Frag, bo ja byłam w takim dołku psychicznym, że tu wówczas mało bywałam i jeśli pisałam cokolwiek, to pod kartą. Ciężko było wrócić po porodzie do domu bez dziecka, patrzeć na puste łóżeczko, nie wiedząc, czy Michalina przeżyje... Sepsa ją dopadła, niestety.

Widzisz Frag i właśnie o coś takiego mi chodzi. O wpis w karcie, że to dziecko ma mega problem z żyłami i wenflon wchodzi tylko w główkę. Gdyby pierwsza zmiana to zaznaczyła to może nie musiałby trzy razy tych męczarni przechodzić w imię ćwiczeń pań pielęgniarek
Tak samo z tą gęstą krwią, o której piszesz.
Tobie dali Krasnala do piersi a Hugowi, bez zapytania mnie o zgodę, podali kroplówkę z glukozy i s.fizjologicznej. Że niby nienawodniony....

l"e na intensywnej terapii Ewa? Bo u nas inkubator koło inkubatora, szans nie ma na nocleg. Mogłabym zostać na poporodowym ale ja nie karmiłam, bo moje dziecko było w śpiączce, więc powiedzieli, że muszą mnie wypisać do domu."

dokladnie tak. maly lezal na OIOmie, inkubator kolo inkubatora. na tym samym pietrze byly sale poprodowe dla mam z dziecmi i sala dla kobiet, ktorych dzieci lezaly na intesywnej terapii. czesc lezaly jako pacjentki szpitala, w sense ze po porodzie, po prostu niewypisane do domu. a czesc lezala na tzw dobie laktacyjnej. jedyne co to one chyba jedzenia nie dostawaly. widzisz, myslalam, ze to norma jest. a tu chyba szpital jakos obchodzil przepisy, sama nie wiem. az dziwne, bo generalnie sam szpital byl taki sobie, ale podejrzewam ze finansowali to jakos inaczej.

Ewasmerf: na tym samym pietrze byly sale poprodowe dla mam z dziecmi i sala dla kobiet, ktorych dzieci lezaly na intesywnej terapii. czesc lezaly jako pacjentki szpitala, w sense ze po porodzie, po prostu niewypisane do domu. a czesc lezala na tzw dobie laktacyjnej.

super. Ile ja bym dała wówczas za możliwość bycia blisko mojego dziecka...

katka_81: super. Ile ja bym dała wówczas za możliwość bycia blisko mojego dziecka...

Ja także. Po urodzeniu Mikołajka leżałam na położniczym, Miko na intensywnej. Porządki takie, że w 4 dobie po cc, dobę po sn matki wychodzą do domu, dzieci zostają na itn. Tak naprawdę matki, których dzieci nie miały przygód po porodzie, a drobnostki typu żółtaczka, były w dużo lepszej saytuacji niż wcześniacze mamy. Matki takich dzieci zostawały po prostu na oddziale, a nam kopa i do domu. I tak, gdyby nie gin - tato mojego kolegi z LO (jakie to dziwne koligacje czasem sie przydają), wykopano by mnie do domu. Musiałabym dojeżdżać do szpitala począwszy od 5 doby po porodzie cc 90km samochodem i cały dzień spędzać na nogach. tak naprawdę pani neonatolog mnie pocieszała, że przecież nie musze przyjeżdżać każdego dnia, a pokarm moge dac przez kogoś!!!!!!!! Rozumiecie cos takiego?!
Na szczęście ginekolodzy przetrzymali mnie na oddziale, dzięki wspomnianemu doktorowi, prawie dwa tygodnie. Dojeżdżałam tylko tydzień. Serce ma się w strzępkach w takich chwilach...to nieludzkie...
Pielęgniarki na itn też przekazywały sobie zmiany b. szczegółowo, lekarze także. To na tym oddziale funkcjonowało, jak nie funkcjonuje w naszym powiatowym szpitalu. I jak u katki, tak u nas pielęgniarki wspaniałe. Szkoda, że nasza neo bez serca.

