Ja tam rozumiem, co Irja ma na myśli - choć co do zasady, niezależnie od tego czy w domu, czy w szpitalu, chciałabym mieć pana_wonkę koło siebie.
Ale spotkałam się z takim podejściem niektórych kobiet - i np. moje nastawienie na ew. rodzenie w domu jest też jakąś tego pochodną - że chcą przeżyć to bez świadków, zmierzyć się z sobą w spokoju, że to jakiś taki zwierzęcy atawizm, żeby schować się do nory i wyjść, jak będzie po wszystkim. Coś w tym jest.

Juz gdzieś pisałam, że mój M tez był niesamowicie przerażony ale po wszystkim opowiadał kumplom jaki był "bohaterski" i co musiał przetrzymać i teraz każdy z nich chce też sie sprawdzić
I ja też na początku nie chciałam obecności męża ale po wszystkim nie wyobrażam sobie, że mogłoby byc inaczej.

a ja nie mam pojecia ,jaki bedzie mòj poròd,az jestem ciekawa,nawet nie wiem gdzie urodze... opowiem juz niedlugo...(wszyscy pracuja a ja czekam sama na bòle)...

Błyskawiczny drugi poród
http://www.poradnikzdrowie.pl/ciaza-i-macierzynstwo/wyspy-szczescia/strach-ma-wielkie-oczy,6796_8986.htm

ten artykuł był także w gazecie M jak Mama...ja też znam rózne opowieści o porodach po których ciarki mnie przechodza..ale zdaje mi sie ze niektóre kobiety troche sobie dodaja żeby było bardziej dramatycznie.W sumie teraz to juz mi najbardziej zalezy zeby dziecko było zdrowe i wszystko było ok a to ,że bedzie bolało to juz sie nastawiłam.

Mam ogromną prośbę:)Jestem studentką położnictwa i właśnie piszę pracę dyplomową dot.wpływu obecności męża/partnera przy porodzie na relacje w rodzinie.
Moja praca opiera się na ankietach wypełnianych przez kobiety które przynajmniej raz rodziły siłami natury,ankiet wypełnionych przez kobiety które rodziły same mam już dużo ale brakuje mi tych wypełnionych przez kobiety po porodzie rodzinnym.Dlatego jeśli jest tutaj taka Pani:)która rodziła z partnerem bardzo proszę o wypełnienie.
Poniżej podałam link do ankiety w wersji skróconej (bo mogłam umieścić tylko 15 pytań) ale jakby ktoś był zainteresowany pełną ankietą (39 pytań) to podaje mojego maila :)

sishka@orange.pl

ANKIETA

Z góry dzięki za pomoc:)

wypelnione i wyslane :)

Siszka jak skończysz badania napisz wyniki jeśli możesz i chcesz :) jestem bardzo ciekawa :)

rowniez wypelnilam :D

Hanny tez mialam wielkie watpliwosci.. wsumie nadal mam... bo to chyba nic pieknego widziec cierpiaca zone, dziewczyne zwijajaca sie z bolu... spocona i wrzeszczaca....
jednak chyba nie mam nic do gadania ....
moj Antek juz zdecydowal... powiedzial, ze by sobie nie darowal jesli by nie mogl zobaczyc jak kobieta ktora kocha wydaje mu na swiat dziecko ktore pokochal 9miesiecy temu :) Chce brac "czynny" udzial w porodzie ! Zobaczyc pierwszy glowke, uslyszec pierwszy krzyk, odciaz pepowine.... choc sam nie jest pewien czy nie zemdleje z wrazenia :)))))

No właśnie ja widzę, że mój nie ma takiego podejścia jak Antek nessie;) Widzę jak na filmach odwraca głowę w takim momencie (ja też nie mogę patrzeć na wychodzącą główkę). Wiem, że ani dla mnie ani dla niego nie będzie to jakieś cudowne przeżycie. Ja podchodzę do tego zadaniowo, a biedny mąż w czym mi pomoże? Myślę, że może ze mną być na początku, ale atrakcje typu krew, skrzepy, ewentualne wymioty wolałabym mu darować, bo gdybym była facetem to też wolałabym, by moja kobieta mi to odpuściła;)

rodzilam z Polowkiem i nie wyobrazam sobie ze tym razem mialoby byc inaczej...sama swiadomosc tego ze nie przechodze przez to sama byla dla mnie mega pomocna...czynnie uczestniczyl w calej akcji...pomagal jak potrafil...i przezywal chyba nawet bardziej niz ja...jeszcze dlugo po...w naszym wypadku wspolny porod umocnil nasz zwiazek i jakby przeniosl nasza relacje na wyzszy poziom...jakos tak inaczej na siebie od tego czasu patrzymy...napewno niczego miedzy nami nie zepsul...

