przy ryzyku zamartwicy plodu, to chyba sie nie przyspiesza porodu oksytocyna, co? Tylko w takim przypadku robia cc.
tak pod warunkiem, ze dzecko nie jest juz mocno wpasowane w kanał rodny bo wyciaganie a własciwie wyszarpywanie go wtedy na siłe nie skonczyłoby sie dobrze.
Ja tez nie znam nikogo kto twierdziłby, ze poród to zagrozenie zycia, bo jednak nie rodzimy 100 czy 200 lat temu.
Byc moze porody domowe załatwiłby sprawe , ale nie znam tez wielu ludzi ktorzy by sie na to odwazyli, mało tego najwieksza propagatorka porodów rodzinnych jakis czas temu sama zmarła po porodzie domowym wiec to tez raczej nie jest zachecajace.
i dalej twierdze, ze nagonka , jak to czemu przebili pecherz jak to czemu podali oxy nie jest w porzadku bo zadnej z was tam nie było, nie widziała zapisu ktg nie badała pacjentki, nie widziała ew zagrozen. Pewnie czesc tych działan było na wyrost, ale czesc tez była na pewno w pełni uzasadniona.
albo hasła oooo jaka szkoda ze miałas cc oooo niedobrze - to nie jest dobre dla swiezo upieczonej mamy.
Jesli wszystko idzie tak jak isc powinno to poród powinien byc od poczatku do konca naturalny, ale jesli idzie cos nie tak to obowiazkiem lekarza i poloznej jest ingerencja taka aby dziecko miało jak najwieksze szanse urodzic sie zdrowe jak i zeby mama byla bezpieczna.
Zreszta jest cała masa spraw w sadzie, ze lekarze nie robili nic i przez to dziecko urodziło sie niedotlenione, ma porazenie mózgowe itd. zarzuty to włąsnie, ze nie przyspieszyli porodu, nie zrobili cc mimo, ze akcja sie przedłuzała itd. stracic prawo wykonywania zawodu nie jest trudno, ale potem je odzyskac to juz problem

mooniia: i dalej twierdze, ze nagonka , jak to czemu przebili pecherz jak to czemu podali oxy nie jest w porzadku bo zadnej z was tam nie było, nie widziała zapisu ktg nie badała pacjentki, nie widziała ew zagrozen.

Do znudzenia będę pisać, że wciąż mowa o stosowaniu wymienionych przez Ciebie procedur z marszu, rutynowo, bez indywidualnej oceny sytuacji. A tu naprawdę nie trzeba wykształcenia medycznego, żeby przed porodem poczytać sobie trochę o wszystkich za i przeciw. Nikt tu przecież nie pisze, żeby się głupio zapierać rękami i nogami i odmawiać jakiegoś zabiegu, jeśli jest faktycznie uzasadniony. Ale jeśli moja ciąża przebiegła książkowo, trafiam na porodówkę w terminie, z regularnymi skurczami, zapis ktg jest prawidłowy, a mimo to z marszu proponuje mi się oksytocynę (tak,to moja sytuacja przy pierwszym porodzie), to przynajmniej czerwona lampka powinna mi się w głowie zaświecić, prawda?

Piszesz, że nagonka na szpitalne procedury - nie, ale nagonka na nadużywanie szpitalnych procedur jak najbardziej. Mój drugi poród (opisywałam parę stron wcześniej) był super między innymi dlatego, że nie wdrażano niepotrzebnie interwencji medycznych - nie było potrzeby. Ale kto wie, jakby było, gdybym trafiła do "standardowego" szpitala. Oksy na dzień dobry i ciekawe, jakby się to skończyło dla mojej córki, która miała niespotykanie krótką pępowinę (zdanie położnej). A w takim przypadku wszelkie poganianie jest niewskazane (też słowa położnej).

Treść doklejona: 05.08.12 14:58

Peppermill: Powszechne przekonanie? Wybacz Tabalugo, ale nie znam nikogo o takim przekonaniu, więc chyba raczej nie jest powszechne.

Oczywiście, że jest powszechne. Przynajmniej wg kobiet w moim otoczeniu poród to "masakra i rzeźnia, o której trzeba szybko zapomnieć, byle dziecko było zdrowe, a reszta nieważna". Jak mówiłam koleżankom już dzieciatym o mojej pierwszej ciąży, to mi... współczuły. I wręcz licytowały się, która miała gorszy poród. Więc możesz sobie wyobrazić ich reakcje, jak ja z kolei mówię, że lubię rodzić i mogłabym tak co roku Wariatka jakaś chyba

Tabaluga: to w każdej chwili z sekundy na sekundę może się zdarzyć coś co zagrozi życiu matki i dziecka! To się w głowie nie mieści, ale ludzie naprawdę tak myślą...

