Dziewczyny, jak to jest w waszych miejscach pracy? Jak traktowana jest młoda kobieta, o której wiadomo, że lada moment może rozpocząć starania o dziecko? Z życzliwością i zrozumieniem czy wręcz przeciwnie? I jak sobie radzicie ze złą atmosferą w takich przypadkach?

Pytam, bo niestety w mojej pracy nie jest zbyt różowo. Sam pracodawca jest w porządku, niestety najbardziej nieżyczliwe w stosunku do kobiet planujących potomstwo są... inne kobiety! Złośliwości, próby perswazji, argumenty typu "bo ja powinnam być pierwsza w kolejce, bo dłużej tu pracuję" są na porządku dziennym... I to wszystko w firmie, która raczej sprzyja kobietom w ciąży i młodym matkom! Czy obserwujecie coś takiego u siebie? Bo ja, szczerze mówiąc, pierwszy raz spotkałam się z takimi zachowaniami! Solidarność kobiet to chyba jakiś mit

Ech... Sama zaczynam powoli myśleć o dziecku i nie wiem, chyba będę musiała też zacząć się martwić o swoje zdrowie psychiczne...

Ale problem polega właśnie na tym, że taką rzeczywistość tworzą sobie same zainteresowane...

U mnie w firmie to, czy ktoś zamierza mieć dziecko czy odkłada jeszcze tę decyzję - to jego prywatna sprawa. Firma jest przyjazna młodym mamom i rodzinom, nikt nie robi problemu z ciąży, wręcz przeciwnie - wszyscy się cieszą i gratulują. Kiedy wylądowałam na L4, zadzwoniła do mnie bezpośrednia przełożona i powiedziała, że mam się nie przejmować tylko odpoczywać i dbać o siebie. Nie ma nierówności w traktowaniu młodych kobiet "potencjalnych matek" i innych osób, np. mężczyzn.

Amazonka: Czemu pisałaś, że firma sprzyja?

Amazonko, napisałam, że sprzyja, bo tak jest w istocie. Ze strony władz, kierownictwa nie ma żadnych problemów. W żadnym wypadku nie różnicuje się pracowników ze względu na płeć. Ciężarnym i matkom oferuje się wiele udogodnień (czas pracy dopasowany indywidualnie do potrzeb, możliwość pracy w domu, dodatki finansowe itp. itd.). Wydawać by się mogło, że wymarzone warunki, a tymczasem problem stanowią same zatrudnione kobiety przez swoje podejście, które opisałam wyżej. Po prostu zachowują się, jakby mimo wszystko się czegoś obawiały. Nie rozumiem ich. I taka to właśnie dziwna dla mnie sytuacja - może wcześniej opisałam to niezbyt jasno...

Pajacynka to masz szczęście. Niestety nie wszędzie tak jest. Po mnie szefowa dzwoniła jak byłam w ciąży na L4. Nawet jak byłam już na porodówce. I nie po to, żeby dodać otuchy czy powiedzieć, żebym się niczym nie przejmowała.

Hej dziewczyny!
Powiedzcie mi jak Wasz pracodawca zareagował na ciążę? Ja niestety po powrocie będę musiała poszukać innej pracy:( Mój szef jest oburzony moim zachowaniem, że poszłam na zwolnienie. Poinformowałam go 4 dni wcześniej, ze nie będę mogła pracować i zostałam zrąbana (delikatnie mówiąc) że sama podjęłam decyzję.
Oprócz tego jeśli lekarz nie przedłuży mi zwolnienia zostaję zdegradowana ze stanowiska dyrektorskiego do telemarketera.
Dodam, że pracuję w tej firmie również fizycznie prowadząc zajęcia ruchowe 4h dziennie. Wg mojego wspaniałego szefa jak ciąża ma polecieć to i tak poleci i jak pójdę sikać lub "na kupę" (użył innego sformułowania) to też mogę poronić.
Mam nadzieję, że Wy macie lepsze wspomnienia....

Cóż, mój szef zareagowa... głupio. Sytuacja o tyle kiepska bo dostałam wczesniej wypowiedzenie i miesiac przed jego końćem dowiedział się o ciąży. Musiał wycofać. Nie potrafił zareagować, burknął coś. Ale co gorsze - szefowa - żona szefa zareagowała fochowatą miną. KOBIETA! Matka! brrr... Dobrze, że to już koniec mojej kariery tam;) Ale w sumie -olać to! To nasze ciąże, nasze dzieci, nasze życie. Szefom wara;)

No właśnie ta nerwowa atmosfera teraz.... Jeden stres. Dzisiaj chyba poproszę mojego gina coś na uspokojenie, bo już sobie nie daję rady z tą sytuacją. A jak tak dalej pójdzie mój małżonek pojedzie do szefa i mu powie kilka ciepłych słów...
w tym samym momencie druga dziewczyna powiedziała o swojej ciąży, ale ona pracuje. Więc teraz szef wszystkim opowiada jakim to ja jestem złym pracowanikiem, a ta druga osoba jest cudowna, wspaniała bo walczy i ich nie zostawiła.

