Chciałabym żebyście się podzielili swoimi przemyśleniami, czy Waszym zdaniem należy powiedzieć dziecku, które przyszło na świat w wyniku adopcji zarodka o tym fakcie? Bo tutaj sprawa jest chyba bardziej skomplikowana, niż w przypadku standardowej adopcji: jeżeli nie wyjedzie się na "koniec świata" to raczej nie da się ukryć tego faktu : prędzej czy później jakaś "życzliwa" osoba uświadomi dziecko, że ludzie je wychowujący nie są biologicznymi rodzicami. O adopcji zarodka nie musi wiedzieć nikt poza dwojgiem bezpośrednio zainteresowanych, więc sprawa może wyjść na jaw w przyszłości przy ewentualnych badaniach lekarskich i niezgodności grup krwi dziecka i rodziców... No i pewnie trudno będzie wysłuchiwać od cioć, wujków i "znajomych króliczka" komentarzy w stylu: "o, jaka ona do tatusia (albo do mamusi) podobna"...

Ja mysle, ze znajomosc biologicznych rodzicow to jedno z podstawowych praw czlowieka. Nie mozna nie wiedziec kto jest ojcem/matka/siostra/bratem. Wyobrazam sobie, ze to mogloby bardzo skomplikowac sprawe. Nie mam pojecia kiedy nalezaloby cos takiego powiedziec dziecku. Ani w jaki sposob. Pewnie tez trudniej byloby znalezc dawcow (bo chyba kazdy by sie bal, ze za 20 lat bedzie mial niespodziewanego goscia 'czesc mamo!'). Sprawa naprawde nie jest prosta, ale chyba nie mozna po prostu nabrac wody w usta...

Ja myślę, że lepiej powiedzieć dziecku, niż miałoby to odkryć np. poznając niepasującą grupę krwi. Albo dowiadując się o jakimś nietypowym przypadku genetycznym.

Na pewno łatwiej będzie najpierw powiedzieć o in vitro i w zasadzie można do tego przygotować dziecko od zawsze. Nie ściemniać o bocianach, tylko wyjaśnić sprawę brzuszka. W późniejszym wieku wyjaśnić kwestię in vitro - można zachować jakieś pamiątki tego procesu, zdjęcia itd. Na pewno ułatwi to rozmowę o tym procesie. No a informacja o adopcji zarodka troszkę później, chyba, że dziecko samo zapyta o pokrewieństwo. Jawne kłamstwo, które kiedyś wypłynie, może zburzyć więź na długie lata.

Nie wiem, czy znajomość biologicznych rodziców jako osób jest konieczna. W AID nie ma tego problemu, dawca nasienia jest anonimowy, na ile wiem. Dlaczego jajeczko traktować inaczej?

Nie jestem zwolennikiem odgradzania zarodka od gamet. Nie przemawia to do mnie. Dziecko to dopiero będzie. I w jego powstawaniu organizm matki ma swój udział.

Zasady są dość przejrzyste - w transplantologii nie udziela się informacji o pochodzeniu organu. W adopcji rodzice mogą zastrzec sobie, że nie życzą sobie kontaktu z dzieckiem. Tutaj sytuacja nie jest inna.

Nie potrafię postawić się w sytuacji osoby adoptowanej. Ale próbuję. Czy wiedza o rodzicach pomogłaby mi w czymkolwiek? Czy wiedza o moich rodzicach mi pomaga? Na tyle, że wiem, że powinnam kontrolować oczy. To wszystko. Całą resztę stanowią moi rodzice jako rodzice, a nie dawcy jajeczek i plemników. To oni stworzyli mnie taką, jaką jestem.

Uważam, że szczerość wobec dziecka powinna wynikać ze zwykłej więzi międzyludzkiej. Rodzice powinni uczyć dziecko również rozmowy o tematach trudnych. No i nie przemawia do mnie rodzic, oczekujący szczerości od dziecka, a nie wymagający jej od samego siebie. Dla mnie zawsze to było dość ważne, a jakoś tak mam, że próbuję postawić się w położeniu drugiej osoby, kiedy próbuję ocenić sytuację. Dlatego rozumiem obawy przed taką rozmową u rodziców, ale z drugiej strony zdaję sobie sprawę z tego, że przypadkowe odkrycie prawdy po latach życia w kłamstwie i zamydlaniu oczu jest dla takiego dziecka szokiem.
I to jest główny powód.