Ja tez mialam meza przy boku.Przynajmniej mialam do kogo gebe otworzyc.Na serio bardzo mi pomagal.Wspieral mnie jak tylko umial.

Wiesz ja mialam znieczulenie zewnatrzoponowe wiec bolu jako takiego nie mialam.Jednak nosil mi kroplowki jak chodzila.Podal wode . Ogolnie byl przydatny.

i te chwile właśnie zapamiętuje się na całe życie

U mnie dwa porody i przy obu był mąż.
Bardzo to sobie chwalę - choć w sumie nic nie robił (pępowiny nie przecinał bo się bał).
Wystarczyło mi tylko, że ze mną był.
Przy skurczach partych stał koło mojej głowy i sama jego obecność dodawała mi otuchy :D

Wg mnie jeśli rodzić - to tylko z mężem.

I dużą otuchą dla mnie było to, że gdy mnie zszywali - on był przy naszych chłopcach.
Bo miałam ochtę wstać z tego łóżka porodowego i lecieć za dzieckiem, ale mnie przystopowali - za to dzielnie wyręczył mnie w tym mąż i zdał relację co maluszkom robiono itp.
Przy pierwszym porodzie miałam schizy czy łożysko urodziło się całe - bałam się łyżeczkowania.
Więc on zerknał, kazał lekarce sprawdzić 3 razy i wtedy byłam już spokojna.
Przy drugim porodzie nieproszony - prosił lekarza o powtórne sprawdzenie - czy aby na pewno łożysko całe.

No i ogólnie jestem wdzięczna losowi za to, że mam takiego męża, że sam chciał być przy porodach.
Boję się szpitali i jego obecnośc tam powodowała, ze nie czułam się taka samotna.
choć na drugi poród dojechał w ostatniej chwili :D
Dzwoniłam po niego o 8:00 rano, ze jednak dziś rodzę. dojechał na 8:40 a po 9:00 Krzyś był na świecie.
Leżałam na patologii i umówiliśmy się, że będę po niego dzwonić jak już :D
I w nocy ok. 1:00 był fałszywy alarm, dzwoniłam do niego, że chyba rodzę, ale zadzwonię jak już będę pewna (bo musiał skombinować w środku nocy dziadków do opieki nad Kubą). Ale zasnełam na łózku porodowym i odesłali mnie spowrotem na patologie.
Wiec jak zadzwonilam do niego kolejnego dnia rano - to zartowal zebym sie zastanowila czy napewno rodze - bo on z pracy urwac sie musi :)
No ale to już nie był fałszywy alarm :)

Ja bym chciała, by mój Połówek był w trakcie porodu ale bidulek słabnie na sam widok krwi, więc absolutnie nie będę go do tego namawiać. Wolę, żeby cała rodzina była szczęścliwa i wspominała ten dzień jako jeden z najpiękniejszych a nie jako koszmar ;)

No mój od razu powiedział, że chyba nie chciałby patrzeć jak rodzę :(
Ponadto naczytałam się trochę o wyznaniach mężczyzn z przebiegu porodu - od tej negatywnej strony. Za wszelką cenę starałabym się uniknąć nieprzyjemnych sytuacji psychicznych u mojego Mężczyzny. No nic... do zaciążenia i samego porodu jeszcze jest trochę czasu, zobaczymy, może coś się zmieni ;) A może tuż przed samym porodem, nigdy nie wiadomo :)
Super, że masz tak fajne wspomnienia

ngL przedewszystkim świadome podejście do porodu Twoje i Twojego Małżonka :), chyba nikt nie przepada za widokiem kiedy najblizsza osoba "cierpi" i nie może Jej za bardzo pomóc. Szanuje kazdy wybór rodzinne czy osobne porody, bo to indywidualna sprawa, jednakże takie przeżycie wspólnego porodu jeszcze bardziej cementują i wzmacniają więzi :):) a tym samym i jeszcze większy szacunek

ngL będe za to mocno trzymała kciuki

Ja wiem jedno trzeba miec zauafnie do swojego meza. Jezeli nie chce nic na sile. Moj chcial i byl. slobo mu sie zrobilo jak lekarz ogladal lozysko. Jednak wytrzymal to . Byl sam z siebie dumny ze nie zemdlal.Podziwial tez to ile kobieta musi wycierpiec. Chyba bardziej rozumie mnie jak odczuwam jakis bol zwiazny np z @.

