E tam.
Mnie się wcale nie chce w okresie płodności

A ja powiem Wam tak. Przeszłam długą drogę zanim to zrozumiałam... uważam że idyllą była by sytuacja, kiedy ludzie mogą się kochać kiedy tylko chcą, i są wstanie ponieść odpowiedzialność za wszystkie dzieci, które się wtedy poczną... Ale życie nie jest bajką i często trzeba decyzję o nich odłożyć na później, a więc przeczekać ten czas płodny. I to jest dobre, bo tak Pan Bóg nas stworzył żebyśmy współżyli kiedy chcemy mieć dzieci, a jeśli nie chcemy, to tego nie robili.

Ta prawda była dla mnie bardzo trudna do zrozumienia przez dlugi czas. Nie pomagały mi w tm publikacje dotyczące NPR, w których często takie czekanie uważa się za najlepszą drogę do umocnienia swojego małżeństwa i opanowania zwięrzęcej chuci. Ja akurat lepiej odkrywałam piękno i mistykę aktu malżeńskiego, gdy go miałam, a ponieważ przyczyny naszego odkładania były mocno niezależne ode mnie, takie czekanie było tym bardziej bolesne. Dopiero dzięki modlitwie to zrozumiałam.

Co ciekawetakie zrozumienie jest bardzo ważne i nie można go pomijać. Kiedy nie potrafiłam z tym wszytkim wytrzymać, wtedy nasze czekanie w zasadzie nie dochodziło do skutku, i nie dlatego, że nagle napadałam na męża ale dlatego, że ten czas sprawiał, że chodziłam ciągle przygnębiona, płakałam...
Paradoksalnie do dzięki Metodzie Rozpoznawania Płodności dwiedzieliśmy się, że tak naprawdę nie musimy speclajnie czekać, bo owuluję bardzo żadko. Zastanawiam się ile kobiet dzięki tej metodzie moglo by się dowiedzieć o tym, że są w podobnej sytuacji, w czasach panującej niepłodności, i nie musiało by nawet stawać przed podobnymi dylematami....

Jeśli chodzi o antykoncepcję... no cóż gdzieś tam perspektywicznie niestety brałam ją pod uwagę, ale to w szalonych latach nastoletnich. To był jeden z powodów dla których nie chciałam chodzić to mojego obecnego lekarza: bo nie przepisuje tabletek anty. Ale kiedy zabraliśmy się za sprawę poważnie, gdy już byłam mężatką i naprawde odkładanie poczęcia stało się potrzebne, wtedy okazało się że żadna antykoncepcja się dla nas nie nadaje. Pozostało albo MRP albo nic. Myślę że gdyby wiele osob było świadomych konsekwencji stosowania antyków, wtedy przybyło by fanów rozpoznawania płodności, i to nie z jakiejś fanatycznej miłości do tej metody, ale dlatego, że dla wielu okazałaby się ona najlepsza.

Tiramisu, nie neguję odczuć odczuć innych, anie nie twierdzę, że NPR nie ma wad.
Myślę tylko, że spontaniczność seksu to przesada. Tak samo jak brak spontaniczności przy NPR to przesada.
Człowiek kieruje swoimi poczynaniami. działanie na zasadzie impulsu nie jest mu właściwe.
Myślę, że najwięcej zależy od nastawienia.
od tego dlaczego tak naprawdę stosujemy NMPR.
Dlatego że jest to dobre, zdrowe, zgodne z szacunkiem dla płodności, która jest dla nas darem.
Czy raczej z jakiś mniej lub bardziej uświadomionych powodów się do tego zmuszamy.
Myślisz, ze nigdy nie stawałam na jakimś zakręcie?
Ale wtedy uświadamiałam sobie po raz kolejny co jest na prawdę ważne i dlaczego.

