C'est, nie zgodzę się z tym ostatnim zdaniem - to jak zwykle i ze wszystkim zależy od dziecka. My rozmawiamy z chłopcami sporo na ten temat, bo stale wałkuje go Krasnal. Ja, chociaż to temat dla mnie trudny i gula mi staje w gardle czasem jak próbuję odpowiadać (np. co się stanie z moimi pluszaczkami jak umrzemy? Kto będzie mieszkał w naszym domku?) to jednak tłumaczę i wyjaśniam. A widzę, że dla Krasnala jest to ciężki temat, przejmuje się tym, widać, że to gdzieś mu "zawisło" i wyjść z łepetyny nie chce już od ponad roku... Wtedy zmarł pradziadek chłopców i Krasnal, pomimo, że widział go tylko dwa razy to bardzo to przeżył. A jego rówieśnik z kolei traktuje to o wiele lżej, czego czasem mu zazdroszczę...
.
No i jednak jest jeszcze to, że w wieku 4 lat dziecko zadaje inne pytania niż starsze. U nas jest tysiąc pytań - jak wygląda życie po śmierci, co się dzieje z ciałem, dlaczego wkłada się do trumny, a jak nie do trumny to gdzie? A co robi Bóg, a co to dusza? A co się stanie z pluszakami, kto weźmie moje zabawki? A kto będzie za mną tęsknił? A babcia i dziadek będą w niebie, spotkamy się? Czasem naprawdę ciężko jest odpowiedzieć...
.
Suszka (kopę lat) - padłam, to by mi do głowy nie przyszło :D

Mi z tym brakiem wdawania się w szczegóły chodziło bardziej o to że staram się odpowiadać jedynie na zadane pytania ale nie dodaję już od siebie...tzn póki co z umieraniem kojarzy mu się starość więc jak pyta mnie czy będziemy starzy i umrzemy to mówię że tak (ale nie dodaję od siebie że zawsze można umrzeć wcześniej bo choroby, wypadki etc.). Podobnie jako osoba niewierząca nie tłumaczę mu swojego punktu widzenia...tzn jak pyta się czy babcia (jego prababcia) jest w niebie (ktoś mu tak powiedział) mówię że tak ;)
Sama pamiętam z dzieciństwa że odczuwałam silne lęki przed śmiercią i chorobami, nawet nie wiem czy nie była to jedna z przyczyn obecnej nerwicy lękowej którą spowodowało hipochondryczne zachowanie mojej babci i ciotki...Miki z charakteru jest do mnie bardzo podobny i boję się że pewne skłonności do lęków mógł odziedziczyć więc jestem ostrożna w tym co mu serwuję :)

ej, co to moze byc na dziąśle u dziecka, mała biała kropeczka nad linią zębów, tylko jedna. Córka mówi, że ją boli. I co z tym zrobić? jakaś afta czy cuś...

Elyanna - moj Karol mial raz, dosc niedawno wlasnie taka kropeczke. Zaczelo sie od bolu przy myciu zebow. Kupilam w aptece taka masc i smarowalam (dla dzieci na afty). Dzien, dwa i przeszlo.

Treść doklejona: 15.03.17 19:23
ps. zanim odkrylam, ze to afta to juz umowilam go do dentysty. ;)

Mam pytanie odnoście chorób na początku chodzenia do przedszkola. Czy wasze dzieci chorowały też w miesiącach letnich? Czy jest jakaś magiczna granica, kiedy kończą się katarki? ;) Mam już dość do tego stopnia, że zastanawiam się, czy nie wypisać mojego syna z przedszkola, bo więcej tam nie chodzi niż chodzi, a płacić trzeba. Ale ciągle się łudzę, że przestanie chorować, jak zrobi się cieplej.

Pytanie: moja córa ma katar od 3 tygodni, nic poza tym, ani kaszel, ani gorączka, tylko katar. Zaczął się dokładnie wtedy, kiedy mój i trwają sobie w najlepsze, ale ja astmatyczka, alergia na pyłki kilku roślin ogromna, więc wiem skąd on zacz i mam na to leki. Pewnie córka ma to samo, chcę iść z nią do alergologa. Testy są u 3 latków wiarygodne? Bo słyszałam, że u małych dzieci nie do końca są, nie wiem czy to prawda.

Else, dzięki za odpowiedź. Daje do myślenia, bo przez całą zimę były zwykłe katarki, a teraz luty/marzec już 2 razy zapalenie oskrzeli ciągnące się tygodniami. Właśnie w lutym zaczynają pylić pierwsze drzewa. My też jesteśmy alergikami i pamiętam, że w dzieciństwie pediatra leczył mnie antybiotykami na alergię... Dopiero jak zmieniłam lekarza to zaczęło się leczenie alergii.

