Cóż, może nieprecyzyjnie się wyraziłam, gdyż słowo "premedytacja" oznaczało cały tekst i każdy wpis, a nie pojedynczy przypadek. Ale ok, pewnie masz rację. Nie byłam zmuszona do nieposiadania stale polskiej klawiatury i pewnie faktycznie łatwe to nie jest. Choć inne nasze "angielskie" dziewczyny problemu nie mają...
Co do forum- znów zupełnie nie na temat- ale tak jak ty wyraziłaś swoją subiektywną ocenę nt. tego jak mnie, madkę, widzi pracodawca, tak ja wyraziłam się na temat kultury pisania, aby tekst był czytelny i zrozumiały. Na tym forum do tej pory nie miałam nadmiernych problemów z "czytelnością wpisów" (tych które czytałam rzecz jasna), ale na innych nie waham się zwracać znajomym uwagi, jeśli z powodu braku poprawnego pisania i interpunkcji, zamiast komunikatu wychodzi bełkot (a mam takiego kolegę, który robi to notorycznie, aczkolwiek on się akurat na żadne dysfunkcje nie powołuje, wić pewnie po prostu się nie stara...). I na tym myślę wyczerpałam temat "pisania", a i prywatnych wycieczek robić nie zamierzam, bo zwykle wchodzę tu dla wiedzy, a nie "rozrywki"...

To dobrze, że masz w ogóle coś takiego jak 'wczasy pod gruszą' czy Mikołajki ;-) nie każdy pracodawca honoruje takie dodatkowe gratyfikacje.

No Marion - u nas tez tak kiedys bylo ze sie wszystko wszystkim nalezalo... Poki pracodawca byl zagraniczny.. Tylko polacy przejeli to juz ukrucaja, kombinuja komu by tu nie dac itp... Paczki dostane dla dzieci - 17.grudnia i na podwyzke tez sie zalapalam, niewielka ale jedna, teraz walczymy o wyrownanie stawki wzgleden wspolpracownikow z tymi samymi obowiazkami - a roznica w stawce znaczaca.

Bananowiec no wlasnie to niewiem czy nazywaja socjalne bo wydaje mi sie ze tak zmyslnie wymyslili, ze maja prawo wewnatrz zakladowe ustalone w porozumienia ze zwiazkaami, ze za taka i taka nieobecnosc sie cos tam nie nalezy...

U mnie dopiero po powstaniu związków okazało się, że są pieniążki z funduszu socjalnego na wczasy, święta, Mikołaja...
To jedyny plus, kolejne są minusy ale to jak się niewłaściwe osoby, a raczej z niewłaściwych pobudek „dorwią” do „władzy”.

Związki są po to, żeby rozmawiać z pracodawcą i uzgodnić z nim socjal dla pracownikolów. Są od tzw. wyciągania kasy i dawania ich ludziom. A nie od zabierania, jak u Ciebie. Widocznie w związkach są ludzie szefa i dogadują się żeby jak najmniej dawać, albo są zastraszani.
U mnie związki nawet tygodniami walczą o każdą złotówkę, każdy 1% podwyżek.

U nas są związki i co z tego? siedzą cicho, przyklaskują wszystkim pomysłom szefostwa, zeby przypadkiem im coś się nie stało. Ale to nie na ten temat

Hej, a ja mam pytanie troszkę wracające do tematu wątku
Wiem, że to indywidualna sprawa, ale z doświadczenia uważacie że lepsza mniejsza przerwa między dziećmi czy raczej większa?
Może spróbujmy wypisać to w formie jakiś plusów/minusów za jedną i drugą opcją?
Powoli przymierzamy się do drugiego bobasa, z jednej strony bardzo tęskni mi się za ciążą, ale z drugiej mam obawy. Póki co i tak muszę najpierw ogarnąć swoje zdrowie i ciało
Zastanawiam się jednak nad tym w którym wypadku jest łatwiej? Bo jak męczą mdłości, tulisz się z kibelkiem pół dnia, a niespełna dwulatek potrzebuje uwagi, albo ząbkuje i wymaga noszenia, a wiemy jak jest z dźwiganiem to może lepiej jednak by przerwa była większa? Starszak więcej zrozumie? Sam ogarnie? A jednak jak już wyjdzie się z pieluch to podobno ciężko wrócić
Zawsze marzyłam o 3dzieci, chciałam małe przerwy między bobasami, ale teraz z wielu powodów się waham i chętnie poczytam jak to było u Was

U mnie różnica wieku 4,5. Czy jest ona odpowiednia nie wiem. Na razie mi pasuje.