Myślę też, ze ważna jest świadomość, ze to jest nasz wybór.
Człowiek zawsze powinien wybierać dobro, tak. Ale ze świadomością, że je wybiera, a nie że musi wybrać.
Wtedy nie ma problemu ze spontanicznością seksu.

tiramisu: do tego jest potrzebne dwoje ludzi ich czas, checi, nastrój, warunki...

dlatego na moich wykresach czasem jest 5 serduszek, a czasem dużo więcej.
Ale zawsze jest to wybór.
Choć przyznaję, ze pojawia się takie zjawisko jakby straconej okazji.
Dopiero człowiek prawdziwe wolny nie żałuje dni bez serduszek jako straconych, bo czuje, ze wartość ma jakość a nie ilość.

tiramisu, jakby był pocieszacz w emotikonkach, to bym Ci wkleiła:-)
mi tam nie jest tylko różowo.
rozumiem, że npr nie przeszkadza w tym, żeby seks w trzeciej fazie nie był spontaniczny, ale, jak nie ma ograniczenia w spontaniczości jeżeli nie można współżyć, kiedy się tego chce?! oczywiście, że jest! nawet zakładając, że ktoś ma równe jak równina mazowiecka libido przez cały cykl, to chyba od czasu do czasu mu się zachce?!
nie mówię, że spontaniczość jest wartością ze wszystkich najwyższą, ale na pewno podlega ona ograniczeniu jeśli traktujemy NPR jako narzędzie "odkładania". co do planowania, wydaje mi się, że po jakimś czasie może działać to podobnie. jest jeszcze taka piękna kategoria jak "szczęśliwy traf" i ta mi się podoba najbardziej:-). tylko nie do każdej życiowej sytuacji pasuje:-(.
dla mnie dopasowanie się do tej fazowości jest trudne, choć, nie powiem, jakiś tam sens tych wyrzeczeń widzę.

Dzięki dziewczyny, ja wiem że to może głupio zabrzmieć ale cieszę się że ktoś tez miał, ma jakieś problemy z npr
W wiekszości spotykam sie z dosc duzym,bezgranicznym entuzjazmem dla tej metody i zaczynam podejrzewac że ze mną coś nie tak
A dziś jeszcze zaczęłam coś dostrzegac w mojej szyjce więc ....

Tiramisu, świat nie jest usłany różami.
Ale tak się też składa, że po czasie cenimy bardziej to, co wymagało wysiłku, było trudne i było w pewnym sensie "zwycięstwem nad sobą".

Nie mam zamiaru dyskutować z czyimś charakterem czy temperamentem.
To nie podlega dyskusji.
Nie powiedziałam tez nigdy, że nie przezywałam trudności.

Tylko sam temat wydaje mi się nietrafiony.
Ponieważ ujmuje spontaniczność właściwie jako jakoś przymus.
"Dlaczego nie mogę, kiedy chcę'.
Ta skarga zawiera raczej element przymusu.

Musze kończyć bo da goście

Mówiłam tylko o zażywających tabletki antykoncepcyjne, ze często wspominają, zę libido spada do zera.
W wielu opisach można to znaleźć.

A mi cały czas chodzi o tą "definicję" spontaniczności.
Bo ogólnie człowiek nie może być spontaniczny.
Nawet podstawowych potrzeb warunkujących przeżycie człowiek nie załatwia spontanicznie.
Nie rzuca się na cudzą porcję jedzenia w barze, bo akurat jest głodny, tylko spokojnie czeka na kolejkę. A nawet nie zawsze może zjeść to co chce.
Nie załatwiamy potrzeb fizjologicznych tam gdzie nam się zachce, tylko szukamy miejsca do tego przeznaczonego, a czasem to trwa długo i sprawia nam ogromny dyskomfort. I nikomu nawet nie przejdzie myśl o "spontaniczności'. Dlatego twierdzę, że spontaniczność seksu to mit rozdmuchany przez media. w służbie antykoncepcji.

Po pierwsze dlaczego taka sytuacja nie może być możliwa przy stosowaniu NPR?
A po drugie jednak nasza seksualność jest związana z odpowiedzialnością z poczęcie nowego życia, obojętnie czy się używa gumek czy stosuje NPR, dlatego pytam o definicję spontaniczności.
Dlaczego Tiramisu twierdzi, że nie ma spontaniczności przy stosowaniu NPR? i Co pod tym pojęciem rozumie.

Wiesz, chyba nie potrafiłabym patrzeć na seks jako na dążenie do ulgi.
To ma jednak dla mnie inny wyraz. O wiele głębszy.

No to teraz już nie wiem o czym mowa właściwie. Co ma orgazm do NPRu?

Ale kto może Ci powiedzieć "można, nie można"?
Zawsze można. Tylko trzeba się liczyć z konsekwencją, że seks wiąże się z poczęciem dziecka. I tyle.

Kamyla, to wybór odkładających.

To ich wybór, jak będą postępować. Nikt ich do niczego nie zmusza.

