Z mojej własnej perspektywy: z pierwszym dzieckiem człowiek się spina, żeby życie się "za bardzo nie zmieniło". Żeby praca nie ucierpiała, dyspocyzyjność była, żeby być na topie. Syndrom Lewandowskiej ;-)
Z drugim to już jest b. trudne, żeby "nie ucierpiała dyspozycyjność" i zaczynają się schody z opiekunkami, nawet na kilka godzin (ja pracowałam tak, po kilka godzin). Wyższy poziom spiny, ale i pytanie "kurcze, a muszę tak?"
Z trzecim to już praca mi bardziej zwisa i powiewa bo wiem... że jestem nie do zastąpienia w domu. Tłumaczenie opiekunce co ma któremu podać, zrobić itp już by mnie przerosła logistycznie i wkurzyła, a i tak nie znajdę opiekunki do trójki. Tak więc pracę dostosowuję teraz do siebie a nie mnie do pracy. U mnie tak własnie to wyszło.
Na działalności jestem/byłam, więc nie miałam tego, że muszę codziennie ileś tam godzin. Ale i tak tego muszenia było za wiele, stąd zwrot akcji.

Tak, ja też staram się pozostawać w temacie i powoli buduję kolejne osiągnięcia do CV, niektóre z dziedziny społecznej bardziej (konferansjerka, organizacja wydarzeń).
Trzymam kciuki za właściwą decyzję dot trzeciego, bo to wiadomo, odpowiedzialność.

Moge opisac swoj przypadek. Bedac w ciazy mialam super prace, w jednej z bardzo znanych firm zajmujacych sie sprzedaza surowcow na gieldach europejskich. Mozliwosci rozwoju ogromne, super imprezy firmowe, fajne bonusy. Godziny sobie pracy sama ustalilam - pracowalam krocej nizeli wszyscy w moim teamie ( o 1h) i zarabialam wiecej nizeli wiekszosc osob. Ale takie warunki wywalczylam sobie doswiadczeniem na rozmowe kwalifikacynej. Staralismy sie z Mezem o dziecko i pamietam, ze jeszcze bedac w ciazy myslalam, ze po 6 miesiacach macierzynskiego wroce do pracy. Juz mialam zlobek upatrzony przy naszym biurze.
Po porodzie moje zdanie zmienilo sie o 180st. Nie wyobrazalam sobie zostawienia dziecka 6 miesiecznego w zlobku. Zrezygnowalam z pracy, by mocten najcenniejszy czas spedzic z synem. I nie zaluje. Jak zaczal dorastac i wyszly problemy z sensoryka, moglam sama w domu duzo z dzieckiem cwiczyc, by wyprowadzic go zanim pojdzie do szkoly.
Od wrzesnia tego roku zaczal szkole, dzis skonczyl 5 lat. A ja? A ja rozwijam sie w domu, w calkiem innym kierunku. I po szkole mam czas dla dziecka, moj Maz tez pracuje z somu - wiec jak syn konczy szkole to razem idziemy go odebrac. Mamy taka mozliwosc, chcemy i tak tez sie dzieje. Maz pozniej jeszcze wraca do pracy (po wspolnym obiedzie), a ja mam czas ktory posiecam mojemu dziecku. I zobaczcie jak to czlowiek moze sie zmienic gdy juz pojawi sie taki maly cud na swiecie.
Ja jestem tego przykladem.
A! jeszcze we wrzesniu tego roku, wyslalam CV z do agencji pracy. I co? I zadzwonili do mnie, z wiadomoscia, ze mam rozmowe o prace. Jednak biorac pod uwage dojazdu do centrum Londynu (ktore ostatnimi czasy nie jest bezpieczne). To nie, nie zdecydowalam sie. Bede zajmowala sie calkowiscie czyms innym. Tak, zmieniam swoje zycie. Bo kasa to nie wszystko. Jezeli ma sie co do garnka wlozyc. Po co mi kokosy? Wole zarabiac pracujac z domu i miec wiecej czasu dla rodziny. Te lata dziecinstwa syna nie wroca, a wiezi buduje sie na cale zycie.
I mysle, ze jezeli kazdy mialby taki wybor, to znalazlo by sie sporo takich Mam jak ja. Jednak sytuacja pracy w Polsce pewnie wyglada inaczej nizeli tu w Londynie.