:) a tak poza tym przecież to nie mąż odbiera dziecko tylko lekarz. Mąż wtedy jest przy nas tzn. przy głowie i wcale nie musi spoglądać na to co się dzieje od strony rodzącej

hajduczek napisal:

:) a tak poza tym przecież to nie mąż odbiera dziecko tylko lekarz. Mąż wtedy jest przy nas tzn. przy głowie i wcale nie musi spoglądać na to co się dzieje od strony rodzącej

No dokładnie. I dlatego to całe gadanie, że zasłabnie czy też będzie miał potem opory to jak dla mnie wygodnictwo facetów. Nie chce im się trochę wysilić. Bo dla mężczyzny, szczególnie tego, który mocno kocha, poród to także ciężkie przeżycie. Musi mieć siłę wspierać ukochaną kobietę.

dokładnie a to bardzo ważne dla kobiety !!!!!! wsparcie ukochanego, szczególnie jak jest 1 poród

Mój by tego nie wytrzymał , nie namawiałam go żeby był przy pierwszym porodzie i nie bedę do tego namawiała przy drugim. Wiem że porody rodzinne są teraz w modzie, ale to powinna być świadoma decyzja ojca a nie naciski ze strony matki że ma być. Gdy rodziłam mój był tak blady i przestraszony że to ja musiałam go podtrzymywać na duchu , w sumie wystarczyło mi że jest za drzwiami, w każdej chwili mogłam go zawołać. Nie chciałam żeby patrzył jak cierpię ( oj wycierpiałam się niemało ) bo zamast skupić się na porodzie musiałabym jego cucić, ale to zależy już od psychiki. Jak widział kobiety rodzące w telewizji zaraz nogi mu się robiły jak z waty a co dopiero gdyby był przy tym i wcale nie mam mu tego za złe. Nic na siłę.

Paula :Ja też bym chętnie zrezygnowała z udziału w porodzie, no ale się nie da ;).

oj fajnie by bylo. Ja jak bede (mam nadzieje ze doczekam tego) drugi raz rodzila to nie wiem czy moj M bedzie A to z tego powodu ze pracuje w delegacji. Bardzo bym chciala go miec przy sobie no ale. Moze moja psychika znowu zadziala i bedzie mi sie chcialo rodzic jak on bedzi. Tak mialam poprzednio powiedzialm ze bede rodzila u tego lekarza co mnie prowadzi i rodzilam Mimo ze byl raz w tyg. w szpitalu na dyzurze.

Nie wiesz co w ogole sie tego nie balam. Powiem ze ja idac do szpitala wolalam byc ogolona zeby w razie czego nie musialmy mnie golic polozne.I on to robil. Mysle ze on byl tak tym wszyskim przejety ze nawet nie widzil tego jak ja wygladam.On Przezywal ten porod. Pozniej patrzyl na mnie i corcie jak w obrazek. Zachecal znojomych kolegow aby rowniez brali udzial w porodzie.

Paula ja ze swoim mezem jestm juz 10 lat po slubie 8. Powiem Ci ze ja go kocham coraz bardziej. Dla niego nie wazne jest ze przytylam .Wie ze mam problemy z hormonami i to ma taki wplywa dla niego liczy sie to ze jestem , ma z kim porozmnawiac do kogo sie przytulic i moze liczyc na pomoc. Nie liczy sie to jak wygladam. Pewnie ze ja staram sie wygladac jak najlepiej ale ... roznie z tym bywa.

Paula ja sie bardzo zmienilam. Przede wszytskim przytylam i to sporo.bo prawie 15 kg.(jednak nie wygladam na potwora-tylkoz nr36 przeszlam na 42) No ma to swoje plusy moje piersi tez ptrzytyly.. Na poczatku bardzo sie tym martwilam teraz wiem ze nie mialam czym. a Blizne tez mam na piersi po nacieciu jednak jast tak mala ze moj M nie zauwaza.

