A mam problem bo mlody moj gryzie/lize kredki... niby chce i kredki i kartke i wczesniej fajnie cos tam kreslil, a teraz ledwo wyjde do kuchni a za chwile On wraca umazany kredka na twarzy:/ I nie zeby glodny byl... Nie wiem jak go oduczyc tego wkladania do buzi..

Madziik, a moze zeby? U nas przy piatkach znowu wszystko szlo do buzi... Jak nie sa toksyczne to nic sie nie stanie, byle z nimi nie biegal ;) U nas ida gorne piatki i ostatnio ulubionym zajeciem jest...ssanie kamieni...

Madzik, nie zostawiaj go z kredkami na tym etapie. Wiem, ze to brzmi mało fajnie, ale niestety po tym jak Marta mając ponad 4 lata włożyła sobie plastelinę do nosa moje doświadczenie wskazuje, że dziecięca wyobraźnia daje różne wspaniałe pomysły na wykorzystanie materiałów plastycznych, w tym kredek.

http://www.crayola.pl/produkty.html

moj maly mial etap, juz nie pamietam ile mial jak wkladal na plau zabaw kamienie do buzi, garsciami je ladowal. balam sie jedynie, ze sie zadlawi albo cos. samo przeszlo. ale nie mam na to jakiejs rady. nic sensownego nie robilam, oprocz tlumaczenia, czasem wyciagania, czasem ignorowania. przeszlo jak przyszlo.

Winni, zobacz, czyli płacz Adasia przy rozstaniu uznajesz za normalny. Dlaczego? Bo godzisz się z tym, że w sytuacji zostawienia mamy dziecko czuje lęk i niepewność, wolałoby być blisko. Inna mama nie musi dziecka zostawiać w żłobku, więc takich chwil nie przechodzi. Ale np. uważa, że nie jest dobre, by dziecko zasypiało tylko z cycem w piersi. Bo np. jest w domu drugie dziecko, albo ma jakieś obowiązki, albo po prostu uważa, że taki nawyk na dłuższą metę może mieć jeszcze gorsze konsekwencje - bo dziecko nie potrafi zasnąć bez mamy, a inna osoba nie gwarantuje odpowiedniego poczucie bezpieczeństwa, bo nie ma cyca. I konfrontuje się z taką sytuacją, będąc przy dziecku, ale nie dając piersi i- niestety- czasami starając się ukoić płacz. Każda sytuacja jest inna.

Aneto, ja nie utożsamiam RB z brakiem odmowy.
Mam jednak wrażenie, że niektórzy praktycy tej metody sytuację odmowy i łączącego się z nią żalu dziecka pojmują jako czynienie krzywdy.

Ewa, też tak myślałam. Do czasu, aż plastelina wypadła z nosa.

Aneta, nie ma problemu, tutaj napisze, tylko moze bedzie nieco chaotycznie, bo z telefonu pisze i nie widze calosci. Ostatnio wrocilam do Glebii kontinuum i juz nie potrafilam sie ta ksiazka tak zachwycac jak wtedy gdy bylam w ciazy. Wtedy zwracalam uwage na inne fragmenty - wlasnie zostawianie dziecka w nocy, co przezywalo. Teraz jak czytalam to uderzylo mnie to, ze autorka uznawala za takie swietne puszczanie dziecka np.w poblizu dolu (bo instynktownie bedzie go unikac, taaa, z cala pewnoscia, mam przyklad mojego brata), zabieranie wszedzie ze soba, zeby ''chlonelo'' wszystko jak leci (tez mi sie taki pomysl nie podoba) czy cos, co mnie najbardziej uderzylo - podala przyklad dziecka, ktore mialo jakis zabieg miec, czy cos mu sie stalo, ale nie plakal, bo w tym plemieniu placz byl uznawany za niegodny, czy jakas tam inna wymowka. Nie powiem teraz, bo po prostu nie pamietam, pozniej moge sprawdzic i poprawie.

Tak jak mowie - zupelnie inaczej czytalo mi sie pierwszy i drugi raz. Lubie takie ksiazki, nie ukrywam, ale czytam o roznych sposobach, a potem podchodze intuicyjnie do swojego dziecka, bo na nie mam swoje metody. Po prostu. Dlatego troche jak plachta na byka dziala tez na mnie twierdzenie, ze tylko mamy z nurtu rb te ksiazki przeczytaly, bo tak nie jest. Sa tez takie, ktore przeczytaly, ale nie podoba im sie takie podejscie.