A nie jest tak? Ja wolę być pod opieką ludzi, którzy w razie czego podejmą właściwą decyzję, jeżeli dziecko będzie niedotlenione, spadnie mu tętno, ja się będę wykrwawiać (co się zdarza przy niepełnym odklejeniu łożyska). Dobrze mieć świadomość, że jest się w dobrych rękach - ja i całe życie mojego dziecka.

hydrozagadka: Jak mówiłam koleżankom już dzieciatym o mojej pierwszej ciąży, to mi... współczuły. I wręcz licytowały się, która miała gorszy poród. Więc możesz sobie wyobrazić ich reakcje, jak ja z kolei mówię, że lubię rodzić i mogłabym tak co roku Wariatka jakaś chyba

Hydro - to ja też tak miałam, pod koniec ciąży chyba każda koleżanka/sąsiadka się upierała, żeby mnie nastraszyć. W końcu zaczęłam ucinać temat jak widziałam, co się święci. A teraz ja im mówię, że mogę rodzić kolejne, było fajnie. I miny są takie jak Ty mówisz - oszalała chyba.

Peppermill: u myślę, że kobiety nie myślą w ten sposób tylko po prostu czują się bezpieczniej, jeśli wiedzą, że W RAZIE gdyby coś się stało to mają dostęp do aparatury podtrzymującej życie itp.
Ja na przykład nie chciałabym rodzić w domu, nie dlatego, że poród JEST zagrożeniem życia mojego lub dziecka, a dlatego, że gdyby podczas porodu pojawiły się nieprzewidziane komplikacje, to wolę mieć pewność, że pomoc będzie na miejscu.

O to to - dokładnie tak, nie potrafiłam tego ubrać w słowa. Czuję się bezpieczniej w otoczeniu ludzi, którzy w razie czego mi pomogą. W domu nie chciałabym rodzić, bo gdyby coś się stało dziecku (a może tak być i tego się nie przewidzi) to nie darowałabym sobie. Lub gdyby stało się coś mnie, a mąż z dzieckiem zostaliby sami (jak u wspomnianej babeczki, która rodziła w domu już wiele razy). Po prostu jestem na tyle ostrożna, że wolę rodzić tam, gdzie są ludzie, którzy znają się na rzeczy i jest sprzęt do pomocy.

Tabaluga: tak jak pisałyście, że wcale ludzie powszechnie nie uważają porodu za zagrożenie dla życia matki i dziecka, tak teraz jak jeden mąż przekonujecie, że to jest sytuacja generalnie nieprzewidywalna i niezbędna jest w tym czasie obecność kogoś, kto Was w razie czego uratuje od wykrwawienia lub spadkiem tętna dziecka (czyli niczym innym niż właśnie śmiercią lub kalectwem Waszym lub dziecka)

Tabaluga, a Ty byś się zdecydowała na rodzenie w domu? Jak mniemam - tak. Ja nie. Tak samo jakbym nie zdecydowała się na robienie sobie samej opatrunków czy zastrzyków - chociaż jest to wykonalne w domu i absolutnie nie grozi ani kalectwem, ani śmiercią ani niczym groźnym. Po co? Mogę zapewnić sobie spokój już samym pobytem w szpitalu / wykonaniem zabiegu przez pielęgniarkę.

Prawdę mówiąc kompletnie nie rozumiem przekonywania, że poród w szpitalu jest "be".

Fragile, odnoszeniem wszystkiego do porodu domowego otwierasz nowy wątek w tej dyskusji, zresztą istniejący na forum pod osobnym linkiem, a tu rozmawiamy o czymś innym.

Ja piszę o tym, że poród jako taki nie jest sytuacją zagrażającą życiu dziecka ani matki. Utrzymuję też, że powikłania porodu biorą się głównie z wdrożenia zbędnych interwencji medycznych i braku zaufania do biologii, a nie z tego że poród sam z siebie się powikłał.

Tabaluga: Prawdę mówiąc kompletnie nie rozumiem przekonywania, że poród w szpitalu jest "be".

