Od ponad 2 latach staram się z mężem o dziecko. Pewnie nie jestem pierwszą osobą, którą rodzina wypytuje kiedy pojawi się dziecko i rzucają teksty typu: "ja wam pokażę jak to się robi" itd. Zdarzyło się nam nawet usłyszeć, że mój mąż nie ma czym. Jest nam bardzo przykro, gdyż staramy się, ale niestety do tej pory bezskutecznie. Oczywiście nie mam zamiaru wtajemniczać rodziny w nasze problemy i dziwię się, że jeszcze nikt nie zastanowił się, że możemy mieć problem i że może nam być przykro, że nie mamy dziecka. Pytania o dziecko padają przy każdej możliwej imprezie i teksty typu "zaraź się"...aż rozważam możliwość opuszczania imprez i jakichkolwiek spotkań rodzinnych. Mam wrażenie, że każdy z mojej rodziny a szczególnie ciotki planują moje macierzyństwo bardziej niż ja sama.... jak jedną uświadomiłam, że wybieram się na podyplomówkę to ona na to, żebyśmy się zajęli robieniem dzieci a nie nauką:(:( po prostu żenada. Nie wiem już jak mam odpowiadać tak, żeby dali nam święty spokój. Do tej pory odpowiadaliśmy tekstami typu: "jak przyjdzie czas", "jeszcze nie teraz", "za parę lat", "do 30 mam czas", no i nawet "jak Bozia da".. nic nie pomaga... a mnie te pytania po prostu denerwują..moja babcia ostatnio do mnie powiedziała: " jUŻ 2 LATA PO ŚLUBIE I JAK TO JEST ŻEBY JESZCZE DZIECKA NIE BYŁO"..chciałąbym, żeby osoby będące w podobnej sytuacji podzieliły się ze mną swoim doświadczeniem w kwestii irytujących pytań ze strony rodziny ( już nie wspomnę o znajomych, którzy też zaczynają się interesować naszym dzieckiem). pozdrawiam wszystkie starające się i szczęściary, którym już się udało:)

Salinos u nas też było dużo wypytywania i komentarzy (nasz synek urodził się po 4,5 latach małżeństwa), nasza sytuacja była trochę inna bo my po prostu mieć dzieci nie chcieliśmy. Jednak ciągłe pytania (prawie 4 lata!) kiedy i dlaczego jeszcze nie teraz i na co czekamy itp. doprowadzały mnie do szału.
Teorka "i od tamtej pory koleżanka i jej mąż mieli święty spokój..."
a ja się zastanawiam się czy ci Twoi znajomi nie wysłuchiwali potem pytań w stylu: Jaki macie problem z płodnością? Kto z Was ma problem? Jak Wasze leczenie? No i jak tam jest jakaś poprawa / szansa? i oczywiście 100.000 dobrych rad cioć i babć i historii jak jakiejś parze też się nie udawało i spróbowali czegośtam (nowej metody leczenia, święconej wody itp) więc i oni też muszą spróbować... Wiesz, chodzi o to żeby nie spaść z deszczu pod rynnę.
Salinos może warto ułożyć sobie odpowiedzi bardziej stanowcze niż "jeszcze nie teraz" itp. Powiedzieć rodzinie, że nie życzycie sobie ciągłego wypytywania, wchodzenia do Waszej sypialni z butami.
Ostatnio zwróciłam uwagę na jeszcze inne pytania: Kiedy następne dziecko? (bo jedynak egoista i samolub, bo będą się razem bawić, bo wychować łatwiej itp.) kierowane coraz częściej do mojej siostry, aż mną zatrzęsło, brrr. Co też ludzie się tak interesują, naprawdę nie wiem.

U nas czas starań( 3 lata), też nie był tematem tabu. Rodzina wiedziała, że walczymy o maleństwo. Nie było żadnych zbędnych pytań. Myślę, że łatwiej jest powiedzieć. Ja nie uważam, żeby to było wpuszczanie kogoś do swojej sypialni.... bo tu nie chodzi o sam akt poczęcia przecież. A gdy powiemy rodzinie, że jest to dla nas bardzo delikatna sprawa, że zmagamy się z tym, że nie jest nam łatwo.... to ludzie bliscy powinni mieć w sobie na tyle empatii, żeby nie pytać więcej. A jak ktoś jednak będzie jakiś naprzykrzający się w temacie, to myśle, że wtedy bez skrupułów trzeba powiedzieć, że to co chcieliśmy powiedzielismy a reszta pozostanie miedzy nami.
Gdy nam się udało zajśc w ciążę to cała rodzina( a jest ogromna- moja babacia w naszym województwie ma pietnaścioro wnucząt), płakała ze szczęścia z nami:).

