Na razie wątek nie został podjęty. Ale mam nadzieje że będzie.
Tymczasem wklejam informację:

Pismo Poświęcone „Fronda” (nr 44/45)
W numerze: "Seks po katolicku" czyli, jak katolicy przeżywają własną seksualność. Temu zagadnieniu poświęcone jest kilka artykułów w najnowszym, podwójnym numerze "Frondy". Okazuje się, że Kościół wcale nie uważa, iż płciowość człowieka to ta gorsza strona natury ludzkiej. Na ten temat wypowiada się m.in. doradca w sprawach seksualnych, kapucyn o. Ksawery Knotz. Poruszające doświadczenie Renaty i Romana, małżeństwa oczekującego narodzin dziecka podczas zaawansowanej choroby nowotworowej matki, opisuje Elżbieta Ruman: „Życiodajność”. O duszpasterstwie i terapii osób z problemem homoseksualnym opowiadają Wilma i Alan Medingerowie.

„Fronda” to pismo konserwatywne, niełatwe w odbiorze, zmuszające do myślenia i to bardzo intensywnego, dosłownie: rozgrzewające, rozpalające czytelnika kontrowersyjnymi niekiedy tematami i wypowiedziami. Pismo podejmuje problematykę z zakresu teologii i filozofii chrześcijańskiej, szata graficzna odwołuje się do estetyki reklamy. "Fronda" uważana jest za awangardę młodej inteligencji katolickiej w Polsce.

Dawno temu na czacie portalu Wiara odbyłam bardzo ciekawą rozmowę z księdzem występującym pod nikiem Didymos. Rozmowa ta zaczęła się od głupich żartów a jej przebieg był bardzo ciekawy i "pouczający". Przyznaję sie że dopiero podczas niej dowiedziałam się że zaspokojenie swoich i małżonka potrzeb seksualnych to nie tylko stosunek płciowy ale także pieszczoty i wcale to nie jest grzech
Mój nick na czacie Wiara to Agunia05 i link do tej rozmowy: Z księdzem o .... sekretach pożycia małżeńskiego.
Zapis nocnych rozmów z 20 września 2006

Heh, kolega krysznowiec pokazał mi słowo "grzech" w indeksie pojęć któregoś z krysznowskich dzieł, więc może jest też krysznowski "grzech"?

Jest taka teoria, niesprawdzona, bo ciężko sprawdzić, ale moim zdaniem może być prawdziwa, że pełnię radości z sexu może przeżywać tylko chrześcijanin w małżeństwie. Tylko tu jest pełnia oddania, wierność do końca życia, normalny (=naturalny i bez ograniczeń) sex, tylko tu ma on wymiar również metafizyczny. Gdzie indziej tego nie ma. Inne przeżywanie sexu to środek zastępczy.

A w temacie wiary mogę jeszcze dodać, że mi się najbardziej podoba to przejście w motywacji od "robię coś bo jestem wierząca" do "robię to bo to jest mądre". Tak było ze mną kilka razy, w tym również z npr-em. Zapytana czemu na pewno dziś nie powiem, że dlatego że jestem wierząca, tylko dlatego że to najlepsze rozwiązanie.

Tabaluga, świat nie zaczął się ani nie kończy się na chrześcijaństwie, jak też na nim się nie zaczął... Jest tyle różnych kultur, że doprawdy podchodzenie do tematu w stylu "kto najlepiej przeżywa seks" jest ogromnym uproszczeniem i przejawem jakiegoś niezrozumiałego poczucia wyższości.
Czy pojęcie małżeństwo zawężasz jedynie do sakramentalnego związku? Czy też dopuszczasz możliwość, że dwoje kochających się ludzi, żyjących jedynie w związku cywilnym, także może przeżywać "pełnię radości" wynikającej ze zbliżenia?

Tabaluga napisała: "Trudno mi potwierdzić absolutnie teorię, którą przytaczam z powyżej - o czym wspomniałam, natomiast odkrycie pierwiastka bożego w seksie dwóch kochających się osób niezwiązanych sakramentem jest wg mnie niemożliwe."
Hmmm, czyli z tego wynika, że wszyscy ludzie, którzy żyli przed naszą erą nie przeżywali pełni radości z seksu? Podobnie rzecz się ma więc także z miliardami muzułmanów i wszelkiej maści chrześcijan - protestantów (wszak tylko w KRK małżeństwo jest sakramentem, w Kościołach ewangelickich - nie).
Powiem tak: będąc w związku cywilnym z moim Mężem przeżywam seks w całej pełni tego zjawiska. Ty - będac pewnie w związku sakramentalnym - także. Jak sprawdzimy, która z nas się myli, albo nie ma racji? Jak porównamy, która z nas przeżywa "bardziej"? Chyba nie na tym rzecz polega, żeby udowadniać sobie że "moje jest mojsze"

