Agnieszka, 34 lata
Po latach bezowocnego leczenia zdecydowała się na adopcję. I gdy przestała obsesyjnie myśleć o ciąży… zaraz w nią zaszła
Jeszcze nie widać, że Agnieszka jest w ciąży. To dopiero czwarty miesiąc. Poza tym szczupła, wygląda jak nastolatka, z kucykiem i lekko odsłoniętym brzuchem. Wcale nie je za dwoje, ale zawsze zostawia sobie miejsce na ciastko, babeczkę z owocami. – Mam wiele pasji. Nurkuję, chodzę po górach, uwielbiam wycieczki rowerowe, ale już wiem, że najwięcej radości sprawia mi macierzyństwo – wyznaje Agnieszka. Ma adoptowaną córeczkę, a teraz oczekuje na swoje biologiczne dziecko. Jest szczęśliwa. Częstuje zieloną herbatą i opowiada swą historię. – Miałam problemy z zajściem w ciążę. Pięć lat walczyliśmy z mężem o dziecko. Leczyłam się w kilku znanych klinikach. Okazało się, że mam niedrożny jeden jajowód. Lekarze podejrzewali, że to efekt zapalenia przydatków, które przeszłam w klasie maturalnej. Potem wykryto także polipy. Konieczne było operacyjne ich usunięcie i kuracja hormonalna. To trwało, a ja marzyłam o dziecku. Bałam się, że nie wyzdrowieję. Zastanawiałam się, co będzie – wspomina. Była w siódmym niebie, gdy podczas kolejnej wizyty u ginekologa usłyszała: „ Wszystko jest już w porządku. Nic tylko zachodzić i rodzić”. – Razem z mężem przystąpiliśmy więc do działania – śmieje się. – Ale w mojej głowie było masę obaw, czy nam się uda. Przez następne trzy lata Aga i jej mąż mieli tylko jeden cel: spłodzić potomka. – Stres był tak wielki, że nic nam z tych planów nie wychodziło. Im bardziej się staraliśmy, tym bardziej spinaliśmy się psychicznie. To było błędne koło. Na dodatek na nasze napięcie nałożyły się przytyki znajomych i rodziny. Ileż to razy słyszałam: „Może potrzebujecie instrukcji, jak to się robi?”, albo: „Będę u was kiedyś chrzciny?”. To raniło do żywego – mówi Aga. Po każdym zbliżeniu modliła się, by tym razem okres nie nadszedł. Gdy się pojawiał, wpadała w histerię. – Czułam, że uchodzi ze mnie energia. Lekarz zapewniał, że jestem zdrowa, a ja traciłam nadzieję na ciążę. Z tej psychicznej matni wyrwał ją po prostu przypadek: firma, w której pracowała Agnieszka, objęła opieką dom małego dziecka. – Odwiedzałam maluchy najpierw z obowiązku, a potem z miłości. Moje serce zabiło do czteromiesięcznej wówczas, uroczej Justynki. Karmiłam ją, przewijałam, myłam, tuliłam. I z każdym dniem byłam coraz badziej pewna, że chcę ją zaadoptować – opowiada Aga. Dopięła swego. Została mamą Justyny. – Dopiero wtedy poczułam, że zaczynam żyć naprawdę – mówi. – Przestałam myśleć o zajściu w ciążę, już nie miałam tego ciśnienia. A seks? Znów stał się radością, nie tylko aktem zapłodnienia. I wtedy, zupełnie nieoczekiwanie, bez żadnych starań, okazało się, że nasza córeczka będzie miała braciszka.

