The_Fragile: No właśnie, a powiedz mi dlaczego?

Nie nie, nigdy nie przyszło mi do głowy mówić że poród jest straszny i róbcie wszystko by go uniknąć - byłam i jestem zwolenniczką naturalnego porodu, zwolenniczką to nawet może mało powiedziane Jednak gdy opowiadałam o swoim porodzie kilka miesięcy temu to w tym opisie ból wysuwał się na pierwsze miejsce - teraz tak mi się wydaje. I to mogło być tym straszeniem chociaż absolutnie nie robiłam tego celowo! Teraz lubię opowiadać o tym ale bardziej pamiętam inne aspekty: bliskość męża, wsparcie douli, pomocną położną, muzykę...itd.

The_Fragile: dlaczego chciałabyś "straszyć" ciężarne, które mają to dopiero przed sobą?

Nie chciałam. Nie miałam takiego zamiaru. Napisałam: "chyba należałam do straszących" bo być może moje wspomnienia mogły być tak odebrane. To miało być wyrażenie obawy że moje niefortunne opowiadanie kiedyś mogło kogoś wystraszyć. Naprawdę tego nie widać? (Inna sprawa że nie opowiadałam o swoim porodzie na prawo i lewo, jedynie paru bliskim osobom, więc wierzę że aż takich zniszczeń nie poczyniłam.)

Marylove, jak rodzilo Ci sie z Doulą?

The_Fragile: Eee, to Ty raczej nie straszyłaś ;) Strasznie to jak u mojej sąsiadki (swoją drogą kochana kobieta): "kiedy rodzisz? W marcu? Ech, to uważaj, bo wtedy jest zimno/pada śnieg/spadają żaby z nieba. A gdzie rodzisz? Tam!? To daleko przecież, nie dojedziesz/urodzisz w samochodzie/do marca zamkną ten szpital. Tak w ogóle to muszę Ci opowiedzieć ku przestrodze..." - i w tym momencie zaczyna się litania straszenia, opowiadania w najdrobniejszych szczegółach i tak, żeby była wizualizacja ;))))

no nie aż tak to na pewno nie przypomniała mi się jedna znajoma która chętnie informowała mnie co i jak bardzo może pójść źle... ech.

montenia: Marylove, jak rodzilo Ci sie z Doulą?

Jej spokój był mi bardzo potrzebny. Cieszę się że z nami była. Było bardzo rodzinnie

annie128: "Zobaczyłem włochatą główkę. Jul otworzył jedno oko, obleciał chybotliwym wzrokiem okolice, jakby sprawdzał, czy aby na pewno chce już wyjść."

No i się popłakałam ze wzruszenia Piękny opis

annie128: " Przestań drzeć tą mordę"

Ja też zaliczyłam poranny bek przy tym opisie. Mam ciazową chwiejność

Aniu, ja tez się spłakałam... i jeszcze bardziej żałuję ze nie mogłam urodzić naturalnie...

katka_81: jeszcze bardziej żałuję ze nie mogłam urodzić naturalnie...

I mnie się łezka zakręciła i pierwszy raz miałam uczucie jak Katka, że szkoda, że nie rodziłam sn, ale wszystko przed nami .

Powiem tylko, że popłakałam się ze wzruszenia :)

