PaniRudzielcowa: to nie bal, gdzie się wygląda jak modelka, tylko porodówka, tam nawet najpiękniejsze kobiety są spocone, czerwone i opuchnięte.

Nie byłam podczas porodu ani spocona, ani czerwona, ani opuchnięta. Oglądając zdjęcia z porodu, które robił mój mąż, nasunęła mi się nawet myśl, że taki w/w obraz rodzącej tworzą amerykańskie filmy.
Fakt, rodzenie to wysiłek, ale nie wierzę, żeby mężowie będący przy porodzie patrzyli na swoje kobiety oceniając jak wyglądają.
Mam też wrażenie, że zabieramy ojcom uczucia, które są ich udziałem podczas porodu,przecież oni nie obserwują na chłodno obcego porodu, filmu na you tube, tylko narodziny własnego dziecka a to ogromna różnica. Oni na żywo w tym uczestniczą, rodzą się jako ojcowie tak samo jak my rodzimy się jako matki. Mają do tego prawo.

nana81: Jestem przekonana, że mój spokój, możliwość skoncentrowania na sobie były możliwe dzięki cichej obecności męża.

Piękne słowa!

Rodziłam dwa razy i za drugim razem był ze mną mój mąż. Pierwszy raz rodziłam w szpitalu (pojechaliśmy pod koniec porodu), a drugi raz w domu. Za pierwszym razem nie mogłam rodzić z mężem, bo był remont porodówki i rodziłam na połączonym oddziale patologii i położniczym, gdzie nie było sali do porodów rodzinnych, tylko wielka sala, na której rodziłam ja, a za kotarą jeszcze dwie inne nieszczęśnice Urodziłam wtedy zupełnie spokojnie, mimo że fakt, że muszę rodzić bez męża mnie zaskoczył, ale miałam położną, miałam zadanie do wykonania i inne sprawy mnie nie obchodziły.

Niemniej, sądzę, że to świetna rzecz, że można obecnie decydować się na to, czy chce się rodzić samej, czy z mężem. Ludzie chcą rodzić razem, bo to niesamowite przeżycie, kobiety potrzebują wsparcia w szpitalu itd. Dla mnie obecność mojego męża, możliwa dopiero za drugim razem, była czymś uspokajającym, ale wystarczyła mi zupełnie świadomość, że on gdzieś tam sobie jest na obrzeżach. Wcale nie potrzebowałam rozmowy z nim, podawania wody, masowania itp. Wręcz przeciwnie, musiałam być w pewien sposób sama, ale z tą wiedzą w tyle głowy, że mój mąż jest na wyciągnięcie ręki. W czasie porodu za każdym razem byłam skupiona na sobie i na zadaniu, które mam do wykonania i tak naprawdę jedyną osobą, którą rejestrowałam była położna.
Wspólny poród w domu w żaden sposób nie naruszył naszej relacji, wręcz przeciwnie. Myślę, że dla mojego męża wspólny poród jest czymś, z czego jest bardzo dumny i sądzę, że wielu mężczyzn tak do tego podchodzi. Ostatnio spotkałam dobrego kolegę, który trzymał nas z dobre 20 minut na mrozie opowiadając zachwycony o narodzinach swojego syna. Jego żona powiedziała mi potem, że kiedy już mały był po drugiej stronie brzucha, jej mąż powiedział jej, że właśnie zakochał się w niej po raz drugi

Ja rowniez mialam porod rodzinny i kolejny oczywiscie bedzie tez ;) Dla mezczyzny tez potrafi byc to najpiekniejszy moment i niepowtarzalny w zyciu kiedy jest obecny przy narodzinach swojego malutkiego szczescia. W wielu przypadkach sprawdza sie,ze po porodzie zaczyna doceniac swoja zone/partnerke za ten trud i cierpienie. Jak wielkim przezyciem jest dla mezczyzny odciecie pepowinki... Moze byc obecny przy wazeniu,mierzeniu kiedy to ja niestety musze lezec i czekac na zszycie

Mój Mąż od samego początku ciąży mówił, że chce być przy porodzie. To ja miałam na początku opory, no bo jak to, pewnie będzie patrzył, naogląda się i już nie będę mu się podobała... Jaka ja głupia byłam!
Był przy mnie od pierwszego skurczu, masował plecy, zagadywał i pocieszał. Widziałam jak boli go fakt, że cierpię i nie może mi pomóc. Gdy miałam kryzys pocieszał i motywował, żebym się nie poddawała. Widział jak odchodzą mi wody, pierwszy zobaczył jak główka wychodzi. Podczas partych trzymał mi nogę więc widział narodziny synka że tak powiem od frontu I nic to nie zmieniło w naszych relacjach a powiem, że jeszcze bardziej nas do siebie zbliżyło.
Wymiękł tylko jak położna oglądała moje łożysko Powiedział, że to wygląda jak wątroba i on sobie pójdzie po kawę haha. A my się smiałyśmy z położną, że poród przeżył a tu łożysko takie wrażenie na nim wywarło

