Ja rodziłam w zeszłym roku w Piasecznie i też mi na finale nacisnęli na brzuch. Nie wiem czy to źle czy dobrze, skurcze miałam słabe, młoda się cofała po każdym parciu, a parłam naprawdę w różnych pozycjach. Po prawie godzinie już opadłam z sił, więc gdy główka już wystawała, na ostatnim parciu lekarz nacisnął. Młodej nic nie było co prawda ale to może być kwestia przypadku i szczęścia.

To widocznie tylko cierpliwi lekarze nie naciskaja.ciekawe jakie praktyki wspomagania zastosuja u mnie.a chcialabym napisac kiedys tu moja historie porodu bez tych naciskan rodzenia na przekor grawitacji i przywiazywan do lozek...bo co oni jeszcze w szpitalu moga zaserwowac dla pierworodki...czytam historie z wielkim zainteresowaniem...ale czy w ogole istnieje porod idealny?

Pierwsze dziecko też miałam "wyciskane" Cholera, na samo wspomnienie mną telepie

Byle szybciej, rach ciach i można pójść spać (lekarz) lub kawę wypić(położne). Najbardziej wkrw jest utwierdzanie przez wszystkich w około w przekonaniu, że najważniejsze, że już po wszystkim, dziecko jest na świecie i super. Co tam ewentualne późniejsze konsekwencje oxy, wypychania czy innych mniej lub bardziej patologicznych rzeczy.
Moja córka do tej pory boryka się z efektami niedotlenienia, które nastąpiło zapewne podczas porodu i choć zdaję sobie sprawę, że to nie aż tak straszny problem, to wiem, że można było tego uniknąć gdyby pozwolono mi rodzić w swoim tempie.

Pozostaje mi napisać, że cieszę się z możliwości porodów w domu - że się udało i odbyło bez komplikacji.

Lily: Pozostaje mi napisać, że cieszę się z możliwości porodów w domu - że się udało i odbyło bez komplikacji.

A ja się cieszę, że mimo wszystko przybywa szpitali, gdzie rodzi się w pełni naturalnie i bez tych wszystkich szpitalnych rytuałów

Witajcie dziewczyny troche późno ale postanowiłam opisać i mój poród :) termin porodu miałam na 13 sierpnia bała ciążę znosiłam bardzo źle ( miałam ciśnienie indukowane ciażą i w letnie upały to byl koszmar) obawiałam się tego jak sobie poradzę bo kompletnie nie miałam sil ale im bliżej końca chciałam żeby chwila porodu szybko przyszła i 07.08 przy porannej toalecie odszedł pi czop taka byłam podekscytowana ze szok chyba bardziej niż pierwszymi skurczami które dopiero poczułam na drugi dzień w wieczór byly bardzo słabe i co 10 minut w nocy o 1 były już mocniejsze ale pomagały zmiany pozycji ciapła kąpiel i prysznic oczywiście mężowi powiedziałam żeby sobie smacznie spał bo ja napewno nie rodzę ale zadzwoniłam do swojej położnej która powiedziała żebym sobie spokojnie zjadła cos co da mi duzo energii i powolutku o 4 rano zbierala sie do szpitala a ona zostanie ze mną po swojej nocnej zmianie ale jeszcze skurcze były ciagle co 10 min wiec stwierdziłam ze jeszcze nie pojadę i wyjechaliśmy z domu o godzinie 7. Z tego stresu wogole przez godzne skurczów nie miałam wiec myślałam ze pewnie wrócę się do domu ale po zbadaniu okazało sie że mam rozwarcie na 3 cm i ze dzisiaj urodzę. Jak powiedziała to mojemu mężowi to taką minę zrobił jak bym mu powiedziała że to on rodzi:) poszłam z moja położna i lekarzem na usg i dowiedzialm sie ze moja Małgosia prawdopodobnie waży 3800 wiec strasznie sie przeraziłam całym porodem ale po chwili przyszedł skurcz i tylko myślałam o znieczuleniu. poszliśmy na porodówkę, mialam 1 w życiu lewatywę która tak naprawdę nie jest taka straszna szybki prysznic i już na moje łózko porodowe gdzie ciągle az do 2 fazy porody miałam mierzone ciśnienie i robione ktg dostałam znieczulenie zewnatrzoponowe które podał mi przemiły anestezjolog który mnie uspokoił rozśmieszył i wyprzytulal, gdy juz wogole nic nie bolało trochę się przespałam po nocy wrażeń i po obudzeniu miałam już 5 cm rozwarcia wskoczyłam na piłkę i po 40 minutach juz mialm 9 cm przygotowaliśmy łózko i było pełne rozwarcie i skurcze parte po 25 minutach ostrego parcia 09.08.2012 o 11.10 na świat przyszła moja kochana Małgosia która jak tylko mnie zobaczyla to tak krzyczała a ja popłakałam się ze szczęścia tak leżeliśmy godzinę później wzięli ja do ważenia i mierzenia 3530 i 50 cm i 10/10. miałam rozcinane krocze niestety ale bardzo mało po zszyciu na sale porodowa wpadł mój maż i ze szczescia oddal taki smieszny okrzyk smiechu i płaczu a wyglądał tak jak by ducha zobaczył i razem zostaliśmy tam 2 godziny a później na sale poporodowa gdzie byla naprawde przemila i fachowa opieka poloznych zarówno nad mama jak i dzidziusiem. Swój poród wspominam bardzo dobrze przebiegał tak jak chciałam położna bardzo liczyła się z tym co mowie i z całym planem porodu wspierała mnie psychicznie i fizycznie i z całego serca polecam szpital na Siemiradzkiego w Krakowie :)

