Madzik, a może własnie trzeba by jakieś "zakazy" wprowadzić. Mój był (i z reszta nadal jest) taki okaz, że gdyby nie moje uporczywe "nie wolno", to by mi chałupę zrujnował :P. Kupiłam zabezpieczenia, ale rozszyfrował je szybciej niż moja matka :P. Trudno było, bo "nie wolno", "zostaw" dla autysty to jak zwyzywać kibola pod blokiem. Ale z czasem weszło dziecku w krew, że szafek otwierać nie wolno, że naczynia się tłuka, że kawa gorąca, etc... Był czas, że na szczytach moich szaf stało wszystko co cenniejsze lub niebezpieczne. Nadal zdarza mi się coś "upchnąć", bo choć niedługo 6 lat, to wiem, że ciekawość zwycięży ;).

Nie no, jak nie wolno to nie wolno, tylko, ze im bardziej nie wolno tym bardziej dzieciaka tam ciagnie. U mnie dziala po prostu zablokowanie dojscia i schowanie. O piekarnik goracy juz 2 razy sie "zlapal" i mimo to nadal jak sie swiatelko swieci to ciekawosc zwycieza, mimo mojego stanowczego "nie wolno".
I nie kazde dziecko tak latwo sie dostosuje.. Pamietam do dzisiaj jak mojemu 3-letniemiu siostrzencowi powiedzialam, ze laptopy sa dla dziewczynek i nie moze dotykac... no i nie dotykal kolejnych pare lat, az ktos go uswiadomil, ze to nie prawda Z moim Maksem by nie przeszlo...

IwonkaLA: oza tym, jeśli dziś kiedy dziecko ma 1-2-3 lata nie zaczniemy jakoś reagować na jego czasem niebezpieczną ciekawość, to co będzie kiedy "nagle" znajdzie sie w miejscu np w przedszkolu, gdzie tych zakazów ma multum?

- wiesz.. ale 3-4 latek ma troche wiecej rozumu niz roczniak i jednak mozna z nim dojsc do porozumienia, gdyz moj ciekawski Maks, ktory WSZYSTKO musial dotknac i sprawdzic wyrosl z tego.. owszem, dalej jest ciekawski, ale moge mu na spokojnie wjasnic ze cos jest niebezpiecznie i moze zrobic krzywde i mlody kuma baze ;)

U mnie nie dziala ha ha

Bo inaczej reaguje maluch na słowa opiekunki niż rodzica 😀😜
Moje też by na takie coś nie poszly

Hm moja mała tez długo zanim zaczęła ale jak już zaczęła to jej się teraz dziobek nie zamyka. Daj mu jeszcze chwilę ale to rylko moje zdanie i nie wiem co miałaś z starszym dzieckiem

Madzik, ja Ci poradzę tak jak zawsze. Zamiast zyc w zawieszeniu, w błogiej nieświadomości... Jeżeli się martwisz leć na diagnozę/ konsultację. Nie masz nic do stracenia. Najwyżej usłyszysz "panikuje Pani"... Ale jeśli jednak coś jest, to chwalić Boga, że szybko reagujesz.

Ale gdzie na te konsultacje, bo przeciez nie do pediatry... Neurolog?
No wlasnie afazji nie obstawiam bo cos tam gada ale ta cala reszta mnie martwi :( No imie i wolanie reaguje, kojarzy fakty - pokazuje miskie i wolam "chodz na jedzenie" to idzie..

Ja bym poszla do psychiatry dzieciecegi

No, może kogos zna.
Na szczęście Błażej jest w takim wieku, że wszystko może jeszcze ruszyć, ale tego nie wiemy. Przezorny zawsze ubezpieczony.