Barbara, 37 lat
Radości macierzyństwa zaznała dzięki pomocy psychologa
– Syn jest akurat na wycieczce, ale pokażę pani jego zdjęcie – wita mnie Barbara, właścicielka małej cukierni. Fotografia Bartka stoi w salonie na kominku: okularnik, z rakietą tenisową w ręce. – Nie chcę nawet myśleć, że mogło go wcale nie być – mówi. Po ślubie przez trzy lata nie mogła zajść w ciążę. Powód? Podczas owulacji jej organizm wytwarzał śluz, który… zabijał plemniki, zanim dotarły do celu. – Leczyłam się, problem jednak nie znikał, a ja coraz bardziej zapadałam się w sobie – wspomina. Mąż namówił ją na wizytę u psychologa. – Do dziś codziennie mu za to dziękuję – podkreśla. W gabinecie terapeuty usłyszała, że przyczyna jej problemów może tkwić w dzieciństwie. Była zaskoczona. Co ma rodzinny dom do ciąży? Okazało się, że miał, i to wiele. – Mój ojciec lubił wódkę, a po niej urządzał awantury. Nienawidziłam go za to – opowiada. Nie miała pojęcia, że negatywne emocje podświadomie przenosiła na innych mężczyzn. Nawet tych jeszcze nienarodzonych. – Gdy myślałam, że mogę mieć chłopca, wpadałam w panikę. Może dlatego moje ciało pragnęło mi pomóc? – zastanawia się. Na spotkaniach z terapeutą (oczywiście leczenia u ginekologa nie przerwała) uczyła się, jak żyć bez nienawiści. Przyszedł moment, gdy stwierdziła: „Jestem wolna”. – Po zakończeniu terapii zrobiłam badanie śluzu. Wynik? Wszystko wróciło do normy.

Lidia, 28 lat
Zaszła w ciążę, gdy przestała o niej myśleć
Na spotkanie przychodzi z trzyletnią córeczką, prawdziwą ślicznotką: rude loki, chabrowe oczy i dołeczki w policzkach. – Żywy dowód, że każdą blokadę, nawet psychiczną, można pokonać – żartuje Lidia, tuląc córeczkę. Opowiada: – Moja historia w skrócie przedstawia się tak: niby wszystko było OK, ale zajść w ciążę nie mogłam. Mąż, przebadany od a do zet, też był zdrowy. Tylko z tych dwóch okazów zdrowia nie chciało powstać upragnione nowe życie. Z każdym miesiącem, potem rokiem narastał w nas gniew i rozpacz. I obsesja: chcemy mieć dziecko! Wybraliśmy już imiona, mieliśmy upatrzone łóżeczko. Po pracy, zamiast wracać do domu, wchodziłam do sklepów z zabawkami. Kupowałam grzechotki, które potem chowałam w szafie. Miałam ich chyba ze sto – wspomina Lidia. Codzienność? – Rytm naszego życia wyznaczał mój cykl. Mierzyłam temperaturę, badałam ślinę, a z apteki wykupiłam wszystkie testy owulacyjne. Żyłam nadzieją, że tym razem się uda. Niestety. Każdy kolejny okres witałam łzami. Unikałam kontaktu z koleżankami, które były w ciąży albo już miały dzieci. Nawet do siostry przestałam jeździć, bo widok jej bliźniaków doprowadzał mnie do szału. Tak samo jak rady ginekologa: „Trzeba się wyluzować, a wszystko będzie OK” – wyznaje. Zaszła w ciążę, gdy stan zdrowia jej chorej mamy gwałtownie się pogorszył. – Świadomość, że może umrzeć, wyparła inne myśli. Nie miałam czasu rozpamiętywać swojego nieszczęścia ani myśleć o dniach płodnych. Może tego potrzebowało moje ciało? Bo wszystko zadziałało jak trzeba. A mama? Wyzdrowiała!

niedawno byl temat PSYCHIKA A CIAZA - zapraszam do lektury postow ktore tam napisaly uzytkowniczki 28dni

*AniuM* czytałam ale zależało mi bardziej na tym aby dziewczyny, które też martwią się czy z nimi wszystko OK przeczytały te przykłady:p dziękuję jednak za uwagę:)

Skarbie, a to co piszesz o weterankach to już zupełnie inna sprawa. Chodzi pewnie o takie małżeństwa, w krórych wszystko wg mozliwości obecnej medycyny jest OK, a jednak nie dochodzi do poczęcia upragnionego dziecka.
Przyznaję, sposób przedstawiania sprawy jest szalenie istotny. Jestem zdania, ze należy przedstawiać to w taki sposób, żeby nie dobijać już i tak wystarczająco przygnębionych osób.
Okazuje sie, że psychika ma wpływ na powstawanie wielu chorób, jak o tym czytalam, to sama nie mogłam w to uwierzyć. Organizm ludzki jest całością psycho- neuro- immuno-endokrynną. Psychoneuroimmunologia - to dyscyplina zajmująca się badaniem powiązanego ze sobą funcjonowania organów i gruczołów, które regulują nasze zachowanie i równowagę psychiczną. /Zainteresowanym polecam "Ciało a stres" Gabor Mate/
Jeśli mówię, o czynniku psychicznym w powstawaniu chorób, to chcę dać osobie nadzieję, a nie ją jeszcze tym dodatkowo dobić. Trzeba to robić umiejętnie, nie jest to łatwe.
Pozdrawiam.