O, madzia. Ja u mnie w pracy niejedna juz taką mamę widziałam. I takie, które jeszcze na ciazowym l4 wisiały na służbowym mailu bo bez pracy nie mogly wytrzymać. A po urodzeniu dziecka decydowały się na wychowawczy i drugie dziecko. Mi samej się punkt widzenia zmieniał. Dlatego takie teoretyzowanie można sobie w buty wsadzić. A my tu rozmawiamy o naszych decyzjach na teraz.

Mi się marzyło trzecie dziecko. Jeszcze ze szpitala nie wyszlam a juz o tym mowilam. Rozmawialam o tym z moja ginekolog. Ale zrezygnowałam. Nie z powodu finansów, mieszkania, powiklanych i przelezanych ciąż (trzecia tez by taka byla), pracy. Zobaczyłam jak ciężko mi znaleźć teraz czas dla dwójki kiedy jestem z nimi w domu. Trzecie dziecko z niewielką różnica wieku, to by było zbyt trudno pogodzić. A ja do pracy wrócić muszę. Byłabym chyba niewydolna wychowawczo ;)

Ja czasami mysle o drugim dziecku, ale juz blizej mi do 40tki nizeli 30tki i spora bylaby roznica wieku miedzy dziecmi. Z siostra mam 5lat roznicy - i to jest jednak sporo, dwa rozne swiaty, szczegolnie jak bylysmy male przedszkole/szkola itd. Czasami zaluje, ze nie zdecydowalam sie na kolejne dziecko po 2 latach od narodzin syna ;)

Ale co Wy, licytujecie się kto ma lepiej, czy jak??
Kto w lepszej firmie czy branży siedzi..?!?!?

Mazda,a Ty skąd z takim pytaniem hehe? ☺️

<span style="font-size:11px;color#333;">Treść doklejona: 30.11.17 12:32</span>
Elfika, to rozmowa na forum więc odstaw kochana kofeinę bo niepotrzebnie ciśnienie idzie w górę

Nie rozumiem, czy nie można na chwilę przystopować? Przecież już dużo powiedziałyśmy w temacie, nie ma się co ciskać.

Staraczka, u nas takie gorrrrrrące rozmowy, to norma ;) Tyle bab w jednym miejscu, to mieszanka wybuchowa :D

A ja się cieszę, że piszecie, że po urodzeniu dziecka myślenie się zmienia Jak mając lat naście gnało mnie do dzieci, ciąż i nie umiałam się doczekać- chciałam mieć 3kę, tak teraz im dalej w las, tym bardziej denerwuje mnie to, że to ja w moim związku będę musiała niestety wynieść się na L4 już w ciąży i to od praktycznie samego początku (specyfika zawodu), potem urodzę i cóż, znów zostać z dzieckiem w domu. Wolałabym być facetem, spłodzić i tyle zachodu
Lubię swoją niezależność, pracę lubię, chcę się w niej rozwijać, chcę otworzyć swój gabinet, pokończyć kursy... I zwyczajnie póki co wizja 2 lat przerwy przy jednym dziecku jakoś mi nie w smak.
Także bardzo mocno liczę na to, że jednak myślenie się zmienia, jak nie- to rok macierzyńskiego zmieni się na rok tacierzyńskiego w naszym przypadku, a na 1 dziecku się skończy

Żabka221: Szczerze - przeraża mnie różnica wieku na chwile obecną jaka miałby być między dziećmi ,nie taką sobie "wymarzylam"

byłam w tym miejscu. chciałam mieć 4, góra 5 lat różnicy. jest równe 7 [no, bez 18 dni ;)] i lepiej trafić nie mogłam.
kiedy rzygałam dalej jak widziałam i czołgałam się wc - sypialnia to cieszyłam się, że Bianka ma już 6 lat i lata po podwórku zamiast to oglądać, a ja mogę odespać bo wiem, że sobie nic nie zrobi. teraz też mi to zajebiście ułatwia życie, bo i sama sobie śniadanie/ kolację zrobi, sama się ogarnie, wykąpie i w razie W zajmie się Klarką na chwilę, kiedy ja nie mogę.