Wyborem jest chec lub niechec rozmnazania i kazda metoda zapobiegania ciazy ma swoje wady i zalety i kazda w jakims stopniu nas ogranicza i nie pozwala na beztroskie, "pelne doznania". Mnie nikt nie zmusza do tego,zeby nie miec dzieci, sama tego bardzo nie chce i sama sobie narzucam "przymus", nie wazne jaka metode stosuje. A tutaj rozmawiamy o najwiekszej wadzie metod naturalnych, Wydaje mi sie,ze ten watek mial sluzyc osobom, ktore chca sie troche pozalic, wygadac, podzielic z innymi swoimi przezyciami i "zmaganiami" z wyzwaniem npr. Zazdroszcze osobom, ktore nie widza roznicy miedzy seksem w fazie plodnej i nieplodnej, jednak wiele osob nie ma takiego komfortu. Jest to sprawa indywidualnych odczuc i troche nie na miejscu jest "przekonywanie" innych,ze hormony sa bez znaczenia...

Po prostu jestem pewna, że wiele zależy od naszej psychiki, od nastawienia. To na pewno nie jest łatwe. Ale można nad tym zapanować, żeby nie skupiać się na tym "że znów nie można", tylko cieszyć się raczej tym co innego mamy w tym czasie dla siebie.
Myślę też że to kwestia czasu, jakiegoś wyrobienia pewnych nawyków.
W okresie płodności można się skupić na czymś innych, na innych aspektach życia małżeńskiego. Na innym wyrażaniu bliskości.
Ważne jest, żeby nie czekać w napięciu "kiedy to się skończy". Bo wtedy naprawdę tęsknimy za "rozładowaniem". A przecież nie o to chodzi.
Chodzi o to, żeby czekać z miłości i dawać też z miłości.

Dorka, pewnie masz rację... ale jeśli doświadcza się trudności to chyba nie ma sensu im zaprzeczać, nie? bo za cholerę nie przejdziesz na kolejny etap... ten wyższy stopień spontaniczności;-). Bo tak mi mówi intuicja, że jak się przyjmie do wiadomości pewne ograniczenia, to ta spontaniczność płynie sobie jak rzeka w korycie o określonych przecież brzegach...
ale może też nie u wszystkich... może dla niektórych to nadal jest trudne i nie wszyscy dochodzą do takiego spokoju i pogodzenia ze sobą jak Ty...

Najwidoczniej rozumiemy inaczej spontaniczność, bo dla mnie to coś co się dzieje ot tak, pierwsza myśl... a nie czekanie i myślenie co zrobie gdy już będę mogła zrobić. Nie mówie tylko o seksie. :):):)
A tak w ogóle, ja nie mogę być spontaniczna. Mój chłopak nie mieszka ze mną i rzadko się spotykamy, więc jak już się spotkamy wtedy chce z nim porozmawiać:P:P

kkurka: spontaniczność płynie sobie jak rzeka w korycie o określonych przecież brzegach...

Pięknie to ujęłaś Kkurka.

nibriana: chodzi o taką zmianę podejścia. Ja mogę, ale nie chcę i nei zniewala mnie to; nie ogranicza, bo ja sama to ograniczenie wybeiram; sama się na nie zgadzam.

Dokładnie o to chodzi.
To dotyczy też i narzeczeństwa, kiedy się wybiera czystość do ślubu. Żeby nie przeżywać tego jako ofiary i takiego czekania w napięciu, kiedy wreszcie będzie można, tylko jako wybór tego co uważam za dobre. czyli jako akt wolności.
I takiego aktu dokonujemy w każdym cyklu, jeśli wybieramy czekanie.

Dobra, ale nie przyznacie, że czasami byście chciały a wiecie że nie możecie. Nie chodzi o to, żeby z tego powodu przezywać katorgi, ale tak po prostu.
Wszystkie się chyba zgodziły które tu są i nie zamierzają tego zmieniać. Przynajmniej ja. Ale czasami by się chciało.