Nataszka samodzielna w chwili porodu, obecnie bawi się z bratem super! nie zawsze, bo młody nie kuma jeszcze jej pomysłów i zajawek ale i tak jestem zaskoczona na PLUS.

Uważam, że każda różnica wieku ma swoje plusy i minusy, i dużo zależy też o płci rodzeństwa.

np. mała różnica wieku dajmy na to 2 lata i dwie dziewczynki, na początku hardcore, pieluchy obie, zazdrosc itd. ale poźniej te dziewczynki majac 3-5 lat mają wspólne zainteresowania, potrzeby, bawią się razem itd.

drugi przykład

np. duża różnica wieku 7 lat, chłopiec/dziewczynka. Tutaj są zupełnie inne potrzeby, priorytety, zabawy, dwie różne bajki. Starszy może dużo pomóc, młodszy/młodsza może sie dużo nauczyć itd.

u mnie różnica między synkiem a córką 2lata i 7m. Chcieliśmy nawet szybciej drugie dziecko, już koło pierwszych urodzin syna byliśmy gotowi na kolejne. I co prawda za jakiś czas poczęło się dziecko, ale niestety poroniłam.. A córka poczęła się za kolejne 3 mc i stąd taka w sumie nieduża różnica. Na początku było baaaaaardzo trudno:/ Synek, choć szybko się rozwijał, był zbyt mały i nie rozumiał, że nie może mi przeszkadzać (np. mówić głośno) gdy usypiam czy karmię... Bardzo byłam nerwowa względem niego:( Córka okazała się koszmarnie trudna, przeżyliśmy prawdziwy dramat, oboje z mężem zapadliśmy na depresję i do dziś (2 lata już) bierzemy psychotropy.

Ale czy żałujemy? O nie! Mimo całego poczatkowego koszmaru było warto. Córka bardzo szybko się rozwijała, ekspresowo!, dziś już prawie dogoniła brata. Jest zazdrość i rywalizacja, często sobie dokuczają, czasem doprowadzają nas do szału, ale też kochają się bardzo, bawią razem, mają swój wspólny świat. Jesteśmy z nich bardzo dumni, razem chodzą do przedszkola (tylko do osobnych grup).

Myślę, że różnica nie ma aż takiego znaczenia.. a ważniejsze jest wsparcie rodziny i kondycja psychiczna samych rodziców. My nie mieliśmy wsparcia rodziny, córka dawała czadu i wszyscy się od nas wtedy odsunęli, bali się jej (my zresztą też przez długi czas;). Poza tym wcześniej przeżyliśmy 3 poronienia i związane z tym moje poprzednie 2 depresje, więc kumulacja wszystkiego w końcu powaliła nas... Ale dziś nie żałuję, mimo wszystko było warto tak szybko mieć drugie. Dziś dzieci już świetnie wtopiły się w dalszą rodzinę, córka teraz zachwyca pozytywnie, jest odpieluchowana, zaczyna być duuuużo lżej i fajniej.

Jeśli czegoś żałuję, to tylko tego, że nie wiedziałam, że mogę jednocześnie karmić i brać psychotropy (dowiedziałam się dopiero ostatnio od psychiatry, że są "bezpieczne"). Męczyłam się z mega depresją poporodową (myśli samobójcze) i na siłę zmuszałam córkę do karmienia, choć i tak nie bardzo chciała... Mogłam albo odrazu ją odstawić, albo podkarmiać piersią i brać leki.
Ogólnie za mocno uparłam się z tym karmieniem piersią..

Żałuję jeszcze, że tak późno zdecydowałam się na zatrudnienie pomocy do opieki, chciałam być dzielna i sobie sama poradzić, ale nie dałam rady. Obojętność większości rodziny dobijała mnie jeszcze dodatkowo:/ po 3 mc zatrudniłam dziewczynę na 4h dziennie i przez kilka mc było trochę lżej. A później zaczęlo być powoli powoli coraz łatwiej..

Może komuś pomoże moje świadectwo,pozdrawiam :)

U nas różnica 5 lat i 9 mies.
Starszy pomaga - gdy młodszy był niemowlakiem pomagał więcej (pomoc przy kąpieli, podawanie różnych rzeczy), teraz mniej (po prostu nie potrzebuję pomocy). Na spacerach biegają razem, starszy pcha wózek. Ze wspólną zabawą różnie, ale nie narzekam, bo młodszy sam dużo się bawi.