Ewa, to ja troche jak Aneta - jak Krasnal przygrzmoci gdzies i placze, to przytulam, caluje ''kuku'', czekam az sie wyplacze z bolu i tyle. I nie uwazam, zeby to byla jakas metoda, po prostu to na niego najszybciej dziala ;)

Frag, no, ja też tak robię:)
I nie dlatego, że wyczytałam gdzieś tam, ze trzeba towarzyszyć dziecku i pomóc mu coś tam znosić i tłumaczyć, tylko dlatego, ze intuicja mamina tak podpowiada:)
I też lubię książki o wychowaniu. Ale, co ciekawe, zupełnie inaczej odbieram zawarte w nich teksty, gdy hormony już się uspokoiły, nie jestem w ciąży i nie karmię piersią.

Ewa, Krasnal tez, bo to maly twardziel ;) Ale ostatnio leeeecial, z glowa odwrocona w moja strone i przygrzmocil w slup... Az mnie sie slabo zrobilo. No i wtedy plakal strasznie...

Ewasmerf: ja tak z ciekawosci sie zapytalam.
bo moj rzadko placze jak upadnie czy przygrzmoci, po porstu najczesciej sie otrezpuje i idzie dalej. a skoro nie placze to ja uznaje ze problemu nie ma.
no a jak placze to wiadomo, ze przytulam. no ale ja mam osobnika dosc odpornego na bol ze wzgledu na ONM.

- moj ma tak samo i tez juz chodze po lekarzach czy wszystko gra.. bo tak ze sie ino otrzepac i isc dalej??

Frag, nie mów o słupach...., moja ma bliznę na czole po zderzeniu z murem i kilku szwach.... Do dziś robi mi się niedobrze jak ten obraz pojawia mi się przed oczami...

Winni, wybacz, ale uważam, że Twoje rozróżnienie pomiędzy płaczem ze smutku a płaczem, bo to nie wola dziecka, ma charakter życzeniowy. Równie dobrze można wywodzić, ze dziecko w końcu idzie z panią, bo się poddaje, bo widzi, że nic nie zdziała. Kwestia interpretacji.
Dobra, znikam z tej dyskusji, bo w sumie mam już duże dziecko, i emocje też już inne:)
I jeszcze jedno - jakoś fajnie byłoby, gdyby mamy jednak okazywały sobie większą solidarność. W sumie to jest to grono, które potencjalnie ma podobne przeżycia, emocje, hormony itd. Nie mówię o akceptowaniu wszystkiego, ale o tym, że nie jesteśmy identyczne, wywodzimy się z różnych środowisk, mamy różne możliwości finansowe, różne potrzeby społeczno-towarzyskie, więc tylko zachowując tolerancję możemy być dla siebie super wsparciem.

Brombap, to samo pomyslalam, ze to jest interpretacja na swoja korzysc... A dziecko tak samo cierpi...

a ten kisiel to co to za posilek byl? w sense II sniadanie czy co?

