No ja mam wrażenie, że u mnie szycie zostało lekko spaprane (zresztą mój gin też nie był nim zachwycony) i stąd problemy. Długi czas było już ok, ale teraz na nowo się wkurzam Ale co tam, już sobie obiecałam, że jak urodzę te wszystkie dzieci, które mam w planach, to sobie zafunduję jakąś waginoplastykę i już

Dziewczyny, a czy to nie jest tak,że ranę po nacięciu jest prościej zszyć niż popękane krocze?
Pytam, absolutnie nie po to by wykazać wyższość cięcia nad pęknięciem...
Po prostu gdzieś, kiedyś coś takiego przeczytałam i takie miałam wyobrażenie...

Jak widać na moim przykładzie, to wcale nie takie proste :-/ A tak serio, to pewnie jeśli pęknięcie jest masakryczne (jak u mojej koleżanki, której kroplówkę podkręcił lekarz na maksa, "bo po co tyle czekać"), to pewnie trzeba się napracować, ale mówiła mi tamta położna domowa, że samoistne pęknięcia przy naturalnie prowadzonym porodzie są nieduże i powierzchowne. Dwa, trzy szwy i po robocie.
Moja mama rodziła całą naszą czwórkę (zresztą wszyscy powyżej 4200 g) bez nacięcia. Przy pierwszym porodzie zaliczyła właśnie takie małe pęknięcie - mówiła, że założyli jej dwa szwy i po sprawie. Nie miała żadnych dolegliwości w tym miejscu.

Czytałam ale odpowiedzialam na komentarz Jaheiry a ja napisalam to jak wygląda to z mojego punktu widzenia i jak wyszlo u mojej znajomej i co mówila mi moja położna.

Bo cięcie jest głębokie, nacina się przecież mięśnie. Pęknięcie zwykle "idzie po wierzchu".

naczytałam się jak głupia i się zestresowałam... chyba jednak ominę ten wątek (choć jest bardzo wciągający) do samego porodu i wtedy wkleję swoje doświadczenia, bo w innym przypadku padne na zawał zanim zacznie mi się cała akcja

