Nie Jahe, ja chcę oszczędzić wszystkim niepotrzebnych emocji, tam gdzie nie jest to konieczne. Dziecko choćby poza domem miliony razy zderza się trudnymi emocjami, nie czuję potrzeby by przy każdej nadarzającej się okazji w domu również musiało się z nimi mierzyć. Jeśli mogę coś załatwić spokojnie, bez nerwów połowy rodziny, to taką drogę wybieram.

Jaheira: No bo czymże jest podniesienie czegoś na żądanie dziecka?

Jeżeli robię to w zgodzie ze sobą, jest po prostu podniesieniem zabawki.

Treść doklejona: 07.12.15 23:17
Przy okazji taka droga pokazuje dziecku, że warto czasami poczekać aż emocje opadną, zamiast niepotrzebnie tracić energię, by potem wzajemnym szacunkiem, z uważnością i otwartością na słowa drugiej osoby, załatwić sprawę.

Treść doklejona: 07.12.15 23:22
Mój mąż miał takie podejście w naszych trudnych sytuacjach, zanim jeszcze mieliśmy dziecko i zanim poznaliśmy nvc. Nie rozumiałam go. Dziś przyznaję mu rację. O wiele spokojniej i łatwiej nam się żyje odkąd zamiast załatwiać sprawy tu i teraz, pozwalamy opaść emocjom. Wtedy, oprócz swojej racji, łatwiej zobaczyć drugiego człowieka i jego potrzebę. Najbardziej konstruktywne rozmowy czy to z mężem czy Adasiem, to te, którym pozwoliłam zaczekać.

Treść doklejona: 07.12.15 23:31
I jeszcze uważam, że takie przeżywanie emocji, które opisałaś, w takiej sytuacji, gdy ewidentnie widać, że dziecko swoim zachowaniem chce nam pokazać, że coś się w nim dzieje niedobrego, może czegoś za mało albo za dużo, nie jest prawdziwym przepracowaniem emocji, ponieważ przepracowywane są nie te emocje co trzeba.
W takiej sytuacji trzeba by dojść do przyczyny (prawdziwej) i nad tymi emocjami popracować, z nimi się zmierzyć. Inaczej to jest tak jakbyś dała koleżance czekoladę bo jest smutna, zamiast pogadać od serca.

eveke: Aaaa przepraszam przypomnialo mi sie jak mamakasi pisała , że podnosi a i tak histeria, otóż to- u nas było identycznie- faktyczniie czasem podniosłam- bo co mi szkodzi, po co się szarpać?
co skutkowało histerią, bo ona chce ale jednak za sekunde juz nie chce a nie daj boże połozyłam ją milimetr dalej to kolejna afera ....
to jest jakies dziwne i niewytłumaczalne...

fajne bo to pokazuje że tak naprawdę nie chodzi o zabawkę, o podniesienie, a coś innego za tym stoi i jest okazja do sprawdzenia i do uzmysłowienia sobie że to nie kaprys, a potrzeba wyrażona w najlepszy dla dziecka możliwy sposób.


co myślisz eveke żeby następnym razem zapytać: zależy Ci żeby zabawka trafiła do Twoich rąk, czy chcesz żebym zainteresowała się tym co robisz? lub coś w tym stylu

danap: fajne bo to pokazuje że tak naprawdę nie chodzi o zabawkę, o podniesienie, a coś innego za tym stoi i jest okazja do sprawdzenia i do uzmysłowienia sobie że to nie kaprys, a potrzeba wyrażona w najlepszy dla dziecka możliwy sposób.

No dokładnie, dlatego ja podnoszę, potem na spokojnie omawiamy kto jak się czuł i czego by chciał w przyszłości oraz przede wszystkim szukam przyczyny i staram się ją usunąć.

Treść doklejona: 08.12.15 07:51

_hydro_: A ja myślę, że to właśnie to jest tutaj problemem. To podejście "nie będzie mi dziecko rozkazywało

Też mi się wydaje, że tu leży problem.