Ja obstawiam, że ta Najmłodszastaraczka to jest troll jakiś, serio :) Nie gorączkujcie się :)

Elfika i tym co piszesz się pocieszam, że starsze ogarnie siebie, nie będzie tych płaczy bez powodu, śpi w nocy, coraz mniej choruje, "weźmie "sobie coś do jedzenia czy napije się z 2l butelki i nie ma problemu. Tak samo jak korzysta z wc samodzielnie ,a wiadomo przy takim 3 letnim i np.maluszku byłby z tym problem i myślę dużo więcej nerwów bo "ganianie" przy dwójce. Tylko minus widzę w tym że jednak już zbyt duża przepaść między dziećmi,bawić się raczej już nie będą tylko starsze będzie zabawiać ewentualnie. Wszystko ma swoje plusy i minusy . Ja byłam jedynaczką prawie 17 lat i jak dla mnie najgorsze co może dziecko spotkać. Gdyby nie najbliższe kuzynostwo to bym się chyba nigdy nie bawiła, u nich spędzałam weekendy ferie i wakacje . A jeśli chodzi o taką różnicę wieku z siostrą to mamy bardzo dziwna relacje-traktuje ją bardziej jak córkę niż siostre

A bo to tak podobno jest, że jak różnica wieku między rodzeństwem jest 6+ to tak de facto dzieci te mają dużo cech jedynaczych i tak są wychowywane (nieświadomie). Między mną a siostrą jest 9 lat i to zdecydowanie za dużo. Zawsze jesteśmy na innym etapie w życiu co powoduje, że nie mamy wspólnych tematów ect. Dla mnie to przepaść między dziećmi i trochę taki brak więzi, ale tak to mój punkt widzenia. Natomiast dzieci z dużą różnicą łatwiej się wychowuje tak jak Żabka pisze....

Może gdy miałam te dwadzieścia lat to myślałabym podobnie... W tym wieku życie mnie jeszcze nie doświadczyło za bardzo i teraz z perspektywy czasu (pomimo, że zawsze wszyscy mi powtarzali, że jestem dojrzalsza niż wskazuje metryka) uważam, że miałam siano w głowie...

No więc wtedy, mają dwadzieścia parę, zakładając działalność być może miałam podobne podejście do Najmłodszejstaraczki. Wiodłam sielankowe, niczym nie zaburzone życie.
Ale teraz z perspektywy czasu i doświadczeń widzę, że motywy/powody przerw w aktywności zawodowej mogą być przeróżne i wcale nie muszą wynikać z naszej chęci/wiedzy.

I na mnie, dojrzalszym już pracodawcy, luka w CV nie robi żadnego wrażenia - ewentualnie można porozmawiać o przyczynach by poznać motywy działania danej osoby, więcej się o niej dowiedzieć ale absolutnie nie jest żadnym wyznacznikiem, czy kogoś bym przyjęła do pracy czy nie. Decydują zawsze kwalifikacje, profesjonalizm i nastawienie.

Powiedz Panu Bogu o swoich planach a Go rozśmieszysz...
Nie lubię powiedzeń ale to oddaje to jakie jest życie - nie wszystko nagniesz pod swoje plany, a raczej pewne, że te plany zostaną w jakiś sposób skomplikowane.

I wracając do tematu wątku, ja podobnie jak Ask miałam zacny plan. DO 30tki troje dzieci, mała różnica, ślub w wieku 26 lat. I co? Ponad 5 lat starań nam zajęło, a jak się już udało to ciąża mnie wcale nie cieszyła bo życie zaczęło odbierać zdrowie najbliższej mi osobie.
Decyzja o kolejnych ciążach (pomimo wcześniejszych planów i w sumie dobrego zabezpieczenia finansowego) wcale nie była taka łatwa, ale chciałam zdążyć przed odejściem Taty by poznał moje dzieci i bałam się że starania znowu potrwają dłuuugo.

