No zgadzam się, chociaż wiesz, czasem korci, żeby nie odpisać, ale ja włączam teraz moje "wdupomanie" i nie zamierzam ;)

Frag, mnie jak korci to czytam na komorce. Ze ciezko mi sie pisze, co chyba czasem widac, hehe, to wole nie pisac nic;-P

Ewasmerf: mnie jak korci to czytam na komorce

Z komórkami jest łatwiej, bo ja czasem coś piszę, piszę, cytuję i piszę, a tu nagle połączenie mi się zawiesza i wszystko tracę ;) Chyba zacznę tylko z komórki "niepisać" ;)

mangaa: Czyli nawet jeśli RB można zastosować do każdego dziecka tylko wymaga to nieco więcej pracy to wg mnie wcale nie musi być takiej potrzeby... I tu wg mnie wchodzi to o czym pisała cest - kwestia priorytetów i potrzeb dziecka i rodziców.

Według tych babek z warsztatów tak jest - tzn. że nie ma potrzeby wtłaczać dziecka w ramkę, a dopasować ramkę do dziecka. Tak jak mówię - jak ktoś jest z Warszawy to ja szczerze polecam te warsztaty, są bardzo "kreatywne" :)

Monia502: Miałam na myśli, że nikt celowo nie doprowadza do sytuacji, aby dziecko "sprowokować"...

Oczywiście, że nie. Tak samo jak (może naiwnie) nie wierzę, że ktoś (poza ewidentnie patologicznymi sytuacjami/osobami z problemami ) celowo krzywdzi swoje dziecko. Rzecz sprowadza się do tego, że czasem czegoś nie dostrzegamy, czasem coś źle interpretujemy. I tyle.
Ja np byłam świadkiem sytuacji- dziecko wyło na placu zabaw, że coś chce (już nie pamiętam co ale przyjmijmy, że łopatkę innego dziecka). Mama starała się zachować spokój, tłumaczyła, kucnęła sobie przy dziecku i starała się jakoś ogarnąć sytuację. No a dziecko wkurwiało się coraz mocniej. a mama nie wpadła na to, że dziecku łatwiej będzie się uspokoić, jak go weźmie na ręce i pójdzie z nim w takie miejsce, gdzie tej łopatki nie będzie widać- szybciej się uspokoi, szybciej zapomni. Bo gadanie matki, jak ta łopatka jest w zasięgu ręki (no tylko kopnąć mamę, właścicielowi piachem w oczy i łopatka moja ), tylko mocniej nakręca.
I o tego typu sytuacje mi chodziło, że czasem same "prowokujemy" histerie/nakręcamy dodatkowo dziecko. Niespecjalnie- tylko po prostu bardzo często to dostrzec, jak się jest w oku cyklonu. Bo dziecko drze się aż bębenki pękają, w nas narasta irytacja, w babcie na ławeczce obok patrzą na nas jak na najbardziej nieudolne matki tej planety.

cerisecerise: a mama nie wpadła na to, że dziecku łatwiej będzie się uspokoić, jak go weźmie na ręce i pójdzie z nim w takie miejsce, gdzie tej łopatki nie będzie widać

ja bym dopisala inne zakonczenie. matka probuje wyciagnac dziecko a tu dopiero nastepuje krzyk, wygiecie w palak i histeria polaczona z kopaniem i szarpaniem matki za wlosy;-P

mangaa: Z tym, że ja pacania nie traktuję jako porażki rodzicielskiej, bez przesady

Nie, nie, zupełnie o tym nie myślałam- ani o pacaniu w tej kategorii (dla mnie to etap w rozwoju dziecka i tyle),ani nie myślałam o Tobie/o Was.
Szczerze, to przykładowo myślałam o tekście Krzysia, który usłyszałam kilka dni temu (miałam spięcie z młodą i potem potrzebowałam być sama) - "Widzisz, Ewuniu - Ty wkurzysz mamusię, a warczy na mnie" no celne, acz wolałabym nie stwarzać mu okazji do tego typu przemyśleń

_Fragile_: Przybij piątkę, chociaż powiem Ci, że przy drugim jakoś mi jej przybyło o dziwo.

