beagraf: hydrozagadka a ja się właśnie zastanawiałam gdzie - jeśli donoszę (muszę tym razem) - czy rodzic w Gliwicach. A jak to z tą swoją położna - mieliście opłaconą?

Tak, wykupiliśmy usługę indywidualnej opieki. A namiary na nią dostałam z bardzo wiarygodnego źródła i powiem, że warto, bo dawno nie spotkałam kogoś tak pozytywnie zaangażowanego w swoją pracę. Jakbym jeszcze kiedyś miała rodzić to na pewno tam i na pewno z tą samą położną

Treść doklejona: 05.07.12 07:25
Sliwson, chylę czoła, dobrze, że już po wszystkim

mi jak rodziłam Gosie przez CC w 31,4 tłumaczyli , ze lepsza cc bo jest mniej obciazajaca dla tak małego dziecka, nie ma ryzyka niedotlenienia a przeciez nie wiadomo w jakim stanie urodzi sie dziecko, wiec trzeba je maksymalnie wspomóc.
Co do uzywania nozyczek skalpela to skalpelem tnie sie szybciej łatwiej nim operowac, byc moze lekarz podjał taka decyzje bo chodziło mu o cenne sekundy, nie wiem to tylko takie moje gdybanie.
Silwson powiem ci na pocieszenie, ze ten strach potem sie zapomina i ta trauma mija, najwazniejsze , ze mały zdrowy i rosnie reszta jest niewazna.

Treść doklejona: 05.07.12 09:14
i dziewczyny taka moja refleksja - nie nakrecajcie sie na idealne porody wg ksiazkowych wytycznych bo w zyciu róznie bywa a potem rozczarowanie szybko moze sie przemienic w depresje poczucie zalu krzywdy itp. pewnie, ze super jak wszystko jest jak w bajce, ale jak nie to trudno, najwazniejsze, zeby mama i dziecko czuly sie dobrze i szczesliwe przez ten porod przeszły

Vsti pieknie

Vsti cudnie! Aż sie Poplakalam...:)))

Porod wspominam bardzo dobrze, nawet przy szyciu powiedzialam: "kurcze ja nawet nie zdarzylam sie zmeczyc" :D Doktorka sie smiala, ze nadaje sie na "Matke Polke", bo tak sprawnie poszlo :) Za to pierwsze dni pologu daly mi w kosc niezle :/

vsti ja tez pierwsze dni plogu wspominam gorzej od porodu! Super opis :)

a o to i nasza historia

A więc 7go lipca w sobotę, trzy dni po terminie pojechałam rano do św zofii na moje pierwsze ktg. Przychodnia była totalnie pusta, a jedynymi pacjentkami jak się okazało były moje dwie, dawno niewidziane znajome-to też plotki trwały przez całe zapisy.
Oczywiście na zapisie nic nie wyszło Fran się ukrywał, maszyna wariowała, skurczy brak. Potem długo musiałam czekać na wizytę lekarską, na której dowiedziałam się że szyjka była bardzo miękka przepuszczała chyba 1,5 palca.
Tak jak czułam dr potwierdziła że franek cały czas wysoko, a że spora ilość wód- spora ale w normie powoduje że główka balotuje i nie może wejść w kanał. Pani dr poprosiła też bym powtórzyła zapis ktg z uwagi na to umykanie franka. Następne ktg miało być w poniedziałek
Całość badań trwała od 8 do 12 byłam wykończona a jeszcze samochód stał w pełnym słońcu więc myślałam że w nim umrę.
Nim do niego weszłam zadzwoniłam do mojej położnej która powiedziała że do poniedziałku t my urodzimy, ja też byłam bardzo za tym bo akurat w niedziele moi rodzice mieli się zajmować Felkiem. Tak więc ustaliłyśmy plan działania i umówiłyśmy się że jesteśmy w kontakcie.

