Elfiko, duzo ciepłych mysli dla Klary

"Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono." Nigdy nie wiemy, jak zareagujemy w danej sytuacji, dopóki jej nie doświadczymy. Okazać się może, że mama, która jest teraz za terminacją ciąży zdecydowałaby jednak urodzić chore dziecko a ta, która jest za urodzeniem chorego dziecka, postanowiłaby usunąć.
Podejrzewam, że w realnych sytuacjach, człowiek "śpiewa" zupełnie inaczej.

katka_81: Nigdy nie wiemy, jak zareagujemy w danej sytuacji, dopóki jej nie doświadczymy.

No oczywiście.
Ale przecież można się nad tym zastanawiać, prawda? To że jestem przeciwna zabijaniu, nie znaczy, że nie potrafię dostrzec dramatów, które się odbywają. I akurat uważam, że obecny projekt ustawy nie jest remedium na to cierpienie.

I nie piszmy, że tylko ty i ty i ty masz prawo się wypowiadać, bo coś o tym wiesz. Jest nas tu wiele. Wiele z dramatów opisanych było tylko pod wykresami, wiele działo się tylko w sercach, nie zostało tu opisanych. Może się wydawać, że ktoś nie ma o czymś pojęcia bo tego nie przeżył. A może jednak tego doświadczył? Tylko nie miał sił o tym pisać? Nie odmawiajmy sobie prawa do wypowiedzi. W końcu walczymy o nasze demokratyczne prawa w demokratycznym kraju. Prawo do wypowiedzi to właśnie demokracja.

Ja jestem po terminacji ciazy. Wiem co to znaczy uslyszec od lekarza "pani dziecko nie dozyje porodu" wiem co to znaczy uslyszec wyrok i wyliczanie wszystkich wad... Kazde slowo z tamych dni bede pamietac do konca zycia. I choc wiele osob nie zgadzala sie z nasza decyzja my jej nie zalujemy choc serce boli i bedzie bolec do konca zycia. W takich sytuacjach zadne rozwiazanie nie jest dobre, poprostu zadne...

Nie wiem, jak ja sobie wyobrażam, że jest takie malutkie ciałko i ma w sobie tchnienie życia, to nie potrafię uzurpować sobie prawa by go tego tchnienia życia pozbawić i by została tylko powłoczka, ciałko.
Traumy, gwałty to z pewnością coś strasznego, odrażającego. Ale my, ludzie więksi, jesteśmy silni. Mamy możliwość przepracować, pozbierać się, lata to może zająć, ale jest to możliwe. Mój dziadek przeżył, cholera, Majdanek. Potem pozbierał się, otrzepał, choć to wracało, dawało o sobie znać.
W imię nadziei nie potrafię dać zgody na zabijanie tylko dlatego, że wg ludzkich kalkulacji jest kiepsko, tragicznie.

Widziałam. Są przerażające. Ale to są malutkie ciałka, które żyją. Nie wiadomo, dlaczego im się udało. Dlaczego na tę kobietę trafiło. Ale ta istota żyje.

Ja mam wrazenie,ze przeciwniczki zaostrzenia ustawy aborcyjnej sa postrzegane jako morderczynie słodkich, zdrowych, rózowych bobasków, które z usmiechem na ustach daja sobie wyszarpać tłuściutkie ciałka ze swoich grzesznych macic
Czy wyście poszalały, dziewczyny?
Uwazacie,ze ktokolwiek podejmuje decyzje o terminacji ciąży tak lekko jak decyzje o wystawieniu starych butów na smietnik?
I co to za porównania do tesciowej, dziadka na Majdanku? Ja rozumiem,ze to traumatyczne przezycia, nie umniejszam. Tyle,ze jak maja się do sytuacji gdy kobieta opiwkujaca się swoim ciężko uszkodzonym dzieckiem modli sie o to, by je przezyc? Bo jezeli rodzice umrą pierwsi to ono pozostanie SAMO, skazane na marna opiekę chorego systemu?

