*AniuBB* - nie wiem o co chodzi w Twej wypowiedzi.
*Talinko* - znaczy macie własny dom, tak? Nie musicie płacić czynszu?

No tak - to rzeczywiście Ciebie nie dotyczy :D

Talinka napisała o dziedziczeniu "z dobrocią inwentarza". Ja pierwszy raz słyszę taką nazwę, natomiast wiem o dziedziczeniu "z dobrodziejstwem inwentarza". Nie jestem pewna, czy robi to różnicę.

i dodałam, że żeby to przeprowadzić potrzebny jest spis majątku dziedziczonego i fachowa wycena.

Ja nawet nie jestem pewna czy to błąd, ale wiem na pewno przynajmniej "moja wersja" funkcjonuje. Nie znam się na tym i nie zdziwiłoby mnie, gdyby tam były jakieś komplikacje, bo w prawie to są same komplikacje :)

Wiecie co...
zawiodłam się.... na sobie i na mamie też.... dałam jej wczoraj 50 zł, żeby kupiła mięso i prosiłam, żeby oddała mi resztę pieniędzy i paragon.... ani reszty ani paragonu nie zobaczyłam za to zobaczyłam ją pijaną...

Współuzależnienie
Jal legalnie zmusić alkoholika, żeby się leczył

Hej dziewczyny! właśnie odkryłam, że na forum jest taki fajny wątek, więc spieszę dołączyć jako typowy egzemplarz DDA :D.
Jestem w trochę łatwiejszej sytuacji niż niektóre z was, bo alkoholikiem był mój tata, który od paru lat nie żyje, więc nie stykam się już z problemem "na żywca".

Niemniej jednak DDA się jest niezależnie od tego czy i jaką ma się styczność z rodzicem-alkoholikiem.
Mi baaaardzo dużo w moich problemach pomogła psychoterapia.
Na liście cech DDA pogrubiłam te, które są mi bliskie, ale muszę powiedzieć że niektóre z nich są po terapii bardziej wspomnieniem niż codziennością a z większością spośród reszty też lepiej sobie teraz radzę


* zgadują co jest normalne
* mają trudności z przeprowadzeniem swoich zamiarów od początku do końca
* kłamią, gdy równie dobrze mogłyby powiedzieć prawdę
* osądzają siebie bezlitośnie
* mają kłopoty z przeżywaniem radości i z zabawą
* traktują siebie bardzo poważnie
* mają trudności z nawiązywaniem bliskich kontaktów
* przesadnie reagują na zmiany, na które nie mają wpływu
* bezustannie poszukują potwierdzenia i uznania
* myślą, że różnią się od wszystkich innych
* są albo nadmiernie odpowiedzialne albo całkowicie nieodpowiedzialne
* są niezwykle lojalne, nawet w obliczu dowodów, że druga strona na to nie zasługuje
* ulegają impulsom
* czują się winne stając w obronie własnych potrzeb i często ustępują innym
* czują strach przed ludźmi, a zwłaszcza przed wszelkiego rodzaju władzą i zwierzchnikami
* czują strach przed cudzym gniewem i awanturami
* lubią zachowywać się jak ofiary
* bardzo boją się porzucenia i utraty
* obawiają się ukazywania swoich uczuć
* łatwo popadają w uzależnienia albo znajdują uzależnionych partnerów
* są impulsywne. Mają tendencję do zamykania się w raz obranym kierunku działania bez poważnego rozpatrzenia innych możliwości postępowania i prawdopodobnych konsekwencji podjętych działań. Ta impulsywność prowadzi DDA do zamieszania, nienawiści do samych siebie i utraty kontroli nad otoczeniem; w dodatku potem zużywają przesadną ilość energii na oczyszczenie sytuacji

Kris u mnie też wszystko zaczęło wychodzić "na starość" i wiele rzeczy układać się w całość. tak naprawdę dopiero terapeuci pomogli mi dostrzec na ile namieszało mi w życiu i w moich emocjach dzieciństwo bo ja długo nie wiązałam tego z alkoholem matki tym bardziej że ja z nią nie mieszkałam cały czas bo do 14roku życia u Prababci

Łatwiej jest, jeżeli osoba bliska nie pije, jest daleko lub zmarła. Pozornie. Jeżeli rany zostały zadane, trzeba je odpowiednio zagoić, żeby nam nie paskudziły każdego dnia.

