Ja zawsze chciałam mieć co najmniej trójkę dzieci. I kiedy o pierwsze walczyliśmy aż 7 lat to już wiedziałam że jak Bóg da to i czwórkę chce mieć. Jak patrzę na moją trójkę jak się tak razem bawią to aż serce rośnie. Czuje się w końcu spełniona. Po siedmiu latach walki doceniam że dziecko to prawdziwy cud. Ja mam szczęście mieć aż trzy.

Ja zawsze mówiłam, że chce mieć 3 dzieci, mąż nawet mówił o 4, ale jednak na 2 poprzestaniemy.
Czasem myślę o synu, ale nie chce znów przechodzić tych wszystkich stresów, placzow, nieprzepanych nocy, brudnych pieluch i uziemienia na kolejne lata.
Druga sprawa to finanse, 2 dzieci damy rade pomoc, jak będą szły na studia, ale przy 3-4 było by już ciężko.

Elyanna: marion, ale czujesz jakiś cień żalu po tej decyzji?

Był taki okres, bardzo krótki, kiedy Fryc miał parę miesięcy, że byłam TOTALNIE wydojona z sił (nadal jestem zmęczona i niedosypiam, ale wtedy to było apogeum) - pewnej nocy, kiedy Fryc szalał, powiedziałam w złości do męża, że żałuję że on jest... Mąż był wściekły, wypominał mi to kilka miesięcy. Ale wieci - to było wypowiedziane w złości, w mega zmęczeniu, w maratonie nieprzespanych nocy, więc poziom frustracji sięgnął zenitu.

Myślę czasami o trzecim. Ale myśli takie mnie nachodzą głównie wtedy, gdy jest spokój - dzieci zdrowe, Fryderyk dobrze sypia. Bo gdy choróbska atakują, nocki tragiczne, bo nos zatkany, gorączka, albo zęby idą, to mi się totalnie odechciewa. I każdego poranka również - kiedy wstaję o 5:30, muszę sama ogarnąć siebie i dzieciaki - a one nie współpracują. Heniu poszedł od wrzenia do I-szej klasy - myślałam głupia, że będzie samoobsługowy i zaoszczędzę czas i nerwy. Ale gdzie tam! Mam z nim gorzej niż z Fryckiem. Codziennie ta sama udręka - problem dobudzić, ściągnąć z łóżka, namówić do zjedzenia śniadania, ubrania się. Poganiam go, ale tempo jest ślimacze.
Myślałam, że mąż będzie pomagał, ale okazało się, że sama lepiej sobie radzę - z rana mam zaplanowaną każdą minutę i codziennie wyrabiam się na czas. Gdy jest mąż w domu, i niby dodatkowa para rak do pomocy, zawsze jestem spóźniona... Ostatnio walnął focha, bo mu powiedziałam, że wolę gdy go nie ma w domu - bo mi nie zaburza harmonogramu i logistyki, heh.

A teraz odpowiedź na Twoje pytanie - czy żałuję decyzji o drugim.
Otóż z perspektywy czasu widzę, że moje wieloletnie obawy przed drugim dzieckiem dotyczące głównie strachu o nie poradzenie sobie z dwójką, były bezpodstawne. Dochodzę do wniosku, że im więcej ma się na głowie, tym lepiej człowiek funkcjonuje, więcej zrobi. Jest mega niedoczas, ale da się to ogarnąć. Jedyny minus taki, że mam mniej czasu dla siebie - dawniej był czas na makijaż, ułożenie włosów, lepszy ubiór (bardziej kobiecy - spódnice, bluzeczki tip.). Teraz wiążę włosy w kitkę, makijaż robię w locie, zakładam jeansy i lecę.
Przy trójce, pewnie tez był ogarnęła (bo bym musiała w końcu), ale już bym była z deka zajechana - do pracy bym bankowo chodziła w dresie. No i koszty - na dzień dobry zmiana samochodu na jakiegoś vana. Nie wspominając o wydatkach jednocześnie na żłobek/przedszkole/szkołę. Na odzieży może bym zaoszczędziła - ale tylko w przypadku trzeciego syna (choć nie powiem - perspektywa czterech pindoli w domu nie jest fajna...).

