witajcie, chciałam się Was poradzić jaka jest teraz zalecana dawka witaminy D3 dla dzieci? bo wydaje mi sie że jest teraz zwiększona ? i jeszcze mam jedno pytanie, chcę podawać synowi na wzmocnienie odporności dicoflor w kroplach. Może któraś z Was podaje dicoflor i w jakiej ilości kropli ?

IwonkaLA: dodula, a w jakim wieku jest dziecko?

za miesiąc będzie już 4 latek, ja podawałam w kroplach bo tak mi najwygodniej do soczku domowego. Dzięki za podpowiedź

IwonkaLA: Podajesz Dicoflor? Elektrolity wypije?

- tak, mam dicoflor, pije elektrolity 200 ml i herbate slodka nawet wiecej jak szklanke, nie wymiotuje duzo, ale narywa go i odkrztusza sline.. Dzisiaj jakby wyglada troche lepiej. No wlasnie niechce nic zjesc :(

Dzisiaj byl 2 razy sikac, w nocy tez zawolal ze chce siku wiec z tym oki. Patrze wlasnie czy pije i ile sika. Wmuszam w niego by pil orsalit po pare lyzek chociaz... ech... martwie sie strasznie a od 13 jestem praktycznie sama w domu (nie liczac taty, no ale on nie za wiele pomoze)

dawka Wit D3 zależy od jej poziomu we krwi. U nas jest niedobór więc Mała ma zalecone 1000j.
Taśmowo jest podawane 400j.

Mamy dzieci w wieku 4-5 lat. Czy byl u Waszych dzieci etap "zlosliwosc do potegi"? Starszak zawsze byl "trudniejszy", ale od kilku dni mamy go serdecznie dosc. Wczoraj nie wytrzymalam.i az wyszlam.z domu trzaskajac drzwi. Ale wojna jest i wszystko doslownie. Wszystko jest na nie i na zlosc centralnie. Sytuacja sprzed chwili. Chcial,.zebym.mu posmarowala kanapke maslem. Mowi mu "to podaj kanapeczke", a on wrzeszczy, ze.nie, ze.mam sama przyjsc (stalam w kuchni). No to ja mu, ze jestem glodna i robie sobie sniadanko i zeby mi przyniosl tutaj. A on mi piznal przed dlugosc od jadalni do kuchni ta kanapka, ze az zatrzymala sie przyklejona do szafki. Zostawilam.ta kanapke i poszlam jesc, a ten drze sie dalej, wiec mu tlumacze, ze tak sie nie wolno zachowywac, zeby podal mi do reki a szafke wytarl. A ten leci trzaska drzwiami. Blokuje mnie w drodze...przeciez nie bede sie z dzieckiem szarpac. A z drugiej strony ta jego zlosliwosc utrudnia juz mi funkcjonowanie, bo ani wyjsc, a ni cos zrobic. Egzorcyste wzywac?

No ja serio nie wiem.jak z nim teraz juz rozmawiac. Rozkladam rece totalnie. Pije ziolka dla nerwusow i walerianke,.ale.jak tak dalej pojdzie to osiwieje. Najlepsze kest to, ze on ma teraz jakas "dziecieca dwubiegunowke" wlasnie przyszedl.do mnie, bo widzial, ze juz jestem u kresu (a przeciez godzine temu z lozka wstalismy!) I przytula mnie. Twierdzi, ze "lubi mame najbardziej" no slodziak. Od kilku dni tez spi znowu ze mna. Ze dwa lata juz nie spal, a teraz tylko z mama. No a o co nie poprosze slysze "nie"i takie celowe robienie na zlosc.

Fran, z uporem maniaka będę to wklejać "Dziecko w tym wieku staje się nie do opanowania. Bije, kopie, biega, ucieka, niszczy przedmioty. Jest niezwykle pewny siebie. Raz się złości, by po chwili głupkowato się śmiać. Uwielbia używać brzydkich wyrazów. Bujna fantazja sprawia, że 4-latki mają niezwykłą tendencję do mieszania prawdy z fikcją. Wcielają się w różne postaci (np. w kota). Rodzica może opanowywać uczucie beznadziejności, podczas gdy teraz, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, dziecko potrzebuje ich stanowczości."