Dobrosulka: Teorka "i od tamtej pory koleżanka i jej mąż mieli święty spokój..."
a ja się zastanawiam się czy ci Twoi znajomi nie wysłuchiwali potem pytań w stylu: Jaki macie problem z płodnością? Kto z Was ma problem? Jak Wasze leczenie? No i jak tam jest jakaś poprawa / szansa? i oczywiście 100.000 dobrych rad cioć i babć i historii jak jakiejś parze też się nie udawało i spróbowali czegośtam (nowej metody leczenia, święconej wody itp) więc i oni też muszą spróbować... Wiesz, chodzi o to żeby nie spaść z deszczu pod rynnę.

no oczywiście jest takie ryzyko..
u tych moich znajomych tak się nie stało, temat się po prostu urwał i przestał być "atrakcją" wszelkich rodzinnych spotkań...
myślę, że ludzie mają większą odwagę spytać "a kiedy dziecko?" "wzięlibyście się do roboty" itp niż zadać pytanie o przebieg leczenia wiedząc, że ktoś się leczy....
no chyba, że te ciotki Salinos aż takie wścibskie są....
to faktycznie ryzyko dużo większe...

No chyba, że zaczną się moje "ulubione" porady w stylu "jedźcie na wakacje", "pewnie za bardzo chcecie - nie myślcie o tym", "idźcie na kolację", "wyjedźcie oddzielnie, a jak się stęsknicie to się uda" albo "nie martwcie się, zawsze możecie adoptowac" .

No tak też może być ... wiele tu jednak zależy od naszego podejścia. Dla mnie czas starań nie był czasem szczególnie drażliwym , więc troska rodziny czy "dobre" rady traktowałam z usmiechem. Odbierałam to jako życzliwość innych. Z tym, że ja zawsze byłam otwarta na adopcję i zawsze myślałam, że jak nie uda nam się zajść w ciążę, to wtedy postaramy się, aby zostać rodzicami adopcyjnymi. czekałam tylko na moment, aż mój Marcin również dojrzeje do tego i będzie gotowy.

Ja w temacie dziecka bardzo zawiodłam się na babci, którą przez całe życie uważałam za sprawiedliwą osobę. W pewnym momencie dała mi do zrozumienia, że należy mi się (chodziło o pomoc, poświęconą uwagę) mniej niż mojej kuzynce ponieważ ja nie mam dzieci. A gdy powiedziałam jej, że najwidoczniej nie możemy mieć dzieci to stwierdziła że ja wszystko mam i nie powinnam narzekać, że inni mają gorzej (patrz: moja kuzynka, której mąż nie pomaga przy dzieciach). Od czasu kiedy wie, że się leczę ani razu nie zapytała o wizyty czy efekty.
Takie niestety jest podejście mojej rodziny.
Ze znajomymi nie mam problemu w tym temacie.

TEORKA: ale takie "uwagi" są chyba troszkę lepsze do przyjęcia niż te co w pierwszym poście wypisała Salinos..

Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia . Na mnie działają jak płachta na byka.

Podłączę się, jako już weteranka...

Każdy tekst chyba już usłyszałam.
Teraz większość osób z mojego otoczenia wie, że się staramy długo i że nie wiemy, dlaczego nam się nie udaje. Wiedzą o badaniach itd.
Wiedza pomaga, bo najbliżsi nie komentują głupio, w zasadzie to mam dość delikatną rodzinę, nie pytają nawet "i jak?!?!" bo odpowiadanie po raz kolejny "ani nic" też nie jest miłe. Zresztą, jak by się udało to nie omieszkam obdzwonić pół miasta.

Za to dalsze otoczenie mnie szokuje. Usłyszałam już wszystko, co się da, włącznie z:
"niech idzie do mnie na przeszkolenie, pokażę mu jak się to robi"
"postaralibyście się o dziecko, bo mój synek miałby towarzystwo"

nie wspominając o trywialnych radach typu wakacje, jak i kiedy współżyć itd. Nawet wizytę w bazylice mi polecono, przy czym podkreślę, że osoba polecająca wie, że my niewierzący jesteśmy.

