Dii, skoro usypianie ich razem jest dramatem, to nie lepiej ich rozdzielić? Niech Kacper się chwile pobawi, albo puść mu bajkę i będziesz go miała z głowy.

A Kacper nie ma swojego łóżeczka?? Jak moja mama byla w szpitalu tez musiałam usypiać dzieci sama. Julka w drugim pokoju w swoim łóżeczku zasypiała, o dziwo bez Ale. W nocy jak się budziły nie przeszkadzały sobie.
A popołudniu to znam ten ból, tak to jest jak ma się dzieci rok po roku. Na szczęście mam duży dom to mają sie gdzie wybawić.

Malisiek: Dii, skoro usypianie ich razem jest dramatem, to nie lepiej ich rozdzielić? Niech Kacper się chwile pobawi, albo puść mu bajkę i będziesz go miała z głowy.
--

Myślisz, ze nie próbowałam? On chce być tam, gdzie ja. Bajka ani inna przekupna rzecz go nie przytrzyma aż tyle. Magda czasem pół godziny potrzebuje na zaśnięcie...

ladybird27: Dii a dlaczego tak pozno ich kladziesz? Nie masz pokoju osobmego dla dzieci ?

Kładłam o 20, ale z czasem się wszystko poprzesuwało. Jak Kacper spał w przedszkolu to szczególnie. Jak się z nim poszło za wcześnie to gadał i gadał i tak godzinę. TO bez różnicy. Lepiej z nim iść później i szybko zasypia. A ja mam do tego 2 razy w tyg. wieczorem basen i wracam o 21 akurat na spanie (chodzę wtedy, kiedy mąż ma 1 zmianę oczywiście). Kacper ma swój pokój, Magda śpi z nami w sypialni. Łóżko połączone jest z łóżeczkiem, zdjęty jest jeden bok. Wcześniej spałą na naszym łóżku, ale strasznie się rozkopuje a od paru m-cy wisi w nocy na cycu, bo miała problem z ząbkami. Najpierw szły 4 na raz, a potem następnych 5 na raz. W między czasie jelitówka... i pewnie jakieś skoki... Nie dało się inaczej. odkładanie do łóżeczka nie miało sensu...

ladybird27: Moze czas nauczyc Madzie zasypiac sama a nie z cycem i ustalic pory karmienia zeby umiala odroznic po co jest piers a po co nie..

No właśnie chciałam ją tego nauczyć, ale wtedy w grę wchodziłby smoczek bo inaczej nie zaśnie nie cimkając nici na wątku laktacyjnym nie raz czytałam rady, że jak chce cyca to jej na to pozwalać, bo widocznie tego potrzebuje. I na razie odstawiłam ten temat na bok.

ladybird27: Jaka masz rutyne kladzenia dzieci spac ?

No ogólnie jest tak:
o 15-16 odbieram Kacpra z przedszkola
o 18:30 kolacja,
19-19:30 kąpiel
20-21 - spanie (no tu właśnie wychodzi różnie) - mąż z synem idzie do niego do pokoju a ja z córą do naszej sypialni. Wsio.
Często kolacja wypada po kąpieli, kąpiel czasem przesuwamy na 18 jak są za bardzo marudni, i wtedy spanie wypada też wcześniej, a ogólnie wszystko tez zależy od tego o której mąż skończy pracę. Jak późno to nie mam chwili na przygotowanie obiadu (czytaj obiado-kolacja) i robię to jak wróci, że często nie jemy już kolacji. A często dzieciaki nic z obiadu nie tykają to dostają kolację normalnie.

isiula: Chodziło mi o adaptację Magdy w żłobku i stopniowe wydłużanie pobytu

Tak tak, wiem ale do tego jeszcze zdąży przywyknąć, bo planuję później ją posłać - marzec-kwiecień.

isiula: Albo po prostu zacznijcie normalnie już teraz, żebyście obie się z tym oswoiły

Magda nie będzie chodziła do normalnego żłobka tylko do oddziału dla młodszych dzieci w przedszkolu mojego syna, tam są dzieci od 19-20 mż. do 2,5-3 lat. Adaptacja wcześniej nie miałaby sensu...