Nie wiem, czy ktoś to tu napisał, ja w każdym razie nie. Natomiast na pewno przyspieszanie porodu bo taki jest zwyczaj i powszechne przekonanie, że tak jest lepiej - jest wbrew dobru kobiety i dziecka.

Ja mam info z pierwszej ręki czyli od położnych pracujących 15 lat w szpitalu. Nagminne jest chemiczne [oxy] i mechaniczne [przebijanie pęcherza] przyspieszanie porodów. Często kończy się to cesarką bo organizm nie był na to gotowy, bo dziecko przynaglane źle wstawiało się w kanał rodny itd . Jak powiedziała moja położna to generowanie patologii w czymś całkowicie naturalnym.

To prawda, moja położna też mówiła, że wiele kobiet najchętniej oddałoby poród i siebie w ręce lekarzy i obudziły się "po sprawie", że mają przez to roszczeniową postawę, by szpital "załatwił" temat porodu i wydał im urodzone dziecko. Szkoda, bo dobrze przeżyty poród jest - moim zdaniem - doświadczeniem niemal mistycznym i daje kobiecie niesamowitą moc i start w macierzyństwo. Zwłaszcza za pierwszym razem wydaje mi się to bardzo ważne. Tracić to niejako na własne życzenie to duży błąd, ale kobiety często nawet nie wiedzą, że można inaczej, a lekarzom też to chyba pasuje, że mają biernego pacjenta, który nie pyta, nie protestuje i wszystkiemu się poddaje.

kazdy porod jest inny, ja lekkie bole dostalam juz w poludnie , nasilily sie ok 22, a o 3 zaczely sie mega mocne i czeste. mimo ze porod w pewnych momentach bolal przeokropnie, drugie dziecko tez chce rodzic naturalnie, choc juz wiem co mnie czeka. ale to jest chwila bolu i 5 min po porodzie bylam w stanie chodzic i jedynie co to tylko krocze bolalo i nic poza tym. no i jeszcze troche zmeczenie, bo bylam na nogach bez spania ponad 24 godziny.

dziwie sie tym dziewczyna ktore chca byc krojone na wlasne zeycznei. moje 2 znajome z pracy stwierdzily ze one meczyc sie nie beda i zalatwily sobei cesarke. ja tam wolalam sie "pomeczyc" niz dac sie pokroic.
szczerze to nie sadzilam ze porod jest az tak meczacy. po 4 godzinach porodu w tym 20 min parcia mialam tak mokre wlosy jakby ktos mnie woda oblal :)

Hehe, maraton latwiejszy...

No fakt - przy porodzie finiszujesz na pewno :)))