Po moim powrocie do domu, mąż pojechał do pracy a my zostaliśmy z felkiem sami. Lekko się denerwowałam bo miałam regularne, bezbolesne twardnienia brzucha co 5 min. Ale wiedziałam że dopóki nie bolą to spoko.

o 20.00 wykąpałam i położyłam Felka,byłam w totalnym szoku że zasnął od razu( przez ostatni tydzień zasypiał przez 4 godz z uwagi na te straszne upały). Coś czułam że to musi być znak. Korzystając z wolnego wieczoru usmażyłam wielką michę kotletów i napisałam instrukcję dla moich rodziców jak postępować z Felem w sytuacjach niestandardowych:).

o 22 zadzwoniłam do położnej powiedziałam o tych twardnieniach i że zaraz zaczynam moją akcję z laktatorem- dzień wcześniej siedziałam z nim 7 min i w nocy miałam nieregularne skurcze. Teraz miałam z nim siedzieć godzinę.
tak więc przez godzinę pobudzałam brodawki laktatorem i po jakiś 2 minutach moje twardnienia przeszły w regularne skurcze- i już wiedziałam że to jest to. Po skończonej akcji doszło jeszcze krwawienie. Zadzwoniłam do położnej i na 1.15 umówiliśmy się na izbie. W między czasie wrócił mój m i przyjechała moja mama żeby zostać z felem w domu.

Na izbie Monika zbadała mnie i okazało się że szyjka zgładzona a rozwarcie ma 5cm. Zapadła decyzja że rodzimy. Poszliśmy na sale porodową gdzie się przebrałam i o 1.30 zostałam podłączona do ktg na którym nie wyszły żadne skurcze chociaż ja czułam regularne co 5 minut.
Przez następne 1,5 godziny skakałam na piłce, chodziłam jak bocian i robiłam przysiady. Generalnie rozpierała mnie energia a moja położna pozwalała mi na wszystko na co miałam ochotę.

O 3 rano rozwarcie miało 7cm. Monika zapytała się czy wyrażam zgodę na przebicie pęcherza, uprzedzając mnie że po tym skurcze będą dużo bardziej bolesne i częstsze. Zgodziłam się bo wiedziałam, że bez tego główka nie wejdzie w kanał, więc nie było na co czekać. Skurcze faktycznie stały się silniejsze ale dawałam radę wisząc na drabinkach i kucając w skurczu. M ratował mnie masując mi krzyż.

około 4.00 zdecydowałam że położę się jednak na łóżku, jakiś czas poźniej przy 8cm pojawiła się silna potrzeba parcia, problem polegał na tym, że główka cały czas nie była w kanale i Monika musiała naprowadzać Frania swoimi rękami uciskając na mój brzuch. Nie powiem parte bolały ale i mąż i położna mówili że świetnie mi idzie i że jestem bardzo dzielna. Ja starałam się koncentrować tylko na tym by z całych sił przeć,zwłaszcza że skurcze miałam dosyć krótkie i główka szybko się cofała.

W niedzielę 8go lipca o godz 4.50 pojawił się franek. Pamiętam tę ulgę gdy główka pojawiła się na zewnątrz i mogłam jej dotknąć a potem jak wyszły ramionka i reszta już poszła gładko. Od razu dostałam go na brzuch, potem obejrzałam sobie łożysko i pomacałam tętniącą jeszcze pępowinę, którą potem przeciął m. Franio od razu zaczął ssać mleko.

Pamiętam że cały czas mówiłam do Frania że jego starszy brat to to i tam to, że Felek go nauczy chodzić na kolanach i jeść wszystko co możliwe. Jakoś nie dochodziła do mnie myśl że leży na mnie mój młodszy synek...

Po dwóch godzinach przyszedł pediatra by obejrzeć nasz skarb. Franek ważył 3550gr mierzył 57cm dostał 10pkt wszystko było doskonałe. Pózniej poszłam pod prysznic i przeszliśmy na luksusową 2osobową salę gdzie spędziliśmy 3dni.

Po moim pierwszym porodzie nie sądziłam że drugi będzie tak zupełnie inny. Bałam się przenoszenia, wywoływania, ale i tego że zacznie się niespodziewanie a ja nie będę miała z kim zostawić Fela. Tym czasem wszystko było jakby zaplanowane i do końca kontrolowane.

