Dzięki dziewczyny, utwierdziłyście mnie w przekonaniu, że to nie jakaś bezsensowna fanaberia Szczególnie, że teściowie aż tak bardzo mobilni nie są i na pewno nie skończyłoby się to tak, że by przyjechali, zobaczyli i odjechali w tym samym dniu. A czuję, że nie będę ani wyglądać, ani tym bardziej mieć siły na przyjmowanie gości...
Rozmowę z teściami musi przeprowadzić mąż, bo od niego będzie to bardziej naturalne. Tylko to za jakiś czas, jak będzie bliżej terminu. Może po szkole rodzenia, jak już sam się bardziej bezpośrednio może przekona, co nas czeka

Eveke, nie zawsze tak jest. Moja mama mieszka teraz blisko a się nie interesuje wnukiem ani przyszłym. Moi tesciowie mieszkają daleko ale zawsze mają wymowke, żeby nie przyjechać.

Eveke, wiem, o co Ci chodzi.
To w ogóle jest tez kwestia umiejętności niesienia pomocy.
Zawsze mowię, ze jak sie chce pomoc, to sie mówi tak: Słuchaj, przyjadę w środę i wezmę Ci dziecko na pare godzin, żebyś odpoczęła. Chcesz?
Ja tak robię. Otwarcie od razu proponuje, co mogę zrobić.
A często słyszałam takie propozycje: Ooj, pewnie jesteś zmęczona, pomoc by sie przydała. Wpadniemy do Was.
I wiecie jak to wyglada,,,, Tacy pomagierzy wpadają, ty wokół nich latasz z kawką i ciastem, generalnie gościcie sie i wieczorem wymiękasz.
.
Nie mam tego za złe, po prostu rozumiem, ze to nie te czasy co kiedyś.
Ale żal trochę, ze trzeba wyraźnie poprosić własnych rodziców o pomoc, bo sami sa tak zajęci swoim życiem, ze nie umieją czasem sie domyślić.
Zawsze zazdrościłam koleżankom, których mamy w taki naturalny sposób potrafią pomagać. A to same do dzieciaka wpadną, a to obiad podrzuca.
No, takie tam.
Ale nie dochodzisz nadopiekuńczość tez jak widać wyżej potrafi umeczyć.
.
MALISIEK ale inna sytuacja jest, jak mieszkasz z mama. Wtedy ta pomoc, w obie strony, zaangażowanie, są naturalne.
A inaczej jak sie od lat mieszka daleko. Wtedy kontakty zaczynaja sie jakby formalizowac.

Ja mam wlasnie raczej problem z nadopiekunczoscia. Moi Teściowie tez mana w planach pojawic sie w szpktalu zaraz, nastepnego dnia po porodzie. A ze do niedawna jeszcze bylo u mnie rozpatrywane cc to ja to widzialam tak: urodze , nie zdaza mnie spionizowac, ja z tymi cewnikami, podkladamj, z dzieckiem na nagiej piersi, obolala, umeczona i tescie, ktorzy w nosie maja moj stan, musza juz dzis zobaczyc dzidziusia :/ No nie. Poinformowalam, ze nie chce. Rodzice zrozumieli, Teściowie maja mnie za dziwaka. Jak zawsze wszyscy wiedza lepiej co dla mnie dobre.

A z tymi odwiedzinami, to wlasnie rzecz w tym, czy o te pomoc sie prosi, czy ktos sie z nia narzuca. Czy ktos przychodzi pomoc, czy popatrzec na dziecko itd.
A co do wsparcia mam przy opiece nad dziecmi. Moja tesciowa ma wiedze sprzed prawie 40 lat, wtedy miala swoje dzieci. Trudno, zebym na jej wiedzy polegala bezkrytycznie, standardy w opiece nad dzieckiem sa teraz kompletnie inne.

dziewczyny kiedy się robi drugie usg gen? wydawało mi się że miedzy 18 i 22 tyg?

anula36: dziewczyny kiedy się robi drugie usg gen? wydawało mi się że miedzy 18 i 22 tyg?

Dobrze Ci się wydawało :-) Mnie w takim terminie zapisywali.