Dziecięca dwubiegunówka - to jest dokładnie to samo określenie, którego używałam pół roku temu! Koszmarnie było, minęło, teraz jest w miarę spokojnie, ale czasem zdarza się dzień z "przytupem" (to zwalam na normalny zły humor, jaki i mnie się zdarza). Podejrzewam, że za pół roku będzie kolejna huśtawka emocjonalna...

A żeby było dziwniej to tylko ze starszym mamy ten problem, on jest mega wrażliwym dzieciakiem, emocje na wierzchu (wczoraj pisałam o tym na drugim wątku), jak się cieszy to aż skacze, jak złości to cały się trzęsie. Z małym nie ma takich jazd, to znaczy widzę zmiany w zachowaniu, ale są o wiele lżejsze i podobne ma usposobienie - bardzo łagodne. Różnice - jak czegoś zabraniamy jednemu lub drugiemu (z uzasadnieniem dlaczego) to Krasnal zaczyna krzyczeć, łzy mu lecą jak grochy, robi się czerwony, tupie. A Gugi mówi "dziękuję, ale kce, kce baldzo", ewentualnie kapnie kilka łez i się przytuli. Krasnal się przytuli dopiero po pierwszym wybuchu histerii i jego opanowaniu - nie ma mowy wcześniej. Czasem myślę, że to nawet nie tyle etapy może są co po prostu taki charakter - Krasnal ma zdecydowanie po mnie, ja jestem choleryk jak diabli...

Dobrze wiedziec, ze nie tylko u nas ale jak sobie z tym radzic? Ja musze przyznac, ze wyjatkowo (jak na,mnie) spokojnie reaguje (bo napakowana ziolami hehe) ale no jak glowa o sciane wale...kompletnie brak jakiejkolwiek.checi wspolpracy. Dzis, gdy chcialam zeby sie ubral mowie "Kuba, tylko sie nie ubieraj" zaczal sie wiec ubierac, ale chyba wyczul podstep, bo postanowil jednak polezec z wrzaskiem, a pozniej kopnac brata...jak zyc panie premierze? Jak zyc?

Serriata, ja biore przede wszystkim różeniec górski i uwarzam, ze on jest the best! Plus do tego te moje ziolka dla nerwusow z darow natury (sklad: glog owoc, klacze kozlka, lisc melisy, ziele serdecznika, ziele nostrzyka, ziele krwawnika, kwiat wrzosu, chmiel szyszki i platki rozy). Wieczor, gdy juz wysiadam,.albo na noc na dobry sen doladowuje sobie jeszcze krople walerianowe (czyli kozelek). Jest tez nervosol w kroplach i tez ma fajny ziolowy sklad, ale mi w smaku nie podchodzi na razie daje rade, a potem bedzie wiosna to jakos poleci albo znajde cos nowego

No zupelnie jak moj, juz mi nawet w przedszkolu zwracali uwage, ze focharz, zlosnik i awanturnik straszny...(nie zebym kiedys miala z nim lekko ha ha). U nas bajek nie ma co drugi dzien praktycznie, bo zrobic cos ze nerwy puszczaja... zwykla akcja z dzisiaj (akurat na luuzie)
Tata:podaj mi te polamana deseczke, ktora Ci dalem
Maks: nie ma
Tata: no podaj na chwile, potrzebuje i ci oddam
Maks: nie ma..
Wiec tata poszedl po inny kawalek (specjalnie od roboty wstal) a na to Maks nagle leci z tym swoim kawalkiem deseczki. Tata mowi ze juz niechce, bo sobie wziol, a mlody z wsciekloscia rzucil obok niego ow kawalek...

Treść doklejona: 05.02.17 17:57

Peppermill: Kaze jej sprzątnąć lalki, a ona siedzi jak słup na podłodze i powtarza jak mantrę: chce bajkę, chce bajkę, chce bajkę. I nie ruszy nawet ręka w kierunku rozrzuconych rzeczy. A po chwili histeria do potęgi n-tej.
I krzyki: nie kocham cię, jesteś najgorsza mama na świecie i śmierdząca !

o tak, wlasnie tak tez jest u nas, wrzask i krzyk do potegi entej.. no i oczywiscie mama "ik" (pewnie cos w stylu, ze glupia) i niechem mama.