Otóż to - skoro nie porównamy ani nie zbadamy tego w żaden inny sposób, to jak stwierdzić, czy teoria - choćby i najciekawsza - jest prawdziwa czy fałszywa?
No cóż - dla mnie do pełni szczęścia z seksu potrzebna jest obecność ukochanego mężczyzny - mojego Męża. I gdyby na Jego miejscu był jakikolwiek inny facet to i sakrament by nic nie pomógł...

czy któras z katoliczek wie dlaczego obchodzi się 2 dzień świąt wielkanocnych tzw lany poniedziałek ??

czytałam (min to) wcześniej ale wychodziło mi z rożnych lektur że to folkowe swięto. Pogańska tradycja swiętowana przez katolików, którzy i tak w większosci nie wiedzą co świetują... Miałam nadzieję że ktos jakiś większy sens mi w tym poniedziałku wyłuszczy, ale skoro go nie ma to na próżno szukać

Dziękuję za info

Wtrącę dwa słowa do dialogu Tabalugi i Samiry.
Chodzi o to, że małżeństwo chrześcijańskie, jeśli przeżywa zjednoczenie seksualne jako jednocześnie zjednoczenie z Bogiem, to jest to taka pełnia, której nie może doświadczyć człowiek nie zjednoczony z Bogiem. Ponieważ doświadczenie seksualne przechodzi wtedy w inny wymiar. Doświadczenie duchowej jedności staje się pierwszoplanowe przed doświadczeniem jedności fizycznej.

Można to przedstawić w formie piramidy:
na obu końcach podstawy stoją małżonkowie w dniu ślubu, a "czubkiem" piramidy jest Bóg.
Zaczynają tą wspólną drogę zbliżają się do Boga. Im bardziej zbliżają się do Boga, tym bardziej zbliżają się do siebie. Im bardziej zbliżają się do siebie, tym bardziej jednoczą się z Bogiem.
Dlatego w małżeństwie chrześcijańskim każdy akt seksualny przeżyty w jedności z bogiem, czyli w stanie czystgo sumienia staje się kolejnym krokiem do świętości, która jest celem i sensem chrześcijańskiego życia.
Czyli seks w małżeństwie chrześcijańskim uświęca.

"a sakrament zawiera się z ukochanym właśnie... " - teoretycznie tak Tylko skąd w takm razie biorą się wszelakie nieszczęścia w rodzinach, skąd tyle rozwodów, skąd ludzie, którzy po kilku (kilkunastu) latach sakramentalnego wszak małżeństwa żyją nie ze sobą, a obok siebie? Sakrament sam w sobie nie powoduje, że jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki życie staje się wspaniałe a seks udany (we wszystkich jego wymiarach). Natomiast miłość jest takim "magicznym" lekarstwem. Sakrament bez miłości - nic nie zdziała, miłość bez sakramentu - a i owszem. A Pan Bóg nie jest ograniczony sakramentami: Duch Święty wieje tam, gdzie chce, datego znajduje różne drogi do serc ludzi, skoro z różnych przyczyn sakramenty są dla nich "chwilowo" niedostępne
PS. Jeżeli ukochany jest byłym księdzem, do zawarcia sakramentu małżeństwa potrzebna jest papieska dyspensa od celibatu. Procedura zwalniania od celibatu trwa ładnych parę lat - to oczywiście tak w imię miłości bliźniego

Samiro poniewaz ciebie wyraznie interesuje temat sakramentow a ja mam chwile to moze sprobuje jakos krotko, w miare moich skromnych mozliwosci te tematyke ci przyblizyc.
Warto napisac o pewnych podstawach bysmy mieli jekiekolwiek szanse ze uzywyjac pewnych pojec piszemy o tym samym.
Sakrament to wynalazek chrzescijanstwa i jesli zamerzamy o nim rozmawiac warto u zrodla sprawdzic coz to takiego. Definiuje sie go w teologii roznie ale mysle ze dla naszych potrzeb mozna przyjac ze sakrament rozumiemy w Kosciele jako wydarzenie, jako spotkanie, dotykanie Boga.
Sakrament malzenstwa dotyczy dwojga kochajacych sie ludzi i nie teoretycznie ale praktycznie bo milosc jest podstawowym choc nie jedynym warunkiem waznosci tego sakramentu. Nie kochasz to nie mozesz waznie zawrzec sakramentalnego malzenstwa.
Milosc tez jest pojeciem definiowanym w Kosciele. Jesli chrzescijanin twierdzi ze milosc jest konieczna dla waznosci sakramentu malzenstwa to ja to rozumiem tzn rozumiem jak on pojmuje skarament i jak pojmuje mlosc. Jesli natomiast ktos inny piesze ze mozliwy jest sakrament bez milosci to trudno z nim polemizowac bo byc moze to co on nazywa sakramentem jest jakos tam mozliwe bez tego co on nazywa miloscia.