Dla mnie mój mąż to anioł
wytrzymał pierwszy 17godzinny poród czekał wytrwale na córkę, za wiele nie pamięta - bo targały emocje, nie pamięta chwili przecięcia pępowiny, choć wie że ją przeciął...
drugi poród również zniósł dzielnie, pomagał mi jak tylko mógł, do tej pory palce go bolą od mojego ściskania i mimo iż drugi poród zakończył się przez CC widział wszystko...
stanął za szklanymi drzwiami - kobieta go wyprosiła a on poszedł dalej - a dalej były otwarte drzwi stanął w tych drzwiach i patrzył jak na świat przychodzi jego syn, uśmiechał się i z ruchu warg wyczytałam że bardzo mnie kocha i dziękuje...

Kocham Cię mężu!


i jeśli ktoś ma dylemat czy rodzić rodzinnie to ja polecam ten sposób rodzenia, mąż to ogromne wsparcie, a wymasowane stopy podczas porodu to coś pięknego :) nawet lekarze go chwalili za wytrwałość :)

Witam,
Jestem studentką Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego i przeprowadzam badania naukowe na temat obecności mężczyzn podczas porodu rodzinnego, a konkretnie co Wy Panowie,którzy uczestniczyliście w porodzie rodzinnym sądzicie nich. W tym celu zamieszczam link do ankiety ( jedynie 21 pytań zamkniętych w pełni anonimowych). A Was drogie Panie - Mamy, proszę o podesłanie tych ankiet swoim mężczyznom. Bardzo proszę o uczciwe i rzetelne odpowiedzi. Z góry dziękuje:)
oto link: http://moje-ankiety.pl/respond-34670.html

Odświeżę temat... może ktoś jeszcze tu zaglądnie Ja mam inny problem... bardzo, bardzo bym chciała żeby mąż byl ze mną przez cały czas i wiem, ze dla niego to jest też ważne. Chciałby być przy narodzinach syna... tylko boję sie, ze trafimy na salę porodów ogólnych i nie będzie to możliwe :( jak to jest z tym "prawem" ciężarnej do porodu z osobą towarzysząca ?

Ale obecność osoby bliskiej przy porodzie i przy wszystkich zabiegach/badaniach jest zagwarantowana przez prawo. Łaski nie robią

A musisz rodzić w tym szpitalu? Nie ma zbyt dobrych opinii.

annie - serio ?! Koleżanka rodziła i wpuścili jej męża, ale tylko dlatego że to była noc. Tak przynajmniej ona mówi. Położna na takiej wizycie "zwiedzającej" też mówiła, że na blok porodowy mężów nie wpuszczają. Za to pan, który nas prowadził z IP na górę mówił, że można poprosić o zgodę na wejście osoby towarzyszącej chociażby na chwilę i wpuszczają. No ale trzeba prosić... Gdyby mąż mógł być ze mną to byłoby idealnie :)

Ja też byłam 2 tyg temu na obserwacji, leżałam najpierw 3h na porodówce bo miejsc nie było, a potem na ginekologii i pielęgniarki i położne super. Miłe, sympatyczne, uśmiechnięte, pomocne. Na prawdę super ! Ja mam lekarza, ale i znajomą pielęgniarkę na noworodkowym dlatego coraz bardziej myślę o Borowskiej realnie. Jedynie to, ze nie może być ze mną mąż mnie martwi. Z tego powodu chciałam rodzić na Kamieńskiego, ale to dla mnie totalnie obcy szpital :(

Ja bym się nigdy nie zdecydowała na szpital gdzie nie miałabym gwarancji, że mąż będzie ze mną. Dla mnie najważniejsza była jego obecność i intymne warunki. A lekarza nie było przy porodzie nie tylko mojego, ale w ogóle żadnego Ale każdy ma inne priorytety.
Wrocław takie duże i nowoczesne miasto, a szpitale jakieś przedpotopowe...wieloosobowe porodówki, 8-osobowe sale na położnictwie...