Dii Małgosia urodziła się 9.08 :)ja chyba bym nie miala sily na 50 min parcia bo moich dziesieciu oszukiwalam polozna ze nie mam skurczu zeby jeszcze chwilke odpoczac ;D ale oszustwo mi sie nie udało. tak wiec Ciebie i maluszka bardzo podziwiam a poród naprawdę wspominam miło chociaż uważam ze każda mama tak ma bo nawet jeśli bardzo boli to i tak jest to najpiękniejsza chwila w życiu.

Kurcze przeczytałam o wyciskaniu i jestem w szoku że w Polsce taki ciemnogród mamy nadal. Ja wiedziałam że kiedyś to robiono z opowieści teściowej co mówieła że położna jej na brzuch USIADŁA, wiedziałam że teraz to zakazane ale widzę że może nie stosuje się tej wersji hard ale taki lajcik z ręcznym uciskiem masakra. Co do pozycji wertykalnych 100% zgadzam się z Lilly i Hydrozagadką. Ja niestety tez rodziłam pod górkę i też położna marudziła że słabo prę. Na szczęście dałam rade i ne podano oxy czy też nie zastosowano łokcia. W którymś momencie czułam że gorzej mi idzie przez ta pozycje wbrew grawitacji i poprosiłam o zmianę pozycji na bardziej siedzącą (miałam na uwadze to co mówili nam na SR) skończyło się tym że jak mnie postawiła bardziej do pionu to po 2 parciach stwierdziła że siedzę małemu na głowie i tyle i powrót na leżąco. Skoro się tak rozpisałam dodam krótki opis porodu.

Termin był na 19.09. Nad ranem 13.09 zaczęłam mieć skurcze i tak cały dzień co 3-5-7-15 minut nieregularne nie aż tak strasznie bolesne. Ponieważ już takie w tej ciąży miałam to nie myślałam że to to. Cały dzień spędziłam na nogach, odwiedził mnie tata i robiłam pierogi na czasy po porodzie :) Około 18 zjadłam no spę wzięłam kąpiel - nie przeszło. Zadzwoniłam do położnej spytać czy to mogą być skurcze przepowiadające a ta że takowe trwają 2 h a nie cały dzień i żeby zjeść nospę i jak nie przejdzie pojechać do szpitala. Nie przeszły ok 22 byliśmy na IP. Zaczynało coraz bardziej boleć. KTG skurczy nie pokazało :P a rozwarcie na 2 cm. Zostałam przyjęta na patologię. Ale zasnąć już nie dałam rady, nawet leżeć nie mogłam - skurcze co 3 min. Dostałam czopki, potem zastrzyk z nospy. Pielęgniarka podłączyła mnie pod KTG i zgadnijcie, mnie boli jak cholera a tam skurczyk na 30. Świetnie. Pielęgniarka na szczęście postanowiła mnie zbadać a tam 6 cm no i przenosimy sie na porodówkę ok. 2:30 dzwonie po męża. Po wejściu na porodówkę ledwo zipię, pierwsze co to pytam o znieczulenie :))) a jak już je dostałam i zaczęło działać powrócił dobry humor. Pożartowałam sobie z położną, lekarzem i czekam. Zrobiło się 8 cm ok 3-4 rano i tak zostało do 8. Nie chciały mi odejść wody. Dopiero jak przyszła kolejna zmiana przekuto mi pęcherz i zaczęło się parcie (co opisałam co nieco powyżej). O 8:45 na świat przyszedł Marcelek z wagą 3550, 55 cm i 10 pkt. Niestety po krótkim pobycie na moim brzuchu zabrano mi go ponieważ musieli mi wyskrobać resztkę łożyska i tu mam poważne wątpliwości czy mieli prawo to robić... Na szczęście po 30 minutach znowu był ze mną i jest non stop aż do dzisiaj.

Ocena porodu, no cóż nie najgorzej ale bez rewelacji. W sumie nie przeżyłam żadnej traumy a to już powinno cieszyć, hm no właśnie tylko dlaczego tak musi być że mamy się cieszyć że nic nas złego nie spotkało :)
Poród Warszawa ul. Czerniakowska

agusienkaaaa: Dii Małgosia urodziła się 9.08 :)

A sorry - za szybko czytałam - taki był termin...
Faktycznie coś mi się nie zgadzało, bo zaczęło się 7.08. z tym czopem

Pewnie nikt by nie chciał... Ja to bym chciała jeszcze raz mimo wszystko

Treść doklejona: 04.12.12 13:40
I najlepiej żeby był taki jak Twój

Hehe Ja tak samo

O ja nie mogę! Przeczytałam chyba jednym tchem! Szczególnie końcówkę jak wszystko szybko się działo! Kawał baby z siebie wypchnęłaś. Jestem pod wrażeniem!

