POMIDOROWA DAY TODAY :D

nightingale_84: I przy jednym posiedzeniu.. z jednego cycka.. odciagnelam.. UWAGA! 130ml!!

zazdraszczam



u mnie dzisiaj spaghetti, też pomidorowe

a wlasnie - kieddy z dzieckiem mozna w taki mroz wyjsc??
pediatra wczoraj nas ochrzanila, ze wozkiem przyjechalam.... ze z dzieckiem takim malym to tylko max do -1 mozna..... a wszedzie czytalam, ze do -10.....

Trochę przewrażliwiona ta lekarka, jasne że do -10można z dzieckiem wychodzić, przecież nie każdy ma samochód, tylko nasmarować buźkę kremem na mróz, ubrać porządnie i git
Wszystko zależy też od wiatru, bo jak wieje to temperatura odczuwalna jest niższa

Ja też slyszałam, że do -10 można wychodzić.
Choć tak jak Kachaw pisze jak wiatr jest duzy to nawet i przy 0 stopniach nie wychodze..

Talinka: pediatra wczoraj nas ochrzanila, ze wozkiem przyjechalam.... ze z dzieckiem takim malym to tylko max do -1 mozna..... a wszedzie czytalam, ze do -10.....

Talka, a zahartowałas najpierw Małą?
To sie robi tak, że wystawiasz na balkon w pełnym rynsztunku, zaczynasz od 10 minut i codziennie zostawiasz 5 min dłużej. jak dojdziesz do 40 i nic dziecku nie jest (bez katarku etc0 to można sobie wyjść spokojnie na otwartą przestrzeń.
Twoja córeczka jest jeszcze malutka i szczerze mówiąc tez bym Cie ochrzaniła, że jakies wypady w wózku odstawiasz na dłuższą metę.
ja i tak w taka pogode, choć słonko mi własnie grzeje plecy przez szybę, nie wychodze, bo jak mnie szczypie w nos, to co dopiero maleństwo.

aha. no to myślę, że nic jej nie będzie zimny hów najlepszy!

no wlasnie.... mama mi opowiadala, ze sasiad z synem w mrozy wychodzil, az sie sasiedzi krzywili.... a syn do dzis nie choruje....a ma ponad 40 lat

Wiecie, ostatnio o tym z moją mamą rozmawiałam. w dużym skrócie, doszłyśmy do wniosku, że z jednej strony mówi się, że kobiety taki ekarierowiczki i zostawiają dzieci w żłobkach by do pracy wrócić, ale - pomijając przypadki, kiedy to konieczne ze wzgłędów finansowych oraz przypadki karierowiczek, które to robią z pełną świadomościa - to w przypadku takim jak u mnie / u czesci z Was, że zostajemy z własnej woli na wychowawczym, kombinując zleceniami albo po prostu majac taka mozliwość finansowo, cżesto się czuje presje otoczenia. ja tak czuję. Niby kazdy jak sie go zapyta, to popiera to, ale zadaje tez pytania, co z kariera, a czy sie nie boję potem wypaśc z rynku pracy etc etc. I to zarówno mój mąż o to pyta, choć wiadomo, że eni robi tego celowo, jak i reszta rodziny i przyjaciół. po prostu czuję takie ciśnienie, że sie musze tłumaczyć, że nie, nie jestem leniem, który nie chce pracowac, tylko chcę wykorzystać ten czas dla dziecka.
niby kazdy mówi, że rodzina najwazniejsza, ale jak przyjdzie co do czego, to sie okazuje, że tylko teoretycznie.

Magdalena: po prostu czuję takie ciśnienie, że sie musze tłumaczyć, że nie, nie jestem leniem, który nie chce pracowac, tylko chcę wykorzystać ten czas dla dziecka.niby kazdy mówi, że rodzina najwazniejsza, ale jak przyjdzie co do czego, to sie okazuje, że tylko teoretycznie.

