A ja sobie przeczytałam ten artykuł-blog i ryczę normalnie.

Ciekawe czy nadmierna płaczliwość może być objawem zbliżającego się porodu..

Ja mialam uczucie niespelnienia po vacum,a po raz drugi przy dokarmianiu mm, i o ile nie spotkalam sie z tym by wartosciowac mamy w zalezniosci od rodzaju porodu to jak slysze teksty ze mleko siedzi w glowie i kazda kobieta jest w stanie wykarmic dziecko to mnie cos strzela..

gdzieś w głowie siedzi mi, że coś jest kurna z tym moim organizmem nie teges skoro dziecka nie potrafię bez zaszycia piczki na 6 spustów donosić. Po Julku miałam ogromne wyrzuty sumienia, a dziecko przecież zdrowe, wspaniale się rozwija, jest moim wszystkim.

Annie ja w ciąży z D. miałam podobne odczucia. Byłam okropnie zła na siebie i czułam się nieco gorsza, że przeze mnie dziecko może urodzić wcześniej, jakoś cięzko było przekonać samą siebie, że przecież to nie moja wina, że mam skurcze przedwczesne i szyjka niedomaga i choć robiłam wszystko włącznie z bieganiem (niedosłownie;) na wizyty co chwilę i oszczędzaniem się, pewne myśli nie mogły wyjść z mojej głowy, a opinie rodziny męża, że ciąża to nie choroba, ta biega, tamta skacze z brzuchem i jest ok wcale jakoś mi nie pomagały, ale oszołomy zawsze będą oszołomami nic im już nie pomoże

No prawda, u mnie niby spoko szpital pod tym względem i większość kadry dawała radę, ale na jednej zmianie nocnej przyszła piguła, która na każde zakwilenie małej wpadała do pokoju z tekstem "może chce Pani dokarmić? ona jest bardzo głodna!", "ojeeej ale głodna! nie ma pani pokarmu, czy co?", a jak jej mówiłam, że nie może się porządnie przyssać to nie chciało jej się pokazać co i jak, tylko od razu gały wybałuszała z pytaniem "czy dokarmić" by był spokój na oddziale.

Dobrze, że następują w tym zakresie jakieś zmiany i robi się już jakiś tam wybór. Choć ja i tak muszę jechać prawie 70km by rodzić w miarę po ludzku.;)

Co do rodziny to u mnie pod względem karmienia było w miarę OK (choć też trochę zabobonnych bzdur słyszałam ;)). Gorzej z poglądami na wychowanie Milki, ciągłe podważanie moich decyzji, etc. Albo co ostatnio nagminne - wiadomo, Milka mniej czasu spędza z babcią więc jak ta wraca do domu to nie może się nią nacieszyć... A co robi moja mama, podchodzi z nią na rękach do mnie i mówi "idź do mamusi, no idź", no to Milka naturalnie przykleja się do niej i protestuje bo boi się, że chcę ją zabrać od babci, położyć spać itd... na co babcia z dumą i fałszywą troską w głosie "nie chcesz? nie chcesz do musi?". Kurde no zawsze to kończy się moim wkurwem, bo ja wiem, że to jest reperowanie sobie ego kosztem mojego dziecka i mnie. Standardzik, tylko co jakiś czas zmienia repertuar.
A tak poza tym to nie mogę się napatrzeć jaki fajny kontakt z Milką złapała, jak się kochają, no ale te Jej "prowokacje" działają teraz w ciąży jak płachta na byka.

Annie, na borowskiej nie ma chyba doradcy laktacyjnego, nie?

Osinek: Annie, na borowskiej nie ma chyba doradcy laktacyjnego, nie?

O, widzisz, nawet nie wiem czy jest. Widziałam tylko jakieś plakaty "10 kroków do udanego karmienia piersią". Zapytam lekarza na najbliższej wizycie.