Muszę poczytać, czy te zioła mają wpływ na laktację. Czasem niewiele mi potrzeba, aby wyprowadziła mnie z równowagi :/ Czasem mam wrażenie, że Łucja ma w głowie takie confetti kolorowe, które wiruje... lata po kanapach, krzyczy, nic do niej nie dociera, popycha Małą, albo szczypie i nie reaguje na żadne prośby.

_Fragile_: A ja już to chyba kiedyś mówiłam, ale gdybyśmy mieli tylko Gugisia to bym była zachwycona jak łatwo jest wychowywać dziecko, ile to samych przyjemności (oprócz chorób ;)), że wychowywanie to bułka z masłem ;)))

- no ja jak sie zajmowalam siostrzencem to wlasnie takie mysli mialam.. on mega spokojny, dobrze spiacy, nie chorujacy, ogolnie grzeczny i posluszny.. nie powiem, czasem tam byla jakas awantura, ale serio od swieta. On do teraz taki grzeczniutki i cichy... Jak mial 4 lata to mu powiedzialam ze laptopy sa dla dziewczynek i on nie tyknal nic a nic hi hi. Maks sprowadzil mnie do pionu ha ha.

No wlasnie my raczej spokojne.... Siostra od wieku dojrzewania zmiana o 180 stopni i tak jej zostalo he he Ale maz moj to ponoc tez taki byl zywy (nie dziwie sie ze jedynak ha ha).

_Fragile_: A Krasnal? Uuuu, burza z piorunami ze szczyptą tsunami.

- umniesz zawsze znalezc slowa okreslajace mojego syna..

P.S.
Zmiana tematu troche.. synek mi narzeka ze go jajko boli... ktos co?

No wlasnie nie ma zadnego sladu, ani nic. Mowi ze sie nie uderzyl... Zobacze jeszcze rano bo wstal z drzemki i moze jakos krzywo sobie lezal czy cos

Nie Frag,.po ziolach. Jest ok. Wyciszona,.ale nie tak do konca
Sluchajcie, u nas najgorsza jest wlasnie pora spania. Cidziennie, ale kurde przysiegam codziennie jest problem o 20 kladziemy sie, cztamy bajke, potem jakies przytulasy, calusy no i zasypiaja w naszym lozku. Tzn tak bylo wczesniej i tak robi mlodszy, a starszy jak jakas menda doslownie. Albo dokucza mlodszemu, albo lata i ciagle nam wymysla nowe zlosliwosci. Wlasnie ryczy juz w swoim pokoju, bo nerwowo wysiedlismy oboje (ja i.maz) i go pogonilismy do ich pokoju (mlodszy zasnal w naszej sypialni). Ale zeby nie bylo latwo,.to oczywiscie ucieka, wylazi. Nie reaguje na prosby. Dzis juz sie na grozbach gzakaz bajek) skonczylo. Na serio- ja juz wysiadam z nim. Juz mnie nie obchodzi, ze on tam siedzi i ryczy, co wczesniej bylo nie do pomyslenia. Po prostu mam dosc. Nie mam zielonego pojecia jak z nim wejsc znowu na teren komunikacji. Skoro, jesli on mnie o cos prosi to jak staram sie to zrobic. Myslalam, ze on sie takiego zachowania od nas nauczy i tez tak bedzie, a widze ze to dziala w przeciwna. Nagina jeszcze bardziej. Ile wlezie. Potrafi zrobic jazde, bo mu slomki nie.podalam. zawsze, po takiej klotni szlam do niego i jeszcze przedyskutowalismy chwile temat, jeszcze go przytulalam, mowilam ze go kocham, ze jego zachowabie mi sie nie podoba. A dzis wymieklam. Mam serdecznie dosc. Nie ide. Niech sobie ryczy, robi co chce. On ma mnie gleboko w du....

Treść doklejona: 05.02.17 21:41
I tak Frag, co do mlodszego to -bez zarzutu. On jak cos mu nie pasuje to powie normalnie i staramy sie sprawe rozwiazac. A starszego to najchetniej bym sprzedala

_Fragile_: Wcielają się w różne postaci (np. w kota). Rodzica może opanowywać uczucie beznadziejności, podczas gdy teraz, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, dziecko potrzebuje ich stanowczości."