Chciałam się oficjalnie przywitać na wątku
Co prawda jeszcze Bąbla nie widziałam na usg, bo za wcześnie, i jestem oczywiście cała zestrachana czy wszystko bedzie OK, czy tym razem się uda itp. - ale ta kruszyna taka wyczekana, taka wystarana, ze już nie mogę wytrzymać żeby się nie pochwalić
Trzymajcie kciuki aby wszystko było dobrze, 7 stycznia mam usg, na którym już powinno być widać serduszko i Maluszka

Dziewczyny chciałam sie ofijalnie pozegnac z watkiem. Dzis wychodzimy do domu, gut to prawdziwy facet spi i je.
Dziekuje za wspolne 9 mc, trzymam kciuki za terminowe szybki porody. Duzo sil dla was i waszyh okruchow.

Oczywiscie bede zagladac,ale z wielka radocia przeniose sie na powrot do formy i tm bede na was czekac.

No i coz do zobaczenia kiedys tutaj...

hydrozagadka: słuchajcie, ja wam głowy zawracać nie zamierzam, ale jeśli tylko chcecie, to mogę wam przez te pierwsze dni podrzucać obiady, żebyście nie musieli się tym przejmować. Co wy na to? I coś takiego to ja rozumiem

Moja teściowa Ulę poznała dopiero na chrzcinach, czyli jak miała 3,5 m-ca... Takiego miała chyba focha po tym, jak jej mój mąż powiedział,żeby nie przyjeżdzała do szpitala po porodzie.
Przy Wojtku jej wizyty u wnuka wyglądały zawsze tak: przyjść, usiąść na krześle, przeszpiegować rodziców, sprzedać najnowsze plotki, spróbować wziąć na siłę WOjtka na kolana(bo to taki sielski obrazek, gdy babcia trzyma wnuka w objęciach),a gdy Wojtek oponował-spełnić swój obowiązek wychowania dziecka i zakomunikować,że robi brzydko i że jest niegrzeczny.
Oczywiście zawsze słyszałam teksty,że jest gotowa nam pomóc, ale jakoś nigdy nie wzięła Wojtka na spacer(już nie mówię o biegającym berbeciu, ale o klusce w gondoli), nie rwała się do wspólnej zabawy z nim(nie musi biegać za nim, ale są stacjonarne zabawy)... Noooo, a potem usłyszałam wielką pretensję,że ja jej nie proszę o pomoc, bo ona jest babcią dziecka a ja jestem taka samodzielna. Jak w ogóle śmiem, co???
Do tego wielki zal, ze nie oddajemy Wojka na dłuższy pobyt...
A potem słyszę,że zła ze mnie matka, bo ograniczam kontakty z dziadkami

Ul_cia: Chciałam się oficjalnie przywitać na wątku

BRAWO!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

mkd: No i coz do zobaczenia kiedys tutaj...

mkd: No i coz do zobaczenia kiedys tutaj...

Większość rodziców 4 dzieci mówi, że jeśli chodzi o ilość pracy, to już między 3 a 4 jest najmniejsza różnica :)

Magdalena: To w ogóle jest tez kwestia umiejętności niesienia pomocy.

o to , to...
potok słów często pozostaje a pomocy jak nie było tak nie ma...

ale nie oszukujmy się, że często odsuwamy bliskich , bo przeciez jakie my teraz oczytane książkowo i internetowo a wszelkie uwagi negujemy...


Ulcia!

eveke: ale nie oszukujmy się, że często odsuwamy bliskich , bo przeciez jakie my teraz oczytane książkowo i internetowo a wszelkie uwagi negujemy...

Eveke, ale to nic złego, że młodzi rodzice czytają, poszerzają wiedzę i chcą sami decydować o swoim - przecież - dziecku. Ta granica między pomocą a narzucaniem się jest bardzo cienka i wymaga wyczucia z obu stron. Wbrew pozorom to nie jest takie proste.

hydrozagadka: Eveke, ale to nic złego, że młodzi rodzice czytają

ale ja nie twierdzę, że to coś złego :)
myślę tylko , że nasze zachłyśnięcie się tą wiedzą powoduje , że rodzice w końcu mogą pomyślec "i tak wie lepiej" i powoli się wycofuja...

ja tu nie mówię o radach jak u niuni, żeby bic dziecko i innych skrajnosciach... jak najbardziej czytac, dowiadywac sie, pogłębiac wiedzę... po to to wszystko jest

a najlepiej to szczerze pogadac,bo tak to młoda mama chce pomocy, ale bez narzucania się, znowu taka babcia sama nie wie co robic... bo jak za duzo to źle , jak nie przychodzi to źle...

