Ej no, bez przesady :)

Mojej niespełna 4 latce też śmierdzą stopy. Proszę Boga by nie miała takiej przypadłości w przyszłości.

Else najlepiej kolo 13 zadzwonic.
Jak sie nie dodzwonisz do mozesz mi przesalc dane to zarejestruje Cie 2 wrzesnia,bo mamy wizyte u alergologa

else, ja tez mam zawsze problemy z kontaktem z juraszem..

Dziewczyny, czy któraś z Was mieszka w okolicach Wrocławia i może polecić sensowną lekarkę w Medicover?
Planuję przeprowadzkę i powoli zbieram niezbędne informacje :)

Acia, na pierwszy rzut oka ok. ważne żeby miały sztywny zapiętek,i były giętkie na całej długości podeszwy w każdym kierunku. oraz aby przylegały do stopy, a w tego typu butach często bywa luz na wysokości śródstopia. wtedy odpadają.

Justyna+: No i muszę Wam powiedzieć, że lepiej, gdy choruje starsze dziecko. Powie Ci przynajmniej, że nic jej nie boli, a tak to zastanawiałabym się, czy to może gardło lub brzuch.

- dlatego blogoslawilam kazdy miesiac, kiedy Maks nie chorowal, nie zeby teraz mi zdaniami walil, ale potrafil pokazac ze brzuch go boli np, pierwsza choroba jak mial prawie 3 lata.

dżasti: A ojciec zamiast lek przeciwbólowy to mu brokuły.

- moj tez by rak zrobil ;p

Treść doklejona: 06.09.16 08:46
Wogole to moj syn ma regres jakis.. Znow spi ze swoja przytulanka a juz lezala w kacie jakis czas. No i drugi raz posikal sie w nocy, a zawsze wolal (plakal). Nic nowego sie u nas nie wydarzylo, przedszkole lubi, brata kocha... Nie liczac, ze mi siura w gacie w przedszkolu.

Monia - ale chodzi o to, ze juz lezala w kacie itp a nagle budzi sie po nocy i szuka i my jej szukamy, bo ja tam nie bronie z nia spac. Juz spal z innymi maskotkami a tu znow powrot do tej jedynej.
Zrobie mu badanie.
Pytanie z innej beczki..
Mojej kolezanki cora, lat 5, nie lubi przedszkola, strasznie placze od 2 lat jak ma tam isc, z gory zaklada, ze dzieci jej nie lubia, najlepiej by w domu zostala z mama, niechce zostawac z zadnym innym doroslym (czyt babcia, ciocia), ogolnie stroni od dzieci... troche dla mnie dziwne. Kolezanka tez sie martwi tym zachowaniem. Starszy syn normalnie sie zaadaptowal (teraz 2 klasa).

Madzik, dla mnie sikanie i maskotka świadczą o tym, że jednak z jakimiś mocniejszymi emocjami sie boryka. I to, ze lubi przedszkole nie świadczy o tym, że nie przeżywa emocjonalnie.
Podam przykład: Moja panna w swoim życiu zsiurała sie w łóżko ze 3 razy. I to na samym początku odstawienia pieluch, czyli kiedy miała 18 miesięcy. Uwielbia przedszkole, za nic by z niego nie zrezygnowała. Ostatnio chorowała na ospę i miała 3 tygodnie przerwy. Kiedy wróciła cała szczęśliwa do przedszkola, od razu zaczęła mi sikać w majtki w nocy. Było to tylko 2 razy ale jednak pomimo całej radochy powrotu do dzieci, jakieś tam emocje nią targały.

madziik1983: No tak ale ten pierwszy raz byl zanim poszedl, tydzien temu... zrobie badania.

nie widzę związku, naprawdę. Może coś się zadziało akurat w tym tygodniu.

madziik1983: troche dla mnie dziwne. Kolezanka tez sie martwi tym zachowaniem

to jest normalne zachowanie u niektórych dzieci..
u mojej szwagierki 2 synów tak miało, jedynie najstarszy chodził chętnie, ale on od małego nie był taki maminy, chętnie zostawał z innymi
starsi pomału wyrastają, średni ma 12 lat a jest dalej przylepa straszna..no taki jest i już

madziik1983: przedszkole lubi, brata kocha

wiesz jest jeszcze mały, może być zupełnie inaczej znaczy się że przeżywa to że ty zostajesz z młodszym w domu, on musi isc do predszkola
nie koniecznie może to okazuje bo nie umie jeszcze...a właśnie popuszczanie i spanie na nowo z ulubiona maskotką może o tym świadczyć
moja ma prawie 6lat i czasami są takie dni że też się cofa, też kilka razy popuściła w nocy odkad siostra się urodzila, to samo z miskami tez ma takie fazy

karolciat: Czy wasze 5-latki też mają taki "problem" z mówieniem "dzień dobry"?Moja Krysia sama właściwie nigdy nie chce, panie w przedszkolu napominają, my też, ale to zwykle odnosi skutek odwrotny- strzeli focha i pozamiatane.Wygląda, jakby była źle wychowana. Staramy się uczyć "dobrych", sami zwykle sie przepraszamy, dziękujemy, prosimy, witamy i żegnamy.Wydaje się, że powinna się uczyć przez naśladownictwo.A w tej chwili jest trudno. O ile Wojtka przeprosi jak go niechcący uderzy, tak nas np. nie przeprosi, jak coś zbroi.Ale to z witaniem jest największy problem i to niezależnie od tego czy to przedszkole czy spotyka sąsiadkę.--