No witaj w klubie Mój mąż mówi, że po narodzinach Ewuni to średnio, ale po urodzinach Krzysia to zdecydowanie złagodniałam.
Bo ja to z charakteru i z upodobania jestem z tych, co to najpierw wpadną, wydrą się, a dopiero potem zastanowią... czy nie warto było wydrzeć się głośniej
No i mąż nie traci nadziei, że przy trzecim to ja się zrobię oazą spokoju. Cichą oazą spokoju

Treść doklejona: 16.01.15 18:52

_Fragile_: rodzic starający się wpasować w metodę, której nie czuje będzie mało autentyczny

i to jest np powód, dla którego bliskie jest mi RB czy porozumienie bez przemocy. Bo dla mnie to nie metoda (rób tak, a tak nie rób; powiedz to, a tego przenigdy nie mów), tylko raczej sposób postrzegania siebie, dziecka, otoczenia. dający multum swobody w znajdywaniu własnych rozwiązań

Peppermill: Ja na ten przykład choleryczką jestem okropna, cierpliwości mam jak na lekarstwo

ja niestety tez, ale od nowego roku bardzo ale to bardzo nad soba pracuje. Bo uwazam ze bycie cholerykiem krzywdzi otoczenie, a na pewno dzieci.

A matka? Matka nie potrzebuje tego samego przypadkiem?

Bardzo trafne spostrzeżenie.

Rok temu byłam na prelekcji jednego z ekspertów od wychowywania dzieci. Było to spotkanie dla rodziców i nauczycieli. no babeczka prowadzi swój monolog, wszyscy wysłuchali i w końcu jeden z ojców stwierdził, że "musi, bo inaczej się udusi" i zadał jej pytanie: tyle się mówi o prawach dziecka, dziecko jest uświadamiane, że ma prawa i tak bardzo jest w tym utwierdzone, że nie zauważa, że mama, tata, nauczyciel maja takie same prawa jak ono".
Prawdę mówiąc, w pewnym momencie był taki bum na "prawa dziecka", że sami troszeczkę sobie zrobiliśmy to co obecnie mamy, że obecna młodzież (nie wszyscy rzecz jasna) uważa się za pępki świata, ponieważ to jest to pokolenie, gdzie wszędzie wpajało się im to jakie maja prawa: w przedszkolach się mówiło (nawet kazano nam specjalne tablice z obrazkami dla dzieci zrobić, z rodzicami rozmawiać...), w szkołach, w telewizji, w domach....

Wszyscy byli tak "rozkochani" w prawach dziecka, że zapomnieli przekazać dzieciakom, że my - dorośli mamy takie same prawa jak one...

No i teraz mamy dostęp do różnych metod wychowawczych i dzieje się podobna historia, bo są metody mówiące, że to dziecku ma być dobrze, że mamy się naginać, najlepiej zmienić swoja osobowość... No i pytanie czy za kilka lat znowu się to przeciwko nam nie obróci????

Dlatego chyba najważniejszą kwestia jest to, żeby rodzic mógł wybrać taką metodę, w której on też będzie się czuł dobrze... Sądzę, że jeśli wybierzemy metodę tylko i wyłącznie "pod dziecko", a my będziemy musiały się mocno wysilać by jej sprostać, to kto wie czy nie wyjdzie na odwrót niż zamierzamy????

Eee, nie wkleję, bo nie mogę znaleźć, a w historii nie mam. Ale było o tym, że teraz wobec kobiet są wysokie wymagania - ma pracować, ma zajmować się dziećmi na najwyższym poziomie bez krzyku, ma być eko, ma być idealną, gotującą żoną, świetną kochanką i empatyczną córką. Że ciężko być matką w dzisiejszych czasach, bo na każdym kroku jest sprawdzana, krytykowana, rozliczana. Kiedyś te same mamy miały wsparcie sióstr, ciotek, babć, a teraz jak tego nie ma to o dziwo żądania są bardziej wyśrubowane niż za tamtych czasów.
Ale z drugiej strony facetom też nie lekko, w Masterchefach czy innych Top Chefach muszą startować i jeszcze nie dość tego wygrać nie mogą (przynajmniej w Masterchefie) ;) i byc idealnymi ojcami

Treść doklejona: 16.01.15 19:13

Ewasmerf: Bo uwazam ze bycie cholerykiem krzywdzi otoczenie, a na pewno dzieci.