Gucio, dlatego dobrze szybko iść diagnozować. Ja mam alergię na akację. Jeśli w porę nie wezmę leków na alergię kończę z zapaleniem oskrzeli i antybiotykiem własnie. A szkoda brać antybiotyki, jeśli można wcześniej zadziałać lekami przeciw alergicznymi.

a to byl taki bąbelek? bo on mogl pęknąc samoistnie i sie oproznic. obserwuj to miejsce czy sie znowu nie pojawia i jak sie pojawi to do dentysty (zeby ropien sie nie zrobil,choc jak jest przetoka to i ropa ma ujscie, ale i tak ząbek bedzie trzeba otworzyc.)
Afta nie znika po 2 dniach, okolo 7-10dni sie utrzymuje.

U nas złość jest czasem wielka - na cały świat. Zamiast coś powiedzieć od razu nerw, płacz, bicie, wyzywanie - masakra. Ja nie wiem jak sobie radzić, czasem ręce opadają.

U nas napady takiej złość są bardzo często. Też nie wiem, jak sobie z tym radzić, jak pomóc Kacprowi. Bawi się, a w jednej chwili jest taki płacz, krzyk, wydawać by się mogło z błahego powodu. Tak samo, jak napisałaś madziauk.
Dzisiaj bawili się z koleżanką i ta wziął piłkę i chciała z nim grać, uciekała mu,a Kacper chciał piłkę w tej chwili i się zaczęło :( Ryk, ucieczka na górę do pokoju i tak przez dobre 10-15 min, nie płakał,on ryczał:(
Próbuje mu tłumaczyć, że na tym polega zabawa z piłką (z tatą jak grają, czasem kończy się to tak samo:(), że raz będzie on miał piłkę,raz ktoś inny,że w zabawie sobie "zabieramy"piłkę itd, ale ciężko nam to idzie.
Kacper jest osobą,która lubi płakać, ciężko mi to pisać,ale tak jest. Płacze o WSZYSTKO!

MadziaUk starsza córka, jest nerwusem po mnie. Ostatnia sytuacja: czytamy książkę i na końcu są pytania, Łucja nie bardzo rozumie, pytam czy jej pomóc- ona sama. Czytam jeszcze raz znów to samo, mówię że rezygnujemy z pytań. A ta w krzyk, bicie, płacz. Czytaj to, masz mi czytać! Ale jak chciałam pomoc to też nie.

No u mnie tez takie akcje.. patrzy sie na mnie i broi w najlepsze...

Isiula - u nas obrazac sie jeszcze nie obraza, ale moze dlatego, ze my sie na siebie nie obrazamy i nie zna? ;) Smutek i zlosc sa na topie, i wymyslanie historii. "Mamo, jak bylem duzy i mialem dziecko, to ..." i opowiada historie ;) Czesto wplata w nie kupe, co go bardzo bawi ;) Takze ten, wesolo ;)

madziauk: Smutek i zlosc sa na topie, i wymyslanie historii. "Mamo, jak bylem duzy i mialem dziecko, to ..." i opowiada historie ;) Czesto wplata w nie kupe, co go bardzo bawi ;) Takze ten, wesolo ;)

Super :) mój młody jeszcze takich historii nie wymyśla, ale słowo kupa też go bardzo bawi i strasznie przy tym chichocze ;)

A co do obrażania to musiał w przedszkolu podpatrzeć, bo robi to bardzo teatralnie - krzyżuje ręce na piersi, do tego oczywiście przytup, informuje nas że jest zły, czasem odwraca się tyłem i jeszcze ostatnio doszedł na dokładkę tekst "nie bawię się z tobą!". No my tak w domu nie robimy ;)

Cześć dziewczyny. Z góry przepraszam ale naprawdę nie mam czasu przeszukiwac wątku.
Ospa. Będę dzwonić dzisiaj do lekarza.
chcialam podpytac co miec na uwadze.. czym smarowac a czym nie. Wiadomo ze teraz produktów w sklepie zwanym apteka jest masa.
czy jakies syropy, tabletki przeciwwirusowe czy to bez sensu?

Hydro, napisz mi proszę jak reagować w takim razie jeśli złe zachowanie dotyczy młodszego rodzeństwa... Kurczę Łucja dzisiaj rano do Laury : ty dupo! Bo jej Młoda zabrała jakąś rzecz. Już nie mówię o potajemnym podszczypywaniu, szturchaniu.

serratia: Hydro, napisz mi proszę jak reagować w takim razie jeśli złe zachowanie dotyczy młodszego rodzeństwa...

Tak samo. Krótka uwaga i tyle, po co się rozwodzić na złym zachowaniem? Tu też lepiej wychodzi, jak się skupić na pozytywach. A co do podszczypywania itp. - normalka i nie nastawiałbym się, że to minie niedługo. Moje dziewczyny już niby takie poważne, a ciągle im się zdarza takie głupkowate dokuczanie sobie. Mimo, że się kochają na zabój i jedna za drugą w ogień skoczy, to takie akcje są na porządku dziennym. Nauczyłam się nie zaprzątać sobie tym głowy dopóki to nie są poważne sytuacje. Muszą się nauczyć same dogadywać.