Dzięki dziewczyny za tę dyskusję, ja jestem dopiero w trakcie zmian w kierunku rb. U nas też były takie sytuacje, jak opisuje eveke - dokładnie pół roku temu, zdarzają się do teraz i nie ukrywam, że nie jest łatwo. A nie jest łatwo dlatego, że pierwsze co odkryłam zaczynając stosowanie podejścia rb, to fakt, że największym problemem jestem w całej sytuacji JA i moje utarte schematyczne podejście (nie płacz, nie chcę tego słuchać :( ale niestety to jest to, co wyniosłam z domu i po pierwsze z tym trzeba się uporać, aby otworzyć się na zrozumienie i dotarcie do dziecka. Ważną rzecz napisała danap:
" mam do tego grupę wsparcia dorosłych w szkole wolnościowej, wiele osób na wyciągniecie reki i klawiatury, znam Stein do której mogę się zwrócić o pomoc, a i tak czasem jest tak strasznie ciężko... uważam że oprócz relacji z dzieckiem trzeba zadbać o siebie, znaleźć grupę no chociaż jednego dorosłego i wtedy jest dużo łatwiej. "
dlatego chociażby dyskusja i możliwość wsparcie od osób, które wiedzą więcej w temacie, na tym wątku jest bardzo cenna.

O matko aż oczy wybaluszylam - Cest, jakbym to ja pisała... I z tym glodem/niewyspaniem i z rozladowaniem emocji - u nas też najlepiej się sprawdza rozsmieszanie i kontakt fizyczny.
.
A swoją drogą jak dzieci się różnią - Krasnal jak jest zdenerwowany to chce być sam, przyjmuje pozycję "nie waz się nawet do mnie podejsc", mogę dopiero jak się uspokoi. Gugi z kolei jak zaczyna się denerwować to pierwsze co to leci się tulic i buczy już po drodze...
.
Ev, po prostu próbuj co na Ninke działa...

emza: Czy może jest to złość 'małego Nerona', który nie wyraża żadnej potrzeby.

Dawno temu czytałam tę książkę i po paru latach własnych doświadczeń uważam z całą pewnością, że takie zjawisko, jeśli w ogóle istnieje, to na pewno nie u tak małych dzieci. 2-3 letnie dziecko złości się nie dlatego, że chce dokuczyć rodzicowi, ale dlatego, że inaczej nie potrafi wyrazić swoich emocji.

Hydro, coś w tym jest. U nas histerię zawsze poprzedza "cos" (teraz udaje mi się te momenty wylapac). Często wyzwalaczem jest to samo co u mnie - głód i zmęczenie...

Emza, ja Ci pisałam, ze Zgodne rodzeństwo małżeństwa Minge jest niezłe. Pewnie zaginelo w mikolajowym gąszczu ;)

emza: W książce powołują się na obraz mózgu przy każdym z napadów i przy Neronie niby inaczej wygląda, więc widocznie takie zjawisko istnieje.

Ja się zgadzam z tym, że coś takiego mogli zaobserwować, ale to pewnie nie bierze się z próżni. Przyczyna jakaś musi być, zawsze. Uważam, że jeżeli starsze dziecko zaczyna się tak zachowywać, to to jest znak, że coś poszło nie tak w relacji z rodzicami. I to raczej dużo wcześniej, zanim zaczęło się w taki sposób manifestować.

Stein zachwala lekturę "Mądrych rodziców", a tam właśnie opisali zachowanie małego Nerona.

Danap, a czytałaś tę książkę?

Wklejam zdjęcie z fragmentem książki o złości Nerona. Ja się z tym nie zgadzam, i o ile znam teksty Agnieszki Stein, ona też:
>

Dziewczyny, zaraz postaram się odszukać wywiad, w którym Stein poleca lekturę tej książki (zresztą dlatego do niej wróciłam). A swoją drogą, chyba nie musi zaraz zgadzać się co do słowa ze wszystkim, co jest napisane w tej książce. Przeczytałam rozdział wcześniejszy o złości i moim zdaniem jest napisany w duchu rb. Zgodzisz się Winni?

Znalazłszy: "Inspirujących książek jest w Polsce coraz więcej i mam nadzieję, że będą się ukazywać kolejne. Książki Searsa nie nazwałabym “Biblią” AP, chociaż jest bardzo interesująca. Dla mnie ważniejszą książką są “Mądrzy Rodzice” Margot Sunderland. Jest to dużo bardziej wyczerpująca pozycja, w której termin AP pojawia się sporadycznie. Mimo tego, cała książka zgodna jest z tą filozofią.
Książka Sunderland poświęcona jest funkcjonowaniu i rozwojowi układu nerwowego dziecka."