dholubecka, wkraczamy tutaj już na wątek teologiczno-historyczny. Celibat nie jest ani dogmatem, ani sakramentem. Jest normą dyscyplinarną w Kościele. Chrystus powołał do grona Apostołów ludzi żonatych (tylko Jan nie miał żony, bo był jeszcze bardzo młody). Proponuję zajrzeć także do fragmentu Nowego Testamentu, który mówi o tym, że biskup powinien być mężem jednej żony... I tak - żonaci kapłani posługiwali w Kosciele aż do XVI wieku, kiedy to Sobór Trydencki wprowadził obligatoryjny celibat. Jest to więc wymóg nie Boga, lecz ludzi. Do dziś - tylko w Kościele Rzymsko-Katolickim taki wymóg istnieje, we wszysykich innych Kościołach chrześcijańskich (protestanci, prawosławni) - nikomu nie przeszkadza łączenie kapłaństwa z małżeństwem. Celibat nie jest bowiem istotą kapłaństwa. Tak więc obietnicę życia w celibacie wyświęcany ksiądz składa biskupowi, nie - Bogu. Bogu obiecuje służyć jako kapłan. Dlatego też dyspensę od celibatu daje papież - to on, jednym papierkiem o tym decyduje. (ciekawe są także przypadki, kiedy pastor protestancki - żonaty, przechodzi na katolicyzm i sprawuje posługę kapłańską pomimo tego, że ma żonę i dzieci - nawet ostatnio był taki kolejny przypadek). Nie mieszajmy więc Boga do spraw administracyjnych Kościoła.

Tom Lukowski napisał :
"Tu znow nalezaloby przegadac jaki bog, jak rozumiany bog, jakie sakramenty. Nie wiem o jakim ty bogu piszesz i o jakich sakramentach"
O Chrystusie i ustanowionych przez Niego sakramentach.
"trudno jest rozmawiac o tych sprawach poslugujac sie wiedza o swiecie jaka posiada wyksztalcony, dorosly, jakos tam dojrzaly na roznych plaszczyznach czlowiek ktory jednak w dziedzinie rozwoju religijnego czy duchowego zatrzymal sie gdzies w okolicach drugiej klasy podstawowki. Nie, to nie jest uwaga do ciebie"
Ok, nie wzięłam jej do siebie. Jeżlei jednak matura z religii, dwa lata teologii i historii Kościoła wystarczą - może uda się jakąś wspólną płaszczyznę osiągnąć :)

O wspolna plaszczyzne nie bedzie nam latwo bo ja jak pisalem wiele razy w miare zorganizowane pobieranie wiedzy historyczno teologicznej zakonczylem w zasadzie na etapie szkoly podstawowej i prosze nie pytaj mnie o to jak owo pobieranie dzisiaj oceniam.
Znow mam wrazenie ze nie potrzebnie dotykam kolejnego tematu ale czy nie wydaje ci sie ze kwestia o ktorej wspominasz tzn skarementy ktore ustanowil Jezus jest kwestia administracyjna roznie regulowana przez rozne zwiazki wyznaniowe?