Treść doklejona: 04.10.16 09:42

Smuga: Ale to są malutkie ciałka, które żyją

Zyją. Tylko w macicy. Bo nie są w stanie przezyc poza organizmem matki

Smuga: Nie wiadomo, dlaczego im się udało

No nie wiadomo. Np tym, których rozwija sie ciało. Bez głowy.
Oj Smuga....

jasne Brom.
Są rózne wady, niektóre niewidoczne zupełnie gołym okiem. Np brak nerek, prawda?
Miałaś wybór. Podjęłaś decyzje najlepsza dla Was. Dla Waszej rodziny.
I własnie o ten wybór chodzi. O nic więcej.

szczypta_chilli: Ja mam wrazenie,ze przeciwniczki zaostrzenia ustawy aborcyjnej sa postrzegane jako morderczynie słodkich, zdrowych, rózowych bobasków, które z usmiechem na ustach daja sobie wyszarpać tłuściutkie ciałka ze swoich grzesznych macicie
Czy wyście poszalały, dziewczyny?

Odnoszę takie samo wrażenie. Tak jakby zwolennicy terminacji w pewnych przypadkach, wręcz upajali się tym, że jest szansa na zabicie własnego dziecka. To jest chore po prostu. Wstyd dla Was, które tak myślicie. Macie empatię niestety bliską zero. Żeby kobieta kobiecie???

Tak Wam się serca krajają, bo malutkie ciałko? Wiecie, że to małe ciało, kiedyś będzie wielkim i ciężkim, niezdolnym do samodzielnej opieki nad sobą. Że często matka takiego dziecka, poświęca WSZYSTKO dla tego ciężko chorego dziecka. Nawet własne zdrowe, własne już żyjące dzieci!!! Którym nie może poświęcić czasu, dla których nie ma pieniędzy, bo ona sama nie może iść do pracy, bo musi SAMA non stop 24 na dobę poświęcać CAŁY czas i uwagę, dla tego jednego chorego. Bo jej życie się nie liczy, tylko tego maluszka, tylko jego. Na jakim świecie ja żyję Że życie ciężko chorego dziecka w łonie matki jest przedkładane nad życie i zdrowie jego matki albo jeszcze jej rodziny??? Tylko dlatego, że ono jest małe a ona duża. Ta matka też kiedyś byłą dzieckiem przecież. A w imię tego, że już urosła jest pozbawiona praw do stanowienia o sobie i swoim życiu (według pro-lajf). Masakra po prostu. Bo malutkie, a jak już urośnie, to jakoś nikt nie krzyczy i nie kwapi się do pomocy. Hipokryzja pełną gębą.

Czy czytałyście o tym co napisała Lexia? Poczytajcie historie matek, które urodziły chore dzieci. Poczytajcie jakie wspaniałe życie wiodą, jak cudownie im się w pojedynkę żyje. Wczoraj jeden komentarz mnie zabił. Matka modli się o to, by przeżyć własne dziecko, które ma teraz kilkadziesiąt lat i jest ciężko chore. Rozumiecie to czy nie? Bo ja nie znam ani jednej matki czy ojca, który by tego pragnął. Ona opisuje, że jej życie po prostu nie istnieje, nie ma go. Mąż zwiał, dorosłe zdrowe dzieci wyjechały, a ona jest SAMA jak palec.