To co było też inne, to moje podejście do bólu, przy pierwszym porodzie się go bałam i wzięłam zzo, teraz przy każdym skurczu wsłuchiwałam się w swój organizm, zamykałam oczy i mówiłam teraz skurcz narasta więc zaraz się skończy i ból minie- to mi bardzo pomogło. Nie walczyłam z nim a raczej starałam się wczuć w niego trochę jak serfer który musi dobrze trafić na fale...

Jestem zadowolona z decyzji o położonej- ten komfort, że jest pod telefonem, że na pewno nie zostanę odesłana i jej obecność przy porodzie, to że wierzyła we mnie do końca. Wiem że każde następne dziecko chce rodzić właśnie z Nią.

Jestem dumna z siebie że przez całe 4 godziny nawet nie padło słowo znieczulenie, a jedyną formą złagodzenia bólu był ciepły woreczek z pestkami wiśni, którym m masował mi krzyż.
Nie dostałam też żadnej oksytocyny, bo gdy skurcze łagodniały wystarczyło że pomasowałam sutki i już było super. Do tej pory nie wierzę że tak można wpływać na swój organizm.

Przy ostatnim parciu została nacięta blizna po pierwszym porodzie, nie czułam samego momentu cięcia za to zszywanie mnie bolało i boli do tej pory jak siedzę na krześle i wam to wszystko piszę:).

Wiem że gdyby nie to że główka się nie wstawiła, akcja mogłaby być jeszcze szybsza ale dla mnie była to i tak bajka której wam i sobie również życzę.

Teraz uczymy się życia we czworo, na razie jest ciężko,ale wierzę że z każdym dniem będzie lepiej i że pewnego dnia nasz model rodziny 2+2 zamienimy na 2 +3 a potem może i 4 :)

MKD

Peppermill: Aż chce się rodzić...
--

ano chce... chce... drugi raz się chce może będzie lepiej ...

Wspaniały poród, marzy mi się taki

cobraczku na razie nic się nie babrze ale boje się że też będzie bolało a blizna stanie się grubsza.

mkd: cobraczku na razie nic się nie babrze ale boje się że też będzie bolało a blizna stanie się grubsza.

Wlasnie,kurcze oby nie

MKD, widze, ze tez potrzebowalas spokoj psychiczny, zeby urodzic - mialam dokladnie to samo, wiec chyba cos w tym jest. Ale my wzielismy starsza corke ze soba do szpitala, bo ja az do samej porodowki bylam przekonana, ze mnie zbadaja i powiedza, ze nic sie nie dzieje, wiec nie chcialam robic szumu. A skonczylo sie umieszczeniem jej w innej sali porodowej z gazeta dla dzieci na jakies 10-15 minut i juz bylo po...
A ze tak ci sie udalo wywolac skurcze laktatorem, to nawet nie wiedzialam, ze jest to mozliwe az tak.

na szczęście mojej blizny nikt oglądać nie będzie chyba że położna przy kolejnym porodzie :)

patka super opis , gratuluję córci

Gośku eMKadoWski łza się kręci, życzę sobie takich pięknych godzin i finału.. a to jak mówiłaś do Frania, że Fel nauczy Go wszystkiego.. Niesamowite!

mkd: polus ciekawe czego polka nauczy już niebawem leonka :)

:-) mam nadzieję, że się polubią, i że Go nie podrapie, nie przykryje poduszką.. Bo moja P. to mała Psotnica!

niewiele ponad dwie godziny temu minął miesiąc od momentu, gdy Mateuszek pojawił się na świecie….. przydałoby się coś napisać, zdać relacje….no i się przedstawić