Chyba przyszedł czas na moją opowieść porodową.
Termin miałam na 25 lipca, a 23 lipca na godz. 11:00 umówione pierwsze ktg. Oczywiście nic ciekawego nie wyszło, skurcze ze 2 się zapisały, ale takie byle jakie. Potem było badanie gdzie wyszło, że szyjka ma 1,5 cm i przepuszcza 3 palce, no dobre i to. A pan doktor stwierdził, że mam brać chłopa w obroty 3 razy dziennie i rodzić (pomyślałam- tak, tak na pewno przyspieszy ) No ale wróciliśmy do domu i jak doktor kazali to trzeba działać Około 17:30 poszliśmy ze starszakiem na plac zabaw, usiedliśmy z M z gazetkami, mówię, że mam skurcze, ale nie bolą porodowo, więc siedzimy i odmierzamy czas- było co 10-12 min. Około 19:00 wróciliśmy do domu, skurcze były już co 6-7 min ale też nie bolesne, więc zdecydowałam, że idę do wanny, posiedziałam z godz. i było super skurcze czułam, a bólu zero. No a pamiętając bóle z pierwszego porodu nigdy w życiu nie powiedziałabym, że zaczyna się poród. Po wyjściu z wanny okazało się, że zaczynam plamić, myślę oho czyżby? Dzwonię do siostry, żeby przyjechała, do starszaka bo może coś się w końcu rozbuja. Przyjechał, a tu d..pa skurcze jakby lżejsze, rzadsze, no nic idziemy spać. Około 23 nie czułam już prawie nic, trochę drzemałam, aż nagle równo o godz. 0:00 mocny, długi skurcz, po 10 min kolejny taki sam, i następny znów po 10 min. Wstaję idę pod prysznic, bo przecież to jeszcze nie to. tam już skurcze były co 5 min, bolesne, długie, pojawia się pierwsza myśl o tym, żeby jechać na IP. M. mówię jedziemy, najwyżej nas odeślą (nadal nie wierzę że to może być to). W aucie byliśmy o pierwszej a skurcze już co 3 min. M jechał jak szalony, złamał trzysta tysięcy przepisów, mijaliśmy ze 4 policje, całe szczęście nas nie zatrzymali. Na IP byliśmy ok. 1:30, nadal nie wierząc, ze rodzę kazałam M zostawić torbę w samochodzie. No i tu się zaczyna najciekawsze (jak dla mnie ), szybko załatwiamy papierologię, potem badanie p. dr mówi 5 cm rozwarcia niemożliwe, przecież rano nic nie było, skurcze nadal co 3 min, zostajemy i rodzimy. Musimy poczekać jeszcze tylko na salę, w tym czasie podłączają mnie pod ktg, dostaję antybiotyk na tego nieszczęsnego GBSa i czekam, już boli jak cholera, chcę szybciej na salę i CHCĘ ZOO. W końcu około 2:30 przychodzi położna i zabiera nas na porodówką, tam badanie i szok jest 8 cm - jak to, a gdzie moje Zoo. Pytam położną o znieczulenie a ona mi mówi, ze nie ma czasu bo rodzimy,- jak to rodzimy, ja bez znieczulenia nie rodzę, przecież ja nie dam rady, a ona do mnie że jak nie dam rady przecież dopiero zaczęłam a juz zaraz koniec. No i faktycznie niedługo potem przyszły parte, darłam się okropnie, bolało jak skur.....syn nigdy nie czułam takiego bólu, całe szczęście nie musiałam leżeć, na skurczu kucałam, położyłam się na ostatnie parcia. Pod koniec z jednej strony czułam, że tracę siły a drugiej, że jeszcze chwila i będzie po. Największego powera dostałam jak położna powiedziała, ze widać włoski, i jeszcze dwa parcia i wyszła główka, a za chwilę reszta mojego kochanego ciałka Jak położna położyła Synka na moim brzuchu to zapomniałam o cały bólu, jaka to była błogość. Malutki od razu zaczął płakać, M przeciął pępowinę i kolejne 2 godziny leżeliśmy sobie razem, tacy brudni i szczęśliwi. Synek urodził się o 4:10 z waga 4050 gram i 55 cm.
Poród był błyskawiczny, i pomimo bólu było ekstra. Kurcze pierwszy poród był okropny, pomimo zoo, teraz też nastawiłam się bardzo na zoo, mówiłam, że inaczej nie rodzę, nie ma mowy, a wyszło jak wyszło i nie żałuję. Tydzień po porodzie powiedziałam M, że mogę tak jeszcze
Tu na 28dni przeczytałam chyba wszystkie opisy porodów, i dzięki temu byłam bardziej świadoma tego co się może dziać, wiedziałam, też czego ja chcę, czego chce moje ciało. Niestety nie dało się uniknąć nacięcia krocza,ale tylko dlatego, że blizna po pierwszym porodzie była bardzo twarda i nierozciągliwa, więc zostałam nacięta w tym samym miejscu.