Często tu czytałam na forum (ba, nawet sama pisalam) że czasu nie macie by chatę ogarnąć przy małym dziecku, że mąż mało pomaga, a tu drugie w drodze, że noce nie przespane, że kiedy to się skończy i wyjdę do ludzi!!! Marzę o wypiciu ciepłej kawy.Pisałyście to przy zdrowych dzieciach, nie chorych, tylko o takich które kiedyś przestaną walić kupę w pieluchę. To teraz sobie wyobraźcie, że to Wasze maleństwo już dorosłe w tę pieluchę dalej robi, przez kolejne kilkadziesiąt lat. Nie rusza się, nie mówi, często cierpi.... No naprawdę jak przy pełnosprawnych dzieciach jest często takie zawodzenie, to co dopiero przy kilkorgu dzieci w tym jednym ciężko chorym.

brombap: Wiecie, dla mnie to jest tak, że każde życie człowieka ma swój sens

No pewnie, dla mnie też. tylko każdy ten sens rozumuje inaczej. Dla jednego tym sensem będzie urodzenie, przytulenie, pożegnanie... i rozwijanie oczywiście tego sensu, a dla drugiego ten sens będzie inny. Skróci czas trwania ciąży, ale to nie znaczy, że o tym dziecku zapomni. Będzie wspominał dzień, w którym zrobił test ciążowy, będzie wspominał pierwsze, drugie, trzecie USG... Będzie wspominał kopniaczki... I choć dokona terminacji będzie kochał swoje dziecko. Będzie rozpaczał... tęsknił... Terminacja nie oznacza, że zapominamy o dziecku, że nie płaczemy, nie cierpimy i zapominamy o sensie tego, że ten mały człowiek pojawił się w naszym życiu...

Smuga: ma w sobie tchnienie życia

a wiesz, że często łożysko działa jak respirator?bez tego 0 szans.

brombap: Wiecie, dla mnie to jest tak, że każde życie człowieka ma swój sens. Nie każde musi wyglądać tak, jak nakazuje schemat. Psycholog powiedziała mi coś takiego, że Maciek będzie z nami tak długo, jak będzie mógł, i tak, jak będzie mógł. I tak było.

zgadzam się.
mało tego. czeka mnie rozmowa z Córką na ten temat. chcę żeby wiedziała, że nie będę jej trzymać na siłę, że może zdecydować. tylko jeszcze nie jestem na to gotowa.
nigdy też nie zgodzę się na uporczywe leczenie...

szczypta_chilli: Miałaś wybór. Podjęłaś decyzje najlepsza dla Was. Dla Waszej rodziny.
I własnie o ten wybór chodzi. O nic więcej.

amen.
chodzi tylko i wyłącznie o wybór.

Dla mnie w ogóle to jest postawione na głowie
Pan Waszczykowski o proteście kobiet mówi" niech się bawią" podczas gdy rodzice chorych dzieci musza żebrac o pieniądze z 1% podatku albo zbierac korki od butelek na wózki inwalidzkie...
Chore

Treść doklejona: 04.10.16 10:18

brombap: Doti, o ile pamiętam to Ty czekałaś i urodziłaś, nie wiedząc, co przyniesie przyszłość. I to jest piękne. To jest odwaga MATKI.

Pewnie,ze piekne
Tyle,ze to tez JEJ odwaga. JEJ decyzja.
Brak dylematu o pozostawieniu starszych dzieci.
To trudne decyzje. I nie ma co stawiac na szali i mówić o tchórzostwie czy odwadze. Kazda z ciąz to inna historia- inna sytuacja. Inna społecznie i nie oszukujmy sie- ekonomicznie też.

Else: czasami i na ten 1% nie można liczyć ;(.

Wiem.
Ja spuszczam wzrok gdy słyszę kolejna prośbę, gdy kolejny raz z nadzieją w oczach matka wkłada mi do ręki ulotkę ze zdjęciem swojego dziecka.
Mozna pomóc 1 osobie. Jednej....
Żal serce ściska

brombap: Doti, o ile pamiętam to Ty czekałaś i urodziłaś, nie wiedząc, co przyniesie przyszłość. I to jest piękne. To jest odwaga MATKI.