No więc od początku – sobota wieczór – 16 czerwca 2012 roku – kończyliśmy oglądać mecz Polska – Czechy i jakoś tak brzuch zaczął mnie pobolewać. Ale nie dziwiło mnie to – podobne bóle miałam już w czwartek i piątek wieczór, ale przechodziły po kąpieli. Więc jakoś mnie to nie ruszyło. Pomyślałam, że położę spać Iwonkę jak się tylko mecz skończy i wezmę prysznic…..i skurcze na pewno przejdą. Zanim jednak udało mi się uśpić córeczkę skurcze same ucichły. Zrobiłam sobie więc lekką kolację i usiadłam do komputerka. Koło 23 wróciły skurcze. Powiedziałam o tym mężowi, na co on zapytał od razu czy jedziemy rodzić !!!! Pytał tak zresztą za każdym razem jak tylko mówiłam, że coś mnie pobolewa. A ja powtórzyłam, że jak będzie trzeba jechać to na pewno nie zapomnę mu o tym powiedzieć. Powiedziałam, że idę pod prysznic a skurcze na 100% miną i żeby poszedł położyć się spać. Mąż tak też zrobił – było już koło 23:30 – a ja poszłam pod prysznic. Wydawało mi się, gdy wychodziłam, że skurcze się wyciszyły. Ubrałam piżamkę i wróciłam jeszcze przed komputer bo miałam coś pilnego do skończenia. I tutaj się zdziwiłam – posiedziałam chwilkę i nagle wróciły skurcze. Myślę, że były tak co 10-12minut…..ale dalej się jakoś nie przejęłam. Jednak gdy po godzinie nie ustawały – było po 1 w nocy - poszłam jeszcze raz pod szybki prysznic….a gdy wyszłam nie miałam już wątpliwości – trzeba uruchomić całą machinę czyli obudzić męża, obudzić telefonem moich rodziców, żeby przyjechali do Iwonki no i wreszcie jechać na IP. Gdy budziłam męża było po 1:30. Potem od razu telefon do rodziców no i zaczęliśmy sprawdzać czy wszystko mam spakowane, dopakowałam dokumenty, ładowarkę do telefonu i aparatu (aparat okazał się dość kluczowy ). No i czekaliśmy na moich rodziców. Niby nie mieszkają daleko bo 2,5km od nas, ale zanim przyjechali było parę minut po 2. W tym czasie mąż zaniósł jeszcze torby do samochodu, wymontował fotelik, żeby zamontować u taty w aucie…..a ja….a ja poszłam pożegnać się z Iwonką. I nie wiem czemu – chciało mi się ryczeć jak ją przytulałam. Ona nawet się nie obudziła….a ja czułam, że teraz wszystko się zmieni, że nie wrócę już dziś w nocy z IP i że wszystko przewróci si e do gory nogami….a Iwonki życie jeszcze bardziej. Bałam się tego, jak sobie poradzi bez mamy przez te 2-3 dni, czy zrozumie, że mama musiała ją na troszkę zostawić….no i wreszcie – jak przyjmie braciszka. Skurcze się nasilały ale ja przez te kilka chwil w ogóle o nich nie myślałam.
Wreszcie przyjechali rodzice no i cóż – wsiadłam do auta i pojechaliśmy. Była 2:30. Sprawdzałam podczas jazdy co ile są skurcze – były tak co 4-5 minut. Na szczęście do szpitala nie było daleko bo zaledwie 6,5km i już o 2:45 byliśmy pod szpitalem….