To dość istotne, żeby tego nie olać. Jej fochy świadczą o tym, że nie chce się podporządkować, bo walczy o swoją samodzielność i sama chce dyktować jak się ma zachować. Myślę, że naciskanie na nią stworzy jeszcze większy opór. Postaraj się, kiedy już jej foch przejdzie, spokojnie z nią o tym pogadać. Powiedz, że takie są zwyczaje, że wszyscy się powinni dostosować, bo wtedy jest przyjemnie i lepiej się żyje wśród zadowolonych ludzi i tak dalej - a kiedy znowu nie przywita się, zwróć jej uwagę, ale delikatnie. A potem znowu pogadanka - w końcu znudzi się jej ten bunt i zaskoczy.

Na mnie też bym to nie zadziałało. Można mówić, owszem, ale nie zadziałało by. Przejdzie jej.

Fran po prostu wyjęłaś mi to z ust i myśli :-).
Dokładnie pamiętam to z mojego dzieciństwa, bardzo się wstydziłam i czasami jak spotykałam z rodzicami kogoś nowego to normalnie mowę mi odbierało. Moja mama mnie ochrzaniała i brała właśnie za brak kultury.

Frances: Bylam bardzo niesmialym dzieckiem i takie upominanie mnie przy ludziach dzialalo by raczej odwrotnie.

Oj, ja mam takie same wspomnienia. Takie zawstydzanie dziecka przez upominanie przy ludziach tylko powoduje jeszcze większe problemy z przełamaniem się i odezwaniem. Rozmowa na temat bez świadków - ok, jak najbardziej, ale na pewno nie coś takiego.

Oj ja bardzo nie lubiłam mówić "dzień dobry" i to nawet jak już do szkoły zaczęłam chodzić. I oczywiście przy mamie zawsze mówiłam, ale jak już szłam sama i widziałam, że z naprzeciwka idzie np. moja sąsiadka, to udawałam, że parzę na chodnik, pod swoje nogi i że jej nie widzę. To wtedy zawsze, ale to zawsze taka osoba zwracała się do mnie "dzień dobry Justynko" i mnie upominała, że trzeba się witać. Nie muszę mówić, że ze wstydy to zawsze mało co się pod ziemię nie zapadałam. I uważam, że to było dobre dla mnie. Teraz 3/4 dzieci nie mówi mi dzień dobry a ja też odwagi nie mam upomnieć. Bo i prawda taka, że bym musiała co chwilę się dopominać, więc już olewam. Ale swojemu dziecku zawsze przypominam, że trzeba się ładnie przywitać. Zanim wejdziemy np. na pocztę, to mówię mu - pamiętaj, żeby się ładnie przywiać jak wejdziemy. I wtedy Maksio wchodzi z głośnym "dzień dobry" czym zaskarbia sobie sympatię wszystkich wokoło. I potem sypią się komentarze, że teraz to ludzie ni uczą dzieci podstawowych zwrotów grzecznościowych.
Ja wiem, że dzieci się nie powinno jakoś mocno upominać, a tym bardziej karcić za to, że się nie wita. Ale faktem jest, że kiedyś prawie wszystkie dzieci dzień dobry mówiły, a teraz prawie wszystkie nie mówią.

Szczypta, co więcej idę z Maksiem a na przeciwko idzie sąsiadka ze swoim synem. (znamy się spotykamy, dzieci się razem bawią) Oczywiście (po przypomnieniu wcześniejszym tak, żeby tylko Maksio to przypomnienie słyszał) Maksio mówi dzień dobry. Na co sąsiadka - Oj Maksio jaki ty grzeczny, a jak w przedszkolu itp. itd. A jej dzieciak stoi i ani be ani me. I na do widzenia Maksiu ładnie się żegna, uśmiech ze strony sąsiadki szeroki (bo pewnie miło jej się zrobiło - mi też by miło było gdy jej synek się do mnie odezwał) i do widzenia Maksiu, do zobaczenia papa. A jej dziecko cień. Nie ma po prostu. Nie istnieje. No to chyba można choć podpowiedzieć, zachęcić, cokolwiek. A tutaj jakby dwa światy. Jeden to ten, że fajnie jak mi ktoś mówi dzień dobry a drugi to nauka własnego dziecka.