I teraz tak... Wystarczy, że mój M pracowałby na etat i miałabym np. inne warunki pracy (np brak możliwości pracy zdalnej), mniej pomocy od teściów czy mamy to pewnie miałabym teraz 6 letnią lukę w życiorysie zawodowym i słabą możliwość powrotu do zawodu.

Dokładnie tak samo uważam.
Choć dla mnie akurat tak długa przerwa w pracy oznaczałaby brak możliwości powrotu do zawodu i to też była jedna z przyczyn, która powodowała, że nie mogłam, choć bardzo bym chciała, poświęcić się na początku w 100%, macierzyństwu.

I dlatego wcale niezlosliwie jak kolezanka zdazyla sie obrazic napisalam o tym punkcie widzenia..
Moze zdecydowalabym sie na 3 gdybym miala do pomocy NP mame, babcie (my od poczatku sami, dzieci zawsze z nami gdy trzeba cos zalatwic we dwoje to my we 4-ro).
W dodatku problemowe ciaze jak juz sie uda i po urodzeniu dziewczyn niezbyt kolorowo (mega kolki, wizyt lek. od groma przy wczesniakach, reha itd).
Wydaje mi sie ze zupelnie inaczej jest rowniez z decyzja o nastepnym jesli przy pierwszym czy drugim nie mialo sie takich (atrakcji).

Nigdy nie będzie, gdyby chcieć coś zaplanować.
Dlatego ja się cieszę, że los zdecydował poniekąd za mnie, choć moja pierwsza ciąża rozpoczęła się od łeż rozpaczy a nie szczęścia.
Co prawda niby ustaliliśmy, że mamy gdzie mieszkać, więc czas na potomka, ale sam moment pozytywnego testu był mocno "niepasowny" jak na tamten czas (wg mnie) i w pierwszym momencie wywołał negatywne emocje. Dopiero co zdecydowaliśmy się na ślub, zaczęliśmy załatwiać formalności, a tu zonk. W pierwszym momencie myślałam, ze wszystko trzeba będzie odwołać, ze mąż będzie miał obiekcje. Jak się okazało on to przyjął zdecydowanie lepiej niż ja, opierniczył od góry do dołu za wycie z takiego powodu i autentycznie się ucieszył. I wesele się odbyło w terminie, choć musiałam sukienkę poszerzać, bo za mocno mi cycki urosły Wojtek był z tych "planowanych", choć też moment idealny nie był. Ale są, cieszymy się bardzo.
I tylko z perspektywy czasu żałuję, że czekaliśmy tak długo na pierwsze...

Elfiko aż sprawdziłam, a po przeczytaniu nie znalazłam odpowiedniej emotikonki żeby opisać co czuję

Ja myśle, że ona pomyliła nas z kafeterią czy innym spotted po drodze gubiąc świadomość, że tu głównie 30+ i wie o życiu trochę więcej od dziewczynki orkiestry z zarządu franczyzy [wtf?!] z błędami orto
pozdro od #madki z #homomcurko

Treść doklejona: 01.12.17 20:58
właśnie uświadomiłam sobie, że wobec powyższego jestem nikim

sorry ale mam dziś wyjątkowo low bullshit tolerance. very low

I pokory.