Reasumując - nie żałuję drugiego dziecka. Żałuję natomiast, że wcześniej się nie zdecydowałam. Bo gdybym urodziła drugie powiedzmy 3 lata po pierwszym, to kolejne mogłoby być za kolejne trzy lata i tym sposobem Fryderyk byłby trzecim dzieckiem. A tak w wieku 37,5 lat mam dwójkę i na trzecie raczej się nie zdecyduję, bo już wiek nie ten. Ktoś tu napisze zaraz, że jest pełno matek w wieku +/- 40 lat - tak wiem, ale ja, mimo iż fizycznie u mnie OK i pewnie dałabym radę, to jestem zmęczona tymi nockami nieprzespanymi (niedosypiam od 8 lat!), męczą mnie wszelkie wyjścia z domu, bo zawsze z dziećmi (które jojczą, bo im się nudzi, bo pić, bo siku, bo gorąco), wiecznie jestem w niedoczasie, wiecznie wszystko "szybko, szybko", wiecznie z tobołami z marketów, a tu Fryc się drze, a Henry z muchami w nosie... Zwyczajnie chcę "pożyć" - poczytać książki, podziobać na działce (bo lubię), wyjechać na urlop i odpocząć (a nie naciągać się z wrzaskunami, haha). Może gdybym miała "złote dzieci", grzeczne aniołki, to bym i czwórkę pyknęła, ale mam dwa nerwusy i chyba starczy.

Teo, napisałaś to, co mnie nurtuje przy oporze przed kolejnym dzieckiem. Ciążę, choć idealne nie były - lubię. Rodzenie - 2 porody to był pikuś, więc traumy nie mam. Sama opieka nad dzieckiem mnie nie przeraża. Ale te pojedyncze sytuacje o których piszesz - miewam i łatwo nie jest. poza tym moja niestabilność emocjonalna i trudności w samokontroli- nie wiem czy dałabym radę. A raczej obawiam się że nie, i ze dzieciom traumę psychiczna zgotuję :(
Chyba że się wreszcie na leczenie zdecyduję i efekt będzie zadowalający.
A tak póki co jedyne, co by mnie "ratowało" to wpadka bo świadomie to się nie zdecydujemy. A i wpadka w naszym przypadku łatwa nie będzie

No u mnie też wraz z wiekiem maleją pokłady angielskiego spokoju, więc boję się że jakbym urodziła takiego samego Dziada jak Hug to nerwica murowana
Bo Nineczek mogłabym mieć spokojnie jeszcze z pięć sztuk, ale jaka gwarancja że będzie dziewczynka?


Dlatego me matczyne uczucia zaczęłam w koty ładować, może to uspi mój instynkt macierzyński

TEORKA: Dlatego me matczyne uczucia zaczęłam w koty ładować, może to uspi mój instynkt macierzyński

Malisiek: My mówimy, że w przyszłości kupimy sobie psa, zamiast robić dziecko

Ja mam rybki (akwarium 70 litrów) - często zapominam im żarcia sypnąć

No ja z moimi kotami w ciągu ostatniego tygodnia byłam więcej razy u weta niż z dziećmi u lekarza w ostatnim miesiącu. Oraz dużo więcej na leczenie kotów wydalam, także może to dobry sposób