Dla rozluźnienia atmosfery - moje laski dziś bawiły się w psa i kota, które się jeszcze nie znały. Poznawały się po psiemu. Zastanówcie się jak się psy poznają i wyobraźcie sobie co się dziś u nas działo :) Patologia :)

Do całości wszystkiego dochodzi jeszcze głuchota. Czasem mam wrażenie, że naprawdę coś się jej z uszami stało, ale to wybiórcze bardzo. Dla mnie najbardziej problematyczne jest, jak podchodzi do Patryka i tu ściśnie, tu pociągnie, tu uszczypnie. Złości się w każdej możliwej sytuacji, a moja złość sięga zenitu, kiedy mówię milionowy raz, żeby mi czegoś tam nie robiła, a ona dalej, z tym błyskiem w oku i zaciśniętymi ustami ;) wszystko ostatnio chce przeforsować siłowo i nie ma z nią żadnej dyskusji. Jest jak bomba zegarowa, bardzo łatwo ją wyprowadzić z równowagi. Ale to dopiero od tygodnia tak, nie więcej, więc chyba wszystko przed nami ;) a kładę dzieciaki osobno, bo razem się nie da ostatnio. Wcześniej było ok w miarę, ale teraz to... Ale pomaga jej, jak może troszkę dłużej się pobawić, jak ja kładę Patryka, wtedy się trochę uspokaja, potem biorę ją i jakoś idzie. Ale u nas z zasypianiem od zawsze problem. Ona nigdy nie zmęczona i zaganianie do łóżka trwa godzinami i zawsze z emocjami. A Patryk od zawsze widzę, kiedy zmęczony i kiedy chce iść spać. Nie ma uciekania, wyrywania się, kładzenia przemęczonego dziecka. Różnica o 180 stopni.

Dzieci między 4 a 5 rz przechodzą okres dużej nierównowagi emocjonalnej, więc te wszystkie zachowania są normalne. Najbardziej pomaga odpuszczenie dziecku wszędzie gdzie się da. Ja podnosiłam gdy coś rzucił i nie chciał podnieść, podawałam gdy nie chciał sam wziąć, gdy krzyczał "bez powodu" okazywałam zrozumienie, przytulałam, nie chciał się sam ubierać, to ubierałam, nawet karmić mi się zdarzało gdy o to krzyczał. Minęło po 1,5 miesiąca
Naprawdę najszybszą drogą by pomóc dziecku ( i sobie ) w tym trudnym czasie jest akceptacja i ustępowanie wszędzie gdzie coś nie jest absolutnie konieczne Bo te zachowania nie wynikają ze złośliwiści tylko Ze stanu w jakim jest mózg na tym etapie rozwoju. Dziecko po prostu nie umie inaczej na ten moment, to jest od niego niezależne, ono samo nie rozumie co się z nim dzieje.
Na szczęście to mija, tym szybciej im większe wsparcie dziecko dostaje

elfika: Oj tak Frag, szykuj się na bunt 6 i 7 latka... To jest dopiero meksyk i niezła zapowiedź buntu nastolatka...
Ja obecnie przerabiam pyskowanie, trzaskanie drzwiami, fochy, wykłócanie, wymądrzanie, wywraca nie oczami i wiele, wiele innych...

Coś ty, a dla mnie to jest najlepszy czas jak na razie ;) Wreszcie jakieś zrównoważenie, wreszcie nie ma "nie, bo nie", tylko są rzeczowe argumenty, wreszcie możemy się dogadać prawie po dorosłemu. Jeśli ma odmienne zdanie od mojego, to potrafi go świetnie bronić, nieraz mnie przekonuje swoimi argumentami. Ja tam odetchnęłam.