Moja strategia jest taka, że osobom na których mi zależy mówię jak jest. Jeśli ich zachowanie w jakiś sposób mnie wkurza, to mówię im to również. Działa.
Jeśli sprawa dotyczy osoby na której nie zależy mi, to albo zbywam ogólnikiem typu "pracujemy nad tym", albo odpysknę coś w stylu "to chyba nasza prywatna sprawa, nie sądzisz?".

A tak ogólnie to nie widzę powodu do wstydu. Nie my mamy się wstydzić, bo problem z poczęciem nie jest naszą winą (szczególnie, że mamy niepłodność idiopatyczną), tylko ci dogadujący, bo wtryniają się w cudze sprawy, często nieproszeni.

Ja też się podłączę...mnie też te gadki ze strony i rodziny (mojego męża) i znajomych doprowadzają do furii straciłam przyjemność przebywania z dzieciatymi lub oczekującymi. Nie wstydzę się tego że mamy problemy ale jakoś nie koniecznie bym chciała żeby wszyscy o tym wiedzieli, powiedziałam kilku osobom i potem jest głupia sytuacja jak się dowiaduję że ktoś jest w ciąży czy że ktoś urodził....wszyscy obczajają jaka jest moja reakcja. I nie wiem co jest bardziej wkurzające czy te pytania czy obserwacja Choć prawdę mówiąc już od dawna chodzi mi po głowie żeby przy najbliższej sytuacji jak ktoś będzie głupio komentował czy wypytywał o potomstwo powiedzieć dosadnie to co mam zazwyczaj na końcu języka....nie wiem tylko co mnie jeszcze powstrzymuje

martita9084 myslałam, że tylko ja tak mam. Kiedyś brałam dzieci koleżanek na ręce a teraz wolę popatrzeć z boku - czasami nawet z jakąś niechęcią.
Niedawno bliska koleżanka urodziła 3 dziecko i po raz pierwszy nie powiedziała, że jest w ciąży (choć ja domyśliłam się już w pierwszym miesiącu).
Wie jaka jest u nas sytuacja ale odnoszę wrażenie, że zupełnie jej nie rozumie. Podtyka mi książki wydawane przez kościół jakby to miało mi w jakiś sposób pomóc :)

TEORKA: Kaonashi: No chyba, że zaczną się moje "ulubione" porady w stylu "jedźcie na wakacje", "pewnie za bardzo chcecie - nie myślcie o tym", "idźcie na kolację", "wyjedźcie oddzielnie, a jak się stęsknicie to się uda" albo "nie martwcie się, zawsze możecie adoptowac" .


ale takie "uwagi" są chyba troszkę lepsze do przyjęcia niż te co w pierwszym poście wypisała Salinos...

Mnie np łatwiej jest puścic mimo uszu te niedelikatne głupie teksty niezorientowanych niż wszystkie rady cud.

Cześć. Ja też staram sie o dziecko już 2 lata . Moja rodzinka i znajomi też nie daja mi spokoju z pytaniem o dziecko. Najbardziej rozumie mnie mama, bo ona wiem, że mamy problem, moj tata tez już wie (bo ostatni zaczął mi gadać, że już 3 lata po ślubie i nie mamy dziecka, więc dostałam ciśnienia, wybuchłam z płaczem i powiedziałam, że to nie jest takie proste jak się wydaję i że mamy problem, od tego czasu w ogóle nie pyta). Nie spotykam się ze znajomymi, bo mam dosyć słuchania, kiedy będzie dziecko, na kobiety w ciąży (już nie mogę patrzeć). Modlę sie codziennie do Boga o dar poczęcia, ale również modlę sie za inne kobiety aby mogła zajść w upragnioną ciążę. Dziewczyny życzę wam, aby wasze marzenia (czyli pragnienie dziecka) sie spełniło. Pozdrawiam

My już jesteśmy sześć lat po ślubie i staramy się od 8 miesięcy. Przyznam, że dopóki nie zaczęliśmy starań to pojawiające się z różnych stron pytania jakoś mnie nie denerwowały i zawsze coś potrafiłam odpowiedzieć. Ale teraz każde pytanie wywołuje u mnie smutek. Ostatnio na pytanie "kiedy dziecko?" zależnie od osoby odpowiadam, że nie wiem, albo że się staramy - zazwyczaj bez wnikania w szczegóły. Jednemu natarczywemu koledze parę miesięcy temu też powiedziałam, że się na pewno dowie jak będę w ciąży i w końcu dał spokój zagadywaniu i żartom.