I żeby było jasne, ja też nie bardzo kupuję tę teorię o małym Neronie;)

Wszystko przeczytałam Winni. Ze względu na moje obecne rozterki zaczęłam czytać artykuły o rb i tam znalazłam wywiad ze Stein i ona nawiązała do Mądrych rodziców, a że miałam na półce, to do niej zajrzałam.
Czytałaś może "Potrzebna cała wioska"? Nowa książka Stein.

Dziewczyny dziękuję za dyskusje. Faktycznie wyciągnęłam kilka wnioskow i będę pracowac... przede wszystkim nad SOBĄ ;)
Mam nadzieję, ze jakoś to sie uda i bedzie lepiej :)

Dziś duuuuzo spokoju. Jedna zaczynająca sie histeria , bo usiadla na jej krzesle (niby jej bo zazwyczaj tam siada przy stole) zezloscila sie i kazała mi siadać na inne juz powoli nakrecajac histerie.
Zapytalam dlaczego się złości i czemu nie mogę tu siedziec. Ona nadal złość wiec pytam czy ma ochote usiąść tu. Tak. Przesiadlam się, ona sobie usiadła i luz.

Tak, ale dziewczynom chyba chodzi o to, że zawsze coś było przed, jakiś błąd popełniony przez rodzica, jakaś niezrealizowana potrzeba.

Agat, ta strona jest trochę wyrwana z kontekstu. To jest podrozdział "Złego zachowania". Zgodnie z rb dziecko (mózg dziecka) nie ma rozwiniętych umiejętności manipulowania. Tak w dużym uproszczeniu.

emza: Zgodnie z rb dziecko (mózg dziecka) nie ma rozwiniętych umiejętności manipulowania. Tak w dużym uproszczeniu.

A skad to wiedza?
Pytam, bo nie lubie nic brac "na wiare" ;)

Winni:
Najbardziej jestem teraz ciekawa konfrontacji tych treści przez Danap z Agnieszką Stein.

parafrazując A.S. Nie ma książek idealnych, warto wybierać. Ten fragment jest nieidealny w fajnej książce.
Także cieszę się że się nie myliłam ;) jak i część z Was która tego nie kupuje

Chcesz przez to powiedzieć, że autorka wymyśliła sobie ot tak tę tezę o złości Nerona i nie jest ona poparta żadnymi badaniami? I Wy macie dostęp do badań, które to obalają?
Czy opieracie swój osąd na własnej wierze w słowa p. Stein?

Smuga: Emocje to jednak nie wszystko. Ileż razy w życiu musimy ciągnąć wbrew emocjom, w imię większego dobra. Gdy nam się nie chce czegoś robić, ale po prostu trzeba....nie chodzi o tłamszenie emocji wtedy, ale bycie "ponad" emocjami.

O dorosłych piszesz, prawda? Dzieci dopiero się tego uczą. Czyli co, sugerujesz, że jednak, tak na wszelki wypadek, trzeba dziecku przeżywanie emocji ograniczać w imię tego, że w przyszłości samo będzie je musiało kontrolować? Coś jak uczenie samodzielnego spania niemowlęcia, które nie jest na to gotowe? Nie wiem, skąd to przekonanie, że skoro szanuje się dziecięce emocje (= daje się dziecku prawo do ich przeżywania), to znaczy, że już zawsze będzie je tak gwałtownie i otwarcie okazywało? Przecież i dzieci w końcu dorosną razem ze swoimi zachowaniami (i każdy, kto ma dziecko, wie, że ten proces jest ciągły i przebiega dość płynnie). I mam wrażenie (poprawcie mnie jeśli się mylę), że to jednak te dzieciaki, których emocje starano się w dzieciństwie tłumić (nawet w dobrej wierze, bo "ileż razy w życiu... itd."), wyrastają na dorosłych z problemami w tym obszarze (no nie pytajcie, skąd to wiem). Nie te, które miały do nich pełne prawo.

Smuga: Wtedy żadna placówka, poza np. Montessori, nie będzie pasowała, rodziny kolegów wychowanych na tradycyjnym "bądź grzeczny, bo cię pan porwie" będą postrzegane jako dysfunkcyjne, nie mówiąc o tych, które wierzą w Mikołaja ;-) Wytwarza się swego rodzaju przekonanie o elitarności własnego podejścia do dziecka. Możliwe, że A. Stein to właśnie dostrzegła, bo tytuł "Potrzebna cała wioska" wskazuje na pozytywne postrzeganie pluralizmu w wychowaniu.