Jejku, ale sie wzruszylam:)

Cestmoi89 - pięknie opisałaś poród:)

Myślę, że to przez powolne tempo porodu dałaś radę urodzić takie duże dzieciatko!! Wielkie gratulacje!

Chciałam opisać swój poród, ale po takich pięknych poprzednich opisach nie chcę zepsuć pozytywnego nastawienia czytających ciężarówek...

dawaj bari_87, każde wspomnienia są cenne,a najważniejszy jest finał i Dzieciątko, które nareszcie możesz tulić do siebie:))))

Czas też i na moją relację z porodu. Rodziłam w szpitalu Św. Anny w Piasecznie.
____
Od środy - 07 listopada 2012 roku od 9:00 jest z nami Marcelek. DZISIAJ MIJAJĄ 4 TYGODNIE... A oto moja relacja z porodu:
_
We wtorek wieczorem zgodnie z moim wczesniejszym planem wybralam sie z kolezankami oraz dziewczyną mojego brata na 20:00 do Multikina na KINO NA OBCASACH. Tego dnia grali komedie francuską pt. "Tylko nie miłość". W tym samym czasie moj mąż został wyciągniety przez mojego brata na 20:40 na mecz do pubu Lolek. Przed wyjsciem do kina nic nie zapowiadało, że to bedzie ostatni wieczór we "dwoje". Jako że był to wtorek standardowo po szkole mój starszy synek poszedł na noc do swojego ojca. Kiedy seans sie skonczył tj. około godziny 23-ej ze śmiechem głośno oznajmiłam moim kolezankom, że wszystkie zaplanowane sprawy zostały zrealizowane z czego bardzo sie cieszę. Po czym zapytałam je, jaki jest jutro dzien. Kiedy otrzymałam odpowiedź "07 listopada" jeszcze raz zapytałam "dziewczyny, czy 07 listopada to ładny dzien na poród" i wszystkie zaczęłysmy sie śmiać. Dodałam tylko, że nieco boli mnie w krzyżu i cos czuje, że "jutro" to mój dzien. Z niedowierzaniem wszystkie miały ze mnie niezły cyrk, bo ja mówiłam to na poważnie. Zostałam odwieziona przez Dorote (dziewczynę mojego brata) o 23:30 i czekając na mężunia dopakowałam sobie torbę szpitalną. Godzinę później wrócił eM wczesniej wysyłając mi smsy, jak sie czuje itp. Ja na to odpowiedziałam, że cos czuje że środa bedzie moim dniem... ;-) On stwierdził, że napewno urodzę w weekend 10-11 listopada, na co ja uparcie twierdziłam, że 7-ego listopada... Zjedlismy wspolną kolację, po czym stwierdzilismy sie szykujemy sie do łóżka, bo zrobiła sie juz prawie 1 w nocy. Zasnęłam baaardzo szybko.
_
Ok.3:30 obudziły mnie mocne 2 skurcze. Nie był to ten sam ból co zwykle wiec moja pierwsza myśl, czy TO JEST TO... W tym samym czasie przebudził sie Marek i stwierdził, że pewnie to jeszcze nie to, bo powinny mi najpierw odejść wody. :-)
Po czym znów pojawiły silne bóle podbrzusza i znów silny skurcz, na który aż jęknęłam i... podarłam poszewkę od mojej długiej poduszki "rogala" hihi
_
3:46 - odeszły mi wody. Poczułam też okropny ból. Wtedy juz wiedziałam, że TO JEST TO...i łapiąc Marka za rękę powiedziałam "Kochanie... no to się zaczyna... A nie mówiłam, że urodzę 7-ego. ;-) Kotek… ja się boję.. Matko...tak czekałam na TEN dzień, a teraz sie tego boję. Proszę, bądź przy mnie cały czas". Marek sie do mnie uśmiechnął i pamiętam, jak powiedział: "Byłem, jestem i będę cały czas przy Tobie" po czym zaczął liczyć przerwy pomiędzy skurczami. Skurcze były nieregularne, ale ból podczas skurczu stawał sie juz na tyle bolesny, że Marek napuścił mi wody do wanny i zaproponował kąpiel. Ja jednak najpierw musiałam iść do toalety, bo złapało mnie cos w rodzaju biegunki. Nie byłam w stanie tego opanować. Ból jednak nie pozwalał mi na siedzenie na toalecie. Zdążyłam wtedy wysłać smsa do mojej przyjaciółki Asi (która od tego momentu cały czas mnie wspierała pisząc mi smsy) oraz dziewczyny mojego brata. Wtedy Marek zaproponował, że pomoże mi się przenieść do wanny. I to był trafiony pomysł! W wannie każdy skurcz był nieco lżejszy. W pewnym momencie zaczęły pojawiać sie tak mocne skurcze, że ani nie byłam w stanie wyjść z wanny ani tez powstrzymać wypróżniania się. Z tego wszystkiego zaczęły mi lecieć łzy i płacząc prosiłam Marka, aby wyszedł z łazienki w tym momencie, bo jest mi cholernie głupio i nie chce, aby na to patrzył, ze jest mi wstyd, bo podczas skurczu tego nie kontroluje, a nie mogę tez przejść do ubikacji. Po czym Marek przytulił mnie, pocałował i powiedział, że kocha