Mój trzeźwy od 10 lat ojciec (BTW przeszedł ze skrajności w skrajność i stał się gorliwym katolikiem - kolejny punkt dla którego nigdy się nie zrozumiemy tak naprawdę) mieszka daleko, ale nasze spotkania są dla mnie trudne. Paradoksalnie, ucieszył mnie jego nowy związek, niedawny ślub, ale w dużej części cieszę się z powodu mamy - mam większą pewność, że nie zwali jej się kiedyś na głowę z nawrotem picia...

Kriss - nie ma jednego typowego profilu. Każde dziecko reaguje trochę inaczej, ale ogólnie wyróżnia się kilka wzorców. Ja np. byłam dzielnym dzieckiem, zawsze porządnym, z dobrymi ocenami, reagującym dorośle. Dziecko bohater. A siostra - buntowniczka, ucieczki na dyskotekę i dziwne fryzury, na szczęście w porę opamiętała się i przeszła do roli żony i matki, bo takie dzieci mogą przykro skończyć. A są i inne "wzorce" - oczywiście wzorzec nie oznacza, że wszystkie cechy muszą być spełnione. To raczej daje pewien pogląd na sprawy.

Ale jeśli alkoholizm dotknął już ukształtowaną osobę, to raczej mówimy o al anonce - czyli osobie żyjącej z alkoholkiem, współuzależnionej. To też ma swoje konsekwencje, bardzo dotkliwe, chociaż chyba łatwiej je przełamać niż u dorosłych dzieci. Tyle, że alkoholizm często wynika z wcześniejszej dysfunkcji rodziny...

To skomplikowane...

Coś w tym musi być... współuzależnienie. Moi rodzice oboje bardzo dużo palili (jedno z nich pali nadal - drugiemu zdrowie nie pozwala), no i dużo pili / piją. U mnie z kolei jest odwrotnie - taka reakcja alergiczna. Nie palę i nie piję. Żeby nie popaść w jakąś chorą skrajność, zdarzy mi się mniej więcej raz na pół roku zapalić i jak jest jakaś okazja to wznieść toast.

Nigdy nie paliłam, spróbowałam, ale nie paliłam tak naprawdę. Zdarza mi się wypić, nawet za dużo, ale rzadko. Jeżeli imprezki wypadają za często, to robięjuż różne uniki. Ogólnie - staram się uważać na nałogi różnego rodzaju. Wiem, że mogę mieć trudniej niż reszta świata, bo mimo wszystko liczę się z jakimś obciążeniem genetycznym.

Oglądałyście film M. Koterskiego - Wszyscy jesteśmy Chrystusami" ?
Uważam jednen z lepszych filmów ukazujących problem DDA.

Ja zaglądam co jakiś czas, ale sama do siebie pisać nie będę

Witam Angeliko!

Przykro mi Talinko, że tak się dzieje Babcia to mamy mama?
Cierpisz podwójnie - strata taty i mama, która nie radzi sobie z problemem tylko go pogłębia... Głowa do góry! Najważniejsze, żeby się uczyć od życia i nie powtarzać tych samych błędów!

To być może dlatego babcia nie reaguje na Twoje prośby. Albo nie chce dopuścić do siebie myśli, że jej córka ma problem alkoholowy, albo ciągle jej ufa i ma nadzieję, że tym razem jej nie zawiedzie.

No to w sumie nie ma się co dziwić

AniaBB: Ja nie wiem jak moja mama to zrobiła, bo sama wychowywana przez apodyktyczną i trudną mamę, potrafiła być dokładnie przeciwnie do własnej mamy - cudną mamą. Mam nadzieję być chociaż trochę podobna do niej

Właśnie... Staram się z całych sił nie powtarzać błędów mojej mamy, nie dbała o nas (o mnie i o brata), nie uczyła, nie dawała przykładu... byliśmy zdani sami na siebie, (w świetle mojego ojca była dla mnie wtedy ideałem). Chcę, żeby moje dziecko czuło moją miłość i wsparcie, żeby czuło się bezpieczne, ja tego nie miałam.