łał, ile odpowiedzi:):), dziękuję Wam za zainteresowanie:)Jesteście naprawdę Kochane!! u mnie problem po pierwsze leży w psychice. Czuję się gorsza od kobiet płodnych. Na każdym kroku słyszę, że ktoś jest w ciąży, Wtedy nie ukrywam, że płakać mi się chce, że ktoś np. w rodzinie jest już w ciąży, a jest młodsza ode mnie itd. Po 2 moje ciotki są wyjątkowo wścibskie, nie chcę, żeby za mnie szukały lekarzy i całą rodzinę informowały o postępach w leczeniu.Po 3 zawiodłam się na jednej osobie w rodzinie której powiedziałam o problemie. Ta osoba także jest po ślubie ale jeszcze nie chce mieć dzieci i mam wrażenie, że się cieszy z moich niepowodzeń ( choć niedawno była prawie, że przyjaciółką). na każdym kroku pyta mnie: i jak tam? czy już się udało? jak leczenie? no i mało tego co chwila opowiada, że nie może się doczekać kiedy zostanie mamą, proponuje żebyśmy już chodziły po sklepach z ciążowymi ubraniami. Mało tego np. ostatnio byliśmy u rodzinki i wszyscy zaczęli sobie wróżyć z obrączki ile to dzieci będzie się miało, jaką płeć. Mnie wyszło jedno dziecko. Ucieszyłam się, że jedno choć chciałabym mieć więcej. Niby to wróżba żartem była robiona ale każda uwierzyła. Dążę do tego, że podzieliłam się z ta osobą, że jest mi przykro bo chciałabym mieć więcej dzieci, na to ta osoba po kilku godzinach przesyła mi smsa, że jej wyszło, że będzie miała 2 dzieci. Odczuwam jakąś rywalizację między nami. A przecież ona dobrze wie jakie mamy problemy, jak bardzo cierpię, jak jest nam ciężko. Poza tym kiedyś dostałam smsa, że będę pierwsza miała dziecko, bo oni się jeszcze nie starają. Na co odpisałam, że ja się nie ścigam. Czuję po prostu taki niesmak. Mam dosyć omawiania na każdym kroku tej osobie postępów w leczeniu itd. Tym bardziej, że jak byłam w szpitalu na laparo to nie wykazywała dużego zainteresowania moją osobą.. Jestem osobą emocjonalną i na pewno popłakałabym się przy gościnie gdyby ktoś zaczął drążyć temat dziecka, dlatego wolę żartem odpowiedzieć, że np. mamy czas itd. Wolę zrobić głupią minę do złej gry, niż po prostu się popłakać i żeby wszyscy się nade mną litowali. Zawsze sobie tłumaczę, że musimy z mężem trochę dłużej czekać na dziecko niż inni.. że kiedyś się musi udać.. ostatnio zaczęłam mówić, że mamy problem z tarczycą i póki co muszę uregulować.. zapadła cisza..żadnych dodatkowych pytań.. Teść za każdym razem pyta żartem czy jestem w ciąży, choć jest dobrym człowiekiem. Nie chcę już więcej słuchać tych pytań a nie potrafię mu odpowiedzieć z grubej rury, bo mam szacunek do starszych osób..nie chcę ich urazić..

salinos: jednak najbardziej zabolało mnie a co dopiero męża, jak wujek palnął tekstem, że mój mąż nie ma czym i śmiech całej rodziny ja czułam się podle, a co dopiero mój mąż...

Nie możecie pozwalać sobie na to, żeby z Was kpiono. Jeśli wujek uważa, że Twój mąż "nie ma czym", to poproście wujka, żeby pokazał Wam czym się to robi. Gwarantuję, że wujkowi więcej takie teksty przez gardło nie przejdą. Nie wolno pozwalać na chamstwo. W ogóle co cała rodzina ma do Waszych planów rodzinnych? Co ich to wszystko obchodzi?! Ja rozumiem, rodzice, ale wujkowie i dalsze pociotki niech się zajmą swoimi sprawami. Nie wolno Wam się zgadzać na wtrynianie nosa w Wasze sprawy przez osoby, których do tego nie upoważnicie. Bądźcie zdecydowani i asertywni. Jeśli będziecie żądać szacunku wobec siebie, to go otrzymacie.

salinos: Czuję się gorsza od kobiet płodnych.