Wiecie, ja nie chciałam jakiejś burzy tutaj wywołać ani, broń Boże, wpędzać kogoś w kompleksy z tym cc, ani zdenerwować. Byłam kiedyś świadkiem, jak jedna dziewczyna mówiła o swoich koleżankach i właśnie w takich kategoriach. Z perspektywy czasu strasznie żałuję, że się wtedy nie odezwałam :(

Dzisiaj byłam na wizycie i z Małą wszystko ok. W dalszym ciągu ułożona główką w dół. We wtorek jadę do szpitala na badanie przepływów, ważenie i coś jeszcze (ale już nie pamiętam )

mangaa: na co babcia z dumą i fałszywą troską w głosie "nie chcesz? nie chcesz do musi?"

Mangaa, z moją wszechwiedzącą mamą mam to samo. Wczoraj przez telefon usłyszałam, że Julian na pewno ma mnie już dość i się ze mną nudzi i ona go zabiera w sobotę i koniec kropka. A że ja kiepsko rozkazy znoszę to już się zbroję przed tą sobotą...

A wracając jeszcze do wsparcia KP w szpitalach to przypomniała mi się historia sprzed ponad miesiąca, kiedy to moja kuzynka powiła syna. Młoda dziewczyna, przerażona, liczyła na pomoc personelu... W 2 dobie mały zjechał z wagi, czysta fizjologia. Wpadła położna z gębą na całą salę, że ona dziecko głodzi, bo straciło na wadze! I natychmiast podali mm, nie pytając nawet o zdanie. Dopiero dwa dni później jakiś lekarz to wszystko wyprostował. Jakim trzeba być bezczelnym człowiekiem, żeby coś takiego zrobić?

Witajcie dziewczyny czy któraś z was ma wiesci od KatekMuc bo cos sie nie odzywa pod kartą ciąży nic nie wiadomo

kiarus: parę dziewczyn wolały swoje zdania ciagle pisać i mnie szkalować (moje odczucie)
Dla mnie głupi zakup nie świadczy o tym,że nie chce się karmić itd.......ale niektóre z nas tutaj(piszę ogólnie o osobach na tym portalu) są jakimiś fanatyczkami co rozum pozjadały i wiedzą co najlepsze dla każdego

trochę Kiarusku Cię ponioslo kilka osób próbowało Ci uświadomić by nie zniechęcac się zbyt szybko do KP (o ile chcesz karmić piersią) a nie narzucały swojego zdania.jakbyś napisała z góry że chcesz karmić MM a ktos by cie namawiał na siłę na KP to wtedy to jest szkalowanie i narzucanie swojego zdania

elfika - nastawiam sie na kp od pierwszych chwil ale cieszę sie, ze mam świadomość tego ze może być ciężko i ze w szpitalu nie jest łatwo. Moja przyjaciółka przy pierwszym dziecku myślała ze to takie proste. Potem, jeszcze okropne położne/pielęgniarki w szpitalu jej różne rzeczy nagadały i ostatecznie dwóch miesięcy nie ukarmiła. Przy drugim sie zaparła, wiedziala ze jest ciężko ale dała radę i ponad rok karmiła

elfika: ze dopiero w domu zaczniesz ogarniac temat bo bedzie za pozno

E tam, ja w domu zaczęłam tak naprawdę ogarniać temat i wszystko było ok.Nie przesadzajmy, to, że się da parę razy dziecku butelkę jeszcze nie przekreśla szans na karmienie piersią. Może trochę utrudnić, ale ja np w ogóle tego nie odczułam.
Po cc miałam pokarm późno, tak naprawdę dopiero w drugim dniu pobytu w domu, a spędziłam w szpitalu z młodym 4 doby (urodził się w pon wyszliśmy w pt).
W szpitalu bardzo zjechał z wagi, więcej niż norma przewiduje, więc sama własnoręcznie mu podałam mm i to nie raz, a mimo to udało się potem karmić wyłącznie piersią i to tak, że dzieciak najadał się bardziej niż wystarczająco:)
Nie ma co demonizować mm i podejścia personelu, zwłaszcza w szpitalach, gdzie jest bardzo dużo pacjentek. Owszem, uważam, że niektóre pielęgniarki/położne mogłyby bardziej przyłożyć się do tematu, spróbować zrozumieć młode mamy, dla których to wszystko jest przecież nowe, trudne i często od tej ich pomocy zależy sukces kp. Ale z drugiej strony niektóre dziewczyny też zachowują się jakby były pępkiem świata i jedynymi pacjentkami w szpitalu i mają nie wiadomo jakie wymagania. Każdy kij ma dwa końce

Ja też oczywiście w szpitalu przystawiałam do piersi, jedną noc miałam taką, że młody całą wisiał na cycku i po tej nocy (jego druga w szpitalu) okazało się, że waga poleciała na łeb na szyję - po prostu pokarmu było jeszcze za mało.