O to, to! Dokładnie tak to odbieram. Jak łatwo przychodzi szufladkowanie innych - zostaje z dzieckiem, znaczy, że jej się nie chce pracować.

To witajcie w klubie
Poza moim mężem, który bezapelacyjnie jest za tym, żebym była z dziećmi w domu, 95% znajomych czuję się w obowiązku poinformować mnie, że robię głupstwo. Bo świetne stanowisko, perspektywy, firma, bo awansowałam. Mój szef wprost mi stwierdził, że za 10 lat będę mojej decyzji żałowała.
Czuję na sobie cholerną presję, wszyscy ode mnie oczekują, że wrócę do pracy- nawet moi rodzice. Tekst taty "siedzisz w domu i się lenisz" to standard. Odpowiadam, że wolę sama siedzieć i się lenić, niż obcej babie (=opiekunce) płacić za lenienie się.
Ale patrzę na moją koleżankę z działu, która ma siedmioletnią córeczkę i 5 dni w tygodniu jest za granicą, wraca do domu tylko na weekendy i opowiada nam w ramach anegdotki, jak to przyszła po córkę do szkoły i wszystkie nauczycielki zleciały się ją oglądać, bo nie mogły uwierzyć, że mała ma mamę. Dla mnie to jakoś nie było śmieszne Nie chcę tego. Dopóki mój mąż jest w stanie nas utrzymać, chce być z dziećmi, bo teraz mnie najbardziej potrzebują.

Ja to w ogóle odkąd pracuję (przed ciążą pracowałam już 5 lat na etacie) marzyłam o tym,że jak zaciażę i potem urodze, to to będzie taki czas tylko na życie prywatne. i wcale mi se nie nudzi, jestem szczęśliwa, czekam z utęsknieniem na wiosnę i lato, kiedy będziemy mogły spędzac dni na swiezym powietrzu. Co więcej, mam teraz nowe marzenia, nowe zainteresowania - widze, jak praca w korporacji, która pochłaniała więckszość mojego czasu i mysli, ograniczała mnie. owszem, byłam fachowcem, było ciekawie, ale teraz wiem, że to nie była moja pasja. i mam teraz marzenie, żeby robić coś, co kocham, a nie tylko cos, co umiem
więc zamierzam jeszcze tym wszystkim moim troskliwym misiom pokazac fige z makiem

Fajnie, jak szefostwo popiera, ale szczerze mówiąc, moim zdaniem, to największa walke kobieta musi stoczyć ze sobą. Bo wiadomo, że się wczesniej ileś tam lat poświęciło na wypracowanie pozycji zawodowej czy zdobycie po prostu wykształcenia i pracy, a taka przerwa to, nie oszukuj my się, luka w życiorysie i w dzisiejszym głupim świecie, w którym nawet do pracy przy mopie chcą CV, to wiadomo, że jest to tam jakiś przestój w karierze. Dla mnei więc najtrudniejsze było dojście do tego, co jest dla mnie rzeczywiście w życiu wazne. Żeby potem nie żalować.

Dziewczyny powiedźcie mi czy mogę jeść chrupki kukurydziane i płatki kukurydziane? Niby na chrupkach piszę że nie zawierają glutenu ale czort ich tam wie.
O pomidorowa muszę spróbować w weekend jak na razie wróciłam do nabiału małymi kroczkami i jest dobrze.

Odbiegnę trochę od tematu...
Już niedługo moje dziecko....

Zazdroszczę wszystkim mamom, które mogą zostać w domu i poświęcić się macierzyństwu.... Ja nie wiem jak będzie wyglądało nasze życie po moim powrocie do pracy. Mam totalnie beznadziejne godizny pracyl od 12-20... plus dojazdy.... Nie będę się prawie w ogóle widywała z Tadziem A na urlop wychowawczy nie stać mnie za cholerę....