Wojtek mając rok z okładem też nie gadał, o czym z resztą też tu pisałam. "Mama" świadomie też mu nie wychodziło, podobnie jak Fryderyk mamował w różnych sytuacjach. I też się martwiła,. Tyle że u mnie kontrastem była rozgadana i elokwentna Krysia. Konsultowałam się z logopedą przy okazji wizyty z Krysią, a ta mnie trochę nastraszyła. Niemniej Wojtek ruszył po skończeniu 2 lat.
Za to teraz mamy problem z mega niewyraźną mową- odkąd poszerzył zasób słownictwa, zjechał z jakości. A przy okazji w badaniu tympanometrycznym wyszedł mu niedosłuch na lewym uchu. Może był spowodowany infekcja, może szczepieniem na świnkę (badanie miał tydzień po), a może migdałem. Mam się zgłosić na kolejne badanie w niedługim czasie i sprawdzimy, czy się wynik powtórzy. Miałam iśc teraz, ale się zasmarkał, ma zapalenie spojówek, więc wynik byłny o kant tyłka. Pójde po długim weekendzie.

Dziewczyny, tylko sprawa wygląda tak, że jeżeli któraś z nas ma dziecko z zaburzeniami, to my nie możemy sobie "jeszcze poczekać". U nas ryzyko jest większe. Musimy reagować szybko. Ja w sumie z moim synem na pierwszą diagnozę szłam gdy miał 1,7 roczku. Z drugim dzieckiem o ile zauważałabym jakieś nieprawidłowości na pewno poszłabym szybciej. U swojego syna jakieś pierwsze dziwne zachowania zauważałam w wieku 3-4 mcy (kiedy to nie reagował na mnie kiedy wchodziłam, czy wychodziłam), fascynacja światłem (szczególnie migającym), etc.). Jak miał 9 miesięcy to już więcej tego niepokoju było, a im dalej w las tym wiadomo... Ale w koło wszyscy uspokajali, krzyczeli, krytykowali, że wmawiam coś... No i okay. Przekonali mnie :P. Wszak to chłopiec, chłopcy wolniej... Dzieci w różnym tempie...

Ale, gdybym miała drugie dziecko i miałoby podobne objawy, chociażby jak Błażej Madzik, to dla własnego świętego spokoju poszłabym... teraz są takie możliwości terapeutyczne dla takich maluszków, że warto w razie "W" dać szansę.

A dodam jeszcze, że mój syn nie był taki 100% autystą, bo on w wieku 9 miesięcy tez uwielbiał zabawę w "ku-ku", był śmieszkiem, zawsze lubił ludzi... dotyk...

Teraz jest tak duzo tych przypadków zaburzeń u dzieci, że nie zaszkodzi. Przecież konsultacja to tylko konsultacja. Nic złego się podczas niej nie dzieje, a lepiej wiedzieć na czym się stoi, bo to i człowiek spokojniejszy. Ale... Też trzeba nie dać się uśpić. Nasza pierwsza diagnoza - dziecko zdrowe, ewentualnie zaburzenia SI. Nie mniej przyznam, że poszłam do niesprawdzonego ośrodka. Warto nim się gdzieś udasz poczytać, skonsultować, dowiedzieć się czegoś na temat danego ośrodka, żeby nie iść na daremno.

Poza tym Marysia mnie się wydaje, że ta umiejętność świadomego przytulania, obejmowania mamy/taty za szyję etc to się dopiero wykształca teraz u Frycka właśnie.
Dlatego jeszcze on nie musi tego robić, umieć.
Moje dzieci na pewno mając 13 mscy się przytulać nie chciały też

Natomiast odnośnie mojego Huga.
Pożaliłam się tu ostatnio, bo mnie wiele rzeczy martwiło i niepokoiło.
Jak za dotknięciem czarodziejskiej forumowej różdżki wszystkie te niepokojące mnie zachowania zniknęły, ostro ruszył chłopak z mową a liczenie zmniejszyło się o dobre 10 razy. Już normalnie wychodzi po schodach nawet, jak ich nie policzy

TEORKA: Poza tym Marysia mnie się wydaje, że ta umiejętność świadomego przytulania, obejmowania mamy/taty za szyję etc to się dopiero wykształca teraz u Frycka właśnie.