skarbie nie zakładam że te artykuły dotyczą każdej staraczkę, przecież wiem, że większośc z nas ma problemy ze zdrowiem, ale są też takie pary u których niby wszystko jest OK a i tak się nie udaje i w zasadzie do takich dziewczyn kierowałam ten temat,oczywiście jeśli isnieją jakieś przeszkody natury zdrowotnej to naturalnym faktem jest że trzeba je najpierw pokonać. Ale chyba sama przyznasz, że te wszystkie informacje zawarte tutaj jak i przykłady, które napewno nie jeden dobrze chcący człowiek ci przytoczył o podobnej treści, są conajmniej zastanawiające i wg mnie bardzo ciekawe, ale oczywiście nie wszyscy muszą tak sądzić:p

ja też nie bardzo wierze w te całe blokady - przecież każda kobieta nawet jeśli już prawie całkiem straciła nadzieje to gdzieś tam w środku liczy że się uda - ale jednak choćby nie wiem jaką była optymistką nie wyleczy się z endometriozy, zaburzeń hormonalnych itp ot tak

Mojej znajomej ginek zaproponowal kieliszek winka przed na wyluzowanie.

To oczywiste, że nie da się postanowić sobie: "wyluzuję się". To bzdura. Ale czasem przychodzą sytuacje, które odwracają naszą uwagę. Na jakiś czas pochłaniają tak bardzo, że przestajemy się podświadomie zajmować tylko problemem niespełnionego pragnienia dziecka.
Nie wypowiadałabym się na temat wcale, gdybym sama tego nie doświadczyła, kiedy przed ponad pół roku nie udało nam się zrealizować marzenia o drugim dziecku.
Wydarzyło się coś, co całkowicie mnie pochłonęło. Kontakt z bliską osobą, której nie widziałam kilka lat ze względu na ówczesne uwarunkowania polityczne.
I wtedy wystarczył jeden raz w całym cyklu, na drugi dzień mąż wyjechał, a kiedy wrócił już mogłam mu powiedzieć o pewności, że synek w drodze.
Całym sercem podpisuję się pod wypowiedzią Emjany: dziecko to dar, a nie należność.

czesc dziewczyny ja juz 2 latka ze staraniem o drugie dziecko i nadal nic ,wiec postanowilam sie zapisac na silownie przestane myslec o dzidzi pobiegam troche na biezni zmeczona wroce do domku szybki numerek z mezulkiem i mam nadzieje ze sie troche odstresuje i moze ,moze.........

Marto te artykuły moim zdaniem są świetne, bardzo żałuje że nie mogę znaleźć swoich gazetek w których tez miałam wiele podobnych sytuacji. Przy niektórych nawet łezka w oku sie zakręciła ... Ja sama staram sie myślec pozytywnie i odblokować, zwłaszcza po rozmowie z moim wujkiem który jest ginekologiem. Też wcześniej bardzo denerwowałam się że nie będę może mogła mieć dzieci, ale on przeanalizował wszystkie moje badani i stwierdził że wszystko jest ok, teraz uczę się wierzyć że wszystko będzie ok, bo przecież inaczej być nie może.

Marta_1982 ! masz rację podzielam ja to samo mam zamiar zrobić.Też przytyłam dzięki hormonkom ale już na szczęście trochę zgubiłam tych kilogramków lecz jeszcze trochę przydałoby się zgubić.Wiesz w tym miesiącu próbuje zapomnieć o staraniach o bobaska zobacze czy mi się to uda?trudno będzie wiem.Ale teraz moje myśli będe pomału skupiać na adopcji.Pozdrawiam,trzymaj się cieplutko

Gosia trzymie kciuki by się udalo!!!Powodzenia.

a jak się wróży ? Powodzenia gosiu :)

Widzę, że ten wątek bardzo podupadł. Ale może ktoś tu jeszcze zajrzy.
Moja opinia jest troche pod prąd. Uważam, że jednak warto świadomie starać się o dziecko. Ja po kilku cyklach nie tyle starań, co nie zabezpieczania się, stwierdizłam że chyba to jeszcze nie teraz, a może mamy jakiś problem, tyle że badania zrobi się kiedyś tam.
No więc dałam na luz i ...... zaszłam w ciążę. I do tej pory teoria się potwierdza.
Tyle że w 7 tc poroniłam. Być może wpływ miało na to bardzo dużo obowiązków w pracy i związany z tym niehigieniczny tryb życia (mało snu, stres).
Teraz czekam na mozliwość ropoczecia nowych starań, ale mam zamiar dbać o siebie i obserwowac organizm. Czy takie podejście okaże się skuteczniejsze? Dam znać!!!

