azniee skad jesteście ?? w moim ośrodku ( mam adptowana córeczke) staz nie gra roli , to , ze masz biologiczne dzieci tez :)

Moonia, jestem z okolic Warszawy, Piaseczna. Napisz proszę coś więcej, jeśli możesz...Jaka różnica wieku, jak relacje między dziećmi, jak zareagowała rodzina, dziadkowie. My mieszkamy w jednym domu rodzicami, więc to ważne, żeby nie było różnic w traktowaniu czy podejściu a wydaje mi się to trudne (nie chodzi o samą akceptację, ale więź uczuciową).
Flowka, Wam też tak dużo brakuje? U mnie to nie ma aż takiego znaczenia, bo chciałabym poczekać minimum z 2-3lata (chociaż nie 5).

azniee u nas na ta chwile przedział wiekowy wygląda tak 12, 9, 4, 1 - adoptowana jest córa nr 3 :) czyli obecna 4 latka. Przyszła do nas jak miała 7 tygodni.
traktowanie - nie ma różnicy, zresztą w ogóle jako mama mieszana powiem Ci , ze dla mnie nie ma róznic miedzy rodzajami rodzicielstwa - kocha i martwi się tak samo, wkurzyc potrafią tak samo, rozrabiają tak samo ;)
reakcje społeczeństwa , znajomych - bardzo pozytywne :) nawet czasem az za bardzo co mnie tez denerwowało na zasadzie podziwiamy was - a niby za co?? za to ze chcelismy mieć kolejne dziecko, ze spełniamy marzenia??? nie ma za co naprawdę

reakcja dziewczyn - one z nami uczestaniczyly ( miały wtedy 3 i 6 lat) w kolejnym nieudanym in vitro, wiedziały , ze staramy się o adopcje, ze robimy kurs, ze będą miały siostrzyczke - akurat budowaliśmy dom wiec pokój w którym miała docelowo zamieszkac Marcelka nazywany był Marcysiowym :) Urodziła się nam jak dziewczynki miały 5 i 8 lat - pokochaly ja od razu i absolutnie nie neguja jej jako siostry. Jest to ich taka sama siostra jak one dla siebie nawzajem czy nasza nispodziankowa Marysia :)

dziadki ... moi byli bardzo za, nie chcieli naszego kolejnego ICSI, - teściowie.... tu był opór straszny , padło wiele słów niepotrzebnych których im nie wybaczę... ale kochają ja i nie traktują inaczej niż pozostałe wnuki ( choć oni generalnie maja wnuki w dupie wiec w sumie .... )

z moimi rodzicami walczyłam kilka miesięcy bo dla odmiany bardzo chołubili mała na zasadzie bo ona taka biedna...;) zresztą do tej pory to chyba ich oczkow w głowie ;)

a młoda jest cudna bystra sliczna rezolutna mała diablica ;) spełnienie moich marzen o córeczce blondyneczce :)
my się smiejemy, ze ma janlepsze geny w rodzinie bo rozwija się najlepiej chyba :)
no i wie, ze ja jej nie urodziłam... od zawsze opowiadałam jej jak ja szukałam po całym swiecie, a ona była tak blisko.... bez oporów mówi , ze urodziła się w domu dziecka, ze była u mamy w serduszku bo mama miała chory brzuch i nie mogła jej urodzić... na początku było mi trudno... bardziej opowiadałam to sobie niż jej abym sama w to uwierzyła ... bo naprawdę na co dzień absolutnie tego nie pamiętam :)

mooniia, dodajesz mi otuchy jak książki, które ostatnio przeczytałam:) Trzymajcie za nas kciuki!

Moonia- dobrze czytać takie słowa Co do rodziców, to mam obawy, bo Basia jest ich oczkiem w głowie, nie wiem czy potrafiliby tak traktować drugie dziecko. Jak zapytałam moją mamę, to powiedziała, że nie wie jakby to było, no bo "swoje to swoje"...Poza tym u Was malutka była noworodkiem jak się U Was pojawiła, my bierzemy pod uwagę trochę starsze dziecko (choć na pewno młodsze od Basi- nie wiem ile dokładnie będzie miała), to pewnie mogą się pojawić dodatkowe problemy.

Flowka - powodzenia!

Flowka trzymam kciuki za Was.
My z mężem w poniedziałek wybieramy się na 1-wszą wizytę w OA. Warunki ogólnie spełniamy. Boję się jednego, szkolenia. Mąż ma pracę zmianową, w dodatku 12h, do tego ok 100km do ośrodka. Martwię się, że nie zdołamy pogodzić szkolenia z pracą i to nas wyeliminuje, szkolenia trwa z tego co wyczytałam ok 8-10tyg, ehh, widzę, wiec nasze szanse bardzo marnie:-( Oby jednak było inaczej.

tak Moonia bedziemy o tym właśnie rozmawiać, bo innego wyjścia nie widzę. Jednak z tego co czytam to nie bedzie takie proste. Wszystko się okaże w poniedziałek:-)

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 21.02.14 08:26</span>
Moonia mam pytanie do Ciebie. Jak adoptowaliscie coreczke, to mowiliscie, ze chcecie by byla zdrowa czy to co los przyniesie? Naczytalam sie juz tyle na bocianie, ze nie wiem jak zdecydowac. Wiele osob pisze, ze chcieli zdrowe dziecko, okazywalo sie potem, ze telefon zadzwonil z chorym maluszkiem i byli w wielkim dylemacie co robic? Decyzja natychmiastowa, ale na cale zycie, nikt z nas nie wie wczesniej czy da rade psychicznie, finansowo? Czy wasza cora miala obciazajacy wywiad? dziekuje za odpowiedz, jesli mozesz napisac oczywiscie:-)

u mnie koniec marzeń adpocyjnych, byliśmy w 3 osrodkach, wszędzie trzeba dostosowac sie do nich, nie ma innego wyjscia. radza wziasc urlop albo sie zwalniac przez 12 tyg, paranoja. niestety, ale to prawda, adopcja jest dla wybranych:-( Mąż bedzie rozmawial z dyrektorem, ale to juz male ma szanse, by poszedl mu na reke:-(

Gosia pomyslcie moze cos sie uda wykombinowac jednak

Zobaczcie jak zleciało :) nasze odroczenie dobiega końca :)))) 15 września wizyta w OA! Ruszamy

to mega kciuki :)

Myślę, że to bardzo ważny temat...