Samego choleryka też, chociaż kiedyś psycholog mi powiedział, że szlag trafia najczęściej nie choleryków, a tych, co emocje skrywają bardzo głęboko. A tak to choleryk powrzeszczy, wszystko z siebie wywali i jest czysto ;) A dobrą metodą na wkurzenie jest "wsiąście" w auto, rozkręcenie na pełen regulator radia i darcie się ile sił w płucach. Oczyszcza równie dobrze jak powrzeszczenie na kogoś, a nie ma ofiar w ludziach ;)

Monia502: Prawdę mówiąc, w pewnym momencie był taki bum na "prawa dziecka", że sami troszeczkę sobie zrobiliśmy to co obecnie mamy, że obecna młodzież (nie wszyscy rzecz jasna) uważa się za pępki świata, ponieważ to jest to pokolenie, gdzie wszędzie wpajało się im to jakie maja prawa

A ja chyba już kiedyś tu pisałam o znanej mi, już dorosłej osobie płci męskiej, której prawa były bardzo przestrzegane - tak pozwolę sobie delikatnie napisać. Ów znajomy mówi, że najbardziej żałuje, że rodzice nie krzyknęli czasem na niego, nie potrząsnęli nim kiedy było trzeba i należała mu się niezła reprymenda, ba, ojciec nie raz powinien dać mu w twarz w latach nastoletnich, bo może dzięki temu uniknąłby wielu błędów, które popełnił, a których nie odwróci. Za to były rozmowy i traktowanie go jak równego. I ma do nich żal, że nie było większej kontroli, więcej granic i więcej zabraniania, a mniej przyzwalania.

Tylko, ze tam prawa dziecka wyraźnie były wynoszone na piedestał, a prawa rodziców na ich własną prośbę gwałcone notorycznie.

Treść doklejona: 16.01.15 19:30

Monia502: Sądzę, że jeśli wybierzemy metodę tylko i wyłącznie "pod dziecko", a my będziemy musiały się mocno wysilać by jej sprostać, to kto wie czy nie wyjdzie na odwrót niż zamierzamy????

Tylko i wyłącznie pod dziecko to nie, ale wydaje mi się (a może mi się tylko wydaje), że da się dobrać dobrą dla obu stron. Na tych warsztatach (sorry, że się tak odwołuję, ale dzisiaj notatki znalazłam) było też o prawach rodziców. Że rodzic ma prawo do odpoczynku, do wypicia ciepłej kawy (hehe, Ceri ;)), do posłuchania muzyki, czy też przeczytania książki. I dziecko też to powinno uszanować. Czy uszanuje na spokojnie to już inna sprawa ;)

Treść doklejona: 16.01.15 19:38
A jeszcze tak a propos metod - wypróbowałam jakiś czas temu metodę bodajże Hydro z malowaniem emocji na kartce. Stwierdziłam, że to będzie dobry pomysł. A jak nie to może kartkę podrzeć. Na mnie to nie działa, ale dziecko funkcjonuje inaczej, więc kto wie. Uuuu, to był błąd. Jak kredką oberwałam to lepiej nie mówić i jeszcze Gugi oberwał. I trzecią kredką kot. A kartka poleciała jak samolot.

Metodą prób i błędów szukałam innej metody na uspokojenie "chodzącego" ze złości (po mamusi, po mamusi) Krasnala i w końcu się udało. Mamy dwie - jedna to rzucanie majtami. Jak był wściekły to zaczęłam mówić, że jest pewnie tak wściekły, że chciałby cos uderzyć, albo czymś rzucić. Rzucił tylko wściekłe TAK i dalej się miota i kopie. No to mówię - rzuć skarpetkami (bo tylko pranie miałam pod ręką). Nie działa. To złapałam majtki i powiedziałam "rzucaj majtami, majtochy rzucaj" i coś go rozśmieszyło i rzucił. I od tej pory to jest nasz tekst. Jak wpada w szał to krzyczę "rzucaj majtami!" i po chwili już jest lepiej i można pogadać. Ogólnie na niego bardziej działa rozśmieszenie niż cokolwiek innego. Taki typ. Albo jak zaczyna krzyczeć i kopać coś to robię zeza. Albo głupią minę. I sytuacja rozładowana. Także można zrobić coś, co podpasuje obu stronom, ja akurat śmiech lubię, Gagatek też, więc pasuje.

Ale ciekawe co zrobić, jak dwie strony się nie mogą spotkać w połowie

Treść doklejona: 16.01.15 19:39
Bożesztymój, usypiacie dzieci? Bo moje już śpią i nie mam z kim pisać ;)

Monia502: które wychowuje swoje dzieci wg jakiejś tam metody

Ba, żeby to była jedna, ale ich są dziesiątki...