Samiro, jak to czesto bywa w tego typu rozmowach rozmijamy sie jak sadze nieco. mam wrazenie ze pomijasz moje odpowiedzi i pytania natomiast podnosisz kolejne watki. ja na nie cos probuje odpowiedziec no to ty przechodzisz na inna dziedzine.. To nie jest oczywiscie zarzut ale tylko moja subiektywna obserwacja.ty mozesz widziec to inaczej.
Nie, nie wiedzialem ze jestes zona bylego ksiedza :-) Ja probowalem ci przedstawic to jak rozumiem katoickie spojrzenie nna milosc, na sakramenty, na ich znaczenie, na Kosciol, na posluszenstwo. W sumie to torche zaluje ze napisalas o swojej sytuacji rodzinnej bo o problemach, prawidlowosciach zasadach lubie rozmawiac i robie to czesto natomiast nie czuje sie upowazniony do formulowania ocen twojego zycia, twoich wyborow, twoich decyzji - tym bardziej na publicznym forum.
Wiem to juz z wczesnijeszych dyskusji ze w sytuacji w ktorej juz wiadomo ze dyskusja na te tematy jest jednoczesnie rozmowa o twojes osobistej, intymnej, prywatnej sytuacji trudno ja bedzie mi prowadzic bez narazanie sie na zarzut ze uzywam argumentow ad personam, ze chcecos tobie osobiscie udowodznic itp.
Zanim napisalas tu o swojej sytuacji moglem zupelnie spokojnie pisac ze w moim kosciele nie ma bylych ksiezy bo sakrament kaplanstwa podobnie jak malzenstwa, chrztu zostawia trwale skutki. Moglem pytac czy wg ciebie kandydaci do prezbiteratu swoje slubowanie skladana na rece biskupa traktuja wylacznie jako sprawe ludzka i administarcyjna i od ktrorego momentu niektorzy z nich zaczynaja ja tak traktowac itp. Teraz mysle ze tego typu pytania mozesz odbierac osobiscie . Zrezygnuje wiec z tej dyskusji bo uwazam ze to nie publiczne forum internetowe jest stosownym miejscem to takich rozmow.
Z drobniejszych spraw.
Zony apostolow. Rowniez polskie przeklady wspominaj o zonach. W mojej nieskazonej wiedza swiadomosci nie zgadzam sie wiec ze ta sprawa jest oczywista- tak jak to mam wrazenie probowalas przedstawic. Niekatolickie przeklady wspominaja o zonach a katolickie o siostrach, niewiastach stad dla mnie w tej sprawie nie ma jasnosci.
Pawla sobie wyjasnilismy. Ty piszesz ze nie mial zony no bo myslal o malzenstwie to co myslal. Katolickie spojrzenie na te sprawe jednak jest nieco inne. Biblie traktujemy jao tekst natchniony i prawdziwy. na celibat Pawla, na jego dowartosciowanie bezzennosci wg mnie patrzymy jako na forme bycia jak Jezus ktorego chyba bez leku o herezje mozna jakos nazwac wzorem apostolaczy Apostolem.
Poza sporem jest natomiast ze Piotr jako posiadach tesciowej musial byc zonaty ale juz nic mi nie wiadomo o tym zeby istnialy dokumenty potwierdzajace ze jego zona zyla gdy tworzyl sie Kosciol. nie twierdze ze tak nie bylo ale jedynie ze twierdzenie o tym iz uczniowie byli zonaci nie jest udokumentowanym faktem a jedynie pogladem przyjmowanym w pewnych srodowiskach.
Argument o ostracyzmie mnie nie przekonuje. Bycie chrzescijaninem poczawszy od macierzynstwa Marii po dzis dzien wiaze sie i musi sie wiazac z ostracyzmem niezaleznie od stanu cywilnego a Jezus przeciez i ci ktorzy za nim poszli nie ze wzgledu na brak malzonki zostal odrzucony. Ztego co napisalas bylo nawet odwrotnie bo przeciez jedyny wg ciebie singiel Jan uniknal meczenstwa.
Generalnie trudno sie bedzie nam porozumiec w sprawie Milosci, malzenstwa, kaplanstwa, sakramentow, Slowa itp przede wszystkim dlatego ze dla mnie kanwa historyczno - teologiczna ani moje osobiste poglady czy nawet poglady kogos kto mial okazje studiowac jakas teologie nie sa roztrzygajace.
Jak pewnie wiesz w koscile katolickim do ktorego sie przyznaje i z ktorym probuje sie identyfikowac decyduje wspolnota. Moim zdaniem byc katolikiem to najkrocej znaczy byc poslusznym biskupowi ktory w porozumieniu z kolegium biskupow i w lacznosci z papiezem roztrzyga, wiaze, rozwiazuje, zawiazuje, rozeznaje czuli prowadzi kosciol. Tak dzieje sie nie tylko w sprawach tego co jest a co niejest sakramentem ale w tak waznych sprawach jak co jest a co nie jest Slowem Boga, co nalezy a co nie nalezy do Biblii, co nalezy do Tradycji, co nalezy do Objawienia, co jest a co nie jest depozytem wiary. Daltego takze tu na 28dni ja uznaje waznosc zwiazku cywilnego czy kazdego innego akceptowanego w danej spolecznosci ale wtedy jesli malzokowie eklaruja sie jako osoby niewierzace natomiat jesli uwazasz sie za osobe np prawoslawno to nie nazywam czlowieka z ktorym zyjesz twoim mezem jesli duchowny prawoslawny nie udzieli wam slubu w cerkwii
Stwierdzenie niewaznosci ale takze stwierdzenie waznosci dokunuje Kosciol na postawie orzeczenia sadu bisupiego a czasem Roty Rzyskiej ale nie wiem czemu o tym piszesz. Nie rozmawialismy przeciez o waznosci sakramentu mazenstwa czy kaplanstwa ale o dyspensie od celibatu w kaplanstwie i wiernosci, wylacznosci w malzenstwie a tym raczej sady biskupie sie nie zajmuja. To nie jest wywyzszanie sie, osadzanie, potepianie ale szacunek dla czlowieka dla jego wlasnych decyzji i wyborow.