mnie całą... i że to jest normalne podczas porodu. Następnie puścił bieżącą wodę do wanny i jednocześnie wypuścił korek. Było mi tak głupio, że mój mąż jest świadkiem takiej sytuacji, której chciałam uniknąć. Ale kto wiedział, że u mnie właśnie tak się zacznie poród. Marek wyczuł mój nastrój i powiedział, że lepiej iż to się stało tutaj – w domu, a nie w szpitalu, bo w domowej łazience czuję się swobodnie, natomiast w szpitalu będę już miała TAM czyściutko wiec nie będę się krępowała, że COS ze mnie wyjdzie podczas porodu. Dzięki Jego podejściu zrobiło mi się lepiej, ale hormony zaczęły buzować, bo łzy leciały mi jak grochy.
_
Mąż cały czas kontrolował sytuację, bo w momencie kiedy ja starałam się odpocząć w wannie on zaczął się golić (co by, jak to stwierdził Marek, pokazać się synkowi najpiękniej jak możliwe haha), wstawił wodę na herbatę i liczył przerwy pomiedzy skurczami. Czas dla mnie szybko leciał…przynajmniej w tej fazie.
_
3:50 kolejny skurcz i ok 4:00 kolejny , więc to już zaczęło się robić poważniejsze... Nie byłam w stanie już opanować skurczy. Skurcze wciąż były bardzo bolące...eM na moją prośbę podał mi No-spę, ale to cudowne połączenie 2 tabletek z ciepłą kąpielą nie wstrzymało skurczów, a wręcz przyśpieszyły.
_
2 skurcze co 7 minut, po czym kolejne już co 5 minut. Marek podjął decyzję o zadzwonieniu do naszej położnej. Decyzja: jedziemy do szpitala.
_
Wody mi się lały jak z kranu przy każdym kolejnym skurczu. Włożyłam sobie te duże podkłady i zaczęliśmy się zbierać. Nawet nie było czasu, aby zrobić kanapki… bo ból był już nie do zniesienia.
_
4:19 – skurcze co 3 minuty…
Wychodzimy z domu. W samochodzie skurcze już co 2 minuty… Patrzę na Marka, a w jego oczach widzę przerażenie… (potem dowiedziałam się, że te jego przerażone oczy oznaczały, że bidulek zastanawiał się, jak odbierze poród w samochodzie i czym mi rozetnie spodnie, jak się okaże że zacznie wychodzić już główka hahaha Potem się z tego śmialiśmy…). O tej wczesnej porze na ulicach pustki, ale światła były włączone. Na pierwszych czerwonych Marek oznajmia, że woli nie przejeżdżać na czerwonym, aby nie spowodować wypadku, gdyby ktoś mu wyjechał. Zgadzam się z nim w 100% i zaraz potem jesteśmy już na głównej ulicy, gdzie trafia nam się „zielona fala” (dla nie wtajemniczonych – to oznacz, że na każdym skrzyżowaniu mamy zielone światła).
_
Ok 4:45 jesteśmy w szpitalu Św.Anny w Piasecznie. Naszej położnej jeszcze nie ma, więc dyżurująca położna wprowadza nas do sali „pomarańczowej”. Prosi o przebranie się w piżamę i położeniu na łóżku porodowym, abym móc mnie zbadać oraz podpiąć KTG. Badanie mocno nieprzyjemne… Rozwarcie ok. 4-5 cm. Leżymy i mamy podpięte ktg.
_
5:15 – wkoncu jest nasza położna. Rozwarcie ok 6 cm, i kolejne ktg 30 min. Połozna zadowolona z przebiegu porodu. Skurcze są dosyć bolesne, a już teraz Marek wraz z położną pomagają mi oddychać, bo z tego całego zamieszania zapomniałam „jak się oddycha”.
_
6:00 - coraz bardziej boli.. Skurcze są już mocno dokuczliwe. Pytanie położnej, czy chcemy znieczulenie. Po krótkiej analizie Marek namawia mnie na ZZO, a położna potwierdza, że jego decyzja jest bardzo trafiona, bo nie ma co się męczyć. Położna dzwoni po anestezjologa i stwierdza, że mam szczęście, bo dzisiaj na dyżurze przyjmuje bardzo dobry anestezjolog. Po ok.10 minutach pojawia się ten dobry anestezjolog. Pierwsza moja myśl – może i dobry, ale mógłby się choć ciut uśmiechnąć, bo minę ma taką, jakby był zły, że go obudziłam. Adrenalina i stres powoduje, że mam drgawki. Położna i anestezjolog uspakajają, że to normalne i za chwile powinno być lepiej.
_
6:40 - wow… jaki czad… Czuje się jak na jakiejś imprezie po kilku niezłych drinkach. Super uczucie hi hi Musimy poleżeć około 15 minut zgodnie z zaleceniami. Jest mi tak dobrze, że patrząc anestezjologowi prosto w oczy z oczami jak spaniel powtarzam kilkakrotnie, że baaaardzo mu dziękuje, i że baaaardzo mi pomógł… i jestem mu baaaardzo wdzięczna. Marek się śmiał potem, że czekał już tylko na moje wyznanie miłosne w kierunki anestezjologa, tak byłam nakręcona. Ale się tego nie doczekał.