Udaliśmy się prosto na porodówkę, a że był środek nocy trzeba było iść do pań położnych a nie do rejestracji (bo ta działa tylko do 15:00). Przywitała nas młoda pani, która była jakby troszkę zdziwiona moim widokiem. Wypytała o skurcze, o wody (które nie odeszły), o to która to ciąża….ale to wszystko z takim jakby niedowierzaniem, że ja przyjechała rodzić i jakby w domyśle, że pewnie panikuje i to fałszywy alarm – w każdym razie takie odniosłam wrażenie. Jednak powiedziała, żeby udać się przed gabinet a ona idzie obudzić lekarza dyżurnego bo spał. Oprócz nas nie było nikogo, w dwóch salach słychać było dzwięk serduszek z KTG a w jednej chyba ktoś rodził….Ale na IP nie było nikogo. Usiedliśmy więc przed drzwiami i cierpliwie czekaliśmy. Moje skurcze nie ustępowały więc miałam nadzieje, że tej nocy już stąd nie odjadę…..Po kilku chwilach przyszedł baaaaardzo zaspany, młody pan doktor. Zaprosił mnie do gabinetu, a mąż został na zewnątrz. W gabinecie jak to w gabinecie – 100 pytań DO, wypełnianie karty, no i wreszcie badanie. Na fotelu okazało się, że jest rozwarcie, ale nie większe niż 3cm. Zrobił też szybkie USG, na którym wyszło mu, że Mateuszek nie powinien ważyć więcej niż 4kg. Ależ mi wtedy ulżyło !!!!! Założył kartę pacjentki, na której wpisał, że jestem przyjęta na oddział, mam zostać podpięta pod KTG i przygotowana do porodu. Kilka słów a owej nocy na Ujastku okazały się mega kluczowe….i zaraz tłumaczę dlaczego. Jakież było moje zdziwienie, gdy wyszłam z tą kartą z gabinetu a tam tłum ludzi !!!!! DOSŁOWNIE !!!!! W kolejce czekały już 4 pacjentki i przyszła piąta. Jeszcze większe było jednak zdziwienie owego zaspanego lekarza dyżurnego, który wyszedł z gabinetu i miał chyba zamiar wrócić do poprzedniego zajęcia – czyli o spania…..

No ale co dalej z nami – mieliśmy poczekać na położną, która miała się nami dalej zająć…..w tym czasie zaczęto zajmować się ciężarnymi które przyjechały po mnie na IP. Szybko okazało się, że wszystkie nie mogą być przyjęte bo są tylko dwa wolne miejsca na porodówce z czego jedno zajmuję JA o czym nie omieszkałam szybko wspomnieć (to dość delikatne określenie ale nie mogłam pozwolić, żeby odesłano mnie do Żeromskiego !!!!).
I tak – jedna pani pojechała na KTG na patologię (bo tylko tam było wolne), drugą przyjęto od razu na patologię, trzeciej kazano czekać bo miała mieć cesarkę, czwartą przyjęto na oddzał a piąta…..no i tu jest ciekawa historia. Ja poszłam z położną do gabinetu wypełniać wszystkiego formalności a mąż czekał na korytarzu i opowiadał potem, że właśnie chcieli tą dziewczynę odesłać do Żeromskiego, ale ona ponoć miała już umówioną położną na Ujastku. Lekarz jednak nie chciał dać się przekonać….niestety nie wiemy jak to się skończyło, bo poproszono nas do sali przedporodowej. Wiem jednak, że inna dziewczyna została tej nocy odesłana z powodu braku miejsc….

Gdy znaleźliśmy się wreszcie na sali przedporodowej było koło godziny 3:45. Przebrałam się w koszulę do porodu i położna podpięła mnie pod KTG. Mąż usiadł sobie wygodnie w fotelu. No i co – rozmawialiśmy sobie, troszkę żartowaliśmy, Łukasz obserwował zapis KTG i pytał z zaciekawienie kiedy coś czuję, bo na wyświetlaczu pojawiały się cyferki oznaczające siłe skurczów. Niektóre faktycznie czułam mocno choć były w granicach 30-40%, a inne, te mocniejsze w granicach 50% nie czułam prawie wcale….no ale KTG to dziwna maszyna.