Ja się wypowiem jako mama trójki synów. Mówię oczywiście o swojej sytuacji, czyli dzieci małe (5;4;1,5), charaktery różne, ale żaden nie jest aniołkiem. Ja jestem twarda sztuką, ciężko mnie załamać, więc robię dla nich co mogę, chodzą do przedszkola, na piłkę, na basen. Dymam z nimi na zajęcia plastyczne, do znajomych, gdzie sobie wymyślimy, tam idziemy. Ale szczerze - dla mnie to surwiwal. Trzeba to lubieć, mieć zdrowie i chęci. Ja dla siebie wyhaczam czasem godzinkę na ćwiczenia w domu 3\4 razy w tygodniu. To mi daje siłę na wielu płaszczyznach. Są sytuacje trudne i jeszcze trudniejsze. Staś na mocny charakter i nieraz jak urwali awanturę, to autentycznie ręce opadają. Najmłodszy nie usiedzi sekundy. Najstarszy cały dzień gada. Ale ja to lubię, chociaż nieraz spocę się przy nich z wysiłku i nerwów jak szczur. Zalety są takie, że oni się nie nudzą, zawsze mają towarzyszą do zabawy, mnie w ogóle nie angażują lub bardzo mało. To jest zaletą małej różnicy wieku. No i cudowna sprawa - zawsze pełna chata, śmiechy, zabawy, przytulasy. Mnie takie życie odpowiada. Ale nie mogę jednoznacznie powiedzieć - polecam. Bo wiem, że to nie jest rozwiązanie dla każdego. Trzeba podchodzić do problemów zadaniowo i logistykę mieć na wysokim poziomie. I to lubieć.
Teraz czekamy na kolejnego bobasa. Bardzo się cieszymy. Tym razem, to dziecko znalazło nas. Wierzę, że nadal jakoś wszystko ogarne, choć nie ukrywam, że strachu nieraz pełne gacie.

Elyanna: Jak znajomi zapraszają do siebie na popołudniową kawkę to czasem jak przemyślę (...) to już w ogóle rezygnuję, bo to tylko męczarnia dla wszystkich.

Ja podobnie - za dużo zachodu, pakowania.
Jeździmy raz na kilka miesięcy to teściów na 3-4 dni - zabieram pół mieszkania (odzież, leki w razie WU, wózek, krzesełko do karmienia)...

Elyanna: Ostatnio miałam 2 ostre zapalenia oskrzeli jedno po drugim i nawet na zastrzyk musiałam iść z małą na rękach, bo nie miałam z kim zostawić.

W drugiej ciąży nie miałam z kim zostawiać starszaka i chodził ze mną do gina co miesiąc - zawsze patrzyliśmy razem na USG Był ze mną na wszystkich 9-ciu wizytach - mąż tylko na jednej.

Muriah: Trzeba podchodzić do problemów zadaniowo i logistykę mieć na wysokim poziomie. I to lubieć.