Za to prawie pięciolatka odstawia różne sceny, ale na mnie to wrażenia nie robi. Wyrośnie. Tyle, że starsza ma z tym problem, bo nie raz nie potrafi się z nią przez to dogadać. Ale czekamy na magiczne piąte urodziny ;)

Mi pomagało przypominanie sobie, że wymaganie od dziecka w tym wieku aby zachowywało się racjonalnie i spokojnie, to jak wymaganie od 6 miesięczniaka, że już będzie chodził. I tu i tu, to że dziecko coś robi/czegoś nie robi, wynika z niedojrzałości ( tylko u niemowlaka fizycznej, u 4-5 latka emocjonalnej ). No i generalnie cały czas starałam się pamiętać o tym, że chcę być nastawiona na pomoc dziecku ( bo ono faktycznie tej pomocy potrzebuje, gdyż samo nie jest w stanie ogarnąć tego co się dzieje w jego głowie ), a nie na walkę z zachowaniami, które są wtórne, znikną, jak minie ten etap ( więc tym bardziej bez sensu skupiać się na nich ).

Fran, ale jak on może brać z Was przykład TERAZ, skoro jest w okresie takiej nierównowagi emocjonalnej, że nieustannie potrzebuje zrozumienia i wsparcia? On TERAZ nie ma do tego narzędzi. Oczekiwanie od niego dojrzałości, zauważenia Twoich starań i odwzajemnienia się z wdzięczności za Twoje zrozumienie, jest oczekiwaniem z góry skazanym na niezaspokojenie. On ma teraz w głowie tak stan jaki masz Ty, gdy masz PMS tylko X 10. Wyobraź to sobie. Ja bym właśnie przytulała ( jeśli on pozwala ), w trakcie takiego napadu ( oczywiście jeśli są poszkodowani, to wiadomo, że im uwaga należy się w pierwszej kolejności ), albo przynajmniej siadła obok, jeśli on nie chce przytulania i nazywała jego uczucia wtedy i dała wsparcie: „Jesteś, zły, wściekły, chce Ci się rzucać wszystkim, kopać i bić – widzę, chciałeś żebym ja przyniosła Ci kanapkę – wiem. Popatrz w moje oczy – ja jestem spokojna, widzisz? Jestem spokojna, bo wiem, że to jest sytuacja, którą możemy naprawić.  Zobacz, sadzam Cię na fotelu i idę po kanapkę, już ją mam, proszę. Już w porządku? To choć się przytul”. A jak już emocje opadną, to na spokojnie: „Jeśli chcesz, żebym ja coś zrobiła, możesz mnie poprosić. Czasami nie będę mogła tego zrobić, albo nie będę chciała, tak jak Ty nie zawsze chcesz „…” ( wstaw odpowiednie ). Wtedy możesz się zezłościć i ja to rozumiem, złość jest ok. Nie chcę tylko byś mnie bił i kopał, możesz mi powiedzieć jak bardzo jesteś wściekły, możesz tupać nogami, albo przyjść się przytulić.

Albo cos innego w ten deseń, co Ci do głowy przyjdzie.

Dla mnie to jest jednak troszeczkę "wygrana-przegrana"., bo dlaczegoś ta mama mówi "nie pomogę Ci teraz", a później zmienia zdanie, trochę po to, aby się dziecko uspokoiło. Rozumiem, jak sytuacja taka, że mama prosi, aby dziecko poczekało, a to w płacz i za kilka chwil mama robi to, o co dziecko poprosiło. Ciągle się trzeba siebie pytać, czy mogę pomóc temu swojemu dziecku? Czy jednak ważniejsze jest dla mnie to, czym się teraz zajmuję? Hmm, nie zawsze mam ochotę ustępować.Zwłaszcza, kiedy jest nas więcej w domu.

Odmawiam dziecku tylko wtedy, kiedy robię coś dla mnie ważnego, coś co potrzebuję, aby było teraz zrobione, bo bez tego ani rusz dalej (ogólnie rzecz ujmując). Jeśli mogę coś zrobić później i widzę, że dziecko nie wytrzyma, to tak, zmieniam decyzję czasem. Ale zawsze o tym mówię, że zmieniłam temu, że tak bardzo czegoś potrzebowało (nie chciało). Napisałaś, że mówisz dziecku, że "