Chwilę leżałam tak podpięta bo jakieś 30-40 minut. Pod koniec skurcze stały się już dość silne, na zapisie dochodziły do 80% ale trwały dość długo. Gdy przyszła położna, odpięła KTG i zdecydowałą, że się zbadamy. No i tak o 4:40 rozwarcie było na zaledwie 4cm……Zapytałam wtedy czy dostanę zzo…..jednak położna powiedziała tylko, że zobaczymy jak się będzie akcja rozwijać i zaproponowała, żebym dla złagodzenia bólu poszła sobie pod prysznic. Co też z chęcią uczyniłam….I powiem wam, że wydawało mi się, że mogłabym pod tym prysznicem zostać i tam urodzić – było mi tak cudownie !!!!! Po kilku chwilach jednak zdecydowałam się wyjść, położyć na łóżku i myślałam, że może uda mi się zdrzemnąć, bo przecież nie spałam w ogóle a i wcześniejsza noc z piątku na sobotę była ciężka. Wydawało mi się, że prysznic na tyle złagodził ból, że bez problemu usnę….ależ się myliłam. Ledwo się wytarłam, ubrałam i doszłam na łóżko i ból wrócił i to jeszcze większy !!!!! Położyłam się jednak, ale nie dałam rady leżeć w żadnej pozycji…..w każdej bolało i to coraz to bardziej. Wróciłam pod prysznic. Mój mąż w tym czasie uciął sobie chyba krótką drzemkę, bo jak go wołałam z łazienki to nie słyszał i dopiero po jakimś czasie przyszedł zaspany. A ja siedziałam pod tym prysznicem…..wydawało mi się, że jestem tam minimum dwie godziny odkąd ostatnio była u nas położna. Ból zaczął być tak silny, że nawet prysznic przestał działać. I zaczęłam dosłownie wyć pod tym prysznicem z bólu. Mąż stał biedny obok kabiny i widziałam w jego oczach bezradność. Bardzo chciał mi pomóc, ale nie miał pojęcia jak…..zresztą ja też nie wiedziałam…..jedyne co mi przyszło do głowy wtedy to myśl o ZZO !!!!!!!! Poprosiłam żeby jak najszybciej zawołał naszą położną i żeby poprosił, że ja chcę znieczulenie. Wyszłam z łazienki i w tym samym czasie przyszła położna. Poprosiła, żebym się położyła, że się zbadamy. Była 5:20…..i 7-8cm rozwarcia !!!!!!!!!

Treść doklejona: 17.07.12 07:51
Nie było już mowy o znieczuleniu gdyż rozwarcie postępowało szybko (od 4:40 gdzie było zaledwie 4cm). Jedyne co mogłam zrobić to iść jeszcze na chwilę pod prysznic….no i poszłam, ale tam już nie mogłam nawet siedzieć. Wróciła położna, znowu położyłam się na łóżku do badania. Położna zapytała czy odeszły wody….nie, nie odeszły. Ale zanim skończyłam to mówić wody dosłownie chlusnęły na łóżko. Położna zbadała i okazało się, że mamy już pełne rozwarcie i jak tylko poczuję parte idziemy do sali porodowej. Jednak zanim położna skończyła to wszystko mówić ja poczułam, że muszę przeć !!!!!! Wszystko działo się już teraz meeeega szybko. Na tyle szybko, że mąż nie nadążał. Ja z położna przechodzę na salę porodową a mąż został na przedporodowej. No więc krzyczę za nim „A ty nie idziesz rodzić z nami????”. Na co słyszę „Nie wiem co się dzieje, a mam już iść ?!?!?!”. No i leci za nami. Usiadłam na łóżku porodowym, mąż stanął obok, ale patrzę i widzę, że ma puste ręce. Pytam więc „A aparat gdzie masz !!!!!!!!!????”. Położna zrobiła wielkie oczy, mąż „Nie mam, został na przedporowowej” I pyta się czy ma po niego iść…..Jasne, że tak !!!!!! No więc leci po ten aparat. W tym czasie przyszedł lekarz a ja już zaczęłam przeć…..No i tutaj włączyło mi się znowu moje gadania, że nie dam rady !!!!! Wpadłam w panikę……i tu podziękowania dla mojej położnej, która mnie uspokoiła, przemówiła do rozsądku i powiedziała parę słów, które ustawiły mnie „do pionu”. Przy kolejnym partym już ładnie oddychałam i zaczęła wychodzić główka. Poinformowano mnie tylko szybko, że muszą mnie niestety naciąć (choć do tej pory położna robiła wszystko, żeby nie nacinać), bo Maluszek ma rączkę przy buzi i istnieje ryzyko, że ja popękam a jemu może się coś stać z barkami. Nie miałam wyboru – musiałam się zgodzić, choć potem okazało się, że jak tylko mnie nacięli, Mateusz cofnął rączkę z buzi…..no ale mówi się trudno. Kolejny skurcz – jest główka….ja znowu krzyczę, że nie dam rady, ale tym razem współpracuję już z położną…..i jeszcze jeden skurcz i Mateuszek jest już na świecie. Jest godzina 5:50 !!!!!!!!!
Kładą mi Mateuszka na brzuszku, jest piękny i o dziwo bardzo czyściutki, mąż przecina pępowinę….tym razem widziałam jak to robi, widziałam jak jeszcze tętniła i jak tnie…..tyle, że znowu nie udaję się za pierwszym razem (od razu komentarz położnej i lekarza, że do nich jeszcze wrócimy). Zaraz po przecięciu pępowiny Mateuszek robi na psikusa – postanowił się od razu wysikać !!!!! Wszyscy na sali się śmieją Zabierają mi na chwilkę Mateuszka na ważenie. Lekarz, położna i pielęgniarka robią zakłady ile waży. Lekarz mówi, że 4200g na co zza głowy słyszę, że 4470g !!!!!!!!!!! SZOK !!!!!!!!!!!!! Tym bardziej, że jeszcze w uszach dzwięczy mi głos pana doktora na IP, że nie waży więcej niż 4kg…..ależ się pomylił ten zaspany pan doktor.
Pani od noworodków mierzy Mateuszka, pani neonatolog go zbadała – dostał 10pkt.
I w tym momencie mój synek po raz drugi postanowił się wysikać - tym razem na panią położną i otwartej przez nią szuflady
Gdy ubierali Mateuszka a mnie szyli lekarz żartował sobie, że cytuje "mam miednicę jak garaż i nic tylko dzieci rodzić" na co moja położna odpowiedziała, "ale proszę zobaczyć jaki Mercedes z niego wyjechał " Generalnie atmosfera była fajna.....