Plusy i minusy (moim zdaniem):
- przy większej różnicy - 1. można liczyć na pomoc starszych dzieci; 2. starsze same się ogarniają (jedzenie, ubieranie, wc itd.), więc odchodzi kwestia "obrabiania" dwójki; 3. ze wspólną zabawą może być różnie
- przy mniejszej różnicy - 1. jest większe 'zajechanie', szczególnie gdy jedno z dzieci ma ciężki charakter, albo wymaga więcej uwagi (np. HNB) i przy okazji nie można liczyć na pomoc rodziny (np. ja nie mam żadnej pomocy); 2. in plus wspólne zabawy, lepsze 'dogadywanie się'

U nas jest 4 lata 8 miesięcy. Tak jak piszecie są plusy i minusy. Ja czuje że Tomek pojawił się w dobrym momencie mimo, że to była raczej decyzja męża. On bardzo chciał, Ja wtedy jeszcze niekoniecznie.
Jest czasami ciężko mimo że różnica duża , szkoda mi czasem tego że nie mam już tak dużo czasu dla starszaka, że nie możemy sobie ułożyć wszystkiego tak jak przed...ale ich relacje są fajne:) i cieszę się że mają siebie.

U nas różnice 20 miesięcy oraz 2 lata 4 miesiące.
Czyli obie różnice dość małe.
Dla nas plusy takie:

NASZ WIEK dopiero po 30-tce doczekaliśmy się 2 kresek i nie chcieliśmy czekać z naszą dziatwą za długo gdy już zaskoczyło i jechaliśmy z koksem. Mąż kończy lada dzień 40 lat i najmłodsza ma prawie 7 miesięcy, więc wyrobiliśmy się nieźle (ja mam 3,5 roku mniej od męża).
PRACA Zwolniłam obroty pracowe (tłumaczę i uczę w domu tylko 1,5 godz dziennie maks) i spokojnie wychowuję gromadę, jak już odchowam to raz a dobrze (jeśli plan się powiedzie i już nie będzie więcej dzieci)
ZABAWA Bawią się razem. Reagują na siebie. Mają (jeszcze) dość podobne potrzeby

Minusy:
HARÓWA ;-)

Dużo zależy od charakteru dziecka, czy reaguje pozytywnie na małe, czy umie już mówić, sygnalizować swoje potrzeby, czy możemy mu zapewnić przytulasy czy np. noworodek non stop wyje i wymaga noszenia. Tego już (nie)stety nie da się przewidzieć i bierze się na klatę. Ja teraz za trzecim razem np. dostałam w prezencie dzieciątko, które SAMO USYPIA W ŁÓZECZKU (nie do pomyślenia przy poprzednich) i dzięki temu jeden ważny problem odpadł.... chwała Niebiosom.

Treść doklejona: 16.01.18 20:49
Acha, a z tym czekaniem aż starszego podetrze, bo małego karmi....hahhhahha
Też zależy od dziecka - rzeczywistość dyktuje. Ja wolę na chwilę odstawić dziecko od cyca i obrobić co trzeba, bo tego średniaka mam takiego żywego, że gdybym po 30 minutach (a nawet po 5 minutach, ekhem) przyszła, to kupa byłaby już na ścianach, podłogach i wtarta w narzutę. Więc teges, Twój mąż Daisy musiał być bardzo spokojnym dzieckiem.

Kurczę ja się zastanawiam czy nie jestem uzależniona od niemowlaka ;) Fryderyk za miesiąc kończy rok, staje się coraz bardziej samodzielny. Mamusia już nie jest mu tak bardzo potrzebna jak kiedyś A mnie się włączyło światełko na czwarte dziecko. Jak narazie i tak muszę odczekać jakiś rok jeszcze ale boję się że z biegiem czasu chęć posiadania czwartego dziecka będzie rosnąć. No nic zobaczymy jaki scenariusz nam życie napisze. Zastanawiam się czy damy radę bo nie ukrywam z trójka dzieciaków jest co robić.

o to jest na mnie nadzieja, uwielbiam niemowlaki...mogłabym wąchać, przytulać bez końca....z żalem patrzę jak młodsza staje się coraz bardziej samodzielna i niezależna...

mooniia: Anecia ja się wyleczyłam z niemowlaków przy 5 córuni ;)