Na razie to dla mnie wizja dość odległa, ale TAK, chciałabym, aby mój mąż był przy tym. Razem dziecko się "robi", razem rodzi, razem wychowuje. Rozmawialiśmy o tym i wiem, że mąż chciałby być przy narodzinach naszego dziecka. Jeśli na sali okazałoby się, że nie daje rady, to nie gniewałabym się, jakby wyszedł, bo nie dał rady, ale pogniewałabym się na faceta, który w ogóle słyszeć o tym nie chce. Dla mnie to pójście na łatwiznę. Przyjemna "robota" tak, stres porodu nie.

Poród rodzinny mnie trochę rozczarował. W sumie chciałam żeby mąż był ze mną przede wszsytkim w 1 fazie porodu a to okazało się niemozliwe. Z izby przyjęć trafiłam na wieoloosobową salę przedporodową a mąż został odesłany do domu; mógł przyjechac dopiero jak juz byłam na porodówce - i oczywiście na tym "cudownym" fotelu porodowy a wtedy to już mi było wszystko jedno a on nie mógł mi bardzo pomóc. Ta przyjemność kosztowała nas 100 zł., w sumie niewiele ale nie wiem czy warto. Dodam jeszcze, że leżąc tam zauważyłam drzwi: sala porodów rodzinnych, gdzie dotarłam dopiero po porodzie, a tam piłka, worek itp. - tylko po co ta sala, jak nikt z niej nie korzysta ...

A co do wrażeń męża z porodu to był przerażony i niby byłam zakryta taką niebieską płachtą ale podobno wszystko było widać w szybie. Mówi, że nie chciałby tego powtórzyć - chyba, że ja bym tego bardzo chciała.

Skorpionko po prostu napisalam prawde... wiele nam przez te 6lat malzenstwa przyszlo przejsc i takie przelomowe momenty ja narodziny naszych dzieci byly dla nas bardzo wazne i zblizyly nas do siebie bardzo mimo ze nie sadzilam ze jeszcze mozna byc blizej :) i jeszcze cos, mimo ze przytylam od czasow kiedy sie poznalismy, mimo ze mam oponke ktorej kiedys nie mialam o paru siwch wlosach nie wspominajac to i tak wiem ze dla mojego meza jestem najsexowniejsza i ta najwazniejsza kobieta na ziemi.

Hi hi, coś z gatunku "stereotypy", czyli jak wytłumaczyć przyszłemu Tacie, co go czeka na porodówce:

Gdy maluch znajdzie się już po drugiej stronie brzucha, będziesz mógł przeciąć pępowinę. Położna wręczy ci nożyczki i pokaże miejsce między zaciskami, w którym należy ciąć. Wymaga to sporo siły (co najmniej jakbyś przecinał kabel czterożyłowy). Ale nie bój się, to nikogo nie zaboli - pępowina nie jest unerwiona.

pierwszy poród 01.12.1994r., akcja zaczęła się o 6-sej rano, o 8:30 urodziłam. Mąż dzień wcześniej był w szpitalu, w którym leżałam z powodu kolek nerkowych. Miałam pierwsze, bardzo lekkie skórcze. Jak tylko powiedziałam mężowi, że chyba niedługo urodzę, bo czuję to zbladł tak, że położna poprosiła go, żeby spokojnie wrócił do domu. Miałyśmy ubaw.

drugi poród: noc z 3 na 4 września 1999r., 3:30 obudziło mnie silne parcie na pęcherz moczowy, idąc do łazienki rozebrałam się do naga (miałam jakiś wewnętrzny przymus),zrobiłam siusiu. Wróciłam do łóżka, położyłam się, już miałam zasnąć gdy poczułam charakterystyczne "udzerzenie, pociągnięcie w dół". Mówię: Maciej, proszę zadzwoń do szpitala po karetkę, bo nie zdążymy chyba spokojnie dojechać. Wystrzelił z łóżka tak gwałtownie, że trzasnął ciałem o ścianę z boku łóżka. Już wiedziałam, że trzeba go będzie chyba jakoś "uspokoić". Do szpitala ledwo dojechaliśmy, główka była już w drogach rodnych. Po było już o 4:30 rano. Mąż wjechał ze mną na salę, ale jak tylko zaczęłam konkretnie rodzić - zwiał, za co była mu wdzięcznapołożna. Był podobno przerażony i sinoszary.