W Bydgoszczy w Miejskim wstęp tez tylko rodzice, limit, czyli pojedynczo w chwilach, kiedy zachorowań na grypę było sporo. Większość pobytu Miko, mogliśmy być przy nim razem z M.
Jeśli matka jest na oddziale położniczym ma wstęp na itn cały czas, tak naprawdę sprawdza się to, gdy dziecię pije z piersi, jeśli nie pije w nocy zostawia się pokarm i wraca na salę (w ciągu dnia starałyśmy sie respektować przerwę od 12-14 i po karmieniu porannym do 9 też starałytśmy sie nie zawracać głowy, bo w tym czasie właśnie były leki,badania itp.). Jeśli przychodzi się z zewnątrz szpitala odwiedziny są od 9-12 i od 14-20.
W czasie, kiedy dojeżdżałam pielęgniarki nigdy mnie nie wyprosiły, ale starałam się być niewidzialną na czas podawania leków.

mooniia: katka a ile czasu mogłas przebywać z małą? pytam bo u nas w sumie nie ma ograniczen na oiomie

Ja mogłam być na oddziale do 20 tylko.

ewasmerf.ja po porodzie i dziecko wcześniak musialam opuscic szpital..dodam,ze przez 2 dni pobytu na polozniczy, nie mialam ani kropli mleka(ur.w 31 tc).:(
pielegniarki chciały isc do lekarzy zeby mnie nie wypisywac..
musialam wynajac mieszkanie w bydgoszczy,opuscic rodzine,i byc przy maluszku..dopiero po 3 dniach pobytu przy inkubatorze pojawilo sie moje mleczko :)

biri, ja ci powiem ze naprawde MALO ktora matka majac dziecko na OIOMIE potrafi zawalczyc o swoje prawa. ja podejrzewam, ze w takiej sytuacji, bedac w takim stanie naprawde nawet teraz nie umialabym sie awanturowac. WTEDY mysli sie w innych kategoriach.
a awanturowac sie potrafie. ale chyba nie umialabym wtedy gdy dziecko walczy o zycie.

Ewasmerf: biri, ja ci powiem ze naprawde MALO ktora matka majac dziecko na OIOMIE potrafi zawalczyc o swoje prawa. ja podejrzewam, ze w takiej sytuacji, bedac w takim stanie naprawde nawet teraz nie umialabym sie awanturowac. WTEDY mysli sie w innych kategoriach.
a awanturowac sie potrafie. ale chyba nie umialabym wtedy gdy dziecko walczy o zycie.

dokładnie Ewa. Pamiętam, kiedy Michasia była już przytomna i mogłam ją karmić piersią, mnie jak na złość dopadł wówczas katar. Pielęgniarki dawały maseczkę i pozwalały karmić, neonatolog również, bo twierdziły, że dziecko dostaje dzięki temu potrzebne przeciwciała. Wówczas ordynatorka dopatrzyła mnie w tej masce i wzięła na rozmowę (bardzo nieprzyjemna pani). Zabroniła wchodzić do dziecka przez najbliższe dni, opierdzieliła :/ Nic nie potrafiłam powiedzieć, zawalczyć a był to tylko katar i to niewielki (prawdopodobnie zatoki). Nie wiem, miałam takie poczucie, że jeśli podpadnę, postawię się, to odbije się to źle na moim dziecku, o które drżałam. Więc... przyszło mi patrzeć na dziecko przez szklaną ścianę :((( Mleko ściągałam co 2h i dzięki temu Michasia od początku nie dostała modyfikowanego - tyle dobrego. Dodam, ze kiedy była ta fajna zmiana, to zawsze pozwalały mi wejść i pokarmić :) Wiecie... są anioły wśród ludzi, na prawdę.