Nie, no mąż widział mnie w przeróżnych sytuacjach i zupełnie nie o to chodzi, ale dziś np koleżanka mi powiedziała, że niby nie, ale wg niej miało to wpływ na ich życie seksualne, że nie ma takiego żaru...

Eeee, no jak Antek taki wprawiony to szkoda mu odebrać przyjemność;)

psycho_patka: ale ze akcja skonczyla sie na sali operacyjnej

Ale przy cesarce to chyba obecność osób postronnych odpada?

W Polsce też, tyle że pewnie nie we wszystkich szpitalach

A tego to nie wiedziałam Matylda dzięki, no ale podczas cc to chyba tylko dla prawdziwych twardzieli;) No i w tym przypadku to już w ogóle nie pomoże;)

No to u nas nie można. Jezus, a co to jest ten próżnociąg? Brzmi groźnie, ciekawe czy wujek google go zna;)

"no ale podczas cc to chyba tylko dla prawdziwych twardzieli;)

Jeszcze nie wiem tego na wlasnej skorze ale z programu ktory namietnie ogladam i uwielbiam 'One born every minute' wnioskuje ze rola partnera przy cc sprowadza sie do siedzenia na krzesle na wysokosci glowy rodzacej, trzymania za reke i szeptania milych slow. ogolnie to wszytsko jest zasloniete, jakby parawanem, wiec partner jak i rodzaca nic nie widza.
ale tak jak pisze, to czysta teoria z programu dokumentalnego (wysmienitego, polecam!!)

Dla mnie obecność męża była nie zastąpiona, był przy pierwszym porodze cc, siedział obok mnie i jako pierwszy dostał synka na ręce. Był również przy drugim naturalnym porodzie i będzie przy trzecim. Niczego to między nami nie zmieniło, a nawet myślę, że pogłębiło więzi.

Ja sobie nie wyobrażam porodu bez męża. Miałam wątpliwości ale bardzo się cieszę, że zdecydowaliśmy się na poród rodzinny.
Psychicznie był dla mnie ogromną podporą a sama świadomość, że jest obok dawała mi ogromne poczucie bezpieczeństwa. Poza tym na maksa nas to zbliżyło. Jak Tymo pojawił się na świecie, czas jakby stanął w miejscu i byliśmy tylko my. Tylko nasza trójka. To był w naszym przypadku taki krok w nowe życie, moment powstania naszej rodziny:)
NA tamtą chwilę miałam poczucie, że bez niego nie dałabym rady.
Jak teraz o tym myślę, to wiem, że był nieodłączną częścią tego co tam się działo. Częścią cudu:)

Niestety jeśli decydujecie się na wspólny poród, nie ma co się łudzić, że facet będzie stać za głową i nic nie zobaczy. Też miałam o tym takie piękne wyobrażenie. W rzeczywistości mąż stał obok i podczas skurczy partych podtrzymywał moją nogę. Widział wszystko.
Nie zmienia to faktu, że w naszym życiu intymnym i relacjach łóżkowych nic się nie zmieniło a jeżeli już coś, to na lepsze:)