szczypta_chilli: ale wkurza mnie niemiłosiernie gdy jakieś dziecko znające mnie i bywające u nas w domu podczas spotkania na ulicy czy w sklepie patrzy na mnie jak wół na malowane wrota i ani me ani be

oj, mnie też trafia. szczególnie kiedy wchodzą do nas do domu...
u nas jeszcze w zeszłym roku to była ewidentnie kwestia wstydliwości, obecnie czasem tylko przypominam przed wejściem/wyjściem. no ale u nas są rozmowy na ten temat [np tłumaczenie, że ta i ta osoba to nasz sąsiad i się witamy] oraz przykład idący od nas bezpośrednio.
z drugiej strony nie dziwię się, że niektóre dzieci się nie odzywają skoro ich rodzice tez nie potrafią. ale jak mi sąsiadka mijając się ze mną udaje, że mnie nie widzi to się wysilać nie będę, a i facetom pierwsza kłaniać się nie będę. raz czy dwa na początku mówiłam jako, że na nowo sprowadziłam się na stare śmieci i zwyczajnie większość nas nie znała.
jest też rodzinka, których ja ignoruję ale to dlatego, że wiem, że mnie nie szanują. na szczęście są jedni.
najbardziej cieszy mnie obecność starszych osób, przy których jeszcze ja się wychowywałam bo mieszkają w naszym bloku odkąd powstał czyli 40 lat. cudowni ludzie, którzy bardzo ciepło nas ponownie powitali a czego świadkiem była Bianka i nie wyobrażam sobie aby im się nie kłaniała.

szczypta_chilli: Jak to Cie nie szanują?

aj, długa historia. bardzo długa. ale oni chyba nikogo nie szanują w tym ludzi starszych od siebie [pisanie skarg do spółdzielni bo mokry ręcznik po kąpieli wieszany na balkonie nad nimi...], przy których oni się chowali... i żeby było śmieszniej oboje pedagodzy...

szczypta_chilli: raczej nie taka długa, bo z tego co pamiętam niedawno się przeprowadziłaś :)

długa, długa bo ja się przeprowadziłam do mieszkania, w którym się wychowałam, i w którym spłodzilismy obie córki

U mojej mamy w bloku, gdzie się wychowałam, mieszkają raczej Ci sami ludzie. I kiedś, jako dzieciak wszystkim mówiłam pierwsza dzień dobry. I jak mi miło, ale i zarazem głupio się zrobiło, kiedy dorosłam i jak sąsiedzi mężczyźni zaczęli pierwsi mi dzień dobry mówić. Ja mam czasem zapędy, żeby im pierwsza powiedzieć, ale sztucznie się wtedy powstrzymuje.

nie wiem, ja mam wrażenie,ze to wyszukiwanie sobie problemów- poważnie.
Ja do sąsiadów uśmiecham się z daleka, do tych bliższych macham czy coś. Nie mam problemu zeby starszemu mężczyźnie w wieku moich rodziców powiedzieć dzien dobry. Z młodszymi mówimy sobie "cześć", chociaz nie ze wszystkimi jestem 'zakolegowana" ofc.
No nie wiem- u nas jakos to naturalnie wychodzi

szczypta_chilli: czyli znacie sie z dzieciństwa?

tak, dokładnie.
moi dziadkowie, jak większość starszych sąsiadów przyjechali do naszego miasta i tego bloku, w teczkach. i mieszkają od początku czyli od 40 lat [teraz w czerwcu minęło]. pokoleniowo szło to tak: babcia- mama moja-ja. u tych sąsiadów podobnie z tym, że ich córka, której zostawili mieszkanie jest młodsza od mojej matki, jej córka [ a syn to już w ogóle] młodsi ode mnie. przesuniecie o jakieś 10 lat myślę.
ja im jako dziecko się kłaniałam, w pewnym momencie przestali odpowiadać to i przestałam otwierać buzię.
dodatkowo nie przypadłyśmy sobie do gustu z ich córką. chowaną bezstresowo pannicą co to wyżej niż... nawet dziewcze miało twarde lądowanie, które jej zaserwowałam wzywając policję bo sobie urządziła balangę pod nieobecność rodziców i peciarnię pod balkonem. byłam wtedy w ciąży z Bianką.
ale witki mi opadły jak się dowiedziałam o tych donosach do spółdzielni z powodu ręcznika na balkonie... bo niezbieranie kup po psie to już standard...

szczypta_chilli: No nie wiem- u nas jakos to naturalnie wychodzi

ależ u nas z większością także.
mało tego, jest tak fajnie, że sąsiadów dziewczyny- bliźniaczki zostają u nas, a Bianka u nich. w większości mamy super sąsiadów. a ci ze starej ekipy są najlepsi