Seks małżonkom nienależny? Czy to możliwe, że Bóg od nas, zwyczajnych chrześcijan, oczekuje niekiedy heroizmu długotrwałej lub zupełnej wstrzemięźliwości?
W drodze, 9/2008

Wszystko ma swój czas i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem: Jest […] czas pieszczot cielesnych i czas wstrzymywania się od nich (Koh 3,1–2a.5b)

Patrząc z perspektywy nieba, zobaczymy, że Bóg wiele nadziei wiązał (i wiąże) z seksem. Każdego człowieka stworzył na swoje podobieństwo – czyli do miłości – a ciało, które jest znakiem osoby, tę miłość wyraża. Obecny w seksie zachwyt, pragnienie bliskości, okazania szacunku i sprawienia rozkoszy składają się na cielesny znak zjednoczenia duchowego. Jest on pierwszym duchowym wymiarem seksu, który „zarządza” przyjemnością i instynktem. Jednak z wzajemnego daru małżonków może począć się nowy człowiek – nieśmiertelna dusza. Ten drugi, metafizyczny wymiar seksu, nazywamy rodzicielskim. Pomiędzy tymi dwoma wymiarami aktu małżeńskiego mieszczą się wszystkie dylematy, o których chciałabym pisać.

Przy różnych okazjach słyszę lub czytam zapewnienia, że metody naturalnego planowania rodziny (NPR) są łatwe, miłe i przyjemne. Po prostu miód bez domieszki dziegciu. Tymczasem bywają takie okresy w życiu małżonków i takie sytuacje, gdy dziegciu aż nadto. Rozumiem motywację, którą kierują się zachęcający pary do stosowania metod naturalnych, jednak sposób, w jaki często to czynią, przynosi zwykle skutek odwrotny. Przyswojenie dość nieskomplikowanych zasad rozpoznawania kobiecej płodności i stosowanie ich w sytuacjach typowych, czyli statystycznie najczęstszych, nie jest trudne. Nie wymaga od nas (małżonków) także, jak sądzę, wiele. Zdarzają się jednak sytuacje nietypowe, które wymagają od nas więcej. Są wreszcie i sytuacje „niszowe” wymagające tak wiele, iż rozstrzygnięcie wyboru moralnego wprawia w konsternację nie tylko samych małżonków, ale także ich spowiedników, doradców w parafialnych poradniach rodzinnych oraz katolickich ginekologów.




Sztuka umiejętnego zrażania, czyli o mitomanii nauczycieli moralności


Wspomniana konsternacja jest tym większa, im częściej spotykamy wśród ludzi Kościoła postawy błędne, które oddalają od sedna problemu i pozostawiają małżonków bezradnymi, a nawet zrażonymi do Kościoła. Przyjrzyjmy się zatem podstawowym mitom, które należałoby zdemaskować.

Mit sielankowy: „Ależ nie ma problemu”. Jest to mit o stuprocentowej skuteczności NPR umożliwiającej małżeńskie akty w każdym okresie życia każdej kobiety. Kłopoty się zaczynają, gdy do poradni przychodzi małżeństwo „z problemem”. Jednym z pierwszych zadań (Matki) Kościoła byłoby pochylenie się z empatią właśnie nad tymi małżeństwami, które postawione są wobec różnego typu dylematów. Tymczasem w kwietniowym numerze, bardzo ciekawego skądinąd, opiniotwórczego kwartalnika dla kapłanów „Homo Dei” napotkałam tekst stanowiący według mnie kwintesencję nieufności i oskarżenia skierowanego wobec osób, które zamiast bez namysłu rzucić się w objęcia koncernów farmaceutycznych, postanowiły przyjść do duszpasterza i zapytać o radę.

Mit „machnięcia ręką”, czyli litościwego liberalizmu w sytuacjach nietypowych: „nadrzędne względy rozwiązują pryncypium”. Z tą postawą coraz częściej możemy się spotkać zarówno wśród spowiedników, katolickich ginekologów, jak i samych małżonków. Pewien (wierzący) ginekolog zalecił antykoncepcję (także wierzącej) kobiecie, która miała bardzo poważne, obiektywne trudności z interpretacją cyklu po porodzie. Tłumaczył, iż nie chciał nałożyć „ciężaru nie do uniesienia”, jakim byłaby według pacjentki dwuletnia seksualna wstrzemięźliwość (ponieważ poczęcie odradzono z przyczyn medycznych). Inny, w sumie zabawny wypadek. Znajomy udał się w Niemczech po duchową poradę do polskiego księdza, z którym podzielił się m.in. trudnościami w sprostaniu wymogom NPR (żona karmiąca, długa wstrzemięźliwość). Kapłan życzliwie wspomógł zacofanego penitenta informacją, iż są dostępne w aptece „pewne leki”, które problem rozwiążą. Mąż ów, oburzony, zacytował duchowemu przewodnikowi odpowiednie fragmenty z Humanae vitae i Familiaris consortio i zapytał o stan jego kapłańskiego powołania. Mit ten głosi, że konkretna, wyjątkowa sytuacja i szczególne okoliczności łagodzące, usprawiedliwiają zastosowanie antykoncepcji jako środka zapobiegającego poczęciu.