No, niestety, we Wrocławiu porażka z porodówkami, położnymi niezależnymi (jest jedna jedyna!!!). Podobno to wynika z ogólnego nastawienia panów i władców zarządzających. Ale praca u podstaw trwa. Zmienia się na lepsze, tylko bardzo powoli...

azniee: Ja bym się nigdy nie zdecydowała na szpital gdzie nie miałabym gwarancji, że mąż będzie ze mną. Dla mnie najważniejsza była jego obecność i intymne warunki. A lekarza nie było przy porodzie nie tylko mojego, ale w ogóle żadnego Ale każdy ma inne priorytety.

Szczerze mówiąc to teraz jest mi na prawdę obojętne czy będę rodzić z mężem przy boku czy z mężem czekającym na korytarzu. I fakt, moje priorytety są inne- z zaszytą szyjką i zagrażającym porodem przedwczesnym wybieram szpital, którego personel i sprzęt medyczny zagwarantuje mojemu dziecku w razie skrajnego wcześniactwa bądź jakiegokolwiek wcześniastwa największe szanse na przeżycie. I jestem w 100% pewna, że niezależnie od dyżuru mój lekarz będzie obecny przy narodzinach mojego młodszego

syna.

czajnik: Podobno to wynika z ogólnego nastawienia panów i władców zarządzających.

Wbrew pozorom bardzo dużo zależy od samego nastawienia rodzącej. Ze starszym dwukrotnie wylądowałam w pięknej sali porodów rodzinnych- nie urodziłam. Byłam za to wykończona, sfrustrowana, zła, burkałam na personel, personel burkał na mnie i tak się nie lubiliśmy aż nie zaczęłam rodzić na prawdę. Dopiero teraz po pobycie w szpitalu z młodszym synem i zabiegu zdałam sobie sprawę z pewnych rzeczy. Po usg kiedy lekarz mi powiedział, że przyjmuje mnie na oddział i mam iść na dół na IP do przyjęcia chciało mi się autentycznie wyć. Zostawiałam dwulatka w domu w zasadzie bez słowa wyjaśnienia, bez buziaka na pożegnanie, na oddział wchodziłam w cywilu bez rzeczy, bez piżamy, bez niczego- z chodnika. Wyszłam na korytarz do męża i ryczałam chyba z 15 minut zanim w końcu weszłam na IP. Na oddziale, gdy położne mnie przyjmowały już nie płakałam- przywitałam się, uśmiechnęłam, za wszystko dziękowałam, chociaż nikt tego ode mnie nie oczekiwał. Z lekko oschłego na początku nastawienia pielęgniarki stały się serdeczne, wspierające, wypytywały czy się boję i dlatego mi się oczy szklą. Wypytywały o starszaka, pomagały bardzo, bardzo gdy jechałam na zabieg, albo gdy pół nocy trzęsłam się po fenoterolu. Jasne, że można powiedzieć, że to ich zakichany obowiązek, ale czy na pewno musiały się uśmiechać i opowiadać dowcipy, rozweseleć? Z medycznego punktu widzenia nie miałabym zastrzeżeń i bez tego, nawet jeśli okazałyby się milczkami, albo były lekko gburowate, bo ze swoich obowiązków wywyiązywały się co do joty. Reszta to już był uśmiech za uśmiech. I gdy wychodziłam ze szpitala na dyżurze była ta sama położna, która mnie "opisywała" przy przyjęciu. Podziękowałam za opiekę i za wszytsko co dla mnie zrobiły i aż jej się oczy roześmiały, że ktoś docenił.

marylove: jest też chyba opcja jednoosobowa ale to musiałabyś dopytać.

Płatne osobno. Dwa lata temu trzy stówki za dobę. I kolejka długa jak mur chiński więc ciężko dostać miejsce.

Poród to dla mnie jedno z waznijszych wydarzen w zyciu, nie pozbawiłabym męza mozliwosci przezywania tej radosci ze mną tylko dlatego ze akurat taki szpital sobie wybrałam. Zwlaszcza ze mu bardzo na tym zalezy.
Dlatego ja juz wczesniej czytalam o szpitalu w ktorym chce rodzic , potem wybralam lekarza prowadzacego z tego szpitala . Dla mnie wazny jest i sprzet i lekarze i obecnosc męza :) w tak waznej kwesti jak poród nie zrezygnowałabym z żadnej z tych rzeczy chocbym miała rodzic 3miasta dalej

Macie racje dziewczyny..., nie wiem co zrobić :( tym bardziej ze mój taki właśnie przeżywający jest i wiem, ze chciałby być ze mną. Pojedziemy zobaczyć jeszcze szpital gdzie możliwe są porody rodzinne i zastanówmy sie. Dzięki zna Wasze odpowiedzi :)