Ale co innego jak ktos przychodzi pomoc, bo wczesniej to z rodzicami dziecka uzgodnil i pomoze w taki sposob i w tych czynnosciach o ktore sie go poprosi. Natomiast jesli ktos zwala sie na glowe nieproszony albo np. robi cos wbrew rodzicom, bo wie lepiej to to nie jest pomoc. To jest narzucanie sie i wtracanie.
Dla mnie miedzy jednym a drugim jest wielka roznica. Sa ludzie, ktorzy tej roznicy w ogole nie dostrzegaja.
Moi rodzice jezdzili do mojen siostry i pomagali jak ich prosila. Respektowali jej zyczenia choc potem, jak nie slyszala, to mi mowli co ich zdaniem robi zle. A jest to zle bo oni robili inaczej i tylko to jest dobre.

Ulcia gratuluje !!!!!!
Jak ja bym chciala tu tez zawitac kiedys jeszcze...

doti_p: Większość rodziców 4 dzieci mówi, że jeśli chodzi o ilość pracy, to już między 3 a 4 jest najmniejsza różnica :)

potwierdzam :)
najwieksza jest przy 3 :)
i czwarte dzieci sa najfajniejsze zawsze ;)

A ja zostałam po porodzie sama [mama mnie olała po dwóch dniach a teściowej sama nie chciałam, bo wtedy miałyśmy kiepskie relacje] i dzisiaj jednak uważam, ze to było lepsze i dla mnie i dla Ninki.
Byłyśmy cały dzień same, był spokój, cisza, nikt się nie wtrącał, nikt mi spod pachy nie zaglądał czy dobrze przystawiam, nikt mi nie udzielał złotych rad [pt a może boli brzuszek ? a może wody daj ? a może głodna ? a może kupa ? a może zimno ? a może daj, ja ją ponoszę] kiedy dziecko płakało i jakoś sobie dałyśmy radę bez problemu.
Potem długo byłam taką Zosią Samosią, która nikogo [oprócz męża] do dziecka nie dopuszczała i dopiero teraz mi przechodzi powoli
No ale też kwestia taka, ze moja teściowa się mega zmieniła, Ninka ją uwielbia, ona się super z nią bawi, nigdy nie robi nic wbrew temu, co ja powiem, o wszystko mnie zawsze pyta [czy np może jej dać żelki etc], nie wtrąca się w nasze Ninki wychowywanie i jest na prawdę super.
Lepiej późno niż wcale, uważam
Oraz myślę, że w związku z tym do Huga już ją na pewno wcześniej dopuszczę i nie będę taką kwoką, jaką byłam przy Ninie.
Widocznie musiałam dojrzeć i przemyśleć pewne sprawy. No i teściowa też co nie.


ULCIA, KOLONIALKA gratulacje !


Ula a ja czułam, że się Wam od razu uda. Wiedziałam ha !

Dziękuje kochane
.
U mnie cała delegacja wparowała na porodówkę - także jak mnie wieźli z szycia to w pokoju już czekali na mnie moi rodzice i starsza siostra Martynki. Zastanawiałam się dlaczego sąsiadów nie wzieli skoro taka fajna impreza się kroi Przejeci byli bardzo, ale jak już 15 raz w ciągu 20 minut usłyszałam czy mnie boli, a może jestem głodna, czy Mała będzie tak cały czas na mnie leżała - może ją odłożę żeby się mogli lepiej przyjrzeć - o myślałam, ze ich pogonię
I pomyśleć, że wszystko to moja MAMUSIA, która nadgorliwością nigdy nie grzeszyła...

U nas wpuścili - tylko powiedzieli żeby na noc nie zostali Dzięki Bogu! a rodziłam o 21;20!