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 05.12.12 00:58</span>
_
6:50 - decyzja położnej o zmianie salki porodową, która się właśnie zwolniła. Przechodzimy zatem wolniutko na salę „niebieską” - większa i z wanną. Położna proponuje Markowi kawę a mi wodę. Marek cały czas mnie przytulał. Kompletnie nie panikował. Skupił się maksymalnie na swoim zadaniu. Super mnie wspierał, a jednocześnie współpracował z położna nieco jej tez pomagając.
_
7:00 – mam rozwarcie na 8 cm. Położna pod ogromnym wrażeniem, a ja tylko patrze na zegar na ścianie, jak mija kolejna godzina, a za oknem robi się widno. Mam podpiętą kroplówkę, z którą chodzę sobie po pokoju, bo mi najwygodniej…
_
7:30 – znów piłka, oraz przy każdym skurczu staje i mocno prę. Na podłodze rozłożone mam przez położną ręczniki papierowe , aby mi było łatwiej przejść kolejny skurcz kiedy leją mi się wody . Faktycznie ten sposób jest lepszy, bo dzięki temu każdy skurcz w tej pozycji jest łagodniejszy. Wtedy przeszła mnie myśl, że skurcze są bolesne, ale do wytrzymania… wiec poród naturalny fizjologiczny nie jest taki zły… Nie wiedziałam, że może być jeszcze gorzej hihi
_
8:00 - rozwarcie 10 cm… PRAWDZIWY POCZĄTEK PORODU. Skurcze już tak bolesne, że nie jestem w stanie się opanować i choć obiecałam, że będę cicho to jednak nie daje rady i drę się okropnie. Położna mi pomaga i dodatkowo uspakaja, że mam krzyczeć bo to pomaga dziecku wychodzić, ale mam nie gadać. Niestety ja, jak to ja… znana gaduła… nie byłam w stanie TYLKO krzyczeć… ;-) wiec co jakiś czas oczywiście starałam się położną i Marka zachęcić do wspólnej rozmowy. Niestety pojawiają się też w moich wypowiedziach niecenzuralne słowa, za które od razu przepraszałam…
_
8:30 – czuję, że już nie dam rady. Położna namawia mnie na różne pozycje. Raz na leżąco na łóżku, raz na siedząco na piłce…ale jedynie pozycja stojąca pomaga mi przejść kolejny skurcz i przeć. W tym samym czasie położna masuje mi szyjkę, przyjmuje takie pozycje, abym móc mnie chwycić i pomóc wyjść maleństwu na świat.
Decyzja położnej, aby już położyć się na łózko, by w tej pozycji już przeć. Marek mocno przyciska moją głowę do mojej klatki piersiowej przy każdym skurczu i wraz ze mną głośno oddycha. Bardzo mi to pomaga. Nigdy nie myślałam, że tak mi to pomoże. A pomyśleć, że na szkole rodzenia się z tego śmiałam… Robi się gorąco, bo główka małego raz się pojawia, a następnie się cofa i tak non stop. Położna karze mi wydłużać parcie, ale moje mięśnie w nogach i rekach nie dają rady.
_
8:45 – głośno oznajmiam, że „JA JUŻ NIE WYTRZYMAM I WYCHODZĘ !!!!!! Na moje stwierdzenie pada pytanie od położnej GDZIE??? Wiec informuję, że IDĘ DO DOMU, BO JA JUŻ NIE MAM SIŁY PRZEĆ I MAM JUŻ DOSYĆ.
I tu zaczyna się już ciężka praca, a właściwie jak to określił Marek „orka” zwłaszcza dla mnie, choć położna też wykonała ciężką robotę. Starała się wycisnąć małego i nie pozwolić, aby jego główka się nie wracała. Wtedy słyszę od położnej, że jeszcze 10-15 minut i urodzę, tylko muszę mocno przeć. Położna poprosiła tez dodatkowo do pomocy 2 inne położne, które trzymały mój brzuch i uciskały małego, aby się już nie przesuwał ku górze, a raczej schodził w dół.
_
Nie wierzę położnej i mocno łapię ją za nadgarstek prosząc, aby mi obiecała, że do 9-ej urodzę. Z uśmiechem na twarzy potwierdza to co powiedziała wcześniej dodając, że jeszcze 3 duże skurcze i mały będzie na świecie. Wtedy zadała mi pytanie, czy zgadzam się na nacięcie bo widzi, że główka jest duża, a ja jestem tam mało elastyczna, pomimo iż ona mocno wszystko rozciąga własnymi rękami. Zgadzam się od razu, bowiem tę kwestię już z nią wcześniej uzgodniłam, że w razie konieczności nacinamy.
_
8:50 – położna prosi Marka, aby włożył 2 pieluchy tetrowe pod bluzkę. Wtedy już czuję, że chyba robi się poważniej, choć tak naprawdę nie wierzę w to co się dzieje. Ból jest… MASAKRYCZNY !!! Zbyt długo się to ciągnie, co odbiera mi czasem nadzieje, że kiedyś się skończy.
_
8:55 - nacięcie... Nawet nie bolało, tylko troszkę zaszczypało. No i prę… MATKO !!!!!!! KOSZMARNY BÓL !!!! Słyszę od położnej, że mogę dotknąć główki. Z tego ogromnego bólu odmawiam dotknięcia się w kroczu, ale nie dowierzając pytam Marka czy naprawdę już widać. On zaglądając tam co jakiś czas potwierdza, że widzi już nasze maleństwo i tak jak położna mówi, za chwile będzie ono już na świecie. Dodatkowo obydwoje, aby mnie zmotywować do mocnego parcia informują mnie, że chciałam aby moje dziecko miało włosy i ma włosy… Widzą czarną główkę. No i wtedy wzięłam się do roboty. Bolało jak CHOLERA, darłam się jakby mnie obdzierali ze skóry plus co jakiś czas mocno przeklinałam za chwile za to przepraszając…