Wreszcie udało mi się usiąść aby spokojnie opisać mój poród. Od razu napisze, że pomimo tego, iż była to cesarka i było kilka nieprzyjemnych momentów to była to dla mnie najpiękniejsza chwila.
Cesarkę miałam planowaną. Już w poniedziałek stawiłam się do szpitala gdzie zrobiono mi badania i we wtorek potwierdzono, iż następnego dnia będę miała cesarkę. Okazało się, iż będę 3 w kolejce. Noc przespałam spokojnie do momentu kiedy nie obudziła mnie położna. Szczerze mówiąc myślałam, że będę bardziej przezywać (bać się), ale jak nigdy byłam bardzo spokojna. Położna założyła mi wenlon i zrobiła lewatywę. Reszta miała „przyjść” później….Nie byłam z tego zadowolona. Trafiła mi się strasznie mało delikatna położna. Była taka, że jak wchodziła na moją sale to mi się słabo robiło. Niby kobiet z doświadczeniem, ale jak założyła mi cewnik to uwierzcie miałam ochotę jej kopa zasadzić. Kroplówka mi nie leciała wiec przepłukała mi żyły ( nie raz mi to robiono, ale tym razem się popłakałam). Dalej oczywiście kiepsko leciała. Powiem szczerze, że czekałam na wejście na sale operacyjna jak na zmiłowanie, żeby od niej się uwolnić. Kiedy już nadeszła moja kolej. Pomaszerowałam na sale operacyjną. Kazano mi usiąść na łożku ( stole) operacyjnym i wygiąć się w koci grzbiet. Nie zapomnę drżenia moich ud z emocji. Anestezjolog próbował wkuć mi się w kręgosłup, aby mnie znieczulić. Pisze próbował bo dopiero za 4 razem i za 4 igłą ( większa za każdym razem) udało się to zrobić. Napisze w tym miejscu, że jeżeli jest ono dobrze zrobione to czuje się tylko ukłucie i po wszystkim. 3 pierwsze razy bolały, ale wytrzymała. Nie miała zresztą innego wyjścia. Kiedy już zostałam znieczulona ogarnęło mnie ciepło, ale najdziwniejsze jest jak widzisz swoje nogi bo ktoś je podnosi a ty je widzisz a nie czujesz. Szybko postawiono parawan i zaczęła się operacja. Okazało się, że mała ma krótka pępowinę i jest wciśnięta tak w macice, że jest ją ciężko wyciągnąć. Tu zaczęłam drżeć jak osika, bo wystraszyłam się czy z małą wszystko ok, ale po chwili usłyszałam jej głośny płacz. Zuzia urodziła się w czepku o 12.26. Wtedy jakby coś we mnie pękło i łzy zaczęły mi lecieć po policzkach. Pokazano mi córeczkę, ucałowałam jej malutka główkę, stópki i zabrano ja do inkubatora ( aby przewieść ją na odział dla noworodków). Za drzwiami sali czekał już na Zuzię tata.
Czy bolało? Pół po był dla mnie jak bóle okresowe. Ponieważ miewałam wcześniej bardzo bolesne miesiączki nie różnił się ten ból od nich. Dla mnie najważniejsze było, abym szybko wstała. Chciałam jak najszybciej znaleźć się przy moim maleństwie. Wstałam dopiero rano następnego dnia. Powiem tak, ból po porodowy był niczym w porównaniu z bólem głowy, który był wynikiem znieczulenia. Mimo to nie mam jakichś negatywnych odczuć co do porodu. Dla mnie najważniejsze było to, że wszystko skończyło się dobrze i mała jest zdrowa. O bólu już zapomniałam

Dziekuje ! Urodziła się z wagą 3670 g i 55 cm

Wspanialy porod ufo, cho dobrze ze ,masz mile wspomnieniq po cesarce.
Gratuluje dziewczyny

jeny cięli Ci i brzuch i pipkę ?
masakra
szacun, że się pozbierałaś bo ja sobie nie wyobrażam przy bolącym brzuchu po cc mieć jeszcze obolałe krocze

maja co to vacum

asia, vacum to próżniociąg inaczej, nic fajnego, zwłaszcza zakładanie tego ustrojstwa.
Kakai, dzięki! Wszystko minie... i ból i anemia, zostaną tylko blizny i cudowny syneczek

majka_85, fajnie, że po takim koszmarze wracasz do formy. Czy poinformowano Cię przed podaniem znieczulenia, że może powodować ono skutki uboczne, których konsekwencją może być np. poród zabiegowy?

Jeśli istnieje koniecznośc dokarmienia malucha, to robi się to kieliszkiem czy strzykawką po palcu, a nie butelką... Mam nadzieję, że mimo wszystko z powodzeniem karmisz piersią.

Wszystkiego dobrego dla Ciebie i Tadzia (bardzo podoba mi się to imię ).

Joaris, nie koniecznie trzeba dokarmiać kieliszkiem czy strzykawką. Jak ja byłam zmuszona w szpitalu dokarmić z powodu słabej laktacji to położna dała taką wskazówkę, żeby najpierw przystawić do piersi i jak dziecko possie (jakiś czas), to dopiero wtedy podać butelkę... I u mnie to zadziałało... laktacja się rozwinęła, a maluch nie odzwyczajał się od "trudu" ssania z piersi. Z resztą potem nawet nie było mowy o trudzie, bo z mleczarni leciało mi jak z kranu ;)...

Treść doklejona: 24.08.12 07:54
Ale fajnie, że tak opisujecie tu swoje przeżycia... Od razu widać, że prawdą jest, że "każdy poród jest inny" ;)

Na początek powiem tylko, że każdej kobiecie życze takiego szybkiego porodu jak mój chociaz nie wszystkie rzeczy byly fajne ale od początku.