Wiesz, u mnie była jeszcze inna sytuacja. A ze względu na bezwodzie nie można było zbadać. Była opcja, że może byśmy mieli dokonać terminacji częściowej (czyli tylko A), a to bardzo ryzykowne. Musieliśmy przegadać bardzo wiele tematów. Ze względu na P nie widzieliśmy opcji terminacji częściowej, bo była by zbyt niebezpieczna, ale wiedzieliśmy, że A może się urodzić bardzo poważnie chora, więc musieliśmy przedyskutować kwestie czy podtrzymywać ją przy życiu za wszelką cenę czy nie. Nie patrząc już na to, jakie decyzje podjęliśmy, nie życzę NIKOMU takich rozmów, rozważań i lęku o dzieci, a jednocześnie szanuję KAŻDĄ decyzję, bo to jest decyzja tej rodziny. Ale zdarza się, że trzeba takie decyzje podejmować i nigdy nie są proste.

elfika: bo co? prawda w oczy kole?

Nie. Dlatego, że są wybiórcze.

elfika: wiesz, co? zamień się ze mną na jeden dzień, co?

No i po co takie hasła? Czy ja ci źle życzę? Sugeruje, namawiam do czegoś, zabraniam czegoś? Zejdź ze mnie..

Ja się donosiłam do twoich argumentów, a nie do twojej osoby.
Ale luzik, już nie będę, jeśli cię to denerwuje. Wolę nie dokładać ci stresu..

brombap: urodziłaś, nie wiedząc, co przyniesie przyszłość. I to jest piękne. To jest odwaga MATKI.

Brombag to jest trochę krzywdzące. Bo jednocześnie mówisz, że ta która dokonała terminacji nie ma odwagi matki, że to co zrobiła jest złe...
Naprawdę, no ja bym nie mogła tak znacząco ocenić :( A tak naprawdę co jest większą odwagą i co jest cięższe do uniesienia?
Ty tak postąpiłaś i ok, czujesz się z tym dobrze. Osobiście Cię podziwiam. Ale czy jeśli matka chce skrócić swoje i cierpienie dziecka, to z automatu jest gorsza, bez owej odwagi? Bo uznała, że jej chore dziecko będzie mniej cierpiało?

Ty miałaś wokół wspierających ludzi. Co ma powiedzieć matka, która jest sama, bo ojciec dziecka uciekł, wypiął się, bo nie wytrzymał. Ona powinna być "odważna" do samego końca, w imię czego?

Z tego co czytam, a co już tu się przewinęło: statystycznie więcej matek decyduję się na poród dziecka, które umrze po narodzinach. Mniej tych decyzji, gdy matka wie, że urodzi dziecko, które do końca życia będzie rośliną lub ciężko chore, którym się trzeba zająć do końca swoich lub jego dni. Daje do myślenia.

Każdy przypadek jest inny, każda kobieta ma inną sytuację osobistą, materialną. Nie każda ma ciepły dom i kochającego męża oraz fortunę i masę czasu, by zająć się chorym dorosłym dzieckiem. Więc ja jestem daleko od ferowania wyroku w kwestii bycia odważnym. Bo gdy już tej matki będzie, to kto się zajmie tym dorosłym niepełnosprawnym, kto je ukocha tak jak jego umęczona matka, kto je przytuli.

PENNY: statystycznie więcej matek decyduję się na poród dziecka które umrze po narodzinach. Mniej tych decyzji, gdy matka wie, że urodzi dziecko, które do końca życia będzie rośliną, którym się trzeba zająć do końca swoich dni. Daje do myślenia.

Bo prawda jest taka, ze wiele z tych kobiet, które zdecydowały się urodzić wiedząc, że dziecko nie przeżyje, nie urodziłoby, gdyby dziecko miało być na lata roślinką. I wiele osób, z którymi rozmawiałam na takie tematy, otwarcie o tym mówi.

Penny, ja nie miałam na celu oceny negatywnej, ale pozytywną - podkreślenie tego, że Doti dla mnie jest bohaterką.