Właśnie chyba wrócę do tego ignorowania - tylko czasem mnie aż trzęsie, bo wydawałoby się, że komunikatywne dziecko, a jak coś się dzieje, to zamiast mówić o co chodzi - albo walnie Małą, albo wyzywa. Ostatnio czekałam aż odepnie pas w aucie sama, bo zawsze to robi sama. Coś jej nie szło, pytam czy pomóc, Łucja, że nie i sekundę później do mnie:" no co się tak patrzysz, pomóż mi głupia jesteś czy co?"... No cholera mnie wzięła, zareagowałam za bardzo, ale u nas teraz rozwinęły się chamskie teksty, że już nie wiem czy reagować i jak.
Już parę dni temu postanowiłam doceniać i mówić więcej o Łucji w dobrym kontekście.

No niestety, nie pierwszy taki tekst. Mój mąż ma w tym udział, bo potrafi, jak jest zmęczony albo zniecierpliwiony w grubiański sposób odpowiedzieć Łucji, jak mu zwracam uwagę, to ona to potem wykorzystuje przeciwko niemu - także u nas karuzela się kręci
Teraz Łucja była tydzień sama u babci jednej i drugiej i wróciła jeszcze bardziej histeryczna i roszczeniowa. Jakoś staram się to ogarnąć, ale obowiązki, zmęczenie robią swoje.

Moja Krysia jest z tych histeryzujących. Znaczy byla, bo teraz to już epizodyczne.
Mnie też wtedy nosilo, najpierw chciałam uspokoić, potem się złościłam, groziłam. I tylko nakręcałam machinę.
Nasza pani psycholog kazała po pierwsze stosować działania wyprzedzające, czyli starać się wyczuć co może wywołać taką reakcję i starać się tego unikać (u nas to były różne rzeczy- bucik, bluzeczka, zabawka, długo by wymieniać). Ciężkie to i nie zawsze się udaje. Ale jeśli już się zacznie, to najpierw proszę, żeby sie uspokoiła, wtedy porozmawiamy. Zwykle nie działa, więc zostawiam w spokoju i czekam jak przejdzie. Nosi, mnie, nieraz się wyłamuję i wracam do pokoju, ale pogarszam sprawę. A jak nie reagujemy do dość szybko przechodzi. Choć nie powiem, czasem są takie sytuacje, że coś ją przerasta i dochodzi do muru- nie wie po co płacze i nie umie przestać. Ale to już najczęściej jesteśmy w stanie rozpoznać (a jest to bardziej wtedy płacz niż krzyk/wycie) i wtedy idziemy ją przytulić. Nie wzbrania się (bo w początkowych fazach próba takiego uspokojenia kończy się pobiciem/odpychaniem nas).
Oczywiście sprawa ma się inaczej w miejscach publicznych- jeślu upomnienie nie da rady, pozostaje tylko szybka i konsekwentna ewakuacja, co by reszcie życia nie zatruwać.
To jest bardzo trudne, wiele razy wyłamuję się z zaleceń pani psycholog, bo nie umiem panować nad własną złością.
Ale teraz, po prawie 2 latach konsultacji, terapii i pracy nad sobą mogę powiedzieć, że są postępy
Oczywiście wynikają one również z tego, że Krysia jest starsza. Ale jest Wojtek- nieco inny charakterem od Krysi, nie histeryzuje, choć czasem teatralne pasy uprawia.
Za to jest bardziej uparty.
Ale chcę wierzyć, że ta nasza wzajemna praca powoduje, że i on jest spokojniejszy i łatwiej pewne rzeczy przyjmuje.

A co do relacji z rodzeństwem- moi kochają się bardzo ale również sobie dokuczają.
Staram się reagować w ostateczności- daję im szansę załatwienia tego między sobą. Oczywiście staram się unikać sytuacji niebezpiecznych, uczulam Krysię na to, ze Wojtek jest mniejszy i nie wszystko co dla niej jest dobre, jest tez dobre dla niego.
I próbuję unikać zrzucania winy na Krysię- staram się racjonalnie oceniać sytuację i Wojtek również jest upominany.
I nauczyłam się czegoś, co mojej mamie nigdy przez gardło nie przeszło- przepraszam dzieci jeśli pomyliłam się w ocenie. Częściej rzecz jasna Krysię.

A co do ospy- to ja stosowałam gencjanę i piankę poxclin, bo miała redukować swędzenie. Nie wiem czy pomagała. Zużyliśmy to co było.
Ważne, żeby nie "zatykać" pęcherzyków, żeby miały dostęp powietrza. Leków nie mieliśmy poza przeciwgorączkowymi.
Szybka kąpiel/prysznic codziennie, delikatne osuszanie. I czasem do kąpieli dodawałam nadmanganian potasu- działało odkażająco.

Co do ospy - my z kolei nie kąpaliśmy, tzn. nie prysznicowaliśmy dziewczyn.
Szybka kąpiel w nadmanganianie i tyle.

U nas okropnie z tą ospą było drugiego dnia po wysypie... calutki dzień popłakiwała i mówiła , że boli...
dałam paracetamol i próbowalam psikac pianką...
teraz spokojnie tylko octenisept, wczorajszy dzień już spokojny calkowicie
chrosty ładnie zasychają...
do kapieli nie dała się namówić

Gajce też wyszedł kiedyś z wymazu hib ale nikt z tym niczego nie robił