Rito zajrzałam na twój opis. Staranka przepisowo - do 12 m-cy w ogóle nie ma co się przejmować (wiem, że łatwo powiedzieć), a ostatnio słyszałam, że niektórzy lekarze mówią, że zdrowi partnerzy moga się starać 2 lata i jeszcze nie jest to anomalia.

Rita moj gin mowil ze na skutek "cywilizacji" ten okres sie wlasnie do 2 lat wydluzyl i dopiero po 2 latach jest podstawa do skierowania na leczenie. z tego co czytalam w prasie wiekszosc par zachodzi miedzy 9 a 12 miesiacem staran

na jednym z wykresow przyjaciolek znalazlam tez informacje o ksiazce dot. blokady psychicznej
info o niej TUTAJ
ponoc lektura wciagajaca i bardzo ciekawa

Mi tez lekarze powiedzieli po roku starań że jeszcze czas ...że niby wszystko w pożądeczku i że do 2 lat to normalne ...później to dopiero na badania wyślą np. drożnośći jajowodów. Choilera mnie wzieła i poszłam do inne lekarza który zrobił USG i okazało się ze mam polipy, które w moim przypadku były przyczyna niepłodności.

Zgadzam się z tobą Wilma.
Te statystyki sobie są, ale to my decydujemy, kiedy chcemy pójść krok dalej.
Mój M wraca w marcu i po raz drugi rozpoczynamy staranka (poprzednie zakończyły się poronieniem). Mam 29 lat i na prawdę nie chce mi się czekać. Dajemy sobie pół roku (a nie 2 lata), jeżeli się nie uda - badamy się na wszystkie możliwe sposoby ... i na tym nie koniec!

Zdeterminowana MIMIKA

hej.Niektore komentarze wzruszyly mnie do lez.Ja mialam podobna sytuacje 2 lata temu.Bylo pieknie, wszystko sie ukladalo wiec czas na wymarzonego dzidziusia.Skupilam sie, spielam i tylko o tym obsesyjnie myslalam-zeby zajsc.Dwa mni pozniej zmusilam partnera do powtorki.I to samo-jedna mysl "zeby zajsc, zeby zajsc".Zaszlam.Ale cieszylam sie tym faktem tylko 10 minut, zanim wyladowalam na stole operacyjnym.Ciąza jajowodowa.Dlugo dochodzilam do siebie.W odpowiedziach na moje pytania slyszalam tylko "tak sie czasem dzieje".Minely dwa lata, wlasnie dwazylam sie na ten krok.I co?Stres, nerwy,wylicznie dni kiedy mozna zrobic test.Skurcze żoładka, zmeczenie, sennosc, wszelkiego rodzaju bole.Wkoncu lekarz,USG i....nic.Kto zna recepte na tzw "wyluzowanie sie".Ciagle myslalam o tym zeby niemyslec.Wiec co mam teraz myslec?Co myslec zeby niemyslec?Czuje sie osamotniona bo nieznam nikogo, kto czuje podobnie.Pozdrawiam.

