Ber1987 - a w jakim szpitalu rodziłaś?

Witajcie. Minął już ponad tydzień… Ale udało mi się znaleźć chwilę na opisanie mojego jakże to cudownego porodu.

Na wstępie dodam, że długo się produkowałam na PRZYSZŁYCH MAMUSIACH i marudziłam, że lekarz zapowiedział, że wcześniej urodzę a tu zero sygnałów… Zaczęłam spacerować (2 dni przed) marszem po godzinie aż brzuch z dołu ciągnął, a dzień wcześniej – sobota – w naszym nowym mieszkanku na kolanach szorowałam wszystkie fugi w płytkach! Wieczorem poszliśmy do znajomych. Nie mogłam już usiedzieć na tyłku i w jednej pozycji – bo ile można?! 3 godziny i czuję jak mi wszystko drętwieje! No cóż. Zeszło się nawet dłużej. Wróciliśmy do domu ok. 24:00 a o 2:00 dopiero zasnęłam.

Godzina 7:00 – obudził mnie delikatny ból podbrzusza. Myślę sobie : No w końcu jakieś sygnały przepowiadające. No nic idę spać dalej. Ale nie! Po 10 minutach znowu to samo. Kurcze! Chyba nie usnę. 5 godzin jak na mnie to zdecydowanie za mało skoro z reguły sypiam po 10 godzin!
Bóle zaczęły się jakby nasilać i wydawało mi się, że są coraz to częstsze. Wzięłam stoper i zaczęłam odliczać. Ku mojemu zdziwieniu do 7 minut. I tak przez godzinę sprawdzałam prawie.

Godzina 8:00 – chyba wezmę prysznic to mi przejdzie… a na wszelki wypadek i głowę umyję, bo jak mi się bardziej rozkręci to chociaż z umytą głową trafię na porodówkę! Bóle były coraz silniejsze, ale jeszcze od zniesienia.
Mąż się obudził i oczywiście od razu pretensje dlaczego go nie obudziłam jak mnie coś boli! Zrobił mi herbatę i kanapki. Zjadłam pół kanapki, herbaty złapałam łyka. Nie mogłam jeść, bo bóle były już za gwałtowne, że musiałam się kulić. Poszłam do toalety a tam krewka. Nie dużo ale była. Sprawdzałam co 3-4 skurcze zawartość wkładki – i tylko co mocniejszy skurcz coś tam się pojawiało. Pomyślałam: Nic tylko szyjka się rozwiera! Mąż zmierzył czas między skurczami – 4 minuty. Ubrałam się, wysuszyłam włosy i męża za fraki na IP. Chciałam na piechotę bo mam kilka kroków, ale nie! Powiedziałam mężowi żeby wziął na wszelki wypadek tylko moją torbę, a jak coś to wróci po resztę. Reszcie domownikom w żarcie powiedziałam: „Wychodzę i zaraz wracam!”

Godzina 9:30 – IP – położna sprawdza szyjkę: Dopiero 2-3 cm. Kurcze to dlaczego tak boli?! Ale skurcze co 4-3 minuty. Zapadła decyzja o przyjęciu mnie na porodówkę.
Sala mmm…. – jak z bajki. W pewnym momencie pomyślałam, że nastąpiła pomyłka, bo my nie opłacaliśmy sali prywatnej! Wanna, piłka, drabinki, wielkie łoże… Super!
A mnie skurcze coraz bardziej łapały! Mama przyniosła resztę toreb z domu, bo nie chciałam męża puszczać. Bałam się, ze bez niego nie dam rady.

Przyszedł jakiś doktorek, przedstawił się i zaczął wypytywać o jakieś pierdoły. A to ostatnie usg kiedy było, a to choroby, czy przechodziłam ospę, różyczkę i takie tam… Pomyślała: Kurcze! Człowieku! Jak nie wiem co ty do mnie mówisz! Jakby obcym językiem. On mnie pyta o zażywane leki. Ja powiedziała brak. Skurcz minął powiedziałam: Euthyrox – to pretensje do mnie dlaczego od razu nie mówiłam. Potem powikłania w ciąży – powiedziałam: brak. Po skurczu mi się przypomniało, ze leżałam miesiąc temu na patologii z powodu wysokiego CRP. Znowu do mnie o to pretensje. Ale jak tu myśleć skoro takie skurcze są? Najlepsze – spytał mnie o mój wiek – wyobraźcie sobie, ze nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie! W końcu sobie poszedł.