to i ja opiszę swój długaśny poród:
Rano 28 grudnia powiedziałam mężowi, że dziś pełni księżyca więc może coś się zacznie, choć żadnych objawów nie miałam. Uśmiechnął się i powiedział żebym nie wierzyła w zabobony:-)
Tego dnia wybraliśmy się na zakupy do centrum handlowego. Ja czułam się dobrze, trochę ciężko mi się już chodziło ale przeleciałam się po kilku sklepach z mamą i teściową. Coś tam nawet kupiłyśmy, poszliśmy na kawę. Wszyscy zgodnie orzekli, że dziś rodzić nie będę, bo za dużo mam energii, no i brzuch nadal wysoko:-)Po powrocie do domu zjedliśmy kolację a ja poczułam się dość słabo i postanowiłam się położyć. Będąc już w łóżku ok 22.00 poczułam dziwny ból, niby okresowy ale zupełnie inny niż odczuwałam do tej pory a przecież skurcze męczyły mnie już dobre 3 tygodnie, więc niby wiedziałam czego się spodziewać. Jakoś nie mogłam zasnąć. Ok 23.00 do łóżka przyszedł mąż i spytał czy ma mi wymasować sutki, bo skoro to pełnia to może zadziała. To miał być żart...ale zaczął masować...a dokładnie wykonał dwa ruchy a ja poczułam, że coś ze mnie leci- jakbym właśnie dostała okres. Poszłam do toalety i okazało się, że krwawię. Nie była to jednak krew ze śluzem, której spodziewałabym się w przypadku odejścia czopa, a świeża krew. Pamiętając, że lekarka kazała mi jechać do szpitala w przypadku krwawienia stwierdziłam, że lepiej będzie podjechać na IP by to sprawdzić.
Ok 24.00 pojechaliśmy do szpitala. W samochodzie doszły bóle, silne bóle okresowe i krzyżowe ale ciężko było mi wyczuć ich regularność bo czułam się jakby bolało mnie cały czas. Humor nam jeszcze dopisywał, bo stwierdziłam, że to pewnie fałszywy alarm i raczej nie czuję się jakbym miała rodzić i pewnie za godzinkę, dwie wrócimy do domu.
W szpitalu przywitała nas średnio przyjemna, za to bardzo zaspana położna pytając czy rodzę. Bardzo inteligentnie odpowiedziałam jej, że nie wiem:-) ale krwawię i chciałabym to sprawdzić. Wiedziałam, że powie że to jest czop a czop nie jest oznaką szybkiego porodu...i tak dokładnie powiedziała. Ale stwierdziła, że podłączy mnie pod ktg tak dla sprawdzenia. I tu zaczęła się jazda, bo jak tylko położyłam się na łóżko, zaczęłam zwijać się z bólu, nie mogłam wyczuć ruchów małego, zapis pokazywał moje skurcze na poziomie 80-130. Położna zaczęła obracać mnie w różne strony bym mogła czuć ruchy synka. Bóle zaczęły się nasilać i dokładnie pokrywały się z zapisem ktg. Po ok. 30 minutach zaczęłam odczuwać ruchy synka. Położna stwierdziła, że nie rodzę i mogę iść do domu, ale druga doszła do wniosku że lepiej zawołać lekarza. Lekarka zbadała mnie wewnętrznie, nie stwierdziła rozwarcia. Zrobiła usg. Wszystko wyglądało w porządku. Zapytałam czy mogę więc iść do domu na co dostałam odpowiedź, że jednak zostaję w szpitalu bo w domu sobie z tym bólem nie poradzę!