Gdyby okazało się, że sama nie mogę mieć dzieci, to myślę, że z mężem zdecydowalibyśmy się na adopcję. Przecież jest tyle dzieci, które potzrebują miłości... więc jeśli ktoś czuje, że pragnie mieć dziecko i kochałby je jak swoje, to nie widzę przeciwwskazań.

Gosiu, u mnie z czasem też jest problem, bo mam bardzo absorbującą pracę, ale czuję tak wielka motywację, że zapowiedziałam w pracy, że będę musiała się dostosować do terminów w ośrodku, nawet kosztem pracy. Będę wykorzystywać urlop jak będzie trzeba, to jest dla mnie teraz najważniejsze.
W naszym ośrodku procedura trwa około roku (od pierwszej wizyty do powitania nowego członka rodziny), ale wiem, że wiele par zamknęło się w 7-8 miesiącach.

Ponoć aktualnie jest bardzo dużo dzieci i adopcje i mega szybko... Obym nic nie zapeszyła tfu, tfu;)

Pewni tak i od samego ośrodka - jak prężnie działa. Nasz ośrodek ma bardzo dobrą opinię.
Życzę Wam Gosiu, aby Wam się jednak udało podejść do tej procedury! A może w pracy pójdą na rękę? Ja rozmawiałam u siebie i zadeklarowali pomoc. Zazwyczaj wcześniej znasz wszystkie terminy, można sobie to zaplanować. Mój M ma swoją firmę, więc u niego nie ma problemu. My na szczęście mamy do OA blisko, więc odpadają nam dojazdy.

Gosia, szkolenia trwają 7 tygodni, nie 3 miesiące. Wydaje mi się, że w każdym ośrodku jest tak samo. Na spotkania z psychologami, które są przed szkoleniem, umawiasz się indywidualnie.

Jestem ze śląska. My na spotkanie czekaliśmy dwa tygodnie byliśmy 15.09, a kolejne mamy już w środę.
Gosiu, takie szkolenia są celowo rozciągnięte w czasie. Warsztaty są bardzo emocjonalne i często trudne. Potrzeba czasu, żeby to przetrawić i przeżyć. Zasada jest taka, że nie powinno być zbędnego pośpiechu. Mam nadzieję, że jednak Wam się uda wszystko pogodzić :* JaK będziesz miała pytania to pisz!

My jesteśmy po drugim spotkaniutrwało ponad dwie godziny, rozpoczęliśmy od testów a potem rozmawialiśmy o stylach wychowania. Pytano nas także o wiek dziecka, akceptację jego pochodzenia i jakie wady zdrowotne dopuszczamy. Tak mnie nakręcają te spotkania! To niesamowite uczucia: szczęścia, nadziei, wyczekiwania:)

Zadeklarowalismy zdrowe dziecka z lekkimi wadami do wyprowadzenia. Nie czuje sie na silach, aby zaadoptowac chore dziecko. To byl jeden z moich najwiekszych dylematow przy adopcji. Powiedziano nam, ze jest to normalne i zrozumiale, ale gdzies z tylu glowy czlowiek o tym mysli.

Libra, właśnie o to chodzi! tak samo do tego podchodziłam, ale jak jesteś w ciąży to myślisz o dziecku i dbasz o nie... a niestety dzieci do adopcji, które mają niepełnosprawność to najczęściej wynika ona z tego, że MB w ciąży nie myślały o dzieciach.
Podsumowując, uważam, że trzeba być fair wobec siebie i dziecka, nie wyobrażam sobie takiej sytuacji o której napisałaś.

A jaki wiek dziecka zadeklarowaliscie się? jedno czy rodzeństwo? Najpiękniejszym przypadkiem jaki widziałam było małżeństwo adoptujące czwórkę rodzeństwa: 6,5,3 i 2 lata :)

hej podczytuję Was trochę ostatnio, bo sami z mężem zaczęliśmy trochę myśleć o adopcji..mamy dwie biologiczne córy, ale mi się marzy syn, i w związku z tym tematem zaczęliśmy rozważać adopcję dziecka..narazie wszystko w powijakach, ilość papierów jakie trzeba złożyć, testów i kursów nas przeraża....jeszcze i tak długa droga zanim się pewnie zdecydujemy jeśli w ogóle ( bo trzeba być na 100% pewnym), ale pozwólcie że będę czasem zaglądać na wątek...

a nam dziś mija 5 lat od TEGO telefonu.... szok jak to zleciało :))

I my jesteśmy po spotkaniu z psychologiem( uff udało się pogodzić z pracą). Spotkanie kilkugodzinne bardzo miłe, rozmowa podobnie jak u Ciebie Flowka, pytania, test itd.
Jedyne co mnie w tej chwili martwi to że ciągle podkreślane jest w ośrodku, że 90% dzieci jest chore i wymaga dość intensywnej opieki medycznej, terapii itp. Nie wiem czy damy radę. Boję się, bo nie mieszkamy w dużym mieście, a sama po swoim leczeniu wiem jak to wygląda w praktyce.
Teraz czekamy na wizytę w domu i potem tylko szkolenie:-)