Pomyślałam: Nie będę krzyczeć jak te naokoło mnie w sąsiednich salach! Przecież to obciach! Prawidłowy oddech i pomoc męża wystarczą!
A gdzie tam?! W miarę postępu buzia otwierała mi się coraz szerzej i zaczął z niej wydobywać się coraz to głośniejszy i bardziej przerażający dźwięk. Poszłam pod prysznic – nie pomagał wcale! Nastąpił kryzys, ponieważ krzyknęłam do męża: Ja chcę znieczulenie! Mąż bez wahania zgodził się. Akurat w tym momencie przyszła położna. Mąż już zaczął pytać o zzo, ale skurcz mi przeszedł, wróciła świadomość, więc i rozsądek! Zzo? Absolutnie! 600 zł. Na chwilę ulgi? Nie chcę! Z reszta sama położna mi odradzała, bo jak twierdziła, jest niezły postęp, szybko szyjka się rozwiera i przez zzo tylko wydłużymy cały proces a i tak znieczulenie mija na okres parcia, który nastąpi za jakieś max 2 godziny. Ok. Potem KTG: albo maszyna się popsuła albo skurcze zapisywały się na wysokości 125 (?). Mąż oczywiście informował mnie jak szedł skurcz i mi pomagał. Potem informował, ze skurcz mija i to przynosiło mi ogromną ulgę.
Wskoczyłam do wanny – może ona coś zaradzi… I było mi bosko! Co prawda skurcze czuć ale troszkę słabiej. W wodzie też miałam KTG. Położna co jakiś czas zaglądała i sprawdzała postępy.

Przyszła: rozwarcie na 7-8 cm. I kolejny kryzys! Zaczęłam coś bredzić, ze rezygnuję! Że na tym etapie kończymy. Chce zatrzymanie porodu i kontynuację jutro! Jak odpocznę! Nie dość, ze była głodna to i niewyspana! I gdybym miała broń pod ręką to uwierzcie mi! Nie zawahałabym się jej użyć!

Nagle się okazało, ze mam rozwarcie na 8-9 cm. W tym momencie polały się wody. Czas na piłeczkę. Poskakałam sobie na niej – było bardzo przyjemnie ale jak szedł skurcz to ciężko było mi nogi trzymać rozkrokiem… Skurcze trwały minutę i były baaardzo często. Przyszła znowu położna i oznajmiłam jej że zaczęłam czuć, że potrzebuję przeć. Ucieszyła się. Wskoczyłam na wyrko. Przy skurczu kazała mi mocno wypierać. Próbowaliśmy na boku, gdzie nogę jedną przyciągałam mocno do siebie. W końcu najskuteczniejsze okazało się leżenie na plecach z dwiema nogami przyciągniętymi. Podczas parcia wydawała odgłosy, które ciężko jest sobie wyobrazić… I to z całą pewnością, bo mąż zaczął się ze mnie po kryjomu śmiać i położna też się uśmiechała. No super! Ja tu cierpię a oni nic sobie z tego nie robią! Ale to było na szczęście chwilowe…