Chciałabym nauczyć Magdę usypiania bez cyca ale nie wiem jak...
A Kacper do tej pory nie zasypia sam. Jest taka mania, że ktoś, kto go usypia musi się położyć na podłodze obok niego i udawać, że śpi. Nie można siedzieć. Trzeba leżeć!

Dii u nas był koszmar z usypianiem i jest do tej pory. Filip usypia najwcześniej o 21.00. Nie ma szans żeby wcześniej zasnął. W dzień ma drzemkę krótką około 45 min w przedszkolu, wstaje max o 13.30 i potem najwcześniej 21.00 zasypia. Przerabiałam milion sposobów, nie działa w naszym przypadku. Nie da się zrezygnować z drzemki, bo zwyczajnie jej w dzień potrzebuje, bez problemu o 12.30 z dziećmi zasypia.
A wracając do Madzi. U nas zaczęło się normalne życie kiedy Filip zrezygnował z cycka (skończone 13 mcy), mimo, że jestem za kp, to z perspektywy czasu wiem, że ostatnie dwa miesiące byłam wykończona psychicznie przez karmienie i na szczęście zrezygnował sam, z dnia na dzień. Od tamtego czasu przesypia całe noce i ja również :)

ku mojemu zdziwieniu odkryłam ze mam lek przestrzeni kiedy wchodzę do galerii czy jakiegoś duzego sklepu jak np.byłam ostatnio w castoramie zaczeło mi sie w głowie krecić,ale kiedy juz weszłam w alejke było dobrze,normalnie nie wierzę,jak to cholera jasna zwalczyć ?Po ostatniej wizycie u neurochirurga dostałam lek do którego podchodziłam sceptycznie (pomyslałam znów kolejne leki) ale powiem wam ze jest jakoś lepiej,zawroty lekko ustają nie powtarzają sie aż tak czesto,ostatnio jak poszłam z psem na spacer i nie wystepowały zawroty,miałam taka radosć i zachowywałam sie jak dziecko ktre dostało wielkiego lizaka i podskakiwało do góry i tak sobie podskakiwałam :)

Dziewczyny czy któraś z Was brała może neurol sr 0,5?

Ja strasznie po nim senna jestem

Jesteście babki? :) TEO, Karolina? :)

No to skąd nerwica ? :(

Teo (niczego nie sugeruję, nie wmawiam), ale moja kuzynka chorująca od lat na nerwicę z epizodami depresji także twierdzi, że nie wie skąd to... Ona prowadzi dość przyjemny tryb życia... Praca w domu, na spokojnie... Zarobiki dobre... Zobowiązań czy zmartwień żadnych. Jak ona to mówi - pełen luz...

Jej psychiatra mówi, że to ma związek z nieprawidłowym przepływem serotoniny w mózgi i czymś tam jeszcze (nie zapamiętałam)... Czysta fizjologia...

No, ale fakt... Zdiagnozować się musisz, bo inaczej sie nie dowiesz...

Ehhhh no to nie wiem, zobaczymy.
Jak sobie tak pomyślę to wolałabym jednak nerwice niż np glejaka mózgu
No bo bankowo moje objawy się znikąd nie biorą.

Może mi faktycznie ta serotonina źle przepływa....głupia koza.

Moja dykcja wporzo. Ale się naczytalam forum glejakowego no i jednak wiele osób podobne miało objawy co ja.A wiesz Fran jak to dzisiaj jest. Dzisiaj zdrowa, jutro się dowiadujesz że umierasz....

Zachorowałam na depresję w wieku 17 lat, a w zasadzie najpierw miałam nerwice lękową, potem po latach bardziej depresje. Na początku psychiatrzy tylko leki przepisywali, ale przy trzecim epizodzie trafiłam na super lekarza, który skierował mnie na psychoterapię. Podczas wizyt psychiatra wiele razy próbował analizować, skąd u mnie te stany, do niczego sensownego nie doszedł, poza właśnie obniżonym poziomem serotoniny. Leki zawsze mi pomagały, czułam się wtedy "sobą", "wolna" itp. Terapia u psychologa trwała 1,5 roku i terapeutka wiele tematów ze mną przerobiła, niby coś tam z dzieciństwem wyszło (mam ojca choleryka, który łatwo wybuchał, ale bez alkoholu i bez przemocy fizycznej), ale trochę mało jak na traumę. Niczego poważniejszego tez nie znalazła, po prostu "tak mam". Dzisiaj jestem prawie 6 lat po zakończeniu ostatniego leczenia i też skłamałabym, że czuję się dobrze. Jakoś sobie radzę, ale chyba te stany psychiczne sa nieodłączną częścią mojego życia.