Byliśmy na spacerze i było wspaniale. Pogoda boska i wcale nie jest tak zimno Tadzio jeszcze sobie śpi w gondoli przy uchylonym oknie

myszerej: Zazdroszczę wszystkim mamom, które mogą zostać w domu i poświęcić się macierzyństwu.... Ja nie wiem jak będzie wyglądało nasze życie po moim powrocie do pracy. Mam totalnie beznadziejne godizny pracyl od 12-20... plus dojazdy.... Nie będę się prawie w ogóle widywała z Tadziem A na urlop wychowawczy nie stać mnie za cholerę....

Rozumiem Cię doskonale. Ja też z przyczyn finansowych wracałam za pierwszym razem od razu po macierzyńskim. Wiem, jak jest ciężko, szczególnie, gdy priorytety w głowie są już inne niż były w czasach przed dzieckiem... Ale nic na to nie można poradzić, czasem inaczej się nie da

Dowiedziałam się, że w 3 i 6 miesiącu życia dziecka na patronażu powinna być pielęgniarka środowiskowa. Był ktoś u Was? U mnie nie, bo zapomniałam deklarację złożyć jak się okazało. Ale przyjaciółka mojej teściowej nas "weźmie" pod swoje skrzydła.
Za tydzień się szczepimy, fuj!

mnie tam nie zależy, żeby ktoś przychodził. Pytam z ciekawości, czy w ogóle ktoś się pojawia :)
I tam jestem w przychodni przynajmniej co 6 tygodni i widzą, że dziecko jest w dobrym stanie więc pewnie też dlatego nikt się do nas nie wybrał.

w sumie ja też nie rozumiem.... Muszę zapytać tą znajomą co ma na celu ten patronaż.

ja musiałam dojrzeć do decyzji o pozostaniu w domu, a dokładniej pomógły mi w tej decyzji różne sytuacje po drodze. Mam wrażenie że wszystko się 'sprzysięglo' abym postanowiła zamknąć firmę i zostać mamą na pełen etat - co mi chodziło po głowie ale ... zawsze było to ALE. Mieliśmy nianie - nie sprawdziła się. W mojej małej firmie pracownica która miała robic ta podstawowa robotę najpierw wpadła na pomysł że akurat jak mam maleńkie dziecko to zrobi sobie korekte wzroku (ponad miesiąc na L4 więc ja musiałam robic swoją i jej robotę) a miesiąc po powrocie złamała nogę więc znowu L4. Odrobiłam straty strasznym wysiłkiem. I postanowiłam że to jest do bani bo nic nie robię na 100% a jeśli muszę wybierać pomiędzy firma a dzieckiem - to wybór jest prosty. Dodam że stać mnie na zostanie z dzieckiem - kokosów nie ma ale do gara mam co włozyc. :-) I tak mam zamiar 'bimbać' do przedszkola :-) A praca - nigdy nie miałam problemów ze znalezieniem, mam spore doświadczenie więc te 2-3 lata przerwy nie powinny wpłynąć na całościowy ogląd

aneta01: Muszę się porządnie wyryczeć chyba, żeby wziąć się w garść

Płacz, płacz.... to pomaga

szczypta_chilli: Te kobiety , które wracają do pracy z wyboru nie muszą byc skazane na potępienie.

Ale nikt tak tu nie twierdzi. Ja widzę w swojej pracy coś kompletnie odwrotnego - nie wracasz po macierzyńskim, to jesteś leniem, kurą domową bez ambicji i najwyraźniej macierzyństwo zeżarło ci mózg, skoro tak postanowiłaś. A tak naprawdę każdy sam wie najlepiej, co dla niego i dla jego dziecka dobre, więc po cholerę przypinać takie etykietki?

szczypta_chilli: Ja znowu słyszłam teksty " jak to do pracy wracasz? a kto z małą? Bieeeedactwo"

Tak źle i tak niedobrze Jedno jest pewne - ludziom nie dogodzisz. Więc olać ich

Pierwsze łzy! Może mało szczęśliwie, bo gazy młodą męczą....