Położna przy parciu pomagała jak mogła. Motywowała niesamowicie. W pewnym momencie zawołała druga do pomocy. Zdezynfekowały mnie. Ta co przyszła, trzymała za jedną nogę a mąż za druga. Za krótko parłam, bo główka wychodziła i się cofała co chwila. Nie mogłam się ogarnąć. Bałam się kolejnego nadchodzącego skurczu jak ognia! Przy kolejnym położna wzięła moją rękę i włożyła mi między nogi tak, że poczułam coś mięciutkiego i włochatego! To główka! Główka mojego syneczka! Położna mówi: Blondynek! Jeszcze jedno porządne parcie i cała główka będzie na zewnątrz! Motywacja niesamowita! Faktycznie! Pomogło. Za chwilę mąż wyjrzał i zobaczył główkę. Myślał, ze najgorsze przed nami, że główka to pikuś w porównaniu z resztą ciałka! Położna kazała mu ogrzać pieluszki tetrowe swoim ciałem. Nagle kolejny skurcz i chlup! Dzieciaczek wyskoczył i trafił prosto w moje ramiona… Był taki słodki… Nie popłakałam się bo nadal nie mogłam w to uwierzyć. Kacperek jest wśród nas. Na moim brzuszku… Okazało się, ze pękłam ale na 1 cm więc po urodzeniu łożyska położna mnie zszyła. Ja oczywiście nie przejmowałam się niczym co dzieje się między moimi nogami. Byłam taka zafascynowana maluszkiem. Oczywiście mąż przeciął pępowinę – jak żeby inaczej! Dumny tatuś! Nagle powróciła do mnie cała świadomość i przypomniało mi się, że maż nie zrobił jeszcze ani jednego zdjęcia, więc z pretensją do niego wyskoczyłam. On też jeszcze był rozkojarzony, ale wziął aparat i cyknął na parę fotek. Potem położne wyszły i zostawiły nas na 2 godziny samych…

Od momentu kiedy Kacperek trafił w moje ramiona, zapomniałam całkowicie o tym bólu i o wszystkim co się działo wcześniej… Faktycznie jak już się ma przy piersi swoje dziecko nic innego się nie liczy… To była najpiękniejsza chwila w moim życiu! Dwie najukochańsze mi osoby przy mnie i wszyscy szczęśliwi… Zapomniałam o bólu, o kredycie na 30 lat, o niedokończonym mieszkaniu i kupie wydatków przed nami, i w końcu o zbliżających się nieprzespanych nocach i kilogramach kup na dobę. Teraz o tym nie da się zapomnieć. Kacperek daje do wiwatu w nocy szczególnie! Ale i tak jest kochany i nie zamieniłabym go na żadne skarby świata! Często jak śpi to patrząc na niego chce mi się płakać i łezki mi polecą. Ze szczęścia oczywiście!

Dodam, ze rodziłam w Warszawie w św. Zofii - polecam w 100% - położnej nie wykupowałam i była najlepsza A jej pomoc nieoceniona!

Dii - piekny opis :) tez bym chciala taki porod :) w pelni naturalny :)

moja położna to Ewa Pruś - super babka i przy tym bardzo fachowa i po prostu nieoceniona

wow Dii! widac z e polozna wiedziala jak cie zmotywowac kiedy twa reke zworcila do glowki maluszka, ja tez bym sie zebrala w sobie!gratulacje.

Malisiek- to masz małą Supermankę :) Jeszcze raz gratulacje:)

No to mój opis- Basia urodziła się w piątek, 02.11.12r., o 8:40, w szpitalu w Piasecznie. Waga: 2480, długość 49cm, 10 pkt.
36t4dc.