Moja szyjka przed porodem była zgładzona całkowicie, rozwarcie mialam na 4 cm. Lekarz twierdzil ze szybko pojdzie, nikt nie myslal ze az tak! jako ze to moj pierwszy porod. Caly dzien czulam jakies bole w dole brzucha (nie byly mocne).
Godzina 17:00 odchodzą wody ide na duzurke powiadomic polozna. Zabiera mnie na badanie, przychodzi lekarz, podlaczaja ktg skurczy nie ma. Zabieraja na porodowkę podlaczaja kolejne ktg skurcze juz wychodzą ale ja nie czuje ich jeszcze tak mocno. Patrze na kobiete w pokoju na przeciwko wije sie z bolu. I tak bylam podpieta pod to ktg (co mi sie wcale nie podobalo!! ). Zmieniaja mi sale bo z naprzeciwka kobieta chce ZZO, dzwonie do mamy jeszcze usmiechnieta haha. Przychodzi lekarz mowi "cos Pani za Wesolo, slabe te skurcze?" a ja ze tak. Zbadal dosc bolesnie i mialam rozwarcie prawie na 8 cm. Zdecydowal o oksytocynie godzina 20:00. Po oksytocynie skurcze troszke sie zwiekszyly przychodzi znow i pyta sie "No Pani K... widze ze skurcze bola bardziej a ja na to "troszeczke" . On "chyba sobie Pani zemnie zartuje. Pozniej skurcze juz sie zwiekszyly mialam chyba z 5 bolesnych bardzooo mocnych. Pozniej parte i o 21:15 urodzilam Dominika:) krew trysnela na okolo. Polozna mowila ze drugi raz cos takiego jej sie przytrafilo (a stazem nie byla za mloda;)) byla cala we krwi.

Dodam ze caly porod bylam podpieta przez ktg co wogole mi sie nie podobalo ://// ale przynajmniej bylo krotko i w miare bolu nie czulam bo wiadomo calkiem bezbolesnie to jeszcze nikt nie urodzil ;) pozdrawiam!

p.s w ksiazecce zdrowia mam wpisane porod I faza 3h II faza 15' .
Nie bralam zadnego znieczulenia.

Super, że można przeczytać o róznych doswiadczeniach, przezyciach i podejsciach. Dzieki temu tez wiadomo, na co powinnysmy sie nastawiac i na co zwrócić uwage podczas porodu, a raczej powiedziec małzowi coby zwrócił uwage, jakbysmy same nie były w stanie ;-)