„Jeśli chcesz, żebym ja coś zrobiła, możesz mnie poprosić. Czasami nie będę mogła tego zrobić, albo nie będę chciała, tak jak Ty nie zawsze chcesz „…” ( wstaw odpowiednie )

co dla mnie znaczy "mogę czegoś nie chcieć, ale krzykiem na mnie podziałasz . Rozumiem Twoją złość, ale kanapkę Ci podam, bo można naprawić sytuację w ten sposób, poświęcę się " Zresztą, to też jest jedna z kwestii. Inna to takie zachowania, kiedy mówię raz: proszę, przestań mnie dusić, chodź, usiądź mi na kolanach, bo tak mi nie wygodnie". Cisza, zero reakcji. Powtarzam drugi raz i trzeci i muszę ją siłą ściągać z mojej szyi. Albo proszę, żeby nie rozchlapywała wody z wanny, bo mam później wszystko zalane. Dostrzegam to, że jest fajna zabawa, proszę, żeby się odrobinę przesunęła, bo tak będzie mogła i chlapać i będzie sucho, to jak uczarowana robi odwrotnie. Albo przynosi zabawkę i stuka nią w szybę, patrząc mi w oczy. Takich sytuacji są dziesiątki dziennie, takie małe, drobne rzeczy. Pomijam każde "nie", jak chcę, aby mi pomogła w pracach domowych, pomijam jej ogromną niechęć do sprzątania swoich własnych rzeczy. Strzela mnie i paruje uszami, jak zostawia posmarkane chustki wszędzie, bo nie wyniesie do kosza, bo NIE! i koniec. Nie mogę do niej dotrzeć, upiera się przy nielogicznych rzeczach.Tak chce i koniec. Odpuszczam, ale nie zawsze się da odpuścić.

W niektórych momentach,jakbym czytała o moim Kacprze. Nie wiem co się z nim dzieje, czy to jakiś skok rozwojowy, ale ostatnimi czasy mamy go z mężem serdecznie dość. On od zawsze był emocjonalnym i łatwo denerwującym się chłopcem (po mamusi, niestety), ale teraz przechodzi sam siebie :( Sytuacje z dzisiaj :
1)Pomagam założyć mu buty do chodzenia po domu,maż siedzi obok nas na podłodze i zaczął jeździć jego traktorem, Kacper wpadł w taką furię,że szok. Zaczęło się kopania nogami, na szczęście nie w nas, wycie, bo on nie płacze, rzucanie się, aż w końcu pobiegł do kuchni i tam kontynuował swój ryk. Nic do niego w takim momencie nie dociera, próba rozmowy, tłumaczenia... potrafi tak wyć i z 20 min, zanim podejmie próby uspokojenia się. Mąż oczywiście nie chciał do niego iść, bo według niego, musi sam się wypłakać i uspokoić. Jakoś udało mi się z Kacprem porozmawiać, poprzytulaliśmy sie i wrócił do salony bawić się... nie minęło więcej jak 20 min i kolejna akcja,
2) Rysują z mężem koparkę. D mówi do Kacpra ze jeszcze trzeba komin dorysować, Kapi chciał sam, więc ok, mąż oddał kredkę, komin narysowany razem z dymem. Mąż jednak chciał coś poprawić, a ten znowu w płacz, ale to taki, jakby nie wiem co się stało! i znowu powtórka z rozrywki, kuchnia i płacz przez kilkanaście minut.
Taki sytuacji jest mnóstwo w ciągu dni, wystarczy ze Blanka go dotknie w nieodpowiednim czasie, ten już wpada we wściekłość
Ja nie mam pojęcia jak sobie z nim radzić. Tłumaczę mu po wszystkim, rozmawiam z nim, przytulam jak potrzebuje w czasie takiego ataku, ale ileż można!? Jeśli takich akcji od godziny 12.20 (wraca z przedszkola) jest kilkanaście!Ja rozumiem,że często towarzyszy temu zmęczenie, zła pogoda,ale kurcze my też chcemy jakoś żyć. Blanka jest bardzo zadziorną dziewczynką i co rusz mu coś robi, psoci, a on z kolei sam czasem ją woła do zaczepek,a później sam płacze...
Mąż nie ułatwia sprawy swoim podejściem. Jego nie rusza,że Kacper stoi w tej kuchni i płacze bite 10 min. Czasem mówię do niego,że zachowuje się jaki generał. Wydaje tylko polecenia i trzeba być posłusznym.