W środę wieczorem zauważyłam, że cieknę :usmiech: Mała się słabo ruszała, ale regularnie, a ja się czułam strasznie zmęczona i nie miałam siły jechać do szpitala, poza tym nie chciałam panikować. Obiecałam m., że wrócimy do tego rano.
W czwartek obudziłam się o 6, czuję- leci...No trudno, wstałam, umyłam się, wmusiłam w mojego m. śniadanie, zabraliśmy torby i w drogę...Rodzice już pojechali rozwieźć wiązanki po grobach, więc nikt nawet nie wiedział Na IP zbadali mnie, sprawdzili jakimś odczynnikiem, powiedzieli, że to nie wody. Lekarka powiedziała, że pessar zostawia, skoro za dwa dni będzie zdjęty. No i wróciliśmy do domu. Później pojechaliśmy na cmentarze, połaziliśmy. Ciągnął mnie dół brzucha, myślałam, że to po badaniu ;)) Po powrocie zasnęłam na 3h. Później się jeszcze pokręciłam po domu, cośtam obejrzeliśmy i o 23:40 spać. Zgasiliśmy światło, m. się położył i w tym momencie delikatnie zabolał mnie brzuch, jak na okres....i czuję, że płyyyynie :usmiech: No to zapalamy światło... "kurde, jak mi powiedzą, że to nie wody, to uwierzę w krasnoludki" :usmiech: Ogarnęliśmy się szybko i do samochodu. M. zbierał torby, a ja odruchowo za kierownicę- "yyyy, ty zamierzasz prowadzić..? "- "tak, tak, nic mi nie jest, chodź" :usmiech: No to jedziemy, jakieś 4km, po drodze miałam dwa skurcze, ale mało bolesne :usmiech:
Weszliśmy na IP, siedział koleś na zewnątrz, czyli babka w środku-czekamy. Ze mnie się leje, zmieniałam podpaskę co chwila, skurcze mnie łapią, ale nic to, chodzimy, gadamy, śmiejemy się, oglądamy zdjęcia na korytarz. Wyszła kobitka z gabinetu, położna mnie zawołała, zbadała, sprawdziła odczynnikiem podpaskę- wody :cwaniak: Wychodzę z gabinetu, zaciesz na twarzy i mówię, że to to :hura: . Następnego dnia się okazało, że jestem w sali z tamtą babką i jak D. tam poszedł po rzeczy to ona: "aaa to pana żona taka rozradowana na porodówkę przyjechała" :usmiech: Bo one takie zbolałe były :P - jeszcze jedna przyjechała w między czasie. Jej mąż się mnie pyta czy ja na kontrolę czy coś się dzieje- mówię, że do porodu i to na 100% bo już wody odeszły- a on.."ojej, w 3. m-cu? :P bo pani prawie brzucha nie ma" :usmiech:
Przyszła lekarz, zdjęła pessar, zrobiła USG- miała problem z wymierzeniem niuni, bo już głowa tak nisko była. Oszacowała ją na 2560. No i jeszcze KTG (skurcze łapią, a KTG nic) idziemy na oddział. Zaprowadziła nas do normalnej sali, w której później leżałam- na szczęście była pusta- przebrałam się, wenflon, pierdoły, papiery. Powiedziała, że m. musi wyjść i mam po niego zadzwonić, jak przejdziemy na porodową...No i w tym momencie był jedyny moment mojego załamania w ciągu całego porodu i w płacz... Głupio mi się było przyznać o co chodzi, ale jak zapytałam czy możemy wyjść gdzieś na korytarz ale razem, to się chyba zjarzyła i powiedziała, że ona jest z IP i póki tu się nikt nie przyczepi to może zostać,ona jak coś to powie, że widziała, że wyszedł :okokok:: No to już luz, podłączyliśmy to urządzenie TENS (okazało się, że nie musiałam kupować, bo mają na oddziale takie cuda) i łaziłam po sali, skurcze co 2-3 minuty, co mnie bardzo cieszyło, ale coraz boleśniejsze, co mnie cieszyło znacznie mniej :P Kucałam, kręciłam biodrami, różne rzeczy robiłam, w każdym razie siedzenie i leżenie odpadało. Poszłam pod prysznic i tam stałam, bo to pomagało najbardziej. W końcu słyszę, że przyszła położna i pyta m. czy chcę na salę porodową do wanny, bo wszystko gotowe. "BARDZO CHCĘ" :usmiech: No to idziemy- było pewnie ok. 2.