pamiętam jak tu czytałam wasze historie i jak juz układałam swoja w myślach, nie mogłam się doczekać jak napiszę, że dzięki wspaniałej opiece i pomocy udało mi się urodzić naturalnie i bez powikłań, specjalnie wybrałam szpital, w którym propagują poród naturalny i to w wybranej przez siebie pozycji, rozmawiałam z połozną o ochronie krocza i kontakcie dziecka z matką, miałam w głowie cały plan karmienia piersią i powtarzałam sobie jak mantrę wszystkie zasłyszane rady... niestety wyszło zupełnie inaczej... termin minął a u mnie głucha cisza... pojechałam na KTG, które nie wykazało żadnych skurczy, za dni znowu KTG i znowu nic, wizyta u gin na której pan doktor stwierdził szyjkę 4cm długą, zamkniętą i twardą... umówiłam się na pierwszy test oxy, po paru godzinach pod kroplówką skurcze doszły raptem do 50% - takie mocne to miałam może ze dwa, szyjka ani drgnęła, ale ponieważ z dzieckiem wszystko ok, postanowiliśmy jeszcze poczekać i przyjechałam na nastepny test oxy tydzień po terminie wg lekarza, a według mnie to juz było 10 dni po... i znowu po paru godzinach lipa... nawet gorzej niz poprzednio, dawka oxy większa a skurcze tylko do 30%... szyjka ani drgnie! twarda, długa, zamknięta... no i zapadła decyzja o cc :( spłakałam sie jak bóbr, nagle zdałam sobie sprawę, że czeka mnie powazna operacja i to za chwilę, byłam przerażona... przyszła pani, która założyła mi cewnik i za chwilę zabrali mnie juz na salę, tam dostałam znieczulenie w kręgosłup a potem wszystko działo się jak w jakims filmie... położyli mnie a ja tak się trzęsłam jakbym nago stała na dziesięciostopniowym mrozie... przyszedł mój mąż - chyba bym nie dała rady bez niego, cały czas trzymał mnie za rękę a ja patrzyłam na niego i modliłam sie by nie spojrzeć w te przeklęte lampy nad stołem, w których wcześniej widziałam swój brzuch... tak naprawdę samo cc trwa bardzo krótko, nagle wyciągneli dziecko ale ja byłam jakaś nieobecna i wciąż przerażona, położyli mi ją taką cieplutką ale nawet nie byłam w stanie ruszyć ręką tylko tak zerkałam na nią :( potem mąż poszedł z nią na mierzenie..... ja nie pamiętam za bardzo jak przywieźli mnie do sali, niedługo potem przywieźli małą i juz ja miałam do samego wieczora... ssała cyca :)
to by było na tyle z dobrych wspomnień... nie chcę tu nikogo straszyć, niejedna miała cc i pewnie lepiej to ode mnie przeszła...
drugiego dnia miałam mega kryzys... wydawało mi się że tracę rozum, wszystko było jakies odrealnione... to chyba efekt leków przeciw bólowych, choć ból był tak przeokropny, że ciężko było racjonalnie myśleć... potem problemy z karmieniem się zaczęły... moja córeczka, która urodziła się 3080 zaczęła chudnąć i zeszła do 2800, pierwszego i drugiego dnia ssała cyca i spała, ale wtedy jeszcze nie była głodna, płacz zaczął się na trzeci dzień, a mnie zalewały łzy i jeszcze do tego ledwo się ruszałam :( zaczęliśmy ją dokarmiać, sama jej dałam butlę :( i jak zobaczyłam jak ciągnie mm i błogo usypia... myślałam, że serce mi pęknie :( no ale postanowiłam walczyć o mleczko i codziennie coś tam ode mnie dostawała, czekałam na nawał, ale on nigdy nie nadszedł... taka jakas moja wypaczona uroda...
problemy zaczęły sie 10 dni po porodzie, najpierw ból brzucha, nieustający, przy każdym posiłku, potem nie mogłam wstac z łóżka z powodu jeszcze innego bólu, przyjechało pogotowie, okazało się że to problem z drogami moczowymi, prawdopodobnie zakażenie po cewniku, no i zatrzymały mi sie odchody poporodowe, musiałam iść do gin, która próbowała odetkać moją szyjkę nadal zamknięta i blokującą ujście... oczywiście problemy z wypróżnieniem tez miałam... :(
do tego ta zwisająca skóra nad sama blizną... mam nadzieje, że to się jakoś ułoży, ale myślę, że brzuszek po sn wygląda lepiej :(

jeszcze raz powtórzę, nie chce nikogo straszyć, sama znam wiele dziewczyn, które miały cc i sa zadowolone, ja jednak uważam, że to zbyt poważna operacja, by ją sobie fundować na zamówienie ot tak bez wyraźnych wskazań
jesli się zdecydujemy na drugie dziecko prawdopodobnie nie mam szans na sn przy takiej dziwnej szyjce, więc od razu muszę się nastawić na cc, na samą myśl, że moge ponownie przechodzić to wszystko robi mi sie słabo...

jest tylko jeden jedyny plus w tym wszystkim - moja piekna córa i jedna jedyna myśl, mogąca mnie nakłonic do kolejnej ciąży - szansa na przystojnego syna

z dnia na dzień coraz lepiej, nie ma tragedii, dziecko jest zdrowe i ja tez niedługo będę jak nówka sztuka

bardziej chciałam się podzielić swoimi doświadczeniami ku przestrodze tym, które myslą, że sobie fundna cc i będzie super duper, bo czasami może byc inaczej