Jutro miną dwa lata od wielkiego dnia, więc zebrało mi się na wspomnienia
5 września wieczorem, po konsultacji z moją gin, postanowiłam pojechać do szpitala na IP- odchodził mi czop podbarwiony krwią, a do terminu zostało prawie 5 tygodni. Ustaliliśmy z mężem, że na wszelki wypadek weźmiemy moją torbę- gdybym miała zostać na obserwacji. Po zastanowieniu postanowiliśmy wrzucić też do bagażnika torbę dla córeczki- w końcu co szkodzi… Jeszcze umyłam sobie włosy, wzięłam prysznic i na luzie pojechaliśmy do szpitala.
Na IP czekała już na nas moja gin- akurat miała dyżur. Najpierw mnie zbadała- okazało się, że to śluz z szyjki, szyjka jest miękka, ale jeszcze trzyma, wody płodowe się nie sączą. Biorąc pod uwagę jednak, że Mała powinna przynajmniej ponad tydzień poczekać jeszcze w brzuchu, a ja miałam dodatkowo nadciśnienie, moja gin zadecydowała, że zostaję na patologii ciąży. Negocjowałam, ale była nieugięta- chociaż do środy miałam leżeć na oddziale. Zrobili mi jeszcze na IP USG, z małą wszystko ok., wód płodowych dużo, no i KTG- zero skurczy, tętno Ewuni w porządku.
Po KTG miałam pójść się przebrać- mężu przyniósł mi w międzyczasie moją torbę. Wszedł ze mną do pokoju żeby pomóc mi się przebrać. Założyłam koszulę nocną, przytuliłam się do niego mówiąc, że będziemy za nim tęskniły w nocy…W tym momencie było takie chlup i coś ciepłego pociekło mi po nogach… Patrzę na męża i po chwili mówię, że to chyba wody i żeby poszedł powiedzieć mojej gin. Przyszła szybko, zbadała mnie i potwierdziła, że to wody. Ponieważ nie było akcji skurczowej zapadła decyzja, że idę na patologię ciąży, a mąż wraca do domu „bo to i 48godz może potrwać”… I wtedy zjawił się pierwszy skurcz, a ja czując, co może być na rzeczy, proszę moją gin, żeby mąż mógł zostać… Czekamy na decyzję, czy wezmą mnie na blok porodowy… W końcu pani doktor wywalcza, żebyśmy poszli na blok od razu. Skurcze robią się coraz mocniejsze, dużo chodzę, bo to mi pomaga… W radiu leci "Chariots of fire" Vangelisa.
Na bloku porodowym wszyscy zdziwieni co ja tam robię- mają KTG z IP, gdzie nie ma żadnych skurczy na zapisie, a rozwarcia brak… Więc mówią mi, że jak już jestem, to mnie zbadają, ale ja raczej jeszcze muszę na patologii poczekać aż akcja się rozkręci… Ale po badaniu okazuje się, że rozwarcie jest już na 2cm, więc zostaję na bloku porodowym…
Skurcze szybko zaczynają się robić coraz mocniejsze i trudniejsze do wytrzymania. Chodzę, opieram się o drabinki, ale mało mi to daje. Mąż podtrzymuje mnie i dopinguje, przychodzi moja gin, podpowiada mi jak sobie radzić. Po ok 40min łamię się i mówię, że chcę znieczulenie, bo dalej nie dam rady. Położna mówi, że muszą poczekać na wyniki badań krwi, poza tym skurcze są nieregularne (co 3-5min) i trwają ok. 30sek, więc na znieczulenie według niej zdecydowanie za wcześnie…
Zaczyna mi się chcieć mocno siku, więc z pomocą męża wlokę się do toalety… I drugi raz, i trzeci…
Potem nagle przychodzi skurcz i czuję, że ten skurcz jest inny… Mówię mężowi, żeby poszedł po położną, bo chyba Mała wychodzi, Przychodzi położna i patrzy na mnie trochę dziwnie, nie wierząc za bardzo w to co jej mówię- w końcu jestem na bloku godzinę, ostatni raz jak mnie badała rozwarcie było ledwo na 2cm… Ale bada mnie i stwierdza, że mam rację- jest pełne rozwarcie! Więc już wiadomo, że na znieczulenie za późno.
Zaczyna się druga faza, położna mówi, żebym jeszcze nie parła, tylko głęboko oddychała na skurczu. Po 10min pozwala mi przeć. Przychodzi też moja Pani doktor. Pytam się ich, ile jeszcze to potrwa- mówią, że ok. 30min. Mówię im, że za kwadrans Mała będzie już u mnie na brzuchu.
No i zaczynamy finisz… Przychodzą skurcze i na szczycie skurczu zaczynam się drzeć- nie z bólu, bo ten był znośny, ale po prostu tak mi łatwiej przeć. Skurcze są krótkie, więc mąż i moja gin masują mi brodawki, żeby skurcze pobudzić… Przychodzi neonatolog, a ja się pytam czy ten Pan przychodzi, jak rodząca za bardzo się drze. Lekarz się śmieje, mówi, żebym darła się ile trzeba, on nie będzie przeszkadzał. Położna każe mężowi włożyć pod koszulkę pieluszki dla Ewuni, mi przez głowę przemyka, że w takim razie to już niedługo potrwa. Przy trzecim skurczu wychodzi główka, nie chcę wierzyć, więc mąż prowadzi mi rękę, żebym pomacała. No i czuję takiego mokrego kurczaka, już wiem, że jeszcze jeden skurcz i Ewunia będzie z nami… Mobilizuję się, mąż mnie dopinguje, prę ile wlezie i… maleńki, czerwony i spuchnięty człowieczek, nasza ukochana i wyczekiwana córeczka ląduje u mnie na brzuchu. Nikt nic nie mówi, wszyscy tylko patrzą na nasza maleństwo, nikt chyba nie miał odwagi zakłócić tego momentu. Lecą mi łzy, pierwsza myśl- jaka ona maleńka, niemożliwe, że dzieci rodzą się takie małe… Zaraz potem pytam się, czemu nie krzyczy, ale w tym momencie rozlega się płacz. Jest 6 września, 1:30 w nocy.

2470g i 50cm