Całe G**no później wychodzi...

Cos w tym może być... Ja miałam trudne dzieciństwo i przeszłam depresję w wieku 25 lat...

Moze macie racje, ze to zależy na jaki grunt trafi. Ja tez nie miałam mega trudnego dzieciństwa, ale moze dla mnie te problemy wtedy były zbyt duże.

Katka ale te szumy to sprawdz u dobrego lekarza. Bo moja mama miala szumy niby poprzez depresje/nerwice az w koncu sie okazalo,ze to problem laryngologiczny. Miala wszczepiane implanty ślimakowe w Kajetanach i problem minàł. A słyszała ok i wielu laryngologow nic nie widziało.

A mnie sie wydaje, ze to jednak za duze uproszczenie, ze przeszlosc czlowieka determinuje jego obecne dzialanie, myslenie, ze przeszlosc bedzie juz zawsze odbijac sie czkawka. Moze tak byc oczywiscie, jesli nakrecamy swoja glowe takim mysleniem, ale nie musi. Ile osob po bardzo traumatycznym dziecinstwie potrafi sie samemu z siebie idciac od tego. Dlatego wlasnie mnie leczenie przez pania S (katka wie o kogo chodzi) nie przekonywalo. Dla mnie to nie leczenie, jesli przekonujesz pacjenta, ze problem ma swoje korzenie w dziecinstwie, wiec juz tak po prostu bedzie. Dla mnie leczeniem zajac sie powinnien (bynajmniej mnie) ten, kto potrafi zmienic sposob myslenia, zeby wlasnie nie nakrecac niepotrzebnie negatywnych mysli.

Kasiu, pozwolę sobie się wtrącić, co do tych Twoich szumów usznych - koniecznie idź do laryngologa. Ja też borykam się z szumem (ni to betoniarka, ni to studnia) i właśnie byłam w tych Kajetanach, o których tu dziewczyny wspominały i stwierdzili jakąś wadę okołoporodową, która tak się jakoś właśnie objawia. Teraz będę miała jeszcze jedną wizytę z genetykiem i innym specjalistą i będą dokładniej badać co to jest, bo zapytana o szum powiedziałam, że nie jest mi zupełnie obojętny i chciałabym się go pozbyć.
Na depresjach i nerwicach się może za bardzo nie znam, ale wątek śledzę, bo nie ukrywam, że mam problemy z nerwami. Za często i za mocno się denerwuję. Wpadam w jakiś taki szał... nie jest mi z tym dobrze, dlatego Was czytam i próbuję wyciągać wnioski.

katka skierowanie do poradni laryngologicznej powód szumy uszne i rejestrujesz je przez neta na ich stronie i czekasz. Na pierwsza wizyte zarówno mój mąż jak i mama czekali pół roku ale potem już poszło szybciej. przebadani dokładnie od A do Z Mama na operacje mąż na kontrole co 2 lata.

katka próbuj bo nie da się żyć spokojnie z czymś takim. trzymam kciuki :)

Wydaje mi się, że nie można powiedzieć, że z zaburzeniami psychicznymi to jest albo-albo. Albo serotonina, albo trauma. W jakimś stopniu te czynniki muszą się skorelować.

U mnie było tak, że mam bardzo duże genetyczne obciążenie zaburzeniami psychicznymi. W rodzinie z obu stron pojawiały się różne problemy na tym tle. Ale wyzwalaczem tych wszystkich problemów była właśnie swego rodzaju trauma - w dużym stopniu związana ze środowiskiem rodzinnym. Pierwsza, gdy miałam 16 lat i pojawiła się nerwica. Druga - niespełna 22 lata, i wtedy depresja przez prawie 3 lata.

Zgadzam się z Hydro, że nie można zwalać wszystkiego na dzieciństwo. Tym bardziej, że nie zawsze to kwestia dzieciństwa - czasem dzieciństwo jest super, a problem wynika z traumy w późniejszym okresie.

mooniia: Na pierwsza wizyte zarówno mój mąż jak i mama czekali pół roku ale potem już poszło szybciej

Teraz niestety jest około roku...