I zapewniam, że wiem, co czuje kobieta nie wiedząc, co czeka jej dziecko, bo przez pewien czas byliśmy właśnie w takiej sytuacji. Później diagnozy stały się jednoznaczne.

Chyba macie rację, bo urodzić dziecko to jedno, a zmierzyć się z trudami opieki nad ciężko chorym dzieckiem to drugie... Tak naprawdę jest to kolosalna różnica.

Opieka nad chorym, niepełnosprawnym dzieckiem ma sporo konsekwencji także dla nas rodziców, a szczególnie dla samotnych matek/ ojców. serio nam nikt nie pomaga... Początkowo milion deklaracji pomocy, a z czasem nie dość, że pomocy brak, to jeszcze często odsuwają się od nas znajomi, koledzy, a czasami przyjaciele, bo naprawdę ciężko im znieść to, że mamy mało czasu na spotkania w c celach towarzyskich, że widza nas przemęczonych, że musza patrzeć na trud naszego życia. Oni patrząc na to z zewnątrz często nie wytrzymują presji, a co dopiero my żyjąc w tych warunkach.

Niezależnie od tego z czym zmaga się nasze niepełnosprawne dziecko - czy to lekki przypadek czy ciężki jesteśmy zmęczone i chore... Mam 36 lat i jak zobaczyłam swoje wyniki nogi się pode mną ugięły...
Skąd to się wzięło... Brak snu, stres, brak jedzenia (bo w szpitalach czesto dla matek nie ma, a nie zawsze ma kto przynieść)...

Dlatego te hasła antyaborcyjne dla mnie są powierzchowne... po prostu hasła. Głoszone... Żadnych konkretów mówiących o wsparciu dla nas i naszych dzieci...

Wiecie o co mi chodzi? Tylko o zrozumienie dla tej matki, która chce terminacji. Nie ocenianie jej. Kurde przecież nie kopie się leżącego. No łzy mi się do oczu cisną.
Żadnej kobiecie nie jest łatwo, to są często wyczekane ciąże :( a potem takie wiadomości... zamiast piętnować pewne decyzje, powinno się jej pomóc.

Ja sama nie wiem co bym zrobiła, no przysięgam, że nie wiem.

Nie piszcie o biednych małych ciałkach, naprawdę. Ja wiem, że to rozczula. Ale czy nie rozczula widok samotnej starszej matki z ciężko chorym dorosłym dzieckiem, której nikt nie pomoże, nad którą nikt się nie pochyli. Ile siły i życia musiała włożyć, by pielęgnować to chore dziecko, to już tylko ona wie. Dzień w dzień od jego narodzin, do końca jej lub jego życia. Każdy zapłacze nad maleńkim dzieckiem, wiadomo. Ile osób zapłacze nad tą kobietą i jej znojem codzienny. No ile ?

brombap: Penny, mam prawo do moich przekonań. Mam prawo nazwać dobro, które widzę obok siebie.

Masz. I o to chodzi, że Ty mogłaś wybrać. Że nikt za Ciebie nie zdecydował. A za nas chce to ktoś robić. Tak jakbyśmy my prawa do swoich przekonań nie miały.

Penny, tak jak cię czytam, to w sumie we wszystkim się zgadzam, masz rację. Ale jedno mi nie daje spokoju.. To co już było poruszone. Że niepełnosprawnym można stać się w każdej chwili, w każdym momencie możemy stać się tymi biednymi matkami/ojcami.. Jakoś tych chorych ludzi się nie "terminuje". Dlatego może to dla mnie takie trudne.

Wiem, ale póki co nie ma go w Polsce oraz nie ma jakiś ruchów znaczących, aby się pojawiło, więc pominęłam ten aspekt..
Bo jeśli takich ludzi by poddawano eutanazji, to wtedy system jak dla mnie byłby spójniejszy. Co nie znaczy, że słuszny..