Ej. A ja zmienię temat i tchnę tutaj trochę pozytywnych emocji, które mi sie ulewają
Bo chyba ostatnio zapomniałam napisać, ze dostałam zielone światło na poród SN. Blizna trzyma, przeszkód nie ma, nawet Miko/Antek/czy-jak-mu-tam-będzie jest głowa do dołu.
No a ze poród za mniej niż 3 mce to mnie wizja walki o położna w warszawskim szpitalu lekko przerażała. Albo wizja walki o miejsce i odsyłają na inne porodówki. Generalnie duże szpitale.
I w końcu sie zdecydowałam na powiatowy, kameralny szpital w Pruszkowie, gdzie nas z Mery uratowali tym CC. Pamiętając tez opowieści PENNY o szpitalu w Ustrzykach, pomyślałam, ze do diaska, to niemożliwe, żeby wszystkie mądre i empatyczne położne pracowały wyłącznie w wielkomiejskich renomowanych szpitalach, co nie?, notabene na "tej stronie":http://www.gdzierodzic.info/placowka/938?page=3 można sprawdzić opisy szpitali pod katem "rodzenia po ludzku".
.
W każdym razie, zadzwoniłam do położnej, którą mi poleciła ginka, z tego szpitala. I tak mnie pozytywnie nastroiła, ze aż mi sie buzia śmieje :)
No bo po pierwsze, to na wstępie sie bardzo ucieszyła, ze chce rodzic naturalne mimo wcześniejszej CC. Powiedziała, ze zrobi wszystko, żebym sie nie bała, dobrze nastawila i nie żałowała. Ze mam przyjść obejrzeć oddział z mężem, żeby go koniecznie namówić do udziału w porodzie etc.
Kurczę no, ludzka rzecz taka życzliwość, a jednak jak dużo znaczy dla drugiego człowieka jak wykażemy trochę empatii, nie?
.
Przy okazji, taka ciekawostka, położna wypowiedziała sie w temacie trudności w SN po wcześniejszym CC. mówi, ze tak BYWA wtedy, Jeśli za pierwszym razem była juz akcja porodowa, ale musiała sie zakończyć CC, bo np. brak postępu porodu etc. A i to wcale nie oznacza, ze MUSI być za drugim razem cieżko.
Natomiast wszelkie CC interwencyjne wykonane przed akcja porodową, jak np. to moje oderwane łożysko, czy cholestaza, czy ułożenie posladkowe i CC planowane, nie maja wpływu na to, jak organizm rodzi kolejne dziecko. No chyba, ze sie blizna rozchodzi, wiadomo.

Hehe mój tata i moja siostra również czekali przy wejściu na oddział położniczy, jak mnie tam mąż z pielęgniarką wieźli po porodzie. Potem dołączyła moja mama, ale to już mnie nie zobaczyła, tylko Hanię mąż jej wyniósł na chwilkę na korytarz, położne pozwoliły. I wiecie co? Dla mnie to są bardzo, bardzo miłe wspomnienia - była jakoś 22, cisza spokój, nikogo na korytarzu tylko oni, naprawdę aż się wzruszam jak sobie to przypominam, że moi najbliżsi tak bardzo przeżywali to wszystko razem ze mną i tak wyczekiwali naszego bobasa. I nie wyobrażam sobie nie pokazać dziecka dziadkom, rodzina męża też stawiła się w komplecie nazajutrz z samego rana. Dla mnie by było dziwnie inaczej - ale żeby nie było nie krytykuję tym samym tych z Was, które nie życzyły sobie odwiedzin w szpitalu. W sumie do moich dwóch współlokatorek z sali nikt nie przychodził, tylko mężowie na max. 15 minut.