Po wszystkim szybko przewieźli nas na salę no bo czekały kolejne pacjentki do porodu.....i tu zaczęła się już nasza przygoda w czwóreczkę

_kasiek_: Lekarz mówi, że 4200g na co zza głowy słyszę, że 4470g !!!!!!!!!!! SZOK !!!!!!!!!!!!! Tym bardziej, że jeszcze w uszach dzwięczy mi głos pana doktora na IP, że nie waży więcej niż 4kg…..ależ się pomylił ten zaspany pan doktor.

No to dokładnie jak u mnie. Z tym, że u mnie nawet na miesiąc przed porodem mówili, że 3,800 i na porodówce taka sama waga wyszła....


GRATULUJĘ!!!!!

_kasiek_: no i tu jest ciekawa historia. Ja poszłam z położną do gabinetu wypełniać wszystkiego formalności a mąż czekał na korytarzu i opowiadał potem, że właśnie chcieli tą dziewczynę odesłać do Żeromskiego, ale ona ponoć miała już umówioną położną na Ujastku

hehehe Kasia nie uwierzysz ale właśnie w sobotę byliśmy oglądać Olkę, córkę właśnie tej dziewczyny którą chcieli odesłać do Żeromskiego ale nie odesłali bo jej położna za chwilę przyjechała i się nią zajęła hehehhehehehe
nieźle nie ?
i też właśnie mówiła, że niezły młyn wtedy na Ujastku był i też mówiła o tej co odesłali a ona biedna płakała i prosiła, żeby jej pozwolili zostać
czyli jest duża szansa, że ta moja znajoma Ciebie [albo przynajmniej Twojego męża] widziała i może nawet leżałyście potem razem na sali ?
ma na imię Beata

TEORKA: ma na imię Beata

nie, nie byłam na sali z Beata ale w ta moc i nad ranembyło na prawde sporo porodów !!!!!

i faktycznie świat jest mały.....

TEORKA: no Beata mówiła o ok 34 porodach w ciągu weekendu , imponująca ilość

W jednym z poznańskich szpitali to norma dobowa

TEORKA: no Beata mówiła o ok 34 porodach w ciągu weekendu

O Jezusie!
Przecież przy takim przerobie, to nawet jak ktoś chciałby sie nami cudownie zająć to nie ma szansy!

Ooo 34 to naprawdę sporo

w św zofii normą jest 20 na dobę- byłam w szoku