_
!!!! - PUNKTUALNIE o 9:00 - poród i nasz przesłodki Marcelek wyskakuje na drugą stronę brzuszka. Waży 3540g i ma 53cm, 10 pkt Apgar. Nie słychać go, ale po wytarciu go już dochodzą do mnie jego pierwsze odgłosy. NASZ SYNEK zostaje owinięty w pieluchy, które były trzymane pod bluzką Marka i położna kładzie go na mojej klatce piersiowej.
_
NIE MOGĘ W TO UWIERZYĆ. Z jednej strony chce mi się płakać, ale adrenalina jest tak wielka, że nie jestem w stanie. Patrzę na Marka i w jego oczach widzę to samo. Ma załzawione oczy, ale łzy nie lecą. Nigdy go takiego nie widziałam. Przytula swoją głowę do mojej głowy, łapie swoją ogromną męską dłonią tę malutką Marcelkową rączkę i mówi do mnie „Kochanie… Mamy synka!!! W tej chwili jesteśmy połączeni naszym synkiem. Ale mamy piękne dziecko. Kurcze… mam syna !!!”
_
Marcelek leżał tak na mnie przez 2 godziny, a jego tatuś siedział blisko mnie wpatrując się na nasz cud co jakiś czas komentując i zachwycając się, jakie to on zrobił piękne dziecko. Sobie zrobił hahahaha i pewnie tez sobie urodził ;-)
_
A teraz przyszedł czas na urodzenie łożyska. W związku z tym, że miałam TAM już wszystko mocno obolałe nie miałam siły przeć. Już nawet prosiłam położną, aby mi sama TO wyjęła, bo ja już nie mam siły. Przez cały poród położna była mega miła, cierpliwa, troskliwa itp.. ale w niektórych momentach (takich jak np. teraz) kazała mi się wziąć w garść i przeć. Miała super podejście i wspaniale się rozumiałyśmy. Dla mnie była idealna. Nie krzyczała na mnie ani razu, żartowała kiedy tylko mogła, ale kiedy trzeba było stawiała mnie do pionu, aby mi pomóc.
Łożysko urodziłam calutkie. Oczywiście moja ciekawość musiała zostać zaspokojona, wiec poprosiłam aby mi pokazała moje łożysko. Była baaaardzo mocno zaskoczona, jakie to jest wielkie. Po obejrzeniu go przez moją położną i jakaś dodatkową, która tez przyszła pod sam koniec oznajmiły, że jest całe. Oznaczało to, że nie ma konieczności łyżeczkowania. CAŁE SZCZECIE.
_
W tym czasie oczywiście było zszywanie. Położna spytała, czy chcę znieczulenie, tylko że wtedy będzie musiała się kilka razy wkłuć, aby je podać. Tak wiec zdecydowałam, że wolę aby już zabrała się za zszywanie, bo im szybciej tym lepiej. Nie ukrywam, że zszywanie mnie nie bolało… Okazało się, że przy tych ostatnich 3 partych skurczach pękła mi szyjka… Wiec i ją trzeba było zszywać. Ból był wielki – nie ukrywam. Ale w tej chwili, jak już mi się wszystko zagoiło po tym antybiotyku to faktycznie TEN ból już się zapomina.
_
Ku mojemu (miłemu) zaskoczeniu od momentu kiedy Marcel trafił na mój brzuch zaraz dopiął się do cacusia, a u mnie zaczęła się produkcja mleka. Położna była zszokowana, bo nie musiała ani mnie instruować, jak przystawiać Marcelka, ani tez małego dostawiać. Obydwoje tak się super zgraliśmy, że mały w ciągu kilku sekund zassał i mleczko zaczęło lecieć … i tak do dzisiaj. Mam po prostu rzekę pełną mleka. I oby tak dalej. W tej chwili mały w ciągu dnia śpi cudnie, tylko je i śpi, a w nocy od 12:00 do 01:30 pokazuje, jaki ma głos. ;-) Po czym od 1:30 cichnie i już do następnego dnia nie słychać, że mamy dziecko.
_
Obsługa w szpitalu CUDOWNA. Każdej kobiecie polecam tam rodzic, bo tak jak jest wszedzie promowane tak w szpitalu w Piasecznie faktycznie można rodzić po ludzku. Połozne są przemiłe, uprzejme. Kilka razy w ciagu dnia pytają, czy mogą w czymś pomóc. Na obchodzie kobieta jest traktowana bardzo personalnie i czuje sie wyjątkowo. Jestem pod ogromnym wrazeniem tego miejsca. Poprzedni poród 10 lat temu miałam w szpitalu na Karowej. WTedy niby miałam cc (teraz sn), ale nie wspominam porodu zbyt miło.
_
Starszy brat cały czas super się zachowuje, wspaniale mi pomaga np. wstawia prania, odkurza, abym się nie męczyła. A ja w nagrodę tak wszystko organizuję, aby Marcelek po kąpieli trafiał w rece do tatusia, a ja z Matinkiem spędzamy razem czas na składaniu lego, albo robieniu innych plastycznych rzeczy WSPÓLNIE.
_
A mój Marunio też zasłużył na ogromną pochwałę. Pomaga mi w domu, czasem nocy te 1,5 godziny siedzi z małym w drugim pokoju i przynosi mi na karmienie. Pozwala mi wyjść do kina i zostaje sam z synkiem. No wlasnie – nie pochwaliłam się, ale jak Marcel skonczył 2 tygodnie wybrałam się z babcią Lilą na film do kina. :-) I to sam tatuś nas wypchnął.
_
<strong>Jestem przeszczęśliwa, że mam dwoje dzieci. Spełniły się moje dwa marzenia… Mieć dwoje wspaniałych dzieci i cudownego męża… I TAK MAM :-)</strong>