Każdy jest inny - Tobie to pasuje, lubisz to, a inna jest udręczona. Samo życie

A ja się trochę nie zgodzę, że to od "lubienia" zależy.
Bo ja też lubię być z dziećmi, siedzę w domu już prawie 7 lat, ani na chwilę w międzyczasie do pracy nie poszłam, bo chcę zawsze wszystko sama.
Wiecie o co chodzi ?
Tylko, że gdybym urodziła teraz trzecie to mi najzwyczajniej w świecie zabraknie rąk, bo mam tylko dwie
Przykładowo - wczoraj szłam z dziećmi w deszczu z samochodu, w jednej ręce niosłam kontener z dwoma kotami, na biodrze niosłam Huga, bo go noga boli, zsuwał mi się bo kurtki śliskie, kontener wypadł mi na schody, kiedy próbowałam Huga drugą ręką sobie na tym biodrze podrzucić, Nina cała mokra, ja cała mokra, Hug wyje, ciemno jak w dupie [bo to 18-sta była], podchodzimy pod klatkę, nie mam jak otworzyć drzwi, proszę Ninę, ona próbuje ale nie może bo drzwi ciężkie, stawiam więc kontener, otwieram Ninka wchodzi, biorę kontener, ledwo udaje mi się wejść zanim się drzwi nie zamkną, dochodzimy do drugich, też zamknięte, muszę wyjąć z torebki klucze. No i cała historia od nowa, a potem jeszcze drzwi wejściowe. Nie wspomnę o drodze z mieszkania do auta, z auta do gabinetu wet, potem znowu do auta itp itd
Cały nasz wyjazd trwał może z 40 minut a ja czułam się jak po maratonie
I lubię być z dziećmi, lubię się nimi zajmować, ale jakbym miała jeszcze trzecie dziecko i przyszło by nam taką wyprawę uskutecznić, to nie wyobrażam sobie po prostu logistycznie tego zrobić.
Tak wiem, mogłabym jechać jak mąż będzie w domu, bez dzieci itp.
Tylko, że akurat wczoraj męża nie było [wrócił ok 23-ciej] a z kotem musiałam jechać na tzw CITO bo rzygał krwią i robakami, a jak na złość zupełnie nie było nikogo, kto by mi chwilę dzieci popilnował. Była może jedna sąsiadka, ale zaś Hug sie jej panicznie boi i nie byłoby szans, żeby został.
A niestety ostatnio zawsze się coś dzieje jak właśnie jestem z nimi sama i kompletnie nie mam nikogo do pomocy.
Jak nie Nina łamie rękę, to Hug nogę, albo nagle coś kotu, albo Hug się dusi, albo muszę do ginekologa bo mam wizytę zaklepaną od miesiąca a mama, która obiecała, że przyjdzie dzwoni godzinę przed, że jednak nie da rady, a mąż jest na szkoleniu i nie wróci w godzinę, bo jest 200 km od domu itp itd
Gdybym wiedziała, że mąż zawsze o tej 16-17 jest w domu, że zawsze mogę liczyć na babcię mieszkającą dwa bloki dalej [a niestety nie mogę prawie nigdy], że zawsze będzie ktoś kto pomoże w razie wu no to ten.
Mogłabym mieć nawet piątkę, bo lubię to bardzo i dobrze mi w domu z dziećmi

Haha to samo pomyślałam, Teo może byś tyle kotów nie miała a tak serio to podobno najgorszy przeskok jest z 1 na 2 dzieci, logistyczy przeskok. Trzecie podobno nie robi różnicy dla mnie z kolei jest to kwestia odpowiedniej różnicy wieku... Tak jak teraz mam jest ok, gdybym miała jedno po drugim to na bank bym się na 3 nie zdecydowała bo bym była wyeksploatowana całkowicie co teraz również ma miejsce ale nie w tak dużym stopniu . Dla mnie ważny jest stopień samodzielności dziecka, czyli mając niechodzące dziecko (Ola zaczęła sama chodzić mając 18miesiecy) nie zdecydowałam się na kolejne, żeby uniknąć sytuacji o jakich pisze Teo. A tak dzięki temu, że Ola jest już w pdkolu to ja połowę dnia mam tylko jedno dziecko na głowie.

Hahahaha nie no, wiem że biorąc tyle kotów sama sobie dołożyłam obowiązków i problemów. Ale to z kotami to był przykład, bo generalnie chodziło mi o to, że wszystko muszę z moimi dziećmi robić. Zakupy, moje wizyty u lekarzy, jakieś sprawy urzędowe itp itd.
Wszędzie ich ciągne ze sobą, bo nie mam ich komu zostawić. No i w tym kontekście sobie nie wyobrażam mieć kolejnych.

Ale strasznie bym chciała mieć tak, jak Rumba napisałaś, jeszcze ze dwie starsze dziewczynki. Takie w wieku 8 i 10 lat. To było by super!!! Właśnie teraz sobie uświadomiłam jak w domu jest cudownie jak dzieci od was przychodzą, a praktycznie są codziennie.