Skoro fałszywa okazuje się teza, że NPR jest niezawodne, tylko my nie umiemy się tego dobrze nauczyć i każde małżeństwo może napotkać sytuację, która wykluczy stosowanie NPR, skoro należy odsunąć poczęcie z ważnych powodów, wreszcie skoro furtka liberalizmu także nie powinna zostać uchylona, to co nam pozostaje? Czy to możliwe, że Bóg od nas, zwyczajnych chrześcijan, oczekuje niekiedy heroizmu długotrwałej lub zupełnej wstrzemięźliwości?




Patrząc z ziemi ku niebu


Kościół zobowiązuje nas, małżonków, do odpowiedzialnego rodzicielstwa. Odpowiedzialni rodzice unikają poczęcia, gdy matka, ojciec lub oboje psychicznie nie są gotowi; gdy sytuacja ekonomiczna nie jest wystarczająco dobra. Unikają poczęcia, gdy zdrowie i życie matki i mającego począć się dziecka może być zagrożone. Jak pisałam, bywają sytuacje, gdy NPR nie daje możliwości oceny płodności. Małżonkowie wiedzą wtedy, że nie mają „pełnych danych” i pewności. Pomimo to podejmują jednak często współżycie, gdyż inną możliwością jest jedynie wielomiesięczna wstrzemięźliwość.

Przykłady prosto z życia, jak wszystkie w tym tekście: kobieta po porodzie, chora na ciężką przewlekłą chorobę, dwukrotnie z jej powodu poroniła; po zakupie kosztującego ponad 100 tys. zł leku (kredyt), wspomagającego donoszenie, urodziła szczęśliwie. Jej organizm obciążony przebytą ciążą może poddać się wpływowi choroby; każda ciąża stanowi dla niej zagrożenie. Nie powinna przez długi czas zajść w kolejną ciążę: i ze względu na zagrożenie jej życia, i życia dziecka ewentualnie poczętego (nie mają już pieniędzy na następny lek). Karmi, zatem nie miesiączkuje; nie umie badać szyjki (próbowała), śluz po porodzie jest nierozczytywalny. Inna kobieta, wraz z mężem doskonale znająca się na NPR. Również chora, poważne zaburzenia hormonalne związane z tarczycą, zagrażające donoszeniu ciąży, zatem lekarz kategorycznie ciąży zabronił. Mimo stosowania NPR kobieta trzykrotnie zaszła w ciążę; wszystkie dzieci cudem ocalały, urodzone w głębokim wcześniactwie. Podupadła na zdrowiu; lekarz nie zgodził się jej dalej leczyć. W akcie desperacji poddała się sterylizacji.

Argumentacja uzasadniająca, na czym polega grzech antykoncepcji, dotyka rdzenia człowieczeństwa, rdzenia, w którym objawia się Boskość. Sposób, w jaki poczynają się ludzie – nie bocian ani kapusta, lecz miłosna więź – jest nieprzypadkowy: płynie z niego przesłanie, że u zarania istnienia człowieka powinna stać tylko miłość. „Otwarciem na życie” określa się naszą otwartość na inne, mające się począć osoby, czyli przeświadczenie, że się nie godzi, byśmy absolutnie samowolnie decydowali o ich zaistnieniu (wszak z takiego suwerennego decydowania mógłby płynąć wniosek, że godność jednych jest większa niż innych – skoro mogą arbitralnie pozwalać lub nie pozwalać na ich zaistnienie). Człowiek winien wiedzieć, iż nie jest panem źródeł życia, lecz sługą planu Stworzyciela (Humanae vitae 13). On zaplanował, by właśnie w zbliżeniach miłosnych płynęła utajona, kosmiczna, Boża siła stwórcza; jak pisałam, pomiędzy miłosną komunią małżonków i poczynaniem istnieje związek nieprzypadkowy, dlatego nie powinien być jakkolwiek naruszany przez człowieka. Przez wzgląd na tajemnicę Bożej woli stojącą u początku życia nowej istoty i ten początek składającą w szczególnym ludzkim, duchowym doświadczeniu – w seksie, i przez wzgląd na godność owych nowych istot nie wolno nam niszczyć procesów płodnościowych, sztucznie ich blokować i z seksu czerpać tylko przyjemność i jedność.