To chyba mój debiut na tym wątku, ale jakoś muszę, wybaczcie.
Ja jestem mamą, która NIE przeczytała ani jednej książki o wychowaniu dziecka. Nic. Null. Mam kuzynkę, bardzo RB, która mnie tematem zainteresowała. Podobnie jak jej siostra pomogła jej przetrzeć szlaki, tak ona pomagała mi. Parę miesięcy temu, chcąc chyba pogłębić wiedzę, a może sprawdzić, czy postępuję słusznie, a może po prostu mieć z kimś pogadać o dzieciach dołączyłam do pewnej grupy na FB. I się nauczyłam, że jednak moja intuicja w budowaniu relacji z dzieckiem będzie dla nas najlepsza. Że ja po prostu zwyczajnie na tysiąc różnych sposobów chcę to moje dziecko kochać. Nic więcej. A do tego nie potrzebuję żadnej filozofii.
Grupę opuściłam po pewnym poście o znalezionej w lumpeksie koszulce dla dziecka z napisem "mommy's nightmare" okraszonej opisem w stylu "jak można coś tak strasznego założyć swojemu dziecku", "jaką straszną trzeba być matką, żeby coś takiego zrobić". To już fanatyzm. Po prostu zwyczajnie, po ludzku wzięłam nogi za pas.
Ale.
Jako matka czuję, że oceniana jestem non stop, gdzie się z tym moim dzieckiem nie ruszę. To, na co nigdy w naszym domu nie będzie miejsca to przemoc w dowolnej formie. I tu pozwolę sobie przytoczyć sytuację z drugich urodzin J. i odwiedzin teściów i pradziadka. Jul jest dzieckiem bardzo energicznym, takim, które na prostej drodze potrafi potknąć się i upaść rozbić kolano, głowę, rękę. Ma milion pomysłów na wspinaczkę, skoki wzwyż, w dal, w bok... Wiadome jest, że jeśli na coś nie da się wspiąć to wystarczy wziąć swoje krzesło, albo dwa... Oprócz tego gębor mu się nie zamyka. Do rzeczy:
Przyjeżdżają teściowie. Julian szaleje z radości, na prawdę bardzo się cieszy, zwłaszcza na widok babci, stęsknił się, nie widzieli się parę miesięcy. Radość okazuje szalonym tańcem połączonym z pokazywaniem wszystkiego co ma w pokoju. Babcia idzie od razu na dywan układać klocki. Dziadek zasiada na kanapie, nie podałam nawet kawy.
- Dziecku to czasem potrzebny jest solidny klaps.- wywracam oczami. Mówię, że moje dzieci nie dostawały klapsów i dostawać ich nie będą. Koniec i kropka. Wywiązuje się dyskusja między dziadkiem i pradziadkiem.
- Kiedyś to była dyscyplina, dzieci wiedziały gdzie jest ich miejsce. Jak było się za głośno to ojciec brał pasa... (pradziadek)
- A daj spokój, teraz to podniesiesz głos na dziecko i do więzienia pójdziesz. Bezstresowe wychowanie. Tylko krzywdzą dziecko.
- Od klapsa nikt jeszcze nie umarł.
Są urodziny mojego syna, tort i kawa, a oni siedzą przy stole i dyskutują o biciu dziecka. Mojego dziecka. Zarzucając mi i mężowi, że bezstresowym wychowaniem robimy mu ogromną krzywdę. Bezstresowe wychowanie- pojęcie, którego nienawidzę szczerze, bo to takie pojęcie o niczym. Brak klapsów ma się równać brakiem stresu w życiu? Ha! Na prawdę, chciałabym.
Druga sytuacja. Z różnych względów Julkiem dużo zajmuje się moja babcia- kobieta 74l., bardzo kochana, ale moja mała bestyja okręciła ją sobie wokół paluszka. Nie mam wyjścia jednak. Z resztą rozdzielić tych dwoje to trauma dla nich niepojęta. Więc zabiera go... Po jednym z takich wyjść przyprowadza go i od progu mówi do mnie "będzie wojna", a oczy już mokre od łez. Po chwili okazało się, że Julek potknął się i przywalił łbem o jakiś kant szafki- nie dość, że gigantyczna śliwa na czole to jeszcze pionowe rozcięcie. Całość wygląda jakby mu zaraz miał wyjść diabelski róg). Babcia już szlocha i mówi, że przecież ona by mu nigdy krzywdy nie zrobiła, że ona go kocha nad życie, ale prosiła go, żeby nie biegał, żebym jej tylko dziecka nie zabrała, że nie zdążyła zareagować... Babcia płacze, a ja się śmieję, że trzeba pomyśleć o jakiś miękkich ścianach, stołach, krzesłach etc. Jakbym nie znała własnego syna (nota bene pomysłowość ma po mężu, który jako dziecko testował swoje możliwości przetrwania na miliony sposobów). Wieczorem opowiadam sytuację teściowej przez telefon, jako anegdotę. W odpowiedzi słyszę, że "nie potrafię upilnować własnego dziecka, bo on cały w siniakach wiecznie". No tak, klapsy nie zostawiają siniaków, to można dupsko zlać, ale jak dziecka nie upilnujesz i wejdzie w ścianę i nabije śliwę, to jesteś straszną matką.
Kończąc- jestem przekonana, że każda z nas jest pod stałą obserwacją, że jako matki oceniane jesteśmy z każdej strony przez pokolenie od nas więcejwiedzące, to dokładnie, które swoje dzieci już wychowało. Krytyka pewnie też nie raz spada lawinowo na wasze decyzje czy metody. Tutaj na tym forum dajcie sobie odetchnąć, na prawdę.
Fragile piszesz, że o tym czy nasze metody wychowawcze są słuszne dowiemy się za kilkanaście lat... Wiesz, w pewnym sensie tak. Ja tam nie potrzebuję żadnej filozofii czy książki czy złotej metody, żeby swoje dziecko kochać, ale jak na dobranoc słyszę "Kocham cię, mamusiu" to wiem, że jestem na dobrej drodze, żeby za te kilkanaście lat zebrać dobre noty.

a mama nie moglaby by przyjsc o 12?

annie128: To, na co nigdy w naszym domu nie będzie miejsca to przemoc w dowolnej formie.

ja jestem ciekawa jak przepriowadzaliscie/przeprowadzacie zabiegi medyczne. no chyba, ze dziecko podchodzi/podchodzilo do pobran krwi, kropienia oczu i duzo by tu wymieniac z radoscia, bez placzu samo sie wrecz domagajac.

To ja jestem złą matką, bo podaję dziecku na siłę syrop, na siłę myję zęby, na siłę pobieram krew. A dlaczego? Bo inaczej się nie da.