Najmlodszastaraczka: Ja na Was nie najezdzam, nikogo nie obrazam, nie hejtuje

no rzeczywiście

Najmlodszastaraczka: Wy tez sie zachowujecie jak typowe maDki, a nie matki jak sie tak sracie nad swoimi dzieciaczkami.

słuchaj no gówniaro. bo powtarzać się nie będę.
wpadasz tutaj jak nastolatka do baru udając starszą niż jesteś w rzeczywistości i myślisz, że każdy ci przyklaśnie bo ty taka światowa. bo british klawiatura, ale franczyza w innym województwie. i to nie byle jaka bo niemiecka. o całej reszcie wpisu nie wspomnę bo jest tak żenujący, że braknie mi słów. do tego pierdolisz trzy po trzy. a w momencie kiedy spotykasz się z brakiem uwielbienia i wytykaniem tych niedorzeczności zaczynasz jechać z madką.

dla twojej wiadomości dziewczynko jestem matką dziecka urodzonego z wadą rozwojową oun i będę się na nią srać ile będę miała ochotę, potem założę konto w fundacji i będę uprawiać #dej, a tobie chuj do tego.
i albo się dostosujesz do większości, która jest tu od lat [ja np ponad 9] i zaczniesz zachowywać na poziomie - tak, ja mówię o poziomie, albo wypad do koleżanek na paznokcie.

dziś nie mam tolerancji dla bajkopisarek, które nie wpisują się w kontent.

skapula: Elfika, pojechałaś po bandzie, chyba niepotrzebnie, zbyt osobiście odebrałaś wpisy najmłodszejstaraczki...

być może. ale tak jak wspomniałam wcześniej. mam niski próg tolerancji dziś. wyjątkowo niski.

Los bywa przewrotny, i czasem gdy bardzo się z czegoś śmiejemy...możemy równie gorzko nad tym zapłakać...

Moim zdaniem dziecko to nie panaceum na Nasze lęki, nerwice, depresje...macierzyństwo to bardzo trudny proces odegoistyczniający egoistów, odidealizyjacy idealistów, uczący pokory i zmuszający przedkładać czyjeś dobro nad swoje...
Dziecko nie łączy rozpadających soe małżeństw tylko bardziej je dzieli, dziecko to nie rzecz ani tabletka od „bólu życia”...
Jeśli ktoś nie radzi sobie ze swoim życiem, nie wiem czy będzie miał sile nauczyc swoje dziecko żyć...bo dziecko to odpowiedzialność, stres, lęki...czyjeś dziecko, to pasmo radości, szczęścia, beztroski...bo jest na chwile, na tydzień, na wakacje...a własne macierzyństwo to wypadkowa tych złych i tych wspaniałych chwil.
Dla mnie mając na starcie tyle problemów, potrzebna jest mocna rozmowa z terapeuta i to nie jednym...zeby nie zrobić sobie i komuś krzywdy...bo jeśli Ciebie załamują, doprowadzają do punktu wyjścia baby i maDKi z internetowej strony, to nie ogarniam jak poradzisz sobie z kolka u dziecka, trzydniówka, ząbkowaniem, chorobami, wypadkami...i srylionem innych spraw związanych z macierzyństwem.
Owszem, masz duża rodzine i pisałaś ze sobie pomagacie...ale to Ty będziesz odpowiedzialna za wychowanie dziecka, pomoc w opiece to tylko pomoc, a nie wyłączność i nie ich tylko Twój obowiązek.

Katka, ale ja pisze jak najbardziej pokojowo i na spokojnie.
Nie zamierzam Nikogo stygmatyzować, tylko dać do myślenia.
Pisze poniekąd na swoim przykładzie. Bo kiedyś byłam oazą spokoju, osobą wyważoną, odważną i mega towarzyska.
Jestem szczęśliwa, że jestem matka czy tam maDką, ale wypadkowa blasków i cieni macierzyństwa sprawiła, że mając 33lata czuje się jakbym miała 80...
Być moze gdyby moje dzieci nie chorowały a ja miałabym kogoś do pomocy w razie Wu to byłoby inaczej...
Dlatego napisałam to co napisałam, bo wydaje mi się że jeśli ktoś nie radzi sobie z sama sobą będąc wyłącznie dla siebie, to z takim bagażem bez uwczesniejszego go „wypakowania” i zostawienia za sobą, nie udźwignie kolejnego bagażu doświadczeń macierzyństwa.
I absolutnie nie chciałam odwodzić jej od macierzyństwa. Tylko poradzić by najpierw poradziła sobie z problemami, bo one sie nie zmniejszą w chwili porodu.