Tak więc ok 4 rano 29 grudnia zostałam przyjęta do szpitala. Skurcze zaczęły się robić bardziej regularne, mniej więcej co 10-12 minut. Zaczęłam je zapisywać...i tak do 8 rano, kiedy nie przyjechał mąż i nie wyręczył mnie z tego obowiązku. Rozwarcie nadal nie postępowało! Nie dostałam też nic przeciwbólowego i byłam zła, że spędziłam noc w szpitalu a przecież mogłam być w domu! Ok 13.00 przyszła położna, sprawdziła jak się mam i stwierdziła, że może da mi panadol a ja jej na to, że ja najpierw chcę pochodzić trochę. Doprawdy nie wiem jak wpadłam na taki pomysł, ale... wzięłam męża pod ramię i poszliśmy na spacer - 40 minut po zimnym korytarzu. Skurcze nadal co 10 minut ale ból coraz większy. Mąż z kartką zapisywał każdy skurcz:-) Przy każdym skurczu musiałam się zatrzymać, oprzeć głowę o barierkę i oddychać. miałam ochotę ugryźć metalową barierkę. Wróciliśmy na salę, bo już nie mogłam chodzić. Przyszła położna, zbadała...jest rozwarcie na 3 cm. Kazała chodzić dalej. Mąż zwlekł mnie z łóżka, choć ja nie chciałam. Znów zimny korytarz, zimna barierka tylko skurcze jakby coraz częściej- 7-5 minut. Po 15 minutach proszę męża byśmy już wrócili bo nie dam rady już chodzić. Wracamy, ok 14.30 przychodzi położna i nie chce mnie zbadać, ale mąż mówi że skurcze się nasilają i są coraz częstsze więc niech mnie zbada. Zagląda i zdziwiona mówi, że jest rozwarcie na 4-5 cm. Możemy jechać na porodówkę. Zabieramy niezbędne rzeczy i idziemy na porodówkę- tzn.ja się wlekę i co chwilę przystaję na skurczach- jestem potwornie zmęczona.
Wchodzimy na porodówkę- zimno jak cholera. Okno otwarte na oścież, radio gra pełną parą...wchodzi położna...pyta się czy my do niej? Przegląda papiery, patrzy na moje rozwarcie i stwierdza, że szybko to nam tu nie pójdzie...ja już mam prawie łzy w oczach! Skurcze mam od ponad 12 godz. ile mogę jeszcze wytrzymać!!! Położna pyta się czy chcę gaz. CHCĘ! Uczy mnie jak wdychać i wydychać. Trochę mi lepiej, ale szału nie ma. Położna sugeruje przeniesienie się do basenu. CHCĘ! o ile w nim nie będę rodzić- położna gwarantuje mi, że nie urodzę w basenie.
Ale po 15 minutach okazuje się, że termometr jest zepsuty i nie mogę skorzystać z basenu!!! Korzystam więc nadal z gazu. Ok. 17.00 mam dosyć. Robi mi się niedobrze. Nie chcę gazu! Położna przynosi piłkę... jest mi niewygodnie i w niczym mi ta piłka nie pomaga. Piłka okazuje się być za mała. Nie ma większych piłek. Wracam na łóżko. Nie wiem jak się ułożyć by mi choć trochę ulżyło. Mąż mnie masuje i chwała mu za to...ale mnie ciągle boli a sił mi już brak. Położna sugeruje zastrzyk z petydyną, który ma też załagodzić efekt uboczny gazu. Ostrzega jednak, że nie na wszystkich on działa. BIORĘ! Okazuje się to być strzałem w 10! Na mnie petydyna działa idealnie. Odczuwam skurcze, ale zaraz po zasypiam i tak za każdym razem! 19.00 położna informuje mnie, że jesteśmy już przy rozwarciu na 7cm i teraz musimy podjąć decyzję, czy chcę epidural czy nie... Ja wiję się i jęczę. Magiczne 7 cm daje mi się we znaki. Nie wiem co mam robić. Choć wielokrotnie omawialiśmy tą kwestię z mężem i byłam stanowczo na nie w zw.z epiduralem teraz się łamię!. Jestem wykończona, nie mam sił i boję się że nie dam rady urodzić. Położna dyskutuje z moim mężem, przedstawiając wszystkie za i przeciw, w końcu