Też rodziłam z mężem,nie wyobrażam sobie innej opcji. Mąż sprawdził się na całej linii. Wiem, że się bał, ale chciał. Powiedział, że największy stres miał gdy już znalazłam się na oddziale, ja na łóżku, on na fotelu obok, skurcze powoli się rozkręcają i teraz czekamy na wielkie bum Potem powiedział, że akcja tak powoli narastała, ze wszytko po kolei po prostu się działo, aż do urodzenia się małej. Przy samym porodzie stał przy mojej głowie i podtrzymywał ją przy parciu, pamiętam jak mówił coś, nie pamiętam co, co miało mi dodać sił. I dodało, choć nie wiem co mówił, pamiętam poczucie bezpieczeństwa, wiedziałam, że ze mną jest ktoś kto naprawdę mnie kocha a nie tylko personel medyczny(nawet najlepsza położna to tylko personel).
Gdy mnie zszywali mąż za poradą położnej ze SR poszedł pilnować córeczki, pamiętam, że gdy wrócił miał czerwone oczy.
Do końca nie wiedział czy będzie chciał przeciąć pępowinę, a ja mu to pozostawiałam. Najbardziej naturalną i konsekwentną rzeczą po urodzeniu się małej było to, że to właśnie on przeciął pępowinę. Do tej pory potrafi żywo opowiadać jakiego była koloru i że była twarda jak gumowa rurka. Przeżył to, tak naprawdę. Teraz maż córcią wspaniały kontakt, to jego oczko w głowie.
Na naszą relację wspólny poród wpłynął bardzo pozytywnie, kochamy się i ufamy sobie bardziej niż kiedykolwiek. Wiem, że jeśli widział mnie taką otwartą, jak przy porodzie(nie chodzi mi o stan fizyczny a psychiczny) to zna mnie tak, jak nikt inny.

ja mam w planach poród rodzinny, a przynajmniej P. bedzie obecny w pierwszej fazie, potem zobaczymy, nie mówie tak, ani nie...

jeszcze na poczatku ciąży powiedziałam, że ewentualnie moze być przy mojej glowie jesli bedzie CC( w wybranym przez nas szpitalu takowa ''usługa'' to koszt 150 zł)

potem stwierdziłam, że jak mam się sama męczyć 20 h, nie mieć do kogo odezwać to stwierdziłam, że spróbujemy...
ewentualnie powiem mu grzecznie "WWYPIE..." i potem wróci przeciąć pępowinę ( o ile bedzie w stanie) jak Młoda zacznie krzyczeć:)

moja znajoma jak rodziła to tak zwyzywała męża podczas porodu, że ten teraz boi się ja dotknąć, żeby przypadkiem nie pojawiło się rodzeństwo ;]

A ja myślę, że jeżeli związek ma solidne podstawy, to uczestnictwo męża w porodzie w niczym nie jest w stanie zaszkodzić.

PS Mój szanowny małżonek po 3 miesiącach od porodu przyznał mi się, że "nie mógł się powstrzymać" i zerknął tu i ówdzie, żeby zobaczyć "jak to wygląda" Nie wiem, kiedy, nie zarejestrowałam tego. Myślałam, że zabiję gada, nie tak się umawialiśmy Ale jakoś nawet taki hardcore niczego nie zepsuł, życie seksualne mamy lepsze niż przed

Hanny, to ja się wypowiem, bo my dopiero "po". Też mi się wydawało, że mąż mi wiele nie pomoże, ale to chyba sprawa bardzo indywidualna. Ustaliliśmy, że będzie do momentu, aż któreś z nas powie "sorry, tu się rozstajemy, wychodzisz/wychodzę za drzwi". W momencie jak będzie niekomfortowo dla którejś ze stron.

Miło się zaskoczyłam, bo mąż nie dość, że wpływał na mnie kojąco, wspierał i pomagał, to jeszcze nieźle asystował. Ale tak jak mówię - to sprawa indywidualna, mój mąż jest bardzo opiekuńczy.

I powiem tak - jestem niecałe dwa tygodnie po porodzie a już się nie mogę doczekać, kiedy będziemy mogli się poseksić. On też :) Więc negatywnie to raczej nie wpłynęło. Ale też fakt, że stał głównie obok, a nie od "tamtej" strony. Natomiast ile się na krew i rzeźnię napatrzył to już jego ;)

Nas poród zbliżył - bardzo. Ale nie jest to dla każdego. I powiem więcej - bez niego nie zniosłabym tego tak dzielnie. Wiedziałam, że jest przy mnie i że wszystko będzie dobrze.

Aha - i bardzo ważne - OBIE strony muszą chcieć w tym uczestniczyć, a nie tylko tak, że jedna naciska, a druga się poddaje.

Chyba faktycznie takie rozwiązanie, że w każdej chwili możesz wyjść jest najlepsze;) No nic, dzięki za opinie. W przyszłym tygodniu idziemy na porodówkę (ze szkołą rodzenia) to może zobaczę jak to technicznie wygląda;) Ja nadal nie jestem przekonana, co do wspólnego porodu, ale jeśli mąż się uprze to pewnie będzie w nim uczestniczył;) A rodziły jakieś kobiety bez męża/partnera?