rumba: duże znaczenie ma bardziej różnica wieku a nie ilość posiadanych dzieci

Masz rację - ale zostaje jeszcze kwestia charakteru i samoobsługi.
U nas jest różnica 5 lat 9 mies. - myślałam, że starszak pomagał będzie. Fakt, czasem coś poda, chwilę się z młodszym pobawi, ale generalnie jest mega gamoniem i sam potrzebuje sporo mojej uwagi. Czasami łatwiej mi z młodszym niż z tym starszym, który już powinien być totalnie samodzielny.
Generalnie odbił się na nim fakt urodzenia się brata - wprawdzie kocha go i nigdy na niego ręki nie podniósł, ale zauważyłam zmianę charakteru (na gorsze) i jakby uwstecznienie się. Ale to zapewne efekt tego, że już mu nie poświęcam 100 % czasu jak przed urodzeniem rodzeństwa, więc próbuje zwrócić na siebie uwagę.

rumba: A ja wam powiem tak, że mi teraz przydałoby się trzecie dziecko ALE w wieku starszej córki. Było by mi dużo łatwiej.

Mnie podobnie - szczególnie córka, bo są bardziej opiekuńcze i chętne do pomocy.
.
.
Wiecie, gdy poznałam mojego męża, to on mówił już od początku, że będziemy mieć dwoje własnych dzieci i jedno adoptowane. I tak chodzi mi wciąż ta myśl głowie... Z podjęciem decyzji pewnie by nie było większych problemów, tylko te procedury i biurokracja - trwają latami.
Ciąża i poród, jak dla mnie do przejścia - generalnie miło wspominam. Ale potem te nocki, pieluchy, ząbkowanie... Chciałabym od razu kilkuletnie dziecko, minimum 3-4-letnie. Bo takie to już bardziej samodzielne, bo pieluch nie używa, bo w paszczy zębów komplet, bo przede wszystkim dogadać się można i np. powie, gdy coś boli itp.

Wiadomo, że lubienie i gotowość na pewne trudy, to podstawowy czynnik generujący podjęcie decyzji o większej ilości dzieci. Ale jest mnóstwo innych. Do tego wora ograniczeń możemy dorzucić: finanse, możliwości lokalowe, posiadanie prawa jazdy, dużego samochodu i nawet właśnie tą osobę lub osoby, które w razie konieczności wizyty u lekarza zajmą się cała ekipa. Ale jak by nie było każdy patrzy na to subiektywnie, jednemu starczy, że ma 3 pokoje, inny musi mieć dom. Zawsze sprawa będzie się rozbijać o prywatne podejście. Przykładowo ja bez auta byłabym w ciemnej dupie. Mąż mieszka w innym mieście z racji pracy i widzimy się tylko na weekend.
Organizacja - zdarzało mi się i nadal zdarza wchodzić do mieszkania na 2gim piętrze wieloetapowo. Siatki z auta na raty pod domofon, potem dzieci z auta, potem wszystko po pół piętra do domu. Nawet jak byłam z wielkim brzuchem a Stasia musiałam dosłownie ciągnąć, bo bez mamusi nie ruszy.
Kolejna rzecz, nie zgadzam się z twierdzeniem, że między dwa, a trzy nie ma wielkiej różnicy. Pewnie dlatego, że mamy dwie ręce, a trzecia jednak nie dorasta po porodzie, choć powinna. I noga najlepiej też
I tak jak piszecie, różnica wieku zapewne jest kluczowa, tu bym się zgodziła.

Muriaszku i Twój mąż jeszcze mieszka w innym mieście??!!
O rany Julek szacunken miliunken i już się nie odzywam

Marion to mamy taki sam metraż Ale mnie by się jeszcze jeden pokój przydał. A najlepiej dom, żeby sąsiadów pod spodem nie było, bo narzekają, że dzieci biegają. Ale domy w okolicy, która jestem zainteresowana są poza moim zasięgiem finansowym. Może coś jeszcze wymyślę.
TEO tak, mój mąż pracuje na kontraktach. Nieraz pakujemy nasz wóz cygański i jedziemy z nim na 2 tygodnie, żeby dzieci poprzesuwały z ojcem trochę dłużej. Ale on i tak pracuje po 10-13h, więc wiadomo jak to wygląda. Ale w mieście rodzinnym mam rodziców, teściów i przyjaciół, więc mam na kogo liczyć. Oczywiście mówię o sprawach incydentalnych, ale to jednak wielka pomoc. Nie wyobrażam sobie iść do ginekologa z trójką. Chyba byśmy się na YouTube znaleźli