Zatem drogę, którą może przychodzić życie, godzi się zachować nietkniętą. Nie mówić Bogu „nie wtrącaj się” i nie zamykać serca, negując nowe, choć jeszcze nieistniejące osoby. Przed poczęciem człowiek istnieje w czułej i kochającej myśli Boga; dlatego życie nie powinno zostać zanegowane nawet w myśli ludzkiej, dlatego nie należy podejmować działań niszczących płodność. Czym innym jest natomiast szanowanie stwórczych praw Boga przez panowanie nad płodnością celem unikania poczęcia z ważnych przyczyn.

U korzenia powyższej nauki leży specyfika płodności osoby jako istoty duchowej, płodności, której nie należy interpretować tylko w kategoriach fizycznych. Ksawery Knotz zauważa, iż jest ona duchowo-psychiczną energią, „ukrytą w głębi ciała”, będącą w człowieku obrazem Boga jako Stwórcy nowego życia. Płodność ludzka jest zarzewiem daru – wewnętrzną potrzebą i zdolnością pogłębiania twórczego kontaktu z Bogiem i współmałżonkiem. Jest „[…] dynamizmem, który wyrywa człowieka z zamkniętego środowiska własnego »ja« […] ku »ty«, czyli ku drugiemu »ja«, z którym człowiek pragnie stworzyć nowe środowisko miłości”2. Jest zatem przeciwną do egocentryzmu „ja” siłą otwarcia, wielkoduszności, poszerzania swojego bytu mocą daru. Płodność jest więc wewnętrzną energią twórczą miłości, a jako że osoba stanowi compositum duszy i ciała, płodność natury duchowej znajduje kontynuację w płodności fizycznej. Brak płodności duchowo-psychicznej, czyli pewne zamknięcie na ofiarną miłość do Boga (widoczną w poszanowaniu Jego planu), do małżonka i mogących począć się dzieci może prowadzić do decyzji ubezpłodnienia fizycznego; z kolei fizyczne ubezpłodnienie utrwala bezpłodność duchową. Dlatego też w akcie seksualnym jedność duchowa jest nierozerwalna z zachowanym wymiarem rodzicielstwa.

Akt zbliżenia cielesnego małżonków, jak pisaliśmy, ma moc sprawiać, pogłębiać ich miłość, jednak dzieje się tak tylko wtedy, gdy akt ten jest zgodny z prawdą (Bożego zamysłu). Skąd tak radykalna teza?

By ją uzasadnić, wróćmy do obrazu ubezpłodnionego współżycia jako kłamstwa: zakłamana zostaje wewnętrzna prawda aktu zjednoczenia, bytowo ustanowiona przez Boga, jako tożsama z możliwą mocą płodności. Zostaje wówczas od wewnątrz zanegowana ważna cecha płodności psychiczno-duchowej, integralnej z fizyczną, a stanowiącej budulec zdolności do daru z siebie, wyjścia z siebie i ofiarności. Każde kłamstwo, jako zło, cechuje dynamika, którą Wojciech Chudy, filozof personalista i badacz kłamstwa, nazwał „kaskadową dynamiką kłamstwa”; każde bowiem kłamstwo wylęga nowe. Chudy pisze: „[kłamstwo] nie wykryte – narasta, rozszerza się niby polip czy rak ogarniający coraz to większe przestrzenie informacji i ducha. Starożytny mędrzec Teognis powiedział o nim tak oto: »Gdy raz z ust człowieka padnie, staje się on jego niewolnikiem«” [3]. Kłamstwo ontyczne, czyli zakłamanie natury, będąc rodzajem zła, promieniuje złem, brakiem. W tym znaczeniu relacja seksualna małżonków, stając się wypaczoną relacją antykoncepcyjną, wykastrowana (nomen omen) z tego najważniejszego, Bożego wymiaru i błogosławieństwa, zostaje jakby pozbawiona wewnętrznej energii życiowej (pisałam o wielowymiarowym, także psychicznym znaczeniu płodności fizycznej), dotykając małżonków osłabieniem płodności ich wzajemnej miłości. Ksawery Knotz pisze: „[…] na głębszych poziomach psychicznym i duchowym dobrowolne wykluczenie fizycznej płodności zaczyna powoli wydawać swoje negatywne owoce. Przeżycie, które towarzyszy aktowi seksualnemu, zaczyna niepostrzeżenie przesuwać się w stronę szukania samej tylko przyjemności seksualnej. Po pewnym czasie takiego współżycia zmienia się wewnętrzna atmosfera duchowa, emocjonalny klimat, który towarzyszy aktowi. Pojawia się coraz mniej troski o dobro partnera, o jego radość i satysfakcję” [4]. Knotz uważa, że w takich czynach przejawia się wybór bożka seksu przed prawem Bożym [5], który niesie opłakane skutki – rozwodzi się 50% małżeństw stosujących antykoncepcję (stosujących metody naturalne – 2–5%) [6]. Okazuje się więc, iż relacja seksualna małżonków przy stosowaniu antykoncepcji nie umacnia ich miłości. Dar z siebie małżonka, gdy ma w sobie utajony pierwiastek negacji, utajone „nie” mówione ważnemu komponentowi miłości – płodności, a poprzez to i Bogu Stwórcy, nie jest darem pełnym: nie może bowiem w postawie pełnego daru współistnieć „tak” i „nie”; prawda musi być koherentna.