trzeci poród: 29.08.2001r., 17:30 wizyta u dentysty, 18:00 w domciu przy komputerze coś działałam. Poczułam, że główka wpada w kanał rodny. Skurcze znośne, ale częste. Mówię, kochanie - szpital. Standardowo przerażenie. Mąż latał po całym mieszkaniu (jeszcze nie mieliśmy zbudowanego domu, więc się chłop poobiał mocno). Ja spokojnie acz z przerwami na skórcze wzięłam torbę z wyprawką, przybory toaletowe, bieliznę i wszystko co w szpitalu niezbędne. Mąż nadal biegał. Spokojnie wzięłam kluczyk od saochodu i mówię: "idziemy, mam prowadzić? czy dasz radę nas dowieźć?" Dał radę. Wjechaliśmy na porodówkę z pełnymi skórczami. Mąż dzielnie siedział przy mnie. Niestety, przy rodzeniu główki zbladł i wyleciał jak strzała z sali. 18:55 było po wszystkim.

Oto moje porody rodzinne. Mąż nie jest w stanie przeżyć porodu, mówi, że to go przeraża. Dlatego nigdy nie nalegałam na to, by był

Lipenka swietna relacja z porodow :) szybko sie uwijalas widac a Twoj maz mimo ze wiedzial ze ty express jestes to i tak niezle zamotany ;) no ale kochana nic nie stoi na przeszkodzie zeby jeszcze raz go sprawdzic i zobaczyc czy teraz sie nie zmobilizuje, moze z wiekiem rodzi sie wytrwalosc, patrz za kazdym razem byl dluzej to moze w koncu dotrwa do chwili narodzin hihihi

Nie wiem dlaczego, ale czuję, że nie chciałabym, żeby Mój był ze mną. Całkowicie rozumiem osoby, które tego potrzebują, ale ja generalnie kiedy "coś mnie boli" (w sensie fizycznym i psychicznym) to chcę być sama. Z resztą nie wierzę w kompetencje mojego chłopa odnośnie ginekologii i położnictwa ;). Poza tym chyba tak zostałam wychowana, że tego typu rzeczy intymne wydają mi się... nie dla mężczyzn? Jestem bardzo daleka od "równouprawnienia" i jakoś nie wyobrażam, żeby rozmawiać z moim chłopem o rzeczach typu problemy ginekologiczne, laktacyjne czy kwestia porodu.
Ok, może to nie jest do końca normalne i wydaje mi się, że mój chłop może mieć o to żal do mnie (jest wyjątkowo opiekuńczy i wspierający).
Mam poważną porodo- i ciążofobię (tzn. generalnie mam tendencje do wyolbrzymiania swoich "problemów" zdrowotnych i lekkiego histeryzowania, oczywiście "w duszy") i może też dlatego się boję. Porodo- i ciążofobię w sensie nie samej niechęci do ciąży, ale przerażenia wszelkimi jej "objawami" - myślę, że zadręczę siebie, rodziców, chłopa i lekarzy jeśli zaciążę. Wiem, że nie jest tak, że zawsze jesteśmy piękni i zrobieni na bóstwo, ale jakoś wydaje mi się, że oglądanie mnie przy porodzie nie jest dla faceta do czegokolwiek potrzebne. Wolałabym wiedzeć, że jest "za drzwiami" i będzie ze mną jak już będzie po.

Lipenka fajne historie porodowe...bo nie ma tam nic co mnie przeraza....mój M jest spokojny i opanowany ale tez nie wiem czy nie wyjdzie przez zamkniete drzwi jak powiem mu ze trzeba mnie zawieżć.:))