Ewasmerf: a tak w ogole to wam powiem jaki ja stres przezylam. wchodze raz na OIOM, na te sale, wyszorowalam rece, podchodze do okna, i usiadlam na ziemi jak stalam. nie ma mojego dziecka!!!!! wszystko mi stanelo, cale krazenie. a co sie okazalo: ze przeniesli moje dziecko z inkubatorem do tej rozej sali, takiej gdzie juz mozna bylo wchodzic do dziecka ciagle i kiedy sie chcialo. ze to awans dla niego. ze zdrowieje.

Też to przeżyłam dwa razy - raz kiedy w takiej poczekalni, gdzie się siedziało, jak coś przy oiomowych dzieciach robili minął mnie biegiem ksiądz (ale za chwilę pomyślałam, że przecież gdyby coś się działo, to by mnie powiadomili i chociaż zapytali czy sobie życzę), a drugi raz jak weszłam i Pcheł nie było, a okazało się, że właśnie awansowały. Ale kiedy widzi się dzień wcześniej śmierć współlokatora (tzn. nie naocznie, ale był chłopiec, nie ma chłopca, zmarł w nocy), to różne myśli się kołaczą.

boze, ze ja na was wczesniej nie trafilam. wiem doti, ze ty po mnie, ale ogolnie takich matek ejst mnostwo. moze czesciowo stresu bym sobie oszczedzila. a tak bylam z tym sama.
wiecie czego zaluje, i nie moge odzalowac, i jak o tym mysle za kazdym razem to mi sie serce sciska. ze kazda matka zawsze wysyla zdjecia dziecka z waga, wzrostem, wszystkim znajomym i rodzinie przez mmsa. a ja nie wyslalam ani jednego. bo sie tak balam, ze zapesze, ze on nie przezyje. i z jednej strony sie "wstydze", ze sie nim nie chwallam, bo w pewnym sensie mozna tak myslec, ale po porstu nie umialam sie z tego cieszyc bo sie tak balam.
ehh, wywale wszystkie emocje z siebie, moze juz czas.
drugie to bylo to, ze balam sie ze nie poznam swojego dziecka. matka na OPIOmie ma go w inkubatorze, najczesciej w spiaczce farmakologicznej, widzi go iles tam minut, godzin dziennie, nie ma tej szansy nawiazania kontaktu. i sie kurna balam, jak go pozniej do takiej znowu duzej sali przeniesli ze JA NIE POZNAM ktore to moje dziecko!!! poznalam, ale mialam takiego stresa ze nie wiem.
i ostatnia rzecz, ktora wywolala we mnie traume. jak sie dziecko wybudza ze spiaczki. jak wywraca oczami. jezu, jak ja sie wystraszylam. widac same bialka, dziecko gdzies tam oczy wywraca do gory. nie zycze nikomu.

Treść doklejona: 05.02.15 20:59
no i chyba jak kazda matka dziecka po OIOmie - sprawdza sie po tysiac razy czy dziecko oddycha. do tej pory mam odruch przykladania reki na niego. gdziekolwiek nie zasnie. i wstawania w nocy i nasluchiwania. i najchetniej bym mu pulsyksometr zinstalowala na stale.

Katka, najgorsze bylo to, ze NIKT mnie nie uprzedzil. myslalam ze mi dziecko umiera. w koncu jakas pielegniarka powiedziala, ze to najzupelniej normalne.

o jedno mam zal, ogromny zal, o brak rzetelnej informacji. ja rozumiem, ze nikt nie chce ferowac wyrokow ani dawac nadziei, ze jak dziecko jest w stanie ciezkim, podpiete pod wszystko, lacznie z kupa do woreczka, cewnikiem, intubacja itd, to nikt nie wie, jak to sie skonczy. ale lekarze i pielegniarki maja doswiadczenie, na tyle, zeby powiedziec, ze przykladowo maja takich dzieci setki tysiecy kazdego roku i wiekszosc przezywa. a nie ciagle zawieszenie i niewiedza kompletnie o stanie dziecka. nikt nie jest bogiem, ale mozna bylo powiedziec, ze jest to to i to, i mialy gorsze przypadki, no jakiekolwiek slowo pociechy.