Hm... Ale Henryk się w tym wieku przytulał - i nie mówię tu o obejmowaniu za szyję, choć mam fotki, że tak go trzymam na rękach. I generalnie mam wiele takich zdjęć z nim na rękach (w wieku przed i po ukończeniu roczku) i pamiętam doskonale, że trzymany w ten sposób był "grzeczny". A ten mały harpagan nie wytrzyma - zaraz się wije, pręży, obraca, wychyla i trzeba go puścić wolno.

Oczywiście uważam, ze jeśli jest coś niepokojącego to sprawdzić należy. Dlatego mimo uspokajania całego środowiska konsultowaliśmy się z logopedą i robiliśmy to badanie słuchu. I teraz też myślę, że niezależnie od wyniku drugiego badania zgłoszę się z Wojtkiem do poradni. Muszę i tak odwiedzić naszą panią psycholog, to przy okazji logopedę umówię.
Marion, to co opisujesz może być jakimś zaburzeniem SI. Być może z tego wyrośnie, a może się pogłębi. Jeśli masz możliwość poptyać o terapię to poszukaj ośrodka diagnostycznego. U nas terapeuci SI działają przy fundacjach, przy przedszkolu integracyjnych w w szkole specjalnej. tylko ja o tym nie miałam pojęcia.
nie ma co popadać w paranoję, myślę że w zdecydowanej większości przypadków wszystko okaże się normalnym cyklem rozwojowym, niemniej trzeba mieć rękę na pulsie...
U mnie Wojtek ma teraz fiksacje na punkcie wszelakich służb ratunkowych, dziki pisk radości wywołują u niego karetki, radiowozy oraz wielką miłością darzone wozy strażackie. Od kilku tygodni główną zabawą jest "pożar", "pali się" i "dzwonię po patrol policyjny" :)
Na szczęście laki też przewija i karmi, bawi się z Krysa w dom i w króla, bo inaczej też bym już szukała fiksacji...

No, widełki rozwojowe oczywiście... U zdrowego dziecka tez są obsunięcia, z rożnych przyczyn.

Ale z ciekawostek to mój autysta tez osiąga pewne etapy, które ma spowolnione, opóźnione, zaburzone, ale z takim opóźnieniem, że hej. Ale osiaga. Teraz Jestem ciekawa ile z tych obecnie zahamowanych szczebelków jeszcze nadrobi. Obecnie przechodzi etap, który ja przechodziłam gdy miałam 4 lata. Nożyczki... Co wejdę do pokoju to tam pocięte kartki :P Teraz oczekuje, kiedy se grzywkę obetnie :P. heheheh


Karolciat, tu nie chodzi o paranoję. chodzi o to, że teraz wg badań aż co 80 dziecko rodzi się z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. po to sa teraz możliwości by szybko diagnozować/ konsultować, aby tym dzieciakom w życiu wiodło się jak najlepiej. Skoro można, to dlaczego nie rozwiewać wątpliwości u specjalistów. To nie ma nic w spólnego z paranoją.

W przedszkolu w którym pracuję w kazdej grupie mamy 1-3 dzieci u których obecnie diagnozowane są zaburzenia ze spektrum. I to nie jest tak, że cos wmawiamy, że przedtem po było tak samo, tylko mniej sie wiedziało... Autentycznie my to odczuwamy własnie po zaburzeniach. To nie jest tak, że dawniej po prostu "przegapiłyśmy" bądź teraz "wyolbrzymiamy", czy szukamy dziury w całym. Pracując 15 lat w zawodzie naprawdę widać róznice/ problem ;(.

Dlatego ja wolę jak rodzic idzie na wyrost do ośrodka, niż jak rodzic czeka na nie wiadomo co... Tutaj czas ma znaczenie. Olbrzymie.

E nie, cały alfabet [oczywiście w języku angielskim] to on razem z tymi cyframi przerobił, więc luz
Pisałam chyba wtedy i tym

Else, z tą paranoją to ja trochę sama do siebie pisałam. Bo ja często popadam. Mam spore skłonności do wyolbrzymiania i czarniwidztwa. Więc tak jakbym siebie uspokajała. Generalnie jestem za poszukiwaniem przyczyn różnych zjawisk. Ale z drugiej strony sobie sama wmawiam, że pewnie przesadzam, że jest inaczej. Nawet teraz - rano nie rozumiałam Wojtka i gotowa bylam z marszu isc do logopedy. Teraz wieczorem stwierdziłam, że w sumie to jest całkiem nieźle. A rano znów się będę zastanawiac...