Wiem, że moje dziecko jest teraz najważniejsze, ale nie można się nie przejmować :(

Taki właśnie mam plan. Chcę na dzisiejszej wizycie pogadać o tym z lekarzem.

wszystko jest dobrze dopóki nie potrzebujemy zwolnienia....

mnie się wydaje, że na macierzyńskim już zacznę szukać czegoś innego, tym bardziej że już usłyszałam "nie wiem czy będziesz miała do czego wracać".

Zdegradować nie może, ale może na max. 4 m-ce przenieść na inne stanowisko z tą samą pensją. Teoretycznie degradacji nie ma, a praktycznie, wiadomo....

Ja pracuję w wojsku (ale cywil jestem) :) więc luz blues, w dodatku w ciąże zaszłam ja i koleżanka, nasza komórka składa się z 4 osób 2 cywilki i 2 wojskowych także chłopaki sami zostali na posterunku hihihihi. jesli chodzi o dzieci to u nas w jednostce też sporo się narodziło w 2010 roku jakiś bum czy co!!! Za to u mojej mamy w firmie, mama pracuje w prywatnej, to już kicha dziewczyny żeby utrzymać pracę powracały z macierzyńskich i niektóre pracują tylko po to żeby niani zapłacić.

To może ja opowiem swoją historię. Pracuję za granicą, moim bezpośrednim przełożonym była moja bardzo dobra znajoma. Po 5 miesiącach pracy zaszłam w ciążę, pracowałam jednak dalej nic nikomu nie mówiąc. Powiedziałam jej w 3 miesiącu (nie opuściłam ani 1 dnia pracy, dawałam z siebie 100% bo nie chciałam, żeby myslała, że specjalnie "złapałam" się na macierzyński) no i się zaczęło. Na dzień dobry usłyszałam, że chciała mnie awansować na swojego asystenta ale w tej sytuacji nie ma o tym mowy. Nastepnie zażyczyła sobie żebym pracowała do 9 miesiąca ciąży (pracowałam w hotelowej restauracji, bieganie z tacą, stres związany z organizacją imprez itp) bo przecież nie jestem chora. Nie da się opisać tego co tam przeżyłam, kobieta uwzięła się na mnie, mimo, że ona była menagerem zwalała na mnie najgorsze i najcięższe sprawy. A ja jestem (a raczej byłam!) taką siłaczką i potulnie (jaka byłam głupia!) to znosiłam. Codziennie wracałam do domu z płaczem. O zwolnieniu lekarskim w Anglii nie ma nawet co marzyć. W 4 miesiącu wykończona psychicznie do granic możliwości pojechałam do Polski na urlop. Gdy wróciłam moje stanowisko pracy zostało zlikwidowane, na koncie nie było wypłaty, dostawałam od niej przez kilka dni smsy "dzis masz wolne, nie przychodź", a gdy przyszłam się z nią rozmówić obcięła mi godziny tak, żebym nie kwalifikowała się na Statutory Maternity Pay - czyli ustawowy macierzyński. Na szczęście miałam przy sobie przyjaciół, którzy nie pozwolili mi sie poddać. Poszłam do głównego przełożonego i co? Następnego dnia miałam wypłatę na koncie, dawne stanowisko, zagwarantowane godziny pracy, spotkanie na temat jak ograniczyć mi stres w pracy i co oni mogą zrobić żeby tylko mi było lepiej. Dalej nie było różowo, np. nie zgadzała się na wolne gdy miałam wizytę u położnej, badania w szpitalu itp. Na szczęście nie byłam wtedy już taka naiwna i potrafiłam to sobie wywalczyć. Tego, co przeżyłam przez tą kobiete nie da się opisać. Dla mnie to było jak Oświęcim. Ale przeżyłam i jestem silniejsza.
Teraz jestem na macierzyńskim i wiem, że było warto. Nie tylko dla pieniędzy oczywiście. Dla szacunku dla siebie samej i dla mojego dziecka. Zostało mi to wynagrodzone bo juz dostałam nową pracę (w ukochanym zawodzie!!!!), gdzie na razie dorabiam, ale po porodzie mam szansę na bardzo elastyczne godziny pracy, bo komuś tam na mnie zależy.
Rozpisałam się dziewczyny, ale nie potrafię o tym pisać krótko. To cały czas we mnie siedzi. Dziś byłabym już mądrzejsza i silniejsza w takiej sytuacji.

To ja chyba miałam bardzo dużo szczescia.
Mam świetne uklady i z pracownikami i z szefową.
Otwarcie jej powiedziałam,że staramy się o dziecko. Powiedziała,że kibicuje i kciuki ściska, a gdy okazało się,że jestem w ciąży to była prawdziwa impreza :) Od szefowej dostałam spodnie ciążowe, a od współpracowników kwiaty :) Przez całą ciążę chuchali i dmuchali na mnie, odciążali we wszytskim, chociaz wcale nie miałam zamiaru wymigiwac się od obowiązków.
Gdy urodziła sie Hania przyjechali do nas do domu z ogromem prezentów dla niej i piękną filiżanką do herbaty dla mnie ( która się stłukła zaraz po ich wejsciu, no ale to tylko szczegół ;))
Do pracy wróciłam zaraz po macierzyńskim. Tak umówiłam się z szefową. Wiem ,że dłuższa nieobecnosc byłaby kłopotliwa. Zależało mi na pracy a poza tym uwazam,że musiałałam byc fair w stosunku do nich, bo okazali mi mnóstwo serca.
Tak jest do dzis. Jezeli mam wizytę u lekarza czy coś waznego do załatwienia to nikt nie stroi fochów i mogę wyjść sobie wczesniej, ale to działa tez w drugą stronę- nie stękam, gdy muszę zostać dłużej w pracy i nie chodzę na zwolnienia na dzieci.