Co zatem z małżonkami, którzy ze współżycia muszą zrezygnować? Czy słuszny jest ich niepokój o jakość wzajemnej miłości pozbawionej najbardziej wyrazistego jej znaku, wyrazu i formy? Owszem, akty zjednoczenia są szczególnymi elementami sakramentu małżeństwa, w których działa Bóg. Jednak sakrament małżeństwa to nie tylko seks, ale i całe spektrum wzajemnych odniesień, dialogu, gestów, słów, wyrzeczeń czy modlitwy. Co jednak najważniejsze, człowiek Boży, który nie boi się stracić czegoś dla Boga, staje się duchowym olbrzymem, który współmałżonka kocha miłością olbrzymią.




Filozoficzne przesłanki błędu podejścia liberalnego [7]


Tym bardziej rozumiem (bez krztyny potępienia i cienia zgorszenia) konsternację małżonków zmuszonych sytuacją do wstrzemięźliwości i ich rozważanie ucieczki do antykoncepcji, że już św. Tomasz z Akwinu spostrzegł, iż niemal wszystkie nasze czyny, w tym także złe i nieudane, są zorientowane na jakieś dobro. Bardzo rzadko sprawca zła chce zła wprost. Każda ludzka osoba chce jakiegoś dobra, nawet gdy czyni zło; odniesienie do dobra wynika z metafizycznej struktury człowieka. Z tego wynikają właśnie takie sytuacje jak przez nas analizowana. Małżonkowie chcą dwojakiego dobra: chcą osłonić kobietę i ewentualne dziecko przed chorobą lub śmiercią i chcą prawa do małżeńskiego seksu. Dla tego dobra gotowi są na zło antykoncepcji. Wspomniany wcześniej filozof Wojciech Chudy zadaje pytanie, dlaczego czyn ludzki skierowany ku dobru realizuje zło. Odpowiedź na to pytanie, której udziela, posiłkując się myślą Akwinaty, może nam bardzo pomóc.

Wszelkie dobro, do jakiego Pan nas zaprasza, może w nas dokonać się mocą Jego łaski. Kluczem jest bardzo intymna i poufała relacja z Bogiem i pamięć, że to On może w nas wszystko uczynić. Jeżeli decydujemy się na wstrzemięźliwość, musimy wyznaczyć pewne bardzo praktyczne granice, które nam pomogą w niej wytrwać, nawet oddzielne łóżka. Nie chodzi także o to, by odtąd przestać się dotykać, jednak małżonkowie wiedzą dobrze, że czym innym jest czułe przytulenie w obecności dzieci, w ciągu dnia, a czym innym spotkanie w łożu spowitym ciemnością i romantycznym światłem księżyca.
Warto nadmienić, że w sytuacji czasowej lub trwałej wstrzemięźliwości, jeśli oboje powzięli mocne postanowienie trwania w niej, a zdarzy się im „nagły wypadek” (np. niedopełniony akt), wynikający z obudzonego nagle naporu popędu i pragnienia, wina ma status jedynie grzechu lekkiego. Okoliczności są w sytuacji tych małżonków tak trudne, że z racji silnego ograniczenia woli przy nagłej, niezamierzonej słabości, nie ma mowy o winie ciężkiej. Spowiedź jest jednak zalecana, dla pielęgnowania wrażliwości sumienia. Nie jest jednak właściwe i uczciwe na przykład gromadzenie prezerwatyw w szufladce w sypialni, na wypadek, gdyby chwila słabości nadeszła… Takie postępowanie ma bowiem cechy planowania grzechu czy dopuszczania go. Wtedy jego lekki status nie byłby już możliwy [8].