Poza tym na dziecko ma wpływ tyle czynników - rówieśnicy, dom, rodzina dalsza, koledzy z podwórka, fora , fejsbuki i inne. Ja mam w ogóle wrażenie, że w dzisiejszych czasach jest przesyt wszystkiego - informacji, metod.

Treść doklejona: 16.01.15 19:45

Monia502: Podejrzewam, że czas pokaże...

\

A to powtarzam z uporem maniaka przy każdej dyskusji - że za 20-30 lat będziemy mogły powiedzieć, czy i która metoda zadziałała na jakie dziecko z jakim skutkiem. A teraz to "se" gdybać możemy, czy wychowamy potwora, czy dobrego człowieka.

Ewasmerf: matka kontra matka,

O matko, oglądałam! Najlepsze były docinki jak te trzy laski oglądały ocenianą w tv ;) Ale złośliwości, ale docinków, no prawie jak tutaj ;))))

Treść doklejona: 16.01.15 19:51
Dla mnie najbardziej przerażające były te mamy, które co chwilę karmiły dzieci "a zjedz to, a co teraz, a może coś zjesz?", a dziecko jadło i jadło i jadło i jadło i...

Treść doklejona: 16.01.15 19:52
Dobra, mąż poszedł na siłownię, dzieciarnia śpi, idę poćwiczyć. Nie piszcie za dużo ;)

a te metody jak RB to dopiero teraz odkryte? nie od stuleci?

Eee, tego nikt nie powiedział, że teraz. Mówię, że my jesteśmy pierwszym pokoleniem (w Polsce), które je stosuje...

Poza tym na dziecko ma wpływ tyle czynników - rówieśnicy, dom, rodzina dalsza, koledzy z podwórka, fora , fejsbuki i inne. Ja mam w ogóle wrażenie, że w dzisiejszych czasach jest przesyt wszystkiego - informacji, metod.

Dokładnie...

Z mojej strony podsumuje to tak:

Nie ma lepszych czy gorszych matek, są tylko lepsze lub gorsze metody wychowawcze.
I moim zdaniem chodzi nie tyle o to by kogoś na siłe przekonać do jedynej słusznej metody, ale powiedzieć jakie mogą być potencjalne złe skutki innych metod.
Oczywiście są osoby, którym metody naszych rodziców nie zaszkodziły w najmniejszym stopniu, ale są takie , które długie lata zmagają się z zaburzeniami.

A rodzicielstwa bliskości nie odbieram jako dogmatów , ale raczej jako wskazówki w danym zakresie. I tak można wybrać metodę wychowawczą dobraną indywidualnie do dziecka , ale w duchu rb.
I uważam, że dla dobra dziecka mama mogła by się poświęcić i stosować daną metodę. Ja też na początku nie byłam entuzjastką rb i szczerze mówiąc trochę mi to było nie po drodze.
O wiele łatwiej było by mi zastosować rady mojej Mamy np pacnij ją w rączkę to nie będzie ruszać ect. niż proponować przytulenie wyjącemu na podłodze dziecku.
Nie raz przeklinałam i przeklinam w myślach na co to mi było. Ale wiem, że nie będę żałować.

Tak samo nieraz zmuszam się do codziennych spacerów. Nienawidzę łażenia de facto bez celu przy minusowej temperaturze, wiszącej mgle itp. Żadna przyjemność.
I nie będę przecież gorszą matką zostając w domu i w tym czasie czytając książeczki.
Ale mój wybór będzie gorszy dla dziecka, choć ono nie zdaje sobie z tego sprawy.

mamakasi: I uważam, że dla dobra dziecka mama mogła by się poświęcić i stosować daną metodę

Mamokasi, a czy uważasz, że mama choleryczka, która się poświęca i cedzi przez zęby "odłóż to prosze, bo tasak może zrobić krzywdę" czy stara sie coś przekazać wbrew sobie to jest dobra metoda? Albo analogicznie - mama stosująca RB mówiąca kategorycznym tonem "nie, bo taką podjęłam decyzję". Dla mnie to się mocno kłóci i dziecko to usłyszy/zobaczy.

Tak jak pisałam - dziecko wyczuje każdy fałsz w głosie i otrzymuje w tym momencie sprzeczne sygnały - mama, która zachowuje się inaczej niż wskazuje jej komunikacja niewerbalna, czy też język ciała. O tym też na tych warsztatach było...

mamakasi: Ale mój wybór będzie gorszy dla dziecka, choć ono nie zdaje sobie z tego sprawy.