Karolciat, ja myślę że chyba taka natura rodzica, że popada w paranoje (mniejsze, większe, częściej, rzadziej :P) . Ja w pierwszą paranoję wpadłam już tuz po porodzie kiedy koleżanka z łózka obok naopowiadała mi o śmierciach łóżeczkowych. Zamiast spać to co 15 minut sprawdzałam czy dziecko oddycha. Cały czas "widziałam', że mu usta sinieją :P. Na samo wspomnienie pukam się w czoło hehehe. No, ale tak mam. Oczywiście też się hamuję, bo to zgłupieć można. Często chowam swój strach, żeby dziecko miało normalne dzieciństwo, a nie z matką wariatką.

Czesc, sory ze sie wcinam dziewczyny. Doradzcie mi prosze czego potrzebuje aby lagodnie przejsc ospe taku pech ze ja nie mialam w dziecinstwie, no i mnie dopadlo. Mecze sie strasznie. Mieszkam w Irl i tu wirus to wirus nie ma czym sobie ulzyc. A jest jakis pudrokrem ale podobno od tego sie odchodzi. Ja to jakos przezyje ale za 2-3tyg zachoruja moi chlopcy... wszyscy mamy egzeme, Oliwerek i bez ospy co noc sie drapie. Nie wiem jak to bedzie z nimi przezyc. Moge sobie wyslac z Pl paczke. Doradzcie jakie specyfiki mi sie przydadza. Mam w domu neosine, myslicie ze troche pomoze, zaznaczam ze mamy problemy skorne.

Nam przy ospie lekarka odradzila pudodrem i zalecila smarowanie fioletem.
No i jakiś fenistil można p.świądowo.

Oooo, Teo słusznie prawi. O gencjanie zapomniałam, a moje oba były niczym fioletowo nakrapiane muchomorki

Dziewczyny, może Wy mi doradzicie.

Ula we wrześniu idzie do przedszkola. W ubiegłym roku nie udało jej się odpieluchować- nocnik i ubikacja parzyły... Zabrałam się za to w tym roku. W kwietniu zdjęłam jej pieluchę i... no właśnie... Posadzona na nocnik/ubikację zrobi co trzeba. Niestety przez te dwa miesiące nie nauczyła się wołać. Po domu chodzi bez pieluchy, na plac zabaw bez pieluchy, jeśli idziemy do kogoś zakładam jej wielorazową. W domu jeśli się posika, zdejmuje z siebie mokre rzeczy i bawi się dalej. Z kupą różnie, albo powie, że zrobiła, albo twierdzi, że nie, choć nosa nie da się oszukać.
Nie mam pomysłu co dalej z tym fantem zrobić.... Nie chcę jej znów zakładać pieluchy, bo to chyba mija się z celem. Nie mam jak jej wzmacniać za samodzielne załatwienie się na nocnik, bo ona sama z siebie nie siada. Za każdym razem po tym jak się zasika itd. przypominamy jej o nocniku/ubikacji. Ona sama z siebie też mówi, że to tam należy się załatwiać... No tylko co z tego...?
Któraś miała podobny problem? Czas nas goni. Mamy tylko albo aż trzy miesiące na naukę samodzielności, ale nie wiem jak do tego podejść.

lecia_28: rozwazam podanie hevuranu. Ktoras z Was podawala?

My podawaliśmy Wojtkowi przy ospie. Przeszedł ją bardzo lekko.

_Fragile_: Jahe, Olafek poszedł o przedszkola polowicznie odpieluchowany - po kilku tygodniach załapał i ciągnął ciocie za ręce o wc, bo nie mówił...

Frag, tak liczyłam na Ciebie
Rozwiniesz może? Bo nie wiem co znaczy połowicznie odpieluchowany? Poszedł do państwowego przedszkola? Ile miał lat wtedy? No i jak sobie poradziliście?