Powiem wam, że to o czym piszecie to jakiś kosmos dla mnie. Leżałam dwa tygodnie przed cięciem z zatruciem ciążowym na patologii ciąży i potem jeszcze dwa tygodnie po porodzie z małym, bo leżał w inkubatorze. I powiem wam szczerze że takiej pomocy od mojej rodziny jaką dostałam nigdy nie spodziewałabym się. Mama była codziennie w szpitalu, brała moje rzeczy do prania, przywoziła czyste, kupowała co tylko było mi potrzebne (to był 34 tydzień ciąży wielu rzeczy jeszcze nie miałam). Siostra ma ciężką fizyczną pracę i mimo to przyjeżdżała ze mną posiedzieć żeby mi nudno nie było i żebym nie myślała o głupotach. Mąż też oczywiście był. Mój tata był wtedy bardzo chory na serce i martwiłam się żeby on się nie zamartwiał, do końca życia zapamiętam jak po prostu się rozpłakał w poczekalni kiedy już powiedzieli nam że mały zdrowieje i będzie wszystko w porządku. I tak zostało do dziś moi rodzice dla wnuka zrobią wszystko, mama wszystkie poniedziałki po południu wybiera go ze żłobka i się nim zajmuje aż ja wrócę z pracy, tata jak tylko może robi za taksówkę, siostra bardzo często przestawia swój grafik jak młody jest chory żebym nie musiała brać opieki, raz siedziała z nim nawet przez cały tydzień swojego urlopu kiedy on był przeziębiony. Moi rodzice bardzo często biorą młodego w sobotę po południu na noc i zapraszają nas do siebie na niedzielny obiad, jestem im bardzo wdzięczna, bo dwa wieczory w miesiącu tylko dla siebie to bardzo dużo. W tym roku dziadkowie też wzięli urlop w październiku i zabrali moje dziecko nad morze na 10 dni żeby się uodpornił trochę bo bardzo chorował poprzedni rok.

Co do teściów to z nimi mieszkamy, wprawdzie w swojej części domu, ale widzimy się codziennie. Nie mamy może od nich takiej pomocy jak od moich rodziców, ale nie narzekam, bo teściowa często obiad nam da jak widzi że młody chory albo ja zawalona robotą, zostanie z młodym jak chcę wyskoczyć do sklepu czy do lekarza. Teściu ma trochę mniej wprawy z małymi dziećmi ale ze starszym wnukiem już się bawi i zająć potrafi. No i teść to złota rączka, wszystko mi naprawi, ściany pomaluje, instalacje zrobi, gwoździka przybje wystarczy poprosić, rzuci wszystko i pomaga. W tym roku teściowa na emeryturę idzie i pomoże jeśli dzieci się rozchorują, zostanie i zajmie się żebym opieki nie musiała brać za dużo.

Więc to co piszecie to kosmos, jaka kawka, jaka herbatka i obsługiwanie? Szok no jak tak można... Oczywiście są uwagi że mamy lepiej by to zrobiły czy to, mówię co ja robię i dlaczego tak a nie inaczej, albo udaję że nie słyszę, przytaknę i swoje robię :D Trzeba umieć w stadzie żyć :D

Co do gości to urodziłam wcześniaka, który ważył 2 kilogramy jak wyszedł po 3 tygodniach do domu. Znajomi i dalsza rodzina nawet nie wiedzieli, że wyszliśmy, potem większość bała się przyjść bo katar bo coś tam i dopiero latem większość małego zobaczyła. Nawet nie musieliśmy nikogo prosić żeby nie przychodził :)

ZGadzam się z tym, że wszystko zależy od rodziny. Ja sobie nie wyobrażałam żeby rodzice i teściowie do mnie do szpitala nie przyjechali z kolei, tak bardzo chciałam żeby córe zobaczyli "już" :D Choc u mnie to było z kolei przegiecie bo teściowa z anginą przyjechała i dopiero przyznala się przez telefon po wyjeźddzie

Gilese zazdroszczę takiej sytuacji! Rodzice z założenia wychodzą, że ja mam teściów nienawidzić bo tak i już. A niby czemu jak to wspaniali ludzie. A jak poprosiłam żeby wigilia była godzinkę wcześniej bo do teściów też szliśmy to na złość oczywi wszystko przyciągała. Zgadzam się w 100 procentach, że wszystko zależy od rodziny, relacji! Jak czytam niektóre z Was, że mają taki świetny kontakt z rodzicami to aż mi się wyc chce. Ja nie rozumiem czemu wszyscy w zgodzie nie możemy żyć. Rodzina to podstawa. Trzeba się szanować, wspierać czy to tak trudno zrozumieć? Chyba za bardzo się rozpisałam i wyzalilam. Sorki za moją melancholie. Muszę się ogarnąć bo zaraz zacznę wyć, a przecież teraz muszę być spokojna. Życzę Wam miłego dnia