oj hydro, pomiedzy CZLOWIEK.
szkoda tylko ze rownouprawnienie konczy sie gdy trzeba wniesc szafe na 8 pietro;-P

Ewasmerf: macierzyństwo odbiera im kobiecość,

a nie jest wrecz odwrotnie?

masz jaca jakies dziwne spojrzenie na to co to znaczy byc kobieta...
ja chce byc i czlowiekiem i kobieta i matka, i dla mnie nic z etgo sie nie wyklucza a raczej jedno drugie dopelnia.

jaca_randa: Bo np. z rozstępami nie czują się kobieco, tracą poczucie własnej wartości.

a ja to widze inaczej. co w tym zlego ze chca wygladac ładnie??? zadna matka nie decyduje sie lub nie na dziecko bo bedzie/nie bedzie miala rozstepow!
juz to chyba dzwiczyny ceri z hydro pisaly.

No właśnie, że niektóre tak!
Oczywiście, że każdy chce wyglądać ładnie i nie w tym rzecz. Chodzi o stawianie tego na pierwszym miejscu. I nie piszę, że Ty, czy któraś z Was tak to widzi. Ale wiem, że jest wiele kobiet, które wręcz obwiniają swoje dzieci o to, że zniszczyły im urodę. To jest według mnie przegięcie.

Dokładnie. Uważam, że jedno dziecko zawsze ma gorzej niż takie, które ma rodzeństwo i to już bez względu na różnicę wieku. Bardzo podobają mi się rodziny wielodzietne i gdybym mogła, chętnie sama miałabym większą "gromadkę".
Z drugiej strony uważam, że dziecko to nie obowiązek. Można się realizować w życiu bez potomstwa wydaje mi się, że lepiej nie decydować się na dzieci z poczucia powinności, czy lęku przed upływającym czasem.

A ja myślę, blackberry, że to, jak nas widzą mężczyźni zależy od tego, jak same się im przedstawiamy. Nie wyobrażam sobie związku z kimś dla bycia jego "stałą partnerką seksualną", no proszę Cię! Chyba małżeństwo powinno polegać na czymś dużo silniejszym i trwalszym.

jaca_randa: Nie wyobrażam sobie związku z kimś dla bycia jego "stałą partnerką seksualną", no proszę Cię! Chyba małżeństwo powinno polegać na czymś dużo silniejszym i trwalszym.

Jaca, a ja nie rozumiem dlaczego tak usilnie przekonujesz, że seksualność jest dla człowieka nieistotna. Jest dokładnie odwrotnie. Ja nie wyobrażam sobie udanego małżeństwa bez udanego życia seksualnego. I wcale nie oznacza to, że przez to moje małżeństwo nie opiera się na trwałej podstawie. To jeden z jego elementów, tak samo ważny jak pozostałe. Czemu udawać, że tak nie jest?

ja przestalam rozumiec o czym jest ta dyskusja.
czy jako matka mam worek zgrzebny na siebie zalozyc, pociskac po domu w powyciaganym dresie, poswieic sie macierzynstwu, bo inaczej bede wyrodna matka, bo jestem jaka jestem i nie wyglad sie liczy w zyciu, bo maz ma mnie kochac bez wzgledu na wszystko.
niestety w zwiazkach kocha sie za cos. jedyna bezintersowna milosc to milosc matki do dziecka.
i nie chodzi tu o postawienie wygladu na piedestale, ale zwyczajne dbanie o siebie, tak jak dba sie o zwiazek w innych aspektach zycia.

jaca, ale do hydro pijesz? przelecialam dyskusje raz jeszcze i hydro napisala, ze nie chcialaby zajsc w kolejna ciaze z wygodnictwa. co w tym zlego?
nie za bardzo rozumiem, czemu to, ze komus jest dobrze na takim etapie zycia jakim jest, i m.in. nie chce mu sie tyc i meczyc z powrotem do figury jest tak krytykowane? co to ma za zwiazek z macierzystwem, byciem dobra matka?
raczej zadna z tu obecnych dziwczyn nie zaluje ze zaszla w ciaze i urodzila, bo sie roztyla i skora na brzuchu wisi. ale kazda na pewno wie ile ja kosztowal powrot do jakotakiej formy i co w tym zlego, ze sie chocby z tego zgledu nie chce juz w ciaze zachodzic. nie bardzo nadazam.