spidermenka normalnie zazdroszcze ci takiego brawurowego porodu i tych poloznych co przyczynily sie do tak pieknych wspomnien.twoj m. tez widac ze doslownie "rodzil z toba" 0
piekne to az sie cieplo na sercu robi!!!!

Cudowne te Wasze historie Rozczulam się niesamowicie i czekam na moja kolej

Cudne opisy:-)
Mooniia wspaniale opisałaś swój poród i że przeszłaś go jednak w taki magiczny sposób mimo i ż zaplanowano cc. Dodałaś mi otuchy przed prawdopodobnie moją drugą cc.

Spidermanka dzięki zryczałam się jak głupia :)
Chyba porób monii przeczytam wieczorem bo nie mogę się otrząsnąć po opisie Spidi.

cestmoi89 wwidze, ze tez mialas kawal babeczki do wyciskania :) moj synek po urodzeniu wazyl 4450 gram, 58 cm a obwod glowki mial 35 cm :) tyle, ze ja poszlam do szpitalu ze skierowaniem na cc, bo lekarz bal sie dystocji barkowej, poniewaz u niego na usg wyszlo, ze obwod brzuszka jest wiekszy o 5 cm od glowki. A po porodzie okazalo sie, ze to tylko 2 cm roznicy. Spidi poryczalam sie, Monia, mimo, iz bylo to planowane CC, to tez chwila magiczna :)