Tom - nie jest mi znana kwestia zwalniania od "wierności małżeńskie" i nie miałam pojęcia, że coś takiego w ogóle istnieje, w związku z tym sądziłam, że masz na myśli - potocznie mówiąc "rozwody kościelne", stąd moja wypowiedź o sądzie biskupim.

"Daltego takze tu na 28dni ja uznaje waznosc zwiazku cywilnego czy kazdego innego akceptowanego w danej spolecznosci ale wtedy jesli malzokowie eklaruja sie jako osoby niewierzace natomiat jesli uwazasz sie za osobe np prawoslawno to nie nazywam czlowieka z ktorym zyjesz twoim mezem jesli duchowny prawoslawny nie udzieli wam slubu w cerkwii"
Ale pozwolisz - mam nadzieję - żebym ja jednak nazywała mojego Męża - Mężem, pomimo tego, że ksiądz katolicki ślubu nam nie udzielił (abstrahując już od faktu, że to nie ksiąz udziela sakramentu małżeństwa, tylko małżonkowie udzielają go sobie nawzajem w obecności księdza jako świadka tego wydarzenia). Oprócz przynależności do konkretnego kościoła przynależymy także do społeczeństwa i mamy obowiązek respektować prawa cywilne obowiązujące w tym kraju, bo pod nie podlegają ateiści tak samo jak chrześcijanie, muzułmanie czy buddyści.

"W sumie to torche zaluje ze napisalas o swojej sytuacji rodzinnej bo o problemach, prawidlowosciach zasadach lubie rozmawiac i robie to czesto natomiast nie czuje sie upowazniony do formulowania ocen twojego zycia, twoich wyborow, twoich decyzji - tym bardziej na publicznym forum. "
Przecież wcale Cię do tego ani nie namawiam, ani nie zachęcam. Ja nie utożsamiam swojej osoby z celibatem czy jego brakiem... O tym, że żyję w związku niesakramentalnym napisałam zupełnie celowo, ponieważ poczułam się niejako wywołana do tablicy przez osobę, która autorytarnie stwierdziła, że "niesakramentalni" nie przeżywają pełni radości z seksu. Irytuje mnie nieco, gdy ktoś "wie lepiej" ode mnie samej, co i jak przeżywam. A już to, czyją jestem żoną, to doprawdy kwestia poboczna w całej tej dyskusji.

"Argument o ostracyzmie mnie nie przekonuje. Bycie chrzescijaninem poczawszy od macierzynstwa Marii po dzis dzien wiaze sie i musi sie wiazac z ostracyzmem" - A cytaty z Biblii, mówiące o rodzinach Apostołów też nie?
Być może jednak należy brać pod uwagę jeden drobiazg - Apostołowie, zanim stali się chrzścijaninami, byli Żydami. Obowiązywały ich więc prawa i normy właściwe dla tej społeczności. A w niej wyznawano starotestamentalną zasadę, że "nie jest dobrze, aby człowiek była sam".