pyta się jakie było moje stanowisko przed porodem. Mąż zgodnie z prawdą mówi, że byłam przeciwna. Położna sugeruje alternatywę: przebicie worka płodowego, ale nie ma gwarancji że przyśpieszy to poród, będzie za to bardziej boleć. Krzyczę, że chcę by przebiła mi worek i niech się dzieje co chce. 19.15 worek przebity, odeszły wody... boli jak skurczybyk!!!! Położna mówi że kończy pracę o 20.00 i że raczej z nią nie urodzę, chyba że się pośpieszę. To w ramach żartu. 20 minut później zaczynam czuć, że muszę przeć! Krzyczę do niej, że ja chcę przeć. Uspokaja mnie, zagląda i sama nie wierzy jest 10 cm!!! Zaczyna się robić tłoczno. Podpinają ktg. Synek ma się dobrze, ale zaraz tętno zaczyna spadać. Ja się drę, próbuję przeć na klęczkach ale jest mi niewygodnie, nie mam sił. Kładę się. Położna mówi że trzeba wezwać lekarza. Tłumaczy coś mojemu mężowi, ja mam odlot...nie mam sił...proszę by ratować synka. Okazuje się, że przy główce jest trochę smółki, więc muszę szybko urodzić. Ale ja kompletnie opadłam z sił, więc muszą wezwać lekarza by pomóc wyciągnąć dziecko. Lekarz jest w...domu...więc musimy czekać, aż przyjedzie! A ja się drę i tracę coraz więcej sił!Położna wychodzi gdzieś, ja muszę przeć, drę się, tętno synka spada do 68...mój mąż biegnie szukać pomocy. Jest 19.50, nadal nie ma lekarza, nie ma położnej, mąż szuka pomocy a ja muszę przeć. Zdzieram całe gardło, bo w tym wszystkich zapomniałam jak przeć i prę gardłowo-zupełnie nieprawidłowo. Wbiega mąż z jakimiś położnymi, nie wiem co robią ale tętno synka wraca do normy. Wraca też nasza położna ze swoją zastępczynią, bo przecież o 20.00 kończy pracę. Wprowadza ją w sytuację a ja się drę...każą mi powstrzymać parcie, bo nie dam rady urodzić synka. Zaraz ma się zjawić lekarz i mi pomóc. Przestaję kontaktować, zaczynam się trząść. Nie jestem w stanie powstrzymać mojej trzęsącej się szczęki. Jest 20.15, wchodzi lekarz i oznajmia: próżnociąg. Mam przeć. Nie mam już sił – trzęsą mi się nogi. Położne podtrzymują mi nogi, mąż trzyma głowę. prę...ale za słabo. Jeszcze raz...udaje się zaczepić próżnociąg. I teraz mam przeć z całych sił. Spinam się niesamowicie. Czuję ogromne nacisk na moje krocze, coś chce je rozerwać. Wszyscy krzyczą bym parła. PRĘ, tak silnie jak tylko mogę. PRĘ, krzyczę i płaczę. Widzę próżnociąg, czarny łepek i nagle coś dużego, śliskiego ląduje na mojej piersi! Jest 20.24. Nie ma bólu, są trzęsące się nogi. Wszyscy gratulują pięknego, dużego synka. Lekarz wyciąga łożysko i zaczyna mnie zszywać (i choć nie czułam nacięcia to zszywanie boli jak cholera!) a ja i tak mam wrażenie że to wszystko dzieje się poza mną. Mam synka na piersi, który szybko uspokaja się i przestaje płakać. Od razu przysysał się do piersi. Nasz synek ważył 3840g i dostał 10pkt.
A nasz świat zawirował i zmienił się diametralnie.
Wiem, że poród to coś co każda kobieta musi doświadczyć sama ale nie wiem, czy przeżyłabym go bez mojego kochanego męża, który wspierał mnie cały czas, zachował zimną krew i dopilnował wszystkiego, łącznie z szyciem mojego krocza!