No widzisz katka, to ha niecierpluwa jestem po prostu. Szczerze nie wiem, moze z 5 razy u niej bylam, ale to bo wlasnie z 5 lat temu. Nie wiem, dla mnie kobieta mowila mi to, co ja generalnie wiem i na to mi bylo po prostu szoda pieniedzy. Mysle ciagle, zeby isc do kogos. Ale u nas w miescie to kiepsko. Na dojazdy do wiekszego miasta nie za bardzo mam jak, bo wiadomo musze zalatwic jakas opieke dla dzieci. Moze zatem skonczy sie znowu u niej. Chyba, ze moze Ty kogos innego znasz, godnego polecenia?

katka_81: no ale kto tu napisał, że zawsze dzieciństwo jest winne? Napisałam, że często problem tkwi w dzieciństwie a to nie oznacza, że zawsze.

Ale ja zupełnie nie to miałam na myśli - to, że problem często tkwi w dzieciństwie to jakby jedno, a zupełnie inna rzecz, że dla wielu osób to złe dzieciństwo poza przyczyną staje się także wytłumaczeniem na wszystko co się robi (albo czego nie robi). A to chyba nie na tym ma rzecz polegać.

Frances: a chcialabym umiec zmieniac sposob myslenia na taki wlasnie racjonalny, nie nakrecac sie niepotrzebnie strachem. Nie wiem jak to wytlumaczyc. Moze pozniej przyjdzie mi do glowy jakis przyklad. Na razie musze "fupiec ciasto z piachu kinetycznego z polewa blotniy wiatr". Z takich bardziej przyziemnych spraw
--

własnie tego uczyłam się na terapii u pani S :) A te przyziemne sprawy i bycie w trakcie tych czynności "tu i teraz", to doskonały trening :)

sucharek, mogłabyś zalinkować to, gdzie pisałaś o kręgosłupie? Bo ja mam i szumy, i zawroty głowy, i zmiany nastrojów. I bardzo często mi szyję "wykręca". mam wynik rtg szyjnego odc. kręgoslupa, jakieś zwyrodnienia itd. Czekam na wizytę u neurologa i skierowanie na rezonans (mam nadzieję).
Póki co nie mam czasu przebrnąć przez temat. Głupio to brzmi, ale jakoś mi lepiej kiedy czytam, ze nie jestem odosobniona w zaburzeniach emocjonalnych.
Poruszono tu problem przeszłości/dzieciństwa i jej wpływu na teraźniejszość.
Dużo zależy od danej osoby. Obie z siostrą jesteśmy "zaburzone". Dużo by pisać, może kiedyś. W każdym razie na wiele naszych zachowań bezpośredni wpływ miało dzieciństwo i relacje z mamą. Do tego alkoholizm ojca, o którym nie miałyśmy pojęcia (nie zdawałyśmy sobie sprawy). Przez większość życia miałyśmy złe relacje ze sobą, rozmawiać zaczęłyśmy dopiero jak porodziłyśmy dzieci. Wtedy się dowiedziałam, ze moja siostra chodzi od kilku lat na terapię, ze ma za sobą próbę samobójczą. I że wyparła ze świadomości wiele wydarzeń/faktów. Wtedy tez ojciec przyznał się do swojego problemu, a mnie zaczęły się składac pewne rzeczy.
Ja na terapie trafiłam raz, ale chyba na malo kompetentnego psychologa, bo nie widział problemu i zaproponował ewentualnie terapię rodzinną.
Od tej pory radzę sobie sama, co utwierdza mnie w przekonaniu, ze dzieciństwo wywarło na mnie mniejszy wpływ niż na siostrze.
Choć sama ze sobą walczę, bo funduję swoim dzieciom dużo z tego piekła, które sama miałam w domu. Tym samym trafiłam z córką do psychologa, który przy okazji czasem i dla mnie staje się terapeutą. Póki co nie chodzę.
Ale jak was zytam, to może jednak powinnam wrócić / zacząć terapię właściwą?
Trochę to chaotyczne, bo dużo by trzeba opisywać, a czasu niewiele. Ale może czasem tu wejdę poczytać, poszukac rady, a może zebrać siły do szukania fachowej pomocy?..