Wybrańcy Boży


U końca rozważania sytuacji moralnej małżonków postawionych w obliczu iście karkołomnej próby – wstrzemięźliwości długotrwałej lub wręcz trwałej, spowodowanej z jednej strony brakiem możliwości stosowania NPR w niektórych sytuacjach, a z drugiej poważnymi przeciwwskazaniami do ciąży, utwierdzam się w przekonaniu, iż zdarzają się niesłychane sytuacje w naszym życiu, kiedy to musimy wybierać pomiędzy heroizmem moralnym a moralnym złem. Nie ma trzeciej opcji. Osoby, które stają wobec takiego wyboru, są niewątpliwie przez Boga powołane do wypełnienia misji świadczenia swoim ciałem i trudem o bezkompromisowym pierwszeństwie Bożych przykazań w ich życiu, nawet przed ich małżeńską miłością i seksem; o przenajświętszych źródłach życia przynależnych tylko Bogu, któremu spodobało się złożyć je w miłosnym zjednoczeniu małżonków.

Pytałam w tytule, czy Bóg prosi o heroizm. Dodajmy – czy Bóg prosi o heroizm wszystkich, również zwyczajnych, najzwyczajniejszych chrześcijan? Właśnie tak wyraźne przykłady wezwania małżonków do heroizmu jak przykład tu opisywany dowodzą , że nie ma „zwyczajnych” chrześcijan, takich, którzy sobie będą żyli pod kreską statystycznej średniej, „a niech tam, jakaś mokra sień nieba może jakoś i tak się trafi”. Wszyscy tak samo jesteśmy powołani do zjednoczenia z Bogiem: wierności prawdzie, dobru – do świętości, a jest ona na wyciągnięcie ręki. Proste zaufanie Jego czułej miłości sprawi, że On sam uczyni z nas duchowych herosów. Zdolnych nawet do męczeństwa, współcześnie rozgrywającego się już nie na arenie, lecz niekiedy w małżeńskiej sypialni.



Bardzo dziękuję o. Robertowi Plichowi OP i o. Wojciechowi Surówce OP za konsultacje przy pisaniu niniejszego tekstu.


--------------------------------------------------------------------------------
1. Magdalena Misztak-Hola, Czy stosowanie antykoncepcji w małżeństwie może być usprawiedliwione?, „Homo Dei” 2/2008, s. 121–126. 
2. Ksawery Knotz, Akt małżeński. Szansa spotkania z Bogiem i współmałżonkiem, Kraków 2001, s. 228–231. 
3. Wojciech Chudy, Filozofia kłamstwa. Kłamstwo jako fenomen zła w świecie osób i społeczeństw, Warszawa 2003, s. 93. 
4. Ksawery Knotz, dz. cyt., s. 288. 
5. Zob. tamże, s. 286. 
6. Zob. Włodzimierz Fijałkowski, Niewykorzystany dar płci, Kraków 1997, s. 52; cyt. za Ksawery Knotz, dz. cyt., s. 290. 
7. W niniejszym podrozdziale opieram się na cytowanym wcześniej tekście Wojciecha Chudego (s. 171–172). 
8. Pisze o tym Robert Plich OP w artykule Kwestia antykoncepcji w praktyce spowiedniczej, „Pastores” 38 (1) 2008, s. 158.



MAŁGORZATA WAŁEJKO ur. 1977, żona i matka, świecka dominikanka, teolog małżeństwa, dr nauk humanistycznych z zakresu pedagogiki, adiunkt w Instytucie Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Szczecińskiego, autorka wielu artykułów o tematyce teologicznej, filozoficznej i pedagogicznej, mieszka w Szczecinie.

To mnie właśnie uderzyło, jakoby antykoncepcja mogła być gwarancją uniknięcia poczęcia w sytuacji zagrażającej życiu.
Nikt nie może dać takiej gwarancji. Dlatego nie tylko wewnętrzna prawda aktu seksualnego, ale zwykły rozsądek wymagałby w takiej sytuacji wykluczenia współżycia.

Ale cały tekst chyba nie do tego wątku powinien być wklejony.