Dziewczyny, nie chciałabym być źle zrozumiana, bo w Polsce jeszcze nie ma zrozumienia dla tych kwestii, ale sądzę, że kiedy dochodzi do sytuacji, w której człowiek cierpi psychicznie, emocjonalnie, to powinien skorzystać z profesjonalnej pomocy.
Tak łatwo łykamy tabletki na najmniejsze dolegliwości, albo szukamy innego sposobu na poprawę choćby obniżonego samopoczucia fizycznego, a tak mało troszczymy się psychikę.
To żaden wstyd zadbać o swoje uczucia, sferę emocjonalną.
Szukacie zrozumienia, wsparcia. To nie tylko normalne, ale macie do tego pełne prawo.
A więc korzystajcie z pomocy tych, którzy są do tego specjalnie przygotowani i profesjonalni.
Bardzo proszę, nie zrozumcie mnie źle, nie robię z Was wariatek, ani nie wysyłam do psychiatry. Sugeruję tylko, że są osoby, które zajmują sie profesjonalne leczeniem ran duszy, psychiki, pomagają stanąć na własnych nogach i zmierzyć się z rzeczywistością, która jakże często nie spełnia naszych oczekiwań.
Nie znam człowieka, któremu spełniłyby się wszystkie marzenia. A często nie spełniają się i te najzwyklejsze.
Ale z bólem nie wolno zostawać samemu, bo on jest informacją, że potrzebujemy pomocy.
Czasem też wystarczy po prostu wyrzucić z siebie komuś życzliwemu a mądremu, nie koniecznie to musi być psycholog, ale tak jest chyba nawet bezpieczniej, kiedy mamy do czynienia z osobą nie związaną z nami emocjonalnie a w dodatku przeszkoloną.
Popatrzcie. Wiele z Was korzysta z wiedzy pracujących tu ekspertów. I często czytamy słowa "dobrze, ze tu trafiłam", "dobrze, że jest taka stronka" itp. Jeśli trzeba, nie wahajcie się skorzystać z innej pomocy. O psychikę uważam że trzeba dbać więcej niż o ciało.
Jest oczywiste, że nie da się powiedzieć sobie "mam nie myśleć", to bzdura. Ale można trochę zmienić tok myślenia i odczuwania, zapanować nad tym. Ale samemu jest bardzo trudno.
Wiem coś o tym od tym od czasu gdy miałam włamanie do domu.

A jeśli chodzi o to, kiedy zacząć badania, to moje zdanie jest takie, że taka "norma" 1-2 lata, jest wtedy uzasadniona, gdy para nic nie wie o swojej płodności i stara się na chybił-trafił. I ona chyba nie dotyczy tych, które dzięki samoobserwacji potrafią uchwycić zaburzenia.
Pozdrawiam Was wszystkie serdecznie

Wydaje mi się, że wiele osób nie zauważa, że starania mogą być psychicznie większym wyzwaniem, niż odkładanie, ze wszystkimi jego ograniczeniami, przetrzymaniem okresu płodnego, obniżonym libido w III fazie itp.
Mam wrażenie, że większość ludzi uważa, że największa trudność leży w powstrzymaniu się od współżycia, a zupełnie nie uwzględnia tego, że świadome zbliżenia z myślą o poczęciu też mają swój "ciężar gatunkowy" i wcale nie jest tak łatwo się od tego uwolnić, i to nie tylko kobiecie, ale i mężczyźnie.

Ja zaszłam w ciążę po kilku miesiącach mniej lub bardziej intensywnych starań i również doświadczyłam tych ambiwalentnych uczuć - z jednej strony pragnęliśmy dziecka, a z drugiej strony męczyła nas pewna "konieczność" współżycia w określonym czasie i - paradoksalnie - doskonała świadomość, że "teraz albo wcale", utrata spontaniczności na rzecz celowości.
Też czekaliśmy na dwie kreseczki na teście i też opłakiwałam negatywny wynik, z samego tego faktu, że taki był, choć nie było powodu do obaw, że stoi za nim coś więcej niż brak "trafienia".
Mimo to, po jakimś czasie udało nam się wspólnie przegadać to wszystko, ułożyć w głowach, i cieszyliśmy się na myśl o nadchodzącym okresie starań a przestaliśmy się nim tak stresować i tego samego Wam życzę, babeczki

Adaja - w ciazy z mala bralam antybiotyki bo mialam powazne zapalenie drog moczowych i bylo ok. w druga ciaze zaszlam w okresie kuracji antybiotykowej na angine, pozniej mialam rwe kulszowa i znowu antybiotyki. maly urodzil sie z wada wrodzona ale lekarze twierdza ze nie ma zadnych dowodow potwierdzajacych ze wytrzewienie moze byc spowodowane przyjmowaniem antybiotykow.

No to rzeczywiście skandal.
Ja też próbowałam w przychodni, to do bani. Ale np teraz we Wrocławiu ta sprawa jest rozwiązana idealnie. Każdy może skorzystać w dogodnym miejscu lub terminie