bylismy od 25.10 do 5.11. niedlugo, bo nam sie udalo. maly robil postepy z dnia na dzien.
w 2 minucie zycia resuscytowany, z podowu bezdechu. niewydolnosc odechowa, przeniesiony na oiom w stanie ciezkim, przetoczono mu ATIII, ekstubowany w 6 dobie zycia, wylewy Ii stopnia. to tak ogolnie

doti, chyle czola.

Ewasmerf: bylismy od 25.10 do 5.11. niedlugo, bo nam sie udalo. maly robil postepy z dnia na dzien.

no dla mnie to i tak długo... Michalina była w szpitalu 3 tygodnie.
Była też na oddziale druga Michalinka, roczna. Stan stabilny, przytomna ale żywiona przez sondę,nie wiem, z jakich powodów. Rodzice ją porzucili.

doti_p: Katka, nieźle wygląda tak duże, donoszone dziecko w inkubatorze, jakby miało się nie zmieścić :)

Doti, no była najstarsza na całym OIONie :) Poza nią wszystkie dzieci to wcześniaczki. Były nawet dwie "pchełki" z 23tc...

Treść doklejona: 05.02.15 21:24

doti_p: Jejku jak dobrze, że te nasze maluchy się z tego wszystkiego wywinęły.

Kiedy przeczytałam to Twoje zdanie:

doti_p: Moja lekarka za to była o tyle fajna, że nie dawała nam złudnych nadziei, mówiła, że dziewczynki są w ciężkim stanie, że mają duże problemy i każdy kolejny dzień jest na plus, ale niestety nawet byle bakteria mogła je zabić :(

to aż serce się raduje wiedząc, jak Twoje panny dały radę. Toż to maleństwa takie były. Pamiętam.

Katka, a Michasia była wcześniakiem?
Ciesze się,ze Wasze maluszki tak dzielnie walczyly i daly rade!

podziwiam i zazdraszczam odwagi

To i ja sie melduje z domu i mimo ze to byl trudny czas to będę ten szpital wspominać b dobrze. Tak wiec polecam Otwock i szpital na batorego.

Ewasmerf: mam takie pytanie do mam dzieci po OIOmach - myslicie o kolejnej ciazy?

Ja nie, ale to moje drugie dziecko i tyle było w planie.

Mój Miki został kilka godzin po porodzie zaintubowany i przewieziony do Dziecięcego Szpitala Klinicznego na OIT, pani neonatolog ze szpitala powiedziała - "tu nie umiemy mu pomóc" - jakby mi ktoś nóż wbił w serce i nim kręcił :( Słyszałam karetkę, która po niego przyjechała, słyszałam jak odjeżdżała. Teraz często przechodzę koło tego szpitala i jak wyjeżdża stamtąd karetka zawsze mam dreszcze...

Miki miał obustronne zapalenie płuc i sepsę. Ale był donoszony, ważył 3700g, poród był krótki, więc nie stracił wiele sił na przeciskanie się przez kanał rodny. Lekarze byli dobrej myśli, choć widać było, że nie chcą rozbudzać nadziei w razie złego obrotu spraw. Jako, że odwieźli go do szpitala dziecięcego, nie widziałam mojego dziecka przez 3 doby i wyłam cały czas w poduszkę, a w głowie kołatała mi się myśl, że nie zobaczę go już żywego, a nawet nie zapamiętałam jego buzi... Zobaczyłam go w 3ciej dobie, kiedy najgorsze było za nami, nie był już zaintubowany (nie widziałam go w ogóle podpiętego pod maszyny, mąż powiedział, że nie chciał robić zdjęcia, bo nie wolno wśród tych urządzeń używać telefonu, ale myślę, ze chciał mi oszczędzić cierpienia). Na OIT były tylko chwilowe odwiedziny możliwe... Pod koniec jego pobytu na OIT, kiedy juz było wiadomo, że z najgorszego się wykaraskał panie pielęgniarki żartowały, że takiego tłustego kluska mają pod opieką, bo wokół same maleńkie wcześniaki (serce mi się krajało jak przechodziłam obok tych dzieci, jeszcze do tej pory czasem o nich myślę i mam nadzieję, że wszystkie dały radę).