Ja takze lubie czuc sie ladnie i szczuple, nie udalo mi sie wrocic do figury sprzed ciazy, mimo iz kazdy mowil, ze szczupla, karmi piersia i szybko schudnie. U mnie to nie prawda, ale decydujac sie na dziecko wiedzialam jak moze byc. W sumie najbardziej mi zal z tego calego mojej wolnosci, biegania po kolezankach, spania do poludnia i ogladania filmow do wieczora he he. Ale wiem, ze kiedys to wroci, ze kiedys dzieciaki same beda spaly do poludnia a ja bede mogla lezec po poludniu na kanapie i ogladac badz czytac. Ze po sklepie nie bede juz udreczona dzieckiem, ktore chce wszystkio z polek sciagac, tylko bede chadzac i gawedzic z moja pociecha/pociechami. Aczkolwiek nagle te "pare" lat wlecze sie w nieskonczonosc ha ha
Moj co chwile mnie zapewnia, ze jestem piekna itp wiec lepiej mi sie znosi te moja samokrytyke he he.
I mam nadzieje, ze to drugie wlasnie bedzie "lzejsze" z charakteru niz Maks :)

Mieliśmy etap przed drugimi urodzinami młodej, żeby się starać o rodzeństwo dla niej. Więc co cykl próbowaliśmy, ale z biegiem czasu coraz bardziej się zastanawiam, czy aby na pewno teraz byłby dobry czas. Wróciły marzenia o studiach, o dobrej pracy po nich. Może za kilka lat, może nigdy. Każdy miesiąc wydłużałby mój pobyt w domu, sama z dwójką, bez babć, cioć, które by wzięły czasem. Chyba jednak to nie dla mnie.

Ale fajny temat dziewczyny poruszyłyście.
Ja stoję właśnie na rozdrożu decyzyjnym. Po urodzeniu swojego pierwszego dziecka odbiło mi totalnie i obudził się we mnie taki instynkt, że w życiu nie sądziłam, że coś takiego mam w sobie. Wcześniej skupiona na sobie pracoholiczka, a teraz świata poza swoim dzieckiem nie widzę. Bardzo chciałabym mieć drugie dziecko, bo nie chcę, żeby synek został jedynakiem i wiem, że jeśli nie zdecyduję się na to szybko, to już nigdy się nie zdecyduję, choćby ze względu na wiek (nie chcę rodzic po 40). Boję się jak cholera, że sobie nie dam rady, że dopadnie mnie dół, depresja, że nie będę potrafiła kochać jednakowo i tak samo mocno, a najbardziej przeraża mnie ten wieczny strach, obawa, żeby wszystko było dobrze, żeby były zdrowe…bo choć wszyscy mówią, że przy drugim jest totalny luz, to nikt nie da mi takiej gwarancji…
No zobaczymy, co z tego wyjdzie i czy coś wyjdzie, bo nie wszystko przecież ode mnie zależy:)

Podsumowując te ZA i PRZECIW to i tak uważam, że najważniejsze abyśmy robiło wszystko zgodnie ze samą sobą. Wkoncu szczęśliwa matka to szczęśliwe dziecko

A ja znów proszę Was o radę :)

Wracam do rozmyślań czy zdecydować się na drugie, gdy tylko jeden argument jest za: żeby pierwsze miało rodzeństwo.