Po raz pierwszy przystawiłam go do piersi po ponad 12 godzinach od narodzin (więc na bank w międzyczasie dostał mm). Urodził się 20:25, spędziłam z nim może 10 minut na sali Intensywnego Nadzoru - tylko dzięki temu, że anioł położna zgarnęła mojego męża i synka i się uparła, żeby ich wpuścili do mnie - a potem na oddział noworodkowy a ja do spania. Rano mi go przywieźli około 9 to wtedy dopiero mogłam go wziąć na ręce, przytulić a za jakąś chwilę przystawić do piersi.
Więc wszystko było nie tak jak w książkach radzą a mimo to się udało:) Tak więc poradniki są ok, ale proszę się nie przerażać jak coś będzie nie tak jak tam piszą, to jeszcze o niczym nie przesądza

magiczka a czemu dostalas dziecko dopiero rano? nadal to praktykuja na ujastku? bo wlasnie slyszalam ze na ujastku po cc niechetnie zostawiaja dziecko z mama. ja bede miala cc w Zeromskim i tam dostaje dziecko jak tylko mnie zszyja, a wczesniej tata bedzie go kangurowal. mialam nadzieje ze to plotki ze na ujastku nie daja dzieci po cc bo moja przyjaciolka bedzie tam miala cc za pare dni i bardzo chce miec dziecko od razu w pokoju. smutne to ze w tych czasach potrafia jeszcze malenstwo z matka rozdzielac po porodzie :(

Ja już sobie od jakiegoś czasu podczytuję nasze tutejsze forum o kp

mangaa, Osinek przeczytaj "Warto karmić piersią" Gugulskiej i zabierz do szpitala ze sobą jeśli mogę Ci coś radzić.

Tak zrobię ! Dziękuję

Dokładnie, rzadko kiedy KP od pierwszych dni przebiega bezproblemowo.
Warto zaopatrzyć się w pomoce dydaktyczne, namiary na doradcę i telefon z dostępem do internetu by w razie "w" ktoś wspomógł dobrą radą.

Wazne dla mnie przeczytac ze rozne aspekty macierzynstwa, jesli ulozą sie nie tak jak wymarzylysmy sobie
powoduja frustracje i poczucie niespelnienia- ja tak mam przy kp.
Ciekawe jak bedzie przy drugim malenstwie- mam duzo obaw ale i wieksze doswiadczenie, moze ty razem szczescie dopisze?

Kochane hurra!!! jest maly obywatel, 24 mm, serduszko, rączki, nózki, termin wg usg na 26 marca,
wiec 2 dni wczesniej niz wg terminu OM, lekarz w przychodni naszej rejonowej, rzeczowy, chlodny, namawial na aminopunkcję ( z racji wieku, ale raczej nie zdecyduje sie)
mąz byl przy badaniu dowcipnym pierwszy raz i obawialam sie jak to odbierze bo parawanu nie bylo, ale bylo b fajnie
ze był przy mnie.
Jestem przeszczesliwa i b zmeczona dzis :))))
Acha poprosze o dopisanie Dorit 26.03 :)))

Osinek, siostra moja korzystała z doractwa laktacyjnego we Wrocławiu, ale płatnego. I chyba musiała jeździć do poradni. Spróbuję ją zapytać o kontakt.

Dorit super wieści. A czemu od razu amniopunkcję- nie lepiej test PAPA w dniu kiedy będziesz mieć I genetyczne? Nie inwazyjne bo z krwi żylnej pobierane z ręki. Mnie akurat poza genetycznym nie namawiali ani na PAPA ani na amniopunkcję.