Tutaj chyba czegoś nie zrozumiałam - czytanie książek z dzieckiem jest gorsze od wyjścia na dwór? Dla mnie obie opcje są jednakowo atrakcyjne, więc nie za bardzo chyba rozumiem.

Ewasmerf: ja kiedys mojej przyjaciolce zwrocilam uwage, bo wyslugiwala sie swoja 5letnia corka w pomocy nad swoim mlodszym synem - popilnuj go, podaj scierke (bo on rozlal), posprzataj to, zrob to, zrob tamto. I ja jej kiedys powiedzialam wprost: TY chcialas dziecko, nie ona. To ty sie nim zajmuj. ona ci moze pomoc, JESLI bedzie chciala!!

A to juz w ogóle kosmos, bo potem rodzeństwo może się niezbyt lubić... Przynajmniej to starsze może się do młodszego zniechęcić. Chociaż znam taką rodzinę, gdzie starsza jest dziewczynka i nie daje mamie trzymać wózka, przebrać braciszka, bo ONA musi :DDD Najchętniej to by do szkoły nie szła, tylko z braciszkiem siedziała ;) No, ale ona sama z siebie tak.

Treść doklejona: 16.01.15 20:46

Monia502: Tylko kto wie kiedy się o tym przekonamy????

Za 20-30 lat, chociaż ostatnio dochodze do wniosku, że nigdy. Bo nie wiadomo, czy to metoda zadziałała/zawiodła, czy przyczyniły się inne czynniki.

Monia502: Ale też - o czym nie mówiłyśmy - istotny jest wspólny front obojga rodziców ;)

Ooooj tak

Haha Ewasmerf parsknęłam śmiechem aż po przeczytaniu o wygięciu się w pałąk
ale jak dziś zbierałam moje dziecko leżące na chodniku prowadzącym do Lidla to mi tak do śmiechu nie było oczywiście pełna wiotkość od razu i kręgosłup w łuk, a ja mam już WIELKI brzuch, no średnio fajnie. Na szczęście chociaż nie płakała, tylko taką se miała fanaberię poleżeć na chodniku.

Ja Was trzymam za słowo, że przy drugim dziecku cierpliwości przybywa

a_net_a: oczywiście pełna wiotkość od razu i kręgosłup w łuk

hłehłe. jakie to zyciowe..

Kurczę, a mnie młoda jak na złość co chwilę woła
Ja bym chciała tylko powiedzieć, że to jak wychowuję moje dziecko jest po prostu wypadkową tego, czego mi brakowało w dzieciństwie i tego, jakie jesteśmy obie. Nie mogę narzekać, że w domu mnie bili i poniewierali, bo bym grubo skłamała. Było normalnie. Ale do dziś pamiętam, że ważniejsze dla mnie było to, czy się mamie spodoba to co robię, niż to, czego ja tak naprawdę chcę. I to, że miałam przekonanie, że nie mogę jej wszystkiego powiedzieć, bo może uzna to za błahe, a dla mnie to tragedia. W dużej mierze to właśnie tego chcę córce oszczędzić. Chcę ją traktować od początku jak człowieka, a nie jak dziecko. Jej sprawy i problemy traktuję poważnie, tak samo jak traktuję problemy męża. Staram się ją rozumieć ale i wymagam, żeby ona rozumiała mnie, moje potrzeby. To pierwszy krok o tego, żebyśmy później wspólnie mogły mieć dobre relacje. Poza tym, kieruję ją ku temu, aby ważniejsze było to, czy obrazek, który zrobiła jej się podobał, jej sprawiało przyjemność budowanie z klocków, zeby ona znajdowała w swoim życiu satysfakcję, a nie starała się zadowolić wszystkich wokół. Wiem, ile pracy mnie kosztowało wyzbycie się tego typu postawy. Po kolejne, rb wskazuje nam, żeby szukać przyczyny zachowań, tych złych również. Żeby rozgraniczyć to, co dziecko POTRZEBUJE od tego, co CHCE, bo to dwie różne sprawy. Więc odmawiając mu tego noża z szuflady (zachcianka jak dla mnie) nie zrobię dziecku krzywdy, ale już odmawiając mu bliskości i wsparcia tak. Podsumowując, daję małej tyle swobody, na ile potrafię się sama kontrolować z kontrolowaniem no i jeszcze jedno. Zależy wszystko od tego, na czym nam, jako rodzicom zależy. Jeśli na tym, żeby mieć teraz spokój i ciszę i grzeczne dziecko, to może się nam lub jemu odbić czkawką w przyszłości. Mojej mamie się odbija siostra, a mnie się odbija moja mama

Aaa, zapomniałabym. Rb wpłynęło mocno na moją życiową postawę nie tylko w stosunku o córki. Wszystkie moje relacje nabrały jakiegoś innego kształtu.