No to mnie pocieszyłaś ;) ale tak serio to długo starałam się o pierwsze dziecko, już myślałam że ich mieć nie będę więc pewnie na 4 jeszcze się zdecydujemy, może po 4 mi przejdzie ;)

Smuga: bycie 24h z jednym dzieckiem i to pierwszym to jest męczarnia psychiczna. Nagle wszystko się zmienia, a my mamy wrażenie, że nikt nie docenia naszej pracy. Nie wiemy jak się ogarnąć.Z dwójką "siedzi" się już o wiele łatwiej psychicznie, bo jest mniej czasu na rozmyślania i tych dwoje już nam zapewnia poczucie "pełnej chaty". Człowiek czuje się NIEZBĘDNY na każdym kroku. Wyzbywa się poczucia winy, organizuje się lepiej. Odkrywa smak macierzyństwa.

U mnie było tak samo.
Pierwsze dziecko mnie dobijało psychicznie - czas mi się dłużył, nerwy non stop, niewiedza co do obsługi, więc gdy syn miał 6 miesięcy, ucieszona wróciłam do pracy. Przy drugim zupełnie odwrotnie - było super, cieszyłam się dzieckiem - ale rok macierzyńskiego zleciał w oka mgnieniu i wracałam do pracy bardzo niechętnie.

jakaka: Czy to jest tak że trzeba poczuć wewnętrzną chęć posiadania kolejnego dziecka??? Czy lepiej do tego podejść racjonalnie?

Mnie na drugie namawiał mąż już 2 lata po pierwszym porodzie, ale nie chciałam. Gdy wreszcie JA poczułam chęć, starszak akurat skończył 5 lat.
Czasami chciałabym trzecie, ale nie chce mi się znów być w ciąży, rodzić i męczyć się przez trudny pierwszy rok życia. Poza tym spore ryzyko, że trzeci syn będzie (geny). Najchętniej więc adoptowałabym 3-4-letnią dziewczynkę Czyli dziecko po ząbkowaniu, mówiące (dogadać się można), odpieluchowane i płeć pewna

Uff czyli to może kwestia pierwszego dziecka...ale dokładnie właśnie to czuję - trochę niedocenianie a trochę, że siedze w domu a moje szare komórki umierają. Więc może faktycznie przy dwójce nie miałabym już czasu myśleć i byłoby mi psychicznie łatwiej. Może musze wrócić przynajmniej na jakiś czas do pracy i trochę zapomnieć i może wtedy decyzję bedzie mi łatwej podjąć.
Z mężem mam natomiast inny problem :) - generalnie on by chciał by wszystko było tak jak przed dzieckiem, czyli spanie w weekend do 10, surfowanie w necie po pracy itp. oczywiście nie jest tak, że on się dzieckiem nie chce zająć tylko zawsze musi się przy tym nagadać, a ja po roku nie mam już wystraczajaco duzo dobrego humoru by tego sluchac. Ja sie jakos przystosowałam, a on ciągle jakby pokrzywdzony.
Ale dziękuję Wam za posty, podniosły mnie jednak na duchu!!

jakaka: generalnie on by chciał by wszystko było tak jak przed dzieckiem, czyli spanie w weekend do 10, surfowanie w necie po pracy itp.

- skad ja to znam... u mnie tak do okolu roku w tym temacie niewiele sie zmienilo, maz dalej na kompie grywal, z tym spaniem az tak nie bylo, ale maly lubil pospac czasami i do 9 z nim (ze mna maks do 7 hi hi). Ale pozniej dziecko wieksze, ja do pracy i sie zmienily priorytety bo my sie zmieniamy z opieka. Ale szczerze to polecam moze wrocic do pracy na jakis rok, odpoczaczac, dac starszemu ciut dorosnac i bedzie latwiej. Maz do wiekszego dziecka bedzie miec wiecej zaangazowania bo maly czlowiek rosnie, mozna sie z nim lepiej bawic.. U nas obecnie starszy zaczyna przygode np z xboxem i sobie moga pograc czasem troche.