sardynka, nie sądzę by taki problem groził ci w Polsce ja rodziłam w Irlandii w Cork University Maternity Hospital. Miałam prawo skorzystać z tzw. konsultanta a nie stażysty, tylko przyszło mi rodzić w weekend i to jeszcze wieczorem, więc lekarz był już w domu pod telefonem.

lapa: sardynka, nie sądzę by taki problem groził ci w Polsce ja rodziłam w Irlandii w Cork University Maternity Hospital. Miałam prawo skorzystać z tzw. konsultanta a nie stażysty, tylko przyszło mi rodzić w weekend i to jeszcze wieczorem, więc lekarz był już w domu pod telefonem.

aha :) myślałam właśnie, że to jakiś szpital w Pl i się trochę przeraziłam (ja akurat rodzę w molochu położniczym, więc u mnie wszelkiej maści lekarzy będzie pod dostatkiem :p)... ale faktycznie jak to w Irlandii to tam jest trochę inne podejście do porodów... najważniejsze, że wszystko się u Was dobrze skończyło

annie128: W sensie, że zostałaś sama - sama? Nikogo nie było?

dokładnie tak, położne gdzieś wyszły (podobno zadzwonić po raz kolejny po lekarza),pielęgniarki się ulotniły a mąż wybiegł szybko szukać pomocy gdy tętno synka zaczęło gwałtownie spadać.

Poród raczej do ekspresowych nie należał
Dobrze, że masz tak cudowne wspomnienia mimo oxy.
Gratulacje

Naprawdę? Wydawało mi się, że 3h w sumie, to nie tak sporo...

W szpitalu policzyli jeszcze z KTG przed podaniem oxy. Po podaniu oxy w zasadzie to 2h10min. Wcześniej w zasadzie nic się nie działo, poza oczywiście odejściem wód... Wtedy jednak leżałam na patologii.
Mogę odszczekać słowo 'ekspresowy' - tak o nim mówili inni, więc powtórzyłam, jeśli chodzi o mnie to były to bardzo długie 2h40m.......

emza: . Ponieważ już tak długo czekałam na poród wybujałam sobie w głowie,
że jeśli zakwitnie biały storczyk, mój ukochany – w tym dniu urodzi się Gabrysia.

Ja tez mam jednego storczyka i 3 paki wyszly i tez jakos sobie ubzduralam ze jak wszystkie zakwitna to ide rodzic, wlasnie czekam na ostatni zeby sie otworzyl

OMG:) Ryczę........cudowne przezycie, juz się nie moge doczekac spojrzenia w oczy mojej Paproszkowej Oliwce....Gratulacje emza. dużo zdrowia:)

Oczywiście się nie upieram i mogę liczyć od odejścia wód:)
Tak na marginesie to się cieszę, że mam już to za sobą:)

emza: Oczywiście się nie upieram i mogę liczyć od odejścia wód:)

poród liczy się jak najbardziej od odejścia wód :)

Aleks - normalnie zazdroszczę togo szybkiego porodu.......:):)też tak chcę!!

ach marzy mi się tak szybki poród :-)

sysiajaw: dobrze że nie czekałam w domu na odejście wód bo bym w samochodzie urodziła..

heh, ja tak samo :) dobrze, ze mnie dzien wczesniej w szpitalu zostawili :P u mnie od odejscia wod wszystko trwalo 1h25min

Dziewczyny to nie jest powiedziane że was to nie spotka, mój poród pierwszy od odejścia wód bo od tego się zaczęło trwał 2,5h no a ten to był w ogóle expres, wiedziałam że będzie szybko ale że aż tak to się nie spodziewałam, to mój drugi poród i był naprawdę cudowny bo bóle porodowe to były trochę większe od @, obyło się bez nacinania i szycia, natomiast pierwszy poród był ciężki mimo iż był krótki i było szycie, trzeba jechać na porodówkę z dobrymi myślami a nuż którejś z was się trafi tak lekki poród tego wam życzę

słyszałam zabobon że dzieci w tym worku urodzone będą bardzo szczęśliwe i nigdy się nie utopia

szczęścia życzę małej ale na wodę i tak bym uważała :-D

no krótki poród mi się marzy ale moja mama mnie rodziła 24 g więc myślę że ze mną może być podobnie...

piękny opis prawie się płakałam :-) dobrze że tak szybko ci poszło chciałabym bardzo żeby mój poród był taki jak twój :-)