Przeraża mnie cała ogromna lista minusów, może potraficie je rozwiać z własnego doświadczenia lub chociaż "ocieplić":

- znów min. rok jako kura domowa i to sama z dwójką (mąż pracuje 6 dni w tyg, często po 12h), a ja sama po 2ch dniach urlopu marzę by wrócić do pracy, bo w domu dostaję depresji
- mega trauma poporodowa: nigdy nie zapomnę tego bólu i nie wyobrażam sobie znów rodzić... och nie! nigdy więcej....
- brak pomocy od rodziny (duża odległość)
- ochłodzenie w małżeństwie odkąd pojawiło się nasze pierwsze dziecko, czy drugie nie doprowadzi nas do rozwodu
- totalnie inne sposoby wychowywania: nie potrafimy zająć jednego stanowiska w aspekcie rodzicielstwa i są niemal codziennie kłótnie z tego powodu
- sytuacja ekonomiczna rewelacyjna nie jest, małe mieszkanko (choć swoje), dzieci miałyby jeden mały pokój wspólny
- 1 dziecko to zwyczajny luksus (w niektórych przypadkach jednak egoizm) przy wyjazdach, codziennej organizacji życia, brak bójek, kłótni itd.
- oboje mamy stabilne zatrudnienie (zmiany raczej nie będzie) bardzo daleko od domu, częste delegacje, już teraz przy jednym bywa, że stajemy na głowie, żeby się zorganizować
- przemożny strach czy dziecko urodzi się zdrowe (wiem, że każda ciąża wiąże się z tym strachem, ale jestem wyjątkowo słabą osobą, jeśli chodzi o życiowe zakręty)
- podwójna dawka strachu matczynego o dziecko, o choroby, wypadki, jak poradzi sobie w życiu

Gdy patrzę na rodziców wielu rodzeństw-małych dzieci i porównuję do nas, to ewidentnie widzę, że nie nadajemy się na rodziców więcej niż 1 dziecka. Brak nam tego entuzjazmu, codziennego optymizmu i energii, cierpliwości do dziecka. Ale nie wiem czy jeśli teraz nie zaryzykuję to nie będę żałować do końca życia, że nie dałam mojemu dziecku rodzeństwa, skoro już teraz ta myśl tak mnie dręczy, a jeszcze decyzja nie została podjęta...

Nie wiem czy nie lepiej byłoby, gdyby się okazało, że po prostu nie mogę więcej zajść w ciążę z powodów zdrowotnych, to by zakończyło temat

Oj mam takie same dylematy. Zawsze chcialam miec dwojke dzieci, ale mlody nam tak daje w kosc ze zwyczajnie sie boje ze nie damy sobie rady z dwojka. I po kazdym dniu kiedy wieczorem oboje jestesmy z mezem ledwo zywi bo synek mial gorszy dzien i byl mega marudny mowimy "nigdy wiecej dzieci", ale gdy jest wesoly i sie usmiecha, wspolpracuje to jednak chcialoby sie dac mu rodzenstwo. Ja teraz wracam do pracy po rocznej przerwie. Daje sobie rok czasu na prace, potem zobaczymy co dalej. Chcialabym dac sobie wiecej czasu, ale niestety lata leca i tez sie boje panicznie chorób. Drugie dziecko (o ile w ogole) chcialabym urodzic do 35 roku zycia..
Was tez czas goni?

Ja bym się na dłużej zatrzymała przy tych punktach dotyczących relacji małżeńskich. Bo dziecko stanowczo nie jest "sposobem" na ich naprawę.

Elyanna: Wracam do rozmyślań czy zdecydować się na drugie, gdy tylko jeden argument jest za: żeby pierwsze miało rodzeństwo.

Przeraża mnie cała ogromna lista minusów, może potraficie je rozwiać z własnego doświadczenia lub chociaż "ocieplić":

No my sie w koncu zdecydowali by nie wypasc z biegu. Ciagle za malym biegam wiec moze figure zachowam he he.
Co ma byc to bedzie, ale wierze ze bedzie dobrze.. Moze odpocznijcie troche od pieluch i zobaczycie jak bedzie miedzy wami.

Dokładnie takie same przemyślenia mam, tylko u mnie już oddech jest, bo taki 3 latek to calkiem samodzielny. Niestety ta granica 35 lat dla mnie zbliza się bardzo duzymi krokami.