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 12.11.12 22:20</span>
Poszliśmy na salę, z wieeelkim,wygodnym łóżkofotelem :P wanną, piłką, materacykiem i fotelem dla osoby towarzyszącej. Sala pojedyncza, przy drzwiach parawan chyba wyciszona, bo na oddziale nic nie słychać z porodówek. Położna pokazała co gdzie jest, zapytała czy chcę znieczulenie, powiedziałam, że nie.Zbadała mnie, było jakieś 3-4cm rozwarcia...- i poszła. No najpierw piłka, później wanna- no w wannie było super, jeszcze cały czas woda z prysznica na brzuch. Skurcze co raz mocniejsze, ale dajemy radę ;)) Położna wchodziła co jakiś czas, pytała czy nic nie potrzeba. W końcu trzeba było podpiąć KTG i wyjście z wanny i leżenie na łóżku, było koszmarne...było jakieś 6-7cm rozwarcia i tak się zatrzymało. Bolało już nawet między skurczami, zwijałam się na łóżku,a KTG dalej za bardzo nie widziało skurczów...M. mi przypominał o oddychaniu, bo człowiek instynktownie zatrzymuje powietrze z bólu. No i tak sobie "oddychaliśmy" dopóki nie odpięła tego wstrętnego KTG i mnie nie zwolniła z przymusowego leżenia. Powiedziała, żebym może poszła na piłkę, a ja, że nie dam rady...No to do wanny. Niestety już nie było tak dobrze, leżałam i nie byłam w stanie utrzymać prysznica, bo każdy ruch sprawiał mi ból, więc bałam się drgnąć nawet palcem. M. siedział obok i mnie polewał prysznicem i wypuszczał wodę z wanny. Miał taką zbolałą minę, że mu chciałam powiedzieć, że nie jest tak źle, ale nie dawałam rady mówić. Nie wiem ile to trwało, odpływałam, leżałam bezwładnie i nie byłam w stanie myśleć,w ogóle nic nie byłam w stanie zrobić, chciałam tylko, żeby już było te 10cm i żebym mogła zacząć rodzić ;))
Ok. 6 przyszła położna i zapytała czy chcę znieczulenie. Mówię, że nie, bo się boję, że to zatrzyma poród i że nie będę mogła się ruszać. Ona, że ok, ale mogę się zastanowić, bo na tym etapie już nie zatrzyma porodu i ruszać się będę mogła a przy okazji będę miała na to siłę i że uważa, że w moim przypadku mogłoby to pomóc (później mi wytłumaczono, ze ZZO zatrzymuje czasem poród, bo dziewczyny od wejścia do szpitala wołają o znieczulenie, więc je podają już przy 4cm i to czasem właśnie jest za wcześnie, dziecko się cofa a skurcze słabną). No to dobra, robimy. Zawołała anestezjologa, podłączyli wkłucie w kręgosłup- ledwie usiedziałam, jeszcze w skurczu to...łoo..Po jakiś 5min. ból zaczął słabnąć. Podpięła mnie pod KTG, wreszcie wyłapało skurcze- i tak patrzyliśmy z m. jak dochodzą do 100, a ja czułam tylko lekki ucisk :] Pogadaliśmy, pośmialiśmy się, zjedliśmy po lizaku :usmiech: Poleżałam tak z 40min., zadzwoniłam do mamy, m. do pracy, że go nie będzie. Odpoczęłam bardzo przez ten czas.