Od konca :-) praktyka oczywicie tak. Chirurg z doswiadczeniem oczywiscie tak ale ja radze szukac chirurga raczej takiego ktory zoperowal z dobrym skutkiem powiedzmy 5 tysiecy ludzi niz koniecznie takiego ktory z jakims tam skutkiem zoperowal samego siebie. Dobry doradca rodzinny nie musi byc zonaty. Co wiecej to czy on jest czy nie jest zonaty moim zdaniem zupelnie nic nie mowi o jego doswiadczeniu, o jego terapeutycznej praktyce. Moja zaprzyjazniona polozna ktora pomagala nam przy narodzinach naszych dwoch synow odebrala osobiscie ok 15 tys. porodow. rzadko mi sie zdarza zeby malzonkowie ktorym o niej mowie pytali mnie ile dzieci osobiscie urodzila i czy wogole jest mezatka :-)
Gdyby przyjac twoja logike to z problemami malzenskimi najlepiej byloby chodzic do ksiezy ktorzy maja zasoba kilka, kilkanascie czy kilkadziesiat zwiazkow z kobietami a o seksie najsensowniej byloby rozmawiac z prostytutkami :-)
Slowo jeszcze o celibacie bo wyraznie sie nie rozumiemy. Ja chce jedynie zasygnalizowac ze w Kosciele Katolickim celibat jest ogromna wartoscia z wielu powodow o ktorych wyczerpujaco nie podejmuje sie tu napisac. O kilku juz pisalem tzn o tym by byc jak Jezus ( w Koscile Katolickim wierzymy ze zyl w celibacie), by odpowiedziec na Slowo Boga ktore jak wierzymy przekazuje nam w swoich listach sw Pawel, by pokazac ze mozliwe choc trudne jest dochowanie wiernosci sobie, Bogu, przysiedze, ze mozliwe jest i w malzenstwie i poza malzenstwem zycie w czystosci, ze oddanie siebie calego na wylacznosc drugiej Osobie jest mozliwe, ze jest mozliwe zmaganie sie z dobrym skutkiem ze swoja cielesnoscia co jest pzykladem nie do przecenienia i dla ludzi bardzo mlodych i dla narzecznych i dla malzonkow i dla celibatariuszy ale i dla tych ktorzy np sa posiadaczami kilku zon.
jesli idzie o pelnie przezyc malzenskich to rozumiem ze byl to pewien skrot myslowy. Ze wzgledow oczywistych o skaramencie malzenstwa mozna w prosty sposob mowic w odniesieniu do katolikow i tych chrzescijan ktorzy uznaja sakrament malzenstwa. jest jasne ze katelik zyjacy w zwiazku niesakramentalnym nie realizuje sie w pelnie, odczuwa powiedzmy "pewien dyskonfort". bardziej uniwersalnie mozna chyba powiedziec ze relacja kobiey i mezczyzny, ze odkrywanie pelni swojego czlowieczenstwa, doswiadczanie pelni rozwoju na wszystkich moziwych plaszczyznach naszego funkcjonowania moze byc realizowane w trwalym, wylacznym malzenstwie. Kosciol nie uwaza ze malzenstwa niekatolikow zawierane w rycie papuaskim, eskimoskim, aborygenskim czy jeszcze jakims innym sa zwiazkami cudzoloznymi lub nierzadnymi. nie twierdzimy tez ze Bog wspomaga w dobru jedynie katolikow :-)
Nie pisalem ze ksieza udzielaja sakramentu malzenstwa ale ze udzielaja go duchowni prawoslawni bo wlasnie oni a nie narzeczeni sa szafarzami tego sakramentu w prawoslawiu.
Co do zasady "nie jest dobrze byc samemu" to w Kosciele katolickim rozumiemy ja troche szerzej. Uwazamy ze zaden czlowiek nie jest sam np ze Jezus nie byl sam natomiast to czy ktos czuje sie samotny to zupelnie nie zalezy od tego czy i ile razy byl zonaty albo od gestosci zaludnienia okolicy ktora zamieszkuje.
Jesli idzie o przestrzeganie prawa to crzescijanstwo ale chyb takze inne systemy religijne uznaja nadrzednosc prawa naturalnego, bozego nad prawem stanowionym, cywilnym. Oznacza to ze chrzescijanie sa zachecani do przestrzegania prawa cywilnego o ile nie stoi ono w sprzecznosci z nauczaniem Kosciola.

Ja napisałam wyraźnie: "Podobnie: gdybym miała problemy małżeńskie/rodzinne i miałą do wyboru: księdza - celibatariusza, albo księdza żontego, <strong>to wybrałabym tego drugiego, zwłaszcza, gdybym widziała owoce jego pracy w postaci jego szczęśliwej rodziny. Cóż, verba docent, exempla trahunt</strong>
Ty zaś wyciągasz z tego wniosek następujący - niestety, błędny i jeszcze przypisujesz to mojej logice:
"Gdyby przyjac twoja logike to z problemami malzenskimi najlepiej byloby chodzic do ksiezy ktorzy maja zasoba kilka, kilkanascie czy kilkadziesiat zwiazkow z kobietami a o seksie najsensowniej byloby rozmawiac z prostytutkami :-)". Zagrywka trochę nie fair.
Ja poprostu wyżej cenię praktyków - osiągających zresztą godne naśladowania efeky - od teortyków.

"O kilku juz pisalem tzn o tym by byc jak Jezus ( w Koscile Katolickim wierzymy ze zyl w celibacie)"
Jezus był/jest Bogiem. I jesli żył w celibacie - to nie narzucał go obligatoryjnie innym. A nie każdy, kto ma powołanie do kapłaństa ma jednocześnie pwołanie do celibatu.