Dopiero teraz zobaczyłam ten temat po odświeżeniu. I szczerze też polecam to radio. Sama mam newsletter na mailu i czytam bardzo mądre artykuły. Też jestem DDA.
Przeczytałam jednym okiem u góry coś o przerwaniu kręgu problemu alkoholowego. Nie wystarczy nie pić, albo nie być alkoholikiem żeby przerwać skutki chorego domu. DDA to wiele, wiele innych cech. Szczególne trudności ma się ze stworzeniem związku. Ja np. mam za sobą już nieudane małżeństwo i rozwód. Ale da się z tym uporać. Warto dla siebie i po to aby kiedyś stworzyć zdrowy dom swoim dzieciom. Samo nie picie i robienie wszystkiego żeby nie być takim jak nasi rodzice nie skutkuje.Trzeba terapii. Długiej i trudnej.
Trzeba też pamiętać że celem terapii nie jest obwinianie rodziców i narzekanie na swój utrudniony los. Teraz jesteśmy dorośli i na szczęście wszystko w naszych rękach!

Na ten temat jest audycja w Radiu Plus "Poradnia uzależnień". Może tam podadzą jakieś info?

elfika - terapia on line? nie jestem przekonana do rezultatów. dla mnie terapia polega na budowaniu między człowiekiem a terapeutą/grupą. a tak inetrnetowo to chyba się nie da. inetrnetem to mozna się jedynie wspomóc. jest przeciez mnóstwo for dla DDA, uzależnionych i wspóluzależnionych. super sprawa nawiasem mówiąc. mnie pomogło forum, terapię z kolei skreśliłam na samym wstępie, bo mnie uwsteczniała.

Zgadzam się z Natalaa.
Przypomniałam sobie też, że był taki etap w miom życiu, że poszłam do psychologa/psychoterapeuty, bo już nie miałam sił i miałam bardzo czarne myśli... To było po moim, a raczej w trakcie mojego rozwodu. Bardzo szybko się rozwiedliśmy, bo zdałam sobie sprawę, że pomyliłam miłość z potrzebą bycia potrzebnym. Z racji tego zaczęła się moja krótka przygoda z psychoterapeutką ( 3,4 sesje). I dzięki niej dużo zrozumiałam, zanalizowała trafnie (tak myślę) przyczyny moich dotychczasowych niepowodzeń powiązując je właśnie z okresem dojrzewania, kiedy widziałam moją pijącą na umór mamę notorycznie praną przez ojczyma.
Mi to pomogło się pozbierać, aczkolwiek na dłuższą metę chyba bym nie mogła korzystać z usług tego typu, bo pewnie po jakimś czasie uzależniłabym całe swoje życie od opinii psychologa. Ponadto jestem taka zosia samosia, co myśli, że wszystko sama najlepiej zrobi i sobie sama ze wszystkim poradzi. Ale i tak terapię polecam. Też otwiera oczy i pomaga dużo zrozumieć.

Przypomniałam sobie też coś z tej książki o DDA. Były tam opisane "modele"/"wzorce" DDA typu bohater, maskotka itp. Kojarzycie coś takiego? Np. bohater to był ten rodzaj DDA, gdzie dziecko pełniło poniekąd rolę pijącego rodzica. Czyli opiekowało się domem, rodzeństwem, dbało o to żeby nic nie wyszło poza 4 ściany. Nie wiem, czy dobrze pamiętam, ale na pewno było coś takiego. Kojarzycie?