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 12.11.12 22:21</span>
Później zeszłam z wyrka i na piłkę, znowu łażenie po sali, kucanie, kręcenie i wszystko po kolei, żeby to rozwarcie przyspieszyć. Piłka w tamtym momencie też bardzo pomagała, bo już znowu bolało, tylko tym razem czuć było już ucisk i pojawiła się chęć parcia. Więc skakałam na tej piłce bez przerwy z godzinę :usmiech: Ból był jeszcze znośny, m. dzwonił odwołać moje wizyty (miałam na ten dzień m.in. umówioną ostatnią wizytę u gin.), jeszcze gadaliśmy i się śmialiśmy z tego jak wyglądam na tej piłce (pozwolicie, że nie przytoczę :usmiech: ).
Przed 8 przyszła nowa położna, babka po 50. gdzieś, przedstawiła się, przywitała i pyta czy rodzimy ;)) Ja że tak, że już bardzo chcę...zbadała- no jeszcze chwila, spróbuj jeszcze pochodzić. No to dobra, dalej to samo...ale już nie mogę, mówię do m. "wołaj ją bo ja MUSZĘ przeć!" :usmiech: Przyszła, zbadała- jeszcze nie, jeszcze trochę...No to pójdę do łazienki...ale okazało się, ze ten ucisk na pęcherz to główka po prostu i nic z tego ;)) Wróciłam na salę- w tym czasie łóżko zamieniło się w fotel z podnóżkami.
No i nadeszła ta wielce oczekiwana chwila- położna mi wytłumaczyła co mam robić- trzeba się nieźle koncentrować, żeby energię przekładać na właściwe mięśnie. Kazała m. mi trzymać głowę, żebym ją opierała na brodzie, a nie odchylała do tyłu, więc mi ją kilka razy odchylał. Na każdym skurczu po trzy parcia, bardzo się koncentrowałam, żeby jej słuchać. Wysiłek nieludzki,ale efekty były szybkie, zaraz z jednej położnej zrobiły się trzy, bo już mówiła, ze widać główkę (byłam pewna, że tak mówi, żeby mnie zachęcić do parcia, a okazało się, że to prawda). Zapytałam o nacięcie, powiedziała, że musi, bo poród wczesny i trzeba chronić główkę. Czułam to niestety, później mi wytłumaczyła, że nie mogła czekać na pełen skurcz, jak to się normalnie robi (wtedy nie czuć) bo główka już wychodziła i nie chciała, żeby czekać z nią na kolejny skurcz. Jak główka wyszła to krzyknęłam "o Boże..." nie mogłam w to uwierzyć :usmiech: Położna kazała m. mi rozpinać koszulę, jeszcze moment i (bardzo dziwne uczucie :usmiech: ) reszta wyleciała ze mnie i mała płakała mi na piersiach. Tatuś płakał ;)) mała płakała, a ja byłam w takim szoku i taaaaaka szczęśliwa, że to już :-)
Niestety, nie mogli jej zostawić na 2h z nami od razu, jak to standardowo robią, bo stwierdzili, że musi ją obejrzeć neonatolog- bo malutka, poza tym była lekko owinięta pępowiną. M. poszedł z niunią i dać im jej rzeczy, a ja musiałam zostać ;) Dała mi zastrzyk z oksytocyny, żeby macica się szybciej obkurczała, urodziłyśmy łożysko (ciekawy widok....jak rozjechana wątroba :P ). Dała mi znieczulenie, zaczęła zszywać- długo to trwało, mimo, że tylko 2cm nacięcia, bez pęknięć, szyjka cała. Praktycznie nie czułam zszywania. W międzyczasie wrócił m., powiedział, że mała ok, jaka waga, wzrost-pokazał mi zdjęcie :) . Zostawili ją do obserwacji. Położna posprzątała i poszła, zostawili nas samych na 2h :-) Humor miałam wyśmienity, dzwoniliśmy do najbliższych i wysyłaliśmy mms-y, nawet na forum weszłam :usmiech: Później przynieśli Basię, powiedzieli, że wszystko ok, wsadzili w wózek i m. ją zabrał na salę. Mi położna pomogła się ogarnąć, chciałam iść, ale powiedziała, że mnie zawiezie na salę- i zawiozła ;))
Poszłam pod prysznic, zobaczyłam się w lustrze Ja ****** POTWÓR Twarz zapuchnięta i wylewy na całej twarzy (popękane naczynka)- w życiu czegoś takiego nie widziałam :usmiech:
Jeśli chodzi o połóg- dwa dni leciało ze mnie bez przerwy-koszmar. Później, to już tak, jakbym po prostu miała okres. Nacięcia warto by było uniknąć, bo gdyby nie szwy, to bym po 3 dniach nie czuła, że rodziłam ;)) No ale jeśli to było konieczne to trudno, przynajmniej mam świadomość, że nie było to "bo tak".
Poród boli, jak wiadomo- mnie bolał bardziej niż byłam w stanie sobie wyobrazić- może to i lepiej, że nie byłam :usmiech: Natomiast warto się pozytywnie nastawić, dobrze przygotować "merytorycznie", nie panikować (!), starać się trzeźwo myśleć i SŁUCHAĆ POŁOŻNEJ.
Nie wyobrażam sobie rodzić sama. Położne były super, ale nie siedziałyby ze mną tych wszystkich godzin (mogłoby być więcej porodów=mniej ich czasu równie dobrze), nie pomagałyby mi we wszystkim i nie zapewniły poczucia bezpieczeństwa, które mi pomogło zachować opanowanie, dzięki któremu- jestem tego pewna- poród przebiegł najszybciej i najlepiej jak się dało w moim wypadku.
W 3. dobie mi przyszedł jakiś zjazd hormonalny i płakałam na samo wspomnienie tego wszystkiego, ale odreagowałam i na prawdę jestem zadowolona. Ogólnie to chyba ciąża jednak gorsza niż poród

azniee super opis cholera aż się wzruszyłam .Widzę,że bardzo dobrze oceniasz szpital w którym chcę rodzić ,ciekawe czy ja też trafię na tak miłe położne co ty.