Pisałyście w kwestii mycia zębów, żeby odpuszczać, że nic na siłę, nie stresujcie dziecka. Myłam tyle ile sobie dawał i efekt jest taki, że Staś ma próchnicę na górnych jedynkach i dwójkach. Wczoraj byliśmy u dentysty. Trzeba było te ząbki polapisować. Po dobroci się nie dało, nie chciał otworzyć buzi za nic w świecie, więc tata Stasia trzymał na kolanach unieruchamiając mu ręce, a ja trzymałam go za czoło, Staś wrzeszczał jakby go rozdzierali. Czeka nas jeszcze 8 takich przyjemnych zabiegów. Chyba jednak mniejszym stresem dla dziecka byłoby wcześniejsze mycie zębów siłą. To że u jednego dziecka nic się nie stanie jak zęby przez jakiś czas będą myte pobieżnie, nie oznacza że u innego nie rozwinie się próchnica. Mogłam słuchać własnej intuicji i szorować te zęby na siłę. Piszę ku przestrodze.

isiula: To ja jestem złą matką, bo podaję dziecku na siłę syrop, na siłę myję zęby, na siłę pobieram krew. A dlaczego? Bo inaczej się nie da.

Isiula, na litość boską nigdzie nie napisałam, że złe matki wciskają dzieciom syropy na siłe, zakrapiają dzieciom oczy na siłę, zastrzyki też podają na siłę. Masakra jak łatwo na tym wątku interpretuje się czyjeś słowa wedle własnego widzi mi się. Mam wrażenie, że cokolwiek się napisze to i tak ideologia się z tego zrobi dowolna. Napisałam w kontekście przemocy, bo temat jest mi w pewien sposób bliski, a czytając co powyżej to zostałam zrozumiana na zasadzie "jak dziecko dostaje zastrzyk i wyje, bo musi go dostać, to jest przemoc- pierdl się należy, bo dziecko płakało i rączka bolała jak cholera".
Moje dziecko nie płacze jak mu krwi upuszczają, ale wyje w niebogłosy jak ma głowę umyć, więc ten... Ze skrajności w skrajność. Na prawdę, nie szukajcie dziury w całym,

Dziewczyny ta dyskusja juz nie ma sensu. Winni ma własna interpretacje na wszystko i pod siebie, jak jej pasuje, do jej własnej sytuacji. To nic, ze ja mogę uważać (wcale tak nie uważam !), ze to bezstwialstwo zostawić dziecko płaczące w żłobku albo odstawić od cycka podając butle. Winni to zinterpretuje tak zeby wyszło, ze stosuje rodzicielstwo bliskości i jej metoda jest najlepsza, a inne złe. Ja mogę uważać, ze ona złe robi, ale wmówi nam mnóstwem argumentów, ze jednak ma racje i to co robi to RB. Gdybym jednak ja zostawiła płaczace dziecko w żłobku, albo pozwoliła dziecku na odstawienie przez podanie butli ( to sa pojedyncze przykłady), to byłabym wyrodna matka, no jeszcze moze nawet znęcająca sie psychicznie Spoko, każdy interpretuje jak chce
Winni zgadzam sie z Tobą w wielu poglądach, jestem za RB, ale bez przesady.... nie róbmy z siebie fanatycznek, nie obrażajmy innych, zachowajmy zdrowy rozsądek. Każda mama kocha swoje dziecko i nie pozwoli, by stała mu sie krzywda. To co dla mnie jest słuszne i właściwe w wychowaniu, dla kogoś moze byc niedopuszczalne. Przeczytałam wiele mądrych książek, i co ? I tak postępuje zgodnie z tym co JA myśle, a nie książka. Czerpie wiele z poglądów innych osób, ale na wszystko jest umiar. A Ty troche sie zagubilas z zachowaniem umiaru w oceniania i przekonywaniu innych do swojej, według Ciebie najlepszej metody. I z całym szacunkiem i uznaniem do RB, mimo wszystko popieram argumenty Frag, bo trzeba zachować zdrowy rozsądek w wychowaniu i nie popadać w fanatyzm.
Tyle ode mnie w tym temacie.
Ps. Wybacz WInni, jesli dopiszesz , to nie będę odpowiadać, bo zwyczajnie nie widzę sensu w kontynuowaniu tej rozmowy, a juz tym bardziej do przekonywania Cię wiecej żebyś spojrzała trzeźwo na sprawe i swoje zachowanie.

" Adaś sam poszedł na ręce do p. Oli, sam poszedł bawić się z innymi dziećmi, więc nawet jeśli zapłakał chwilę przy samym rozstaniu,"
to w koncu zaplakal czy nie zaplakal.

Dałam butlę, dziecko odmówiło piersi, samo odmówiło, ja nie miałam zamiaru go odstawiać

Coooo?! Winni, no nie mogę, piszesz wstecz historię! Pisalas pod wykresem, ze dziecko ci się samo odstawilo, ale w sumie i tak mialas takie plany.
I nie 8 miesięcy bo Adas jest z czerwca a to bylo chyba w listopadxie lub grudniu.