Tak, inna jest świadomość zakochanej dziewczyny pełnej marzeń, a inna matki i żony po dwudziestu kilku latach małżeństwa, obarczonej mnożącymi się problemami i rozczarowaniami.
Ale każdy musi ponosić konsekwencje swoich wyborów. A księdzem zostaje się dużo trudniej niż mężem czy żoną. I jest o wiele więcej czasu do podjęcia wyboru.
I tak samo, jak z małżeństwem, jaką wartość miałyby wszelkie decyzje, gdyby w każdej chwili można było się z nich wycofywać, bez żadnych konsekwencji?
Widać to przecież dziś na przykładzie rozpadających się związków. Dlaczego rozpad jest dziś tak powszechny? Bo nic nie znaczy dla ludzi słowo, którym się kiedyś zobowiązali.

Dobre pytania Tom.
Przecież nigdy nie wiemy, czy nie będziemy żałować decyzji, którą w danym momencie podejmujemy.
Ale jeśli cenimy swoje słowo....

Tom:
"W naszym Koscile sa po prostu takie zasady a Kosciol Katolicki jest miejscem dla tych ktorzy nie tylko je akceptuja, nie tylko w wolnosci decyduja sie by je zachowywac ale nawet sa przekonani ze te zasady to najlepsza dla nich i nie tylko dla nich recepta na zycie, na szczescie, na wiare."
Kościół jest miejscem dla wątpiących, poszukujących, błądzących i upadających. Bo "nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy się źle mają"
"Tak przy okazji - znasz jakas wsolnote, jakis zwiazek wyznaniowy ktory w tzw caloksztacie bardziej ci odpowiada, ktory jest blizszy prawdy, ktory w sposob pelniejszy odpowiada na podstawowe, trudne pytania? Mozesz napisac jaka to wspolnota"
Kościoły ewangelickie, chociaż trudno powiedzieć, że "w całokształcie" - w wielu kwestiach jednak - tak.
"To chyba jasne ze ksiadz majacy za soba powiedzmy kilkadziesiat udanych zwiazkow zasluguje w kategorii "osobista praktyka" na wyzsza ocene niz ksiadz majacy za soba udany zwiazek jedynie z jedna kobieta. Co tu jest nie fair?"
Napisałam wyraźnie, że szukałabym kogoś, kto stworzył "udany związek" (małżeński), a nie "udane związki". Dlatego nie fair jest przekręcanie mojej wypowiedzi i przypisywanie mi intencji, jakich nie przejawiam.
"Oznacza to ze chrzescijanie sa zachecani do przestrzegania prawa cywilnego o ile nie stoi ono w sprzecznosci z nauczaniem Kosciola. "
Oznacza to także, że Kościół szanuje i respektuje prawo Kościelne. Ponieważ jestem w związku cywilnym z moim mężem, to - dopóki nie wezmę z Nim cywilnego rozwodu - żaden ksiądz katolicki nie udzieli mi ślubu kościelnego z innym mężczyzną. Właśnie dlatego, że Kościół szanuje prawo cywilne, według którego mam już jednego męża, więc drugiego mieć jednocześnie nie mogę.
dholubecka
" czego właściwie oczekiwałabyś od Kościoła? Żeby nie przywiązywał wagi do sakramentów? " - celibat NIE JEST sakramentem. A o celibacie rozmawialiśmy.

Apostołowie mieli żony. Piotr był żonaty, gdyż wiemy, że Pan Jezus uzdrowił jego teściową (Mt.8:14-15). O żonie Piotra (Kefasa) wspomniał apostoł Paweł, pisząc: "Czy nie wolno nam zabierać z sobą żony chrześcijanki, jak czynią pozostali apostołowie i bracia Pańscy, i Kefas?" (1Kor.9:5). Obowiązkowy celibat był obcy praktyce kościoła apostolskiego. Przykładne małżeństwo i dobrze wychowane dzieci były w pierwszych wiekach chrześcijaństwa warunkiem, aby pełnić funkcję duchownego czy biskupa! Apostoł Paweł napisał:


"Kto o biskupstwo się ubiega, pięknej pracy pragnie. Biskup zaś ma być nienaganny, mąż jednej żony... który by własnym domem dobrze zarządzał, dzieci trzymał w posłuszeństwie i wszelkiej uczciwości." (1Tym.3:1.4).


Przez wiele wieków duchowni, biskupi i papieże mieli żony i ślubne dzieci. Niektóre z tych ślubnych dzieci same sięgały później po tiarę biskupią, a nawet papieską! Papież Sylwiusz (536-7) był synem papieża Hormizdasa (514-23), zaś papież Jan XI (931-5) synem papieża Sergiusza III (904-11).(1)

Celibat wprowadził w 1074 roku Grzegorz VII, w tysiąc lat po śmierci apostołów. Wcześniej praktykowano go jedynie jako duchową dyscyplinę w zakonach. Od 1139 roku (sobór laterański II) zabroniono kapłanom żenić się, zaś od 1536 roku żonatym mężczyznom wstępować w szeregi kapłanów. W Polsce jeszcze w XV wieku duchowni i biskupi żenili się, mając legalne potomstwo.