Dorit, gratuluję, super!!!

Ja tak w temacie KP Was trochę może pocieszę. Tych moich dwóch gagatków karmiłam (Krasnala) i karmię (Gugoska) dosyć długo - jednego rok, drugiego zobaczymy ile się uda, może do 2 lat pociągnę. Ale poczatki nie były łatwe. Przede wszystkim polecam nasz watek karmieniowy, książkę, która poleciła Mangaa (przez kilka miesięcy to była moja biblia) i ewentualnie rozejrzenie się za doradcą laktacyjnym. Jak urodził się Krasnal to mieliśmy trochę pecha, bo nie miał odruchu ssania i dostał silnej żółtaczki. I pielęgniarki noworodkowe z panią neonatolog wprowadzały chaos - każda mówiła co innego. I weź bądź tu człowieku mądry. Na szczęscie na oddziale była doradczyni laktacyjna - poradziła, żeby karmić małego palcem po sondzie, żeby pobudzić odruch ssania i żeby nabrał sił. Koszmarny tydzień - nawał, odciąganie pokarmu, zasysanie strzykawką, wkładanie lateksowych rękawiczek i karmienie małego z tejże strzykawy. Łzy mi sie lały jak grochy, ale się zawzięłam. Wróciłam do domu i zostałam z tym wszystkim sama - Krasnal nadal nie ssał, palec jeszcze jako tako, ale z butli mu kiepsko szło, chociaż szło. Odciągałam dzień i noc i w końcu dobra dusza Montenia poradziła, żebym wezwała doradczynie do domu. Poszperałam, zadzwoniłam, przyjechała. Spędziła u nas kilka godzin, wymęczyła mnie i małego, ale udało się - zassał pierś i normalnie zjadł! Przyjeżdżała do mnie codziennie przez kilka dni, mąż dzielnie pomagał przystawiać Krasnala, bo ja sama nie umiałam i po dwóch tygodniach Krasnal załapał i już nie chciał butli. Także u nas butla nie była taka zła - była pośrednikiem pomiędzy strzykawą a piersią. Pocieszające jest to, że jak Krasnal zassał to przez rok był totalnym cycozwiskiem i najchętniej to by leżał ze mną 24h/7 i sobie ciumkał. Teraz kawał chłopaka, więc chyba na dobre mu to wyszło ;) Ale walka była.

A Gugosek - urodził się, zassał bez problemu, wcinał az mu uszy całe chodziły. Tylko co z tego jak po kilku dniach mi przegryzł dziąsłami sutki? Do krwi, do mięcha. Wyłam z bólu jak karmiłam, w końcu znowu mądre dziewczyny z wątku o laktacji poradziły (chyba to Sushka była), żebym kapturki kupiła. Pomogło. Dwa tygodnie zaciskania zebów, ale pomogło. Piersi się wygoiły i teraz mam wygodnie ;)))

W każdym razie - puenta jest taka, że karmienie na początku może być cholernie ciężkie, ale warto podjąć walkę, bo potem jest już łatwo. Mnie wpienia ilekroć ktoś mówi, że karmienie to przecież łatwe, to bułka z masłem, a tak nie jest. To jest ciężka praca, dużo wyzwań, ale jak już się załapie to jest fajnie i wygodnie (no bo w nocy można sobie dziecię przy sobie trzymać i nie trzeba latać przygotowywać pokarm ;)).

Uff, także dziewczyny - powodzenia, dacie radę :)