Nieeee, nie nie nie nie nie. To nie jest tak :) dzieci i starszaki i młodzież wychowana w duchu Rb, nie ma problemów z odnalezieniem się w "tradycyjnej", że tak to ujmę rzeczywistości. To chyba najczęściej powielana i powtarzana wątpliwość jaką słyszę czy tam czytam :) przecież oba "nurty" mają te same założenia. Czyń dobro, dla innych dla siebie - tak tak baaaardzo ogólnikowo- nie ma fundamentalnych różnic. Montessori to wytwór ponad stu letni, sprawdzony. Ludzie, którzy wyszli z montessoriańkich "drzwi" świetnie sobie radzą w życiu :) nic im nie dolega, nie są ponad, no są normalnie. Mam wrażenie, że to tradycjonaliści, chcąc nie chcąc wymyślili tę elitarność, o której piszesz, a która miejsca nie ma. To raz. Dwa. Na własnym przykładzie opiszę. Wychowuję córki w duchu RB, bo jest mi bliski od zawsze. Nadia chodzi do przedszkola, gdzie tradycyjność aż razi po oczach: na przykład są stosowane nagrody w postaci gum do żucia lub kary typu stanie w kącie. Ale to jest jedyne przedszkole w promieniu 35 kilometrów i ja wyboru nie mam. Jak się nie ma co się lubi to się lubi co się ma - i ja lubię to przedszkole :) Do Montessori mu daleko, lata świetlne i co :) i nic Nadia świetnie się w nim odnajduje, jest ogromnie lubiana przez dzieci i wychowawczynie - śmiem twierdzić, że jest perełką, "naszą smerfetką". Panie już dawno stwierdziły, że gdyby miały 40 takich Nadii to by nie miały co robić I ja nigdy nie miałam i nie będę mieć przeświadczenia o elitarności mojego podejścia - bo to próżne jest po prostu i w ogóle moim zdaniem z Rb niezgodne :) To po prostu inna droga trochę, nic więcej. Budzi owszem wiele dyskusji, jak wszystko co trochę inne, nieznane, stąd taka gorąca dyskusja. A tak naprawdę w moim odczuciu Rb to powrót do korzeni, natury, mocniejszego zaufania dziecku. Nic odkrywczego :P staroć bym nawet powiedziała :)

Melodie: autorka wymyśliła sobie ot tak tę tezę o złości Nerona i nie jest ona poparta żadnymi badaniami?

Mel ja czytałam tę książkę i mam coś takiego w pamięci, że tam było napisane kilka rozdziałów wcześniej, że dwulatek właśnie nie jest wstanie manipulować dorosłym. Też jestem w szoku. Bo to tak jakby napisała, że niemowlę wymusza spanie z rodzicem :) co jest bzdurą. Dwulatek ma jeszcze tak rozwiniętego mózgu, by zmanipulować(działa bardziej mózg gadzi i ssaczy), bo jest zwyczajnie, że tak brzydko napiszę, na to za głupi :P no taka prawda i czysta biologia. Ciekawa jestem Danap jak A.Stein się to tego odniesie.

Melodie: I Wy macie dostęp do badań, które to obalają?

Rany jak z Twoich postów bije niedowiarstwo - myślę, że nawet jakby któraś miała takie badania, to byś i tak twierdziła, że to brednie albo fałszerstwo. Ty na pewno też masz w domu super badania traktujące o tym, że dwulatek świetnie manipuluje dorosłymi, prawda ?

Mel ale ja tak samo mogę napisać :) gdzie są badania "tradycyjnego" wychowania, że karanie i nagradzanie jest dobre. Że straszenie panem jest ok, gdzie one są i czy są rzetelne i niepodważalne? Wszystko można tak potraktować, niczemu nie wierzyć. Oprócz szkiełka i oka też coś jest i ja temu ufam, a najbardziej ufam dzieciom, nie dorosłym. I nigdy nie uwierzę, że dwulatek manipuluje, bo uważam, że po prostu tego nie potrafi. Potrafi natomiast bardzo się złościć, krzyczeć, wić po podłodze, bić, mocno płakać, mocno cierpieć, co odbierane jest często jako manipulowanie albo jego złośliwość. Ty w to wierzysz, a ja nie. Obie mamy do tego prawo.