Kościół usprawiedliwia celibat twierdząc, że podnosi on wymagania duchowe wobec duchownych. Faktycznie chodziło o dobra materialne. Celem celibatu było położyć kres uszczuplaniu dóbr kościoła przez przekazywanie majątku potomstwu po śmierci duchownych, biskupów i papieży. Jeden ze współczesnych pisarzy chrześcijańskich tak wyjaśnia tę kwestię:


"W Biblii nie znajdziesz nauki o przymusowym celibacie, ani nie był on praktykowany przez apostołów. Nauka ta rozwinęła się wraz z systemem papieskim stając się stopniowo jego integralną częścią. Nie chodziło przy tym o kwestie moralne, gdyż celibat okazał się zarzewiem zła. Faktycznie, nakaz celibatu nie miał na celu zakazu seksu, lecz zakaz małżeństwa. Papież Aleksander II (1061-73) na przykład, nie zganił księdza, który popełnił cudzołóstwo z drugą żoną swego ojca, ponieważ nie popełnił on grzechu małżeństwa. Ten grzech był zaś uważany za wielkie zło i musiał być wyeliminowany z życia kapłanów, aby mogli być całkowicie poświęceni Kościołowi.

Przez wszystkie wieki nie tylko księża i prałaci, ale nawet papieże mieli kochanki i korzystali z usług prostytutek. Wielu praktykowało homoseksualizm. Nie ma jednak przypadku, aby któryś został ekskomunikowany za uprawianie seksu, natomiast wielu duchownych zostało usuniętych z kościoła za zawarcie związku małżeńskiego. Małżeństwo a nie seks było uważane za skandal.

Skąd więc, aż do dzisiejszego dnia, taki nacisk na celibat, skoro nie jest on równoznaczny z seksualną abstynencją? Stąd, że nakaz celibatu ma bardzo praktyczną i lukratywną stronę dla kościoła: pozostawia księży, a w szczególności biskupów i papieży bez rodzin, którym inaczej zostawiliby swą majętność, przez co zubożyliby Rzym."

Bóg uczynił małżeństwo błogosławieństwem dla ludzi. Wyjątkiem, a nie regułą są ci, którzy otrzymali od Boga duchowy dar celibatu, jak na przykład apostoł Paweł (1Kor.7:7). Dla osób z tym darem bezżenność jest korzyścią, gdyż bez bliskiej rodziny mogą wykonać więcej pracy dla Pana (1Kor.7:32-34). O nich Jezus powiedział: "A są i tacy bezżenni, którzy dla królestwa niebieskiego sami zostali bezżenni" (Mt.19:12). Jednakże dawcą darów duchowych jest Duch Święty, a nie kościół. Bóg rozdaje je tak jak chce, dlatego kościół nie powinien czynić żadnego z Jego darów kryterium dla kapłaństwa. Paweł napisał: "Każdy otrzymuje własny dar od Boga: jeden taki, a drugi taki... Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce" (1Kor.7:7; 12:11).

Życie w celibacie bez daru celibatu przynosi fatalne owoce, dlatego Paweł napisał: "Jednak ze względu na niebezpieczeństwo wszeteczeństwa, niechaj każdy ma swoją żonę, a każda niechaj ma własnego męża... albowiem lepiej jest wstąpić w związek małżeński niż gorzeć" (1Kor.7:2.9).

A tak naprawdę to o co Ci chodzi?
Co właściwie chcesz tu udowodnić.
Bo takie bzdury i różnych rytach pogańskich w Kościele katolickim słyszałam niejednokrotnie od członków różnych sekt.
Świat pełen jest naprawiaczy Kościoła, tylko bardzo mało jest naprawiaczy swojego własnego życia.
A jeszcze mniej tych, którzy pytają Boga o jego plan dla swojego życia.
Ale kilku takich, którym udało się naprawić Kościół z ludzkich słabości się na tym świecie pojawiło: św. Franciszek, św. Jan od Krzyża, św. Jan Maria Vianney, czy św. Faustyna i paru innych.
Ale Ci, którzy chcą mącić i maja o wszystko do Kościoła pretensję na pewno jeszcze nigdy nic dobrego w Nim nie zrobili.

Najczęściej tłumaczony polski autor (autorka).