29/11/2012 ok godz. 11 wpadła ciotka eMa i już od drzwi zresztą jak co dzień krzyczy "i co, co i co bierze cię już coś" przeszło mi przez myśl "tak cholera" ale grzecznie odpowiedziałam nie. O 12 teściówka zawołała na kawę (mam do niej 12 schodów) wyszłam, usiadłam na ławie coś mnie ukłuło w plecach, ale nie przywiązałam do tego uwagi, za 20 minut powtórzyło się mocniej...myśli w głowie tysiące czyżby to już...nie, to niemożliwe żeby od tak. Zeszłam na dół włączyłam forum nieśmiało napisałam, że coś się zaczyna dziać i poczułam mokro w gaciach, poleciałam do łazienki dużo białego kremowego śluzu. Wróciłam do kompa, znowu mokro, wkładka zielona, strasznie się wystraszyłam, w międzyczasie pościeliłam łóżeczko i wtedy poleciało po nogach, zobaczyłam na wkładce czop-przeźroczysta zielona galareta (przepraszam). Wołam do teściowej, że jedziemy, a ona nie jeszcze nie (myślała, że do krawcowej), ja:wody mi odeszły,, ona:cooo, wody, wody, a wody już się ubieram. Z domu wyjechałyśmy o 13:30, w szpitalu byłyśmy o 14. Oddział pełny, ani jednego łóżka, ale dzięki znajomości udało się załatwić. Formalności, przebieranie, wywiad z lekarką, badanie-szyjka zgładzona, 4 cm rozwarcia, główka u ujścia, wyczuwalny pęcherz płodowy. Idę ulokować się na blok porodowy, biorą mnie na ktg (idealne), usg mały 3200 i wszystko w porządku. W międzyczasie pojawiały się bóle krzyżowe. Położna zaprowadziła mnie na salę do porodów rodzinnych, mąż mi nie towarzyszył tylko teściowa stanęła na wysokości zadania hehe. Rozwarcie nie postępowało, ktg nadal super. Została oddelegowana na korytarz do podreptania, bóle krzyżowe nasiliły się okrutnie, łamały w pół. Wracam na sale, tętno maluszka w porządku, lekarka decyduje o podłączeniu kroplówki. Poprosiłam wcześniej o lewatywę, o 17 podłączono kroplówkę, która bardzo wzmocniła bóle krzyżowe. Skakałam na piłce, w końcu trafiłam do wanny, zgaszono światło, włączona muzyka, zapalone świeczki, pomogło ale tylko na chwilę, puls malucha cały czas idealny. O 18 pojawiły się skurcze, które nakładały się z krzyżowymi. Na skurczu krzyczałam, że nie dam rady, że mam dość. W chwili spokoju, że inne dały radę to ja też, że z każdym skurczem jestem coraz bliżej poznania syneczka. Skakałam na piłce, teściowa masowała mi krzyże, później klęczałam przy łóżku kiedy poczułam, że muszę przeć. rozwarcie 8-9 cm. Położne krzyczały, że mi nie wolno, że mam na skurczu oddychać, nie było łatwo ale się starałam. Mówię, że dłużej nie wytrzymam, padła decyzja rodzimy. Zmieniałam pozycję z 5 razy, parłam ale było ciężko, mały zaczął się przekręcać w sposób nie właściwy, wyparłam 1/3 główki i dalej nie chciało iść, położna nacięła mnie, włożyła palce i kazała się skupić na wypchaniu jej palców. Pojawiła się główka, później jeszcze dwa parte i wystrzelił jak z procy, była 19:40 cały ból minął.
I tu zaczyna się mój horror...leżał na dłoniach położnej bezwładny i siny, miał szeroko otwarte zimne oczy, nie wydał z siebie żadnego odgłosu, zabrali go na bok. Krzyczałam co z nim, ale nikt mi nie odpowiedział, panowała nerwowa atmosfera. Widziałam jak coś z nim robią, coś do buzi przykładają, ale był za daleko. Płakałam. Łożysko nie chciało się odkleić, w końcu i ono wyszło, było w kiepskim stanie. W końcu usłyszałam delikatne kwilenie, poczułam niesamowitą ulgę. Dostałam go na 3 sekundy i zabrali go. Lekarka założyła mi 3 szwy i musiała wykonać łyżeczkowanie, ale nic nie czułam i nic nie słyszałam co do mnie mówią, odleciałam. Trafiłam na salę na bloku, nie mogłam iść do małego, a mąż nie mógł do mnie wejść. Teściowa mi załatwiła, że mnie wywiezie na korytarz do męża. Powiedział mi, że jest śliczny. Zobaczyłam go dopiero na następny dzień w południe, wyglądał w inkubatorze jakby był na wczasach, taki spokojny cały czas spał. Nie miałam mleka, a tak bardzo chciałam, żeby dostawał moje, chyba się przez ten stres zablokowałam i przez "pomocny" personel.
Nikt tak właściwie nie wie co się stało. Wszystkie badania dwukrotnie w granicach normy. Nie znaleziono w nich przyczyny zielonych wód. Mały urodził się w zamartwicy, nie oddychał, brak napięcia mięśniowego, siny tylko z akcją malutkiego serduszka, które bardzo chciało bić dla mamusi. Mamy jeszcze obustronne krwawienie I stopnia w czaszce, które musimy skontrolować za miesiąc, ale według pani dr powinno się wchłonąć.
I faza porodu 1h35 min, II faza 10 minut.
Teraz już tylko będzie lepiej

bari, poród błyskawiczny ale domyślam się co musiałaś czuć po porodzie! Jesteście oboje dzielni i z Kacperekiem z pewnością będzie wszystko w porządku. A co do zielonych wód, to czy to nie jest tak że wody robią się zielone kiedy układ trawienno-wydalniczy maluszka jest już dojrzały i zaczyna funkcjonować?