Jestem DDA (oboje rodzice uzależnieni od alkoholu, ojciec już nie żyje). Mam ogromny problem. Kilka lat temu spłaciłam długi w spółdzielni mieszkaniowej za mieszkanie w którym dorastałam. Dodatkowo wykupiłam je na własność. Nigdy nie chciałam nikogo z domu wyrzucać i cały czas je traktuję jako nasz dom rodzinny. Moja matka jest...jakby to ująć..w baaardzo baaardzo zaawansowanym stadium uzależnienia. Powiem więcej...wygląda i zachowuje się gorzej niż menel spod sklepu. Jak bezdomny pijaczyna...
Muszę dodać że pije różne specyfiki począwszy od denaturatu który to mój młodszy brat regularnie jej wylewa. W ciągu ostatnich dni wiele się wydarzyło w moim domu. Nie będę się rozpisywać o tym co Ona potrafi z nim zrobić jak jest "na fali" bo to chyba każdy może sobie wyobrazić. Chodzi o to że stała się niebezpieczna dla otoczenia. Przedwczoraj mój brat przyszedł do domu (mieszkają tam tylko we dwójkę obecnie) i poczuł gaz. Wszedł do mieszkania a ona spała zupełnie nieprzytomna z odkręconym gazem na fula. Strach pomyśleć co by było gdyby nie przyszedł na czas. Dodatkowo wczoraj rozpoczął mu się urlop więc siedział w domu, matka oczywiście nieprzytomna spała i słyszy że ktoś otwiera drzwi. Pomyślał że to nasza siostra, patrzy a to te menele sobie wchodzą jak do siebie...nie spodziewając się że on jest w domu (bo przecież powinien być w pracy). Złapał jednego (drugi uciekł) i zadzwonił po policję. Gdy przyjechali powiedzieli że nic nie mogą zrobić bo matka jest zameldowana i może zapraszać kogo chce i robić co chce. Brat powiedział mu o gazie dzień wcześniej...pokazał jak wygląda mieszkanie...a oni na to że nic nie mogą zrobić. Jedyne co poradzili to złożyć wniosek o przymusowe leczenie. Ale ten temat już przerabialiśmy i zeszło prawie 2 lata zanim matkę zabrali na leczenie do ośrodka. I teraz nie wiem co robić...bo przyszło mi do głowy żeby ją wymeldować (o ile się w ogóle da) i wtedy by straciła te wszystkie "przywileje" jak zapraszanie gości czy robienie grandy bezkarnie ale po pierwsze nie wiem czy to możliwe a po drugie nie zgadzamy się w tym względzie z rodzeństwem. Starszy brat i starsza siostra twierdzą że koniecznie trzeba ją wysłać na leczenie (z czym ja też się zgadzam) a my...trójka młodszego rodzeństwa jesteśmy zdania że należy zgłosić ją na leczenie i wymeldować (ale nie wyrzucić z domu). Potrzebuję porady...nie wiem co robić. Jako że jestem właścicielką decydujący głos należy do mnie. Macie jakieś pomysły jak z tego wybrnąć?

Dziewczyny, czytałyście może tę książkę? janet woititz dorosłe dzieci alkoholików dla mnie to jedna z najlepszych lektur w temacie.

Agunia05: leczenie na siłę nic nie da bo albo zwieje z odwyku (jeśli już sie uda ją tam doprowadzić) albo od razu po będzie to samo - i nie ma co sie czarować że będzie pięknie i kolorowo...

Ja jestem DDA w terapii od mniej więcej 20 lat. Trochę wiem, trochę doświadczyłam, trochę przeżyłam. W teorii jestem świetna, z praktyką bywa różnie ;) Wiem, że muszę trzymać rekę na pulsie własnego zdrowienia, bo inaczej się cofam :)
Ale z danych statystycznych wynika, że niezależnie czy odwyk jest dobrowolny czy przymusowy 30% osób kończy leczenie i nie wraca do nałogu, 30% kończy odwyk i nie pije przez jakiś czas, a potem zapija no i 30% nie kończy leczenia albo zapija zaraz po zakończeniu.
Zawsze jest szansa choć statystycznie ludzie i psy mają po 3 nogi ;)

z ta namowa do leczenia to tez chyba róznie bywa, my zmusilismy moja tesciowa aby zgłosiła sie na leczenie chodziła a jakze, co z tego jak wyprowadziła w pole psychologów do tego stopani, ze jeden nam powiedział, ze ona nie potrzebuje leczenia bo jest na tyle silna ze sama sobie da rade a jest coraz gorzej niestety

szok normalnie! co za profesjonaliści...