To ja napisze,ze poniekąd karmienie rodzi się w glowie. Po pierwsze kobieta powinna uwierzyć,ze może wykarmić swoje dziecko ( o ile nie ma jakiś medycznych problemów typu zanik tkanki gruczołowej czy galaktozemia u dziecka). Po drugie powinna wiedzieć gdzie szukac pomocy. Niestety, pomoc w naszych szpitalach przeważnie opiera się na podaniu mm,bo mama ,,nie ma pokarmu,,. A mama pokarm ma, a kazde podanie mm bez wskazan(bo niby dziecko się nie najada) stanowi duże utrudnie,poniewaz aby pokarm się naprodukowal w odpowiedniej ilosci,musi być ssanie.
W szpitalu, w którym rodziłam był certyfikowany doradca i naprawdę starala się mi pomoc,ale jak szla do domu to wkraczaly do pokoju siostry,,dobra rada,,,które pojęcia o kp nie miały. Ich zadaniem było tylko podanie mm. Potem po wyjściu ze szpitala znow zlapalam kontakt z ,,moja,, doradczynią i to Ona najpierw uwierzyla we mnie,bym ja mogla uwierzyć w to,ze mogę wykarmić swoje dziecko,ze mój pokarm mu nie szkodzi( a niestety tak mi sugerowaly mi.in pediatra i polozna srodowiskowa).
Chcialabym,zebyscie wiedziały,ze warto szukac tej pomocy,poszukac już nawet teraz jeszcze na spokojnie,zeby potem w razie W wiedzieć.
I koniecznie poczytać watek o kp

Treść doklejona: 22.08.14 20:46
Doritku,gratuluje!

montenia: poniekąd karmienie rodzi się w glowie

Aha, wiecie co mi kazała robić doradczyni laktacyjna podczas używania laktatora i karmienia? Włączyć muzykę na słuchawkach, czytać książkę, układać karty - wszystko, byle nie myśleć o tym, ile właśnie pokarmu leci, czy już wleciało i o Boże, dlaczego tylko tyle!? I coś w tym jest. Jak się koncentrowałam na samym wysiłku to było mało, malutko, jakby coś hamowało. A jak się odrywałam i grałam na telefonie to sikało równo ;)

Ja podczytująca tylko ale pozwolę sobie podzielić swoją historią o karmieniu. Pierwsze dziecko urodziłam pięć lat temu (CC na cito) Przystawiono malucha po ok dobie, na chwilę i zabrano. W szpitalu dokarmiany był mm. Nie potrafiłam przystawiać, miałam pogryzione do krwi brodawki. Bliscy dołowali codziennie słowami, że mam za chude mleko, że dziecko płacze z głodu. To cud, że udało mi się utrzymać pierś (z mm) przez 8 miesięcy.
W tym roku przyszło na świat drugie dziecko, też przez CC. BARDZO chciałam karmić piersią. Przeczytałam tutaj cały wątek o kp. W szpitalu zabroniłam dokarmiania. Przyjaciółka która pracuje w szpitalu, w którym rodziłam przystawiła małego po ok 3, 4 godz od cięcia, a wcześniej rozmasowała mi piersi tak, że "gwiazdy widziałam" ;) Znów nie potrafiłam przystawiać, pojawiła się krew, ale poprosiłam o pomoc pielęgniarkę i udało się. Udało pomimo, że na każde karmienie siadałam z bólem strasznym w fotelu bo tylko w takiej pozycji początkowo umiałam go przystawić. Przetrwaliśmy też kryzysy laktacyjne, tylko dzięki temu, że traktowałam każdy dzień jako wyzwanie i każdego kładłam się spać szczęśliwa, że jeszcze ten jeden dzień się udało.

Dziś młody ma ponad 4 miesiące i karmię tylko piersią. Jestem z siebie cholernie dumna i cieszę się niesamowicie, że dałam radę, że pokazałam sobie, mojej mamie, babci i ciociom dobra rada, że się da :)

Dziewczyny, trzymam kciuki za wszystkie które chcą karmić piersią. Słuchajcie siebie i mądrych ludzi, którzy się na tym znają, a na pewno się uda :)

vru mam bardzo podobną historię jak Ty
tylko u mnie pierwsze były bliźniaki i szybciutko się poddałam,córka obecnie jest na piersi od prawie 9 miesięcy.
nikt nigdy mi nie wmówi że kp to prosta sprawa.tylko my wiemy ile nas to wysiłku i bólu kosztowało.ja tylko chciałabym uswiadomić jak największa liczbę kobiet że moc jest z nimi!że warto powalczyć,posłuchac tych co już tę walkę mają za sobą