Temat jak dla mnie na czasie Od jakiegoś czasu mąż próbuje mnie nakłonić do drugiego dziecka. Z jednej strony chcę, a z drugiej strony jak pomyślę o nieprzespanych nocach, itp to mi się odechciewa. Mieszkamy 400km od rodziny, mój mąż całe dnie spędza w pracy, nie mamy tu jak na razie żadnych znajomych. Może zabrzmi to egoistycznie ale chcę mieć czas dla siebie, iść na basen, możliwość posiedzenia i wypicia w spokoju ciepłej kawy. Z dwójką dzieci o różnicy wieku 6 lat nie było by mowy. Z drugiej strony, Kubie jako jedynakowi może być w przyszłości ciężko jak nas zabraknie.

Elfika ;)
Oczami wyobraźni zobaczyłam mój trening :P dzieciaki pełzające wśród nas :P albo jak zakładam urządzenie do rozciągania którego muszę mieć 15 min na sobie a Maluch właśnie pełznie do kwiatka i żwirku który jest w doniczce ;) nie No super :P
...
Ja ma dwóch chłopców prawie 14 latka i 5 latka :P i chce mi się 3 :) leczę się aby było trzecie ;) duża różnica wieku jest fajna ale to zależy od harakteru starszaka i młodszego. Pracuje zawodowo i to chyba więcej niż mój mąż plus mam ciężkie treningi plus zawody. Ale w rym związku jest nas dwoje. Obydwoje mamy dzieci i obydwaje mamy obowiązki. Nie ma ze jedno więcej jedno mniej. Te dzieci są nasze nie moje ...

Jestem w stanie dać tylko Oooo. Bo jak próbuję to skomentować to słów mi brak, cycki na podłodze, mózg na ścianie. Nie wiem czy się śmiać czy rzygać... Oderwanie od rzeczywistości to delikatne określenie. Potem świeżo upieczona mamusia ma depresję, bo jak to?! Mój Brajanek nie chce ze mną ćwiczyć, tylko płacze albo gryzie mi kapcia?! Przecież od początku go uświadamiam jak ważne to aspekty w moim życiu!

Tak więc Teo po co ci trzecia ręka do otwierania drzwi, porozmawiaj z dziećmi jakie aspekty są w życiu ważne no i załatwione, w końcu wszystko jest możliwe

Ja lubię być mamą trójki (4,5 roku, 2 lata, 5 miesięcy). Czuję, że dopiero teraz tak naprawdę kocham dzieci "gratis" - tzn. bo są. Przy pierwszym była panika w czołgu, przy drugim giga nieogar. Teraz jest po prostu czulej, więcej śmiechu. Choć nerwów nie brakuje momentami, gdy starsi dokazują a mała się drze.
Lubię jednak siebie jako matkę teraz, przy trzecim. Mądrości i spokoju we wnętrzu mi przybyło.
Przy pierwszym byłam narzekarą straszną. Przy drugim też trochę. Teraz czuję miłą adrenalinkę, że już wyszłam poza "model 2 plus 2" na własną odpowiedzialność i muszę po prostu spiąć pośladki i dać radę.
Teraz narzekam o wiele mniej. Wybieram sobie te rzeczy, które są ważne dla mnie i małymi kroczkami upycham również swoje cele w dobę (takie jak wyjście gdzieś, zaangażowanie społeczne, towarzyskie itp). Oczywiście, gdy chorzy, to te sprawy okresowo biorą w łeb.
W końcu delektuję się czasem w domu, a pracę (1 godzinka dziennie) traktuję tak, jak powinnam: czyli na chwilę obecną mało jej czasu przeznaczam i nie czuję się winna, bo ten czas, który jest teraz, szybko minie.