Anula- pamiętałam, że Ty też w Piasecznie, dlatego się zmobilizowałam, żeby wkleić opis Wszystkie położne z którymi miałam styczność były bardzo miłe/uprzejme/fachowe, wydaje mi się, że taka "kultura" po prostu panuje na oddziale i każda się do tego dostosowuje. A w moim przypadku były dwie na IP, dwie przy porodzie (bo zmiana) i jeszcze na końcu ze dwie do pomocy- no i później na oddziale. Warunki świetne, nawet muzyczka nam grała całą noc
Noworodkowe też były pomocne, jedna tak się zaangażowała w karmienie mojej niewyrośniętej pociechy, że aż byłam zaskoczona
Miałam na sali dziewczynę po CC i widziałam jak jej położna pomagała wstawać i się ogarniać- i także byłam pełna uznania, bo dosłownie wszystko przy niej zrobiła. Ta dziewczyna mówiła, że jak miała 2lata temu CC w innym szpitalu, to tak nie było.

Wiadomo, ludzie są różni i komuś się może nie spodobać czyjaś mina i już będzie niezadowolony, ale ja jakbym miała rodzić jeszcze raz to bym w życiu szpitala nie zmieniła

Ja dostałam w P-nie niebieskie i różowe pudełko (rozumiem, że chodzi o takie prezentowe z próbkami kosmetyków i poradnikami)

Hej dziewczyny . Ja jestem w 36 tygodniu 5dniu ciąży moja Malutka 12 dni temu ważyła 2942 . Czytając wasze historie mam łzy w oczach i nie mogę doczekać się kiedy zobaczę swoje Maleństwo :))

Wspaniały poród violet, gratuluję

super

widzę że nadal na Ujastku naciskają na brzuch wypychając malucha
muszę im chyba od początku porodu krzyczeć żeby tego nie próbowali nawet

violet_flower: W końcu przenieśliśmy się na właściwą salę porodową i słynny fotel porodowy. Było już pełne rozwarcie i w końcu mogłam przeć. Podczas parcia synek co chwilę przesuwał się w dól i cofał, więc położna stwierdziła, że muszą mi pomóc wyprzeć dziecko, uciskając brzuch na skurczu, bo akcja zaczyna zwalniać. Podłączono mi wtedy również kroplówkę z oksytocyną i skurcze były naprawdę bolesne. Powoli opadałam z sił, nogi zaczynały mi się trząść, miałam problem by utrzymać głowę w jednej pozycji, bo co chwile opadała mi do tyłu...Czułam, ze to są naprawdę ostatnie rezerwy moich sił i jeśli to się za chwilę nie skończy to zwyczajnie zemdleję ze zmęczenia...

A być może wystarczyłoby pozwolić przyjąć Ci wertykalną pozycję, w której miałabyś potężne wsparcie grawitacji... I może nie byłoby wtedy aż takiej utraty sił, kroplówki z oxy i uciskania brzucha (co zresztą jest ponoć od dawna zakazane!). Przepraszam, że tak się wcinam, ale szlag mnie trafia niezmiennie, że wciąż szpitale nie potrafią pojąć, że bez tych wszystkich ingerencji może być łatwiej i bezpiecznej, ech...

w tym szpitalu te fotele dają wiele mozliwości, i można też na kucka rodzić- wiem bo próbowałam.
natomiast ładują oksy na maksa, no i co najgorsze uciskają brzuch.

kasiek80: te fotele dają wiele mozliwości, i można też na kucka rodzić- wiem bo próbowałam.

Fotel daje możliwości, ale personel nie zawsze - a kobiecie, gdy rodzi, wiele można wmówić dla własnej (lekarza czy położnej) wygody. Tak naprawdę fizjologiczny poród nie potrzebuje fotela czy innego skomplikowanego urządzenia - wystarczy kawałek materaca i dobra wola otoczenia.