Ja tu będę musiała mojego męża przysłać,.żeby poczytal argumenty ZA. Póki co nawet słyszeć nie chce a ja czuję jakoś podświadomie, że powinnam (powinniśmy) mieć jeszcze jedno dziecko. Strasznie bym chciała. Już nawet dziś mogłabym zajść w ciążę (choć jednak wolałabym znowu większą różnicę wieku), no ale sama to słabo co nie ?
Nie wiem jak tego dziada upartego przekonać.

No jest trochę u Was tych minusów Elyanna... Nie wiem czy warto mieć dziecko tylko dlatego żeby pierwsze miało rodzeństwo. To jednak Wy będziecie rodzicami, to Wy poniesiecie pewne "koszty" takiej czy innej decyzji. A z rodzeństwem bywa różnie...

My też mamy mało już czasu na wyrobienie się przed 35 rokiem życia. Ale u nas to głównie zależy jak się czynniki zewnętrzne poukładają.

Ja urodze chwile prrzed 34 urodzinami :)

Podobno częściej żałuje się tego, czego się nie zrobiło :P

Po pojawieniu się każdego z dzieci miałam/mam takie myśli pod tytułem 'jak żyliśmy wcześniej, zanim się pojawiłeś/aś?'
Mnie hamuje obecna sytuacja międzynarodowa. Paraliż totalny.
Wraz z pojawieniem się Mikołaja, zaczęliśmy żyć w rodzinie. Wspaniałe i jest pragnienie na więcej. Ciężka decyzja.

Elyanno, może czas poświęcić trochę więcej uwagi Waszej relacji, a sprawa kolejnego dziecka wyklaruje się przy okazji. Powodzenia :)

Wątek chyba umarł, ale gdyby ktoś jednak tu trafił z dylematem :

Jeszcze 2 lata temu byłam w 60% pewna ze nie chce drugiego dziecka. Nie jestem urodzoną matką polką, pierwsze dziecko było łatwe, życie było poukładane, a jednak w głowie tliła się myśl, że nie chcę by była jedynaczką i właściwie znów takie maleństwo mieć byłoby fajnie... Zdecydowałam się i... teraz nie wyobrażam sobie, że mogłabym pozostać przy jednym. Owszem, jest ciężej, bo drugie to absolutne high need baby, pojawiło się dużo ograniczeń, obaw, obowiązków... Ale mimo wszystko, uczucie, gdy obie leżą na podłodze układając klocki (mimo, ze jedna z nich to jeszcze niemowlę :P), jak starsza rozmawia z małą, całuje ją, zabiera "niebezpiecznie małe zabawki", jak mała wodzi za nią wzrokiem, uśmiecha się na dźwięk jej głosu... absolutnie bezcenne. Podobno może być różnie, ale ja nie spotkałam się w swoim otoczeniu z jakąś straszną zazdrością z strony dziecka. Chwali się koleżankom swoją siostrą, jest dumna gdy po nią przychodzimy, a ja w szatni słyszę jak jej koleżanki i koledzy pytają cicho rodziców "Mamo... a kiedy ja też będę miała siostrę albo brata?" ; "A dlaczego ja nie mam?" i niewyobrażalnie się cieszę, że moja córka nie musi o to pytać ;)

marion, ale czujesz jakiś cień żalu po tej decyzji?

Jak pamiętasz, ja cię dobrze rozumiem, jeśli chodzi o brak pomocy. Rodzina daleko (teściowie - im dalej, tym lepiej, mimo wszystko :P), męża cały tydzień często nie mam. Strach się bać, co będzie jak wrócę na rynek pracy. Tym bardziej, że będzie "gorsza", za minimalną stawkę, przynajmniej na razie. Pogorszy się nam standard życia. Wakacji na Malediwach czy remontu kuchni póki co nie będzie, ale to zawsze może się z czasem zmienić na lepsze. A to, czego później już nie zmienię już mam: pełna rodzina. I to jest mój sukces.