Na zwykły oddział patologii noworodków Miki wyszedł chyba po 5ciu czy 6ciu dobach, od razu do niego dołączyłam. Spałam przez 2 tygodnie na siedząco w fotelu i byłam najszczęśliwsza na świecie :)

Teraz jak patrzę na ponad 2 letniego urwisa to mam wrażenie, że to wszystko było jakoś w innym życiu...

Ewasmerf: mam takie pytanie do mam dzieci po OIOmach - myslicie o kolejnej ciazy?

bałam się okropnie.. ale po 3 latach urodziła się Marta w 42tc, potem kolejne starania, dwa ICSI w końcu adopcja. A potem pojawiła się naturalsik Marysia, też wcześniak ale z 36tc wiec jak dla mnie żaden wcześniak.
niemniej jednak w każdej ciąży modliłam się o dotrwanie najpierw do 28tc a potem do 30.

_Fragile_: Czytam dziewczyny i dla Was i Waszych maluchów czapki z głów, nie wyobrażam sobie tego stresu i strachu :(((

Ja też

I jeszcze bardziej nie rozumiem, jak osoby bez powołania, takie jak opisała Teo, w ogóle wybierają taką pracę Przecież tam potrzebne są osoby z wielkim sercem, a nie bezduszne sfrustrowane babska

_Fragile_: Wydaje mi się, że po tych bardziej "bezdusznych" to wszystko bardziej spływa, że nie biorą tego tak do siebie i nie przeżywają.

Ja wiem i rozumiem, że do tego nie można podchodzić zbyt emocjonalnie, bo się człowiek wykończy. Ale przegięcie w drugą stronę jest tak samo złe, bo z kolei krzywdzi się tych, nad którymi sprawuje się opiekę. Tak też nie można. Dlatego wielki szacun dla tych, którzy potrafią to jakoś wypośrodkować. A jest przecież takich osób sporo.

katka_81: katka, a czemu Michalina trafila na OIOm, jak to u was wygladalo?

18h porodu zakończonego cc z powodu braku postępu porodu - z małą było wszystko dobrze, tętno ok, dostała 10 punktów apgar. Niestety parę godzin po porodzie zaburzenia oddychania i niepokojące objawy neurologiczne (wygięta była w łuk i miała zgięte w łokciach, skrzyżowane na klatce piersiowej rączki, z piąstkami pod brodą). Natłok badań - podejrzenie pneumokokowego zapalenia opon mózgowych, po pobraniu płynu, wykluczone, usg i RM głowy, RTG klatki piersiowej wykazało bardzo obszerne zapalenie płuc. Wdrożyli antybiotyk ale stan się pogarszał, dziecko słabło, miało mocne zaburzenia oddychania (do dziś mam przed oczami jej szeroko otwartą buzię i łapanie z trudem każdego oddechu :( ), poszła sepsa. Stąd w drugiej dobie była już w śpiączce, dostawała pompą 3 antybiotyki. Było kiepsko, bo kiedy pytałam, czy przeżyje, mówili tylko, że mają nadzieję. No i nigdy nie zapomnę jak biegli do niej na OION lekarze... Myślałam, że już po moim dziecku.

nana81: Katka, Misia ogromna się wydaje w tym inkubatorku. Tak jak duża tak biedna :(

no bo ona 3480 ważyła a przy tym była króciutka, bo 52cm, więc wyglądała słusznie ;)