No i tu jest problem. Dopóki tak będziesz się czuć, będziesz takie sygnały wysyłać na zewnątrz i ludzie będę po Tobie jeździć.
Jak nie umiesz sama sobie tego wytłumaczyć idź do psychologa.

salinos: Teść za każdym razem pyta żartem czy jestem w ciąży, choć jest dobrym człowiekiem. Nie chcę już więcej słuchać tych pytań a nie potrafię mu odpowiedzieć z grubej rury, bo mam szacunek do starszych osób..nie chcę ich urazić..

Szacunek idzie w dwie strony, on też powinien szanować Ciebie i Twoją prywatność.

salinos: Zawsze sobie tłumaczę, że musimy z mężem trochę dłużej czekać na dziecko niż inni.. że kiedyś się musi udać.

Wcale nie musi. Nie zrozum mnie źle, oczywiście życzę jak najlepiej, ale jak widzisz takie myślenie czasami nie ma odzwierciedlenia w rzeczywistości.
Wg mnie to jeden z błędów myślowych par starających się. Już wcześniej gdzieś pisałam, że trzeba brać pod uwagę, że dziecka może nie być ale są inne możliwości. Nie wiem jak u innych, ale mnie to dało pewien spokój, że nawet jak nam się nie uda możemy skierować się ku adopcji. Wiem, że nie każdy jest na to gotowy, nie każdy chce, nie każdy może, ale istnienie takiego innego wyjścia dało mi spokojne staranie się o dziecko.

salinos: Teść za każdym razem pyta żartem czy jestem w ciąży, choć jest dobrym człowiekiem. Nie chcę już więcej słuchać tych pytań a nie potrafię mu odpowiedzieć z grubej rury, bo mam szacunek do starszych osób..nie chcę ich urazić..

Podziwiam Cię za spokój, bo ja na Twoim miejscu już bym dawno walnęła takim tekstem, że by mu w pięty poszło i szacunek do osób starszych, który też mam zszedł by na drugi plan. Chociaż mnie pytania o dziecko nie dotyczyły (może delikatne sugestie rodziców, że marzą o wnuku) to jestem sobie w stanie wyobrazić co czuje osoba zalewana pytaniami Kiedy dziecko??? Życzę Ci powodzenia w staraniach i wiele spokoju, bo to jest baaardzooo potrzebne.

HarleyQuinn, to istnieje taki wiek, w jakim należy anty stosować?

Amazonka, to był przykład wtrącania się do spraw łóżkowych innych, a nie czy stosować anty czy nie.

Amazonka, sorry, ale czym się różni pytanie o antykoncepcję od pytania o prokreację? Jedno i drugie to włażenie z buciorami w czyjeś intymne pożycie.

Wg mnie przykład odzewu podany przez HarleyQuinn był całkowicie adekwatny do charakteru pytań podanych w pierwszym poście. Kontekst jest doskonale znany jak również stopień zażyłości.

Ludzie to ogólnie nie powinni się wtrącać w sprawy rodzinne innych a robią to. Jak nie masz dzieci - źle no bo jak to tak małżeństwo bez dzieci. Jak masz jedno no to zaczynają pytać o drugie bo przecież skazanie dziecka na bycie jedynakiem to okropność. Jak masz trzecie dziecko to zaczynają patrzeć podejrzliwie czy aby za mocno się nie rozpędzasz i czy to wpadka była. Jak masz czwórkę i więcej to już o patologię posądzają i brak panowania nad popędem...zwariować można prawda?

taaa... nas tez się pytali kiedy dziecko i życzyli przy każdej opkazji...do końca zycia nie zapomnę konsternacji w biurze jak z okazji moich imienin wszyscy jak zawsze zyczyli mi dzieciaczka a ja odparowałam, że teraz to chyba nie sądzę, bo właśnie złożyłam pozew o rozwód. widok min bezcenny :D

Jak koleżanka zareagowała na polecenie 28dni? Ona zdaje sobie sprawę z samoobserwacji?