nie wyobrazaja… Bo gdyby im zabrac cala ‘transcendencje’ – czuliby sie jacys pusci lub okaleczeni.
W sakramentach i rytualach tkwi wielka moc (oczywiscie nie kazdy musi to czuc) – dajaca pewnosc siebie, pozcucie godnosci i poczucie sensu.

Dla mnie tez duchowosc (najszerzej rozumiana) jest najwazniejsza. Jest ponad tym, co mam, ponad tym, co sama stworzylam. Mam na mysli rodzine i wszystkie moje zwiazki z innymi. Zreszta to wszystko sie przenika, wiec nie sposob tego w jakis sposob porownywac, czy ustawiac w hierarchii.

Fakt, bajka jest bardzo dobra. Mówi o szacunku, o miłości, o śmierci. Jest pełna różnych uczuć. Wyłam jak bóbr. Mojemu mężowy też łezka spadła. A Krysia była zadowolona.

Ja też polecam, sama płakałam jak bóbr.
Jak dla mnie świetnie przedstawia sprawy życia i śmierci oraz według mnie jest to jedna z najfajniejszych bajek, jakie powstały.

Ja obejrzałam wczoraj, bajka jest na prawdę piękna. I myślę że małemu człowiekowi wyjaśni wszystko czego nie rozumie :)