myszerej: Mój szef mnie zapewniał w jakiej to pracujemy rodzinnej wspaniałej firmie. Na czym polegała rodzinność? Na wykorzystywaniu naszych mężów, bo na przykład jeden ma duży samochód, którym można coś przewieźć, a inny ma wiertarkę. To niech przyjdzie w sobotę powiercić dziury itd.
Rodzinność skończyła się w momencie kiedy zaszłam w ciążę. Szef nie mówi już do mnie po imieniu tylko pani Aniu... I wszystkim pracownikom mówi, że to przez moje zachowanie układy w firmie będą formalne.

jakbym słyszała o swojej byłej szefowej...

Oj szefowie potrafią różne rzeczy gadać... ja w zeszłym roku na początku czerwca podjęłam pracę tylko po 2 tygodniach dowiedziałam się o ciąży, a w związku z tym że z pierwszym dzieckiem do szpitala pojechałam z pracy i to na tydzień po terminie i nie byłam ani jednego dnia na zwolnieniu, sądziłam że tym razem też tak będzie, to też uznałam że niema sensu zbyt wcześnie mówić. Jednak w 7 tyg na początku lipca trafiłam do szpitala i po jakimś czasie poroniłam okazało się ze nie za każdym razem jest tak słodko... potem byłam 2,5 mies na zwolnieniu, jednak spokojnie wróciłam do pracy, wtedy szef był wyrozumiały i nic się nie odzywał (być może w głębi duszy cieszył się że poroniłam). Jednak gdy teraz po pół roku zaszłam w kolejną ciążę już nie było tak słodko... największym problemem było to że udałam się od razu na zwolnienie. Stwierdził że jestem niepoważna i stawiam go w takiej sytuacji... że od kiedy to w ciąży nie można pracować (dodam że codziennie muszę dojeżdżać 120 km do pracy)i co za lekarz, który daje tak wcześnie zwolnienie... itd... a największym problemem że musi kolejny miesiąc płacić mi pensję za zwolnienie, tylko teraz aż 100% to nie do pomyślenia, że chce go zrujnować itd... teraz wiem że już nie mam co szukać w tej pracy po urodzeniu ;(
Słuchajcie jeszcze jedno mam wrażenie że w Polsce każdy ma problem z tego że kobieta zachodzi w ciąże... a jeśli pracodawca się nie czepia to z pewnością ZUS się przyczepi... zresztą według ZUS to najlepiej żeby kobieta jak zachodzi w ciążę zwalniała się z pracy, bo nie daj boże będzie musiała pójść na zwolnienie albo będzie chciała skorzystać z macierzyńskiego.... hmmmm.... a to przecież okradanie i oszustwo ;)

tylko u mnie akurat w tej ciąży są powody do zwolnienia, ale jak w pierwszej czułam się świetnie to nie byłam ani jednego dnia na zwolnieniu i z pracy pojechałam do szpitala... tylko wtedy nikt tego nie docenia... ani nie ułatwia życia, więc teraz jak okazało się że w 6 tyg zaczęły się mocne bule brzucha spanikowałam i poleciałam do lekarza a on od razu powiedział że mam wybrać albo jeździć 120 km do pracy albo utrzymać ciążę. Jednak doskonale ciebie rozumiem, że dziewczyny nadużywają zwolnień, jednak pracodawcy myślą że każda kobieta taka jest i z reguły nie pytają się o przyczyny tylko od razu wyciągają wnioski.

Święta racja, ale to raczej apel do lekarzy. Bo teraz po prostu dają zwolnienia i już...

Moja szefowa była dla mnie miła i troskliwa dopóki chodziłam do pracy. Na zwolnienie poszłam z powodu choroby a potem z powodu skurczy spowodowanych silnym stresem - i tu się zaczęły problemy... Wyszło szydło z worka. Oczekiwała ode mnie, żebym się zdeklarowała, jak długo będę na L4. Miałam konkretne powody do L4 a i tak zostałam potraktowana jak najgorsze zło.

Mój szef też cudownie zareagował na moją "ciążę adopcyjną". Nie mam problemów, żeby urywać się z pracy na szkolenia, na spotkania w ośrodku. Nie wiemy kiedy będzie dzieciątko, ale szef jest przygotowany na to, że może w ciągu kilku dni być zmuszony zorganizować zastępstwo za mnie i spokojnie do tego podchodzi.

Jeśli wrócisz na 7/8 etatu to też dostaniesz 7/8 wynagrodzenia. Pracodawca nie może obniżyć stawki.