Pojechałam na KTG 5 dni przed terminem, oczywiście nic się nie działo, zero skurczy w zapisie. Do tego wynudziłam się masakrycznie czekając na to KTG. Po mój lekarz stwierdził, żebyśmy poczekali chwilę bo chce mnie jeszcze zbadać. W miedzy czasie poszłam do toalety bo strasznie chciało mi się siku ale "wydusiłam" z siebie dwie kropelki. Zła i zdegustowana wyszłam i mówię do mojego męża, że mam już dosyć i nawet wysikać się nie mogę...Zawołali mnie do gabinetu i położna poprosiła, żebym się rozebrała i weszła na fotel... W trakcie rozbierania czuję, że leci mi po nogach...mówię do nic - mój lekarz dwie położne i dwie stażystki- że chyba mi wody odchodzą. Lekarz mnie zbadał, faktycznie odchodziły mi wody a rozwarcie miałam 4cm :) Była godzina 13.30. Szybko zawołałam męża, tego dnia nie wzięliśmy ze sobą nic a zawsze woziliśmy. Więc małż pognał do domu po torbę a ja dostałam koszulą na przebranie i na porodówkę. Jakie było moje zdziwienie, że to już. Cały czas się dziwiłam ale jak to przecież nic mnie nie boli i nie mam skurczy. Obdzwoniłam całą rodzinkę i powysyłałam znajomym smsy, że rodzę ;) Mąż wrócił o 15 (miał wyprawę na drugi koniec miasta) i wtedy już czułam skurcze ale bez szału. Miałam lewatywę, dostałam zastrzyk na szyjkę i podłączyli mi oxy. Koło 16 zaczęła się jazda bez trzymanki, skurcz za skurczem, poprosiłam o znieczulenie dożylne ale nic nie zadziałało....Koło 17 położna powiedział, że za chwilę odłączy mi ktg i mogę iść pod prysznic, jak dam radę. Wyszła a ja po chwili mówię do męża, żeby ją zawołał bo mam jakieś inne skurcze... Zbadała mnie i okazało się, że jest pełne rozwarcie ale, że pan Jan nie chciał się wstawić w kanał rodny nie pozwolili mi przeć tylko po trochu "popierać",żeby zszedł niżej i tak to trwało do 18.30. Jednak to był pikuś, parte to bajka w porównaniu do tych rozwierających szyjkę. O 18.40 Jasiu oznajmił swoim donośnym głosem swoje pojawienie się na świecie :)
Jak będę w następnej ciąży też mam zamiar rodzić naturalnie i nie mam zamiaru prosić o znieczulenie. Ból może i mocny ale do przeżycia a mój paniczny strach przed wkuciem z kręgosłup jest większy ;)

psycho_patka: co do kaskady interwencji nie rozumie dlaczego po proznociagu czy kleszczach jest oddzielenie dziecka od matki??? ja mialam malego przy sobie przez caly czas...

Chodzi o to, że jedna interwencja medyczna zwiększa prawdopodobieństwo konieczności zastosowania kolejnej. Co nie znaczy, że w praktyce faktycznie tak będzie, niemniej przy porodach w pełni naturalnych takie rzeczy dzieją się znacznie rzadziej.

psycho_patka: najbardziej na swiecie przeraza mnie zakladanie wenflonu

też tego nie cierpię, pielęgniarki się ze mnie smiały "to jak pani zamierza urodzić??" ja z tym wenflonem urzędowałam ze trzy dni chyba i za kazdym razem jak mi cos podawali to myślałam, ze zejde... bleeeee okropne uczucie

elfika: 4960g i 59cm o 14.25 :)))

OMG!!!

montenia: Podobno druga cesarka jest o wiele gorsza pod tym wzgledem, bo tna w tym samym miejscu i jeszcze raz przecinaja te same miesnie. Dlatego tez bol po jest o wiele bardziej dokuczliwy.

dzieki montenia... teraz to już nie wiem, czy się zdecyduję na drugie cc
a może u mnie będzie na odwrót??

anula36: teraz to już nie wiem, czy się zdecyduję na drugie cc

ja miałam 2 jedna nagła w 31tc (mialam gestoze i cisnienie 280/220 zaczełam im schodzic) druga w 42 tc mała na usg im wyszła niemal 5 kg brak postepu sn (jak sie potem okazalo poskrecala sie masakrycznie) ani jednej ani drugiej zle nie wspominam, najgorsze były dwie pierwsze dobry ale poetm luz trzeba pamietac tylko o tym aby po spionizowaniu prostowac sie na siłe nie chodzic w zgieciu bo bedzie dłuzej bolec :)