No i łzy poleciały piękna historia

Violet_flower - świetny poród. Jeszcze raz gratuluję pięknego synka!

Nie, nie żartuję. To nie jest bezpieczne. Zresztą, poniżej fragment na ten temat:

Ucisk na dno macicy (Zabieg Kristellera)

Analiza prac dotyczących stosowania ucisku na dno macicy w II okresie porodu (zabieg Kristellera) nie wykazała związanych z tym działaniem korzyści, natomiast dowiodła ich szkodliwości. Ta interwencja medyczna, nazwana przez Troszyńskiego "szczególnie brutalnym rękoczynem" wiąże się z licznymi powikłaniami mogącymi pojawić się zarówno u matki i dziecka (Merhi, Awonuga 2005, Troszyński 2003). Wprowadzenie tego zabiegu do praktyki położniczej miało na celu wzmocnienie siły wypchnięcia dziecka poprzez zwiększenie ciśnienia wewnątrzmacicznego prowadzące do skrócenia czasu porodu. Badania wykazały jednak, że nie u wszystkich kobiet w wyniku zewnętrznego ucisku dochodzi do zwiększenia ciśnienia w jamie macicy. Czynnikiem modyfikującym w tym przypadku jest wiek ciążowy i grubość miometrium (Buhimschi, 2002). Ucisk może przyspieszać urodzenie dziecka, ale nie powoduje skracania II okresu porodu. Niektóre badania pokazują wręcz tendencję do wydłużenia tego okresu (Cosner 1996). Zabieg Kristellera wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia u matki uszkodzenia krocza i zwieracza odbytu (Cosner 1996; De Leeuw 2001, Zetterstrom 1999) oraz pęknięcia macicy (Pan et al. 2002; Vangeenderhuysen, Souidi 2002). Rodzące się dziecko w wyniku zewnętrznego ucisku na macicę narażone jest na złamania kości i uszkodzenie splotu ramiennego (Porażenie Erba) związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia dystocji barkowej, niedotlenienie, w skrajnych sytuacjach kończące się zgonem (Simpson, Knox 2001). Również uszkodzenia mózgu i nerwów u dziecka, mogą wynikać z zastosowania zabiegu Kristellera u matki (Amiel-Tyson, Sureau, Shnider 1988; Murray, Huelsmann 2009).

Całość tutaj.

Trzeba o tym mówić głośno, bo wciąż w wielu szpitalach to norma, a kobiety nieraz nie wiedzą, czym to grozi... Syn mojej koleżanki urodził się "dzięki" temu zabiegowi - 6 pkt Apgar i wylew. Jak przyszło co do czego, to okazało się, że w dokumentacji jakimś dziwnym trafem nikt o siłowym wypchnęciu dziecka nie wspomniał. Świadków zajścia też brak

Nie wiem, Hussy, to już tylko lekarz może stwierdzić. Pewnie trudno jednoznacznie powiedzieć, dlaczego tak jest...

Kurcze też nie wiedziałam, że to to wypychanie dziecka poprzez ucisk brzucha jest zabronione...myślałam, że nam pomagają w ten sposób a nie mogą zaszkodzić...

violet_flower: Kurcze też nie wiedziałam, że to to wypychanie dziecka poprzez ucisk brzucha jest zabronione...

Też nie wiedziałam, że jest zakazane i można tym tyle szkód narobić
3 m-ce temu mojej koleżance wyciskali dziecko z brzucha na Inflanckiej.

Ja chyba mimo wszystko cieszę się, że uniknęłam cc, nawet z tym uciskaniem brzucha...

YPolly: mozna sie powiesic na linie tez

Ale to już dobrze nie zabrzmiało ;)))

isiula: 3 m-ce temu mojej koleżance wyciskali dziecko z brzucha na Inflanckiej.

Normalka. Inflancka nie wie, co to normalny poród, zawsze cudują.

Anula -nie proś o cc tylko zejdź im z łóżka ;)
A lin w czasie porodu to się nawet Kleopatra trzymała.