a ja z kolei wiem ,że jeżeli uda się nam,i w końcu zajdę w ciążę ,to drugie dziecko będzie na mojej głowie.mój mąż to leń-okropny po prostu-przy kamilu nie robił nic. Teraz trochę więcej -gdyż jak jestem w pracy to nie ma wyjścia.ale co to za sztuka dac 5-latkowi jeść i włączyć mu bajki lub dac telefon 😠.ale mimo wszysyko chcialabym drugie-ze wzgledu na Kamila-zal mi go ze jest jedynakiem.A ja jakoś te najtrudniejsze pierwsze trzy lata przeżyje -mama pomoże -chyba😉a może mąż nagle się zmieni😆.Moj maz po prostu boi sie malych dzieci😊-albo tak mówi żeby mieć spokój

mój mąż miał problem żeby kąpać Klarę - bał się, co do pewnego momentu było zrozumiałe. jednak zaczęło mnie to wkurzać bo Biankę kąpał od początku tylko on, ja doszłam duuużo później. pewnego razu dostał do rąk dziecko, ręcznik, żel do mycia i słownego kopa na rozpęd. powiedziałam, że nie wykapię i już. ale u mnie od zawsze jest krótka piłka a przy Klarce jeszcze wyostrzyła mi się asertywność

Smuga: e gdybym po 30 minutach (a nawet po 5 minutach, ekhem) przyszła, to kupa byłaby już na ścianach, podłogach i wtarta w narzutę. Więc teges, Twój mąż Daisy musiał być bardzo spokojnym dzieckiem.

właśnie w szoku jestem że tak czekała też wolałabym odstawić, ale przynajmniej wiem dlaczego mąż po książki sięga na kibelku ale to fakt był raczej spokojny, dopiero przy mnie wyostrzył charakter

Smuga: bycie 24h z jednym dzieckiem i to pierwszym to jest męczarnia psychiczna. Nagle wszystko się zmienia, a my mamy wrażenie, że nikt nie docenia naszej pracy. Nie wiemy jak się ogarnąć.

o to to! Miałam dokładnie taki etap! Jak zajęłam się sobą (regularne wyjścia do fryzjera, ćwiczenia) i poszłam do pracy, chociaż póki co na 3 dni w tygodniu, to czuję się o wiele lepiej psychicznie może podświadomie obawiam się że znów tak będzie jak drugie się pojawi właśnie? I stąd moje obawy, a tylko zasłaniam się "różnicą wieku dobrą dla dzieci" hmm ale mówicie, że z dwójką jest lepiej psychicznie to mnie pociesza
Kocham ponad życie moją kruszynę, ale miło jest mieć coś "swojego" w czasie macierzyństwa i kogoś kto nas docenia. U mnie mąż lepiej mam wrażenie się zachowuje, w sensie że bardziej docenia jak do pracy chodzę, sam z młodą też więcej zostaje i widzi jak to "siedzenie" wygląda

ruda03: po prostu umie ale mu się nie chce.☺

moja przyjaciółka ostatnio zrobiła facetowi eksperyment w domu, przez jakiś czas latała specjalnie dla niego po chleb do piekarni, bo sama nie jadła, gotowała, sprzątała, wiadomo jak to nieraz bywa, do tego praca, a on po przychodził i zmęczony wielce i relaks. I zrobiła przez tydzień tak, że jak nie poprosił jej żeby zrobiła zakupy, to nie kupowała nic, nie gotowała, bo stwierdziła że się odchudza i warzywa i owoce same jadła, a jak wracała z pracy to siadała albo z książką albo przed xboxem odpalając raymana zero sprzątania, prasowania, mówiła że nosiło ją nieziemsko, ale wytrwała i nagle niebo a ziemia chłopak w mig do pionu ustawiony. Zobaczył jak to jest samemu ogarniać wszystko, gdy nie jest się docenianym i teraz pięknie ładnie we wszystkim jej pomaga. Chociaż sama preferuję rozmowę od tego typu "sztuczek" to u niej zadziałało

Daisy ja mam różnicę 2 lata i 9 miesięcy i żałuję, że nie rok po roku ;) jak patrzę na chłopaków to lepiej by im było gdyby byli w podobnym wieku

ja też jestem z tych co uwielbiaja niemowlaki, mój młodszy ma juz 19mc nie wiem kiedy to zleciało!

Marion też bym chciała trzecie,tylko z tą różnicą, że ja bym chciała być w ciąży, chciałam mieć od liceum troje dzieci, ale ja tak się boję, że znowu ujrzę jajca na usg, że nie mogę się przemóc

Trzech chłopców to moje marzenie, ja bym brała w ciemno

Tomira serio?😁
Ja tam zawsze chciałam mieć córkę 😍 docelowo parkę w obojętnie jakiej konfiguracji czy 2 dziewczynki 1 chłopiec czy dwóch chłopców i 1dziewczynka