Elfika, drugie dziecko jest z reguly mniejsze:).

montenia: Podobno druga cesarka jest o wiele gorsza pod tym wzgledem, bo tna w tym samym miejscu i jeszcze raz przecinaja te same miesnie. Dlatego tez bol po jest o wiele bardziej dokuczliwy.

o matko !
to ja się muszę modlić, żeby moja blizna na macicy pozwoliła mi kiedyś na poród SN
bo na drugą cesarkę nie idę, nie ma szans

szansa na II poród SN po I CC jest zawsze pod warunkiem, że blizna jest odpowiedniej grubości [nigdy nie pamiętam ile mm musi mieć...]
jak jest za cienka to sn rodzić nie wolno ale jak jest odpowiednio gruba to nie ma żadnych przeszkód

TEORKA: szansa na II poród SN po I CC jest zawsze pod warunkiem, że blizna jest odpowiedniej grubości [nigdy nie pamiętam ile mm musi mieć...]
jak jest za cienka to sn rodzić nie wolno ale jak jest odpowiednio gruba to nie ma żadnych przeszkód

czyli, że im grubsza tym lepsza??
a ja z tego co rozmawiałam z lekarzami i położnymi to moje szanse na drugi poród sn są niewielkie, żeby nie powiedzieć, że żadne

Mónikha: Jeśli jest mniej niż 2 mm, to tną ponownie.

o no całkiem możliwe, że to 2 mm było

tylko najgorsze jest to, że mierzą podobno w 9 mscu, tuż przed porodem...
więc do samego końca nie wiadomo czy będzie cc czy jest szansa na sn

TEORKA: tylko najgorsze jest to, że mierzą podobno w 9 mscu, tuż przed porodem...
więc do samego końca nie wiadomo czy będzie cc czy jest szansa na sn

Ja prosiłam, by mierzyli mi dużo wcześniej, tzn zaraz po 32 tc, dzięki temu widziałam, że blizna ma tendencję "ścieniania" (bycia cieńszą), więc nastawiałam się na CC. USG w 37/38 tc potwierdziło, że ma mniej niż 2 mm, więc ustalono mi termin operacji.

Mónikha: Ja prosiłam, by mierzyli mi dużo wcześniej, tzn zaraz po 32 tc, dzięki temu widziałam, że blizna ma tendencję "ścieniania" (bycia cieńszą), więc nastawiałam się na CC. USG w 37/38 tc potwierdziło, że ma mniej niż 2 mm, więc ustalono mi termin operacji.

aaa popatrz to nie wiedziałam, że można i wcześniej...

aczkolwiek ja to bym chciała wiedzieć jeszcze przed zaciążeniem...
bo jakby mi wtedy powiedzieli, że tylko CC to nie wiem czy Nin nie zostanie jedynaczką

Jaheira: Oj jak ja dobrze pamiętam Twoje teksty,z początku ciąży,że jak poród to tylko CC

hehe głupia byłam, guzik wiedziałam

No to ja dorzucę swoją historię :)

O 4 nad ranem wstałam, bo miałam jakiś dziwny ból brzucha. Podniosłam się z łóżka i chlustnęły mi wody. Obudziłam męża, zaczęliśmy powolutku zbierać torby, bo pamiętałam ze szkoły rodzenia, że mamy jakieś 6h na dotarcie do szpitala, jak są czyste. Napisałam do położnej, oddzwoniła, żebym się na razie zrelaksowała, wypila melisę, żeby zeszło trochę adrenaliny, wzieła prysznic i liczyła skurcze. Zjedliśmy śniadanko, zrobiłam kanapki do szpitala, poczytałam jeszcze między skurczami. Po prysznicu skurcze były co 7 minut, trwały 30 sekund, więc zaczęliśmy się zbierać.