Treść doklejona: 25.11.17 10:21
Lewandowska jednej rzeczy nie rozumie: że każda jest inna. Nie zawsze mamy ochotę z taką samą werwą oddawać się wielozadaniowości. Są okresy, kiedy chcemy skupić się na jednym. Cieszę się, że w naszym kraju jest różnorodność podejścia - są mamy w domu, są mamy na etatach, są nianie... jedyne czego nie popieram może to eksploatowania babć na pełny etat, bo jednak uważam, że rodzice powinni być rodzicami.

U mnie temat trzeciego dziecka na topie... Mąż chcę, ja nie jestem przekonana....albo, jestem tak zmęczona, że sobie tego nie wyobrażam...

Co do Lewandowskiej, obserwowałam ją przez jakiś czas na IG...i uważam, że to nie kobieta, tylko jakiś twór marketingowy..Nie chodzi o jej figurę po ciąży, bo osobiście znam wiele, normalnych kobiet, które po ciąży wyglądają jak milion dolców. Ale jej nie da się słuchać, jest tak sztuczna, tak oderwana od rzeczywistości, przy tym irytująco nachalna w sposobie bycia.

Hehe, Rumba :) mi sie slabo na mysl o drugim robi :)

my jak już Luśka się urodziła wiedzieliśmy że na jednym się nie skończy, o trzecim myślałam już na kilka h po urodzeniu Kosmy:P
nie wykluczam posiadania czwórki a nawet piątki ale tu warunkiem jest wygranie w ekstra pensji no chyba że nas tak trzecie sponiewiera, że się odechce

ja wychodzę z założenia że przy jednym ma się czasem dość i chce sie skakać z okna... z dwójką jest nieco ciężej ale do ogarnięcia
zawsze sobie powtarzam, że jakoś trzeba sobie w życiu radzić , nie ma lekko
teraz się okaże jak to będzie z trójką nie martwię się na zapas bo bym się nerwicy nabawiła, jakoś to będzie

w nocy mam ze 4 pobudki ( jedna Lu, trzy Kosmy) do tego wędrują od łóżka do łóżka i kończy się tak, że ja śpię w Kosmy sama, a dzieci z Pawłem
nie mamy łóżeczka dla najmłodszego bo ja zawsze z dzieckiem spałam już od pobytu na sali poporodowej
wyjdzie w praniu.... jakoś

no i dla przykładu córka ma 3 razy w tyg gimnastykę artystyczną, często zostaje z kolejną grupą na nast zajęcia ... da się w tym czasie ogarnąć drugie, które po skończonym 8 mies życia zaczęło się przemieszczać i okazało się że jest kaskaderem/ kamikadze, da się ! nawet na końcówce kolejnej ciąży
bardziej obawiam się basenu który ma w czwartki o 19.45- to jaka pora usypiania niemowaka, po prostu część obowiązków mąż przejmie

ja mam brata, mąż troje rodzeństwa i osobiście nie wyobrażamy sobie by nasze dziecko miało zostać samo jak nas zabraknie- są różne sytuacje w życiu a rodzina dla nas najważniejsza ! mają siebie i już teraz widać jak są bardzo ze sobą związani, cudownie się na nich patrzy ( nawet jak się piorą)

co do zmian zachodzących w ciele w okresie ciąży to mnie to tak bardzo nie rusza.. łatwiej mi zaakceptować to jak wyglądam ( poorany brzuch, +20 kg) niż spiąć tyłek i ćwiczyć lub się zdrowo odżywiać



teraz pisząc te moje wypociny Łucja skacze za mną na łóżku ciage coś gadając i mnie rozpraszając więc sorry że tak chaotycznie... a mój przegrzczny syn lata z kawałkiem listwy przypodłogowej

Dziewczyny, dzialacie jak naturalna antykoncepcja :)