Hmm, ale charakter też tutaj ma duże znaczenie.

Bez dwóch zdań, ale tu z kolei wracamy do wyboru metody wychowawczej, która będzie współgrać z danym charakterem ;) ... Czyli do punktu "0" :P, bo to czy dobrze wybrałyśmy okaże się za 20 lat ;) :) :) :)

Ale tez metoda, metodą.... Kolejna ważna rzeczy byc takim rodzicem, żeby dziecko nie musiało nas łukiem omijać i fajniej sie czuć z kumplami na piwie niż z nami ;). Zobaczcie jak różny stosunek dzieciaki maja do rodziców. Jak jest rodzic wiecznie roszczeniowy, krytykujący, poniżający, czepiający się, to ciężko z takim zgredem wyrobić, nie? ;)

Czasami metoda, to nie wszystko, bo co z tego jak sobie przez pierwsze kilka lat zastosujemy dana metodę, a już dla nastolatka zabraknie nam tej cierpliwości, wyrozumiałości... Może system rypnąć (że tak niedelikatnie ujmę) ;)

Ja bym chciała tylko powiedzieć, że to jak wychowuję moje dziecko jest po prostu wypadkową tego, czego mi brakowało w dzieciństwie i tego, jakie jesteśmy ob

Z ust mi to wyjęłaś...
Cos w tym jest bo sposób w jaki wychowywała mnie i moją siostrę mama wpłyną na nas tak, że mimo iż nigdy się w tej sprawie nie konsultowałyśmy to na temat wychowania dziecka mamy podobne zdanie (wyszło to dopiero jak ona drugi raz mama została...). Unikamy tego co przeszkadzało nam w naszej mamie...

Że mówi się, że popelnimy te same błędy co nasi rodzice

Troszkę w tym prawdy jest, bo nasi rodzice zwykle kopiowali metody wychowawcze swoich rodziców. Moja mama stosowała metodę: laczka, paska, kabla... bo taki miała przykład. popełniała te same błędy? Popełniała :P

I teraz jestem sobie ja. Ofiara bicia i co? Jak mój syn ostro podkręca mi śrubkę, to pierwsze co sobie myślę - "Jezu! Ale mnie swędzi ręka" :P :P :P

Ale tego nie robisz pewnie. Kiedys się powtarzało błędy, bo tak jak pisałaś to przechodziło z babci na matkę, potem na córkę, ale nasze pokolenie ma dostęp do wielu informacji, te osoby, co na forach dzieciowych siedząc, czytają ksiązki o wychowaniu i mają na ten temat jakieś pojęcie i przeżycia z dzieciństwa, których chciały uniknąć to mówią "ja tych błędów nie popełnię". I nie popełni, ale zrobi inne, swoje. Moja mama mi kiedyś coś fajnego powiedziała (ale nie a propos wychowywania) - ucz się na moich błędach, bo swoje i tak zdążysz popełnić

vitani_82: w rękaw nie trafi w ciągu jednej nanosekundy i zaraz zaczyna wycie i rezygnacja z podejmowania działań

Ja Ci nie poradze, bo my nie na tym etapie jeszcze i nie miałam tej przyjemności, ale widze, że to tuż przed nami, bo zaczyna się etap ogromnej samodzielności. Ja nie mogę dotknąć, pomóc, a on jeszcze nie wszystko umie sam samiuteńki. Vitani, to musi być dla tych naszych ludków mega frustrujące, mi się przypomina etap z Krasnalem jak nie potrafił jeszcze mówić, ale tak potwornie starał mi się przekazać stękaniem, że kończyło się płaczem. szczerze to po prostu nie wiem co Ci napisać, poczekam co dziewczyny powiedzą ;)

Ale tego nie robisz pewnie.

Nie robię, ale zobacz co mam w głowie zakodowane... smutne, nie?
W ogóle moja mama mi wmawia, że wychowuję Dawidka bezstresowo, booooooo nie stosuję bicia!!!! To jest własnie teoria mojej mamy na temat bezstresowego wychowywania dzieci ;)