Pogoda mnie rozbroiła i dobrze nastawiła, bo był piękny wschód słońca, jak wyszliśmy, niebo wściekle różowe i taka przyjemna atmosfera. O 7 byliśmy w szpitalu, podłączyli nas pod ktg, młody miał ładne tętno, a ja już solidne skurcze, ale rozwarcie na 2 cm. Pochodziłam sobie, pomasowałam piersi, żeby przyśpieszyć rozwarcie szyjki i o 8 miałam już... 5 cm :D Skurcze były coraz silniejsze, ale chodziłam i to mi jakoś pomagało... Gorzej, jak miałam się położyć do badania...

O 9 miałam 8 centrymetrów i zaczął się kryzys, chciałam znieczulenie, bo nie nadążałam za szybką akcją - ból o 7 i ból o 8 były już nie do porównania... Ale położna (i słusznie) powiedziała, że wszystko postępuje tak szybko, że nie zacznie działać nawet znieczulenie, bo ja chwilę już będę miała parte. Faktycznie - pół godziny później zaczęły się parte, które były dla mnie wybawieniem... Ból przeszedł, zostało tylko to głupie uczucie rozpierania dupska ;)) Główka cały czas podchodziła i się cofała po każdym partym, więc żeby sobie pomóc i dać kopa Wizualizowałam sobie małego, jak próbuje się tam przeciskać. I to faktycznie pomagało - parłam jak głupia :DDD I dobrze, bo mały urodził się na "supermana", łapką do przodu, miał łepetynę owiniętą pępowinką. Chwila strachu, jak to usłyszałam, ale po sekundzie już mnie uspokoiła i położyła krasnala na brzuchu...

Nigdy, ale to przenigdy nie przeżyłam czegoś równie pięknego. Faktycznie jest tak, że o tym bólu zaraz się zapomina jak dziecko leży na brzuchu... Hormony są genialne ;))) Niestety maluch leżał chwilkę, bo musieli mnie wyłyżeczkować i dostałam narkozę, ale po zabiegu dostałam dzidziolka z powrotem, już zważonego i ubranego :)

Co znaczy świetna położna - od momentu pierwszego badania powiedziała jak szybko będzie to wszystko postępować, radziła kiedy, w jakim momencie i w jaki sposób zgiąć nogę, rękę, jaką przyjąć pozycję. Jak mi coś nie odpowiadało, próbowałyśmy nową. Była cholernie opiekuńcza, ale zdecydowana, w momentach jak czułam, że "odpływam" powtarzała mi wszystko po kilka razy. Mówiła, co się w danym momencie dzieje, informowała i tłumaczyła. No i pozwalała krzyczeć - mnie to bardzo pomagało w I fazie, przy partych już tylko się skupiałam na maluszku. Wiem już, że przy kolejnym porodzie będę rodziła z tą samą kobietą i też nie wezmę znieczulenia, bo już wiem co i jak (chyba, że będzie dłuższy i bardziej bolesny, ale z moją miednicą to chyba niemożliwe ;)).

Aha - przy ostatnim partym jak pojawiła się główka położna kazała mi jej dotknąć, ale ja nie chciałam i nie miałam siły już. Ale jednak sie skusiłam i dało mi to takiego kopa, że jednym partym wypchnęłam całą rączkę i główkę, a kolejnym już krasnala w całości :DDD

A mój mąż spisał się na medal - nie wiedzieliśmy, czy zostanie do końca, ale został, pomagał, był niesamowity :)) W naszym przypadku poród rodzinny nas zdecydowanie zbliżył :)

The_fragile: (chyba, że będzie dłuższy i bardziej bolesny, ale z moją miednicą to chyba niemożliwe ;)).

a jaka masz miednice?????
Tez taka chce :)

Super opis ... jeszcze raz gratuluje :))))

piękny opis !
i super poród
szybki taki

The fragile- Świetny opis, aż się chce rodzić
A w którym szpitalu rodziłaś?

Dzieki dziewczyny, to byl naprawde wyjatkowy porod...

Sliwson - krocze naciete, ale malo :) Starala sie chronic, ale u mnie nie bylo innej opcji...

Nessie - wlasnie smieszne, bo ja mam sportowa sylwetke bardziej, bioder u mnie prawie nie ma, a miednica jak to w szpitalu okreslili ''do rodzenia, nawet posladkowego'' :)